คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ARC 2 :: 17. [ Start! U.A. sports event! ]
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
ARC 2 :: 17. [ Start! U.A. sports event! ]
ซาจิตะฝัน
ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา - ที่ๆหน้าห้องเรียนยูเอย์ถูกรายล้อมด้วยกลุ่มนักเรียนมหาศาลจำนวนมาก จนไม่อาจรู้ได้ว่าใครเป็นใคร
นักรียนห้อง 1-A เป็นจำนวนราวๆยี่สิบชีวิตไม่สามารถขยับตัวเคลื่อนที่ออกจากห้องได้
"อะไรกันเนี่ย!?"
อุรารากะส่งเสียงขึ้นมาหลังเห็นจำนวนคนที่ออเต็มทางออก
"มาทำอะไรกัน แบบนี้จะออกได้ยังไง!?"
มิเนตะส่งเสียง เด็กหนุ่มตัวเล็กเองก็มีอาการไม่ต่างจากอุรารากะคือการสงสัยว่าทำไมถึงมีคนมากมายออเต็มหน้าห้องไปหมด
ซาจิตะขมวดคิ้วมองบาคุโกที่เดินตรงไป
"ก็มาสังเกตการณ์ศัตรูไง ไอ้กระจอก"
มิเนตะหันกลับมาหลังถูกบาคุโกว่าไปเต็มๆ เด็กหนุ่มอัตลักษณ์เด้งดึ๋งหันกลับมาหาอ้าปากค้างชี้ไปทางบาคุโกแบบคาดโทษบวกกับความช็อกที่เกิดขึ้น - ซาจิตะถอนหายใจ เธอเองก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับการกระทำของบาคุโกที่ออกไปทางรุนแรงนั่นจริงๆ
ถึงมิโดริยะจะปลอบมิเนตะก็เถอะว่าบาคุโกเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร
แต่ไอ้นิสัยแบบนี้ไม่คิดจะแก้ไขหรือไง?
"ก็เป็นพวกที่รอดจากการบุกของวิลเลิน ไม่ว่าใครก็อยากมาเห็นหน้าค่าตากันทั้งนั้นแหละ"
แต่คำพูดก็มีเหตุมีผลอยู่
"แต่ทำไปก็ไม่มีความหมายหรอก หลีกไปเด๊ะ! ไอ้พวกตัวประกอบ!" เจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดพูดด้วยน้ำเสียงห้าวของเจ้าตัวโวยวายใส่ฝูงชน
"บาคุโก มารยาท"
เธอพูดเสียงนิ่ง
"บาคุโกคุง! เลิกเอะอะก็เรียกคนอื่นเป็นตัวประกอบได้ไหม นายน่ะ!?"
อีดะเองก็ออกอาการไม่ต่างจากซาจิหลังได้ยินว่าเขาพูดใส่กับผู้คนในที่สาธารณะ - ไอ้พวกเธอที่อยู่ร่วมห้องก็พอชินชากับพฤติกรรมนั้นของเขา แต่คนอื่นเขาไม่ได้มารับรู้ด้วยหรอกนะ
จากนั้นเสมือนร่างของคนๆหนึ่งในฝูงชนขยับเคลื่อนไหว เส้นผมสีไวโอเล็ตปรากฎสู่สายตาของเธอ ร่างกายของเขาขยับฝ่าเข้ามาจนมาอยู่ข้างหน้า "มาดูเพราะอยากเห็นว่าเป็นคนยังไง - แต่ดูแล้วก็กร่างน่าดูเลยนี่นะ"
เสียงนิ่งพูด เรียกให้คิ้วของบาคุโกกระตุก
ใบหน้าเฉยเมยที่คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นไม่นานมานี้ - เขายกมือจับลำคอของตัวเองขยับมือนวดเบาๆ พลางจับจ้องมองมาที่พวกเธอที่ยังอยู่ในห้อง
"พวกที่อยู่แผนกฮีโร่เป็นแบบนี้กันหมดรึไง?"
"หา!?"
"พอมาเห็นแบบนี้ก็รู้สึกผิดหวังแหะ"
แบคกราวน์ข้างหลังบาคุโกที่ไม่นับซาจิต่างส่ายหัวปฏิเสธข้อกล่าวหาจากผู้มาเยือนตรงหน้ากันหมด
"รู้รึเปล่า? แผนกสามัญกับแผนกอื่นๆน่ะ มีพวกที่สอบตกจากแผนกฮีโร่อยู่มากเลยนะ" ทางนั้นเอ่ยเปรย "และถ้าทำผลงานในงานกีฬาได้ดีก็จะได้รับการพิจารณาเข้าแผนกฮีโร่ด้วย"
ซาจิเคยได้ยิน
"แล้วก็เหมือนจะมีกรณีกลับกันอยู่ด้วยนะ…"อีกฝ่ายค่อยๆเว้นลมหายใจ ซาจิตะลอบสังเกตอาการของอิซึคุที่ดูตระหนกขึ้นมา ก่อนที่ตาสีฟ้าจะมองไปยังผู้ที่พูดต่อ "สังเกตการณ์งั้นเหรอ? ที่แผนกสามัญมาน่ะ…"
"คือมาประกาศศึกต่างหาก"
เป็นคำท้าที่ชัดเจนและแน่วแน่มากๆอย่างชัดเจน "ถ้าประมาทมากๆล่ะก็ระวังจะหัวทิ่มกันเองนะ"
อีดะ อุรารากะ อิซึคุ ต่างตัวตั้งตรงขึ้นเมื่อได้ยินคำขู่ท้ารบที่ดูไร้เทียมทาน
"ส่วนฉันอยู่ห้อง B ข้างๆนี่เอง !!!"เสียงตะโกนดังออกมาจากฝูงชน "ได้ยินว่าสู้กับวิลเลินมาเลยจะมาถามเอาเรื่องซะหน่อย! แต่แกน่ะชักจะทำตัวกร่างเกินเรื่องมากไปหน่อยหรือเปล่า!?"
นี่ก็ดูเป็นประเภทมาแนวข้าไร้เทียมทานอีกคน
"วันจริงก็อย่าทำตัวให้ขายหน้าแล้วกัน!!"
ซาจิตะสูดลมหายใจ ขณะที่บาคุโกกระชับสายกระเป๋าสะพายของตนขยับตัวเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง - คิริชิมะก็ตะโกนขึ้นมาพูดกับเจ้าของผมสีฟาง
"เดี๋ยวก่อน ช่วยทำอะไรหน่อยสิ! เพราะนายนะ คนอื่นถึงโดนเหม็นหน้าตามนายไปด้วยน่ะ!"
นัยน์ตาสีแดงปรายตามองไปทางคนรั้ง
"ไม่เห็นจะเกี่ยว"
"หา!?"
"ถ้าขึ้นเป็นท็อปให้ได้ซะ มันก็ไม่เกี่ยวแล้ว"
ฝันของซาจิตะตัดด้วยคำพูดสุดท้ายของบาคุโกที่เธอได้ยินในตอนนั้น
ร่างกายของเด็กสาวม.ปลายลุกจากที่นอน มือกดปิดนาฬิกาปลุก ขาขยับเพื่อไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำ - เมื่อวานเธอฝึกและอ่านหนังสือนิดหน่อยก่อนจะเข้านอนเพื่อให้ร่างกายพักผ่อนได้เต็มที่สำหรับวันนี้
วันนี้ - งานกีฬายูเอย์เริ่มขึ้นแล้ว
"โชคดีนะ"
ไม่ใช่ประโยคอรุณสวัสดิ์ที่ได้ยินแบบทุกวัน แต่เป็นประโยคอวยพรห้วนๆที่ถ้าไม่รู้จักกันก็คงคิดว่าเป็นคำอวยพรขอไปที
แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นพ่อบุญธรรมที่ดูแลมาตลอด ซาจิตะเลยรู้ว่านั่นเป็นความห่วงใยและความหวังดีจริงๆ
"ขอบคุณมากนะคะ"
"กินข้าวเช้าซะให้พอ"
เจ้าของผมสีมะเกลือบอกลูกสาวบุญธรรมของตนเอง ซาจิตะผงกหัวรับ มือขยับส้อมในมือจิ้มอาหารเช้าตรงหน้าอย่างเมนูไข่ดาวไส้กรอก - จิ้มไส้กรอกใส่ปากของตัวเองแล้วเคี้ยวช้าๆ ไม่รีบร้อนอะไร
"วันนี้พยายามให้เต็มที่"
เขาบอก "ไม่ว่าผลจะออกมาแบบไหน อย่าเสียใจ และ สู้ต่อเข้าใจใช่ไหม?"
ซาจิพยักหน้ารับและยิ้มให้บางๆ เป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วง เธอเข้าใจและรับได้ในทุกอย่าง ก่อนที่จะเอ่ยปากถามอีกฝ่าย
"ที่หนูขอเรื่องใช้ผ้าจับกุม…"
"ได้รับอนุญาตแล้ว สามารถใช้ได้ตามสะดวก"
"ขอบคุณมากเลยค่ะ"
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทำท่าเหมือนจะไปทำงานก่อนซาจิตะแบบทุกครั้ง - หากแต่คราวนี้ริมฝีปากของลูกสาวกลับขยับเรียกรั้งพ่อเอาไว้
"อาจารย์ไมค์เล่าให้ฟังว้าป๊ะป๋าจะเป็นพิธีกรคู่กับอาจารย์ไมค์" เธอกลั้วหัวเราะ "หนูรอดูนะคะ"
คนถูกล้อไม่พอใจเท่าไรนัก เขาหันกลับเตรียมไปทำงาน แต่มิวายทิ้งทวนประโยคหนึ่งให้กับเด็กสาวผู้พึ่งแซวเขาไปก่อนหน้า
"เดี๋ยวก็ได้เบิ๊ดกะโหลกเลย แซวอะไร"
"ซัจจัง!"
เสียงเรียกพร้อมมือที่โบกไม้โบกมือตามอากาศ ซาจิไล่สายตาขึ้นมองมือนั้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาคนที่รอในสถานีรถไฟ เด็กสาวแตะบัตรผ่านเข้าไปรวมตัวกับอิซึคุที่มาถึงสถานีก่อนเธอ
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ อิซึคุ"
"อรุณสวัสดิ์ครับ"
เด็กสาวมองเขาแล้วถาม "นอนมาเต็มอิ่มใช่ไหมคะ?"
"มันก็แน่นอนอยู่แล้วสิครับ!"
เธอพยักหน้ารับไป - ดูทรงแล้ว วันนี้น่าจะเป็นวันดีของอีกฝ่าย ไม่น่าจะมีอะไรให้น่าเป็นห่วง ซาจิตะคิดแบบนั้น
แต่พอความคิดนั้นเกิดขึ้นในสมอง คิ้วของเธอก็กระตุกคล้ายจะเตือนว่าความคิดของเธอมันผิดถนัดขึ้นเสียได้
"อ เอ่อ ซัจจังครับ"
"คะ?"
"เปล่า คือผมเห็นซัจจังดูทำหน้าแปลกๆ"
ซาจิไม่ได้ตอบในทันที เธอพ่นลมหายใจ "แค่รู้สึกไม่ดีนิดหน่อยค่ะ" คราวนี้เธอจ้องเขากลับไปตรงๆ "รู้สึกเหมือนใครจะทำอะไรไม่ดียังไงไม่รู้ วันนี้"
เซ้นส์ความเป็นแม่มันแรงรึเปล่านะ
"ค คงคิดมากไปเองมั้งครับ!"
เธอกะพริบตา ก่อนจะพยักหน้ารับคล้ายเห็นด้วย
"นั่นสินะคะ"
"อื้อๆ!"
"งานกีฬาคงไม่มีใครสู้กันบาดเจ็บปางตาย...ฉันคิดว่าแบบนั้นนะคะ"
แล้วทำไมสายตาคาดโทษถึงส่งตรงมาหามิโดริยะ อิซึคุกันได้นะ คนได้รับสายตานั้นทำได้เพียงแค่ยิ้มแห้งๆ
"ขึ้นรถกันเถอะครับ ซัจจัง!"
สุดท้ายซาจิตะยอมละสายตาเปลี่ยนไปมองที่รางรถไฟ ทอดสายตารอคอยเมื่อใกล้ถึงเวลาที่รถจะมาจอดเทียบ
แต่ถึงแบบนั้นอาจเพราะสายตาของเธอไว รวมไปถึงปฏิกิริยาของร่างกายด้วยที่ทำให้ซาจิคว้าแขนอีกคนดึงออกมาเล็กน้อย เมื่อสายตากวาดลงไปเห็นอีกฝ่ายยืนคร่อมเส้นกั้นอยู่
"ระวังหน่อยนะคะ"
ซาจิตะยังคงทำตัวเหมือนปกติ ขณะที่คนที่เซอออกมาเล็กน้อยกำลังมองหน้าของเธออยู่ด้วยความรู้สึกเขินอายที่เกิดขึ้น
"ข ขอบคุณอีกครั้งนะครับ"
"คะ?"
"ก็...ซัจจังคอยช่วยอยู่เรื่อยเลย"
เธอขมวดคิ้ว
ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือจากแขนอีกฝ่ายที่ตนดึงรั้งเมื่อครู่
"แค่เรื่องเล็กน้อยเองค่ะ"
"แต่เพราะเรื่องเล็กน้อย ก็ทำให้ซัจจังดูเหมือนฮีโร่มากเลยนะครับ"
บางครั้ง
ซาจิตะก็คิดว่าเขามองโลกในแง่ดีเกินไป
แต่
มันก็เป็นข้อดีของเขาที่เธอชอบนะ
เมื่อมาถึงเธอและอิซึคุตรงไปยังห้องพักนักกีฬาที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ให้ เพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆต่างก็มารวมตัวกันอยู่ในห้องนี้ มีบางส่วนที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนเหมือนเธอกับเด็กหนุ่มผมสีเย็นตา ขณะที่บางส่วนได้ทำการเปลี่ยนใส่ชุดพละของยูเอย์แล้ว
ซาจิตะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพละ เธอมองตัวเองในกระจกค่อยๆขยับตัวเช็คความเรียบร้อย
"ทุกคนเตรียมตัวพร้อมหรือยัง?! ใกล้จะเข้าสนามแล้วนะ!"
หัวหน้าห้องของพวกเธอยังแข็งขันเหมือนเคยไม่มีเปลี่ยนจากวันแรกเลยสักนิด
"ริทจังยังไม่มาเลยน่ะ"
เด็กสาวผิวสีชมพูหวานเป็นฝ่ายตอบไป
"หา!?"
"เห็นเจ้าตัวบอกว่าตื่นสาย"
จิโร่เองก็เสริม "เห็นว่ามาใกล้ถึงแล้ว"
อีดะยกมือขึ้นนวดขมับ ก่อนที่มินะจะเปรยเรื่องที่ว่าเธออยากจะสวมใส่ชุดฮีโร่มากกว่า - แต่ว่านะ ถ้าใส่ชุดฮีโร่แล้วห้องธรรมดาก็คงน่าสงสารไม่น้อยเลยล่ะ
ซาจิตะยืดตัวเบาๆ มือก็หยิบผ้าจับกุมออกมาจากกระเป๋าเป้นักเรียนของตัวเองกำลังพันมันไว้กับคอให้เหมือนผ้าพันคอเพื่อไม่ให้หล่นหายและสามารถใช้งานได้
ระหว่างที่มือของเธอขยับ
ภายในห้องก็ต้องเงียบงัน เมื่อมีใครสักคนสร้างจุดสนใจขึ้นมาในความวุ่นวาย
"มิโดริยะ"
เจ้าของร่างสูงโปร่ง เรือนผมสองสีขาวและแดงอย่างละครึ่งซีกตรงเข้าไปยืนหยุดต่อหน้าอิซึคุ ดวงตาสองสีคู่นั้นจ้องมองไปยังเจ้าของชื่อ
"ท โทโดโรกิคุง มีอะไรเหรอ?"
"ต่อให้จะจากมุมมองคนนอก ฉันก็คิดว่าฉันเหนือกว่านายอยู่ดี"
โทโดโรกิ โชโตะจ้องอิซึคุ "นายเป็นที่จับตามองของออลไมท์อยู่สินะ ตัวฉันก็ไม่ได้คิดจะสืบเสาะหาความอะไรกับเรื่องนั้นหรอก"
เขากำลังบอกจุดประสงค์
"ฉันจะชนะนาย"
เธอได้ยินเสียงดังจากคามินาริที่เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบฟังคำประกาศศึกของคนที่เจ๋งที่สุดคนหนึ่งในห้อง A
และเห็นสีหน้าไม่พอใจของบาคุโก
"เดี๋ยวสิ ไหงมาตั้งท่าหาเรื่องแบบนี้ตอนใกล้จะเริ่มงานแบบนี้ล่ะ"
คิริชิมะตรงเข้าไปหาสองคนนั้น
"มันก็เรื่องของฉัน - พวกเราที่อยู่ที่นี่ ไม่ได้มาเล่นบทเพื่อนกันซะหน่อย"
ทั้งห้องตกอยู่ในสภาวะเงียบงัน - มันควรจะอยู่ในสภาวะนั้นนานกว่านี้ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะใครบางคนเข้ามาแทรกในบรรยากาศนี้
ใครบางคนที่เปิดประตูเข้ามาแล้วตะโกนเสียงดัง
"อะไรๆกันอ่า ไม่เล่นเป็นเพื่อนอะไรกันเหรอออ! มาเล่นเป็นแฟนริทกันไหม!"
ยัยคนนี้
เอาอีกแล้ว
และดูเหมือนเธอจะพึ่งรู้ว่าสถานการณ์ไม่ได้สังสรรค์เฮฮาปาร์ตี้ - ยัยตัวแสบจึงขยับมือขึ้นมาปิดปากและอุทาน
"อุ๊ย โซซีเรียสกันอยู่เหรอ?"
"ไปเปลี่ยนชุดเถอะ"
"อ อือๆ เปลี่ยนก่อนน้า อย่ามาแอบดูกันล่ะ!"
หลังจากที่ซาจิตะเอ่ยปากไล่ โคซากุระก็รับมุกทันท่วงที ยัยคนผิดจังหวะเมื่อครู่รีบก้าวไปเปลี่ยนเป็นชุดพละ
แต่ก็ต้องยอมรับว่าเพราะความผิดจังหวะ ผิดคิวเมื่อกี้ทำให้สถานการณ์เมื่อครู่ผ่อนคลายความตึงเครียดลง
"ผมไม่รู้ก็จริงว่าเพราะอะไร โทโดโรกิคุงถึงมาบอกว่าจะชนะผม"
อิซึคุที่ได้จังหวะพักหายใจตอนแรกค่อยๆเอ่ย "แต่นายน่ะเก่งกว่าผมแน่ๆล่ะ เรื่องความสามารถบางทีผมก็คงสู้คนอื่นไม่ได้ต่อให้จะมองจากสายตาของคนภายนอก"
ท่าทางคำพูดในแง่ลบที่ทำให้คิริชิมะต้องเอ่ยกับคำพูดของเด็กหนุ่มผมสีเย็นตา "มิโดริยะ ก็อย่าพูดอะไรในแง่ลบแบบนั้นสิ"
"แต่ว่า!"
เธอมองเจ้าของเสียง "ทุกคนรวมทั้งแผนกอื่นๆ เขาก็เล็งที่ตำแหน่งท็อปกันทั้งนั้น ผมเองก็จะยอมน้อยหน้าไม่ได้เหมือนกัน"
ซาจิตะค่อยๆคลี่ยิ้มขึ้นมา
เมื่อเห็นว่าร่างของอิซึคุค่อยๆเหยียดตรงพร้อมกับมองจ้องไปด้วยนัยน์ตาสีมรกตที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นจ้องไปยังโทโดโรกิ
"ผมเองก็จะเอาจริง แล้วคว้าตำแหน่งท็อปมาให้ได้เหมือนกัน!"
เป็นการรับคำท้า
เป็นการตอบรับคำท้าทายกลับไป
"เออ"
เพียงแค่นั้นทั้งสองคนก็ผละจากการประจันหน้ากัน
ซาจิตะตรงเข้าไปหาคนที่แสดงสีหน้ามุ่งมั่นเมื่อครู่
เขาดูหมดแรง ห่อเหี่ยวขึ้นมาในทันใด
มือสองข้างวางบนไหล่ทั้งสองของคนที่พึ่งประจันหน้ากับแรงกดดัน
เด็กสาวผมสีเทาควันบุหรี่ออกแรงบีบนวดให้เขาผ่อนคลายลง
"ซัจจัง"
"พูดได้ดีค่ะ"
เธอบอกกแล้วผละมือออกเมื่อบีบไหล่ให้เสร็จแล้ว
"มุ่งมั่นแบบนี้ เป็นสิ่งที่ดีค่ะ"
"เอาล่ะ!!! พวกนายก็คงรอดูเจ้าพวกนี้กันอยู่ล่ะสิท่า!!?"
เสียงของพิธีกรดังลั่นสนาม
"ดวงดาวใหม่แห่งปาฏิหาริย์ที่แม้จะเผชิญกับการจู่โจมของวิลเลินแต่ก็ยังฝ่าฟันมาได้ด้วยใจอันกล้าแกร่งดุจเหล็กกล้า!!!"
เสียงเชียร์ดังกระหึ่มแม้เพียงแค่การกล่าวนำชื่อเสียงเรียงนามให้กับพวกเรา
"ปีหนึ่งแผนกฮีโร่ห้อง A มาแล้ว!!!!!"
ขาทั้งสองข้าง
ร่างกาย
และหัวใจ
ได้เหยียบย่างสู่สนามแห่งความภาคภูมิในศักดิ์ศรีนี้แล้ว
งานกีฬายูเอย์
เริ่มต้นขึ้นแล้ว
||||
Talk with มาวว ♡
สวัสดีค่ะ มาวค่ะ เจอกันอีกครั้งแล้วนะคะ! วันนี้ก็มาด้วยความตั้งใจเข็นมาครบ100ในคราวเดียว ไม่แบ่งครึ่งแล้วค่ะ แงๆๆ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ทุกคนมอบให้กันมานะคะ มาวเองดีใจมากๆและหวังว่าจะได้รับความรักและกำลังใจแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แง
รักทุกคนค่ะ ขอบคุณนะคะ ❤
ความคิดเห็น