Artiste...ฉันรักคุณ (Yuri)

ตอนที่ 4 : ปรึกษา

 4 

ปรึกษา


"โทษที.."


"กว่าจะมานะ สารภาพมาว่าลืมโทษจะได้ลดลงครึ่งนึง"


แอลคีนบ่นตามประสาเจ้าตัวทันทีที่เธอมาถึง และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่พวกเรานัดกันเพราะเธอชอบลืมเป็นประจำว่าเรานัดกัน


"เอาน่ามันก็ขี้ลืมแบบนี้ทุกครั้งอยู่แล้วแกน่าจะชินได้แล้วมั้ง"


"ไอชินอะมันชินแล้วแต่ถ้าแกยังคอยให้ท้านมันอย่างนี้ชาตินี้ไอมีนมันก็ไม่หายขี้ลืมกันพอดี"


แล้วก็เป็นเหมือนทักครั้งที่อีเทอร์จะคอยห้ามปรามแอลคีนให้เธอ ส่วนเธอเองก็ทำได้แค่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้ 


บางครั้งไม่ใช่ว่าเธอลืมแต่เพราะนิสัยขี้เกียจที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดจนติดเป็นสันดานที่แย่ยิ่งกว่านิสัยเสียเพราะมันแก้ไขไม่ได้ ทำให้กว่าเธอจะลุกออกจากเตียงไปแต่งตัวทำนู่นทำนี่ก็กลายเป็นว่าเธอลืมไปหมดแล้วว่าตนเองจะทำอะไร


"แต่ก็จริงมีนแกต้องเลิกนิสัยขี้ลืมได้แล้วนะ"


"พยายามอยู่...แต่บางครั้งเดินๆมันก็ลืมว่ากำลังจะไปไหน" พอตอบไปแบบนั้นเพื่อนสนิทสองคนก็ทำท่ากุมขมั่ม ทำไมล่ะไม่เคยเป็นกันเหรอที่ว่าอยู่ๆก็ลืมว่าจะทำอะไร หรือมีแค่เธอคนเดียวที่เป็น


"พอๆรีบๆทำจะได้กินข้าว ตอนนี้ฉันหิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้ว แล้วไอโมบ้านี่มันจะตัดยากไปไหนวะ"


แอลคีนยังคงบ่น ถ้าขอเสียของเธอเป็นการขี้เกียจคนลืมนู่นลืมนี่ข้อเสียแอลคีนก็คงเป็นขี้บ่นตนไม่ลืมหูลืมตาขอแค่ได้บ่นไม่ว่าจะอะไรอยู่ก็ตาม ส่วนอีเทอร์ก็คงเป็นยอมมันได้ทุกเครื่องที่ยอมได้เพราะขี้เกียจจะเป็นปัญหา หรือเรียกง่ายๆว่าจอมเลี่ยงปัญหานั่นและ จนบางครั้งก็เกิดเรื่องขึ้นเพราะนิสัยขี้ยอมคนของมัน 


เวลาก็ล่วงโลยมาหลายชั่วโมงในที่สุดงานที่นั่งทำกันจนหลังขดหลังแข็งนี่ก็เสร็จสักที รู้สึกเหนื่อยและเมื่อยล้าจนอยากจะล้มตัวลงนอนให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ทำไม่ได้ เธอยังไม่ได้กืนข้าวเลย เธอนอนไม่หลับแน่ๆถ้าในท้องยังว่างเปล่ามีแร่น้ำย่อยที่พร้อมจะย่อยกระเพาะเธอแบบนี้ 


"โอ๊ยกว่าจะเสร็จหิวจนตาจะลาย"


"นั้นกินพิซซ่ามั้ยอยากกิน"


"เอาดิเดี๋ยวเลี้ยงเองมันแกว่าไง" ยังดีที่เพื่อนสองคนยังหันมาถามเธอว่าจะกินอะไร แต่ว่านะพวกแกตัดสินใจกันเสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง


"ยังไงก็ได้แล้วแต่"


"เยี่ยมนั้นมื้อนี้ฉันเลี้ยง เทอร์สั่งมาเลยสองถาดหน้าอะไรก็ได้"


แอลคีนตบเข่าฉากอย่างพอใจแล้วชี้นิ้วสั่งเพื่อนให้โทรสั่งพร้อมกับความตกใจของเธอ นี่มันจะสั่งมาทำไมตั้งสองถาดกินกันแค่สองคน แต่ก็นั่นแหละได้แต่บ่นในใจเพราะมันเป็นคนจ่าย


ดื้อดึง! ดื้อดึง!


เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้งทันทีที่เห็นชื่อของคนที่เธอเฝ้ารอมาทั้งวันตั้งแต่วินาทีที่ยื่นโทรศัพท์ไปให้จนถึงตอนนี้เด่นหลาอยู่บนจอก็ทำให้เผลอยิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัว


"แจ้งเตือนไรวะทำไมต้องยิ้มหน้าบานขนาดนี้"


"นิยายเรื่องใหม่ของเจ้าปลาน้อย"


ไม่ได้โกหกนะเพราะนิยายเรื่องใหม่ของเจ้าปลาน้อยที่เธอติดตามอยู่มันแจ้งเตือนจริงๆ แต่ที่ยิ้มหน้าบานน่ะมันแค่แป๊บเดียวแค่ชั่ววินาทีก่อนจะเห็นชื่อของเขา 


"โว๊ะ"


Amide : คุณมีน


Amide : ว่างมั้ยคะ


Amine : ว่างค่ะคุณไมด์มีอะไรหรือเปล่าคะ


ถึงจะดีใจจนกระดี๊กระด๊าแร่ไหนที่เขาทั้งมาแต่จะให้แสดงออกชัดเจนจนออกนอกหน้าทะลุผ่านตัวอักษรก็คงไม่ดีเรื่องแบบนี้มันต้องสำรวมสักหน่อย 


Amide : ไมด์มีเรื่องจะถามมีนนิดหน่อยค่ะ


เรื่องจะถาม? อะไรอะ ตอนอยู่ที่ร้านก็ถามเรื่องขาลำพังตัวเธอนอกจากเรื่องขามีอะไรให้ถามอีกด้วยเหรอ


Amine : เรื่องจะถาม? เรื่องอะไรเหรอคะ ถ้าตอบได้ มีนจะตอบคุณไมด์ทุกเรื่องเลย


Amide : ขอบคุณค่ะจริงๆไม่ใช่เชิงถามหรอก มันควรจะเรียกว่าปรึกษามากกว่า พอดีไมด์ได้รับบทละครเรื่องใหม่มา แล้วบทมันค่อนข้างจะยากเพราะไมด์ไม่เคยจะเล่นบทแบบนี้มาก่อนเลยค่อนข้างที่จะลังเลว่าจะรับดีมั้ย


Amine : แล้วคุณอยากเล่นมันมั้ยล่ะคะ


Amide : ก็...ค่ะ


Amine : นั้นก็ไม่เห็นต้องลังเลนิ่คะ ถ้าอยากเล่นก็เล่นเลย ไม่ว่าจะเป็นบทอะไร มีนก็จะดูและคอยสนับสนุนคุณตลอดค่ะ ถ้ามีอะไรที่มีนช่วยได้ บอกมีนมีนจะช่วยคุณเอง




ไม่เคยรู้สึกใจชื้นขนาดนี้มาก่อนเลย เวลาปรึกษาใครส่วนมากมักจะได้คำตอบที่ฟังดูแล้วก็รู้สึกว่าไม่มีประโยชน์สุดท้ายเธอก็ต้องมานั่งคิดนั่งตัดสินใจเองอยู่ดี แต่ไม่รู้ทำไม พออ่านที่คนตัวเล็กส่งมาถึงได้รู้สึกดีแบบนี้ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย แต่มันกลับรู้สึกหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีพลังงานเอเนอร์จี้บางอย่างจากตัวเขาที่ทะลุผ่านตัวอักษรมา 


Amide : ขอบคุณค่ะ ช่วยได้เยอะเลย


Amide : ไมด์ตัดสินใจแล้วไมด์จะรับบทนี้


Amine : ดีใจจังที่มีนช่วยอะไรได้บ้าง ถึงจะไม่รู้ว่ามีนช่วยอะไรไปก็เถอะ


คุณช่วยไมด์ได้ทุกเรื่องแหละค่ะ แค่คุณนั่งอยู่เฉยๆแล้วยิ้มให้เธอก็รู้สึกดีมากๆแล้ว รู้สึกดีแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน แต่ตั้งแต่เห็นรอยยิ้มนั้นมันทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ เหมือนเคยเห็นหรือได้รับจากที่ไหนมาก่อน เพียงแต่เธอนึกมันไม่ออก 


Amine : อ้อมีนขอตัวก่อนนะคะ พิซซ่ามาแล้วมีนยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย


Amide : ค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ


ตอนนี้ไมด์พอจะเรียกคุณว่าที่ปรึกษาได้มั้ยนะ คุณที่ปรึกษาตัวเล็กของไมด์


​​​​