คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ARC X :: X1. [ I just wanna.... {Ver.INVERTED} ]
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
note - คาร์แรคเตอร์ของตัวละครเป็นแบบ inverted ver. ยกตัวอย่างเช่น เดกุมีผมสีม่วง ตาสีม่วง นิสัยเอื่อยเฉื่อย เบื่อหน่ายง่าย เรียบนิ่ง เฉยชา และ ซัจจังมีผมสีเทา ตาสีแดง นิสัยไม่ได้ดุเป็นแม่ มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า สดใส เข้าถึงง่าย ดังนั้นจะเรียกว่า OOC ได้ก็คงไม่ผิด (ตัวละครอยู่ปีสองนะคะ)
ARC X :: X1. [ I just wanna… {Ver.INVERTED} ] || เนื่องในโอกาสฟิคครบรอบ 1 ปี
"เจ็บ"
เธอมุ่ยหน้าหลังได้ยินคำสั้นๆจากคนหน้าปลาตายตรงหน้าที่กำลังนั่งอยู่ด้วยกันบนเตียงคนผู้ป่วยของห้องพยาบาล เด็กสาวผมสีเทาเข้มเกือบดำมุ่ยหน้าของตัวเองลงเมื่อได้ยินคำนั้นออกมาจากอีกฝ่าย
"มิโดริยะคุง"
เธอไม่พอใจเลย ทั้งๆที่ตัวเองก็กำลังเป็นห่วงใบหน้าราบเรียบที่บาดเจ็บอยู่แท้ๆ แต่เขากลับไม่ได้สนใจความเป็นห่วงกลับกันยังมาพูดให้เธอรู้สึกเสียน้ำใจที่กำลังตั้งใจทำแผลให้เขาอีก
หากแต่เจ้าของเรือนผมสีม่วงไวโอเล็ตและนัยน์ตาสีอเมทิตย์ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมาแตกต่างจากเดิม เขาไม่ยอมพูดอะไรต่อ - เป็นความรู้สึกที่ทำให้ซาจิที่มักจะร่าเริงและมีรอยยิ้มรู้สึกอึดอัด
อึดอัดจนไม่อยากทำแผลให้ต่อ
"โอเค ถ้าเธอบอกว่ามือหนักนัก งั้นเธอก็เชิญทำแผลไปคนเดียวเลย มิโดริยะคุง ฉันไม่ทำให้เธอแล้ว"
ซาจิตะปิดกล่องปฐมพยาบาลที่ตนเองถืออยู่ เด็กสาวผมสั้นหยักศกสีเข้มลุกคล้ายจะเดินหนีออกไป หากแต่เพื่อนร่วมห้องของแผนกฮีโร่กลับคว้าข้อมือเอาไว้ เด็กสาวหน้ามุ่ยที่มักมีรอยยิ้มประดับหันมองใบหน้าเรียบนิ่งของเจ้าของแววตาที่ไร้ชีวิตชีวา
"ซาจิ"
เขาเรียกชื่อเล่นเธออย่างถือวิสาสะพลางถอนหายใจ "เธอลืมไปรึไง ว่าตัวเองใช้อัตลักษณ์ของเธอกับฉันได้" มิโดริยะพูดด้วยท่าทีเบื่อหน่ายที่จะต้องออกแรงอธิบาย
ใบหน้าของเด็กสาวขึ้นสีระเรื่อเพราะอายที่ตนลืมไปว่าตนเองไม่เห็นจำเป็นจะต้องยกกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้เขาแบบนี้เลย ในเมื่ออัตลักษณ์ของเธอสามารถช่วยเขาได้เพียงแค่สัมผัส
อาจเพราะเธอนิ่งค้างนานไปหน่อย ทำให้คนเจ็บเอ่ยย้ำ
"ทีนี้ก็นั่งลงแล้ว ใช้อัตลักษณ์ของเธอ"
เสียงเนิบบอก ซาจิตะเบะปากน้อยๆคล้ายไม่พอใจ เธอขยับฝ่ามือของตนเข้าไปใกล้ - ยังไม่ทันจะสัมผัส อิซึคุก็รวบข้อมือข้างที่เธอถนัด ให้เธอวางฝ่ามือลงแนบแก้มของเด็กหนุ่มใบหน้ากระที่มีเรื่องวิวาทชกต่อยกับคิริชิมะในห้อง
"มิโดริยะคุง!"
เธอส่งเสียง
"หนวกหูน่า"
น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว พร้อมกระชับมือเธอให้แน่นขึ้น นัยน์ตาสีไวโอเล็ตสบกับนัยน์ตาสีแดงเข้มอีกครั้ง คราวนี้หัวใจของซาจิกระตุกยามที่เจ้าคนหน้าปลาตายตรงหน้าพ่นลมหายใจรดลงบนฝ่ามือของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบชวนให้ท้องของเธอ - เหมือนมีผีเสื้อกระพือปีกบินว่อนท้อง
"หยุดพูดแล้วทำให้ฉันสักที ซาจิ"
ทุกคนมักบอกว่าอิซึคุกับซาจิตะ
เป็นเสมือนขั้วแม่เหล็กที่ตรงกันข้ามกัน
อีกคนเฉยชากับแทบทุกสิ่ง ขณะเดียวกันเด็กสาวผมสั้นสีเทาเข้มคนนั้นกลับกระตือรือร้นและมีทีท่าสดใส เข้าถึงง่ายและมีแต่คนล้อมรอบตัวเธอ
อิซึคุมองภาพตรงหน้าอีกครั้ง
เด็กหนุ่มไม่เคยรู้สึกชอบใจกับเรื่องนี้เลยสักครั้งเดียว
เขาไม่ชอบ
เวลาที่ทุกคนสนใจเธอจนเกินไป
"เห… มิโดริยะคุง"
เสียงลากยาวกวนประสาทดังออกมาจากเพื่อนสนิทในกลุ่ม เจ้าของผมสองสีดำและน้ำเงินกำลังเท้าคางมองมาที่เขา ใบหน้านั้นประดับรอยยิ้มสนุกสนานคล้ายกำลังสนุกอยู่ "แอบมองเธออีกแล้วนะ"
"ยุ่ง"
"เย็นชาจังเลยน้าา"
ลูกชายของอันดับหนึ่งเท้าคางมองเพื่อนร่วมห้องพร้อมยังส่งยิ้มที่ชวนให้รู้สึกหงุดหงิด อิซึคุถอนหายใจ ไม่ทันที่เขาจะโต้ตอบอะไรกลับไป อีกฝ่ายก็เอ่ยปาก
"เอาเข้าจริง ถ้ายังทำตัวเฉื่อยชากับเธอมากๆ ระวังเธอจะไม่ชอบเอานะ พ่อคนนิสัยเสีย"
เขาไม่ได้สนใจ
ไม่ได้สนใจในคำพูดของโทโดโรกิ
แต่
รู้อีกที ขาทั้งสองข้างก็พาตัวเองลุกจากเก้าอี้ตรงไปหาเด็กสาวผมสีเทาเข้มสั้นหยักศกที่กำลังพูดคุยกับคนอื่นอยู่ - รู้อีกทีตาสีแดงเข้มที่ตอนแรกหันมองคนอื่นก็หันมาสบตากับเขา
อิซึคุไม่ชอบความรู้สึกที่เกิดขึ้นเวลาสบตาเธอ - ความรู้สึกที่เหมือนโลกของเขากำลังสั่นคลอนเพราะหัวใจที่เต้นแรง ไม่ชอบความรู้สึกเหมือนอะไรสักอย่างที่บอกว่าเขาเจอใครบางคนที่ตัวเองตามหามาตลอด
เขาชอบที่ตัวเองเฉยชากับทุกสิ่ง - และเพราะแบบนั้นลูกสาวบุญธรรมของอาจารย์ไอซาวะตรงหน้าเขาจึงเป็นอุปสรรคใหญ่ที่ตัวเขาต้องจัดการให้ได้
ยอมรับเลย ชิโอริ ซาจิตะ คนนั้นทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน แม้ว่าเธอจะแค่ทำตัวปกติของเธอ
"มิโดริยะคุง?"
เธอเป็นฝ่ายเปิดปากถามเขาก่อนว่าจุดประสงค์ในการตรงเข้าไปหาเธอคืออะไร อิซึคุไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกไปมากนัก และเพียงคำพูดที่เล็ดลอดออกจากปากของตัวเอง ก็ทำให้หนังสือที่อยู่ในมือของเด็กสาวผมสั้นร่วงลงกับพื้น - หรือทุกคนที่อยู่ด้วยกันก็เผลอค้างนิ่งชะงักขึ้นมาทันตาเห็น
คงจะมีเพียงแต่โทโดโรกิ โชโตะที่หลุดยิ้มบนใบหน้าหลังได้ยินคำพูดหนักแน่นที่สวนทางกับน้ำเสียงเรียบเนิบนาบที่บ่งบอกถึงอารมณ์เบื่อหน่ายของเขา
"มาเป็นแฟนฉัน ซาจิ"
ซาจิตะตาเบิกกว้างหลังคำขอแสนขวานผ่าซาก ไม่มีความโรแมนติกชวนให้รู้สึกว่าคนพูดขอไปทีหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย - ยิ่งหลังพูดจบ เจ้าของผมสีไวโอเล็ตก็หันหลังให้หล่อน และ เดินกลับไป ทิ้งหล่อนกับกลุ่มเพื่อนที่อึ้งค้างทำตัวอะไรไม่ถูก - ซาจิไล่สายตามองไปยังคนอื่นคล้ายขอความช่วยเหลือเธอที่กำลังอ้ำอึ้ง
"อ่า...แล้วยังไงต่อนะ?"
เด็กสาวผมสีอีกาขยับมือจับเส้นผมทัดหูของตัวเองและเอ่ยด้วยท่าทางสงบ ซาจิหัวเราะแห้งกับการช่วยแก้สถานการณ์ของโคซากุระเพื่อนร่วมห้อง
มิโดริยะคุง คนบ้า
เธอก่นด่าในใจ - ไม่เข้าใจเลยว่าอีกฝ่ายเล่นอะไรของเขาอยู่
อะไรคือการขอเป็นแฟนแบบที่เธอไม่ทันตั้งตัวเลย!
ไหนจะคำพูดคำจาเหมือนถูกบังคับให้มาพูดแบบนั้นอีก!
เล่นบ้าอะไรของเขากัน
คนบ้า! คนบ้า! บ้าที่สุดเลย!
บ้า
บ้าที่สุด - บ้าที่เธอดันเขินกับการล้อเล่นแปลกๆแบบนั้น
เอาน่า ไม่มีทางซะหรอก ไม่มีทาง
ซาจิสะบัดหัวของตัวเอง เธอตั้งใจเรียนในคาบบ่ายไป แม้ว่าในความคิดจะออกสับสน เวลาค่อยๆขยับล่วงเลยไป เด็กสาวเลขที่สิบสองของห้อง 2-A แผนกฮีโร่ได้แต่พยายามรวบรวมสมาธิและมีสติที่สุดเท่าที่จะทำได้
เธอบอกตัวเองแบบนั้น ปลอบตัวเองแบบนั้น
เพื่อค้นพบว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย
เมื่อเวลาเรียนหมดลง
"กลับบ้านกัน ซาจิ"
เจ้าคนที่ทำให้ความคิดของเธอปั่นป่วนมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะและมองตรงมายังเธอ - ทำให้เธอที่กำลังจะเก็บของผงะลง เมื่อสายตาของเพื่อนร่วมชั้นต่างมองมารวมกัน ซาจิตะอ้าปากพะงาบ เสมือนร่างกายลืมวิธีที่จะปิดปากไปชั่วคราว
"เร็ว"
เขาเร่งเธอ
ซาจิตะสะดุ้งโหยง เธอร้อนรนแบบทุกครั้งเวลาถูกจี้ เด็กสาวที่มักเป็นมิตรกับคนอื่นๆรู้สึกได้เลยว่าในตอนนี้สายตาของทั้งห้องต่างจับจ้องมองมาคล้ายอยากรู้
ถ ถ้ารู้ว่าจะถูกมองขนาดนี้ก็ไม่เมคเฟรนด์ไปทั่วแต่แรกหรอก!
"อ อื้อ เข้าใจแล้ว มิโดริยะคุง"
อิซึคุตวัดตามองเธอ นัยน์ตาเอื่อยเฉื่อยที่เธอไม่ชิน จ้องเธอแบบทุกครั้ง เป็นสายตาที่ซาจิตะพออ่านออกได้ว่าหมายถึงไม่พอใจ
"ซาจิ"
"ว่า...ว่าไง?"
"อาจารย์ไอซาวะเขาไม่ได้สอนเธอเหรอว่าคนเป็นแฟนกัน เขาไม่เรียกนามสกุลกัน"
มันจะห้าวเท้าพ่อเธอมากเกินไปแล้วนะ
อย่าหาว่าไม่เตือนนะ มิโดริยะ อิซึคุ!
อีกอย่างนะ
เธอยังไม่ได้ตกลงเลยสักนิด คิดเองเออเองแล้ว
ไม่ได้อยากเป็นแฟนของอีกฝ่ายซะหน่อย!
ไอ้คนเอาแต่ใจ!
อิซึคุค้นพบว่าการเป็นแฟนทำให้ความรู้สึกของเขาสงบลง
เวลาเห็นใครมาวุ่นวายกับเพื่อนร่วมห้องผมสีเทาเข้ม อาจเพราะสถานะที่แปะไปเลยทำให้ตัวเองรู้สึกสบายใจ
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ปฏิเสธอะไร เขาก็จะถือว่าตกลง
"ซาจิ"
เขาเอ่ยเรียกเธอหลังจากที่เพื่อนสักคนในห้องที่เขาไม่ได้ใส่ใจจำชื่อเดินออกไปแล้ว เจ้าของตาสีแดงเข้มหันมามองเขา ใบหน้าที่มักร่าเริงมีรอยยิ้ม มุ่ยหน้าอีกครั้ง
ก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก
แต่หล่อนจะทำหน้าให้เขาอยากหยิกแก้มของหล่อนเพื่ออะไรกัน
"อะไรกัน มิ --"
"เคยสอนว่าอะไร"
เขานิ่งพูด เธอชะงัก แฟนสาวของเขาหน้าขึ้นสี เธอกัดฟัน
"อิซึคุคุง"
"เก่งมาก"
เขาเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มสีเทาเข้ม เธอสะบัดหัวหนี "ไม่ใช่หมานะ!"
"แล้วเป็นหมามันไม่ดีตรงไหน?"
เขาถามเรียบๆต่อล้อต่อเถียง สาวเจ้าฮึดฮัด มือกำหมัดแน่นคล้ายอยากจะชกเขาสักทีให้คลายความรู้สึกหงุดหงิดปนหมั่นไส้
"ไม่คุยด้วยแล้ว"
เขายักไหล่กลับไปอย่างไม่ยี่หระอะไร - มองเธอที่ดูหัวเสีย
พอเห็นแบบนั้นก็
"น่ารักเนอะ"
"โทโดโรกิ"
"ครับ ว่าไงครับบบ?"
"เอนดิเวอร์ไม่เคยสอนเรื่องอย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านเหรอ?"
"แหม ดุจัง"
เขาถอนหายใจ รู้สึกเซ็งเสียเต็มประดา
"นี่ มิโดริยะคุง"
"ไรอีก"
"ดูมีชีวิตชีวาขึ้นผิดหูผิดตามากเลยนะ - คนมีความรักมันก็เป็นแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าน้าาา"
โทโดโรกิชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมากจนน่าหงุดหงิด
เขาตัดสินปล่อยเบลอไป
ขณะที่ยกมือที่ขยุ้มเส้นผมสีเทาเข้ม
กลิ่นแชมพูอ่อนๆ - ที่ไม่ใช่กลิ่นยาฆ่าเชื้อชวนหงุดหงิด
รู้สึกดี
จนอายขึ้นมา - จนเขาต้องยกมือขึ้นมาจับหัวตัวเองเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้นมา
หัวใจเจ้ากรรมกลับมาเต้นแรง สั่นไหว จนน่าหงุดหงิดแบบก่อนหน้านี้อีกแล้ว
เออ เต้นให้พอเลยนะ
เต้นกับคนนี้ให้พอเลยนะ ไอ้หัวใจเฮงซวย
แฟนกันเขาทำอะไรบ้าง เธอไม่รู้เลยสักนิด
ชีวิตของเธอหลังจากที่ถูกมัดมือชกให้เป็นแฟนน่ะ มันไม่ต่างอะไรจากเดิมเท่าไรหรอก เพิ่มเติมก็แค่รู้สึกว่าตัวเองถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลาจากสายตาของคนขี้เบื่อคนนั้น
บางทีมันอาจเป็นวิธีคลายเบื่อของมิโดริยะ อิซึคุ
เพราะแบบนั้นเธอจะรอ
รอวันที่เขาเบื่อเธอ
มันควรจะเป็นแบบนั้น…
ถ้าหากว่า
"ซาจิ"
"อะไรเหรอ?"
"เสาร์นี้ ไปเดทกัน"
เธอค้างอีกครั้ง ไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
อีกอย่างคบกันมาตั้งเดือนกว่า พี่งจะพูดถึงเรื่องเดทงั้นเหรอ
แต่สุดท้าย เธอก็มาตามนัด
"ก้มหน้าทำไม?"
เขาถาม
"อ่า...แค่ไม่ชินนิดหน่อย"
"เหรอ?"
เขาตอบรับเนือยๆ
"ก็เห็นออกมาเที่ยวกับพวกผู้หญิงในห้องบ่อย"
"มันเหมือนกันที่ไหนเล่า!"
จากเดิมที่ก้มหน้าประหม่า ซาจิตะเงยขึ้นมาโวยใส่ คนถูกโวยถอนหายใจใบหน้าออกไปทางเซ็งๆไม่น้อย - เขาคว้าข้อมือของแฟนสาวอย่างเอาแต่ใจแล้วลากพาเดินไป
เกเร โคตรเกเรเลย
ซาจิตะไม่ชอบคนแบบนี้เลยสักนิด
เป็นการเดทที่ไม่เห็นจะสนุกอะไรเลยสักนิด
ไม่มีความสนุกใดๆเลย
"นี่"
"อะไรอีก?"
"น่าเบื่อ"
เขาพูดหลังจากที่พาเธอไปเล่นเครื่องเล่นโลดโผนและผ่านเข้าบ้านผีสิง ก่อนจะมานั่งสงบๆกันในคาเฟ่
"นายก็เบื่อทุกอย่างไม่ใช่หรือไง?"
"ไม่"
"ถามจริง" ซาจิตะถอนหายใจ "มีอะไรที่นายไม่เบื่อบ้าง ถ้าคิดดีๆก็คงจะตอบได้แค่ว่าเบื่อทุกๆอย่างน่ะแหละ--"
"ฉันเบื่อทุกอย่างจริงๆ"
มนุษย์ขี้เบื่อบอกเธอแบบนั้นก่อนจะเท้าคางมองจ้องมาอีกครั้ง ก่อนที่นิ้วมือนั้นจะดีดลงมาบนหน้าผากของซาจิที่นั่งตรงข้าม เธอยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง ปากขยับคล้ายจะแยกเขี้ยวใส่
"ที่ไม่เบื่อก็มี"
"เมื่อกี้บอกทุกอย่าง"
"อันนี้เป็นข้อยกเว้น"
เจ้าของผมสีไวโอเล็ตบอก
"แฟนฉัน - ทำไมฉันจะต้องเบื่อแฟนตัวเอง?"
ซาจิตะสำลักน้ำที่กำลังดื่ม
"อะไรนะ?"
"เข้าใจอะไรยากจริง"
คนตรงหน้าบ่น
"ก็บอกว่ามีเธอที่ฉันไม่เบื่อไง"
ซาจิตะอ้าปากพะงาบ รู้สึกเหลือเชื่อที่ได้ยินถ้อยคำแบบนั้น เด็กสาวผมสีเทาเข้มไม่รู้จะทำตัวยังไงต่อ ตาสีแดงเข้มหลุบลง กำลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ไอ้ที่หมอนี่ทำมาตลอด
มันชอบเราจริงเหรอ -- บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว
"อ่า...ถามจริงนะ ต้องการอะไรเนี่ย?"
คราวนี้มิโดริยะแสดงท่าทางไม่พอใจ
"ต้องการเอามั้ง"
"หยาบคาย!"
ทางนั้นส่ายหัวบ่งบอกถึงความเอือมระอาไม่น้อย
"เอาเป็นว่าต้องการเป็นแฟนต่อ"
"หา?"
"ก็ตามนั้น"
ทางนั้นยักไหล่ไม่ยี่หระ
"แค่อยากจะรักคนที่ตัวเองคิดว่าไม่มีทางเบื่อแค่นั้น พอใจรึยัง?"
บอกเลยนะ
ชิโอริ ซาจิตะ
อยากจะกำหมัดต่อยหน้าคน
"จะกลับแล้ว"
เธอบอก รู้สึกหงุดหงิดจนโมโหขึ้นมา มือวางเงินไว้บนโต๊ะในส่วนของตัวเอง ตัวก็เดินออกจากร้าน รู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ไม่น่ามาเลย - ไม่น่าเลยสักนิด
ซาจิตะกอดอกตรงป้ายรถเมล์ เธอยืนรอรถด้วยความรู้สึกโมโหขึ้นมา เด็กสาวปีสองของแผนกยูเอย์หงุดหงิดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด หมอนั่นก็เป็นแบบนี้ เป็นตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน ตั้งแต่วันที่เธอเปิดประตูห้องเข้าไปตอนปีหนึ่ง ทั้งๆที่ยิ้มให้แต่ก็ถูกโต้กลับมาว่า ยิ้มเพื่อไร เป็นสถานการณ์ที่ทำให้รู้สึกกำหมัดกับความปากสุนัขขวานผ่าซากของอีกคน
ระหว่างที่กำลังรอรถเมล์ ฝนก็ตกขึ้นมา
วันซวยจริงๆเลย
"จะกลับไหม?"
เธอสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงกระซิบข้างหูจากด้านหลัง คนที่เธอทิ้งไว้ที่ร้านตามมาพลางทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไร ในมือของเขามีร่มหนึ่งคัน
"จะกลับไหม?"
ถามเธอย้ำอีกครั้ง
ซาจิตะไม่ตอบ
"ถ้าไม่กลับ จะคิดว่ามีใจให้ กลัวหวั่นไหว"
"อยากกลับเดี๋ยวนี้เลย"
เธอรีบตอบ เขาถอนหายใจก่อนจะแบ่งที่ในร่มให้เธอ เด็กสาวไล่สายตาสีแดงเข้มของตัวเองมองน้ำฝนผ่านสายตาของตน ก่อนจะเซเมื่อรู้สึกถึงแรงผลักจากด้านหลัง ทำให้เซออกมาจากร่มที่หลบฝน
"ทำอะไรเนี่ย?!"
"หมั่นไส้"
"มันใช่เหตุผลเหรอ?!"
คนทำหน้าปลาตายไม่ตอบอะไร เพียงแต่พูดด้วยน้ำเสียงเอื่อย
"อยากเห็นคนเปียก"
มันต้องสักหมัดแล้วไหม ขนาดนี้
เธอผลักอีกคนบ้าง เขาเซตามแรงผลักจนปล่อยร่มหลุดจากมือ
"ทำอะไร?"
"หมั่นไส้เหมือนกัน"
เธอแลบลิ้นใส่
มันงี่เง่าชะมัด
ที่เล่นน้ำฝนไป จนไม่กลัวเลยที่จะเป็นหวัด
มันงี่เง่า
ที่คนที่เธอเล่นด้วคืออีกฝ่าย
"เป็นไงล่ะ โดนซะบ้าง"
"เหรอ?"
เขาออกแรงยีหัวซาจิตะท่ามกลางฝนที่ตก เธอพยายามสะบัดหัวหนี - และจังหวะที่ช้อนตามองอีกคนขึ้นไปด้วยรอยยิ้ม อิซึคุก็ค้างนิ่งไป
จนต้องปล่อยมือออกมาเอง
และหยิบร่ม
"กลับได้แล้ว"
"ไม่เล่นต่อรึไง?"
"อือ"ทางนั้นตอบสั้นๆ
ซาจิตะถอนหายใจ
โดยที่เธอไม่รู้เลย - ว่าคนที่กางร่มพาเธอกลับบ้าน
ถ้าเธอยิ้มแบบนั้นล่ะก็
คงไม่มีวันเบื่อจริงๆ
||||
Talk with มาวว ♡
เป็นเพียงตอนพิเศษ ไม่มีผลต่อเรื่องหลักนะคะ
เหตุเกิดจากกรีดร้องกับเดกุคุงเวอร์ชั่นนี้มากๆเลยกาวฟิคออกมาครับ ;_____;
บอกเลยนะว่าเป็นอะไรที่ไม่คีพคาร์เลยค่ะ คาร์ตัวละครหลุดรุ่ยมาก แง 5555555
หวังว่าทุกคนจะอ่านแล้วชอบและรู้สึกว่ามันเพลินดีนะคะ
รักทุกคน ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
ฝันดีและอรุณสวัสดิ์นะคะ! ❤
ความคิดเห็น