คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : 18th :: ได้โปรดฟื้นขึ้นมา...
"งานที่ให้ไปทำน่ะเรียบร้อยแล้วหรอ ถึงได้เสนอหน้ามาหาฉัน??" หญิงสาวผิวคล้ำรูปร่างล่ำสันเอ่ยปากขึ้นโดยไม่มองหน้าลูกจ้างคนสนิทที่เพิ่งจะเข้ามาพบ บรรยากาศภายในห้องดูอึมครึม แต่ชายชุดดำยังคงนิ่งเฉยแล้วแสยะยิ้มออกมา
"เรียบร้อยสิครับคุณหนูซูซี่ ผมจัดการยิงไส้ทะลุ สมองกระจายเลยล่ะครับ หึหึหึ..." มันยิ้มเหี้ยม
"ดี! ใครที่มันกล้าหักหน้าฉัน มันต้องเจอแบบนี้กันทุกคน!!! 555!!!" ซูซี่หัวเราะเสียงดังราวกับคนโรคจิต บังอาจมาหักหน้าลูกสาวมาเฟียใหญ่งั้นหรอ ตายไปซะได้ก็ดี!!!
"แล้วที่เราตกลงกันไว้ล่ะครับ..." ชายชุดดำถามอ้อมๆ น้ำเสียงดูเริ่มจะอ่อนน้อมลง ทำให้หล่อนหันมาจิกตาใส่เป็นเชิงว่า 'อย่ามาเรื่องมากนะเมิง!'
"เออๆ รู้แล้วน่า" แล้วเจ้าหล่อนก็เดินไปไขกุญแจเซฟในตู้ หยิบเงินขึ้นมาปึกหนึ่ง แล้วโยนให้ชายชุดดำราวกับมันเป็นสิ่งไร้ค่าไม่น่าทะนุถนอม
"ว้าวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ((เอ่อ พี่ชุดดำคะ มาดเหี้ยมหลุดค่ะ-0-)) "ขอบคุณครับคุณหนู^0^" แล้วเขาก็กระโดดโลดเต้นออกไปอย่างมีความสุขราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นโปรด ส่วนยัยคุณหนูนั่นก็ยังคงยืนหัวเราะอย่างสะใจต่อไป
++++++++++++++++++++
Keng Told >>
ณ ห้องผ่าตัดของศิริราชพยาบาลที่เก่งเรียนอยู่
บรรยากาศภายในมีนักศึกษาราวๆสามถึงสี่คนกำลังเรียนภาคปฏิบัติจากสถานการณ์ฉุกเฉินที่เพิ่งเกิดขึ้นมาสดๆร้อนๆ
หัวใจของเก่งเต้นไม่เป็นส่ำขณะนั่งรอผลการผ่าตัดอยู่หน้าห้องพร้อมกับริท กัน ครูแหม่ม พี่โจ้พี่ม้าพี่เพชร และทีมงานอีกสองสามคน ทุกคนต่างพากันร้องไห้ด้วยความเป็นห่วงโดยเฉพาะริทที่ร้องไห้จนตาบวมพอๆกับเก่ง เสื้อผ้าของเก่งเปรอะไปด้วยเลือดสีแดงเข้ม...ของเซน...
'พี่เก่งระวัง!!!' วินาทีนั้น เก่งรู้สึกว่าเซนกระชากเก่งเข้ามากอดไว้ เสียงปืนดังสนั่น
'เซน!!!' ไม่นะ หัวใจของเก่งในตอนนั้นแทบจะสลายหายไปในทันทีเลยก็ได้ มือไม้มันสั่นไปหมด เก่งกอดเซนไว้แน่น น้ำตาก็พรั่งพรูออกมาปานสายเลือด เหตุการณ์เกิดขึ้นปุ๊บปั๊บมาก แล้วรุ่นพี่ที่เป็นแพทย์ก็รีบพาตัวเซนมาที่ห้องผ่าตัด...
เวลาที่เซนถูกยิงก็ประมาณสี่โมงเย็นเห็นจะได้ ตอนนี้ก็ปาไปสี่ทุ่มกว่าแล้วทำไมยังไม่ออกมา...
ไม่ไหวแล้วนะ เก่งทนไม่ไหวแล้ว เก่งจะเข้าไปดูเซน!!
"พี่เก่งจะไปไหนครับ ข้างในนั้นเข้าไปไม่ได้นะ"
"พี่จะเข้าไป กันปล่อยแขนพี่นะ!!!"
"เก่งใจเย็นก่อนลูก..."
"เย็นไม่ไหวแล้วครับครูแหม่ม นี่มันหกชั่วโมงแล้วนะครับ!!!"
"คุณวาโย นี่โรงพยาบาลนะ อย่าเสียงดังให้มันมากไปสิ" อาจารย์ที่นำทีมผ่าตัดนี่
"อาจารย์ครับ เซนเป็นยังไงบ้างครับ!!!"
"..." สีหน้าของอาจารย์ดูไม่ดีเลย ได้โปรดตอบเก่งมาว่าเซนปลอดภัย...
"อาจารย์อย่าเงียบไปสิครับ เซนปลอดภัยใช่มั้ยครับ!!" เก่งกลัวไปหมดแล้ว อาจารย์บอกเก่งมา ได้โปรดเถอะครับ ได้โปรดอย่าเงียบไปแบบนี้...
"คนไข้ปลอดภัยแล้วล่ะ..." ปลอดภัย...ปลอดภัย...เซนปลอดภัยแล้ว น้ำตาของเก่งที่รื้นอยู่ก็เอ่อขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงถอนหายใจของพี่โจ้พี่ม้าพี่เพชร เสียงสะอื้นของริทกับครูแหม่ม เสียงโห่ร้องด้วยความดีใจของกันและทีมงาน
"ทุกคนสบายใจได้แล้วนะครับ เดี๋ยวทางเราจะนำตัวคนไข้ไปที่ห้องพักฟื้น 508 นะครับ" ห้อง 508 เป็นห้องที่อยู่ตรงข้ามพี่โตโน่พอดี เซนปลอดภัยแล้ว TwT
ที่ห้องพักฟื้น 508 ...
เซนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ใบหน้าที่เคยอวบอิ่มดูซีดเซียว...
เก่งไม่ชอบเลย...
เก่งไม่ชอบ...ที่เก่งเป็นต้นเหตุให้เซนต้องมาเจ็บตัว
ถ้าเก่งไม่พาเซนลงมาพูดเรื่องไร้สาระให้ฟัง...
เรื่องบ้าๆแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น...
"พี่เก่ง หยุดร้องเถอะครับ เดี่ยวไอ้เซนตื่นมาจะไม่สบายใจเอานะครับ" กันที่นั่งอยู่ข้างๆครูแหม่มทักขึ้นเมื่อเห็นน้ำตาของเก่งเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง ส่วนริทก็นั่งเฝ้าพี่โตโน่ที่ยังไม่ฟื้นอยู่อีกห้อง
>> ได้แต่พิมพ์ คำว่ารักเอาไว้... << ใครโทรมาอีกล่ะ เก่งมองไม่เห็นตัวอักษรในหน้าจอโทรศัพท์เพราะน้ำตามันทำให้อะไรๆพร่ามัวไปหมด เก่งรีบปาดน้ำตาแล้วลุกออกมาจากห้อง คลื่นไฟฟ้าและเสียงรบกวนมันไม่ดีต่อสุขภาพของคนไข้เท่าไหร่
"ฮัลโหลครับ..."
>> ไอ้เก่ง!!! << น้ำเสียงอย่างงี้คงไม่ใช่ใครไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ
"อะไรอีกล่ะป๊า..."
>>นี่แกยังจะมีหน้ามาถามอีกหรอว่ามีอะไร!?!? แล้วแกหายหัวไปไหนไม่ยอมโทรมาบอกซักคำ หนอยๆๆ บอกว่าแค่รับโทรศัพท์เดี๋ยวจะตามไป นี่หรอที่เรียกว่าตามฮะ!! รู้มั้ยว่าหนูแซนดี้เค้าเสียใจแค่ไหนน่ะ!!!<< ป๊าตะคอกใส่โทรศัพท์ด้วยความโมโห ป๊าสอนเก่งว่างานต้องมาก่อนไม่ใช่หรอ!?
"ป๊าเห็นยัยแซนดี้นั่นดีกว่าเก่งอย่างงั้นหรอ!? ที่โรง'บาลเรียกเก่งมาผ่าตัดเพราะแพทย์ไม่พอ ถ้าพ่อจะมาทะเลาะกับเก่งเพราะเรื่องแค่นี้นะ เก่งไม่ฟังแล้ว!!!" เก่งกดตัดสายทิ้ง นี่ป๊าไม่รู้เลยหรอว่าเก่งกำลังเสียใจอยู่ ที่ผ่านมาป๊าก็รักเก่ง ตามใจเก่งนี่นา แถมเก่งก็ไม่เคยทำให้ป๊าผิดหวังเลยซักครั้ง
'ป๊าสุดเลิฟ...สายไม่ได้รับ 58 สาย...' ตลอดหกชั่วโมงนี่ป๊าโทรมาหาเก่งเยอะขนาดนี้เลยหรอ... เก่งขอโทษนะครับ...
คุยโทรศัพท์แป๊บเดียว เดินมาไกลขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย...
เก่งหันไปมองตามเส้นทางที่เก่งเดินมา ก็ถือว่าห่างจากห้องของเซนพอสมควร...
ระยะทางมันช่างดูห่างไกลเหลือเกิน...
พี่ไม่เคยได้อยู่ใกล้ๆเซนเลยซักครั้งสินะ...
เก่งตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องนั้น คืนนี้เฝ้าเซนที่โรงพยาบาลดีกว่า...
"เซนเป็นยังไงบ้าง??" เสียงหวานเล็ดลอดมาจากในห้อง เก่งพอจะจำได้ครับว่าเป็นใคร
"ยังไม่ฟื้นเลยว่ะไอ้ริท" เก่งแอบมองลอดเข้าไปตรงหน้าต่างของประตู มือเล็กๆที่เกาะกุมมือของเซนไว้นั้น ดูแล้ว...
เซนคงจะรู้สึกอุ่นกว่ามือของพี่...
ไม่เข้าไปดีกว่า...
เซนเค้ามีคนดูแลแล้วนี่ แกจะเข้าไปขัดจังหวะเค้าทำไมวะไอ้เก่ง...
เสียงฝีเท้าของเก่งดังก้องเบาๆไปตามทางเดิน
ทางเดิน...ที่ไม่มีจุดหมาย...
++++++++++++++++++++
Ritz Told >>
ริทรู้สึกหัวใจมันหล่นวาบไปกองอยู่กับพื้น...
แล้วริทก็เห็นร่างโชกเลือดของเซนถูกเข็นผ่านหน้าห้องพี่โตโน่ไปพร้อมกับพี่เก่งที่วิ่งตามรถเข็น
เสียงร้องไห้ของพี่เก่งตอนนั้นปานจะขาดใจ
วินาทีนั้นริทรู้สึกสับสนไปหมด
เซนไม่เคยมีศัตรูกับใครที่ไหนนี่นา!?
ไม่มีเวลาจะมาคิดเรื่องนั้นแล้ว ริทรีบออกวิ่งตามไปพร้อมกับกัน
หลังจากที่หมอออกมาจากห้องผ่าตัดบอกว่าเซนปลอดภัยแล้ว
ริทจึงตัดสินใจกลับไปดูพี่โตโน่...
ริทไม่ควรไปขัดจังหวะของพี่เก่งใช่มั้ยครับ...
พี่โตโน่ยังหลับอยู่...
พี่ม้าที่นั่งมองด้วยสายตาที่เศร้าสร้อยกับพี่เพชรที่นั่งกัดเล็บอยู่ข้างๆ
ทำให้ริทไม่กล้าแตะต้องตัวพี่โตโน่
ไม่รู้เหมือนกันครับว่าเพราะอะไร...
แล้วพี่สาวพยาบาลก็เดินเข้ามาเช็คอาการพี่โตโน่
นี่ก็เกือบๆห้าทุ่มแล้ว...
เซนจะเป็นยังไงบ้างนะ...
ไปดูเซนหน่อยดีกว่า...
ก๊อกๆๆ ริทเคาะประตูได้ซักพัก ไอ้กันก็เดินออกมาเปิดประตูให้
"ไอ้ริท ทำไมป่านนี้เพิ่งมาวะ -0-"
"แล้วพี่เก่งล่ะ??" ริทสอดส่ายสายตาหาพี่เก่ง กะว่าถ้าพี่เก่งอยู่ริทก็จะกลับไปดูแลพี่โตโน่ต่อน่ะครับ ไม่ใช่ว่าริทไม่เป็นห่วงเซนนะ แต่ริทก็รู้แก่ใจว่าพี่เก่งรักเซน ปล่อยให้เค้าอยู่ด้วยกันมันคงจะดีกว่า...
"ออกไปได้ซักพักแล้วล่ะ..." ระหว่างนั้น ริทจึงเดินเข้ามาพบว่าครูแหม่มหลับไปแล้ว
"เซนเป็นยังไงบ้าง??"
"ยังไม่ฟื้นเลยว่ะไอ้ริท" ริทนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง รู้สึกว่าก่อนหน้านี้คงจะมีคนมานั่งเฝ้าเซน
ใครกันนะที่ยิงเซน...
เท่าที่ริทรู้จักเซนมา เซนไม่ใช่คนที่จะไปกร่างสร้างศัตรูที่ไหน...
ใบหน้าที่ดูไร้เรี่ยวแรงนั้น ลมหายใจเบาๆที่ผ่อนออกมา...
มือเย็นๆของเซนมันทำให้ริทใจหายนะรู้มั้ย...
รีบๆฟื้นขึ้นมาคุยกับริทสิ...
รีบๆฟื้นขึ้นมายิ้มให้ริทสิ...
รีบๆฟื้นขึ้นมาหัวเราะกับริทสิ...
รีบๆฟื้นขึ้นมาซะทีสิเซน...
++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น