ลำดับตอนที่ #47
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : บทสนทนาในเวลาว่างงาน
แสงอาทิตย์ของวันใหม่เริ่มาลามเลียห้องนอน เป็นผลให้ทั่วทั้งห้องสว่างไสวไปด้วยแสงแดดแรงของเวลาเที่ยงวัน ไม่มีใครมาปลุก และไม่รู้ว่าจะมาปลุกใคร ในเมื่อไอ้คนที่นอนอยู่ในห้องมันประกาศว่าวันนี้มันจะไม่ทำงาน และไอ้เพื่อนของมันทั้งสามก็ไปเจรจาต่อรองให้เรียบร้อยด้วยฝีมือส่วนตัวอันน่ายกย่อง ที่สามารถไปขู่รุ่นพี่ที่น่าเกรงขามที่สุดในป้อมอัศวินได้
ร่างบางของเจ้าหญิงสองดินแดนยังคงอยู่ในห้วงนิทรา ไม่สนแม้เวลาจะล่วงเลย หรือแม้แต่มื้ออาหารที่ยังไม่ได้ทาน ไม่แม้แต่ว่า จะมีใครเข้ามาในห้องพักของตัวเอง
บุรุษผู้เข้ามาใหม่อมยิ้มน้อยๆกับสภาพของแม่ตัวดีที่นอนอยู่บนเตียง แม้จะไม่ถึงขั้นว่าเรียบร้อย แต่ท่านอนก็ยังเหมือนคน ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปประชิดกับเตียงนอน สายตาจับจ้องกับสตรีเพียงหนึ่งเดียวในห้องอย่างอ่อนโยน
เก้าอี้เพียงหนึ่งเดียวในห้องถูกยึดไปนั่งเป็นที่เรียบร้อย ไม่คิดจะปลุก เพราะเมื่อคืนเธอเหนื่อยมาก ไว้อีกซักพักก็คงจะตื่นเอง ความคิดที่ประมวลในใจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่เขาเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ
ราวกับรู้มาก่อนหน้า ร่างบางขยับตัวน้อยๆด้วยแสงแดดแรงนั่นเริ่มจะแยงตา เปลือกตาบางค่อยเปิดเพื่อรับวันใหม่(ที่มันดำเนินมาได้ครึ่งวันแล้ว) ร่างของบุรุษร่างสูงเป็นสิ่งแรกที่กระทบเข้าสู่คลองจักษุ นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตกระพริบน้อยๆเพื่อปรับแสง และเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในความฝัน
บุรุษร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเงินทอดสายตามองร่างของหญิงสาวที่รักอย่างไม่ปิดบัง คำพูดที่คิดจะพูดกลับเลือนหายไปหมดเมื่อเห็นนัยน์สีฟ้าคู่สวยนั่นทอดมาที่เธออย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เห็นบ่อยนัก
\"ง่า อรุณสวัสดิ์คาโล\" เธอเลือกคำพูดที่คิดว่าสวยที่สุดมาพูดเพื่อทำให้หายประหม่า แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มน้อยๆ แล้วตอบกลับ
\"ไม่เช้าแล้วเฟริน นี่มันเที่ยงกว่าแล้ว\" เฟรินเบิกตากว้าง พลางระล่ำระลักเอ่ยถาม
\"แล้วเรื่องานล่ะ\"
\"ก็นายขอวันหยุดไม่ใช่เหรอ\" คาโลย้อน
\"ก็พี่โรเวนไม่ให้นี่\"
\"ให้สิ สองวันนี้นายได้หยุดอย่างที่นายอยาก\" เขาตอบ ประกายดีใจอย่างปิดไม่มิดฉายระริกอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น
\"จริงนะ\" ถามซ้ำอย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะกลับคำ
\"จริงสิ\" รอยยิ้มกว้างอย่างดีใจปรากฏขึ้นบนดวงหน้าหวาน
\"ดีจัง นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้หยุดซะแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย\"
\"เฟริน\" คาโลเรียกเมื่อเห็นว่าสาวน้อยของเขาใกล้จะไปไกล
\"หืม\"
\"มาคุยกันหน่อย เรื่องเมื่อคืน\" เขาเรียกเข้าประเด็นทันที เมื่อพอเห็นว่าเธอเริ่มจะอารมณ์ดี เฟรินหลบตาทันทีที่ได้ยินคำว่าเรื่องเมื่อคืน
\"มีอะไรต้องคุยล่ะ\" เธอถามเลี่ยงๆ
\"หลายเรื่อง\" เฟรินกลืนน้ำลายเอือก นี่เธอทำอะไรผิดอีกล่ะมันถึงมีหลายเรื่อง
\"ไม่เอาล่ะ วันหยุดมีน้อย ชั้นเริ่มหิวแล้วด้วย\" เฟรินหาทางเบี่ยงประเด็น แต่ดูจะไม่ได้ผล
\"เฟริน\" เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ
\"ไม่นานหรอก มาคุยกันหน่อย\" แล้วเธอก็ใจอ่อนอีกจนได้
\"สัญญาแล้วนะว่าไม่นาน\" เธอพูดอย่างอ่อนใจ
\"เมื่อวาน หายไปไหนทั้งช่วงบ่าย\" สายตาจริงจังบ่งว่าเขาต้องการคำตอบจริงๆ
\"ชั้นมีนัดกับท่านพ่อนิดหน่อยน่ะ\"
\"เลยต้องให้โรมาอุ้มออกไปจากห้องเนี่ยนะ\" เขาถามต่อ นัยน์ตาสีฟ้าหรี่ลง มันเห็นด้วยเหรอ บ้าจริง ไหนบอกว่าไม่มีใครเห็นไงวะ
\"ชั้นลืมนัดน่ะ แล้วพอดีหลับไป พอตื่นขึ้นมาอีกที ท่านพ่อก็บอกว่าโรพามาแล้ว\" เฟรินตอบเสียงแห้งๆ หัวเราะแหะๆกลบเกลื่อน
\"จริงเหรอ\" เขาคาดคั้น
\"จริงสิ\" เขามองหน้าเธออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเริ่มคำถามต่อไป
\"แล้วทำไมถึงลงมางานเลี้ยงกับโร\"
\"อา... อันนี้ชั้นไม่รู้ รู้แต่ว่ามันกักตัวชั้นเอาไว้\" คำตอบจริงใจถูกส่งออกมาทันที พร้อมยุเสริม \"นายลองไปถามมันดิ ชั้นเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะกักไว้ทำไม\" คำยุที่เขาต้องเก็บไว้ไปถามไอ้ตัวต้นเรื่องให้รู้เรื่อง
\"แล้วผู้ชายที่เป็นหนึ่งในผู้บุกรุกนั่นใคร\" เขาถามต่อ คำถามที่ห้ามลืมถามเด็ดขาด เมื่อฝ่ายนั้นดูจะรู้จักเฟรินดีกว่าเขา
\"พี่ไคน์? ก็บอกแล้วไงว่า...\"
\"ว่าเป็นคนของตระกูลแม็กดาเลน\" เขาต่อให้ \"อันนั้นชั้นรู้แล้ว ชั้นอยากรู้ว่าเขาเป็นอะไรกับนาย\"
\"พูดไม่ถูกแฮะ\" เฟรินชักสีหน้ายุ่ง
\"ชั้นรู้จักพี่เขาตอนที่ไปฟรานซ์ตอนสิบขวบ\" เฟรินเริ่มเล่า
\"ตอนนั้นพี่เขาไม่ได้ยึดไอ้การประดิษฐ์ของเป็นอาชีพแบบนี้หรอก ก็แค่คนที่อยากเป็นนักดนตรีเร่ร่อนแต่ทำไม่ได้เท่านั้นแหละ\" เฟรินไหวไหล่น้อยๆอย่างไม่ใส่ใจ
\"ไปๆมาๆ ชั้นก็เริ่มสนิทกับพี่เค้า เพราะเพลงของพี่ไคน์มันเพราะ\"
\"แล้วไง\" คาโลพูดเป็นเชิงให้เล่าต่อ
\"ก็ไม่แล้วไง ชั้นก็ไปที่นั่นทุกปี พอปีสุดท้ายที่ชั้นไปพี่เค้าก็กลายเป็นคนชื่อดังของฟรานซ์ไปแล้ว\"
\"เทคนิกที่ไม่เคยมีใครทำ เอาการประดิษฐ์เครื่องเงินมาผสานเข้ากับงานดนตรี พี่เค้าเป็นคนเริ่มคิด แล้วก็ทำขาย รู้สึกว่ามันจะตีตลาดได้ดีซะด้วย จี้นั่นที่นายเห็นเมื่อสองสามวันก่อนนั่นก็ใช่ของพี่เค้า ชั้นไปตะแง้วๆขอมาตอนจะออกจากฟรานซ์\"
\"ชั้นบอกไม่ได้หรอกว่าพี่เค้าเป็นอะไรกับชั้น เกินกว่าคนรู้จัก แต่ก็ไม่ได้สนิทขนาดเรียกว่าเพื่อนสนิท\" เฟรินตอบในที่สุด คาโลพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วผ่านไปยังคำถามต่อไป
\"แล้วภูตรับใช้ตัวนั้น\"
\"อะไรกัน นายยังติดใจไม่หายเหรอ\" เฟรินถามกลับเสียงกลั้วหัวเราะ
\"ถ้าชั้นบอกว่าใช่\" คาโลตอบคำถามย้อน
\"ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับชั้น วิสเป็นของพี่ไคน์ แต่น่าเสียดายที่ภูตประจำตัวของพี่ไคน์ไม่เคยฟังคำสั่งของตัวเองเลย มันหนักจะมาฟังคำสั่งชั้นกับพี่แคลร์ซะมากกว่า\" เฟรินตอบสองคำถามในคราวเดียว
\"ทำไมล่ะ\" คาโลถามต่อ
\"ไม่รู้สิ\" เฟรินยักไหล่ \"รู้แต่ว่าถ้าพี่ไคน์สั่งมันจะไม่ค่อยทำถ้าไม่ใช่เรื่องที่มันเห็นว่าจำเป็นจริงๆ แต่กับชั้นมันก็ฟังคำสั่งดี\" เพราะนายเป็นผู้หญิงน่ะสิ คาโลนึกตอบในใจ ไอ้ภูตนั่นขี้หลีจริงๆอย่างที่หมอนั่นบอกจริงๆ
\"แล้วผู้หญิงที่ชื่อแคลร์\"
\"นักบวชชั้นสูงของฟรานซ์ หนึ่งในลูกค้าของพี่ไคน์ สวยน่ารัก ใจดี แต่มีปัญหากับพี่ไคน์นิดหน่อย\" เฟรินตอบ คงไม่นิดล่ะมั้ง เห็นกลัวหัวหดขนาดนั้น คาโลคิด ก่อนผ่านมาถึงคำถามสุดท้าย
\"แล้วทำไงนายถึงเล่นละครได้เหมือนจริงขนาดนั้น\" คำถามพร้อมรอยยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงท่าทางอันแสนเรียบร้อยเมื่อวานเมื่อช่วงงานเลี้ยง
\"ง่า นายไม่ชอบเหรอ\" คำตอบไพล่ไปอีกเรื่อง รอยยิ้มพรายผุดขึ้นบนดวงหน้าสลัก
\"ชอบสิ แต่ไม่อยากให้นายทำบ่อยๆ\"
\"ทำไมล่ะ\" ชอบแล้วทำไมถึงไม่ค่อยอยากให้ทำวะ
\"ชั้นไม่ชอบให้ใครมาจ้องนายอย่างตาไม่กระพริบแบบนั้น\" คำตอบของคาโลเรียกสีเลือดได้เป็นอย่างดีจากหญิงสาว
\"ไม่เกี่ยวสิ จบแล้วใช่มั้ย ชั้นจะไปกินข้าว\" เฟรินเลียงประเด็นด้วยอารมณ์ขัดเขินกับบทหวานที่ไอ้คนตรงหน้านี่เล่นไม่บ่อยนัก
\"ยัง นายยังไม่ตอบคำถามชั้นเลย\" คาโลยึดข้อมือเล็กไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหนี
\"ไม่เอา เดี๋ยวนายก็ล้อชั้นอีก\" เฟรินปฏิเสธเสียงเบา
\"ไม่ล้อสิ บอกมาเถอะ\"
\"แน่นะ\"
\"แน่สิ\"
\"ชุดนั่น ที่ชั้นใส่เมื่อวาน เป็นของท่านแม่\" เฟรินบอก แต่ก็ยังไม่ใชคำตอบที่เขาต้องการ
\"แล้วพอส่งอกระจก นายคิดว่าชั้นเห็นอะไรล่ะ\" เฟรินย้อนถาม ก็ตัวนายเองน่ะสิ เขาตอบในใจ สายตาบอกให้อีกฝ่ายเล่าต่อ
\"ชั้นเห็นท่านแม่\" คำพูดของอีกฝ่ายทำให้คาโลเลิกคิ้วขึ้น พยักหน้าเนิบๆ เฟรินติดท่านอลิเซีย เขาเห็นชัดแล้วเมื่อตอนที่ย้อนอดีต
\"เห็นท่านแม่กำลังมองกลับมาที่ชั้น\" น้ำคำที่เริ่มจะสั่น เรียกให้เขาต้องโอบเธอเอาไว้เบาๆ
\"ท่านแม่ไม่ได้ไปไหนคาโล ท่านแม่อยู่กับชั้นตลอด ตลอดเวลา\" น้ำเสียงสั่นๆของเฟรินพูดอย่างสะเทือนใจ ก่อนจะปรับให้มันมาเป็นปกติ
\"ชั้นก็เลยอยากทำอะไรที่ท่านแม่เห็นแล้วจะภูมิใจบ้าง\" เฟรินหัวเราะแห้งกลบเกลื่อน
\"แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล\"
\"ไม่หรอก ท่านอลิเซียต้องภูมิใจ นายจับไต๋ของพวกท่านวิลเลี่ยมได้หมดเลยนะ\" คาโลเอ่ยปลอบเบาๆ
\"ฮ่ะๆๆ นั่นสินะ ไม่เป็นไรหรอก\" เฟรินซุกหน้าลงกับไหล่ของคาโล เพื่อซ่อนอารมณ์ที่ต้องเก็บ
\"ไม่เป็นไรหรอก\" คาโลโอบร่างของหญิงสาวไว้อย่างต้องการจะปลอบ ไล่บางสั่นระริก น้ำตาที่เพียรจะเก็บซ่อน สิ่งที่ไม่อยากให้ใครเห็น แม้แต่คนตรงหน้า
\"ชั้นหิวแล้วล่ะ\" เฟรินเอ่ยเสียงแห้งๆ มือพยายามจะผลักร่างสูงออกห่าง เขาโคลงหัวน้อยๆ รอยยิ้มละไมแย้มนิดๆที่มุมปาก ก่อนจะยอมปล่อยตัวเธออย่างง่ายดาย
\"งั้นก็ไปกันเถอะ\"
\"ขอบใจนะ\" เฟรินเอ่ยคำขอบคุณที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน คาโลยิ้มรับคำขอบคุณ แล้วหันลงไปกระซิบบางอย่างที่ข้าง
\"ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม\" ดวงหน้าหวานซับสีเข้ม
\"ไอ้บ้า\" คำด่าที่คนฟังแปลเป็นคำตอบรับ
\"คืนนี้ หลังฝึกดาบเสร็จรอชั้นอยู่ในห้องนะ\" เขาเอ่ยนัดแนะ แล้วจึงจูงมือเธอออกไปนอกห้องเพื่อพาไปยังห้องอาหาร โดยที่ไม่รู้เลยว่า ภายในห้องข้างๆ สองบุรุษกำลังจับจ้องภาพภายในห้องนี้ด้วยความรู้สึกสะใจระคนขบขัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"จะว่าไป แล้วเมื่อคืนเค้าประชุมได้เรื่องอะไรบ้างล่ะ\" เฟรินเอ่ยถามขึ้นกลางโต๊ะอาหาร โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า เพื่อนรักสองคนได้แอบดูบทสนทนาอันแสนจะน่าสนใจภายในห้องของเธอด้วยเวทย์ประหลาดบางอย่างของโร
\"จะมีการโหวตคะแนนเสียงเพื่อหาผู้มีคุณสมบัติ และฉันคิดว่ามันจะมากกว่าหนึ่ง หลังจากนั้นจะมีการทดสอบอะไรบางอย่างของผู้ที่ได้รับการโหวต\" โรเป็นคนตอบคำถาม เฟรินพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วเอ่ยถามคำถามต่อไป
\"ว่าแต่ แล้วเวนอลของแกล่ะว่าไง ท่านวิลเลี่ยมกลับมายึดอำนาจวิเวียนคืนมั้ย\"
\"ก็ใช่ ท่านพ่อกลับมาเป็นองค์จักรพรรดิของเวนอลอีกครั้ง ดูเหมือนข่าวนี้จะเป็นที่ถูกใจกับเหล่าเสนาอำมาตย์ทั้งหลายน่าดู\" โรตอบ คิลหันกลับมามองหน้าเพื่อนสาว อะไรวะ ไอ้เฟรินมันก็รู้กับเขาด้วยเรอะ
\"แกก็รู้ว่าไอ้โรมันเป็นเจ้าชายกับเค้าด้วยเรอะ\" คิลถามอย่างไม่เข้าใจ ไอ้เพื่อนบ้า รู้ก็ไม่เห็นบอกกันมั่ง
\"ก็นะ เดาๆเอาจากไอ้ครึ่งตราจักรพรรดิของมันนั่นแหละ\" เฟรินตอบอย่างไม่ใส่ใจ พลางตักอาหารใส่ปาก
\"นายจะสนทำไมคิล ฉันจะเป็นเจ้าชายหรือไม่ ยังไม่มันก็ไม่แตกต่างนักหรอกน่า\" โรเอ่ยคำปลอบเพื่อนนักฆ่าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆจากสีหน้าของคิล
\"พวกแกนี่มันลอยแพชั้นของจริง รู้กันหมดแล้วก็เสือ กไม่บอกกันบ้าง\" คิลบ่น
\"ก็โรมันไม่ยอมให้บอก\" คาโลว่าเบาๆ
\"เออๆ พวกแกก็เลยปิดกันเงียบหมด\" คิลประชด
\"อ้อ จะว่าไป แล้วพวกพ่อมาดัสล่ะ นอนไหน หรือไปแล้ว\" เฟรินถามคำถามที่เพิ่งนึกขึ้นได้
\"ก็ ท่านวิลเลี่ยมก็ไปนอนห้องเดียวกับน้องสาวแก แล้วส่วนที่เหลือ พ่อแกเห็นบอกว่าหาได้ พวกเราเลยไม่ยุ่ง\" คิลตอบคำถาม
\"อืม.... เออ ช่างมันเถอะ แล้ว พวกคิงๆทั้งหลายจะอยู่อีกซักกี่วัน\" เฟรินปัดคำถามก่อนทิ้งแล้วหันมาถามคำถามใหม่
\"คงจะยาวไปถึงงานหมากกระดานเกียรติยศนั่นแหละ ฉันว่า\" โรตอบ
\"อ้าว งั้นก็ไม่ต้องเรียนไปอีกอาทิตย์กว่าเลยอ่ะดิ\" เฟรินถามต่ออย่างสนใจ
\"ก็คิดว่าประมาณนั้น\"
\"แล้วจะเอาเวลาไหนซ้อมล่ะเนี่ย\" เฟรินพึมพำพลางโคลงหัว
\"ก็คงต้องหาเวลาว่างเอา\" โรตอบ
\"พูดถึงหมากกระดาน พวกแกสองคนคิดตำแหน่งยังวะ\" คิลถามกลับไปยังผู้เดินหมากทั้งสอง ทั้งโรและเฟรินส่ายหัวพร้อมกัน
\"แล้วมันจะทันเหรอวะ\" คิลหัวเราะเสียงเครียด
\"ทันสิน่า\" เฟรินตอบปัดๆ
\"เออ เอาเป็นว่าชั้นเชื่อแกแล้วกัน\" คิลตอบ แม้สายตาจะไม่เชื่อนักก็ตาม
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แย่แฮะ บทนี้เปลี่ยนชื่อสามรอบเลย
อาจจะติด หรืออาจจะตัดจบ คงต้องดูกันต่อไปฮะ
โอย เปิดเทอมแล้ว งานปิดเทอมยังเคลียร์ไม่เสร็จเลย
(เออ แล้วแกก็ยังมานั่งอยู่น่าจอแต่งฟิคอยู่นี่อีก)
เอ้า ตอบเม้นดีกว่า
หนูหิ่น >> ขอบคุณมากฮะ
Ritsuka >> อ่ะ ฮะ ขอบคุณฮะ ก็กะให้ออกมาแนวๆนี้ แต่ดูเหมือนจะหลุดแก๊กไปนิดนะฮะ
เต่าแว่น >> อ่า ก็นะ เราแต่งตระกูลหวานเลี่ยนไม่เป็นอ่ะฮะ
faie >> อ่ะ นั่นสิฮะ จะพยายามมาอัพต่อให้เร็วๆแล้วกันนะฮะ ขอบคุณที่คอยมาเม้นให้ตลอดฮะ
nuyu >> ขอบคุณฮะ
Zeda(e_namtan) >> ขอบคุณฮะพี่ตาล โธ่ อ่านเถอะฮะ มันไม่มีอะไรหรอก แค่ฟิคสนองตัณหาส่วนตัวเท่านั้นแหละฮะ เหอๆๆ เราชอบนะ ลัทธิทรมานคาโลน่ะ รอโดเล่มต่อไปของพี่อยู่นะฮะ
พัตรี >> ง่า จะพยายามฮะ
:||Nat||: >> ขอคุณมากฮะ
ma_ku >> อ่า แหะๆๆ ท่าน เราโดนไล่กระทันหันนี่นา ขอโทษจริงๆฮะ ส่วนวิธีรักษา เอ่อ.... ไม่รู้สิฮะ ภาวนาให้คนแต่งหัวแล่นมั้งฮะ ตอนนี้กำลังตันแล้ว ชักอยากจะกระโดดข้ามแล้วสิ
ชาวbaramos Boa~Kalo >> เหอๆๆ แล้วจะพยายามแต่งมาให้อ่านกันฮะ
ร่างบางของเจ้าหญิงสองดินแดนยังคงอยู่ในห้วงนิทรา ไม่สนแม้เวลาจะล่วงเลย หรือแม้แต่มื้ออาหารที่ยังไม่ได้ทาน ไม่แม้แต่ว่า จะมีใครเข้ามาในห้องพักของตัวเอง
บุรุษผู้เข้ามาใหม่อมยิ้มน้อยๆกับสภาพของแม่ตัวดีที่นอนอยู่บนเตียง แม้จะไม่ถึงขั้นว่าเรียบร้อย แต่ท่านอนก็ยังเหมือนคน ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปประชิดกับเตียงนอน สายตาจับจ้องกับสตรีเพียงหนึ่งเดียวในห้องอย่างอ่อนโยน
เก้าอี้เพียงหนึ่งเดียวในห้องถูกยึดไปนั่งเป็นที่เรียบร้อย ไม่คิดจะปลุก เพราะเมื่อคืนเธอเหนื่อยมาก ไว้อีกซักพักก็คงจะตื่นเอง ความคิดที่ประมวลในใจเป็นหนึ่งในสาเหตุที่เขาเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ
ราวกับรู้มาก่อนหน้า ร่างบางขยับตัวน้อยๆด้วยแสงแดดแรงนั่นเริ่มจะแยงตา เปลือกตาบางค่อยเปิดเพื่อรับวันใหม่(ที่มันดำเนินมาได้ครึ่งวันแล้ว) ร่างของบุรุษร่างสูงเป็นสิ่งแรกที่กระทบเข้าสู่คลองจักษุ นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตกระพริบน้อยๆเพื่อปรับแสง และเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในความฝัน
บุรุษร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเงินทอดสายตามองร่างของหญิงสาวที่รักอย่างไม่ปิดบัง คำพูดที่คิดจะพูดกลับเลือนหายไปหมดเมื่อเห็นนัยน์สีฟ้าคู่สวยนั่นทอดมาที่เธออย่างอ่อนโยนอย่างที่ไม่เห็นบ่อยนัก
\"ง่า อรุณสวัสดิ์คาโล\" เธอเลือกคำพูดที่คิดว่าสวยที่สุดมาพูดเพื่อทำให้หายประหม่า แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มน้อยๆ แล้วตอบกลับ
\"ไม่เช้าแล้วเฟริน นี่มันเที่ยงกว่าแล้ว\" เฟรินเบิกตากว้าง พลางระล่ำระลักเอ่ยถาม
\"แล้วเรื่องานล่ะ\"
\"ก็นายขอวันหยุดไม่ใช่เหรอ\" คาโลย้อน
\"ก็พี่โรเวนไม่ให้นี่\"
\"ให้สิ สองวันนี้นายได้หยุดอย่างที่นายอยาก\" เขาตอบ ประกายดีใจอย่างปิดไม่มิดฉายระริกอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น
\"จริงนะ\" ถามซ้ำอย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะกลับคำ
\"จริงสิ\" รอยยิ้มกว้างอย่างดีใจปรากฏขึ้นบนดวงหน้าหวาน
\"ดีจัง นึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้หยุดซะแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย\"
\"เฟริน\" คาโลเรียกเมื่อเห็นว่าสาวน้อยของเขาใกล้จะไปไกล
\"หืม\"
\"มาคุยกันหน่อย เรื่องเมื่อคืน\" เขาเรียกเข้าประเด็นทันที เมื่อพอเห็นว่าเธอเริ่มจะอารมณ์ดี เฟรินหลบตาทันทีที่ได้ยินคำว่าเรื่องเมื่อคืน
\"มีอะไรต้องคุยล่ะ\" เธอถามเลี่ยงๆ
\"หลายเรื่อง\" เฟรินกลืนน้ำลายเอือก นี่เธอทำอะไรผิดอีกล่ะมันถึงมีหลายเรื่อง
\"ไม่เอาล่ะ วันหยุดมีน้อย ชั้นเริ่มหิวแล้วด้วย\" เฟรินหาทางเบี่ยงประเด็น แต่ดูจะไม่ได้ผล
\"เฟริน\" เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ
\"ไม่นานหรอก มาคุยกันหน่อย\" แล้วเธอก็ใจอ่อนอีกจนได้
\"สัญญาแล้วนะว่าไม่นาน\" เธอพูดอย่างอ่อนใจ
\"เมื่อวาน หายไปไหนทั้งช่วงบ่าย\" สายตาจริงจังบ่งว่าเขาต้องการคำตอบจริงๆ
\"ชั้นมีนัดกับท่านพ่อนิดหน่อยน่ะ\"
\"เลยต้องให้โรมาอุ้มออกไปจากห้องเนี่ยนะ\" เขาถามต่อ นัยน์ตาสีฟ้าหรี่ลง มันเห็นด้วยเหรอ บ้าจริง ไหนบอกว่าไม่มีใครเห็นไงวะ
\"ชั้นลืมนัดน่ะ แล้วพอดีหลับไป พอตื่นขึ้นมาอีกที ท่านพ่อก็บอกว่าโรพามาแล้ว\" เฟรินตอบเสียงแห้งๆ หัวเราะแหะๆกลบเกลื่อน
\"จริงเหรอ\" เขาคาดคั้น
\"จริงสิ\" เขามองหน้าเธออยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเริ่มคำถามต่อไป
\"แล้วทำไมถึงลงมางานเลี้ยงกับโร\"
\"อา... อันนี้ชั้นไม่รู้ รู้แต่ว่ามันกักตัวชั้นเอาไว้\" คำตอบจริงใจถูกส่งออกมาทันที พร้อมยุเสริม \"นายลองไปถามมันดิ ชั้นเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะกักไว้ทำไม\" คำยุที่เขาต้องเก็บไว้ไปถามไอ้ตัวต้นเรื่องให้รู้เรื่อง
\"แล้วผู้ชายที่เป็นหนึ่งในผู้บุกรุกนั่นใคร\" เขาถามต่อ คำถามที่ห้ามลืมถามเด็ดขาด เมื่อฝ่ายนั้นดูจะรู้จักเฟรินดีกว่าเขา
\"พี่ไคน์? ก็บอกแล้วไงว่า...\"
\"ว่าเป็นคนของตระกูลแม็กดาเลน\" เขาต่อให้ \"อันนั้นชั้นรู้แล้ว ชั้นอยากรู้ว่าเขาเป็นอะไรกับนาย\"
\"พูดไม่ถูกแฮะ\" เฟรินชักสีหน้ายุ่ง
\"ชั้นรู้จักพี่เขาตอนที่ไปฟรานซ์ตอนสิบขวบ\" เฟรินเริ่มเล่า
\"ตอนนั้นพี่เขาไม่ได้ยึดไอ้การประดิษฐ์ของเป็นอาชีพแบบนี้หรอก ก็แค่คนที่อยากเป็นนักดนตรีเร่ร่อนแต่ทำไม่ได้เท่านั้นแหละ\" เฟรินไหวไหล่น้อยๆอย่างไม่ใส่ใจ
\"ไปๆมาๆ ชั้นก็เริ่มสนิทกับพี่เค้า เพราะเพลงของพี่ไคน์มันเพราะ\"
\"แล้วไง\" คาโลพูดเป็นเชิงให้เล่าต่อ
\"ก็ไม่แล้วไง ชั้นก็ไปที่นั่นทุกปี พอปีสุดท้ายที่ชั้นไปพี่เค้าก็กลายเป็นคนชื่อดังของฟรานซ์ไปแล้ว\"
\"เทคนิกที่ไม่เคยมีใครทำ เอาการประดิษฐ์เครื่องเงินมาผสานเข้ากับงานดนตรี พี่เค้าเป็นคนเริ่มคิด แล้วก็ทำขาย รู้สึกว่ามันจะตีตลาดได้ดีซะด้วย จี้นั่นที่นายเห็นเมื่อสองสามวันก่อนนั่นก็ใช่ของพี่เค้า ชั้นไปตะแง้วๆขอมาตอนจะออกจากฟรานซ์\"
\"ชั้นบอกไม่ได้หรอกว่าพี่เค้าเป็นอะไรกับชั้น เกินกว่าคนรู้จัก แต่ก็ไม่ได้สนิทขนาดเรียกว่าเพื่อนสนิท\" เฟรินตอบในที่สุด คาโลพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วผ่านไปยังคำถามต่อไป
\"แล้วภูตรับใช้ตัวนั้น\"
\"อะไรกัน นายยังติดใจไม่หายเหรอ\" เฟรินถามกลับเสียงกลั้วหัวเราะ
\"ถ้าชั้นบอกว่าใช่\" คาโลตอบคำถามย้อน
\"ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับชั้น วิสเป็นของพี่ไคน์ แต่น่าเสียดายที่ภูตประจำตัวของพี่ไคน์ไม่เคยฟังคำสั่งของตัวเองเลย มันหนักจะมาฟังคำสั่งชั้นกับพี่แคลร์ซะมากกว่า\" เฟรินตอบสองคำถามในคราวเดียว
\"ทำไมล่ะ\" คาโลถามต่อ
\"ไม่รู้สิ\" เฟรินยักไหล่ \"รู้แต่ว่าถ้าพี่ไคน์สั่งมันจะไม่ค่อยทำถ้าไม่ใช่เรื่องที่มันเห็นว่าจำเป็นจริงๆ แต่กับชั้นมันก็ฟังคำสั่งดี\" เพราะนายเป็นผู้หญิงน่ะสิ คาโลนึกตอบในใจ ไอ้ภูตนั่นขี้หลีจริงๆอย่างที่หมอนั่นบอกจริงๆ
\"แล้วผู้หญิงที่ชื่อแคลร์\"
\"นักบวชชั้นสูงของฟรานซ์ หนึ่งในลูกค้าของพี่ไคน์ สวยน่ารัก ใจดี แต่มีปัญหากับพี่ไคน์นิดหน่อย\" เฟรินตอบ คงไม่นิดล่ะมั้ง เห็นกลัวหัวหดขนาดนั้น คาโลคิด ก่อนผ่านมาถึงคำถามสุดท้าย
\"แล้วทำไงนายถึงเล่นละครได้เหมือนจริงขนาดนั้น\" คำถามพร้อมรอยยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงท่าทางอันแสนเรียบร้อยเมื่อวานเมื่อช่วงงานเลี้ยง
\"ง่า นายไม่ชอบเหรอ\" คำตอบไพล่ไปอีกเรื่อง รอยยิ้มพรายผุดขึ้นบนดวงหน้าสลัก
\"ชอบสิ แต่ไม่อยากให้นายทำบ่อยๆ\"
\"ทำไมล่ะ\" ชอบแล้วทำไมถึงไม่ค่อยอยากให้ทำวะ
\"ชั้นไม่ชอบให้ใครมาจ้องนายอย่างตาไม่กระพริบแบบนั้น\" คำตอบของคาโลเรียกสีเลือดได้เป็นอย่างดีจากหญิงสาว
\"ไม่เกี่ยวสิ จบแล้วใช่มั้ย ชั้นจะไปกินข้าว\" เฟรินเลียงประเด็นด้วยอารมณ์ขัดเขินกับบทหวานที่ไอ้คนตรงหน้านี่เล่นไม่บ่อยนัก
\"ยัง นายยังไม่ตอบคำถามชั้นเลย\" คาโลยึดข้อมือเล็กไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหนี
\"ไม่เอา เดี๋ยวนายก็ล้อชั้นอีก\" เฟรินปฏิเสธเสียงเบา
\"ไม่ล้อสิ บอกมาเถอะ\"
\"แน่นะ\"
\"แน่สิ\"
\"ชุดนั่น ที่ชั้นใส่เมื่อวาน เป็นของท่านแม่\" เฟรินบอก แต่ก็ยังไม่ใชคำตอบที่เขาต้องการ
\"แล้วพอส่งอกระจก นายคิดว่าชั้นเห็นอะไรล่ะ\" เฟรินย้อนถาม ก็ตัวนายเองน่ะสิ เขาตอบในใจ สายตาบอกให้อีกฝ่ายเล่าต่อ
\"ชั้นเห็นท่านแม่\" คำพูดของอีกฝ่ายทำให้คาโลเลิกคิ้วขึ้น พยักหน้าเนิบๆ เฟรินติดท่านอลิเซีย เขาเห็นชัดแล้วเมื่อตอนที่ย้อนอดีต
\"เห็นท่านแม่กำลังมองกลับมาที่ชั้น\" น้ำคำที่เริ่มจะสั่น เรียกให้เขาต้องโอบเธอเอาไว้เบาๆ
\"ท่านแม่ไม่ได้ไปไหนคาโล ท่านแม่อยู่กับชั้นตลอด ตลอดเวลา\" น้ำเสียงสั่นๆของเฟรินพูดอย่างสะเทือนใจ ก่อนจะปรับให้มันมาเป็นปกติ
\"ชั้นก็เลยอยากทำอะไรที่ท่านแม่เห็นแล้วจะภูมิใจบ้าง\" เฟรินหัวเราะแห้งกลบเกลื่อน
\"แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล\"
\"ไม่หรอก ท่านอลิเซียต้องภูมิใจ นายจับไต๋ของพวกท่านวิลเลี่ยมได้หมดเลยนะ\" คาโลเอ่ยปลอบเบาๆ
\"ฮ่ะๆๆ นั่นสินะ ไม่เป็นไรหรอก\" เฟรินซุกหน้าลงกับไหล่ของคาโล เพื่อซ่อนอารมณ์ที่ต้องเก็บ
\"ไม่เป็นไรหรอก\" คาโลโอบร่างของหญิงสาวไว้อย่างต้องการจะปลอบ ไล่บางสั่นระริก น้ำตาที่เพียรจะเก็บซ่อน สิ่งที่ไม่อยากให้ใครเห็น แม้แต่คนตรงหน้า
\"ชั้นหิวแล้วล่ะ\" เฟรินเอ่ยเสียงแห้งๆ มือพยายามจะผลักร่างสูงออกห่าง เขาโคลงหัวน้อยๆ รอยยิ้มละไมแย้มนิดๆที่มุมปาก ก่อนจะยอมปล่อยตัวเธออย่างง่ายดาย
\"งั้นก็ไปกันเถอะ\"
\"ขอบใจนะ\" เฟรินเอ่ยคำขอบคุณที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน คาโลยิ้มรับคำขอบคุณ แล้วหันลงไปกระซิบบางอย่างที่ข้าง
\"ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหม\" ดวงหน้าหวานซับสีเข้ม
\"ไอ้บ้า\" คำด่าที่คนฟังแปลเป็นคำตอบรับ
\"คืนนี้ หลังฝึกดาบเสร็จรอชั้นอยู่ในห้องนะ\" เขาเอ่ยนัดแนะ แล้วจึงจูงมือเธอออกไปนอกห้องเพื่อพาไปยังห้องอาหาร โดยที่ไม่รู้เลยว่า ภายในห้องข้างๆ สองบุรุษกำลังจับจ้องภาพภายในห้องนี้ด้วยความรู้สึกสะใจระคนขบขัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
\"จะว่าไป แล้วเมื่อคืนเค้าประชุมได้เรื่องอะไรบ้างล่ะ\" เฟรินเอ่ยถามขึ้นกลางโต๊ะอาหาร โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า เพื่อนรักสองคนได้แอบดูบทสนทนาอันแสนจะน่าสนใจภายในห้องของเธอด้วยเวทย์ประหลาดบางอย่างของโร
\"จะมีการโหวตคะแนนเสียงเพื่อหาผู้มีคุณสมบัติ และฉันคิดว่ามันจะมากกว่าหนึ่ง หลังจากนั้นจะมีการทดสอบอะไรบางอย่างของผู้ที่ได้รับการโหวต\" โรเป็นคนตอบคำถาม เฟรินพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วเอ่ยถามคำถามต่อไป
\"ว่าแต่ แล้วเวนอลของแกล่ะว่าไง ท่านวิลเลี่ยมกลับมายึดอำนาจวิเวียนคืนมั้ย\"
\"ก็ใช่ ท่านพ่อกลับมาเป็นองค์จักรพรรดิของเวนอลอีกครั้ง ดูเหมือนข่าวนี้จะเป็นที่ถูกใจกับเหล่าเสนาอำมาตย์ทั้งหลายน่าดู\" โรตอบ คิลหันกลับมามองหน้าเพื่อนสาว อะไรวะ ไอ้เฟรินมันก็รู้กับเขาด้วยเรอะ
\"แกก็รู้ว่าไอ้โรมันเป็นเจ้าชายกับเค้าด้วยเรอะ\" คิลถามอย่างไม่เข้าใจ ไอ้เพื่อนบ้า รู้ก็ไม่เห็นบอกกันมั่ง
\"ก็นะ เดาๆเอาจากไอ้ครึ่งตราจักรพรรดิของมันนั่นแหละ\" เฟรินตอบอย่างไม่ใส่ใจ พลางตักอาหารใส่ปาก
\"นายจะสนทำไมคิล ฉันจะเป็นเจ้าชายหรือไม่ ยังไม่มันก็ไม่แตกต่างนักหรอกน่า\" โรเอ่ยคำปลอบเพื่อนนักฆ่าด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะนิดๆจากสีหน้าของคิล
\"พวกแกนี่มันลอยแพชั้นของจริง รู้กันหมดแล้วก็เสือ กไม่บอกกันบ้าง\" คิลบ่น
\"ก็โรมันไม่ยอมให้บอก\" คาโลว่าเบาๆ
\"เออๆ พวกแกก็เลยปิดกันเงียบหมด\" คิลประชด
\"อ้อ จะว่าไป แล้วพวกพ่อมาดัสล่ะ นอนไหน หรือไปแล้ว\" เฟรินถามคำถามที่เพิ่งนึกขึ้นได้
\"ก็ ท่านวิลเลี่ยมก็ไปนอนห้องเดียวกับน้องสาวแก แล้วส่วนที่เหลือ พ่อแกเห็นบอกว่าหาได้ พวกเราเลยไม่ยุ่ง\" คิลตอบคำถาม
\"อืม.... เออ ช่างมันเถอะ แล้ว พวกคิงๆทั้งหลายจะอยู่อีกซักกี่วัน\" เฟรินปัดคำถามก่อนทิ้งแล้วหันมาถามคำถามใหม่
\"คงจะยาวไปถึงงานหมากกระดานเกียรติยศนั่นแหละ ฉันว่า\" โรตอบ
\"อ้าว งั้นก็ไม่ต้องเรียนไปอีกอาทิตย์กว่าเลยอ่ะดิ\" เฟรินถามต่ออย่างสนใจ
\"ก็คิดว่าประมาณนั้น\"
\"แล้วจะเอาเวลาไหนซ้อมล่ะเนี่ย\" เฟรินพึมพำพลางโคลงหัว
\"ก็คงต้องหาเวลาว่างเอา\" โรตอบ
\"พูดถึงหมากกระดาน พวกแกสองคนคิดตำแหน่งยังวะ\" คิลถามกลับไปยังผู้เดินหมากทั้งสอง ทั้งโรและเฟรินส่ายหัวพร้อมกัน
\"แล้วมันจะทันเหรอวะ\" คิลหัวเราะเสียงเครียด
\"ทันสิน่า\" เฟรินตอบปัดๆ
\"เออ เอาเป็นว่าชั้นเชื่อแกแล้วกัน\" คิลตอบ แม้สายตาจะไม่เชื่อนักก็ตาม
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แย่แฮะ บทนี้เปลี่ยนชื่อสามรอบเลย
อาจจะติด หรืออาจจะตัดจบ คงต้องดูกันต่อไปฮะ
โอย เปิดเทอมแล้ว งานปิดเทอมยังเคลียร์ไม่เสร็จเลย
(เออ แล้วแกก็ยังมานั่งอยู่น่าจอแต่งฟิคอยู่นี่อีก)
เอ้า ตอบเม้นดีกว่า
หนูหิ่น >> ขอบคุณมากฮะ
Ritsuka >> อ่ะ ฮะ ขอบคุณฮะ ก็กะให้ออกมาแนวๆนี้ แต่ดูเหมือนจะหลุดแก๊กไปนิดนะฮะ
เต่าแว่น >> อ่า ก็นะ เราแต่งตระกูลหวานเลี่ยนไม่เป็นอ่ะฮะ
faie >> อ่ะ นั่นสิฮะ จะพยายามมาอัพต่อให้เร็วๆแล้วกันนะฮะ ขอบคุณที่คอยมาเม้นให้ตลอดฮะ
nuyu >> ขอบคุณฮะ
Zeda(e_namtan) >> ขอบคุณฮะพี่ตาล โธ่ อ่านเถอะฮะ มันไม่มีอะไรหรอก แค่ฟิคสนองตัณหาส่วนตัวเท่านั้นแหละฮะ เหอๆๆ เราชอบนะ ลัทธิทรมานคาโลน่ะ รอโดเล่มต่อไปของพี่อยู่นะฮะ
พัตรี >> ง่า จะพยายามฮะ
:||Nat||: >> ขอคุณมากฮะ
ma_ku >> อ่า แหะๆๆ ท่าน เราโดนไล่กระทันหันนี่นา ขอโทษจริงๆฮะ ส่วนวิธีรักษา เอ่อ.... ไม่รู้สิฮะ ภาวนาให้คนแต่งหัวแล่นมั้งฮะ ตอนนี้กำลังตันแล้ว ชักอยากจะกระโดดข้ามแล้วสิ
ชาวbaramos Boa~Kalo >> เหอๆๆ แล้วจะพยายามแต่งมาให้อ่านกันฮะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น