โรงเรียนมหาเวทย์ world pretends

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 8

บทที่ 8

อากาศปลอดโปร่งโล่งสบายเหมาะกับเช้าวันใหม่ยิ่ง แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่วนภาและผืนดินปลุกเหล่าสิ่งมีชีวิตให้ตื่นจากนิทรา บ่งบอกว่าถึงเวลาเริ่มต้นใหม่ของอีกวัน..

แสงแดดอ่อนค่อยๆ ทอดแสงจากระเบียงมายังปลายเตียงของชายหนุ่มผู้กำลังหลับใหล ไอร้อนจากแสงแดดสัมผัสกับขาอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแกร่งที่ยื่นออกมานอกผ้าห่มเพียงเล็กน้อย ทำให้ขาแกร่งต้องชักขากลับเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มตามเดิม สายลมหอบไอร้อนจากแสงแดดพัดลอดหน้าต่างที่แง้มไว้เข้ามาภายในห้อง กระทบเข้ากับใบหน้าคมเข้มของบุรุษจนเกิดเป็นภาพที่งดงามยั่วยวนตา..

ซิกฟรีดปรือตาเบาๆเมื่อรับรู้ถึงไอร้อนที่กระทบหน้าเขาก่อนจะค่อยๆใช้ดวงตาสีแดงของตนปรับแสงร้อนเหล่านั้นให้คุ้นชิน ผิวขาวซีดราวกับมิได้ต้องแสงใดๆค่อยๆเล็ดรอดออกจากผ้าห่มผืนหนา เรือนร่างบุรุษเพศเย้ายวนสายตาสายลมและแสงสุริยะราวกับดึงดูดให้จ้องมอง..

“ฮาว..ว..ว..” ซิกฟรีดบิดขี้เกียจก่อนจะยกมือป้องปากหาวยาวๆทีหนึ่งแล้วจึงค่อยลุกออกจากเตียงมุ่งตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล แต่ก็ต้องชะงักเมื่อประสาทสัมผัสของเขาที่ยังไม่ตื่นเต็มที่ดันได้ยินเสียงหนึ่งดังออกมาจากกำแพง

‘อ๊า..อ๊ะ..อ๊า อือ..อ๊า..’

เสียงครวญครางหวานชวนให้คิดไปไกลดังเล็ดรอดออกมาแม้จะแผ่วเบา แต่สำหรับสายเลือดแวมไพร์บริสุทธิ์เช่นเขาแล้วนั้น...เสียงนี้มันช่างดังชัดเจนราวกับว่าดังอยู่ข้างหูเลยทีเดียว – มือหนาลูบหน้าตนเองทีหนึ่งด้วยความปลงจิตก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำธุระของตน ‘มนุษย์หนอ...ไม่ว่าเวลาใด ก็เสพกามารมณ์ได้ทุกเวลาจริงๆ’ นั่นคือสิ่งที่ชายหนุ่มคิด

ใช้เวลาไม่นาน ร่างหนาในชุดลำลองก็เก็บข้าวของออกจากห้องพักที่ตนเองเช่าแล้วมุ่งเดินลงไปชั้นล่างเพื่อคืนกุญแจทันที แต่หูของเขามันก็ช่างดีจริงๆ เสียงครวญครางและเสียงเนื้อกระทบเนื้อยังคงดังอยู่ ราวกับว่าพวกเขาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยใดๆ ‘อ๊า แรงอีก ได้โปรด..อืออ..แรงอีก อ๊า..ท่า..ท่านสโมค แรงอีก..’

ตึกๆ

“อ้าวคุณชาย ท่านจะไปแล้วรึ – ”  เสียงแหบๆของผู้ดูแลดังขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงของชายหนุ่มเดินตรงมาทางตนพร้อมสัมภาระด้านหลัง

“อืม..” ซิกฟรีดส่งเสียงแค่นั้นก่อนจะคืนกุญแจแล้วเดินออกจากร้านไป โดยมีรอยยิ้มการค้าของชายชราเป็นฉากหลังของเขา ร่างสูงเดินไปตามถนนที่มีผู้คนเดินพรุกพร้านเต็มไปหมดอย่างครองแคร้วแม้จะมีย่นจมูกบ้างเมื่อได้กลิ่นที่ตนเองไม่พึงชอบ จุดมุ่งหมายของเขาคือ ประตูทางเข้าโรงเรียนมหาเวทย์ ที่ตอนนี้อัดแน่นไปด้วยฝูงชน!

เสียงจอกแจกจอแจดังขึ้นไม่ขาดสายตลอดสายทางที่มุ่งสู่ทางเข้าโรงเรียนมหาเวทย์แสนเกรียงไกร ร่างบอบบางของอิสตรีนางหนึ่งเด่นสง่าท่ามกลางฝูงชนเหล่านั้น สเตลล่า เทอร์มินเลี่ยน ในชุดสีดำสลับขาวยืนเกาแก้มด้วยความเขินอายเมื่อมีแต่สายตาจับจ้องมาที่ตน ในใจก็ภาวนาให้ผู้เป็นพี่ออกมารับตัวเธอเข้าไปเสียที แต่ทะว่าเหมือนหญิงงามจะมีเทพเจ้าโชคร้ายสิงสถิต...

“ว้าย! กระเป๋าของข้า!!!” สเตลล่าหลุดเสียงร้องเมื่อจู่ๆตนก็โดนชนแถมกระเป๋าสัมภาระที่มีจดหมายสำหรับเข้าโรงเรียนอยู่ในนั้นถูกช่วงชิงไปต่อหน้าต่อตา ใบหน้าหวานซีดเผือกตามนิสัยที่แสนจะขี้กลัวก่อนจะออกตัววิ่งตามเมื่อนึกได้ในสิ่งที่พี่ชายพูดย้ำเสมอ ‘ถ้าน้องไม่มีจดหมาย...น้องก็เข้าเรียนไม่ได้ จำไว้ ห้าม-ทำ-หาย-เด็ด-ขาด’

ตึกๆ

ร่างบางวิ่งตามคนร้ายแทบจะไม่ทัน แต่สายตาดุจเหยียวก็ยังคงแลเห็นว่าคนร้ายอยู่ที่ใด สมองน้อยๆคลุดคิดถึงบทเรียนที่เคยได้รับการสั่งสอนจากพี่ไปด้วยขณะวิ่ง แต่เหมือนเทพโชคร้ายจะรักเธอเหลือเกิน..

“หลีกไป!! รถม้ามังกรอสูรดำมาแล้ว หลีกๆ”

“นังหนู หลีกเร็ว!!!!”

“หือ?...ว้าย!!!”

สเตลล่าที่วิ่งตามคนร้ายจนมาถึงโซนสำหรับจอดรถม้าของเหล่าชนชั้นสูงและราชวงค์หยุดวิ่งเมื่อได้ยินร้องตะโกนเรียกตนให้หลีกทาง แต่ราวกับว่าความกลัวตรึงขาเล็กๆทั้งสองเอาไว้กับที ใบหน้าหวานซีดเผือกพร้อมกับเหงื่อที่ไหลย้อยจนเปียกชุ้ม ในใจคิดซ้ำไปซ้ำมา ตายแน่ๆ ตายๆ ฮือ ท่านพี่ช่วยน้องด้วย!

เอี๊ยด!!! พรึบ!

สเตลล่าหลับตาปี๋เพื่อรอรับความรู้สึกเจ็บที่จะต้องต้องถาโถมเข้ามา แต่เธอก็ต้องร้องเอ๊ะในใจเมื่อไม่ได้รู้สึกเจ็บใดๆ แถมรับรู้ได้ถึงความรู้สึกอุ่นว้าบแปลกๆที่ผ่านเนื้อผิวของตนเอง เปลือกตาค่อยๆปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือดวงตาสีเหลืองอัมพันธ์เหลือบแดง

“ค..คือ..”

ตุบ!

“โอ๊ย!” หญิงสาวหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อจู่ๆก็ถูกเหวี่ยงร่างลงกับพื้นเสียเต็มแรงโดยไม่ทันได้ตั้งตัวใดๆ ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองค้อนใส่บุรุษผู้เหวี่ยงตนลงอย่างไม่พอใจทีหนึ่ง พร้อมกับพองแก้มและลูบสะโพกปอยๆ

“เจ้าอยากตายรึไง?” เสียงทุ้มทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มดังขึ้น แววตาของเขาราวกับว่ากำลังจ้องจับผิดเธออยู่ “รึว่า?...ต้องการเรียกร้องความสนใจจากข้า”

กึด! “ใครอยากเรียกร้องความสนใจจากท่านกัน!” สเตลล่าค้อนเสียงใสก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนแม้จะเจ็บที่สะโพกก็ตามที ดวงตาสีฟ้าอ่อนจ้องเขม็งบุรุษเบื้องหน้าด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะสะบัดผมแล้วเดินหนีไปทันทีด้วยใบหน้าบึงตึงที่โดนสบประมาท ทิ้งไว้เพียงเหล่าฝูงชนและชายหนุ่มผู้ถูกค้อนขอด

ตึกๆ

“ให้ตายสิกระเป๋าก็ถูกขโมย แถมยังมาเจอบุรุษหลงตัวเองอีก – ทำไมข้าซวยแบบนี้เนี้ย!” สเตลล่าบ่นพึมพำไปตลอดทาง ในขณะที่ใช้สายตากวาดหาหัวขโมยที่บังอาจขโมยกระเป๋าของเธอไป ตอนนี้เธอโกรธมากจนลืมเลือนความกลัวจนหมดสิ้น... กว่าจะรู้ตัว เธอก็เดินออกมาไกลจากจุดนับพบกับพี่ชายเสียแล้ว... แต่โชคยังดีเมื่อสายตาดันไปเห็นบุรุษผู้หนึ่งที่ทำหน้าร้อนใจอยู่

“ท่านพี่ฟิลิป!!” หญิงสาวโดดโบกมือโหย่งๆก่อนจะวิ่งตรงไปหาผู้เป็นพี่ด้วยความดีใจ

“สเตล?! หายไปไหนมาห่ะเรา พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม!!” ฟิลิป เทอร์มินเลี่ยน ดุน้องสาวด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะโผล่เข้ากอดน้องสาวตัวน้อยด้วยความคิดถึง “เด็กดื้อ พี่บอกให้รออยู่นี้ยังจะหนีไปเล่นซนอีกนะเรา”

“ข้าเปล่าเล่นซนนะเจ้าค่ะ – มีขโมยมาแย่งกระเป๋าข้าไป ในนั้นมีจดหมายข้าเลยวิ่งตาม” สเตลล่าพองแก้มก่อนจะออดอ้อนพี่ชาย ฟิลิปร้องอ๋อออกมาก่อนจะหันไปส่งสายตาให้เพื่อนชายที่กำลังเล่นกับต่างหูของตนเองอยู่ทีหนึ่ง ชายหนุ่มผู้ถูกเพื่อนส่งสายตาขอร้องเลิกคิ้วมองทีหนึ่งก่อนจะบ่นงุบงิบๆใส่

“ข้าเป็นประธานหอนะ ทำไมต้องทำตามคำสั่งเจ้าด้วย”

“- - เพราะข้าไม่ไว้ว่างใจให้เจ้าอยู่กับน้องน้อยของข้านะสิ!” ฟิลิปส่งสายตาจิกกัดให้เพื่อนก่อนจะลูบหัวกลมๆของหญิงสาวด้วยความรักใคร่

“เหอๆ ไอ้คนติดน้อง!” เมแกน แจ๊คควาลีน ผู้ดำรงตำแหน่งประธานหออัสเบสกรอกตาใส่รองประธานผู้ติดน้องทีหนึ่ง ก่อนจะยอมทำตามที่อีกฝ่ายขอโดยการออกตามหาหัวขโมยผู้นั้นทันที แต่ก็ไม่วายหันกลับมาตะโกนสั่งไว้ทิ้งท้าย “เจ้าติดหนี้ข้า จำไว้!!”

ไม่ไกลจากจุดที่สองพี่น้องกอดกันอยู่ ชายหนุ่มผู้ถือครองสายเลือดแวมไพร์อันบริสุทธิ์กำลังส่งสายตามองหาป้ายสำหรับส่งจดหมายเข้าเรียนของตน และเขาก็เห็นแล้วว่าอยู่ที่ใดก่อนที่ร่างหนาจะเดินมุ่งหน้าไป..

การรับสมัครนักเรียนเข้าสู่โรงเรียนมหาเวทย์นั้นไม่ได้ยุ่งยากประการใด เพราะ นักเรียนทุกคนจะได้รับจดหมายรับรองจากทางโรงเรียนเพื่อมายื่นในจุดที่กำหนดไว้ โดยมีด้วยกันทั้งหมด 4 จุดตามป้ายที่ตัวแทนติดประกาศ

จดหมายรับรองจากโรงเรียนมหาเวทย์ แบ่งออกเป็นทั้งหมด 3 สี สีขาว สีดำและสีเทา

จดหมายสีขาว ส่งถึงประชาชนธรรมดาที่มีพลังเวทย์และถูกพลังกักขังพลังเวทย์ ทุกเผ่าพันธุ์และทุกฐานะ แม้แต่ขอทาน ยาจกหรือเด็กกำพร้าก็ได้รับ ผู้ทำหน้าที่มอบตราประทับเพื่อเข้าร่วมบททดสอบคือ หัวหน้ากรรมการกลางของสภาศักดิ์สิทธิ์ มาเชียร์น่า เฮลซิน เชอร์โนบ็อก ตราประจำจดหมายขาวคือ Snow หรือ เกร็ดหิมะขาว

จดหมายสีดำ ส่งถึงเผ่าพันธุ์ปีศาจระดับชั้นสูง ผู้มีสายเลือดปีศาจ เหล่าองค์หญิง องค์ชาย หรือผู้สืบสายเลือดราชวงค์ รวมไปถึงเผ่าพันธุ์เทพและเหล่าสายเลือดผสม ผู้ทำหน้าที่มอบตราประทับเพื่อเข้าร่วมบททดสอบคือ หัวหน้าฝ่ายคุมกฎของสภาศักดิ์สิทธิ์ เดล เฟรคเมนต์ ตราประจำจดหมายสีดำคือ Ink หรือ หยดหมึก

จดหมายสีเทา ส่งถึงบุคคลพิเศษที่มีชื่ออยู่ในระเบียบการเป็นนักเรียนตั้งแต่เกิด อาทิ ผู้ถูกเลือกทั้ง 12 จากศิลาแห่งราชันย์และผู้พิทักพ์ หรือ ผู้มีพลังพิเศษที่ฝืนโชคชะตาและอำนาจของโลก ผู้ทำหน้าที่มอบตราประทับเพื่อเข้าร่วมบททดสอบคือ ประธานสภาศักดิ์สิทธิ์ แมคเคนซี อิซาเบล เวด้า เฟอร์แลนด์ ตราประจำจดหมายสีเทา คือ smoke หรือ ลายควัน

ส่วนจุดที่ 4 เป็นจุดเสริมสำหรับผู้ที่ไม่ได้รับจดหมายหรือผู้ทำจดหมายหาย จุดนี้เป็นจุดสมัครและรับการทดสอบพลังขั้นพื้นฐานก่อนจะเลือกเกณฑ์ให้เหมาะสมกับอีก 3 จุด มีผู้ดูแลด้วยกัน  3 คนได้แก่ อีวานเจลีน ยูริ ประธานหอกอสดาร์ก, อควาเซีย มารีน ประธานหอแจ๊คเกอร์ และ เบอเรย์ ไวท์มูน ประธานหออคา

แน่นอนว่าย่อมมีผู้คนมากมายมาสมัครและย่อมต้องเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นตามมา ไม่ว่าจะเป็นการขโมย การก่อความวุ่นวายเพื่อทำลายชื่อเสียงของโรงเรียน แต่ก็ยังมีคนกลุ่มที่ทำหน้าที่จัดการความวุ่นวายและยุติปัญหาต่างๆ นั้นก็คือ เมแกน แจ๊คควาลีน ประธานหออัสเบส, ฟิลิป เทอร์มินเลี่ยน รองประธานหออัสเบส, เอมิเลีย ฟอริน วอเกอร์ รองประธานหออคา, ไค มอนเตอร์ ภารโรงประจำโรงเรียนและโฮร์รี แอล(ลูอิส) นอกซ์  อาจารย์สอนวิชาการต่อสู้

ดังนั้นเรื่องวุ่นวายจึงจบลงไปได้อย่างง่ายดาย จนเป็นที่ชื่นชมและชื่นชอบของชาวเมืองในละแวกใกล้เคียงและผู้มาชมการคัดเลือกนักเรียนของที่นี้...

ซิกฟรีด ดี บลัดคิงสลีย์ เดอ ครีซิส รัชทายาทผู้เกลียดความวุ่นวายเหล่ตามองบรรดาชนชั้นสูงและเหล่าเชื้อพระวงค์ทั้งหลายที่ขนข้ารับใช้มาเสียมากมายด้วยสายตาเบื่อหน่าย ตอนนี้เขาประทับตราหยดหมึกสีดำไว้บนหลังมือขวา ดวงตาสีแดงสดกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะเลือกเดินไปยังโซนที่จัดไว้เพื่อรองรับผู้ประทับตราเสร็จแล้ว

ตึก..ชิ้ง!

ซิกฟรีดชะงักขาที่กำลังก้าวเดินของตน  ดวงตาสีแดงมองไปยังจุดที่จิตสัมผัสของเขาสัมผัสได้ ราวกับโลกถูกหยุดเวลา เรือนผมสีข้าวโพดพลิ้วไปตามลม สตรีผู้ที่เขาตามหามาแสนนาน..ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปหาร่างบอบบางที่เขาเห็นเพียงแผ่นหลังก็เดินหายไปท่ามกลางฝูงชน....

ลงย้อนหลังจ้า ไรท์เพิ่งว่างละสู ฮือๆ