ตอนที่ 23 : ดอกยี่โถ และ กระต่าย
ดอกยี่โถ และ กระต่าย
ฉันมองซือจุยที่อยู่ข้างหน้า ความอบอุ่นจากมือของเขากอบกุมมือของฉันไว้ ฉันได้แต่เงียบไม่กล้าถามว่าเขาจะพาฉันไปที่ไหน เราสองคนเดินกันไปท่ามกลางแมกไม้และภูเขา ฉันได้ยินเสียงของลำธาร ซือจุยหยุดเดิน เขาปล่อยมือฉันพลางหันมาประจันหน้า
"ท่านมิใช่ศิษย์พี่ฟางฮัวใช่รึไม่ขอรับ" เสียงนุ่มเอ่ยถามฉันซ้ำ ผมหน้าม้าสีดำของเขาแนบลู่ลงไปกับใบหน้า ฉันมองแววตาของซือจุยที่ดูเจ็บปวด
ฉันพยักหน้า ต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น..
"ข้าชื่อ ลินดา มิใช่คนของโลกแห่งนี้ ขอโทษพวกเจ้าด้วยที่ปิดบังมาตลอด" ฉันรับรู้ได้ว่าภายในอกมันรู้สึกเจ็บ ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แต่สุดท้าย มันก็เอ่อล้นตรงขอบตาและไหลลงมาที่ปลายคาง
!!!
ฉันสะดุ้งเมื่อมือของอีกฝ่ายสัมผัสตรงบริเวณแก้มของฉันและเช็ดน้ำตาให้
"ท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังได้รึไม่" ซือจุยเอ่ยฉันมองใบหน้าของเขาที่ยิ้มให้กับฉัน
"เจ้ามิโกรธข้าหรอกรึ?" ฉันถามเขาด้วยสีหน้าที่ตกใจ ซือจุยส่ายหน้า
"ข้าแค่อยากทราบเหตุผลขอรับ"
ฉันสูดหายใจลึกๆก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง
"ความทรงจำของศิษย์พี่ฟางฮัวท่านเห็นจากนิมิตหรอกรึ?" ซือจุยขมวดคิ้ว ฉันพยักหน้า
"ข้าไม่แน่ใจแต่ข้าเคยฝันถึงนางตอนการประลองที่ชิงเหอ" ฉันตอบมองซือจุยที่จ้องฉัน
"ข้าต้องขอโทษด้วยอีกครั้ง" ฉันคำนับอีกฝ่าย เขายื่นมือมาจับไหล่ ฉันเชยมองตาเขาด้วยความแปลกใจ
"ท่านมิต้องขอโทษข้าขอรับ ข้าว่าศิษย์พี่ฟางฮัวอยากให้พวกข้าเข้าใจและคอยช่วยเหลือท่าน แต่..มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน" ฉันกำมือแน่น ก็ต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว คนที่รักเขาจากไป
เขามองมาที่ฉันพลางแค่นยิ้ม สายลมเย็นพัดจนผมยาวสลวยบดบังใบหน้าของฉัน อากาศที่เย็นกลับทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด
"ข้าและจิ่งอี๋จะมิบอกเรื่องตัวตนของท่านกับผู้ใด วางใจเถิด" ซือจุยเอ่ย
"ขอบคุณเจ้ามาก"
"มีสิ่งหนึ่งที่ข้าอยากจะขอ" ฉันพูดมองเขาที่มีสีหน้าเรียบนิ่งแต่แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย
"ข้าขอให้พวกเจ้าเรียกข้าว่า 'ศิษย์พี่' เช่นเดิมได้รึไม่ข้ามิปราถนาให้พวกเจ้า..เอ่อ ปฏิบัติกับข้าเหมือนกับฟางฮัว" ฉันพูดจบก็เม้มปากเข้าหากันทันที
"ข้าเข้าใจแล้วขอรับ"
ฉันเดินกลับมาที่ห้องพักก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนเตียงด้วยความรู้สึกที่อึดอัดไปหมด ในใจของฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยสักนิดหลังจากกล่าวลาซือจุย.. ฉันหันไปมองธนูของฟางฮัวที่ฉันนำไปพิงเอาไว้ตรงข้างเตียง
เอาเป็นว่าฉันต้องไปหาจินหลิง เขาบอกว่าจะสอนฉันยิงธนู
พึ่บ
ฟิ้ว!
ฉันมองลูกธนูที่ยิงเข้าเป้าได้พอดิบพอดีพลางหายใจถี่รัวรู้สึกเมื่อยแขนที่ต้องเกร็งและถือคันธนูยิงหลายรอบ
"ศิษย์พี่!วันนี้ท่านทำได้ดีกว่าวันก่อนๆนะขอรับ!" จินหลิงวิ่งมาหาพร้อมกับชื่นชมฉัน
"ต้องขอบคุณเจ้ามากกว่าที่คอยช่วยสอนข้า" ฉันยิ้มให้กับคนที่อายุน้อยกว่าอีกฝ่ายดูเคอะเขิน
"ข้ามิได้ช่วยอะไรท่านเลย!ความพยายามของศิษย์พี่ต่างหากที่ทำให้ท่านทำได้!" จินหลิงกล่าวพลางเชิดหน้า ฉันยิ้มขำ เขาก็พูดแบบมีหลักการได้ด้วยหรือเนี่ย ฉันคิดพลางกวาดสายตามองจื่อเจินที่นั่งอ่านตำราใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากพวกเราที่ยืนอยู่
"จิ่งอี๋กับซือจุยล่ะ ปกติพวกนั้นจะรีบวิ่งมาหาท่านชวนไปกินข้าวนี่ขอรับ?" จินหลิงมีสีหน้าสงสัย
"พวกเขาคงยุ่ง ใกล้วันที่ต้องออกไปล่าภูติผี—จื่อเจิน!อย่าไปแตะต้องต้นยี่โถ!มันมีพิษ!" ฉันเตือนเขา เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากพุ่มดอกไม้สีชมพูที่ดูสวยงาม มันบานขึ้นในป่าเมื่อไม่นานนี้และฉันก็รู้จักต้นยี่โถนี้ดี คุณยายของฉันเคยเตือนตอนสมัยเด็กว่ายางของมันทำให้ผิวหนังระคายเคืองถ้าอาการหนักสุดก็จะมีอาการหายใจลำบากและอาเจียน
"ข้าว่ามันดูน่ารักดีเหมาะกับหญิงงามนะขอรับ..ก่อนที่ท่านจะมาข้าสัมผัสมันแล้ว—!!"
ฉันมองจื่อเจินที่ทำตำราร่วงลงพื้น เขามองมือของตนด้วยความตกใจเมื่อมีผื่นแดงขึ้น ฉันเดินไปหาเขาก่อนจะคว้ามือของเขาไปดู
"มีผื่นแดงเยอะขนาดนี้เชียวรึ!เจ้าสัมผัสมันเยอะแค่ไหนเนี่ย!" ฉันดุมองใบหน้าหวานที่มีสีหน้าเหยเก
"ขออภัยขอรับ..ข้าสัมผัสมันเพื่อจะได้รู้ลักษณะ.." อีกฝ่ายว่า ฉันก้มเก็บหนังสือให้เขา
"ไปล้างมือก่อนเถิดและค่อยหายาทา" ฉันพูดพร้อมกับเรียกจินหลิงที่ยืนดูจื่อเจินด้วยความเป็นห่วงอยู่ห่างๆให้เดินออกจากป่าด้วยกัน ซึนจริงๆนะจินหลิง!
ฉันยืนมองจื่อเจินที่ย่อตัวลงล้างมือในลำธาร สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก ฉันตัดสินใจเดินไปใกล้เขาพร้อมกับย่อตัวลงข้างๆพลางคว้ามือของจื่อเจิน อีกฝ่ายร้องด้วยความตกใจ
"เจ้าต้องถูมือแรงๆสิ มันมียางติดอยู่บนมือเจ้าจึงทำให้ระคายเคือง" ฉันตอบพลางกวักน้ำใช้มือของตัวเองขัดยางออกจากมือให้เขา
"ขะ ขอบคุณขอรับศิษย์พี่ ต่อจากนี้ข้าทำเองได้ขอรับ!" ฉันมองจื่อเจินที่หลับตาปี๋และหน้าแดง เขาถอยห่างจากตัวฉัน
"มิต้องอายหรอกน่า" ฉันยิ้มมองจื่อเจินที่ปฏิเสธฉันทันควันว่าไม่ได้อาย
...
ดวงตาของฉันสบตากับซือจุย เด็กหนุ่มเสหน้าไปคุยกับจินหลิงที่ยืนไม่ไกลจากฉันและจื่อเจิน ตั้งแต่เมื่อไรกันที่ซือจุยมาน่ะ..
หลังจากที่ทานข้าวเที่ยงเสร็จฉันก็เดินมาเล่นกับฝูงกระต่ายตามลำพัง ฉันนั่งลงตรงหน้าโพรงพลางยื่นมือช้อนอุ้มลูกกระต่ายตัวสีขาว วันนี้ก็เป็นวันที่ฉันรู้สึกว่าได้พักผ่อนแต่ภายในใจกับทุกข์เสียอย่างงั้น ตอนทานข้าว ฉันกับซือจุยก็ไม่ได้พูดคุยอะไรมาก เขาดูปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะทำยังไงล่ะ" ฉันอุ้มกระต่ายให้มาอยู่ตรงหน้ามองดวงตาใสของมัน
'เจ้าตัวนี้คงชอบศิษย์พี่ขอรับ'
ฉันนึกย้อนไปตอนที่ซือจุยเล่นกระต่ายกับฉัน จะมีอีกสักครั้งไหมที่เขาจะยิ้มให้กับฉันพร้อมกับยื่นกระต่ายด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน...
ฟุ่บ
สวบสาบ...
ฉันเงยหน้ามองซือจุยด้วยสีหน้าที่ตกใจพลางวางกระต่ายลงและรีบเช็ดน้ำตา
"เจ้ามาเล่นกับกระต่ายหรอกรึ?" ฉันแสร้งยิ้มมองเขาที่ดูตกใจไม่ต่างกันเมื่อเห็นฉันร้องไห้
"มิใช่ขอรับ..ข้าตามท่านมา" ซือจุยพูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆฉัน
ฉันเม้มปาก ภายในใจรู้สึกเจ็บไปหมด ตัวของฉันสั่นก่อนจะสะอื้นและร้องไห้
"ขอโทษ..ฮึก..ฮือ..ขะ..ขอโทษที่ปิดบังเจ้า มะ..มา ตลอด..ฮือ!" ฉันร้องไห้โฮ ควบคุมตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้แล้ว ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาได้แต่ยกมือเช็ดน้ำตาไปมาจนรู้สึกเจ็บตาไปหมด
"ท่านมิผิดขอรับ..เป็นข้าเองที่มิสามารถปกป้องนางได้.." ซือจุยพูด ฉันเงยหน้ามองเขาที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว แววตาของเขาดูเจ็บปวด เขาคว้าตัวฉันไปกอดอย่างรวดเร็วจนฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
"เจ้าทำอะไร—"
"ท่านรับรู้ว่าข้ารักศิษย์พี่ฟางฮัว.." เขาพูดเสียงแผ่วตรงบริเวณหูของฉัน
"ชะ..ใช่ ทำไมรึ?" ฉันถาม รู้สึกตัวชาไม่กล้าผละออกจากเขา
"แต่ถ้าข้าบอกว่าข้ารักท่าน..ท่านจะรับความรู้สึกของข้าได้รึไม่.." ซือจุยถามสร้างความฉงนให้กับฉัน มือเรียวของฉันจับไปที่ไหล่ของเขาพลางผละศรีษะจากลาดไหล่ของอีกฝ่าย ใบหน้าของฉันห่างกับเขาไม่ถึงคืบ ก่อนที่ฉันจะตัดสินใจถอยห่างแต่มือเรียวของเขาก็จับหลังของฉันดันมาแนบชิดอย่างรวดเร็ว
"จะ..เจ้าทำอะไร? ข้าว่าเรามาคุย—"
ดวงตาของฉันเบิกโผลงเมื่ออีกฝ่ายโน้มศรีษะประทับริมฝีปากนุ่มลงบนริมฝีปากของฉัน
TALK
วันนี้เห็นข่าวภาพยนต์แยกของซือจุยและเวินหนิงแหล่ะค่ะ! ไรท์ตื่นเต้นรอชมมากๆเลย >< ส่วนในนิยายนั้นนนน เขาจูบกันแล้วววว ขอบคุณที่ติดตามนะคะ แจ้งเล็กน้อย .. ใกล้เปิดเทอมแล้วค่ะ ติดกิจกรรมด้วย มาอัพช้าหน่อยนคะ! โปรโมตแท็ก #เอ็นดูหนูซือจุย ในทวิตเตอร์(อีกละ) ไปเล่นกันเยอะๆนะคะ!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน55555 แต่เค้าจูบกันแล้วว
อะเฮื่อกก!!
ดีออกกกก เจ้าหัวผักกาดรุกแล้วเมิ๊งงงงงง!!!!
โดนน้องรุกใส่55
น้องร้ายมาก!!!!!!!
เขาจูบกันค่ะแม่!!!!
ห้าชายหญิงอยู่ใกล้กันเกินเหตุ