เพียงเศษเสี้ยวของเวลา Yaoi (Mpreg)

ลำดับตอนที่ #5 : เดือนแปด

เดือนแปด

          กว่าจะมาถึงมหาลัยได้เขาก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมงเพราะรถติดจนคิดว่าถ้าขึ้นรถไฟฟ้ามาคงถึงเร็วกว่าแต่วันนี้คงทำไม่ได้เพราะถ้าให้หิ้วของพะรุงพะรังเต็มมือเข้าไปก็คงไปกินที่คนอื่นเขาเข้า

“ไงมึงถืออะไรมาเยอะแยะวะ”แม็กซ์ทักเพื่อนตัวเล็กขึ้น ก็ดูมันดิตัวก็เตี้ยยังหิ้วอะไรไม่รู้เต็มมือไปหมด

“งั้นไม่ต้องกิน”

“ของพวกกูเหรอวะ อะไร ๆ”ไม้ว่าแล้วก็กระโดดเข้าหาเดือนอ้าย

“เชี่ยมึงขนมวะหอมมาก”

“หือ ทำไมวันนี้ซื้อขนมมาให้ได้ ไปทำอะไรผิดมาหรือเปล่าลูกสาว”ฝนถามอย่างแปลกใจ

“ไม่ได้ซื้อมาให้ซะหน่อย”ก็ไม่ได้ซื้ออ่ะแต่ทำเอง

“พวกกูกินได้เลยป่ะโคตรน่าอร่อย”ตั้มว่าแล้วกอดกล่องขนมแน่น

“สัดตั้มยัยหนูอ้ายมันก็บอกอยู่ว่าไม่ได้ซื้อมาให้”

“ก็นะไม่ได้ซื้อมาให้แต่ทำเองต่างหากล่ะ”

“เชี่ย! แม่บ้านแม่เรือนกูไม่เห็นรู้ว่ามึงทำขนมเป็น”

เดี๋ยวนะก็แค่ขนมใครก็ทำได้ป่ะแค่ฝึกทำมันจะไปยากอะไรทำเป็นตื่นเต้นไปได้

“ก็ไม่เคยบอกจะรู้ได้ไงล่ะ รีบกินสิเดี๋ยวเอาไว้นานกว่านี้จะไม่อร่อยนะ”จริง ๆ ก็ไม่ต้องบอกให้รีบกินหรอกเพราะแค่บอกว่าทำมาให้ก็แย่งกันแล้ว

“อร่อยวะ”

“นุ่มมาก ๆ คือแบบไม่ต้องเคี้ยวยังได้”

“อ้าวไม่เคี้ยวแล้วจะกินยังไงล่ะ”

“ตลกมากมั้ง กวนตีนเก่งขึ้นนะทุกวันนี้”

“หอมมากเลยกูฟิน”พูดก็พอไม่ต้องทำหน้าทำตาไปด้วยมันดูตลก

“มีเรื่องให้ต้องแปลกใจตลอดเลยนะลูกสาว”ฝนว่า แล้วแบบนี้จะไม่ให้หวงได้ยังไงกันเป็นเด็กดีขนาดนี้ถ้าใครรู้เข้าคงต้องมาแย่งลูกสาวออกจากอกเขาแน่ ๆ เลย

“แล้วอร่อยไหมฝน”  

“อร่อยมากเลยแหละ”ตอบแล้วลูบหัวของเดือนอ้ายไปด้วย

“เฮ้อ นึกว่าจะทำไม่ถูกปากซะแล้ว”ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“มึงเปิดร้านได้เลยนะยัยหนูอ้าย”ไม้ว่าขึ้น

ฝีมือไม่ธรรมดาเลยเหมือนกับเข้าคอร์สเรียนมาอย่างนั้นแหละ

“เปิดทำไมแค่ทำกินเหอะ แล้วก็นะรีบ ๆ กินได้แล้วจะได้ขึ้นเรียน”

“จ้ารีบแล้วจ้า”ยังจะมาเล่นอีกนะ

นี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้วหลังจากวันที่ทำขนมมาให้เพื่อนวันถัดมาเดือนอ้ายก็โดนคนที่บอกว่าจะจีบตามติดเป็นเงาเลยก็ว่าได้ ทำเอาเพื่อนของคนตัวเล็กมองเขม็งทุกครั้งที่เห็นอีกคนอยู่กับเขา ก็จะไม่ให้ยอมให้ตามติดได้ไงก็ในเมื่อมีครั้งหนึ่งที่เดือนอ้ายไม่ยอมรับโทรศัพท์จากคนตัวสูงผลที่ได้คือเจออีกคนยืนตีหน้ายักษ์อยู่ที่หน้าห้องเรียนแถมเขาสองคนยังยืนเถียงกันหน้าห้องเรียนทั้ง ๆ ที่เพื่อนยังไม่ออกจากห้องเลยสักคนก็ตอนนั้นมันลืมคิดนี่นาสุดท้ายก็ต้องอายเพื่อนทั้งห้องก็อีกคนเล่นแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่ากำลังจีบเขาอยู่และเขาไม่ยอมรับสายจึงต้องมาตามถึงที่ หลังจากนั้นสกายก็เลยตามติดเขาเหมือนเงาอย่างตอนนี้ไง

อ่า ถ้าจะถามว่าทำไมเขาดูยอมง่ายจังก็คงต้องย้อนกลับไปเมื่อสามวันที่แล้ว...

“อ้ายครับ”

“มีอะไรก็รีบ ๆ พูดมาเถอะ”

“เรื่องที่กายพูด กายจริงจังนะ ไม่ได้พูดล้อเล่นเลย”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เรื่องไหน?”

“ที่กายบอกว่าจะจีบแมวเหมียวครับ”

“แล้วนายต้องการคำตอบแบบไหน”เขาถามอีกคน เพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้ชายคนนี้จริงจังกับคำพูดมากแค่ไหน

“ถ้าแมวเหมียวอนุญาต กายสัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด”

“.......”

“ต่อให้สุดท้ายถึงมันจะไม่สำเร็จ หรือแมวเหมียวจะไม่รักก็ตาม”

“นายเคลียร์ตัวเองแล้วงั้นสิ”เขาพอจะรู้มาบ้างว่าคนตัวโตคนนี้มีความสัมพันธ์ยังไงกับผู้หญิงที่เข้า และถ้าอยากจะจีบเขาจริง ๆ ต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เพราะถ้ามีเรื่องวุ่นวายตามมาที่หลังเขาไม่ปล่อยแน่

“ขอแค่แมวเหมียวอนุญาต จะไม่มีอะไรมากวนใจแน่นอนครับ”

“จะลองดูก็ได้”

“ขอบคุณครับ กายจะไม่ทำให้แมวเหมียวผิดหวังแน่นอน”

ส่วนตอนนี้เดือนอ้ายกำลังยืนอยู่ที่หน้าโรงภาพยนตร์ในห้างสรรพสินค้าซึ่งห่างจากหมา’ลัยไม่มากนัก ส่วนคนที่มาด้วยตอนนี้กำลังยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์เพื่อซื้อป๊อบคอร์นกับโค้กให้กับคนตัวเล็ก

ใช่แล้ววันนี้เดือนอ้ายมีนัดดูหนังกับสกาย ถ้าถามว่าทำไมถึงยอมมาด้วยง่าย ๆ หนึ่งคือโดนโทร.จิก

สอง เดือนอ้ายไม่รู้หรอกนะว่าอีกคนไปรู้จากใครมาว่าเขาพักที่ไหนห้องเบอร์อะไร แต่ที่รู้คือสกายเล่นมายืนเคาะประตูหน้าห้องเขาไม่หยุด จนกลัวว่าข้างห้องเขาจะด่าเอานะสิ

เหตุผลสองข้อมันมากพอที่เขาต้องยอมออกมากับอีกคนไหม?

ถ้าไม่พองั้นก็คงตอบว่าเป็นเพราะเขายอมให้จีบแล้วยังไงล่ะ ก็ไม่ได้อยากตัดโอกาสขนาดนั้น

จริง ๆ ก็แอบรู้สึกดี ๆ ต่อคนตัวโตไปแล้วด้วยนิดหนึ่ง แค่นิดเดียวนะ

และใช่เดือนอ้ายถึงต้องมายืนทำหน้านิ่ง ๆ อยู่ตรงนี้ไง! (ขอเก๊กหน่อยสิ)

“แมวเหมียว”เสียงเรียกจากสกายที่กำลังเดินถือถังป๊อบคอร์นกับน้ำโค้กแก้วใหญ่เข้ามาหาคนตัวเล็ก

“ซื้อมาทำไมเยอะแยะ”เดือนอ้ายบ่นอุบอิบให้อีกคน

“ก็กลัวแมวเหมียวไม่อิ่มไงครับ ไม่หงุดหงิดนะ”ว่าอย่างเอาใจ

ไม่รู้ว่าเพราะช่วงโปรหรือเปล่าถึงช่างเอาใจแบบนี้

“ไม่ได้เห็นแก่กิน!”เดือนอ้ายว่ากลับ

“หว้าแย่จังงั้นหลังจากดูหนังจบว่าจะพาไปร้านเค้กซะหน่อยแมวเหมียวคงไม่อยากไปแล้วสินะ”สกายว่า

ก็พอดีไปรู้มาว่าคนตัวเล็กชอบเค้กกับขนมหวานเป็นที่สุดมันจึงพอเป็นข้ออ้างให้อยู่กับอีกคนได้นานอีกหน่อย

เมื่อได้ยินแบบนั้นเดือนอ้ายถึงกับตาลุกว้าวเลยทีเดียว

“ที่ไหน!”รีบถามอีกคนออกไป

“แต่แมวเหมียวบอกว่า..”ยังไม่ทันที่สกายจะพูดจบเดือนอ้ายก็พูดตัดขึ้นมาทันที

“ใครบอก ไป ๆ ที่ไหน”หึ ตกหลุมแล้วแมวเหมียว

“ดูหนังจบเดี๋ยวพาไปนะครับ”

“สัญญานะ”

น่าเอ็นดูจริง ๆ มีการทำสัญญาด้วย

“ครับ ๆ”

อ่าโดนล้อลวงด้วยของที่ชอบแบบนี้ทำเอาเดือนอ้ายลืมทุกอย่างไปเลย ลืมแม้กระทั่งที่เพื่อนบอก

‘ถ้าใครเอาเค้กมาล่อมึงอย่าไปกับเขานะ!’ 

น่าจะไม่ทันแล้วล่ะเพราะตอนนี้เดือนอ้ายโดนเค้กล่อลวงไปแล้วแบบกู้ไม่กลับเลย ถ้าเพื่อนรู้คงมีใครสักคนที่ต้องหลั่งน้ำตา แล้วเขาคงโดนบ่นหูชาอีกตามเคย

เมื่อเข้ามาให้โรงหนังได้สักพักความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ทำเอาเดือนอ้ายต้องยกแขนเรียวขึ้นกอดตัวเอง

รู้งี้เอาเสื้อแขนยาวมาด้วยก็ดี เดือนอ้ายบ่นในใจ

สกายเมื่อเห็นคนข้างตัวกอดตัวเองเหมือนกำลังหนาวจึงเอาเสื้อแขนยาวมี่ถือติดมือจากบนรถคลุมให้คนตัวเล็กเบา ๆ ทำเอาเดือนอ้ายหันมามองอย่างตกใจ

“คลุมไว้นะครับจะได้อุ่น ๆ”สกายว่า

“แล้วนายไม่หนาวเหรอ”ถามคนตัวสูงเบา ๆ

“ไม่ครับแมวเหมียวเอาไปเถอะ”

“อือขอบคุณนะ”พึมพำขอบคุณอีกคน

ร่างสูงเมื่อได้ยินแบบนั้นจึงยิ้มออกมาเบา ๆ มันไม่ใช่การยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำแต่เป็นการยิ้มจริง ๆ ที่มีความสุขแฝงอยู่ในรอยยิ้มนั้นด้วย

หือ?

ดูหนังไปได้สักพักก็รู้สึกเหมือนโดนจับมือจึงก้มลงไปมองที่ตักตัวเองก็เห็นมือที่เรียกได้ว่าใหญ่กว่าเขาเยอะเลยกำลังกุมมือเขาอยู่ เดือนอ้ายจึงเงยหน้าแล้วหันไปมองคนข้าง ๆ ที่ไม่ได้หันหน้ามาทางเขาแต่กลับจ้องจอที่กำลังฉายหนังอยู่อย่างไม่ละสายตาแต่ปากของร่างสูงกลับมีรอยยิ้มติดอยู่เบา ๆ เดือนอ้ายจึงลองดึงมือออกแต่ก็ไม่สำเร็จ

“นิ่ง ๆ สิครับเดี๋ยวชนคนอื่นนะ”สกายว่าแต่กลับไม่ได้หันมาสบตา

“ก็ปล่อยมือสิจะจับทำไมก็ไม่รู้”

“อยากจับไม่มีเหตุผลหรอกครับ”

“อย่าลุ่มล่ามได้ไหม”

“ไม่พูดแล้วนะครับเดี๋ยวรบกวนคนอื่น”

เมื่อสกายพูดออกมาแบบนั้นเดือนอายจึงทำได้แค่เม้นปากแน่นแล้วปล่อยให้อีกคนกุมมือง่าย ๆ เมื่อเห็นท่าว่าร่างสูงคงไม่ยอมปล่อย

มันก็อุ่นดีเหมือนกันนะว่าไหม?

อ่า ยอมเขาอีกจนได้

กว่าหนังจะจบก็ดึกมากแล้วทำให้โปรแกรมที่วางไว้ว่าจะไปร้านเค้กเป็นอันต้องยกเลิกไปก่อน เดือนอ้ายที่รู้ว่าวันนี้จะไม่ได้ไปแล้วจึงทำหน้ายู่อย่างไม่พอใจ ก็ไหนสัญญากันไว้แล้วไงเล่า!

ร่างสูงเมื่อเห็นคนตัวเล็กทำหน้างอนก็หัวเราะอย่างเอ็นดู

“วันนี้ดึกแล้วไงครับร้านเขาคงปิดแล้ว”สกายอธิบายให้คนที่ทำหน้างอเข้าใจ

“แต่นายสัญญากับฉันแล้วนะ!”เดือนอ้ายไม่ยอม

“ไม่งอนนะครับเดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเลยดีไหม”

“บอกร้านมาฉันจะไปเองไม่ง้อหรอกนะ”ว่าแล้วก็สะบัดหน้าหนีคนตัวสูง

“ไม่เอาน่า พรุ่งนี้นะครับไม่ผิดสัญญาแน่นอน”

“ก็ได้ แต่ห้ามเบี้ยวนะ!”

“ครับ ๆ เลิกเรียนเดี๋ยวรีบไปรับเลยโอเคไหม”

“อือ”

เป็นอันว่าเมื่อตกลงกันได้แล้วว่าคงต้องเลื่อนไปเป็นวันพรุ่งนี้แทนทั้งสองจึงเดินออกจากหน้าโรงหนังเพื่อที่สกายจะได้ไปส่งคนตัวเล็กที่ห้อง แต่ก่อนจะไปส่งคงต้องพาแมวเหมียวของเขาไปหาอะไรกินก่อนเพราะเห็นบ่นหิวตั้งแต่ออกจากโรงหนังแล้ว

“ทานอะไรดีครับ”สกายถามคนที่นั่งเบาะข้าง ๆ

“บะหมี่ ๆๆๆ” ดือนอ้ายตอบ

“ได้ครับ”

“ว่าแต่กินได้ใช่ไหม”เดือนอ้ายถามอีกคนอย่างไม่มั่นใจ ก็นี้มันร้านข้างถนนนี่นาคนอย่างเขาจะเคยกินไหมนะ

“หึหึ ได้ครับไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

หลังจากที่แวะกินบะหมี่กันแล้วตอนนี้สกายก็มาส่งคนตัวเล็กกลับห้อง วันนี้อะไร ๆ ก็ดีไปหมด สกายอยากให้ทุกวันเป็นแบบนี้ อยากจะใช้เวลาอยู่กับคนตัวเล็กในทุก ๆ วัน อยากทานข้าวด้วย ดูหนัง ฟังเพลง หรือได้ไปเที่ยวด้วยกันมันคงจะมีความสุขน่าดู

“ขอบคุณที่มาส่งนะ”เดือนอ้ายบอกอีกคนเมื่อตอนนี้ถึงหอแล้ว คนตัวเล็กปลดเข็มขัดเตรียมตัวลงจากรถเพื่อที่จะให้อีกคนได้กลับไปพักผ่อนเช่นเดียวกัน

แต่สกายกลับรั้งแขนคนตัวเล็กไว้ก่อนที่จะยื่นหน้าไปกดจมูกลงที่หน้าผากมนเบา ๆ

“ฝันดีนะครับแมวเหมียว”พูดพร้อมกับรอยยิ้มติดริมฝีปากหนา

เดือนอ้ายไม่ได้ตอบกลับไปแต่เมื่อตั้งสติได้ก็รีบพาตัวเองลงจากรถและเดินเข้าที่พักไปอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่แดงมาก ๆ แก้มร้อนเหมือนคนจะไม่สบายเลย

แบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ

เขินอ่ะ

ส่วนด้านร่างสูงเมื่อเห็นอีกคนรีบเดินจ้ำ ๆ เข้าหอไปก็ได้แต่ยิ้มอย่างเอ็นดู

‘น่ารักจริง ๆ นะแมวเหมียว’

เป็นเรื่องดีที่คนตัวเล็กไม่ได้รังเกียจเขาอย่างที่คิด สงสัยคงต้องรีบจีบให้ติดแล้วล่ะเพราะกลัวว่าถ้ารอนานกว่านี้จะมีคนอื่นแย่งเดือนอ้ายไปจากเขา

.................................................................

          เป็นเช้าที่แสนจะสดใส? สดใสสำหรับใครแต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่สำหรับเดือนอ้ายแน่ ๆ ก็จะให้สดใสได้ไงเล่าก็พึ่งจะนอนหลับสนิทก็ตอนเกือบจะสว่างแล้วนะสิ ฮือออ ยังไม่หายง่วงเลย

          ก็จะให้นอนหลับได้ยังไงในเมื่อยังลบฉากเมื่อคืนที่คนตัวสูงจูบที่หน้าผากออกจากหัวไม่ได้ เหมือนกับเปิดเทปวนไม่จบแล้วกลับมาฉายซ้ำวนไปแบบนี้ทั้งคืน เขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว อุตส่าห์ทำเป็นใจแข็งมาได้ตั้งนานจะมาตกม้าตายแบบนี้ไม่ได้นะ

          เพราะนายคนเดียวเลย!

          คนตัวเล็กบ่นในใจแล้วกลิ้งตัวไปมาบนเตียงไม่ยอมลุกสักที

          ไม่ไปแล้วได้ไหมวันนี้อ่ะ ไม่เห็นพร้อมเลยแล้วจะคุมตัวเองให้ไม่เขินยังไง ฮืออ

          ครืดด ครืดด ครืดด

          ใครโทรมาเนี่ย

“สวัสดีครับ”เดือนอ้ายรับสายโดยที่ลืมดูเลยว่าใครเป็นคนโทร.เข้า แต่ถ้าเอะใจสักนิดคนตัวเล็กคงจะรู้ว่าใครที่ชอบโทร.หาในเวลานี้เป็นประจำ

‘ยังไม่ตื่นอีกเหรอครับแมวเหมียว’เสียงทุ้มที่ส่งผ่านปลายสายมาทำให้เดือนอ้ายถึงกับตาโตอ้าปากค้างไปเลยทีเดียว สกาย!

“….” คนตัวเล็กที่กำลังนิ่งค้างอยู่ไม่ได้เอ่ยตอบปลายสายกลับไป

‘ทำไมเงียบไปล่ะครับ’หรือว่าหลับไปแล้ว?

“หะ ห้ะ วะ ว่าไง”เสียงตะกุตะกะของเดือนอ้ายถามย้ำปลายสาย

“ละเมอเหรอครับแมวเหมียว สายแล้วนะเดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทัน”สกายเตือนคนน่ารัก

“จริงด้วย!!”เดือนอ้ายเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้

“ฮ่ะ ๆ งั้นรีบวางแล้วไปอาบน้ำนะครับ แล้วเจอกันที่มหา’ลัย”สกายว่าแค่นั้นก่อนจะตัดสายไป

แย่แล้ว ๆ ตายแน่ ๆ สายขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ยซวยแน่เดือนอ้ายเอ๊ย!

เป็นภาพที่ถ้าคนตัวสูงมาเห็นคงต้องหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูแน่ ๆ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วเพราะไม่ว่าเดือนอ้ายจะทำอะไรในสายตาของสกายมันก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูไปซะทุกอย่าง ยิ่งถ้าได้มาเห็นตอนที่เดือนอ้ายกำลังวิ่งวุ่นอยู่ตอนนี้เพราะกลัวเข้าเรียนสายคงจะเก็บเป็นแรมไอเทมเชียวล่ะ

“วันนี้มาสายอีกแล้วนะ ไปทำอะไรมา”เสียงเพื่อนทักขึ้นทันทีที่เดือนอ้ายนั่งลง

“เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับอ่ะ กว่าจะหลับก็เกือบเช้านี้ยังดีนะที่มาทัน”เดือนอ้ายตอบเพื่อน

“ทำไมนอนไม่หลับมัวทำอะไรอยู่”แม็กซ์ถาม

“เปล่านะ”เดือนอ้ายรีบตอบ

“ดูแปลกไปนะ มีอะไรปิดบังงั้นเหรอลูกสาว”ฝนว่าเสียงเย็น

“ไม่มีจริง ๆ ! เราจะกล้าปิดฝนได้ยังไง”เชื่อเถอะนะเชื่อเถอะ

“ไม่มีก็ไม่มี แต่ถ้ามีต้องรีบบอกนะอ้าย”

“อือ จะรีบบอกเลย”ตอบเพื่อนแต่นิ้วกลับไขว้กับไว้ด้านหลัง

“ดี”จากนั้นจึงหันหน้าไปที่หน้าห้องเพราะอาจารย์เข้าห้องมาพอดี เกือบไม่รอดแล้วไหมล่ะเดือนอ้าย

“พักนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะ ไหนมีอะไรอัพเดทให้เพื่อนฟังสิไอ้เสือ”

“ขี้เสือกว่ะ”สกายด่าเพื่อน ก็ดูหน้ามันตอนนี้สิเหมือนพร้อมเสือกตลอดเวลางั้นแหละ

“นี่กูผู้มีพระคุณนะ ไม่งั้นมึงไม่มีทางได้ใกล้แมวของมึงขนาดนี้หรอก”ยูว่า

“กูยังไม่เห็นมึงทำอะไรเลย”กายเหลือบตามองเพื่อน

“บ๊ะ! เพื่อนกายครับถ้าไม่ได้กูมึงจะได้ช่องทางติดต่อเขาไหม ห่าจะจีบเขาแต่ไม่มีคอนแทคอะไรของเขาสักอย่าง”

ร่างสูงได้แต่ส่ายหัวให้เพื่อน

“สรุปคืออะไร ช่วงนี้ไม่เห็นไปเที่ยวกับพวกกูเหมือนแต่ก่อนแถมมึงยังอารมณ์ดีแบบนี้ คือจีบติด?”เต้ถามย้ำ

“ยัง แต่อีกไม่นานหรอก”ใช่อีกไม่นานเขาต้องได้ครอบครองแมวเหมียวแก้มกลมแน่ ๆ

“มั่นใจจังนะ”

“หึ แน่นอน”

“งั้นก็ขอให้แมวของมึงรีบใจอ่อนเร็ว ๆ แล้วกันนะ”

“เออ”

เพื่อนคนตัวเล็กสังเกตเห็นได้ว่าช่วงนี้เดือนอ้ายติดโทรศัพท์มือถืออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นิ้วเรียวสวยกดพิมพ์เหมือนกำลังคุยกับใครไม่หยุด แต่พวกเขาก็ยังไม่ถามออกไปหรอกรอไปก่อนอีกสักพัก หรือไม่ก็คงรอไปก่อนจนกว่าจะสอบเสร็จให้เวลาเพื่อนตัวเล็กได้เตรียมตัวหาคำตอบให้กับพวกเขา

“วันนี้ไปไหนดีวะ”ไม้ถามขึ้น วันนี้พวกเขามีเรียนแค่ช่วงเช้าส่วนช่วงบ่ายตารางว่างเพราะไม่ได้ลงวิชาเรียนไว้

“นอนตอนนี้ตาจะปิดแล้ว”เดือนอ้ายบอกเพื่อน ง่วงมากจริง ๆ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

ตอนนี้กินไปหลับไปได้ไหม คิดแล้วคนตัวเล็กก็ตักข้าวเข้าปากพร้อมกับเปลือกตาที่กำลังจะปิดลง

“อ้าย! อย่าพึ่งหลับสิวะกินก่อน ๆ”ตั้มว่าพรางเขย่าตัวเพื่อนให้ตายเถอะอ้ายจะเอาแบบนี้จริงดิ

“ฮืออ ก็มันง่วงอ่าหิวด้วย”เดือนอ้ายตอบกลับเสียงงึมงำ หนังตาจะยกไม่ขึ้นแล้ว

“กินก่อนเร็ว ๆ จะได้รีบไปนอน”เดือนอ้ายเวอร์ชั่นนี้ทำเอาตกใจปนเอ็นดูไปพร้อม ๆ กัน

“อือ ๆ”ตอบเพื่อนแต่เปลือกตาคือจะปิดแล้ว จนเพื่อนต้องรีบคว้าตัวไว้

เด็กน้อยจริง ๆ เลยเดือนอ้ายเอ๊ย!

          และสุดท้ายเพื่อนก็ต้องพามาส่งเพราะถ้าให้กลับเองคงต้องหาเจ้าภาพไว้แล้วล่ะเพราะกลัวจะไปสอยท้ายคันอื่นเขา กว่าจะพาออกจากมหา’ลัยมาส่งถึงห้องได้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะก็ยัยหนูแม่งเล่นหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยน่ะสิน่าเอ็นดูเหมือนเด็กน้อยตัวเล็ก ๆ ยิ่งตอนหลับยิ่งน่ารักน่าเอ็นดู

          ครืดด ครืด

          เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของเดือนอ้ายดังขึ้นทำให้ร่างที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียงขยับตัวเบา ๆ แต่กลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมารับสายเลยจนสายตัดไป แต่ก็ดูเหมือนว่าปลายสายก็ไม่ละความพยายามเพราะเสียงเงียบหายไปเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาทีก็ดังขึ้นมาอีกรอบ จนร่างเล็ก ๆ ของเดือนอ้ายเริ่มที่จะขยับอีกรอบและรอบนี้เปลือกตาสีสวยก็ค่อย ๆ เปิดขึ้นและกระพริบตาถี่ ๆ เหมือนกำลังปรับโฟกัสจากนั้นเมื่อเริ่มตั้งสติได้จึงหยิบเครื่องมือสื่อสารที่ส่งเสียงร้องมากดรับ

“ฮัลโหล สวัสดีครับ”

‘หืม? แมวเหมียว’เสียงคุ้น ๆ แหะ

“ใครอ่ะ ว่าแต่มีอะไรหรอ”เดือนอ้ายถามปลายสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

‘กายเองครับ ลืมไปแล้วเหรอครับวันนี้เรามีนัดกันนะครับ’สกายถาม

นัด?

เมื่อไหร่?

แต่เอ๊ะ!? หยุดเดี๋ยวนี้นะเดือนอ้ายจะไปนึกถึงเรื่องแบบนั้นไม่ได้นะ คิดแล้วก็หน้าร้อนไม่หาย

“ว่าไงครับ ลืมแล้วหรือไง”สกายถามย้ำเมื่อเห็นปลายสายเงียบไป

“ก็ ..ลืม”เดือนอ้ายตอบเสียงเบา

“แต่ตอนนี้กายอยู่ใต้หอแมวเหมียวแล้วนะครับจะเทกันได้ลงคอเหรอ”

ว่าไงนะใต้หอ!

“เปล่า ๆ แต่ขอเวลาแต่งตัวได้ไหม”

“ได้อยู่แล้วครับ แต่ขอขึ้นไปรอบนห้องได้ไหม”

“ไม่ได้สิ รอแค่แป๊บเดียวจริง ๆ นะ”

“แค่ขอเจอหน้าให้เร็วกว่าเดิมอีกหน่อยก็ไม่ได้เหรอครับ คิดถึง”ร่างสูงส่งเสียงอ้อนผ่านปลายสาย

“พะ พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่เอาหรอก”

ฮือออ อย่ายิ้มสิ ทำไมการกลั้นรอยยิ้มกับคนคนนี้ถึงทำได้ยากจัง แล้วใจเนี่ยจะเต้นแรง ๆ ไปถึงเมื่อไหร่หยุดเดี๋ยวนี้นะไม่เหนื่อยหรือไง!!

“แมวเหมียว”สกายยังไม่หยุดเพื่อที่จะได้มีโอกาสเข้าห้องของคนตัวเล็ก

“โอเค ก็ได้ ๆ อยากขึ้นมาก็ขึ้นมา แค่นี้นะ”

ยอม สุดท้ายก็แพ้อีกแล้วเดือนอ้ายแค่นี้ยังเสียระบบไม่พอหรือไง ฮืออ

คนตัวเล็กได้แต่บ่นงึมงำให้ตัวเองในใจเบา ๆ

ก๊อก ก๊อก

มาเร็วไปไหมยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยแล้วดูสภาพตอนนี้สิตายแน่เดือนอ้ายเอ๊ย

“พึ่งตื่นเหรอครับ”เมื่อเห็นคนตัวเล็กที่เปิดประตูออกมาด้วยหน้าตาที่ไม่ค่อยจะสดชื่นมากหนักจึงทักขึ้น

“อือ รอตรงนี้แป๊บหนึ่งนะ”

“ได้ครับแมวเหมียวไม่ต้องรีบนะ”สกายบอกก่อนที่คนตัวเล็กจะเดินหายเข้าไปในห้อง

ส่วนด้านคนตัวสูงที่พึ่งได้มีโอกาสเข้ามาในห้องของคนตัวเล็กเป็นครั้งแรกหลังจากที่ได้มาแค่หน้าประตูก็เริ่มที่จะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องดูการตกแต่งห้องของคนตัวเล็กส่วนมาจะเจอหนังสือซะเป็นส่วนใหญ่

ขยันจริง ๆ เลยนะแมวเหมียว

ตอนนี้เราอยู่กันที่ร้านเค้กที่สกายบอกว่าจะพาคนตัวเล็กมาลองเพราะเป็นร้านดังเลยล่ะ คนเยอะมากที่นั่งเต็มหมดเลยดีนะที่เรามาทัน เดือนอ้ายเมื่อเจอกันของโปรดก็เหมือนกับเด็กที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจมาก ๆ คนตัวเล็กตื่นตาตื่นใจกับเค้กที่น่าตาสวยงามและน่ากินมาก ๆ ของร้าน ทำเอาคนที่พามายิ้มไม่หุบเลยทีเดียวเพราะมองดูคนตัวเล็กตลอด

น่ารักอะไรขนาดนั้นแมวเหมียว

“น่ากินไปหมดเลย”เดือนอ้ายพูดกับตัวเองเบา ๆ

“เอาที่อยากกินก่อนนะครับ เดี๋ยววันหลังพามาอีกนะ”

“เลี้ยง?”เดือนอ้ายถาม

“ไม่เคยให้จ่ายหรอกครับ”ว่ายิ้ม ๆ ทำเอาคนตัวเล็กที่เผลอมองรอยยิ้มนั้นหน้าแดงจนต้องรีบหลบก้มมองดูเมนูในมือแทบไม่ทัน

อยากบีบแก้มจริง ๆ ให้ตายเถอะจะใช้คำว่าน่ารักสิ้นเปลืองไปไหนนะ

“ป๋าจังนะ”แต่เดือนอ้ายก็ยังไม่วายจิกกัดคนตัวสูงเล็ก ๆ

“แล้วหนูอยากได้อะไรอีกไหมครับ สำหรับหนูป๋าให้ได้ทุกอย่างเลยนะ”

สกายไม่ปฏิเสธแล้วยังเล่นต่อได้อีกทำเอารอบนี้เดือนอ้ายไม่รู้ว่าจะต้องวางสายตาไว้ที่ไหนแล้ว เขินจนจะระเบิดตัวไปแล้ว ทำเอาคนตัวสูงที่เห็นปฏิกิริยาของแมวเหมียวตัวเองทำอะไรไม่ถูกก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องเพราะกลัวคนตรงหน้าจะทำอะไรไม่ถูกไปมากกว่านี้

“ได้รึยังครับ”

“อือ ได้แล้ว ๆ”

เสียระบบ! เสียระบบที่สุดฝนช่วยเราด้วยไม่ไหวแล้ว ฮืออ ใครบอกให้เรียกแบบนั้นก็ไม่รู้เรียกแมวเหมียวเหมือนเดิมยังดีกว่าอีก แต่ไม่ได้ ๆ ต้องเรียกชื่อสิ

ฝนถ้าเราใจอ่อนขึ้นมาทำไง

ถ้าบอกไปอย่าตีเรานะ

สายตาที่สกายใช้มองคนตัวเล็กกว่าอยู่ตลอดเวลามันเต็มไปด้วยความเอ็นดูและแสนรัก

ตั้งแต่เจอเดือนอ้ายเขารู้ดีว่าตัวเองยิ้มบ่อยขนาดไหนและเขาก็มีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้ ๆ กับคนตัวเล็กแก้มกลม

เดือนอ้ายคือความสุขของเขา

คำตอบน่ะเขาได้มาตั้งนานแล้ว

#ฟ้าคลั่งรัก

วันนี้เราอัพห้าตอนให้ก่อนนะคะ เจอกันวันพรุ่งนี้ค่ะ