คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 19th :: ระหว่างเพื่อนกับแฟน
ToNo Told >>
"พี่โตโน่ไม่เคยเข้าใจริทเลยรึไง!?!?" ริทพูดเรื่องอะไร?? ทำไมถึงต้องร้องไห้หนักขนาดนี้นี้ แววตาที่มองผมดูท่าทางกำลังเสียใจมาก
"ก็พี่ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ..." แล้วนี่ผมกำลังพูดเรื่องอะไร??
"พี่โตโน่ก็แก้ตัวอย่างงี้อยู่เรื่อย ที่จริงแล้ว พี่ไม่เคยรักริทเลยใช่มั้ย!? เห็นริทเป็นของเล่นใช่มั้ย!?!?" ไม่นะ พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น!!!
"นี่ริทไม่เชื่อใจพี่เลยงั้นหรอ??"
"ใช่!!" คนตัวเล็กตะคอกแล้วหันหลังให้ผม ริทอย่าทำแบบนี้...
"งั้นเราเลิกกัน!!!" ผมพูดอะไรออกไปอีกแล้ว!?!? ไอ้โตโน่ ทำไมปากแกถึงได้พล่อยขนาดนี้ฟะ >< แล้วฟันเหล็กน้อยของผมก็วิ่งออกไปไกลแสนไกล ทางข้างหน้าไม่รู้ว่าคืออะไร... ผมจึงตัดสินใจวิ่งตาม แต่รู้สึกว่าพยายามวิ่งให้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกห่างไกลออกไปเท่านั้น
"ริท!! รอพี่ก่อน อย่าเพิ่งไป!! ริท!!!"
"โตโน่...โตโน่...ลูกแม่" แล้วอยู่ๆแสงสว่างก็สาดเข้ามาจนตาของผมพร่าไปหมด เสียงที่ได้ยินนี่...
"เฮียโน่ แม่คะเฮียฟื้นแล้วค่ะ" แล้วไหนจะเสียงนี้อีก
"โตโน่!! เป็นหยังหลายบ่ลูก ผู้ได๋เฮ็ดผิสังใส่หือ?? ฮู้บ่ว่าแม่เป็นห่วงลูกปานได๋((แปลเค่อะ - โตโน่เป็นอะไรมากมั้ยลูก ใครทำอะไรใส่ลูก รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วงลูกแค่ไหนน่ะ))" แม่...ตอนนี้แม่มาอยู่ที่ได้ยังไง?? ทำไมแม่ต้องร้องไห้ขนาดนี้ด้วย ถัดไปก็เป็นต้องตา ไอ้เก่ง แล้วก็เกรซ... ริทกับเซนล่ะ??
"แม่มาอยู่นี่ได้จังได๋ครับ?? แล้วแม่ไห่เฮ็ดหยัง ผมบ่ได้เป็นผิสังจั๊กน้อยได๋" ผมถามแม่เป็นภาษาถิ่นว่าแม่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วแม่ร้องไห้ทำไมครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนะ แต่ก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดๆนิดหนึ่งที่หน้าผากซ้าย
"พี่โตโน่ล้มชนขอบเตียงน่ะครับ นี่แสดงว่าตอนล้มนี่พี่โตโน่ไม่รู้สึกตัวเลยงั้นหรอ??" ไอ้เก่งในชุดนักศึกษาแพทย์นี่ดูแปลกๆเหมือนกันนะเนี่ย แต่เมื่อกี้บอกว่าเฮียหมดสติไปก่อนล้มงั้นหรอ... จะว่าไปแล้วตอนนั้น...
'พี่โตโน่ออกไปนะ!!!' ผมจูบกับริท ริทผลักผมออกมา แล้วผมก็วูบไป...
"พี่โตโน่เป็นยังไงบ้างคะ รู้มั้ยว่าเกรซเป็นห่วงแค่ไหน??"
"เฮียโน่น่ะ ต้องตาตกใจมากเลยรู้มั้ยว่าเฮียล้มแล้วหัวแตก ไหนบอกว่าหัวแข็งนักไง?? แล้วเมื่อกี้นี้อะไรอ่ะ มีแต่เรียกชื่อพี่ริท ไม่เห็นมีชื่อต้องตาเลย -3-" แอบจิกเฮียอีกนะไอ้ต้องตา -*-
"โตโน่บ่เป็นหยังหลายกะดีแล้วล่ะลูก" แม่ครับ มือแม่ที่จับมือผมเย็นเฉียบ
"ขอโทษที่เฮ็ดไห่เป็นห่วงเด้อครับแม่" ขอโทษจริงๆนะครับ
"บ่เป็นหยังดอกลูก" น้ำตาแม่รื้นขึ้นมาอีกแล้วหลังจากแห้งไปได้นิดหนึ่ง แม่อย่าร้องไห้จิครับ T^T
"แล้วริทล่ะเก่ง??"
"เอ่อ..." เงียบไปทำไมวะ -*-
++++++++++++++++++++
Ritz Told >>
"บอกได้แค่รัก...ม้ากมาย รักเธอ...ม้ากมาย~^0^" วันนี้ทำไมริทต้องอารมณ์ดีขนาดนี้ด้วยนะ
'โตโน่ลูกแม่...' เสียงหญิงวัยกลางวัยรุ่นราวคราวเดียวกับคุณแม่ของริทเดินอย่างรีบร้อน น้ำตาไหลพรากอาบสองข้างแก้ม ที่ตามมาติดๆก็คือสาวน้อยร่างบางที่สีหน้าดูไม่ดีนัก
'คุณแม่สวัสดีครับ' ริทรีบเดินเข้าไปรับคุณแม่ของพี่โตโน่ทันที ริทเชื่อว่าคุณแม่ต้องเป็นห่วงพี่โตโน่มากแน่ๆ
'ริท โตโน่เป็นจังได๋บ้างลูก??' น้ำตาเธอยังคงไหลอยู่ ริทสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ น้ำตามันก็พาลจะรื้นขึ้นมาอีกแล้วสิ
'ปลอดภัยแล้วครับแต่ยังบ่ฟื้นเลยครับแม่ พี่โตโน่ห้องนี่ครับ' ริทรีบเดินนำคุณแม่มาที่ห้อง พอคุณแม่เห็นพี่โตโน่ที่หลับอยู่ คุณแม่ก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาเช้ามืด คุณแม่คงจะรีบมา...
'พี่ริทคะ ทำไมเฮียโน่ถึงหัวแตกไปได้ล่ะคะ?? ปกติเฮียเค้าไม่เคยซุ่มซ่ามขนาดนี้เลยนะคะ' น้องต้องตา น้อสาวของพี่โตโน่ถามขึ้นแต่สายตายังมองไปที่ตัวพี่ชายอยู่ ริทควรจะบอกความจริงไปใช่มั้ยครับ??
แล้วริทก็เล่าความจริงทั้งหมดให้ต้องตาฟังเงียบๆ
ตอนเธอฟังช่วงแรก เธอมีสีหน้าดูจะโกรธๆริท แต่พอฟังจบ...
'พี่ริทรักเฮียโน่มั้ยล่ะคะ??'
'ก็นะ ต้องตา...แล้วต้องตาไม่โกรธพี่หรอ?? ไม่หวงพี่ชายหรอ??'
'จะหวงไปทำไมล่ะคะ?? ดีซะอีกเฮียจะได้มีคนดูแล ที่จริงต้องตาได้ยินข่าวเรื่องเกรซชอบเฮียเหมือนกัน แต่ต้องตาไม่ค่อยถูกชะตากะเกรซเท่าไหร่เลยอ่ะ'
'ตอนนั้นพี่ริทไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ มันสับสนไปหมด...' เหมือนคำแก้ตัวพื้นๆใช่มั้ยครับ?? แต่ริทพูดความจริงนะ
'จากที่ต้องตาดูเดลี่ ต้องตาก็รู้ค่ะว่าพี่ริทจริงใจ^^ ต้องตาไม่โกรธหรอกค่ะ^^' ขอบคุณนะต้องตา TwT
เฮ้อ~ ดีใจจังที่ต้องตาเข้าใจและไม่โกรธริท จากนั้นริทก็ขอตัวออกจากห้องไป พี่เก่งบอกว่าพี่โตโน่น่าจะฟื้นวันนี้ ไปซื้ออะไรอร่อยๆมาให้พี่โตโน่กินดีกว่า แล้วริทก็ได้ข้าวต้มทรงเครื่องหน้าโรง'บาลมาสองถุง ริทไม่ลืมเซนหรอกครับ^^ แต่อาการของเซนยังน่าเป็นห่วงอยู่เลย...
ถึงหน้าห้องแล้ว...
'ห้องพักฟื้น 608' ห้องนี้ห้องพี่โตโน่...
'ห้องพักฟื้น 508' ห้องนี้ก็ห้องเซน...
จะเข้าห้องไหนดีละเนี่ย??
'แกต้องเลือกแล้วนะเว่ยไอ้ริท -0-' ไอ้บ้ากัน = = แต่ริทก็ต้องเลือกจริงๆแหละ
คนหนึ่งก็คนที่ริทรัก อีกคนหนึ่งก็คนที่รักริท...
คนที่ริทรักต้องดีกว่าสินะ เซนก็มีพี่เก่งอยู่แล้วนี่นา แถมไอ้เกรซก็ยังไม่มาจากนนท์ด้วย
608 ก็ 608 วะ ><
"พี่โตโน่เป็นยังไงบ้างคะ?? รู้มั้ยว่าเกรซเป็นห่วงแค่ไหน??" เสียงนี่มัน...หัวใจริทมันวูบวาบไปหมด อะไรกัน!? ยัยเกรซมาจากนนทบุรีแล้วงั้นหรอ?? ...
เชอะ!! มีคนดูแลแล้วนี่ ไปหาเซนก็ได้!!!
++++++++++++++++++++
Zen Told >>
"ขอบคุณนะเซน..." ริทขอบคุณเซนเรื่องอะไร?? แล้วริทร้องไห้ทำไม??
อยู่ๆ เสียงสะอื้นนั่นก็ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ ตัวริทก็ค่อยๆถอยห่างไปเรื่อยๆเช่นกัน
"ริทอย่าเพิ่งไป!! รอเซนก่อนสิริท ริท!!!" เซนรู้สึกว่าเซนกำลังวิ่ง วิ่งตามไปอย่างไม่ลดละจนเหนื่อยหอบ ริทค่อยๆหายไปจากขอบฟ้า และเซนก็ได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลัง
"พี่ยังรอเซนอยู่นะ...ถ้าเหนื่อยก็กลับมาหาพี่นะเซน..." พี่เก่งยืนอยู่ข้างหลังห่างจากเซนไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าไหร่ พี่เก่งยิ้มเศร้าๆให้เซน น้ำตาหยดลงมาหยดหนึ่ง
นี่มันเรื่องอะไรกัน!?!?
"เซน...เซน..." เสียงหวานๆนี่...
แสงแดดจ้าจัง ลืมตาไม่ขึ้นเลย...
พอปรับสภาพตาได้ เซนก็พบว่านี่มันไม่ใช่หน้าโรงพยาบาลนี่??
เหตุการณ์สุดท้ายที่จำได้...
'พี่เก่งระวัง!!!' ตอนนั้น...เซนรู้สึกชาไปหมด แล้วโลกก็มืดไป
"เซนฟื้นแล้วไอ้กัน เซนฟื้นแล้ว" ริท...
"เกิดอะไรขึ้นน่ะริท แล้วที่นี่ที่ไหน??" เซนตั้งใจว่าจะลุกขึ้นมาแต่ก็ทำไม่ได้ แขนซ้ายมันเจ็บไปหมด หน้าท้องก็ระบมมากด้วย ทำไมมันเจ็บขนาดนี้นะ
"เซนอย่าเพิ่งลุกสิ" ริทเข้ามาประคองตัวให้เซนนอนลงอย่างเดิม นี่ริทเป็นห่วงเซนด้วยอย่างงั้นหรอ
"รักษาตัวดีๆหน่อยดิวะ รู้มั้ยว่าพวกข้าเป็นห่วงเนี่ย -0-" ไอ้กัน^^
"แล้วคนอื่นๆล่ะ??"
"ครูแหม่ม พี่โจพี่ม้าพี่เพชรกลับไปแล้วเมื่อกี้นี้เอง เดี๋ยวพ่อกะแม่แกกำลังจะมาถึง ตอนนี้ไอซ์น้อยกะลังพานั่งเครื่องบินมา" ไอ้เจ้านี่ พอพูดถึงไอ้ไอซ์ทีไรก็เป้นเขินจนตัวม้วนเป็นโปเต้ทู้กที = = ว่าแต่พี่เก่งไปไหนนะ??
"เซนฟื้นขึ้นมาก็ดีแล้วล่ะ กินข้าวดีกว่านะ นี่ๆๆริทซื้อข้าวต้มมาฝาก เค้าว่าเจ้านี้อร่อยมากเลยนะเนี่ย^0^"
"ขอบคุณนะริท แล้วพี่โตโน่ล่ะ??"
"ฟื้นแล้วล่ะ แต่เค้ามีคนดูแลแล้วนี่ ริทมันไม่สลักสำคัญอะไรหรอ -3-" พี่โตโน่ฟื้นแล้ว แถมไอ้เกรซก็มาเฝ้าด้วย...
"ฮ้า~ พี่โตโน่ฟื้นแล้วงั้นหรอ? ทำไมแกไม่รีบบอกข้าวะ ข้าไปดูพี่โตโน่ก่อนนะเว่ย ดูแลไอ้เซนดีๆด้วยล่ะไอ้ริท ท่านพ่อตาคร้าบ~^0^"
"หม่ำๆๆๆๆ" ริทมองกันยิ้มๆแล้วหันไปหยิบชามขึ้นมาเพื่อที่จะเตรียมข้าวต้ม
"ริทเป็นห่วงเซนด้วยหรอ??" ริทที่กำลังจะเทข้าวต้มใส่ชามชะงักไปนิดหนึ่ง สายตาแปรเปลี่ยนไป เซนไม่น่าถามอย่างงี้เลยทั้งๆที่รู้คำตอบดี...
"เป็นห่วงสิ เป็นห่วงมากด้วย ก็เซนเป็นเพื่อนริทนี่นา^^" เพื่อน...นั่นสินะ เซนยังเป็นได้แค่เพื่อนของริทเท่านั้น... แต่ก็ช่างเหอะ^^
"เซนดีใจนะที่ได้เห็นริทเป็นคนแรก ขอบคุณนะริท^^"
"ริทก็ดีใจที่เซนปลอดภัยแล้วก็ฟื้นขึ้นมาทำหน้าแมวให้ริทดู^^" หน้าแมวเรอะตัวเล็ก = =
"ว่าเค้าหน้าแมวหราตัวเล็ก -0- งอนแล้วนะ -3-"
"555+ อย่าเพิ่งงอนน้าพ่อแมวน้อย~^0^ มาๆๆ ริทป้อนน้า~"
แล้วเราก็หยอกล้อกันตลอดช่วงเช้า ไม่สิต้องบอกว่าสายมากกว่า เพราะเวลาที่เซนตื่นขึ้นมาก็ปาไปสิบโมงเศษๆแล้ว
เซนดีใจจังที่ฟื้นขึ้นมาแล้วเจอริท...
ดีใจจนไม่รู้สึกเจ็บแผลที่ถูกยิง...
ดีใจจนไม่รู้สึกเจ็บ...
ที่หัวใจ...
ขอบคุณนะครับตัวเล็กของผม^^
++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น