ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fanfic] หัวขโมยแห่งบารามอส เรื่องราว หลังจากนั้น

    ลำดับตอนที่ #46 : บทสนทนาน่าปวดหัวของเหล่าผู้สูงศักดิ์

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.21K
      14
      25 ต.ค. 48

    \"เฟลิโอน่าเป็นอะไรไปล่ะนั่น\" จ้าวปีศาจเอ่ยด้วยน้ำเสียงสนเท่ห์ ไม่เข้าใจที่ลูกสาวจะต้องอารมณ์เสีย



    \"ไม่ใช่อารมณ์เสีย แต่สติแตกพระเจ้าค่ะ\" โรเป็นคนเอ่ยตอบข้อสงสัยให้



    \"มันได้รับหน้าที่มากเกินกว่าที่คนอย่างมันจะรับได้\" คิลว่าต่อ คำที่ไม่บ่งว่าสงสารหรือด่าปนมาอยู่ในคำพูดด้วย



    \"แล้ววันนี้นางก็ยังมีเรื่องกวนใจมากกว่าทุกวันอีก\" คาโลรับช่วง



    \"โดยสรุปแล้วก็คือ เฟรินต้องได้วันหยุดซักสองวันอย่างที่ร้องขอ\" ทั้งสามเอ่ยต่อรองขอวันหยุดให้กับเพื่อนสาว กับเจ้านายเฉพาะกิจในฐานะเบ๊ของมัน สายตาสามสีแต่อารมณ์เดียวกันว่าไม่ให้มีเรื่องจ้องไปยังโรเวนอย่างบังคับ โรเวนก็ได้แต่ขยับยิ้มอย่างพึงใจ ด้วยสายตาท้าทาย รุ่นน้องฝีมือดี เสียดายที่เขาคงไม่มีโอกาสปะทะถ้าไม่นับงานหมากกระดานเกียรติยศ ซึ่งนั่นก็เป็นโอกาสที่ริบหรี่ เพราะคนเดินหมากของปีเขาคงไม่พ้นตัวเขาเอง



    \"ก็ได้ แต่ฝึกดาบกับไธนอสและโซมาเนียเฟรินต้องไป\" โรเวนยื่นข้อเสนอ แววเสียดายฉายเจืออยู่ในแววตาใจดีนั่น



    \"คงต้องไปถามความสมัครใจของเฟริน\" คาโลตอบแทน บทสรุปของการต่อรองวันหยุดจึงหยุดตรงนี้



    \"แล้ว เรื่องต่อไป\" คิงเฮลด้าส่งนัยน์ตาวาววับไปยังคิงแห่งเวนอล คนพเนจรแห่งทริสทอร์ หรือจอมปราชญ์วิลเลี่ยมฉายาสมัยเรียน



    \"เล่ามา วิล ทำไมถึงต้องแกล้งตาย\" คิงริชาร์ดหรี่นัยน์ตาสีทองมองเพื่อนรักแสนเจ้าเล่ห์ พร้อมด้วยการพยักหน้าสนับสนุนของหลายฝ่าย วิลเลี่ยมจึงต้องถอนใจเบา แล้วเดินเข้าไปยืนข้างๆลูกสาวคนเดียวที่ยืนอึ้งกับการกลับมาของบิดา ที่จนบัดนี้ยังไม่ยอมพูดอะไรซักนิด



    \"ทั้งหมด เป็นเพราะเด็กเร่ร่อนสองคนเมื่อปีสุดท้ายของพวกเรา จำกันได้ไหม\" วิลเลี่ยมเริ่มต้นด้วยคำถามเนิบๆ หลายคนพยักหน้าตาม



    \"พวกเจ้าคิดว่าสองคนนั่นใคร\" จอมปราชญ์แห่งสามสิงห์เอเดนเอ่ยคำถามที่น่าฉงน หลายคนมองมายังเจ้าชายคาโลที่ทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน



    \"อย่างที่พวกเจ้าบางคนคิด พวกเขามาจากอนาคต\" คนถามกลับเป็นผู้ตอบให้เอง



    \"เด็กคนโปรดของบาโรในช่วงนั้น คือเจ้าชายคาโลคนนี้\" วิลเลี่ยมผายมือไปยังคาโล หลายคนตาเบิกกว้าง ก่อนความทรงจำเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนจะย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ ใช่ เหมือน เหมือนกันมาก



    \"แล้วเจ้าอย่าบอกนะว่าเด็กผู้หญิงที่พูดจาแปลกๆคนนั้นจะเป็น.....\" คิงเฮลด้าเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ



    \"ใช่เฮลด้า เด็กคนนั้น เด็กคนโปรดของอลิเซียเมื่อตอนนั้น คือเฟริน หรือเจ้าหญิงเฟลิโอน่าในตอนนี้\" น้ำเสียงเนิบๆดังขึ้นตอบข้อสงสัย



    \"ส่วนเรื่องที่ข้ายังไม่ตายนั้น ข้าคงจจะบอกพวกเจ้าไม่ได้ มันเป็นความลับของข้ากับเค้า\" วิลหยุดเว้นช่วง ก่อนจะพูดต่อ \"บอกได้แค่ว่า มันเป็นทางรอดของเขาที่เสนอมาให้ข้าเท่านั้น\"



    \"มาดูพวกเจ้าดีกว่า แค่ข้า ท่านมาดัส กับ ไคน์แค่สามคน อ้อรวมวิสเข้าไปอีกหนึ่งเป็นสี่คน แค่สี่คนบุกปราสาทเอดินเบิร์กแค่นี้ทำเป็นสู้ไม่ได้\" วิลเลี่ยมเริ่มจะแขวะ



    \"ดูอย่างพวกเด็กๆซิ แค่แป๊บเดียวยังกำจัดร่างแยกของพวกข้าได้โดยไม่มีรอยขีดข่วน ถึงแม้พวกเราจะไม่ได้ตั้งให้อันตรายมากนักก็เถอะ แถมเฟรินยังจับโกหกได้หมดเลยอีกต่างหาก\"



    \"ก็นั่นมันร่างแยก แต่พวกเรามันร่างจริง\" ริชาร์ดแก้ตัว



    \"แต่นั่นก็ฝีมือพอๆกับร่างจริงๆ\" วิลเลี่ยมขัดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ



    \"แถมพวกเจ้ายังสองรุมหนึ่ง ในขณะที่พวกคาโลหนึ่งต่อหนึ่ง\" วิลเลี่ยมยังคงว่าเหล่าเพื่อนรักต่อ



    \"แล้วเจ้าจะมาว่าพวกเราให้มันได้อะไรขึ้นมา\" บาโรเอ่ยน้ำเสียงเย็นอย่างบ่งถึงความไม่สบอารมณ์กับเพื่อรักที่หายหน้าหายตาไป แล้วพอกลับมาก็เอาแต่บ่นว่า



    \"ฝีมือพวกเจ้ามันแย่ลง ข้าว่าข้าแย่ลงแล้ว แต่พวกเจ้ายังแย่กว่าข้าเสียอีก\" วิลเลี่ยมโคงลงหัวอย่างปลงแสนจะปลง



    \"แล้วท่านพ่อ....\" วิเวียนเอ่ยขัดขึ้น



    \"หืม มีอะไรล่ะ วิเวียน\" วิลเลี่ยมเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียอ่อนโยนเมื่อพูดกับลูกสาวคนสวย



    \"แล้วท่านพ่อจะกลับมาที่เวนอลอีกไหมเพคะ\" วิเวียนเอ่ยถามอย่างมีความหวัง



    \"วิเวียนอยากให้พ่อกลับ แล้วพ่อก็คิดถึงบ้าน\" วิลเลี่ยมตอบ องค์จักรพรรดินีแห่งเวนอลถาโถมเข้าหามหาบุรุษแห่งเวนอลด้วยความตื้นตัน เธอจะไม่ไม่ต้องทนรับภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงที่เธอทำไม่ได้อีกแล้ว



    \"โอ๋ๆ คนดี อย่าร้องสิ พ่ออยู่ที่นี่\" วิลเลี่ยมเอ่ยปลอบลูกสาวคนงามด้วยรอยยิ้มใจดี รอยยิ้มที่อดีตลูกชายอย่างเขาไม่มีวันได้



    \"แล้ววิเวียนอยากได้พี่ชายคืนไหม\" วิลเลี่ยมถามลูกสาวพร้อมรอยยิ้ม



    \"อยากค่ะ หญิงอยากได้เสด็จพี่ชาเบรียนคืนมา\" คำตอบที่ทำให้ใจของเขาพองโต วิเวียนยังไม่ลืมเขา



    \"น้องเขาพูดแบบนี้ แล้วลูกจะปิดน้องต่อไปงั้นเหรอ\" องค์จักรพรรดิแห่งเวนอลเอ่ยลอยๆ ไม่มีใครรู้ว่าพูดอยู่กับใคร อาจยกเว้นคาโลไว้คนหนึ่ง



    \"พ่อจะจัดการเรื่องพันธะให้ กลับมาเถอะลูก ชาเบรียน พ่อขอโทษ\" ชายวัยกลางคนเอ่ยขอโทษลูกชาย นัยน์ตาสีมรกตทั้งสองคู่จับจ้องกัน ดวงหน้าสวยของวิเวียนฉายแววไม่เข้าใจ คาโลแตะไหล่เพื่อนขอทานกวนประสาทเพียงนิด และส่งสายตาให้กำลังใจให้ โรพยักหน้ารับ ยังไงคนอย่างคาโลก็ยังใจดีไม่เข้าเรื่อง แล้วคุกเข่าลงถวายบังคม



    \"หม่อมฉันขอต้อนรับการกลับมาของพระองค์ เสด็จพ่อ\" คำพูดของบุรุษเจ้าของเรือนผมสีชาทำให้หลายคนตาเบิกกว้าง แม้แต่กับคิล ไอ้ขอทานกำมะลอนี่ มันซ่อนฐานะได้มิดซะยิ่งกว่าอะไร แล้วไอ้คาโลนี่มันก็ร้ายเหลือ ไอ้โรว่าซ่อนอย่างดี ไอ้คาโลมันก็ยังอุตส่าห์รู้อีก



    \"เราจะกลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง\" วิลเลี่ยมพูดด้วยความยินดี วิเวียนเอามือป้องปากอย่างดีใจเป็นที่สุด ที่แท้ พี่ชาเบรียนของเธอก็อยู่ใกล้แค่นี้ อยู่ข้างๆพี่หญิงของเธอนั่นเอง



    \"เสด็จพี่ชาเบรียน\" โรโอบร่างน้องสาวคนสวยไว้ด้วยหมายจะปลอบใจ



        เสียงสะอื้นขององค์จักรพรรดินีที่บัดนี้ถูกลดยศลงมาเป็นเจ้าหญิง ดังขึ้นเบาๆจากไหล่ของผู้เป็นพี่ เขาได้ครอบครัวคืนมา ขอบคุณมากคาโล ที่ทำให้เขายังมีโอกาสได้มีครอบครัวอีกครั้ง





    \"พ่อคิดว่าลูกชอบเฟริน\" วิลเลี่ยมกระซิบเสียงเบากับผู้เป็นลูกชาย คนเป็นโอรสสะดุ้งโหยง เขาไม่เคยรู้ทันพ่อของเขาแม้แต่นิด



    \"พ่อช่วยเอาไหม\" วิลเลี่ยมถามต่อ บาโรส่งสายตาเย็นเยียบมาให้เมื่อได้ยินบทสนทนา



    \"อย่าแย่งลูกสะใภ้ข้า วิลเลี่ยม\" คิงบาโรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ เหล่าคนฟังเอาแต่หัวเราะคิกคัก โดยเฉพาะเมื่อเห็นโอรสของคิงนักรบหน้าขึ้นสีเรื่อนิดๆ ไอ้นักฆ่าปัญญาอ่อนที่อยู่ข้างๆก็ยิ่งหัวเราะหนัก



    \"ข้าไม่เห็นได้ยินข่าวว่านางไปเป็นลูกสะใภ้ท่านเมื่อไร\" วิลเลี่ยมย้อน นัยน์ตาสีเขียวมรกตเป็นประกายวิบวับ เรียกรอยสรวลอย่างขบขันขึ้นบนดวงหน้าของริชาร์ด เฮ้อ จบจากศึกชิงราชบุตรเขยก็ต้องมาต่อศึกชิงลูกสะใภ้(เขาเรียกว่าไงนะ ราชาศัพท์น่ะ)



    \"ข้ายังไม่ยกเฟลิโอน่าให้ใครทั้งนั้น\" จ้าวปีศาจที่นิ่งเงียบมาตลอดทั้งงานเอ่ยน้ำเสียงเย็น



        เสียงหัวเราะก๊ากขึ้นมาอย่างหยุดไม่อยู่ของคิล ตามมาด้วยเสียงหัวเราะหึๆของวิลเลี่ยมและริชาร์ด ลงท้ายด้วยโรเวน ที่ยกมือขึ้นบังรอยยิ้มนิดๆอย่างขบขันกับสงครามเย็นตรงหน้า ใครว่าองค์จักรพรรดิวิลเลี่ยมที่สามแห่งเวนอลไร้ฝีมือ ฝีมือดีเยี่ยมจนหาตัวจับยากต่างหากล่ะ รวมถึงลูกชายก็ด้วย



        ก่อนที่สงครามเย็นจะถูกสงบลงชั่วคราวเพื่อที่จะดำเนินการประชุมเพื่อคัดเลือกองค์ไฮคิงองค์ใหม่ต่อไป



    +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



        ห้องพักของนักเรียนป้อมอัศวิน หอพักเพียงหอเดียวที่ได้สิทธิ์ให้ยังพักอยู่ในโรงเรียน ห้องพักเดี่ยวที่น่าจะเป็นห้องพักของนักเรียนชั้นปีสูงๆ แต่กลับมาอยู่บนชั้นของนักเรียนชั้นปีสาม ด้วยเพราะว่า เธอคือผู้หญิงคนที่สี่ของชั้นปี และห้องของพวกแองจี้ก็ไม่มีที่พอให้เธอได้เข้าไปพักแล้ว



    \"เฟริน\" เสียงกระซิบเรียกชื่อเบาๆดังขึ้นกระทบโสตประสาท



    \"ได้เรื่องอะไรมาบ้าง\" คนถูกเรียกถามกลับทันทีราวกับรอการติดต่ออยู่



    \"คุณแคลร์กำลังเดินทางมาครับ ผมคอยคุ้มครองเธออยู่ จะคุยมั้ยครับ ให้ผมเรียกเข้ามาให้\" เสียงแรกเอ่ยอย่างนอบน้อม



    \"ไม่ดีกว่า แค่เร่งการเดินทางหน่อยก็ดี ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว\" เฟรินปฏิเสธ ก่อนถามต่ออย่างร้อนใจ



    \"อยู่ตรงช่วงรอยต่อสามประเทศครับ ไนล์ ทริสทอร์ กับแอเรียส\" เฟรินมุ่นหัวคิ้ว บางทีอาจจะยาวกว่าหนึ่งอาทิตย์ซะแล้ว



    \"เอาเป็นว่าถ้าไม่ทัน ให้พาไปหาพี่ไคน์โดยตรง มีอะไรก็ติดต่อมาแล้วกัน\" เฟรินบอกปัดๆ ก่อนจะตัดการติดต่อ



        ห้วงนิทราของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลสลวยยังคงดำเนินต่อไป แม้จะถูกขัดด้วยการติดต่อจากเจ้าภูตรับใช้ขนปุย ที่แปลงร่างเป็นคนเพื่อความสะดวกในการเดินทาง ที่เธอส่งออกไปเพื่อจัดการอำนวยความสะดวกแก่แคโรไลน์ แม้ว่า นั่นจะไม่ใช่ภูตรับใช้ของตัวเธอเองก็ตามที



        ความเหนื่อยล้าจากการทำงาน พ่วงด้วยเรื่องปวดหัวที่มีมาให้เธอแก้ได้ทุกชั่วยาม เรียกให้เธอยิ่งดำดิ่งลึกลงในห้วงนิทรา อย่างไรก็ตามที เรื่องพรุ่งนี้ไว้ส่วนพรุ่งนี้ วันนี้เธอขอนอนพักเถอะ เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว



        สายลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างห้องนอน จันทรากระจ่างฟ้าคืนวันเพ็ญ สาดส่องร่างบอบบางของหญิงสาว ที่คงอยู่ในห้วงนิทราอีกยาวนาน บางที... อาจจะถึงเที่ยงวันพรุ่งเลยก็เป็นได้ (ก็แค่จะบอกว่ามันจะนอนกินบ้านกินเมือง แต่อยากให้มันยาวๆหน่อย แล้วภาษาก็ดีๆนิดนั่นแหละ)



                                                            ........ราตรีนี้ยังยาวนานนัก.......



    ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



    จบได้มั้ยฮะ แต่ไม่ออกแล้วอ่ะ ไว้ไปต่อตอนหน้าเอาแล้วกันนะ



    อาจมีการเปลี่ยนแปลงภายหลังเพราะข้างบนนี่มันบ้าเกินไป



    วันไหนไอ้คนแต่สติกลับคนนี้รับไม่ได้ก็จะมาเปลี่ยนมันเอง



    แต่แต่งไปแล้วกร๊ากเป็นบ้า



    แต่งเองขำเอง โอย สะใจบาโร



    โดนวิลเลี่ยมตอกเข้าไปเต็มหน้า



    แล้วไหนจะสงครามเย็นแย่งลูกสะใภ้กันอีก



    เอวี่ยิ่งหวงลูกสาวอีก ก็แน่ล่ะ



    ลูกสาวเกิดมายังแทบไม่ได้อยู่ด้วยกัน



    แล้วแถมยังถูกเจ้าชายสองเมืองมาชอบอีก



    ไม่หวงยังไงไหว



    เฟรินจงหลับอย่างเป็นสุขไปก่อนนะ



    จบบทนี้เดี๋ยวค่อยมีบทให้ บทนี้ก็พักไปก่อนแล้วกัน



    ขอบคุณทุกคนที่ยังอ่านฟิคสติแตกของคนแต่งสติกลับฮะ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×