คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Q27
Q27
"อายากะจังเหรอคะเนี่ย โตขึ้นมากเลยนะ เข้ามาเลยนะ ทำตัวตามสบายเลยจ้า"หญิงสาวผู้มีรูปกลักษณ์คล้ายคลึงกับเพื่อนสนิทของเธอพูด แม่ของเท็ตสึยะเชิญให้เธอเข้าบ้านมา หลังจากระหว่างเดินที่อีกฝ่ายโทรหาแม่ของตนบอกว่าเธอจะมาค้าง ส่วนอายากะก็โทรบอกแม่ว่าค้างบ้านอีกฝ่าย
อายากะพูดทักทายแม่ของเท็ตสึยะ ก่อนจะถูกพาเดินนำไปที่ห้องรับแขก และทักทายคุณพ่อของอีกฝ่ายที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ หลังทักทายกันแล้ว เด็กสาวก็ถูกคนเป็นเพื่อนจับมือขึ้นไปบนห้อง
ข้าวของถูกวางเอาไว้ หลังขึ้นมาถึงห้องนอนของคนเป็นเพื่อนสนิท อายากะรู้สึกเกร็งไปหมด เอาน่า เธอกลัวที่ไหน ถ้าอีกฝ่ายแตะตัวเธอนะ เธอจะหักแขนเอาให้ส่งลูกบาสไม่ได้เลย คอยดู!
"คุณฮิโรโตะครับ"
อย่าว่าแต่หักแขนเลย จะกระทืบซ้ำด้วย คอยดูเถอะ
"อายะจัง?"
เสียงเรียกดังขึ้นทำให้เธอหลุดจากความคิดของตัวเองหันหาตามเสียงของคนตรงหน้า "ฮะ?"
"เหม่อเหรอครับ? ผมเรียกตั้งหลายรอบแล้วนะ"
"นิดหน่อยๆ"
"อาบน้ำไหมครับ?"
"ก็ดีเหมือนกันๆ"
เงียบต่อ…
"เดี๋ยวผมไปขอชุดของคุณแม่มาให้ก่อนก็ได้ครับ คุณฮิโรโตะรอก่อนนะ แล้วก็…"เท็ตสึยะเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ "อย่าซนรื้อห้องผมนะครับ"
ผละออกไปแล้วเปิดประตูออกไปจากห้องนอน อายากะหน้าขึ้นสี รู้สึกทำตัวไม่ถูก
ใครเขาจะทำนิสัยแบบเด็กๆแบบนั้นกันเล่า!!!
ห้องนายนอกจากหนังสือพวกปรัชญา หนังสือบาส ลูกบาส ก็ไม่มีอะไรให้สนใจแล้ว!
บ่นในใจไปหลายประโยคอยู่ก่อนเพื่อนสนิทจะกลับเข้าห้องมา หมอนั้นส่งชุดมาให้เธอ อายากะรับมันมาถือเอาไว้พร้อมกับขอบคุณก่อนลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
ใช้เวลาสักพักเธอก็ออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับชุดจากแม่ของอีกฝ่าย อายากะใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมของตัวเองเบาๆ เท็ตสึยะมองมาที่เธอก่อนจะเขยิบที่นั่งบนเตียงให้มานั่ง
พอนั่งลง เขาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ อายากะที่กำลังจะส่งเสียงโวยวายหยุดเสียงของตัวเองลง เมื่อมือขาวจับที่ผ้าขนหนูผืนเล็ก แล้วเช็ดผมสีดำของตัวเองให้ "เดี๋ยวผมเป่าผมให้นะครับ"
ไดร์เป่าที่ไม่รู้อยู่ในมือของเพื่อนสนิทตั้งแต่เมื่อไรถูกชูขึ้นมา อายากะถอนหายใจตอบไป "ตามใจ"
"ถ้าคุณไม่ยอม ผมก็จะเป่าให้น่ะแหละ"
ลมร้อนจากไดร์ค่อยๆเป่าใส่ผมที่เปียกของเธอ เป่าไปจนผมของเธ
แห้ง ก็ค่อยๆหวีให้เบาๆอย่างถนอม
คะแนนความทรีตให้ไปเลย สิบ
"ถ้าผมหวีแรงไปก็บอกนะครับ ไม่งั้นจะเจ็บเอาได้นะ"
"อ้อ...โอเค"
ไม่เห็นจะแรงเลยสักนิด อายากะไม่รู้สึกถึงความเจ็บจากการหวีของเพื่อนสนิทเลย เขามือเบา เบากว่าเธออีกด้วยซ้ำ หวีซ้ำไปอยู่แบบนั้นก่อนจะละมือออก "เท่านี้ผมก็ไม่แดะขึ้นเหมือนเป็ดแล้วครับ"
"แสดงว่าที่ผ่านมาผมฉันแดะรึไงฮะ?"
"มีบ้างครับ"
"นิสัยไม่ดี"
"ให้ผมอยู่กับอายะจังไปตลอดชีวิตสิครับ สัญญาเลยว่าจะหวีให้แบบนี้ไปตลอด"
ไอ้หมอนี้ควรกลัวหน้าแหกบ้างนะ
"เท็ตสึยะ บ้า"
คนถูกว่าหัวเราะ "ถ้าหิวลงไปหาแม่ผมได้เลยนะครับ ข้างล่างยังมีอะไรกินอยู่อีก เดี๋ยวผมเข้าไปอาบน้ำก่อน"
จบประโยค เขาก็เก็บไดร์ เก็บหวี และหยิบข้าวของเข้าไปจัดการตัวเอง อายากะไม่ได้ลุกไปตามคำบอก เธอหยิบหมอนใบนึงวางไปกับพื้นห้อง แล้วล้มตัวลงไปนอนกับพื้น ให้หัวซบกับหมอน มองบนเพดานไป ก่อนเสียงเคาะประตูห้องจะดังขึ้น
อายากะลุกออกไปเปิด แม่ของเพื่อนสนิทยิ้มให้ถามถึงชุดที่เธอใส่มา คุณน้าเขาจะเอาไปซักให้ พรุ่งนี้เธอจะได้มีใส่ออกไปพร้อมกับคนเป็นเพื่อน อายากะก็ขอบคุณอีกฝ่ายก่อนจะส่งให้ตามที่เธอต้องการ เมื่อคุณป้าออกไปแล้ว คนที่เข้าไปอาบน้ำก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาปิดประตูห้องน้ำให้เรียบร้อย
"เมื่อกี้แม่มาเคาะประตูเหรอครับ?"
"อะ อือ!"
ไม่รู้จะตอบอะไรเท่าไร ก่อนจะลงไปนอนกับพื้นแล้วมองเพดานเหมือนเดิม คนผมสีฟ้าหรี่ตามอง "ทำไมถึงนอนกับพื้นล่ะครับ? คุณฮิโรโตะ มันเจ็บหลังนะ เดี๋ยวหลังก็แข็งหมดหรอก"
"นายนอนเตียงไปเหอะน่า"
อายากะบอกไป เธอไม่ได้เหนื่อยหรือใช้แรงอะไรมากมายอยู่แล้ว ให้คนที่แข่งจนกล้ามเนื้อล้าไปหมดอย่างเพื่อนสนิทนอนบนเตียงถูกแล้ว เจ้าของห้องหรี่ตา "แล้วจะนอนเลยเหรอครับ?"
"ก็เออดิ ง่วงแล้ว"
"โอเคครับ"
เจ้าของห้องตอบรับ ก่อนที่จะปิดไฟแล้วเดินขึ้นไปนอนบนเตียงของ ตัวเอง แสงจากข้างนอกยังมีให้เห็นจากหน้าต่างที่มีม่านกั้นเอาไว้
"ขอบคุณนะครับ"คนที่นอนอยู่บนเตียงบอก
"เรื่อง?"
"ทุกเรื่องเลยครับ"
"แค่ให้นอนบนเตียงเองจะขอบคุณอะไรกันนักหนาเล่า"
"ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ซะหน่อย"
เสียงเงียบลงไป…
"นี่...ขอผ้าห่มหน่อยดิ มีอีกผืนไหม?"
"มีครับ"
คนบนเตียงขยับตัว แล้วส่งผ้าห่มให้ อายากะรับมันมา ก่อนจะคลี่ออกห่มร่างกายของตัวเอง
เท็ตสึยะขยับตัวมานอนที่ริมเตียงก่อนจะส่งเสียงเบาๆ "อายะจัง"
"หือ?"
เธอส่งเสียงในลำคอออกไป อายากะชักจะเริ่มเคลิ้มหลับแล้ว
"ขอจับมือหน่อยครับ"
และเพราะความง่วงที่ทำให้ขี้เกียจเถียง อายากะก็ยกมือขึ้นให้เขามาจับ เธอนอนตะแคงเข้าหาเตียง ดวงตาสีทับทิมถูกปิดลงด้วยเปลือกตา ลมหายใจนั้นเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
เท็ตสึยะยิ้มบาง เอื้อมมือลงไปจับมือของเธอ เขานอนตะแคงหันเข้าหาเธอ แม้จะนอนอยู่บนเตียงก็ตาม และก็หลับลงตามเธอไปในเวลาไม่นาน
มือของทั้งสองจับกันไว้ไม่ได้แน่นจนอึดอัด
แต่ก็รู้สึกถึงไออุ่นของกันและกัน
วันที่สามของวินเทอร์คัพนั้นจะเป็นการแข่งขันรอบที่สอง ทุกทีมที่ผ่านเข้ารอบมา จะได้แข่งกันทั้งหมด เรียกได้ว่าจะมีการแข่งถึงสิบหกนัดในวันเดียว
ทีมของเรามีการเปลี่ยนผู้เล่นตัวจริงเล็กน้อย เพื่อดูสถานการณ์ของเกม โดยเอาคางามิกับเท็ตสึยะนั่งเป็นตัวสำรอง ให้รุ่นพี่มิโตเบะและรุ่นพี่สึจิดะลงแทนไปก่อน อายากะค่อนข้างจะเห็นด้วยกับโค้ชสาวไม่น้อยเลยแหละ
อ้อ แต่ก่อนอื่นนะ
'สู้ๆนะคะ คิเสะคุง ฉันเป็นกำลังใจให้!!! เชียร์อยู่เสมอนะคะ!!!'
กดส่งหาข้อความกับมายเมนของตัวเอง และโทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง อายากะมองข้อความที่ถูกส่งกลับมาอล้วยิ้มดีใจออกนอกหน้าไปเยอะอยู่ 'ฮิโรโตจจิก็พยายามเข้านะฮะ!'
เขินค่ะ
และก่อนจะได้อะไรไปมากกว่านั้น อายากะก็สวมจิตวิญญาณผู้จัดการสาวและทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ก็คือการจดบันทึกทุกการแข่งขันของเซย์รินครั้งนี้ก็เช่นกัน วันนี้การเล่นของเซย์รินดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด
ใกล้จบควอเตอร์แรกโดยที่แต้มนั้นยังตามอีกทีมอยู่
ระหว่างที่อายากะกำลังคิด เพื่อนของเธอที่นั่งอยู่ด้วยก็เป็นฝ่ายเรียกโค้ชสาว "โค้ชครับ" คนถูกเรียกหันหน้ามาหา "ผมว่าเราขอเวลานอกกันก่อนดีกว่า"
"นั้นสิ"
หลังคำพูดของโค้ชไม่นานนัก เราก็ขอเวลานอกกับกรรมการ
"เอาล่ะ ทุกคนฟังให้ดีนะ"โค้ชสาวบอกกับพวกรุ่นพี่ตัวจริงที่ออกจากสนามมานั่งพัก และรุ่นพี่ฮิวงะก็ขัดคำพูดของเธอ
"โค้ชครับ ผมขอนอกเรื่องหน่อย"
"หือ?"
และรุ้นพี่ฮิวงะก็เปิดตารางการแข่งขันขึ้นมา "ดูนี่ คิดว่าทุกคนรู้อยู่แล้ว"คนเป็นกัปตันบอก "ว่าจุดที่พวกเราตั้งเป้าไว้ คือตรงนี้"และชี้ลงไป
สร้างแลนด์มาร์ค!
ผิด
"ทั้งห้าสิบทีมที่ผ่านเข้ารอบมา ต้องผ่านการคัดเลือกสุดหิน ในฐานะตัวแทนของจังหวัด แต่ละทีมก็แบกรับความรู้สึกของทีมอื่นๆในรอบคัดเลือก ต้องฝึกฝนจนแทบกระอักเลือด แข่งแล้วแข่งอีกจนรอดมาถึงจุดนี้ได้ ถ้าเราชนะไม่ได้ทั้งหมด ก็เป็นที่หนึ่งของญี่ปุ่นไม่ได้ เพราะที่หนึ่งในญี่ปุ่นมันไม่ได้อ่อนหัดขนาดนั้น ทุกทีมก็สู้สุดใจกันทั้งนั้น ถ้าประมาทแม้แต่นิดเดียวก็คือความพ่ายแพ้ ในหัวก็เข้าใจดีอยู่หรอก แต่เหมือนในใจมันยังมีช่องโหว่อยู่ เพราะฉะนั้นละ โค้ช ช่วยต่อยพวกเราสักหมัดเพื่อเตือนสติได้ไหมครับ?"
สุทรพจน์ร่ายยาว พร้อมจบด้วยคำขอที่ทำให้โค้ชสาวขยับแขน ขยับมือเต็มที่ อายากะท่องพุธโธในใจ 99 สาธุ ให้แด่ทุกๆคนในทีม
และรอยต่อยก็เต็มไปหมดเลย เมื่อกลับสู้สนาม
อายากะหัวเราะเบาๆ
"เฮ้อ รู้ตัวกันได้ก็ดีแล้ว"โค้ชสาวบ่น แล้วหันมองไปที่เท็ตสึยะ "แต่ถ้าเป็นเทปเปย์เขาก็คงให้ฉันขอเวลานอกเหมือนคุโรโกะคุงน่ะแหละ สมแล้วที่ผ่านไปเป็นทีมระดับประเทศกันมา"
จากนั้นเพื่อนของเธอก็พูดแย้ง "เปล่าครับ คือผมน่ะ รู้ตัวอยู่แล้ว จริงๆไม่ต้องลงไม้ลงมือกันก็ได้" คนที่ถูกลงไม้ลงมือเรียกร้องความยุติธรรมกับโค้ชสาว จนรุ่นพี่ริโกะต้องยกมือพนมไหว้เพื่อนของเธอ
"โอ๊ย พอดีมันเพลินน่ะ โทษทีนะ คุโรโกะคุง ฮิโรโตะๆๆ ดูแลคุโรโกะคุงหน่อยๆๆ"
แล้วภาระก็มาตกอยู่ที่เธอเฉยเลย
โค้ชสาวแย่งสมุดเธอไปจดเองอีก
อายากะเข้าไปนั่งข้างคนที่พึ่งเรียกร้องความยุติธรรมเมื่อครู่ เธอใช้มือค่อยๆแตะไปเบาๆบนแก้มที่ขึ้นรอยมือสีแดง คนถูกแตะทำหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ
"เจ็บมากรึเปล่า?"
"มากครับ"
"เดี๋ยวไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้ รอก่อน"
"ขอบคุณมากครับ คุณฮิโรโตะ"
อายากะพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปหาคนอื่นๆ เริ่มนับจำนวนว่ามีกี่คน จนหนุ่มผมสีน้ำตาลอย่างฟุริฮาตะก็อาสาไปเอาให้แทน เธอเลยขอบคุณออกไปแล้วนั่งลงข้างเพื่อนสนิทเหมือนเดิม
ใช้เวลาไม่นานฟุริฮาตะก็กลับมาพร้อมกับน้ำแข็ง เขาส่งมันให้เธอ และที่เหลือในมือก็ส่งให้คนอื่นๆในทีมประคบแผลโดนต่อยกันไป อายากะลงมือประคบน้ำแข็งลงกับแก้มขาวของคนเป็นเพื่อนอย่างเบามือ ความเย็นทำให้เท็ตสึยะสะดุ้งอยู่เหมือนกัน
จากนั้นเซย์รินก็ทำแต้มขึ้นเรื่อยๆ จนสามารถเอาชนะในการแข่งขันรอบนี้ได้
โรงเรียนเซย์รินผ่านเข้าสู่รอบสามของวินเทอร์คัพ
เช่นเดียวกับ โรงเรียนไคโจ โรงเรียนชูโตคุ โรงเรียนโยเซ็นและโรงเรียนราคุซัน
พูดถึงราคุซันแล้ว ตำนานกรรไกรบินยังมาหลอกหลอนอยู่ในหัวอายากะไม่เลิกเลย…
การแข่งขันรอบที่สามพวกเราก็สามารถชนะและผ่านมันไปได้
ผ่านเข้ารอบจนถึงแปดทีมสุดท้าย
และในการแข่งรอบที่สามก็เกิดปรากฎการณ์ช็อค เพราะว่า
0-81
โรงเรียนโยเซ็นเป็นฝ่ายชนะ
น่ะแหละครับ ท่านผู้ชม
ซึ่งทีมที่เราจะเจอในวันพรุ่งนี้
ก็คือโยเซ็น
ยิ่งพอดูวิดีโอที่บ้านโค้ช ก็ยิ่งรู้สึกแอบหดหู่
วันนี้อายากะเองก็มาเป็นเพื่อนกับเท็ตสึยะที่มาซ้อมชู้ตบาสกับอาโอมิเนะ ที่วันนี้ไม่ได้หิ้วแฟนมานะคะ เจ้าตัวบอกว่าคุยโทรศัพท์กับแฟนจนเกือบเช้า ยังไม่ได้นอน ต้องมาสอนเพื่อนเธอชู้ตบาสอีก
อายากะหมั่นไส้มากกกก
"ลงเจ็ดลูกจากสิบลูก ก็ใช้ได้"
ครูพิเศษจำเป็นบอก
"ถ้าได้ประมาณนี้คงเอาไปใช้จริงในสนามได้"
และจากนั้น สาวผมชมพูก็พุ่งเข้ากอดเพื่อนหนุ่มของเธอ อายากะชักจะปลงๆไม่คิดอะไรมากแล้วแหละ มันเป็นความสุขของโมโมอินี่นา
เอ แต่จะว่าไปไว้เจอกับคิเสะคุง ขอพุ่งเข้ากอดแบบนี้ดีไหมน้า
"ยอดเลย เท็ตสึคุงงง"
"ผมเจ็บนะครับ คุณโมโมอิ"
"ถ้าจะมาป่วนละก็ กลับไปเลย"อาโอมิเนะไล่
ฉันรู้หรอกนะ ว่า นายอิจฉาเขา เพราะแฟนไม่มาอ่ะ
"ว่าแต่...ในเวลาสั้นๆแค่นี้ สอนได้ยังไงเนี่ย?"โมโมอิถามอาโอมิเนะที่รับบทเป็นครูพิเศษ จะว่าไปอายากะเองก็สงสัยเหมือนกัน
"มันก็ไม่ใช่อะไรยากเย็นหรอกนะ สมัยม.ต้นมันไม่จำเป็น ก็เลยมองไม่ออกว่าที่เท็ตสึชู้ตลูกไม่ได้เพราะไม่จำเป็น จะบอกว่าเป็นผลจากสไตล์การเล่นที่เน้นส่งลูกก็คงไม่ผิดหรอก มันทำให้เซ้นส์ของนายแย่ลง"
ถ้ามีกระดาษ กับ ปากกาคือจะจดแล้วนะ คำพูดของอาโอมิเนะเนี่ย
"เอ๊ะ?"
"ถ้าเอาผลข้างเคียงนั้นออกไป แล้วกลับมาชู้ตได้ปกติ เอาไปใช้กับมิสไดเร็คชั่นก็คงจะพอใช้เป็นอาวุธ แต่ว่าเรื่องนึงที่ยังสงสัย คนที่สอนสไตล์นี้ให้เท็ตสึก็คืออาคาชิ อย่างหมอนั้นจะมองเรื่องนี้ไม่ออกเลยงั้นเหรอ?"
เอาอีกละ พอพูดถึงเขาทีไร รู้สึกฉากกรรไกรบินวนลูปอีกแล้ว
ลบออกไปจากสมองอายากะทีได้ไหม เธอยังหลอนตอดตาอยู่เลย ฮือ
"หรือไม่ก็คือมันจงใจ"
"อาโอมิเนะคุง"
"ฮะ?"
"ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ"
อายากะเห็นเท็ตสึยะก้มหัวให้กับอาโอมิเนะ
"เจ้าบ้า จะมาขอบคุณอะไร ฉันก็แค่เห็นนายห่วยเกินไปจนทนไม่ไหวเท่านั้น"
อายากะยิ้มออกมาหลังได้ยินแบบนั้น
"มุราซากิบาระน่ะ แข็งแกร่ง ยากที่จะจัดการหมอนั้นได้ ขนาดฉันเองก็ยังลำบาก และอีกอย่างที่อยากขอบใจจริงๆมันคือฉันนี่"
"หือ อะไรครับ?"
เอาแล้ว ซีนซึ้งมาอีกแล้ว
"ไม่มีไรหรอก! ลาล่ะ ฉันขอตัวก่อน"
อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา
มิวสิคมาอีกแล้ว…
"ไว้เจอกันคราวหน้าก็ในฐานะคู่แข่ง….เท็ตสึ"จากนั้นอาโอมิเนะพูดอะไรเสียงเบาซะอย่าง แต่ได้ยินเพียงชื่อของเพื่อนเธอต่อท้ายเท่านั้น "ไปได้แล้วซัทสึกิ"
"อา เดี๋ยว รอฉันก่อนสิ ไดจัง!"
อายากะเห็นสาวผมชมพูวิ่งตามอีกคนไป
เธอมองหน้าเท็ตสึยะที่มองตามแผ่นหลังของทั้งสองคนไป อายากะไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาตอนอยู่ในทีมเดียวกันหรอก แต่ว่าพวกเขาก็คงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริงๆ เด็กสาวผมสีดำสนิทตัดสินใจพูดเรียก "เท็ตสึยะ"
"ครับ?"
"ไปกัน"
"อือ ไปกันครับ"
ไปลุยกับโยเซ็น
และโค่นมุราซากิบาระ เพื่อเข้ารอบต่อไป!!
|||||
ตอนนี้ถึงภาค 2 ตอนที่ 20 แล้วค่ะ !
รู้ตัวอีกทีก็จะจบภาคสองแล้ว แงงง ดีใจมากๆเลยที่มาถึงจุดนี้ได้
วันนี้ไม่รู้จะพูดอะไรเลยค่ะ รู้แต่ว่าคือแบบยังไงดี
ดีใจมากๆที่มาถึงจุดนี้ได้ เราอยูาตรงนี้ได้เพราะทุกๆกำลังใจ
ทุกๆคอมเม้นของทุกคนมาเสมอค่ะ!
ขอบคุณสำหรับความรักที่มอบให้ฟิคเล็กๆฟิคนี้นะคะ!
ความคิดเห็น