คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Passionate Game EP.10 :: All of my reason [150%]
Passionate game episode 10.
“All of my reason”
ที่นายบอกจริงหรือเปล่า…
ฉันจะไม่กลายเป็นคนโง่อีกครั้งใช่ไหม…
มองตาฉันแล้วตอบฉันสิโช
สำหรับฉันแล้ว… ยิ่งคิดยิ่งลืมเธอไม่ได้
ตลอดเวลาเราขอพรให้คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายตลอดไป…ที่ฉันได้อยู่เคียงข้างเธอ
ผมยอมถอนริมฝีปากออกจากเธอ… ไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่ที่ผมไม่ได้สัมผัสริมฝีปากบางนานๆแบบนี้
อาจจะตั้งแต่วันนั้น วันที่ผมรู้ตัวว่ายิ่งเธออยู่ใกล้ผมมากเท่าไหร่ เธอยิ่งไม่ปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น และในวันนั้นเองก็ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันกลับ
“โช…” ริมฝีปากบางเรียกชื่อผมออกมาเบาๆ ผมทำเหมือนไม่สนใจและไม่ได้หันไปมองหน้าเธออีก
รถพุ่งทะยานออกไปด้วยอารมณ์ที่ยังไม่ค่อยสงบดีในใจผม ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไงกับร่างบางข้างๆผม
ทั้งที่ในใจผม…ทั้งหวงแหนและโหยหา
แต่สำหรับเธอแล้วผมก็คงเลวมากสินะครับ ยิ่งใกล้เธอผมยิ่งทำให้เธอเสียใจ ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ผมทำให้เธอร้องไห้ น้ำตาใสๆไหลออกมาดวงตาคู่สวยมันก็ไม่ต่างอะไรกับมีดแหลมๆที่ค่อยๆกรีดหัวใจผมเช่นกัน
“เราจะไปไหนกันน่ะโช!?” ร่างบางที่ยอมนั่งเงียบๆเริ่มจะโวยวายอีกครั้ง ผมหันไปมองหน้าเธอก่อนตอบเสียงเรียบ
“ห้องฉัน”
“ไม่! ฉันไม่ไป!” กำปั้นเล็กๆของเธอทุบรัวมาที่แขนของผม มันไม่เจ็บเลยสักนิด… ถ้าผมยอมให้เธอทุบตีแบบนี้แล้วเธอจะเลิกเกลียดผมก็คงจะดีสิครับ
ถ้าเธอจะเกลียดผมมันก็ไม่แปลก… เป็นเพราะผมเองนั่นแหละ เพราะผมเองที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้
“ทำไม?”
“ฉัน…. ฉันไม่อยาก…” เธอตอบกระอักกระอัก มือเล็กๆกำแน่น เหมือนกับว่าเธอกำลังกลัว…กลัวอะไรบางอย่าง
“พูดมาสิ”
“ฉันไม่อยากไปเหยียบที่ที่ฉันเคยอยู่ แต่ตอนนี้มันกลับเป็นของผู้หญิงคนอื่น” ร่างบางพูดก่อนเบือนหน้าหลบสายตาผม สองมือเล็กสั่นเทา ผมรับรู้ได้…ว่าเธอกลัวจริงๆ
นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง นั่นไม่ใช่เหตุผล นั่นไม่ใช่คำโกหก แต่มันเป็นสิ่งที่เธอเก็บอยู่ในใจมาตลอดหลายเดือนที่ผม…ทิ้งเธอไป
“โช…ไม่ไปได้ไหม…” ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นพลางยื่นมือมาจับแขนผมไว้เบาๆ ผมหันไปสบตาเธอก่อนหันกลับมามองทาง
แล้วผมก็ไม่ได้ตอบอะไรเธออีกเลย และเหมือนว่าเธอจะรับรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางจะทำให้ผมเปลี่ยนใจ เธอจึงได้แต่นั่งเงียบมาตลอดทาง
ไม่นาน…ก็ถึงที่หมาย ผมเลี้ยวเข้าจอดในที่จอดรถประจำของผม แต่ผมรู้สึกว่าร่างบางเงียบไปจนผิดปกติ
“หลับเหรอเนี่ย…” ผมพึมพำออกมาเบาๆเมื่อพบว่าร่างบางหลับไปแล้วพร้อมกับคราบน้ำตาบนใบหน้า ผมค่อยๆเปิดประตูลงจากรถเพื่อไปรับเธออีกฝั่ง ผมค่อยๆช้อนตัวร่างบางที่หลับไม่รู้เรื่องไว้ในอ้อมแขน
“ตัวเบาชะมัด ไม่ดูแลตัวเองเลยใช่ไหมเนี่ย…” ผมพึมพำระหว่างทางที่อุ้มเธอมาที่ห้อง ตัวของเธอเบาจริงๆถ้าเทียบกับเมื่อก่อน
ผมค่อยๆเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนเดินตรงไปที่ห้องนอน ผมค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แต่เหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวเสียแล้ว
“โช!”
“ใช่ ฉันเอง” ผมยิ้มเล็กๆ
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม!?”
“มารื้อฟื้นความหลัง…” ผมพูดก่อนกระตุกยิ้มร้าย มิกิถึงกับหน้าซีด ผมแทบจะหลุดยิ้มออกมาแล้วล่ะครับ
“จำวันแรกที่เธอมาที่นี่และนั่งอยู่ตรงนี้ได้ไหม…” ผมถามแล้วสบตาเธอนิ่ง
“…”
“วันนั้นฉันทำอะไรเธอนะ” ผมพูดยิ้มๆ
“นาย…จูบฉัน”
“ใช่…ฉันจูบเธอ” พูดจบผมก็คว้าท้ายทอยเธอมาก่อนกดจูบหนักๆ ทุกอย่างย้อนกลับไปเมื่อวันนั้น วันแรกที่ผมพาเธอมาที่นี่
ผมโหยหาความหวานจากริมฝีปากเธอมานานแค่ไหนแล้วนะ…
ผมไม่ได้สัมผัสริมฝีปากบางนานๆแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ…
ผมเริ่มมอบความอ่อนโยนให้เธอ ถึงตอนแรกเธอจะขัดขืนที่ผมฉวยโอกาสจูบเธอแต่ตอนนี้เธอไม่สามารถทนการรุกล้ำของผมได้แล้วล่ะครับ ริมฝีปากบางจูบตอบผมอย่างรู้งาน เพราะความใสซื่อและไร้เดียงสาของเธอมันถึงทำให้ผมรักเธอแบบถอนตัวไม่ขึ้น
“โช…” มิกิเอ่ยเสียงสั่นเมื่อพบว่าแผ่นหลังของเธอสัมผัสกับเตียงเสียแล้ว!
---------------------------------[50%]---------------------------------
“ฮึก…”
ในขณะที่ผมเลื่อนต่ำลงมาซุกไซร้ที่ซอกคอขาว ผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นออกมาจากริมฝีปากบาง
ผมทำเธอร้องไห้อีกแล้วใช่ไหม…
“มิกิ ร้องไห้ทำไม” ผมหยุดการกระทำต่างๆก่อนสบตาเธอนิ่ง ผมค่อยๆใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าสวยอย่างเบามือ
“นาย…ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนใช่ไหมโช”
“….” ผมไม่ได้ตอบอะไร เรื่องแบบนี้ผมก็ทำจริงๆกับผู้หญิงทุกคนนั่นแหละครับ ใครเสนอมาผมก็สนองไปก็เท่านั้น
“อย่าทำแบบนี้เลย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย ฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย..ฮึก” ร่างบางพูดก่อนเบือนหน้านี้ผม
บางทีผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าที่ทำอยู่ตอนนี้ผมต้องการอะไร… ในขณะที่มิกิถามผมมาแบบนั้น ผมก็ให้คำตอบเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ
มันไม่มีอะไรที่จะยืนยันตัวผมได้เลยว่าผมยังคงรักเธอ
“เธอไม่ใช่ของเล่นของฉัน… เธอพิเศษกว่าผู้หญิงพวกนั้น” ผมกระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ เสียงสะอื้นดังขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนร่างบางจะร้องไห้หนักกว่าเดิมเสียอีก
โธ่เว้ย!!
“อย่าพูดแบบนี้อีกโช ฉันเชื่อนาย …เชื่อนายจนฉันต้องกลายเป็นคนโง่!” มิกิผลักผมแรงๆจนผมต้องผละออกจากตัวเธอ
ไม่ใช่เพราะผมเจ็บหรอก…
แต่เป็นเพราะผมเธอร้องไห้แบบนี้ไม่ได้
“มิกิ! ที่ฉันทำไปฉันมีเหตุผล เข้าใจฉันหน่อยได้ไหม…” ผมกระชากร่างบางเข้ามากอดไว้แน่นๆ มันก็ดีกว่าจะต้องเห็นเธอร้องไห้ต่อหน้าผม กอดเธอไว้แบบนี้เสียดีกว่า
“เหตุผลอะไรล่ะ เบื่อผู้หญิงคนนั้นแล้วเหรอ…”
“มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเธอ” ผมพูดเสียงอ่อน ในขณะที่สองมือเล็กทุบตีไปตามแผงอกผม
ทุบตีได้ตามใจเธอเลย…แค่นี้มันยังเจ็บไม่พอกับที่เธอเคยเจอด้วยซ้ำ
ทำไมผมถึงทำเรื่องโง่ๆแบบนั้นนะ ทำไมผมถึงยอมปล่อยมือเธอไปให้เธอเผชิญทุกสิ่งทุกอย่างอยู่คนเดียว
ที่ผมทำมามันถูกแล้วจริงๆน่ะเหรอครับ…
“หึ…ปกป้องเหรอโช” ร่างบางแค่นหัวเราะเหมือนกำลังสมเพชคำพูดของผม
“ยิ่งเธออยู่กับฉัน เธอจะยิ่งไม่ปลอดภัย…”
“มันไม่มีใครทำอะไรฉันทั้งนั้น…นอกจากนาย สิ่งที่นายพูดมันฟังไม่ขึ้นเลย! เลิกทำกับฉันเหมือนกับทำกับที่ผู้หญิงคนอื่นๆเสียที!”
“ฉันคิดถึงเธอ… ฉันคิดว่าฉันปล่อยเธอไปมันน่าจะดีกับชีวิตเธอแล้วแท้ๆ แต่ฉันไม่เคยลืมเธอได้เลยมิกิ” ผมคลายกอดก่อนจ้องหน้าเธอนิ่ง
เธออาจจะไม่เชื่อคำพูดของผม… แน่นอนล่ะครับว่าเธอจะเชื่อได้ยังไงก็ในเมื่อวันนั้นผมจูบผู้หญิงอื่นต่อหน้าเธอ ทำราวกับเธอเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่งที่ตั้งโชว์ในห้องนี้
แต่ก็เพราะผมไม่อยากให้เธออยู่ใกล้ผม ทำแบบนี้น่ะดีแล้ว… ผมไม่รู้ว่าใครต้องการทำร้ายเธอ และทำไปเพื่ออะไร
เมื่อหลายเดือนก่อนผมได้รับจดหมายเตือนฉบับหนึ่ง ในนั้นเขียนว่า ถ้าผมยังไม่เลิกยุ่งกับมิกิ มิกิจะต้องตาย
ตอนนั้นผมไม่เชื่อหรอก ผมยังรั้งเธอไว้ให้อยู่กับผมและคิดว่าจะไม่ปล่อยเธอไปเพราะเรื่องแค่นี้
แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ใน “วันนั้น” วันที่เปลี่ยนชีวิตเธอไปอย่างไม่มีวันกลับ และผมยังโชคดี… โชคดีจริงๆที่เธอลืมตาขึ้นมาเรียกชื่อผมเป็นคนแรก
“ฮึก…”
“อย่าร้องไห้เพราะคนอย่างฉันเลยมิกิ” ผมเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าเธอเบาๆ เธอไม่ได้ขัดขืนอะไรและเธอก็ไม่ได้มองหน้าผมด้วย
“โช…ทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ นายใจร้ายกับฉันแล้วกลับมาอ่อนโยนกับฉันทำไม!?” ริมฝีปากบางเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนเบือนหน้าหนีผมเหมือนไม่อยากจะมองหน้าผมอีกต่อไป
“…” ผมไม่ได้ตอบอะไร มิกิผลักผมแรงๆก่อนลุกออกไป
หมับ!
ผมคว้าตัวเธอกอดเอาไว้จากทางด้านหลัง ผมไม่เคยเห็นมิกิเย็นชาแบบนี้ ผมอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่าโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
ตอนนี้ในใจผมร้อนรน… ยิ่งเห็นมิกิหันหน้าหนีผมแบบนั้นผมยิ่งทนไม่ได้ และผมก็ไม่ใช่คนอารมณ์เย็นที่จะทนอะไรแบบนั้นด้วย
“ปล่อย!!” มิกิดิ้นไปมาแต่ผมก็ทำหน้ามึนหูทวนลมไม่ยอมฟังมิกิพูดอะไรทั้งนั้น
ตุ้บ!
ผมโยนร่างบางลงบนเตียงอย่างไร้ความปราณี ยิ่งผมคิดว่าที่เธอทำเย็นชาไม่อยากจะมองหน้าผมแบบนี้ก็เป็นเพราะไอ้เวรนั่น… ไอ้ยูได ตั้งแต่วันที่ผมเห็นเธออยู่กับมันผมก็ไม่เคยสบายใจเลย ผมรู้ว่าคนอย่างมันไม่ได้เป็นแบบที่มิกิเห็นหรอก
มันรอวันแก้แค้นผมอยู่น่ะสิ ผมอยากให้มันรู้ว่าผมไม่ได้ทิ้งมิกิ และผมก็ไม่ได้ปล่อยมิกิไปหามัน
ผมโถมตัวลงบนร่างบางก่อนก้มลงซุกไซร้ที่ซอกคอขาว มือของผมก็ทำหน้าที่มันอย่างรู้งาน ร่างบางทั้งผลักไสทั้งจิกข่วนแต่ผมไม่สะทกสะท้านใดๆ
ขอแค่คืนนี้คืนเดียวที่ผมจะทำตามใจตัวเอง ต่อให้พรุ่งนี้เธอจะตื่นขึ้นมาด่าผมว่า สารเลว ก็ตาม
Talk with writer :)
150% เลยนะชาร์ปนี้ มันเริ่มเข้มข้นขึ้นทีละนิดแล้ว โชกับยูไดเขาเป็นอะไรกัน!? (อย่าจิ้นนะ ฮ่าๆ) เบื้องลึกเบื้องหลังยังมีอีก ต้องเปิดต่อไปเรื่อยๆ นี่มันเพิ่งเริ่มขึ้น IT FINALLY BEGEIN!
ครบ 200 เม้นต์เจอกันค่าที่รัก จุ๊บๆ <3
ความคิดเห็น