คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Passionate Game EP.11 :: White Lies [100%]
Passionate game episode 11.
“White Lies”
วางหัวใจนายบนมือฉันสิ
มันขึ้นอยู่ที่ว่านายเชื่อใจฉันรึเปล่าล่ะ….
ฉันตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งร่างกาย ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งเจ็บใจตัวเองที่ยอมให้คนเลวๆอย่างเขาทำแบบนี้ เมื่อหันมองรอบๆก็เห็นร่างสูงนอนอยู่ข้างๆ โดยที่เผยให้เห็นแผงอกเปลือยเปล่า
ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บใจ!
กี่ครั้งแล้วที่ฉันพ่ายแพ้ให้ผู้ชายคนนี้! แล้วทำไมฉันถึงไม่จำสักทีว่าคนอย่างเขาน่ะเชื่อใจไม่ได้หรอก!
ฉันลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าที่หล่นอยู่ข้างๆเตียงขึ้นมาแต่งตัวอย่างรีบร้อนเพราะฉันกลัวว่าเขาจะตื่นเสียก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงหนีเขาไปไม่ได้แน่ๆ
“ฉัน เกลียด นาย” ฉันหันหลังกลับมามองคนบนเตียงอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูห้องนอนออกไปพร้อมทั้งบอกกับตัวเองว่าให้เกลียดเขาซะ ยิ่งเกลียดเท่าไหร่ยิ่งดี!
ฉันออกมาจากที่นั่นได้แล้วและฉันคิดว่าที่พึ่งสุดท้ายในตอนนี้ก็คือ “บ้าน” แต่ระยะทางจากที่นี่ไปนั้นก็ไม่ใช่ใกล้ๆเลย ฉันเลยได้แต่เดินเรียบไปตามถนนด้วยแรงอันน้อยนิดที่เหลือ
แต่แค่แรงจะก้าวเดินต่อไปยังจะไม่มี ใบหน้าร้อนราวกับคนจะเป็นไข้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! รู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกหมุนเคว้ง ยิ่งเดินต่อไปก็ยิ่งรู้สึกว่าดวงตาทั้งสองข้างค่อยๆพร่าเลือน
เกลียดจัง…ไอ้ความอ่อนแอไม่เข้าเรื่องของตัวเองเนี่ย!!!
ฟุบ…
แล้วฉันก็รู้สึกว่าร่างทั้งร่างร่วงไปอยู่ที่พื้น ก่อนทุกอย่างจะมืดดับไป…
“เร็น…ดูตรงนั้นสิมีผู้หญิงที่ไหนสลบอยู่ด้วยก็ไม่รู้” เสียงหวานใสพูดขึ้นพลางเอามือแตะที่ต้นแขนเขาเพื่อให้เขาชะลอความเร็วลง ในตอนแรกเขานั้นไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่เมื่อหันไปตามที่แฟนสาวบอก เขาถึงกับเหยียบเบรกกะทันหัน!
มิกิ!
หัวใจเขาหล่นวูบเมื่อเห็นว่าร่างที่สลบอยู่ข้างถนนนั่นเป็นมิกิ ผู้หญิงที่เขารู้สึกดีด้วยอย่างบอกไม่ถูก และผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้นึกถึงใครอีกคนที่เขาไม่เคยลืม ถึงแม้ว่าเขาจะมีแฟนอยู่ก็ตามที
แน่นอน…ว่าเขาเป็นพวก เจ้าชู้เงียบ อยู่เหมือนกัน
“เร็นจอรถทำไมกันน่ะ?” แฟนสาวของเขาเอ่ยขึ้น
“แค่จะช่วยผู้หญิงคนนั้น” น้ำเสียงของเขาดูเย็นชาขึ้นเล็กน้อย เพราะอยากจะปกปิดความรู้สึกตัวเองไว้ด้วยกระมัง
เขาเปิดประตูลงจากรถก่อนที่จะเดินตรงไปยังร่างบางที่สลบอยู่ เขาก้มลงก่อนช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน แฟนสาวที่นั่งรออยู่ในรถถึงกับหน้านิ่ว เธอลดกระจกลงก่อนพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“เร็น รู้จักกับผู้หญิงคนนี้เหรอ?”
“เปิดประตู…” เขาไม่ตอบคำถามนั้นแต่กลับสั่งให้แฟนสาวของตัวเองลงจากรถแล้วเปิดประตูรถด้านหลังให้เขา แม้ว่าเธอจะไม่พอใจกับท่าทางแบบนั้นของเขาแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามที่เขาสั่ง…
…ไม่อยากนั้นเธอคงถูกเฉดหัวออกจากชีวิตเขาเหมือนผู้หญิงคนที่แล้วๆมา
เมื่อรถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพัก ความเฉยชาของเร็นก็เริ่มมีมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่แม้แต่จะสนคำพูดของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของตัวเอง
แน่ล่ะสิ…เขารู้สึกกับผู้หญิงที่เพิ่งอุ้มขึ้นรถมามากกว่าเสียอีก แต่คนอย่างเขาไม่รู้จักหรอกคำว่า รู้สึกผิดกับแฟนน่ะ เขาคบก็เพื่อแก้เหงา ไม่ได้จริงจังอะไรด้วยซ้ำ
“เร็น…ทำไมเงียบจังล่ะ” แฟนสาวของเขาเอ่ยเสียงสั่น
“ฉันแค่คิดอะไรนิดหน่อย”
“คิดอะไรงั้นเหรอ?”
“แค่คิดว่า…เรื่องของเราน่ะจบกันแค่นี้เถอะ” เขาตอบหน้าเรียบเฉย เขาไม่แม้แต่จะสบตาหรือปรายตามองเธอด้วยซ้ำ
ในที่สุด…เธอก็ถูกเขาเขี่ยทิ้งไว้อย่างที่ใจกลัวจริงๆ
“ไม่นะ! เร็นทำแบบนี้ไม่ได้นะ เราคบกันมาเป็นเดือนแล้ว เร็นจะมาบอกเลิกแบบนี้ไม่ได้นะ” เธอโวยวายออกมาอย่างสุดทน
เธอคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่จับเขาไว้อยู่หมัด เพราะเขาไม่เคยคบกันถึงเดือนด้วยซ้ำ แต่เธอคิดผิดถนัด….
“ลงสิ ถึงบ้านเธอแล้ว” เขาหยุดรถก่อนเอ่ยเสียงเรียบ
“เร็น!”
“ลงไป…” เขากดเสียงต่ำ คนที่ตั้งท่าจะโวยวายถึงกับต้องเงียบแล้วเปิดประตูลงไปอย่างกระฟัดกระเฟียด
นี่สินะ… “เคอิซูมิ เร็น” ผู้ชายที่หาตัวจับยากที่สุดในเวลานี้!
---------------------------------[50%]---------------------------------
ฉันลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกเหมือนมีผ้าชุบน้ำเย็นๆลูบไปตามเนื้อตัว เมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นคนตรงหน้าฉันถึงกับสะดุ้ง
“เร็น!”
“ตกใจขนาดนั้นเลยรึไง” เขาหัวเราะเบาๆพลางค่อยๆเอาผ้าชุบน้ำเช็ดที่แขนของฉัน
“ที่นี่ที่ไหนน่ะ!?”
“ห้องฉันเอง ฉันเห็นเธอสลบอยู่ข้างถนน ไข้สูงซะด้วยนี่”
“อื้ม” ฉันพยักหน้า ฉันรู้ว่าก่อนหน้านั้นฉันก็ไม่สบายอยู่แล้ว ตอนนั้นยูไดก็พูดแบบนี้แหละว่าฉันไข้สูง แต่ฉันก็คิดว่าตัวเองแข็งแรงดีแล้วเลยหนีเขาออกมาเพื่อจะเก็บของบางอย่างที่บ้านน่ะ แต่แล้วฉันก็ถูกคนสารเลวลากตัวไปแบบนั้น!
“คงเจออะไรมาหนักมากสินะ” เขาพูดก่อนมองไปตามเนื้อตัวของฉัน
อย่าบอกนะว่า เขาเห็นรอยแดงๆนี่
“แฟนเธอนี่รุนแรงเอาเรื่องเหมือนกันแฮะ ถ้าเขารู้ว่าเธออยู่กับฉัน หน้าฉันคงแหกไปแล้วสิเนี่ย” เขาพูดติดตลก แต่ฉันไม่ตลกด้วยน่ะสิ อย่าพูดถึงผู้ชายคนนั้นอีกเลย แค่นี้ฉันก็รู้สึกเกลียดตัวเองจะแย่แล้ว!
“อย่าทำหน้าเครียดแบบนั้นสิ”
“เปล่า…”
“ถ้าเธอไม่ว่าอะไร ฉันสนใจปีนต้นงิ้วนะ : )” เร็นพูดก่อนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นฉันขมวดคิ้วแน่น
“นายบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่เขาไม่ใช่แฟนฉันหรอก” ฉันตอบ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกเจ็บแปลกๆก็ตาม
“ก็คงตั้งแต่เจอเธอมั้ง ฉันเหมือนคนบ้าชะมัด” เขายิ้มก่อนยกกะละมังพร้อมผ้าชุบน้ำไปเก็บ
และประโยคนั้นของเขาก็ทำให้ฉันสับสนอีกครั้งว่าฉันควรจะทำร้ายเขาจริงๆน่ะเหรอ…
“ทำหน้าแบบนั้นตลอด ไม่เมื่อยบ้างรึไง” เสียงของเขาดังขึ้นก่อนที่เขาจะปรากฏตัว เขาเดินมาใกล้ๆฉันก่อนนั่งลงข้างๆเตียงโดยที่ฉันยังนอนอยู่แบบนั้น
แค่แรงจะลุกยังไม่มีเลยน่ะนะ ฉันมันเป็นพวกขี้โรคและอ่อนแอเกินไป
“เธอเหมือนผู้หญิงคนนั้นจริงๆว่ะ รูปร่างนี่ใช่เลย” เขามองฉันอย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกมา
“นายเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ ทำไมถึงว่าฉันเหมือนเขานักล่ะ”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย” เขาตอบนิ่งๆ
“อ้าว! แล้วทำไม…” ฉันขมวดคิ้วก่อนจ้องมองเขาด้วยความสงสัย
“เขาตายไปแล้วน่ะ ฉันจะเล่าให้ฟังก็ได้ ไม่ต้องทำหน้าสงสัยขนาดนั้น” เขาหัวเราะนิดหน่อยก่อนจะเล่าต่อ “ฉันน่ะเคยคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวยมาก เรียกได้ว่า ตรงใจฉันทุกอย่าง แล้วมันก็เกิดเหตุการณ์ที่ฉันไม่อยากจะจำเท่าไหร่”
“เหตุการณ์อะไรเหรอ…” ฉันถามเสียงอ่อน
“ผู้หญิงคนนั้นบอกให้ฉันจัดการผู้หญิงคนหนึ่ง จัดการที่ว่านั่นคือ ฆ่า น่ะนะ เฮ้! อย่ามองหน้าฉันแบบนี้สิ” เขาเอื้อมมือมาโยกหัวฉันไปมา
“อึก…แล้วนายก็ฆ่าเหรอ?” ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ นี่ฉันกำลังคุยกับฆาตรกรฆ่าคนอยู่เหรอ!
“อื้ม ตอนนั้นสถานการณ์มันลงล็อคพอดี เขาทะเลาะกับแฟนเขาน่ะเท่าที่จำได้ เขาวิ่งออกมาที่ถนนพอดี ซึ่งก็นั่นแหละ ฉันก็เลยลงมือ”
“นายมัน!”
“เลวใช่มั้ยล่ะ แต่ที่เลวกว่าไม่ใช่ฉันหรอก เป็นผู้หญิงคนนั้นต่างหากล่ะ ที่ฉันทำตามความต้องการเธอก็เพื่อต้องการยื้อเธอไว้ แต่สุดท้ายแล้วเธอกลับมีผู้ชายอีกคนซ้ำยังบอกว่าฉันไม่เคยสำคัญอะไรกับเธอเลย มือฉันก็เปื้อนเลือดฟรีๆเลยน่ะ ฮ่ะๆ น่าขำเนอะ”
“ขอโทษนะที่ถามเรื่องนี้น่ะ ฉันไม่รู้ว่า…”
“ช่างมันเหอะหน่า มันผ่านไปแล้ว ฉันเป็นคนเล่าเองต่างหาก” เขายิ้ม
“แล้วนาย…” ฉันกำลังอ้าปากจะถามเขาก็พูดแทรกขึ้นมาเหมือนเขาอ่านใจฉันออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
“ฆ่าใครอีกรึเปล่าน่ะเหรอ? ไม่หรอก ไม่มีแล้ว แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดไปชั่วชีวิตแล้วล่ะ”
“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย? ฉันไม่น่าพูดเลย” ฉันตีปากตัวเองหลายๆครั้งจนเขาต้องดึงมือฉันไว้
ฉันไม่น่าถามเรื่องที่มันสะกิดใจเขาเลย
“พักผ่อนเถอะ เธอไม่สบายนะ ไม่ต้องกังวลเรื่องฉันหรอกหน่า ฉันโอเค หลับซะ” เขาลุกขึ้นแล้วหันกลับมายิ้มให้ฉันก่อนจะเปิดประตูห้องนอนออกไป
ความรู้สึกฉันกับเขามันมากขึ้นกว่าเดิมรึเปล่านะ… ฉันรู้สึกเหมือนได้รู้จักเขาในอีกมุมมากขึ้น
เหยื่อของฉันน่ะ เขาก็น่าสงสารเหมือนกันเหมือนกัน ถ้าวันนี้ฉันขออยู่กับเขาก่อนคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม… ฉันไม่มีเรี่ยวแรงจะไปไหนแล้วล่ะ
Talk with writer :)
แคทเตือนแล้วนะว่าอย่าเลือกที่จะเชื่อใจ
เจอคุณเร็นเผยชีวิตตัวเองบางส่วนมาถึงกับเฮือกกันเลยทีเดียว
แคทเพิ่งออกจากค่าย เพิ่งจะได้อัพ ขอกำลังใจด้วยเม้นต์ได้ไหม TT
ความคิดเห็น