Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Only U [ Midoriya x OC ]

ลำดับตอนที่ #21 : ARC 2 :: 16. [ Develop a passion for learning. If you do, you will never cease to grow ] || 100%

 

o n l y  u | fanfic bnha

midoriya izuku x shiori sachita (oc)

ARC 2 :: 16. [ Develop a passion for learning. If you do, you will never cease to grow ] || 100%

ช่อดอกคาร์เนชั่นถูกวางไว้หลังการทำความเคารพต่อหลุมศพที่หินอ่อนสลักชื่อของผู้เป็นแม่เอาไว้ - ซาจิตะค่อยๆยันตัวลุกขึ้น บอกลาหลุมศพที่ตนเคารพและเดินห่างไกลออกมา

ชีวิตคน...แสนสั้น

พอได้เจอกับคนใกล้ตัว เด็กสาวที่เป็นเด็กหญิงในวันวานถึงได้รู้ว่าการจากลามันรวดเร็วเพียงใด พอได้เจอกับตัวถึงได้รู้ว่าความน่ากลัวของการสูญเสียมันไม่เคยดีเลยสักครั้ง

หลังเหตุการณ์ USJ ซาจิตะยังคงเห็นภาพที่พ่อบุญธรรมถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตา โดยที่ร่างกายของหล่อนมิอาจขยับตรงเข้าไปห้ามทัพได้ทัน ภาพนั้นเป็นภาพที่ปรากฎในความฝันเมื่อเข้าสู่เวลานอน

เธอสูดลมหายใจเข้าปอดของตัวเอง ฝีเท้าหยุดเคลื่อนไหว หันกลับไปยังหลุมศพที่คุ้นเคย เผลอขยับริมฝีปากยิ้มออกมาบางๆ ยามที่นึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่รักที่สุดบนโลกใบนี้ - ความคิดถึงอีกฝ่ายยังคงล้นเอ่ออยู่เสมอ

ไม่มีคำพูดใดๆ

มีเพียงรอยยิ้มที่ให้ไปในครั้งสุดท้าย

สักวันจะเจอกันอีกครั้ง - แต่แค่ยังไม่ใช่ตอนนี้

เธอหันหลังกลับ วันนี้พ่อบุญธรรมจะกลับบ้านหลังออกจากโรงพยาบาลที่เข้าทำการรักษาโดยพรีเซนท์ไมค์กับมิดไนท์สองฮีโร่เพื่อนสนิทจะพาเขามาส่งที่บ้าน ซาจิตะตัดสินใจแวะตลาดเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับอาหารเย็น - มือขยับล้วงไปในกระเป๋ากระโปรงที่สวมอ่านโน้ตที่ตนเขียนเอาไว้ว่าตัวเองต้องการอะไรบ้าง

ใช้เวลาสักพักในการซื้อของ เด็กสาวนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนไล่สายตาเช็คของในกระเป๋าผ้าที่ตนพกมาด้วยขณะที่เดินไปตามทางฟุตบาท ก่อนที่จะชะงักหลังการปะทะกันระหว่างร่างกายของเธอกับอีกฝ่ายที่เดินสวนมา ซาจิตะเซเล็กน้อย แต่ยังไม่ถึงขั้นล้ม

"ขอโทษนะคะ"

เธอก้มหัวเล็กน้อยขอโทษเพราะรู้ตัวว่าตนเป็นฝ่ายผิดที่ไม่ได้มองทางให้ดี เมื่อเงยหน้ามาก็พบว่าเจ้าของลูกแก้วสีม่วงมองตรงมาทางเธอ ก่อนจะโบกไม้โบกมือเป็นเชิงไม่เป็นอะไร เมื่อเห็นแบบนั้นซาจิก็ตัดสินใจเดินผ่านไปในทันทีเพื่อตรงกลับบ้านของตนเอง

ใบหน้าเฉื่อยชาดูเรียบเฉยมองแผ่นหลังของเธอที่เดินห่างออกมา คลับคล้ายคลับคลารู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับเด็กสาวที่เดินผ่านไป รู้สึกเหมือนเคยเห็นเธอที่ไหน - ไม่สิ ชินโซ ฮิโตชิ คิดว่าตนเคยเห็นเธอเดินผ่านไปผ่านมาในโรงเรียนเดียวกัน

อาจเคยเห็นผ่านๆในยูเอย์

เขาสรุปแบบนั้น

หลังกลับถึงบ้าน ซาจิตะก็ทำอาหารเย็นเพื่อรอต้อนรับพ่อบุญธรรมกลับบ้านรวมถึงทำให้แขกอีกสองคนด้วย เด็กสาวม.ปลายสวมผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อน ดวงตาจับจ้องไปยังเนื้อหมูชุบแป้งทอดที่กำลังทอดอยู่ในกะทะ ซาจิตะจัดสำรับไว้สำหรับสี่คน ทั้งหมูทอด ข้าวสวยที่หุงเอาไว้ ซุปมิโซะ สลัดผักสด และเครื่องเคียงชุดผักดองที่เตรียม เด็กสาวตรวจสอบความเรียบร้อยก่อนจะจัดอาหารลงจาน

เสียงของออดประตูบ้านดังหลังจัดจานสุดท้ายลงกับโต๊ะ ซาจิขยับตัวตรงไปเปิดประตู ยิ้มออกมาบางๆยามเห็นทั้งสามคน

อาจเพราะเปิดประตูค้างนานไปและไม่ได้พูดในสิ่งที่ควรพูด พ่อบุญธรรมที่หน้าตาพันด้วยผ้าพันแผลจึงเอ่ยทักขึ้นมา

"กลับมาแล้ว"

เธอยังคงเงียบ และทำให้ไอซาวะ โชตะต้องพูดต่อ "ถ้าได้ยินแบบนี้ต้องพูดอะไรต่อ"

ซาจิรู้สึกดีใจที่ได้เจออีกฝ่ายจนทำตัวไม่ถูกเท่าไรนัก เด็กสาวม.ปลายยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ ป๊ะป๋า"

เด็กสาวเชิญแขกอีกสองคนเข้ามาในบ้าน เชิญให้ทานข้าวเย็นร่วมกัน บรรยากาศของโต๊ะอาหารค่อนข้างสบายๆ ผู้ใหญ่สามคนตรงนี้ไม่ได้อยู่ในสถานะอาจารย์หรือโปรฮีโร่ แต่เสมือนครอบครัวหนึ่งของซาจิ

ยามาดะซังหยอกล้อพ่อบุญธรรมขณะที่คายามะซังคอยเอ่ยชมอาหารและชวนซาจิคุยถึงเรื่องต่างๆ

"เวลาผ่านมานานแล้วเหมือนกันเลยน้า"

หญิงสาวผมสีดำบอก "ตอนนั้นยังตัวเล็กอยู่เลย ดูตอนนี้สิ โตเป็นสาวแล้ว ซาจิตะจังน่ะ" ว่าพลางบิดตัวไปมา ทำเอาผู้ปกครองถึงขั้นนปรายตามา

"มันขนลุก เก็บอาการหน่อย"

"แหม ก็วัยหนุ่มสาวก็แบบนี้ไม่ใช่รึไง!?"

เสียงหัวเราะจากหนุ่มผมทองทรงสูงหัวเราะตามบทสนา "หวงลูกสาวจังนะเนี่ย"

"กลับบ้านไปได้เลย"

เจ้าของบ้านไล่ส่งแขก บรรยากาศบนโต๊ะอาหารผ่อนคลาย หละงผ่านมื้ออาหารไป ซาจิตัดสินใจเป็นฝ่ายเก็บโต๊ะเอง ขณะที่ผู้ใหญ่สามคนไปนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่น เขาพูดถึงอาการของพ่อเธอและเรื่องทั่วๆไป

ระหว่างที่กำลังล้างจาน เสียงของโทรทัศน์จากห้องนั่งเล่นก็ดังแว่วผ่านมา ซาจิตะฟังบ้างไม่ฟังบ้าง

"รายงานข่าววันนี้นะคะ - โปรฮีโร่เรเนสเม่กลับมาปฏิบัติหน้าที่และออกสื่อต่อสังคมอีกครั้ง หลังจากที่พักการออกสื่อมาเป็นเวลานาน"

มือที่กำลังล้างจานชะงักไป ซาจิลดความแรงของน้ำจากก๊อกน้ำลง เพื่อฟังเนื้อความของข่าว

"เป็นอย่างที่เรารู้กันดีนะคะ เรเนสเม่ยังคงปฏิบัติหน้าที่ของเธอมาตลอดเวลา แต่เพียงเธอไม่ให้และไม่รับการสัมภาษณ์ใดๆจากสื่อ รวมถึงฮีโร่ในสังกัดของเธอก็เช่นกัน - วันนี้จึงเป็นอีกวันหนึ่งที่เรียกได้ว่าค่อนข้างฮือฮาในวงการนี้เลยค่ะ"

โปรฮีโร่เรเนสเม่ - จุดสูงสุดจุดหนึ่งของวงการฮีโร่ ในฐานะฮีโร่สายแพทย์พยาบาล หญิงสาวที่มีใบหน้าเย็นชา ฉลาด สุขุม ทั้งยังพ่วงด้วยตำแหน่งอดีตภรรยาของสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ เธอมีคอนเนคชั่นกับโรงพยาบาลทั่วญี่ปุ่นเพื่อติดต่อประสาน ควบคุมและกระจายการรักษาผู้บาดเจ็บในเหตุการณ์ร้ายแรงต่างๆ

อาจด้วยนิสัยส่วนตัวหรืออะไรต่างๆ ชื่อของเธอจึงไม่ได้อยู่ในชาร์ตอันดับของฮีโร่ แต่ถึงแบบนั้นในฐานะพลเมือง หรือ ฮีโร่ มีคนมากมายที่นับถือเรเนสเม่

เมื่อการนำเสนอข่าวของฮีโร่หญิงจบเพียงเท่านั้น ซาจิตะก็ล้างจานของเธอต่อไป ในหัวของเด็กสาวอัตลักษณ์ยายังคงนึกถึงเหตุการณ์ที่ USJ

ถ้าแข็งแกร่งกว่านี้ - ตัวเธอคงจะไม่สั่น

ถ้าแข็งแกร่งกว่านี้ - อาจทำอะไรได้มากกว่านี้

มากกว่าต้องรู้สึกกลัว

เธอคิดอย่างจริงจังกับเรื่องนี้ คิดมาหลายคืนก่อนจะหลับตาฝันถึงเหตุการณ์เดิมที่เกิดขึ้นมาไม่นาน วันที่ของเหลวกลิ่สนิมอาบใบหน้าของพ่อ รวมไปถึงผ้าพันแผลที่ปรากฎพันใบหน้าของไอซาวะ โชตะ มันยิ่งตอกย้ำถึงความอ่อนแอของตัวเอง

เพราะฉะนั้นจะต้องไปให้ไกลกว่านี้ให้ได้

เวลาล่วงเลยไป ซาจิตะล้างจานเสร็จ เพื่อนร่วมงานของพ่อทั้งสองคนก็กลับไป เมื่อเจ้าของบ้านนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ซาจิก็ตัดสินใจรวบรวมคำพูดและความตั้งใจตรงเข้าไปหา

"พ่อคะ"

เธอเรียกเขา - ร่างกายของเขาขยับหันมาหา ซาจิตะนั่งลงคุกเข่าข้างๆโซฟา มองใบหน้าที่มีผ้าพันแผลพันปกปิดใบหน้า ลูกสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

ตัดสินใจมาแล้ว

คิดมาอย่างดีแล้ว

ไม่มีทางเสียใจทีหลัง

แต่จะเสียใจที่สุดหากไม่ได้ทำมัน

"ศิลปะการต่อสู้แบบอีเรเซอร์เฮด ช่วยกรุณาสอนหนูทีเถอะนะคะ"

ร่างกายขยับ เธออยู่ในท่าขอร้อง หัวของเด็กสาวก้มลงติดพื้น

"การใช้ผ้าจับกุม ให้หนูฝึกมันทีเถอะนะคะ"

ซาจิตะร้องขอ

อยากก้าวไปข้างหน้ามากกว่านี้

ไม่อยากรู้สึกจมอยู่กับรอยเท้าเดิมที่ย่ำกับที่ของตัวเอง

เพื่อให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น แข็งแกร่งขึ้น

และไม่หวาดกลัวกับสิ่งที่ต้องเจอ

ให้สิ่งที่ได้รับมา ให้ความแข็งแกร่งที่ได้รับช่วยค้ำจุนความรู้สึกไม่ให้ดิ่งลงกับความสิ้นหวังในใจของตนเอง

[ 50% ]

วันนั้นซาจิตะถูกปัดปฏิเสธไปตามด้วยคำบอกให้เข้านอน เพราะพรุ่งนี้ก็จะต้องไปเรียน เมื่อเข้านอนจนตื่นมาในยามเช้าของอีกวัน - พ่อบุญธรรมนั่งดื่มกาแฟพร้อมทานขนมปังปิ้ง

"คุยกันก่อนสิ ซาจิ"

เขาเรียกเธอ เด็กสาวที่กำลังงับขนมปังปิ้งราดแยมส้มทานคู่กับนมต้องเงยมองหน้าที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล เด็กสาวผมสั้นแสดงสีหน้าวิตกครู่หนึ่ง ท่าทางแบบนั้นทำให้ฮีโร่ใต้ดินค่อยๆพ่นลมหายใจและเอ่ยถาม

ถึงสิ่งที่เธอตัดสินใจขอร้อง

"ทำไมถึงอยากเรียนล่ะ?"

หัวใจของซาจิตะสั่นเมื่อได้ยินคำถาม ส่วนหนึ่งเพราะมันเป็นคำถามที่ชวนให้รู้สึกว่าเป็นคำถามที่ไม่ได้ถามเธอ ไม่ได้ต้อวการคำตอบจากอะไรมากไปกว่าคำตอบในหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ ตาสีฟ้าอ่อนกะพริบตาครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเอ่ยปากตอบ

"เพราะ...ว่ามันเป็นความหมาย"

ซาจิพยายามไม่รีบ

"หนูเชื่อมาตลอดว่าการตั้งใจเรียนรู้ ปรารถนาที่จะเรียนรู้...จะทำให้ทุกอย่างสำเร็จ อย่างน้อยถ้าไม่สำเร็จก็จะพัฒนาตนเอง และคนที่ไม่หยุดที่จะเรียนรู้ จะต้องพัฒนาขึ้นไปให้ได้" เธอบอกผลลัพธ์ของการจะทำสิ่งนั้น "ที่ผ่านมา ความจริงขิงโลกตอกย้ำหนูหลายๆครั้งเลย"

ว่าโลกนี้ - อัตลักษณ์ที่ไม่แข็งแกร่งจะต้องพยายามกว่าคนอื่น

"วันนั้น…." ซาจิสูดลมหายใจ "ตอนที่ป๊ะป๋าถูกทำร้าย หนูถามตัวเองว่าถ้าหนูแข็งแกร่งกว่านี้ - หนูจะช่วยป๊ะป๋าได้ไหมนะ ป๊ะป๋าจะไม่เจ็บรึเปล่า"

หัวใจของลูกสาว

ความรู้สึกห่วงใย ความรักที่บริสุทธิ์และมีแต่ความหวังดี

ไอซาวะสูดลมหายใจ เขาลุกขึ้นเดินมาก่อนจะวางมือลงบนกลุ่มผมสีเทา พลางยีมันจนแอบยุ่งเหยิงขึ้นเล็กน้อย ซาจิตัวแข็งทื่อ ขณะที่เขาค่อยๆพูดด้วยเสียงราบเรียบของตนเองดั่งเช่นเคย

"อย่าเสียใจเลย - นั่นมันไม่ใช่หน้าที่หรือความรับผิดชอบของเธอเลย"

เขาเป็นผู้ใหญ่

เขาปกป้องลูกศิษย์

ปกป้องทุกคน

ปกป้องลูกสาวมันก็คือหน้าที่

"ป๊ะป๋า…"

"เย็นนี้การฝึกครั้งแรกจะเริ่มฝึกแบบพื้นฐานง่ายๆก่อน - กลับบ้าน อย่าเถลไถลที่ไหน"

มันคือคำตกลง

ข้อตกลงของเธอถูกตอบรับ

คาบโฮมรูมของห้อง 1-A เริ่มขึ้นหลังจากทุกคนนั่งประจำที่ โดยมีอาจารย์ที่ปรึกษายืนอยู่หน้าชั้นด้วยสภาพที่ชวนให้นักเรียนเป็นห่วง

"เรื่องอาการของฉันน่ะ ช่างหัวมันไปเถอะ"

คนเป็นผู้ใหญ่บอกปัดไป "ที่สำคัญคือการต่อสู้มันยังไม่จบ"

เพียงประโยคนั้นก็ทำให้ปฏิกิริยาของคนในห้องไปในทางหวาดหวั่นขึ้นมา

"การต่อสู้?"

"หรือว่า…"

"ยังจะมีวิลเลินอีกเหรอ?!!"

แหม พูดเรียงกันไปตั้งแต่บาคุโก มิโดริยะ มิเนตะไปเป็นแถว ขณะที่เธอหันกลับมาฟังคนที่ยังมีอาการบาดเจ็บพูดต่อ

"เพราะงานกีฬายูเอย์เข้ามาแล้ว!"

บทจะมาเป็นโรงเรียนธรรมดาทั่วไปก็มาได้อย่างง่ายดาย

"กีฬา กีฬา!"ริทสึกะดูสนอกสนใจและกระตือรือร้นขึ้นมา "เป็นยาวิเศษ ห้าไร่! ห้าไร่!"

อ อะไรของหล่อนกัน

"เดี๋ยวสิ พึ่งโดนวิลเลินบุกไปหมาดๆเองนะ!"

มันก็จริง

"การจัดงานจะจัดขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่าการดูแลความปลอดภัยของยูเอย์ยังมั่นคง รู้สึกจะคิดแบบนี้กันนะ เห็นว่าจะเพิ่มการรักษาความปลอดภัยเป็นห้าเท่าของทุกปี และเหนือสิ่งอื่นใดพวกเธอก็คงรู้กันดีว่างานกีฬาของยูเอย์เป็นโอกาสครั้งที่สำคัญที่สุด"

งานกีฬาที่เป็นอีเวนท์ใหญ่ของประเทศญี่ปุ่น

งานที่สามารถยกมาแทนที่งานโอลิมปิกได้

อีกทั้งยังมีแมวมองมาคอยจับตาดู

เพื่อหาเด็กที่จะเป็นฮีโร่อนาคตรุ่ง

"แน่นอน ถ้าได้เข้าในสำนักงานที่มีชื่อเสียง ค่าประสบการณ์ โอกาสมีชื่อเสียงย่อมสูงกว่า พวกเธอมีเวลานั้นอย่างจำกัด ถ้ามือโปรเห็นว่าเธอมีแวว ก็เท่ากับได้ปูทางอนาคตตั้งแต่แรก" อาจารย์ที่ปรึกษาบอกเล่า - ตัวเขาผ่านประสบการณ์พวกนี้มาจนสามารถถ่ายทอดออกมาได้อย่างที่เนื้อความไม่ได้ถูกบิดเบือนไป

" 1 ปีมีครั้งเดียว โอกาสรวมมี 3 ครั้ง ถ้าพวกเธออยากจะเป็นฮีโร่นี่เป็นงานที่พวกเธอพลาดไม่ได้โดยเด็ดขาด"

คิดมาตลอดอยู่แล้ว

ว่าถ้าเข้ามาเรียนที่นี่ - ถ้าได้มีโอกาสเข้าร่วมงานกีฬา

เธออยากจะไปที่ไหน

ซาจิตะไม่ได้ต้องการขึ้นเป็นท็อป

ไม่ได้ต้องการขึ้นไปเหนือกว่าใครๆ

แต่…

สำนักงานของเรเนสเม่ - สถานที่ที่เดียวเท่านั้น ที่เธอจะต้องเข้าไปให้ได้

ดวงตาสีฟ้าไล่สายตามองไปทั่วห้อง สายตาของแต่ละคน รวมไปถึงสายตาของอิซึคุที่ผสานเข้าด้วยกันกับสายตาของเธออย่างพอดิบพอดี เราสบตากัน ก่อนที่ซาจิตะจะกระตุกยิ้มมุมปากให้ไปเป็นเชิงให้กำลังใจ

เธอคิดว่าเขาทำได้

ไม่ต้องห่วงอะไร - งานกีฬา เขาจะทำผลงานได้ดีอย่างแน่นอน

เพราะเขาจะต้องบอกโลกใบนี้

ว่าเขามาแล้ว

มันเป็นสิ่งที่เขารับสืบทอดมา

เวลาจะผ่านไปเรื่อยๆ ช่วงนี้ทุกคนล้วนเดินหน้าไปตามโปรแกรมการฝึกของแต่ละคน ซาจิจะเองก็เช่นกัน เธอใช้เวลาในช่วงกลางวันในการคลุกอยู่ในห้องพยาบาลกับรีคัพเวอร์รี่เกิร์ล เพื่อขอการอนุญาตรับหน้าที่เป็นพยาบาลสนามในการประลองในกรณีที่ไม่ต้องถึงขั้นส่งมาห้องพยาบาล หรือ รับหน้าที่ช่วยเยียวยาอาการบาดเจ็บก่อนจะส่งตัวผู้บาดเจ็บมาที่ห้องพยาบาล

ขณะเดียวกันก็ศึกษาสารเคมีบางชนิดที่กินได้ เพื่อรับคุณสมบัติของสารนั้นมาใช้ - พอตกเข้าช่วงเย็น ซาจิตะก็กลับบ้านไปฝึกการใช้ผ้าจับกุมรวมถึงการฝึกฝนร่างกายกับครูพิเศษของเธอ

พวกเรารับรู้ว่านอกจากพวกเรา ทั้งห้อง 1-B และ แผนกอื่นๆต่างก็ร่วมลงประลองในงานกีฬา คำพูดของเด็กหนุ่มห้อง C จากแผนกสามัญคนนั้นยังคงฝังใจของซาจิตะไม่น้อย - คำพูดท้าทายที่ได้รับ นั่นอาจเป็นเหตุผลที่ยิ่งทำให้ทุกคนพยายามมากกว่าเดิม

เย็นนี้ก็เป็นดั่งเช่นเคย ซาจิลุกจากที่นั่งประจำของตัวเอง เอ่ยบอกลาทุกคนในห้อง

"กลับก่อนนะ"

"ชิโอริคุง! กลับดีๆนะ!"

หัวหน้าห้องเป็นฝ่ายบอกเธอ ซาจิพยักหน้ารับอีดะคงจะไปวิ่งเหมือนเดิมเป็นแน่ ขณะที่เธอเปิดประตูออกจาห้องมา เมื่อเหลือบมองไปข้างหลังก็พบว่าเจ้าของผมสีเขียวเข้มก็ก้าวเท้าตามออกมา

"ซัจจัง ผมขอกลับด้วยนะครับ"

เราไม่ได้กลับมาด้วยกันสักพักแล้ว

เด็กสาวคลี่ยิ้ม "อื้อ"

เราเดินลงจากอาคารตรงไปยังตู้เก็บรองเท้าประจำของตัวเอง เด็กสาวหยิบรองเท้าออกจากตู้ สวมมันอย่างคล่องแคล่วแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่รออยู่

ทางกลับคือสถานีรถไฟฟ้า

"ไม่ได้กลับกันมาสักพักเลยนะครับ"

รอยยิ้มจากอีกฝ่ายถูกส่งออกมาหา ซาจิพยักหน้ารับเชื่องช้า "สักพักเลย"

"เป็นยังไงบ้างเหรอครับ ทางซัจจัง…"

"อื้ม...ก็ไม่เลวร้าย"

ล่าสุดเธอพึ่งได้รับใบอนุญาตจากรีคัพเวอร์รี่เกิร์ลแล้ว ในกรณีที่ไม่สามารถติดเข้าไปในรอบการประลองตัวต่อตัว หน้าที่ของเธอก็ยังคงดำเนินต่อไป และ ซาจิตะก็หวังว่าสำนักงานฮีโร่จะเห็นแววของเธอและพร้อมสนับสนุน

แต่ไม่บอกเขาหรอก

ความลับ

"แล้วคุณล่ะคะ?"

"ทางผมก็โอเคดีครับ"

เขาดูกังวลแบบทุกครั้ง - เป็นตัวเขาที่มักจะแบกความกังวลไว้กับตัวเสมอ

พรุ่งนี้ก็งานกีฬา

ไม่แปลกที่จะกังวล

"อย่ากังวลไปเลยค่ะ"

เธอพูดพลางพ่นลมหายใจ

"เวลาคนเราเครียดกังวล เราจะทำอะไรออกมาไม่ดีนะคะ"

ซาจิตะคิดว่าอิซึคุรู้แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้จะจัดการกับอารมณ์พวกนั้นอย่างไร

สถานีรถไฟ หลังจากรอรถไม่นาน พวกเราก็ได้ขึ้นมาพร้อมได้จับจองที่นั่งข้างๆกัน ซาจิตะใช้ชีวิตเหมือนทุกวัน เธอเปิดหนังสืออ่าน แต่คราวนี้เป็นวิชาเคมีไม่ใช่วิชาชีววิทยาที่ตัวเองมักจะเปิดอ่าน

สายตาของเธอเหลือบมองไป

เขายังคงเครียด

"อิซึคุ"

"ค ครับ!?"

"อย่ากังวลมากเลยนะคะ"

ละมือจากหนังสือที่อ่าน ละจากการท่องจำสิ่งที่จะต้องทำ - ซาจิตะขยับมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าของตน หยิบโทรศัพท์มือถือที่ขอบจอยังคงแตกขึ้นมา เปิดกล้องถ่ายรูปขึ้นมาหันไปทางอีกคน

"ซ ซัจจังจะทำอะไรกันครับ?"

"ยิ้มสิคะ"

เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงตำหนิ "เวลาถ่ายรูปต้องยิ้มสิ"

พอได้ยินแบบนั้นจากปากของเธอ คนที่ตื่นตูมก็ค่อยๆคลี่ยิ้มออกมา ซาจิคุมนิ้วมือให้นิ่งและถ่ายรูปในจังหวะที่รอยยิ้มฝืนๆเริ่มเป็นรอยยิ้มธรรมชาติ เมื่อถ่ายเสร็จ เด็กสาวหันรูปอีกฝ่ายให้เจ้าของรูปดู

คนเห็นรูปนิ่งไป

เธอพูดด้วยความจริงจัง

"สำหรับฉัน - เวลาคุณยิ้ม คุณดูดีมากเลยนะคะ"

ตาสีมรกตค่อยๆเบิกตากว้างขึ้น

"คุณเป็นฮีโร่ที่ไม่เท่ได้ แต่ว่าฮีโร่ที่ไม่เท่ที่มีรอยยิ้มและช่วยเหลือคนอื่นด้วยความสุขเสมอ มันสุดยอดมากกว่าฮีโร่ที่กังวลนะคะ - เพราะฉะนั้นยิ้มเถอะนะ"

อิซึคุแอบคิดว่าซัจจังมีพลังพิเศษ

คำพูดของซัจจังมันมีพลัง - อิซึคุสรุปแบบนั้น

"ข ขอบคุณครับ"

เป็นอีกครั้ง

ที่ซัจจังช่วยเขา

ช่วยเขาขึ้นมาจากความรู้สึกที่เขาเผชิญ

เป็นซัจจังที่สุดยอด

เขายิ้มออกไป

"ขอบคุณจริงๆครับ"

คนได้รับคำขอบคุณขยับอีกครั้งคราวนี้เธอหยิบหูฟังบลูทูธของตัวเองออกมา เชื่อมต่อกับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ซาจิตะสวมหูฟังลงบนหูข้างขวาและยื่นหูฟังข้างซ้ายของเธอให้เขาสวม

"เพลงเพราะนะคะ"

เธอบอกไปก่อนจะปล่อยให้ทำนองและเสียงเพลงขับกล่อมจิตใจของตัวเธอและอิซึคุ

君と未来を盗み描く 捻りのないストーリーを ( จะแอบวาดอนาคตที่อยู่ด้วยกันกับเธอ ให้เป็นเรื่องราวที่ไม่แปรผัน )

ท่อนสุดท้ายของเพลงจบลง

และเราก็แยกกันหลังถึงจุดหมาย

โบกมือลากันเล็กน้อย

เดินห่างกันไกลขึ้นเรื่อยๆ

พรุ่งนี้

เปิดฉากงานกีฬายูเอย์

เจอกันที่สนาม - ขอให้ต่างคนต่างได้ยิ้มอย่างภาคภูมิ

||||

Talk with มาวว ♡

[100%]

มาแล้วครับ มาต่อครบ 100% แล้ว!

ตอนนี้อาจแอบรีบๆไปหน่อย จริงๆเป็นความตั้งใจค่ะ

ฉากชินโซ มาวจะเอาไปเล่าในตอนหน้าต้นๆตอนก่อน--

เลยยังไม่ได้ใส่มาในตอนนี้ ถือว่าเแนการเปลี่ยนวิธีเล่าเรื่องค่ะ!

เพลงที่ให้มั้งสองคนฟังกะคือ Peace sign น่ะเองค่า!

( cr. Konohana-Sakura Blog )

ใดๆพระนางมม.น้อยมากค่ะ ช่วงนี้ 55555

ขอบคุณสำหรับความรักและการติดตามค่ะ รักทุกคนนะคะ

 ฝันดีอย่างเช่นทุกทีค่ะ! ❤

[50%]

กลับสู่โครงการอัพทีละครึ่งอีกครั้งค่ะ 555

ขึ้น arc2 แล้วค่ะ ! หวังว่าทุกคนจะชอบเหมือนดั่งเคย

และมารอครึ่งหลังไปพร้อมๆกันนะคะ!

รักทุกคนมากๆเลยค่ะ! ฝันดีนะคะ! ❤

TB