Artiste...ฉันรักคุณ (Yuri)

ตอนที่ 5 : ที่พักใจ

5.

ที่พักใจ


"ตกลงแกจะรับงานนั้นมั้ยถ้าไม่รับฉันจะได้ไปบอกเขาให้หาคนใหม่"


"รับ"


"โอเคฉันจะได้ไปบอกเค้าให้ไปหา..ห๊ะรับ? เกิดไรขึ้นตอนแรกแกยังดูลังเลเหมือนไม่อยากรับอยู่เลย"


แอลไคล์ตะโกนเสียงดังอย่างตกใจที่ได้ยินคำตอบ ก็ไม่แปลกยอมรับว่าตอนแรกเธอลังเลจริง เพราะมันเป็บทที่ไม่เคยเล่นและค่อนข้างยาก มันเป็นบทที่ถ้าเข้าไม่ถึงความรู้สึกของตัวละครตัวนั้นจริงๆก็จะเล่นได้ไม่ดี จนคนดูอาจจะขัดใจและเลิกดู แต่ต่อให้ดูต่อก็อาจจะเพราะไม่มีไรดูหรือไม่ก็ดูดาราที่ชอบแสดง 


"ก็มันท้าทายดี เป็นบทที่ไม่เคยเล่นเลยอยากลองเล่น อยากลองอะไรใหม่ๆ อยากท้าทายชีวิต อยากเข้าใจความรู้สึกคนที่ไม่มีขาจนต้องใส่ขาเทียมดู" 


อยากจะรู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง เดินลำบากแค่ไหน และทำยังไงถึงได้ผ่านช่วงเวลาที่แย่ๆเหล่านั้นมาได้ เขาทำได้ยังไง และคนที่ช่วยให้เธอตัดสินใจได้เด็ดขาดคือเขา ที่ปรึกษาตัวเล็กของเธอ 


"เอาเถอะจะทำอะไรก็ทำแต่อย่าไปทำอะไรแผลงๆก็พอ"


"เช่นอะไร"


"ตัดขาตัวเองเพื่อให้รับรู้ถึงความรู้สึกและสมจริง"


"อิบ้า!!" บ้าบอเอาสมองส่วนไหนคิดกัน คนสติดีที่ไหนจะไปตัดขาตัวเองเพียงเพราะจะได้เข้าถึงบทบาท เธอคงไม่ลงทุนขนาดนั้น 


"คิก ไปละบายจะรอดูผลงานนะจ๊ะ"



สุดท้ายเธอก็คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงให้เข้าถึงบทบาทตัวละครตัวนี้ได้ รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่อยู่ที่นี่ ที่ๆมากี่ครั้งก็รู้สึกอบอุ่นอยากประหลาด ที่ที่รู้สึกว่าถ้ามาจะได้เจอใครคนนั้นคนที่เธออยากขอบคุณ ทั้งๆที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครแล้วทำไมเธอต้องอยากขอบคุณ 


นอกจากนั้นที่นี่ยังเป็นแหล่งพลังงานและที่พักใจสำหรับเธอ เวลาที่เธอรู้สึกแย่ ท้อแท้ หรือเครียด เธอก็มีกจะมาที่นี่ บางครั้งก็มาโดยที่ไม่รู้ตัวเหมือนวันนี้ เพราะเวลาอยู่ที่มันเหมือนมี เวทมนตร์ที่ปัดเป่าความรู้สึกที่ไม่ดีไม่สบายใจและมอบแสงสว่างให้เธอ 


เหมี๊ยว~


"กินเยอะๆนะวันนี้มีแค่นี้แหละฉันไม่มีแล้ว ไม่มีเงินชื่อคิก~"


หือเสียงนี้.. เสียงแมวร้องกับเสียงของผู้หญิงคนนึงทำให้เธอต้องกันไปดูเพราะเสียงมันคุ้นหูจนอเคิดไม่ได้ว่าจะเป็น...เขา


"คุณมีน..."


"ค..คุณ..ทำไม"


เขาเงยหน้าขึ้นมาจากน้องแมวตัวอ้วนกลมพอเห็นเธอก็ทำหน้าเหมือนคนเห็นผี แต่ว่านะเธอสวยขนาดนี้จะเป็นผีได้ไง ทำไมถึงได้ทำหน้าแบบนั้นเล่า 


"อะไรกันเจอหน้าไมด์แล้วทำหน้าเหมือนเห็นผีเชียว ไมด์น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอคะ"


ไม่รู้ว่าพักนี้เราเจอกันบ่อยหรือเพราะเราเริ่มสนิทกันมากขึ้นนิดนึงกันแน่ เธอถึงได้กล้าพูดเป็นกันเองกับเขา และตอนนี้เธอกำลังทำนิสัยไม่ดีโดยการไปแย่งที่นั่งเจ้าแมวอ้วนนั่น แล้วจับมันมานั่งบนตักเธอแทน 


เหมี๊ยว!


"เอ่อ..ไม่ใช่ค่ะ มีนแค่ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่"


"นี่สวนสารธาณะนะคะ ไมด์ก็คนธรรมดามาที่นี่บ่อยๆ อีกอย่างที่นี่เป็นที่พักใจของไมด์"


"ที่พักใจ?"


"ค่ะ ไมด์ชอบที่นี่ มาที่นี่แล้วไมด์รู้สึกอบอุ่น หรือสึกปลอดภัย ไม่รู้สิทั้งๆที่เมื่อก่อนไมด์ไม่ชอบที่นี่สักนิด แต่อยู่ๆวันนึงไมด์เกิดชอบมันมากๆจนต้องมาที่นี่แทบทักวัน มันเหมือนไมด์จะได้ใครคนนึงที่อยากเจอ"


เอมีนหันมามองเธอก่อนจะอุ้มเจ้าแมวอ้วนขึ้นมาเกาคาง เขามองไปที่เครื่องเล่นที่ตั้งอยู่ใจกลางสวน แล้วยิ้มบางๆ มีใครเคยบอกมั้ยว่าเขายิ้มสวย มันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ใจสั่นแปลกๆ เห็นแล้วอยากยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว


"มีนเองก็ชอบที่นี่แม้ว่าที่นี่จะทำให้มีนเสียขาไปก็เถอะ"


"เสียขา..ที่นี่?!"


คำพูดที่หลุดออกมาจากปากคนตัวเล็กทำให้เธอตกใจไม่น้อย เขาเสียขาข้างนั้นไปที่นี่ แล้วทำไมเขาถึงยังชอบที่นี่กัน


"ค่ะ คุณคงคิดว่าทำไมมีนถึงยังชอบที่นี่ทั้งๆที่มันทำให้มีนไม่มีขาตั้งข้างนึง"


เธอพยักหน้าเขายิ้มแล้วก้มลงไปมองที่ขาพร้อมกับลูบมันเบาๆ ตอนนี้เจ้าแมวอ้วนนอนหลับไปแล้วและมันกำลังนอนอยู่บนตักเขาจนเธอกลัวว่าเขาจะเจ็บขา 


"ที่นี่เป็นที่ที่มีนเจอคนที่มีนชอบ"


"หือ.." คนที่ชอบนี่เขามีคนที่ชอบแล้วเหรอ แล้วทำไมเธอต้องรู้สึกโหวงๆในอกด้วย มันก็ไม่แปลกสักหน่อยที่เขาจะมีคนที่ชอบขนาดแอลไคน์เพื่อนเธอทั้งๆที่เป็นดาราดังยังเปิดตัวคบกับนักธุรกิจชื่อดังที่หน้าดาไม่หล่อเลยสักนิดโดยไม่กลัวสื่อและกระแสใดๆทั้งสิ้น มันบอกความรักไม่ใช่ความลับถ้าอยากจะรักทำไมต้องปิด มันไม่ได้ทำผิดมันไม่สนไม่แคร์และไม่กลัว 


"แล้วตอนนี้คุณยังติดต่อเขามั้ย"


"อืม...ติดต่อมั้ยนะ" เขายิ้มแล้วหันมามองเธอด้วยสายตาที่อ่านไปออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ "เขาจำมีนไม่ได้ค่ะ เขาความจำเสื่อม:)"


เดี๋ยวนะ ความจำเสื่อม..หรือว่า เธอมองเขาแล้วมองสลับไปที่ขา เขาพยักหน้า 


"คนคนนั้นคือคนที่มีนไปช่วยเอาไว้ มีนถึงได้ไม่เสียดายขาข้างนี้ เพราะขาข้างนี้ทำให้เขาได้มีชีวิตต่อ ทำให้เขาได้ทำในสิ่งที่ฝันสิ่งที่อยากทำ ตอนนี้เขาสวยมากๆ และมีหน้าที่การงานที่ดี"


"แล้วมีนไม่อยากทำให้เขาจำได้เหรอ"


เอมีนส่ายหน้า 


"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ การที่เขาจำไม่ได้แปลว่าเขาไม่อยากจำ เขาอาจจะไม่อยากจำเหตุการณ์วันนั้นเลยเลือกที่จะลบมันออก ก็ไม่จำเป็นที่มีนจะต้องไปลื้อฟื้น"


"มีน..จะโกรธมั้ยถ้าไมด์จากจะถามว่าหลังจากที่คุณเสียขาไป คุณใช้ชีวิตยังไง แล้วทำยังไงถึงได้ผ่านช่วงเวลาแย่แบบนั้นมาได้"