[fanfic] หัวขโมยแห่งบารามอส เรื่องราว หลังจากนั้น

ลำดับตอนที่ #54 : นัดชิงชนะเลิศ (ครบ100%แล้วฮะ)

“ชาเบรียน โบแด็ง เดอะ ปรินซ์ ออฟ เวนอล!!!” เสียงตะโกนดังอย่างเอาเรื่องดังขึ้นก้องห้องแต่งตัวนักกีฬา หลังจากที่หมากกระดานนั้นจบลงไปด้วยดี อ้อ อาจจะไม่ใช่ด้วยดีนัก



    เจ้าของชื่อมุ่นหัวคิ้วลงอย่างไม่ถูกใจกับชื่อเรียกนัก ก่อนจะหันมาสบกับคนเรียกที่ทำหน้าตาบอกบุญไม่รับสุดขีด



“ว่าไงเฟริน”



“แก ไอ้ปัญญาอ่อน” เฟรินด่า ก่อนจะกระชากคอเสื้อของคู่กรณีมากระซิบใกล้ๆ



“แกเอาไม้ตายชั้นสองตัวไปใช้รุกฆาตสองกระดานแล้วนะเฟ้ย” คนถูกด่าว่าปัญญาอ่อนขยับยิ้มหน้าตาย ยกมื้อขึ้นเหนือหัวบ่งว่ายอมแพ้ ก่อนจะแจงเหตุผล



“โทษที แต่สองกระดานนั้น สองคนนี้ตำแหน่งเหมาะสุดนี่นา” เฟรินสบถเบาอย่างหงุดหงิดเต็มทีกับเหตุผลอันลื่นไหลของมัน ที่ใครฟังก็คงจะเห็นด้วย แต่คงไม่ใช่เธอ ตำแหน่งเหมาะเรอะ เตรียมมามากกว่าน่ะสิ



“แกเอาไม้ตายฉันไปใช้ แล้วทีนี้ฉันจะเก็บอะไรเอาไปใช้กับพวกปีสูงๆล่ะวะเนี่ย” เฟรินด่าปนจะถาม มือปล่อยออกจากคอเสื้อของโร โรจับคอเสื้อของตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะตอบให้



“ก็ไม่เห็นต้องคิดมากนี่นา เฟริน ก็เล่นไปตามปกติของนายนั่นแหละ ขยันใช้ไว้ เขาจะได้ไม่สงสัย” โรแตะบ่าเธอเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัวไป เฟรินตวัดสายตาไปยังคนที่เดินออกจากห้องไปอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ขยันใช้ไว้ เขาจะได้ไม่สงสัย บ้านไหนล่ะวะที่คิดอย่างนั้น เขาจะยิ่งระวังน่ะสิไม่ว่า ไม่รู้ว่าพวกมันสองคนจะใช้ฝีมือไปแค่ไหนแล้ว ไอ้บ้าโรเอ๊ย เฟรินเอามือไปลูบบาดแผลที่แก้มที่เกิดจากศึกเมื่อครู่เบาๆ ด้วยความที่แผลเกิดเจ็บขึ้นมา อา ท่านพ่อว่าแหงเลย



    คิดแล้วก็ตัดสินใจเดินออกไปจากห้องแต่งตัวบ้าง เพื่อไปยังที่ประทับของเหล่ากษัตริย์ทั้งหลาย ไม่ไปหาท่านพ่อคงงอนอีก แย่จริงๆ เมื่อจะก้าวเท้าออกจากห้อง ก็กลับถูกใครคนหนึ่งคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน



“เจ็บแผลเหรอ” เสียงถามอย่างห่วงใยดังขึ้นถาม



“ไม่หรอก” สาวเจ้าตอบปฏิเสธอย่างเคยชิน แถมยังโบกมือปัดอีกต่างหาก คาโลถอนใจเบากับสาวน้อยปากแข็งของเขา ก่อนจะลากแขนมายังมุมหนึ่งของห้องเพื่อความสะดวก



“มานี่ เดี๋ยวฉันรักษาให้”



    มันเห็นด้วยแฮะ เธอนึกถึงอากัปกริยาของตัวเองที่เอามือลูบแผลเพียงแค่ไม่ถึงสามวินาทีดี มันยังเห็นอีก ความคิดที่น่าดีใจ มันสนใจเธอมากกว่าที่คิด ความคิดที่ทำให้เธอต้องลอบยิ้มกับความเอาใจใส่ของบุรุษตรงหน้า



    แสงสีฟ้าอ่อนสว่างขึ้นเรืองๆที่บริเวณแก้มที่ถูกมีดบาดของเธอ ความเจ็บแปล๊บเมื่อครู่ ค่อยๆจางหายไปพร้อมๆกับบาดแผลที่ค่อยๆจางลง



“ขอบใจนะ คาโล” เธอเอ่ยขึ้นเบาๆเมื่อเขาละมือไปจากบาดแผลลางๆของเธอ นัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยเหลือบขึ้นมามองอย่างไม่มั่นใจกับสิ่งที่ได้ยิน เฟรินยิ้มหวานเกลื่อน ก่อนจะลากแขนอีกฝ่ายให้เดินไปด้วยกัน



“ไปหาพวกท่านพ่อกัน” เธอพูดโดยไม่ใส่ใจว่าเขาจะตกลงหรือไม่ ลากแขนไปด้วยกันทันที ซึ่งเขา ก็ได้แต่ปล่อยให้เธอพาเขาออกไปด้วยกันกับเธอ









“อา แย่ๆ นึกว่าจะได้ลงเล่นอยู่แล้วเชียว” เสียงบ่นเบาๆ พลางส่ายหัว เมื่อลองประเมินการจับคู่ระหว่างผู้ผ่านเข้ารอบสองมาได้เจ็ดทีม



    เมื่อในความคิดที่ลองประเมินดู ดูท่าว่าเขาจะต้องเป็นคนเดินหมากไปอีกอย่างน้อยก็สองกระดาน แย่จริง งานนี้จะใช้แบบไหนล่ะเนี่ย



“เฮ้ย โร เป็นอะไรไปวะ ทำหน้าเซงโลกเชียว” ครี้ดทักขึ้นเมื่อเห็นโรถอนใจเบาๆ



“ไม่มีอะไรหรอกครี้ด แค่เบื่อนิดหน่อยน่ะ” เขาเอ่ยปฏิเสธ



“ก็อยากไปรับคำเฟรินทำไม” กัสเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทันความคิด โรหันมายิ้มอย่างรู้กันให้กัส ก่อนจะตอบ



“ก็ช่วยไม่ได้นี่นา”



“ก็เพราะว่าช่วยไม่ได้น่ะสิ ถึงไม่น่าไปรับ” กัสยังคงว่าต่อ ดูเหมือนว่าจะทำเป็นไม่รู้ความหมายของคำพูดของโรเสียอย่างนั้น



“เฟรินยุ่งมาก ฉันอยากจะช่วยเธอบ้าง” โรว่า กัสถอนใจ ยังไงมันก็เหมือนเดิม



“ฉันเห็นแต่นายไปชั่วให้เฟรินหัวปั่นขึ้น แล้วเมื่อกี้ก็อีก นายไปยั่วอะไรหมอนั่นอีกล่ะ” กัสพูดตรงๆ โรรับคำแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์



“ต่อไป ก็ตานายบ้างแล้วล่ะ กัส” โรสะดุดคำ ก่อนจะมากระซิบให้สองคนเท่านั้นได้ยิน “เจ้าชายแห่งกิลดิเรก”



    พูดจบแล้วก็เดินจากไป ทิ้งไว้แต่นักบวชตัวปลอมที่มักจะรู้กันดีกับไอ้เจ้าชายขอทานคนนี้ แต่วันนี้กลับต้องเอาคำพูดของมันมาคิดหนัก กับนักรบแห่งไนล์ผู้ไม่เข้าใจบทสนทนาของคนฉลาดทั้งสอง



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



    กระดานถัดๆมาดูจะไม่เครียดเหมือนสองกระดานแรก เพราะคู่แข่งเป็นเพียงรุ่นน้องที่ไม่มีประสบการณ์มากนัก แค่สงครามจิตวิทยาหนักๆเข้าหน่อยก็ทำให้เขวจนชนะได้อย่างสบาย



    เพราะงั้น ทางฝ่ายของพวกเธอจึงลอยลำเข้ารอบสุดท้ายไปอย่างสบายๆด้วยฝีมือการเดินหมากของโร ได้ไปรอผู้ชนะจากสายของพวกปีสูงกว่า ซึ่งคงจะต้องเป็นปีเจ็ดป้อมอัศวินอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะอะไรน่ะะเหรอ เพราะถ้าพวกโรเวนแพ้มา ก็ไม่ต้องคิดเลยว่า แผนการณ์ที่อุตส่าห์เตรียมมาเพื่อหมากกระดานสุดท้ายจะล้มไม่เป็นท่าเพราะคนสั่งตกรอบ



    และก็เป็นไปดังคาด เมื่อโรเวนผ่านเข้ารอบมาได้โดยยังไม่ได้ใช้คู่หูนักบวชซาตานด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น รางวัลชนะเลิศคงไม่ลอยไปจากป้อมอัศวินเป็นแน่ ได้แต่รอมาตัดสินว่า ปีไหนจะได้ไป ระหว่าง ปีเจ็ด รุ่นพี่ฝีมือเก๋า หรือปีสาม รุ่นน้องความหวังใหม่ไปแรง



    เฟรินนั่งนิ่งอยู่น่ากระดานหมากมากว่าครึ่งชั่วโมง เอาแต่ขยับหมากไปมา ปากก็ขมุบขมิบพึมพัมไม่หยุด แถมยังหยิบรายชื่อตัวหมากที่กะจะใช้ขึ้นมาดูเป็นระยะๆอีกด้วย



    ท่าทีที่ชักจะเหมือนคนประสาทเข้าไปทุกที ทำให้เพื่อนๆต่างห็หันมามองอย่างหวาดๆ กลัวเธอจะเป็นอะไรไปเสียก่อนแข่งขัน แล้วจะพาลทำให้เสาหลักสามสี่คนหมดกำลังใจเล่นตามไปด้วย



“ไม่ใช่สิ อย่างนั้นก็ส่งไปตายชัดๆ ใจเย็นๆ ค่อยๆเลาะไปอาจจะง่ายกว่า” เฟรินพึมพำเสียงเบา แต่อาการก็น่าเป็นห่วง จนคนใกล้ตัว ต้องมาฉวยเอากระดานหมากรุก และกระดาษรายชื่อไปจากตัวเธอ



“เลิกเฟริน ไปทานอะไรหน่อย” คาโลเอ่ยเสียงดุเมื่อได้เวลาอาหารแล้วเธอยังไม่ยอมเลิก



“ไม่หิวน่า คาโล คืนมา ยังวิเคราะห์ไม่เสร็จ” เธอทำท่าจะคว้ากระดานหมากรุกคืน แต่ก็ถูกฉุดให้ลุกขึ้นยืน แล้วลากไปยังโรงอาหาร เพื่อจะได้ไปทานอาหารกลางวัน



“แต่ฉันหิว เฟริน แกไม่ไป ฉันก็ไม่มีวันได้ไป เพราะงั้น แกต้องมา” คิลพูดแกมบังคับ ขณะกำลังลากถูลู่ถูกังเธอไปยังโรงอาหาร



“สุขภาพมาก่อนเฟริน แพ้ก็ไม่โดนหรอกน่า ยังไงก็ผ่านมาถึงรอบสุดท้ายแล้ว” โรเอ่ยปลอบ ขณะวิ่งตามมาทีหลัง เพราะต้องเอาของที่ริบมาจากเธอเมื่อครู่ไปเก็บให้เรียบร้อย



“แต่มาถึงขั้นนี้แล้วยังไงก็อยากให้ชนะว่ะ” เธอตอบ



“แพ้ชนะมันจะสำคัญตรงไหน ยังไงป้อมอัศวินก็ได้ชนะเลิศอยู่ดี เอาแค่ไม่น่าเกลียดจนโดนโรเวนเล่นงานก็พอแล้ว” คิลว่าความคิดของเขา



“โอย แกอาจจะไม่เว้ยคิล แต่ฉันน่ะ ขืนทำเป็นเล่นมีตาย” เฟรินว่าพลางส่ายหัวๆปลงๆ



“ก็ไม่ได้บอกให้เล่นมากนัก แต่ไม่ต้องเครียดขนาดนั้น” คาโลปราม ก่อนจะลากข้อมือเล็กให้เข้าไปในโรงอาหารทันที



“ทานซะ” เขาวางถาดอาหารลงตรงหน้าเธอ เมื่อเธอทำหน้ายุ่งๆอีกครั้งหลังจากเขาเดินไปรับอาหารมาเผื่อเธอ



“คิดมากน่ะ เฟริน โรเวนไม่เล่นหรอกน่า” โรพูดยิ้มๆ ขณะนั่งลงตรงข้ามกับเธอ พร้อมวางถาดอาหารให้คิล



“โอ๊ย แกจะรู้อะไร ถึงจะเข้ารอบสุดท้ายมาได้ โรเวนก็ยังมีเรื่องเล่นฉันจนได้นั่นแหละ” เฟรินบ่น ก่อนจะยัดอาหารเข้าปากตามคำสั่งของเจ้าชายแห่งคาโนวาล



“มองโลกในแง่ร้ายไปรึเปล่า” คิลถามยังไม่เข้าใจ แต่กว่าจะรู้ว่า ที่เฟรินพูดมานั้นไม่ผิดเลย ก็ต้องใช้เวลาอีกเป็นอาทิตย์



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



“ฝีมือเราก็ดีนี่ ทำไมให้โรเล่นมาตลอดล่ะ” โรเวนถามขึ้นขณะที่เธอขยับหมากตัวหนึ่งระหว่างแข่งนัดชิงชนะเลิศ



“ก็คนมันเบื่อนี่ฮะ” เฟรินว่า โรเวนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับหมากฝ่ายของตนเองบ้าง



“แต่นี่พี่เล่นเอาฝีมือระดับพระกาฬลงหมดเลย งานนี้ผมไม่แย่เหรอฮะ” เฟรินชวนคุยต่อ



“เราคงไม่ได้มีฝีมือแค่นี้ใช่ไหมล่ะ” โรเวนย้อนคำ



“โอย พี่พูดเหมือนผมเก่งนักหนา โน่นฮะ ไปหาพ่อเจ้าชายสองเมืองใหญ่ดีกว่าฮะ แล้วพี่จะรู้ว่ามันเก่งกว่าผม” เฟรินบอกปัด ขณะมองไปยังสนามจำลอง แล้วกวาดสายตากลับมายังกระดานอีกครั้ง ก่อนจะขยับหมากตัวที่เห็นว่าดีที่สุดออกไป



“แล้ว เรื่องที่พี่บอกล่ะ ว่ายังไง” โรเวนถามขึ้นบ้าง เฟรินชักสีหน้ายุ่งยากใจอยู่ชั่วครู่



“ทำไมต้องเป็นผมล่ะฮะ ผมว่าเป็นพี่ก็เหมาะดีออก”



“พี่ไม่อยากเป็น” คำตอบปัดความรับผิดชอบง่ายของบุรุษตรงหน้าเล่นเอาเธอแทบตกเก้าอี้ไปเดี๋ยวนั้น



“โห พี่ เล่นกันง่ายๆงี้เชียว” เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ามาอย่างรับเต็มที่ เธอก็ได้แต่แค่นหัวเราะแห้งๆออกมา



“เอาเถอะ เขาจะเว้นระยะไว้ให้ แล้วพี่จะมาช่วยเธอก็แล้วกัน”เขาพูดต่อ คำพูดที่เฟรินได้แต่สรุปในใจว่า ยังไงก็ต้องเป็นเธอใช่ไหม ไอ้คนเดินหมากกับกษัตริย์เนี่ย



    ใช่ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมช่วงจัดตำแหน่งหมากพวกเธอสี่คนถึงได้ดูเครียดขนาดนั้น เพราะโรเวนเรียกไปพูดไงล่ะ มันก็เลยเป็นผลพลอยได้กลับมา งานนี้โรเวนบอกว่าอยากให้ได้เข้าไปเล่น แต่เขามีหน้าที่รับรู้เท่านั้น ไม่รับจัดการอะไรทั้งสิ้น แถมยังโยนภาระมาที่เธอเต็มๆ เพราะฉะนั้น จะให้ทำยังไงนอกจากช่วยกันจัดการปลุกระดมซะ เพื่อให้เธอจัดการได้ง่ายขึ้น และให้โรไปคอยดูพวกคิงๆ คิลคอยไปสอดแนมพวกหออื่นๆ และประสานงาน ส่วนเธอและคาโลมีหน้าที่ปลุกระดมพวกนักเรียนในป้อม ซึ่งนั่นก็ได้ผลตามสมควร แต่ก็นั่นแหละ ยังไงป้อมอัศวินก็ชนะเลิศ แล้วเธอจะจัดตัวหมากยังไงล่ะคราวนี้ แค่เล่นกันเองในระหว่างสี่หอยังคิดแทบตายว่าจะเอายังไงให้ผ่านเข้ามาถึงนี่ แล้วนี่ดูท่าโรเวนหวังชนะ เธอมิตายก่อนหรือ แย่เป็นบ้า



    เหอะๆๆ เธอหัวเราะแห้งๆเยาะตัวเอง ให้ตาย โรเวนคิดยังไงของเขา อะไรๆตอนนี้ก็มาลงที่เธอหมด จนเธอชักเครียดหนักซะแล้ว ดีที่งานยังไม่เต็มสตรีม เพราะยังมีงานหมากนี่ขั้นอยู่ ไว้หมดหน้างานหมากเมื่อไรนั่นแหละ ได้ตายกันไปข้างหนึ่งแหง ไหนจะเตรียมสอบไล่ ไหนจะงานที่เพิ่มขึ้นมาอีก โอย นรกชัดๆ



“เครียดน่า เฟริน เล่นกันสนุกๆ ใครชนะมันก็เหมือนกันนั่นแหละ” โรเวนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเธอนั่งจมอยู่กับความคิดนานผิดปกติ



“โอย ก็พี่เล่นสุมงานมานี่ฮะ แล้วจะไม่ให้ผมเครียดได้ยังไง” เฟรินโอดครวญกลับ ก่อนจะขยับหมากอีกตัว



“ฝึกไว้เฟริน ปีหน้าพี่ก็ไม่อยู่แล้ว” คนเป็นรุ่นพี่บอกกลับอย่างมีเหตุผล แต่ตอนนี้เธอยังไม่อยากคิดอะไรทั้งสิ้น เมื่อโรเวนขยับหมากมาดักทางเธอไปเสียหมด



“เห็นมั้ยล่ะ ผมบอกแล้ว ว่าพี่ต้องดีกว่าผม” เฟรินเอาเรื่องเก่าขึ้นมาพูดอีกครั้งขณะสมองครุ่นคิดถึงวิธีการต่อไป



“เดี๋ยวเธอก็ต้องแก้ทางไปจนได้นั่นแหละ” โรเวนกล่าวยิ้มๆ



    ซึ่งมันก็จริงดังคำของโรเวน เธอหาทางพลิกกลับขึ้นมาได้ในช่วงท้าย หลังจากที่โรเกือบโดนรุกฆาตไปอยู่ทีสองที โชคดีที่มันเก่งทั้งดาบทั้งเวทย์แถมยังใจแข็งพอเลยชนะได้ง่ายๆ ลองเป็นไอ้น้ำแข็งนั่นสิ ป่านนี้มันได้เจ็บไปแล้ว



    ทั้งคิล ทั้งคาโล ต่างถูกคู่ต่อสู้คุมแจ ไม่ยอมให้ขยับได้สะดวกนัก เพราะโรเวนรู้ฝีมือรุ่นน้องดี จึงหาทางทำให้เฟรินเลือกเดินได้ไม่สะดวก เมื่อไม่สามารถใช้คนสนิทได้ เธอต้องใช้คนที่เล็งไว้แต่ต้น กัส ซีบิล และนิกส์ สามคนที่เฟรินใช้อย่างระแวดระวังที่สุด เพราะหากถูกกำจัดไปเสียก่อนจะเป็นเรื่องลำบาก



    ม้า เรือ และบิชอบ สามตัวหลักที่คนส่วนใหญ่มักใช้รุกฆาต ที่เธอใช้ตัวรองของเธอเข้าไปใส่ แทนตัวหลักที่มั่นใจอยู่แล้วว่าจะต้องใช้ได้อย่างไม่สะดวกนัก ซึ่งพวกเขาก็ทำได้ดีเกินกว่าที่ใครจะคาด โดยเฉพาะโรเวน จากที่เธอมองดูแล้ว ดูเขาจะรู้อยู่แล้วว่าเธอจะต้องใช้กัสและนิกส์แน่ จึงคอยระวังอยู่บ้าง แต่สำหรับซีบิลนั้น เขาไม่ได้ระวังนัก เพราะโรไม่ค่อยใช้ และฝีมือจริงๆก็ยังไม่ได้เห็น



    การใช้ตัวล่อดูเหมือนจะได้ผล เมื่อเอาคิลและคาโลเป็นเหยื่อล่อชั้นแรก เอากัสและนิกส์เป็นเหยื่อล่อชั้นที่สอง และให้ซีบิลเป็นตัวหลักที่ฝ่าเข้าไป กว่าที่หลายคนจะรู้ ก็เมื่อเธอใช้ซีบิลประกาศรุกซะแล้ว



    การขยับคิงหนีนั้นดูจะเป็นไปโดยง่าย แต่เมื่อหนีก็ต้องตาม เบี้ยมี ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ ถ่วงเวลาเข้า เธอส่งคิลและคาโลให้เดินต่อไปแล้ว แม้เบี้ยจะช่วยถ่วงเวลาคิงหนีได้ไม่มาก แต่ก็ยังดีเสียกว่าไม่มี แถมฝ่ายกัสและนิกส์เองก็ดูจะเอาตัวรอดได้



    ทั้งสองฝ่ายเหลือไม่เหลือเบี้ยอยู่แล้ว เพราะเบี้ยตัวสุดท้ายนั่นก็คือของฝ่ายเธอเอง ที่เธอเพิ่งใช้ต้านคิงไปเมื่อครู่ และได้ถูกกำจัดไปเป็นที่เรียบร้อย และมันก็ทันเวลาที่หมากตัวหลักของเธอจะหลุดจากพันธนาการอันน่ารำคาญเสียที



    ฝ่ายเธอนั้นเหลือเรือหนึ่ง ม้าสอง บิชอบสอง และคิงอีกหนึ่ง ซึ่งก็ไม่ต่างจากฝ่ายตรงข้ามนัก ที่เหลือเรือสอง ม้าหนึ่ง บิชอบสอง และคิงอีกหนึ่ง กระจายๆกันไปเต็มกระดาน คราวนี้ก็ได้แต่วัดฝีมือกันลุ่นๆว่า ใครจะอยู่ หรือใครจะไป



“ว่าไหมเฟริน ทำไมคนเขาชอบพูดนัก ว่าคลื่นลูกใหม่มักจะแรงกว่าคลื่นลูกเก่า ทั้งๆที่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอไป” โรเวนเอ่ยเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง



“พี่ไม่เคยไปทะเลเหรอฮะ บางทีผมก็ว่ามันแรงไม่เท่ากันหรอกฮะ แต่เวลาคลื่นลูกใหม่มา คลื่นลูกเก่ามันก็มักจะอ่อนแรงลงไปแล้วล่ะฮะ” เฟรินตอบคำถาม



“แต่พี่ว่าตอนนี้พี่รู้ และพี่คิดว่ามันก็ไม่ใช่อย่างที่เธอว่ามาซะทีเดียว” โรเวนเปรยตอบ เฟรินตวัดสายตาขึ้นมามองเขา ก่อนจะถามความเห็น



“แล้วพี่ว่ายังไงล่ะฮะ” โรเวนขยับรอยยิ้ม ก่อนจะบอกรุ่นน้องคนโปรด



“พอจบกระดานนี้ เธอน่าจะรู้ได้ด้วยตัวเอง” คำตอบที่ไม่ใช่คำตอบที่เธอไม่เข้าใจ ได้แต่กลับไปสนใจกลับหมากกระดานเบื้องหน้าเท่านั้น



    โรเวนขยับรอยยิ้มอ่อนโยน ใช่แล้ว เธอน่าจะรู้ได้ เฟริน เหมือนกันกับตอนนี้ที่เขาหาคำตอบเจอแล้ว คำตอบของคำถามที่รุ่นพี่ของเขาเคยถามมา แต่กว่าเขาจะรู้ได้ ก็มากินเวลาเอาปีนี้ ใช่ ตอนแรกสมัยที่เขายังไร้เดียงสากว่านี้ เขาก็ตอบเหมือนเธอ แต่รุ่นพี่คนนั้นกลับขยับรอยยิ้มอ่อนโยน แล้วบอกว่า มันไม่ใช่ทั้งหมด แล้วซักวันเขาจะรู้เอง แต่รุ่นน้องตรงหน้าเขานี่น่าจะรู้ได้ อย่างช้าก็น่าจะเมื่อเขาจบออกไป









“ยัยหนูเจ้าหญิงนั่นเก่งจริงแฮะ” ริชาร์ดเปรยเบาๆ เมื่อเห็นถึงแผนอันแยบยลของเฟรินที่กะใช้ตัวรองอย่างซีบิลรุกแทนตัวหลักอย่างคิดและคาโล



“มันแน่อยู่แล้ว” สามเสียง หรือาจจะเป็นสี่เสียงประสานพร้อมกันขึ้นมาทันใด ริชาร์ดโคลงหัว คนหนึ่งก็พ่อแท้ๆ ย่อมเข้าข้างลูกตัวเอง สองคนก็หวังจะเอามาเป็นสะใภ้ ย่อมมองเห็นแต่ข้อดี ส่วนอีกคนหนึ่ง ริชาร์ดหันไปยังมาดัส ที่เข้ากันได้ดีกับวิลเลี่ยมและเอวิเดส อีกคนหนึ่งนั่นก็คนเลี้ยง แถมยังปลูกฝังวิชามากับมือ จะบอกว่าไม่ใช่มันก็เหมือนจะดูถูกวิชาของตระกูลตัวเอง



“ทีนี้ก็ต้องมาวางแผนกันแล้วว่าเราจะเล่นกับเด็กๆยังไง” วิลเลี่ยมเอ่ยขึ้นมาขณะที่ตายังมองสนามไม่กระพริบ



“เรายังมีเวลาอีกหนึ่งวัน ไม่รู้พวกเฟรินจะเตรียมไปถึงไหนแล้ว”



“งั้นเย็นนี้ก็เตรียมกันซะเลยสิ” มาดัสเอ่ยเป็นเชิงแนะนำ ก่อนจะกันตัวเองออกมาทันทีหลังพูดจบ



“แต่งานนี้ข้าไม่เกี่ยว ขอเป็นแค่ผู้ชมเท่านั้นแหละ”



“งั้นก็ได้ ท่านมาดัส” วิลเลี่ยมตอบรับ ขณะที่หลายคนยังไม่มีกระจิตกระใจกระทำอะไรเพราะกำลังตื่นเต้นกำลังหมากนัดชิงตรงหน้า บาโรก็เอ่ยขึ้นตัดรำคาญ



“เจ้าเห็นสมควรก็ใส่ลงไป วิลเลี่ยม” ตามด้วยเอวิเดสที่เอ่ยในทำนองคล้ายกันกับบาโร



“เจ้าจัดนั่นแหละดีแล้ว แล้วมาดูกันว่า เหมาะหรือไม่ตรงไหน”



“ตามใจก็แล้วกัน อย่ามาว่าข้าทีหลังล่ะ” วิลเลี่ยมพูดกันตัวเองไว้ขณะที่รอยยิ้มนิดๆที่มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย ดูท่า หมากคราวนี้คงจะสนุกน่าดู



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



    อา เหมือนจะดี แต่ที่จริงมันแย่มากสำหรับเธอ กำจัดหมากไปได้เยอะ แต่หมากก็ถูกกำจัดไปเยอะมากเหมือนกัน ตอนนี้ก็ได้แต่ต้องระวังให้ดี รอบคอบให้มาก ถ้าถูกเก็บอีกแม้แต่ตัวเดียวก็เป็นเรื่องได้



    ตัวหลักของโรเวนยังอยู่ครบ เธอใจไม่กล้าพอที่จะส่งคนไปปราบ เพราะลำพังแค่ใครคนใดคนหนึ่งไม่น่าจะต้านไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รุ่นพี่ลูคัส รุ่นพี่ผู้ดูเหมือนจะกวนประสาทรุ่นพี่ลอเรนซ์ได้ทุกเวลา แม้จะในเวลาแข่งขัน ก็ยังเรียกมีดบินได้เป็นระยะๆ



    การเดินหลายแบบเข้ามาในหัวเธอพอจะให้พินิจ แต่ก็ยังไม่เห็นอันไหนเข้าเค้า หมากเป็นหมากรุกธรรมดา กลยุทธ์เหล่านั้นมันก็น่าจะพอ แต่นี่ไม่ใช่ นี่คือคนจริงๆ หากฝีมือไม่ถึง ก็ไม่สามรถกินหมากได้ซักตัว แล้วทีนี้จะทำอย่างไร คิดสิคิด เฟริน คิด



    คนทั่วไปคิดอย่างไรเธอไม่รู้ รู้แต่ว่า ขณะนี้ เธอต้องคิดทุกส่วน ถ้าพลาด นั่นหมายถึงตัดสินแพ้ชนะ สงบใจไว้ แล้วคิด ทำยังไงถึงจะชนะคนอย่างโรเวน ฮาเวิร์ด ทำอย่างไร ถึงจะล้มแชมป์ได้ อา เป็นไงเป็นกันสิวะ มาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยไม่ได้แล้ว ให้มันรู้กันไปว่าเธอไร้ฝีมือขนาดเดินหมากไม่ชนะ



“ม้าขวา บีหก กำจัดบิชอบ แล้วรุกคิง” คิลเดินเข้าไปในช่องดังกล่าวทันทีที่ได้รับคำสั่ง รอยยิ้มบ่งว่าถูกใจปรากฏขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าถูกส่งไปกำจัดใคร ถ้าแกชอบมาก แกต้องเอาให้ชนะกลับมานะเฟ้ย ไอ้คิล



“เอาอีกแล้ว คิลลี่อีกแล้ว นึกว่าจะได้เจอกับกัสซี่ หรือ ซีบี้ซะอีก” ลูคัสบ่นน้อยๆให้เหมือนเบื่อพอเป็นพิธี



“เอาน่า รอบที่แล้วยังคาใจอยู่ไม่ใช่เหรอ เอากันให้รู้ดำรู้แดงไปเลยนี่แหละ รุ่นพี่” คิลว่า ขณะมือจับอาวุธเช่นเดียวกับลูคัสที่เตรียมจับแว่น



“อ้อ ไม่เอานะ เขตอาคม ฉันไม่ค่อยชอบสู้กันในเขตอาคมของใครเท่าไร” คิลพูดขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ ลูคัสเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะน้อยๆเป็นเชิงตกลง



“งั้นก็ พร้อมรึยัง คิลลี่” ลูคัสถามฝ่ายตรงข้าม



“พร้อมเสมอ” ทันทีที่สิ้นคำ ทั้งสองฝ่ายต่างก็เปิดฉากโจมตีกันในทันที เฟรินเบือนหน้าหนีทันทีด้วยกลัวว่าภาพที่เห็นจะทำให้เธอไขว้เขว เอ่ยเร่งอีกฝ่ายให้เดินเสียที



“ตาพี่แล้วฮะ เดินเถอะ ผมชักอยากรีบไปนอนแล้ว” คำพูดกวนประสาทฉบับเฟรินผู้ไม่คิดอะไรถูกงัดขึ้นมาใช้บังหน้า ทั้งๆที่ในใจมีแต่ความคิดเต็มไปหมด



“มั่นใจขนาดนั้นว่าคิลจะชนะลูคัส” โรเวนถามลองเชิง



“โธ่ หมอนั่นมันทำท่าอยากสู้ขนาดนั้นผมก็มีหน้าที่ส่งมันไป พอผมส่งมันไปแล้ว ทีนี้แหละ ที่มันมีหน้าที่จะต้องชนะกลับมา” เธอตอบกลับ เหมือนไม่คิดมาก แต่ต้องการชนะ ดีนี่ เฟริน



“ตามใจเธอ” โรเวนว่า หลังจากได้คำตอบที่หน้าพอใจมาแล้ว



“คิงซีสอง” โรเวนโยกคิงหลบอีกครั้ง เฟรินแอบถอนใจอย่างโล่งอก มีสิทธิ์ มีสิทธิ์ลุ้น นิ่งไว้ นิ่งไว้เฟริน อย่าให้เขารู้



“บิชอบขวา เอฟห้า กำจัดเรือ” เธอออกคำสั่งแก่คาโล ผู้ที่เดินเข้าไปในช่องของรุ่นพี่โซมาเนียตามคำสั่งของเธอ รู้ว่ามันลำบากสำหรับคนอย่างมัน แต่เธอก็ต้องสั่ง ไม่งั้นงานไม่เดิน



“คาโล ถ้าแกแพ้ ไม่ต้องพูดกันหนึ่งอาทิตย์” เธอตะโกนลงไปยังสนามด้วยรอยยิ้มขี้เล่นเหมือนอย่างเคย หากแต่ในใจนั้นเกิดความไม่มั่นใจขึ้นมา จึงต้องหาข้อผูกมัดให้มันชนะให้ได้ พี่โซมาเนียนั้นเร็ว เธอต้องยอมรับ แล้วคาโลนั้นหรือ จะตามความเร็วนั้นทัน คาโลหันมามองเพียงชั่วครู่ พยักหน้าเพียงนิดจนเกือบจะมองไม่เห็น ก่อนจะหันกลับไปสนใจคู่ต่อสู้ที่เขาจะต้องเอาชนะให้ได้ แต่แค่นั้นก็เพียงพอ หมอนั่นรู้ถึงความไม่สบายใจของเธอแล้ว และมันจะต้องชนะกลับมาอย่างแน่นอน



“คราวนี้ไม่มั่นใจรึไง” โรเวนแยบถาม



“ใครว่าล่ะพี่ อย่างหมอนั่นน่ะ ต้องมีเงื่อนไข ไม่งั้นไม่กล้าลงมือ ผมล่ะเบื่อมันจริงๆ” เฟรินสวมหน้ากากฟาโรห์อีกครั้ง โรเวนพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะปล่อยผ่าน



“คิง ซีสาม” โรเวนขยับคิงหนี เฟรินเริ่มใจชื้นขึ้นอีกนิด แล้วขยับหมากตัวต่อไปในทันที



“ม้าซ้าย ซีสี่ กำจัดเรือ แล้วรุก” เฟรินออกคำสั่งต่อเนื่องให้กัสในทันที กัสรีบเข้าไปในช่องซีสี่ทันที เพราะพอจะมองรู้ว่าเริ่มไม่มีเวลา



“บิชอบขวา ดีเจ็ด รุกฆาต” คำสั่งของลอเรนซ์มาแล้ว นั่นไงล่ะที่เธอกลัว คำสั่งรุกฆาตที่ไม่มีใครช่วย ต้องต้านไว้ให้ได้ แต่ไม่มีหมากตัวไหนอยู่ในแนวที่พอจะปกป้องคิงได้เลย



“โร แกต้องยันให้อยู่” เฟรินตะโกนออกคำสั่งในทันที โรพยักหน้ารับคำสั่ง เตรียมตัวรับมือกับผู้คุมกฎที่ไม่เคยมีโอกาสได้รับมือ



“และ เรือขวา ซีสาม รุกฆาต” เฟรินออกคำสั่งรุกฆาตให้นิกส์บ้าง มือและสายตาละออกจากกระดานหมากรุก แล้วหันไปให้ความสนใจกับสนาม แล้วทีนี้ก็ได้แต่ลุ้น ลุ้นว่าใครจะรุกฆาตได้ก่อนกันเท่านั้น



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



“เอาแล้ว แกว่าใครจะชนะว่า พี่เฟริน หรือพี่โรเวน” เฟมินินถามขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์รุกฆาตซ้อน อย่างที่เคยเห็นเมื่อครั้งหมากกระดานเกียรติยศเอเดน – เดมอสเท่านั้น



“หมากเหลือพอกัน ใครมันจะไปรู้ได้ รุ่นพี่โรเองก็เก่งพอสมควรนะ ต้องอยู่ที่รุ่นพี่นิกส์” คอร์ลินวิจารณ์



“แต่โรเวนน่ามีภาษีดีกว่า” คาออสท้วง



“คลื่นลูกใหม่ย่อมแรงกว่าคลื่นลูกเก่า” อารองเซียว่า



“แต่ใครเล่าจะรู้เหตุผล ทำไมมันจึงเป็นเช่นนั้น” สลีฟต่อคำ



“พวกแกเชียร์ใครดีกว่า” โรนอสถามขึ้นตัดบท ก่อนที่ไอ้นักประพันธ์สองตัวจะดึงไปไกลกว่านี้อย่างกู่ไม่กลับ



“พี่เฟรินอยู่แล้ว” ทุกเสียงตอบพร้อมกัน



“งั้นจะวิจารณ์ไปทำเพื่อ เชียร์เข้าไปสิ” เมอร์ลินว่าขึ้นในที่สุด แล้วเสียงเชียร์ก็ดังลั่นสนามขึ้นมาอีกครั้ง







“เจ้าว่าใครจะชนะ” เสียงหวานถามบุรุษข้างกาย



“เฟรินอยู่แล้ว” ผู้ถูกถามตอบโดยไม่ต้องคิด



“ก็แหงล่ะ เขาเป็นน้องเจ้านี่นะ ไคน์” สตรีผู้ถามพูดขึ้นอย่างรู้ทัน



“หรือเจ้าไม่อยากให้เฟรินชนะ แคลร์” ไคน์ถามดักคอ



“พูดบ้าๆ เฟรินก็น้องข้าเหมือนกัน แถมตอนนี้เป็นน้องสาว ข้าก็ยิ่งรัก ยิ่งอยากให้ชนะ” แคลร์ตอบฉุนๆ



“เฟรินมาได้ยินตอนนี้คงดีใจแย่” ว่าแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะเบาๆ สายตาจับจ้องไปยังสนามเบื้องหน้าต่อไป







“เอาเข้าแล้ว รุกฆาตซ้อน” วิลเลี่ยมกล่าวเบาๆ



“เหมือนตอนเล่นกับข้าเมื่อปีก่อนไม่มีผิด” เอวิเดสเปรยเบาๆ



“งั้นท่านพี่จะไม่เป็นอะไรไปเหรอเพคะ” วิเวียนถามขึ้นอย่างเป็นกังวล นึกถึงหมากเมื่อปีก่อน หมากกระดานเกียรติยศเอเดน – เดมอส ที่พี่หญิงของเธอรุกฆาตไม่ทัน และคิงของฝ่ายเอเดนต้องโดนรุกฆาตไป



“ไม่หรอกวิเวียน เต็มที่ไม่น่าจะเกินเป็นแผลเป็น” วิลเลี่ยมพูดให้ลูกสาวคลายกังวล



“และจากที่ดู เขาคงไม่เล่นกันเต็มกำลังนัก” วิลเลี่ยมพูดไปอย่างนั้น เพราะสายตาจับจ้องไปแต่การต่อสู้ของลูกชาย แต่ไม่ได้ไปสนใจคู่ของม้ากับบิชอบที่.... เอ่อ.... กำลังลืมทุกสิ่งทุกอย่าง



    แม้คิลจะกันท่าบอกว่าไม่เอาเขตอาคม แต่ในช่องนั้นก็ยังปกคลุมด้วยหมอกดำอยู่ดี ทั้งสองฝ่ายกำลังผลัดกันรุกรับอย่างสนุกสนาน รึเปล่านะ หรือจะใช้คำว่า อย่างเมามันดีก็ไม่รู้



    เมื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็จู่โจมจนลืมสิ่งรอบข้างไปแล้วทั้งหมด ลืมแม้แต่ว่า ในวันมะรืน พวกเขาต้องไปแข่งกับพวกกษัตริย์



    สนามเสียหายไปเป็นส่วนมากในช่องกระดานนั้น โดยส่วนมากแล้วมักจะมาจากลูคัส ที่ซัดพลังไม่โดนคิล แต่คิลเองก็มีส่วน เพราะดันไปทำให้ลูคัสเห็นเลือดจนเกิดการห้ามไม่อยู่ ทั้งคู่ไม่แม้แต่จะได้ยินคำสั่งรุกฆาตซ้อน ต่างเอาแต่โจมตีกันและกันเข้าจนไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น



“เอ่อ พี่โรเวนฮะ ผมว่า มาช่วยกันคิดก่อนดีกว่า ว่า.... เอ่อ.....” เฟรินเริ่มบทสนทนาขึ้นอย่างตะกุกตะกัก โรเวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเข้าใจกระจ่างเมื่อหันไปมองในทิศทางเดียวกับเฟริน



“อืม นั่นสินะ จะแยกสองคนนั้นยังไงดี” โรเวนพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงใช้ความคิด ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะประดับบนริมฝีปาก



-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



พอๆ จบๆ ไว้เจอกันตอนหน้าเลยฮะ



ติดงานฮะ งานยังเคลียร์ไม่หมดเลย



ขอบคุณทุกท่านที่ชอบฟิคคริสมาสต์ฮะ



ขอดองภาคพิเศษก่อนนะฮะ มันตันมากเลย



ตอบคุณ Ritsuka



ไว้จบเรื่องนี้ก่อนฮะ แล้วเราถึงจะแต่ง



ก็รอไปก่อนแล้วกันนะฮะ



และขอบคุณทุกท่านมากสำหรับกำลังใจฮะ



อ่านให้สนุกฮะ