ตอนที่ 6 : ตอนที่ 5 : จุดเริ่มต้นของความไม่สงบ
ตอนที่ 5 : จุดเริ่มต้นของความไม่สงบ
ภาพที่ภรัณยาได้เห็นคือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งมีรูปลักษณ์ภายนอกราวกับนายแบบหนุ่มหล่อมาดเท่มายืนอยู่ตรงหน้าในระยะเผาขน หากไม่ได้สังเกตให้ดีหรือไม่เคยได้ยินเสียงมาก่อนคงแทบหาความแตกต่างไม่พบ ดวงตาของสาวน้อยเบิกกว้างพลางมองคนตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา ผมสีน้ำตาลประกายทองที่ยาวลงมาระต้นคอถูกเซ็ตเป็นทรงเอาไว้อย่างดีช่วยให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาสีน้ำผึ้งนั้นแลดูสว่างสดใสขึ้นมาไม่น้อย เรียวคิ้วหนาและเข้มขับเน้นให้ดวงตาคมสีนิลกลายเป็นจุดเด่นบนบนโครงใบหน้า ยังไม่นับจมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากบางสีชมพูอมส้มที่เผยออ้าออกเล็กน้อยทำให้คนมองเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อนึกจินตนาการไปถึงฉากจุมพิตในละครเกาหลีที่เธอเก็บเอามาฝันเป็นตุตะเมื่อคืนว่าตัวเองกลายไปเป็นนางเอกในละครเรื่องนั้น
พอไล่สายตามองต่ำลงมากว่าปลายคาง ภรัณยาก็แทบจะร้องอุทานออกมาเมื่อพบว่าร่างผอมเพรียวสูงโปร่งนั้นช่างดูดีแบบไร้ที่ติเมื่ออยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสามส่วนลายทางสีขาวสลับดำ คลุมทับไว้ด้วยเสื้อกั๊กสีดำ บนลำคอยาวมีสายสร้อยลายโซ่สีเงินวาววับเป็นเครื่องประดับรับกันดีกับเข็มขัดหนังสีดำตอกหมุดเงินแวววาวที่คาดทับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำเอาไว้ ความคมเข้มจากชุดที่สวมใส่ถูกเบรกเอาไว้ด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตาทำให้ลดความแข็งกระด้างอย่างบุรุษเพศลงไปได้ไม่น้อย ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้ภรัณยารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสะดุดล้มหน้าคะมำและพลัดตกลงไปในหลุมเสน่ห์ของอีกฝ่ายเข้าอย่างจัง พลางนึกในใจว่าคนตรงหน้าช่างคล้ายกับสาวหล่อในอุดมคติของเธอยิ่งนัก
“ละ...หล่อจัง”
สาวน้อยร่างเล็กเผลอพึมพำออกมาเบาๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างราวกับต้องมนต์สะกดของคนตรงหน้าก็มิปาน ทว่า เสียงที่ดังคล้ายว่าเธอกำลังถูกตวาดโดยอีกฝ่ายอยู่นั้น ก็ทำให้ภรัณยาถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจและเรียกเอาสติสัมปชัญญะของที่กระเจิดกระเจิงไปเมื่อครู่นี้กลับคืนมารวมกันอย่างรวดเร็ว เมื่อภาพพจน์ที่งดงามประดุจดังเทพบุตรสุดหล่อหลุดออกมาจากหน้าจอโทรทัศน์ได้กระจัดกระจายมลายหายไปอากาศ เหลือทิ้งไว้เพียงใบหน้าบูดบึ้งของคนที่ยืนกอดอกมองมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“นี่เธอ! ทำอะไรน่ะ มายืนเกาะรั้วมองบ้านฉันทำไม”
“ฉะ...ฉัน เอ่อ ฉันก็แค่มาดูว่าใครมาทำอะไรเสียงดังแต่เช้าก็เท่านั้นเอง แล้วนายเป็นใครน่ะ เป็นอะไรกับเจ้าของบ้านหลังนี้เหรอ”
ภรัณยาเกิดอาการอึกอักแต่กระนั้นก็ยังตอบไปตามความเป็นจริงเพียงแต่ปิดเรื่องที่ว่าอยากเห็นหน้าของคนที่เข้ามาอยู่ใหม่ให้ชัดๆ เท่านั้น แล้วจึงแสร้งทำเป็นมองไปทางอื่นคล้ายไม่อยากสนใจคนที่กำลังคุยอยู่ด้วย ส่วนคนถูกถามได้แต่หรี่ตามอง หญิงสาวแปลกหน้าที่มายืนเกาะรั้วเหมือนตุ๊กแกตัวโตด้วยสายตาระแวงสงสัย ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงขุ่นเมื่อเห็นว่าฝ่ายนั้นยังคงกวาดสายตามองเข้าไปในบ้านของตนคล้ายกับว่าจะมองหาอะไรบางอย่างไม่เลิก จึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าใบหน้าขาวเนียนใสของอีกฝ่ายกำลังแดงระเรื่อขึ้นมาทีละน้อย เมื่อร่างสูงโปร่งของตนเขยิบเข้าไปใกล้แนวกำแพงรั้วมากขึ้น
“แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไม อ๋อ นี่อย่าบอกนะว่าเธอเป็นพวกชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านน่ะ”
“นี่นาย! ถือดียังไงว่าฉันแบบนั้นน่ะ ก็แค่สงสัยเพราะเท่าที่ฉันรู้เจ้าของบ้านเป็นนักบินที่นานๆ จะกลับบ้านมาสักที แล้วอีกอย่างเขาก็เป็นผู้ชาย ไม่ใช่ เอ่อ ทอมอย่างนี้สักหน่อย”
คนถูกกล่าวหาว่าสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านออกอาการฉุนทั้งยังยืนกรานปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนจะแสร้งทำเป็นเหลือบมองคนที่เดินเข้ามาใกล้ทีละน้อยด้วยหางตาเหมือนไม่อยากจะเสวนาด้วยเลยสักนิด ทั้งที่หัวใจเต้นตึกตักด้วยความประหม่าผสมปนเปไปมากับความตื่นเต้น เมื่อร่างสูงโปร่งนั้นขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นอีกจนใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงรั้วไม้ระแนงกั้น แต่ท่าทีที่ภรัณยาแสดงออกมานั้นกลับทำให้คนที่อยู่อีกฝั่งถึงกับเหยียดรอยยิ้มหยันตรงมุมปาก เมื่อเข้าใจผิดคิดไปว่าเด็กสาวข้างบ้านคงจะหลงรัก ‘พิทวัส’ พี่ชายของตนเข้าให้เสียมากกว่า พลางเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกวนๆ คล้ายต้องการแกล้งยั่วโมโหอีกฝ่าย
“แหม รู้ดีเสียด้วยนะว่าพี่ชายฉันเป็นนักบิน ท่าทางเธอคงจะแอบชอบพี่ชายของฉันมากล่ะสิ ก็อย่างว่าล่ะนะพี่ฉันออกจะหล่อ สาวๆ คนไหนได้เห็นก็เป็นต้องเหลียวหลังมองกันทั้งนั้น ดูอย่างฉันสิขนาดหล่อไม่ถึงครึ่งของพี่พีท ยังมีสาวตามติดมาเป็นพรวนเลย”
“แหวะ...นายนี่มันหลงตัวเองชะมัดเลย อีกอย่างพี่ชายนายหน้าตาเป็นยังไงฉันยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ จะไปชอบเขาได้ยังไง ก็แค่สงสัยที่เห็นมีคนย้ายเข้ามาใหม่เพราะเมื่อก่อนเจ้าของบ้านเขาฝากฝังให้ป้าฉันช่วยดูแลบ้านให้เป็นครั้งเป็นคราวเท่านั้นเอง ที่จริงฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งกับชีวิตนายนักหรอก เชิญกลับไปขนข้าวขนของของนายต่อเถอะย่ะ แบร่!”
ภรัณยาได้ฟังดังนั้นก็แทบลืมความประทับใจในตัวคนตรงหน้าเพียงแค่ได้เห็นแวบแรกเมื่อครู่นี้ไปเลยทีเดียว เมื่อถูกอีกฝ่ายกวนอารมณ์ให้ขุ่นเคืองด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาทเป็นที่สุด และเผลอขึ้นเสียงตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ก่อนจะตัดบทสนทนาพร้อมกับทิ้งท้ายไว้ด้วยการแลบลิ้นให้สาวหล่อข้างบ้านอย่างนึกฉุน ร่างเล็กกระโดดแผล็วลงมาจากขอบกำแพงรั้วแล้วผลุนผลันหายเข้าบ้านไป ทิ้งให้คนถูกแลบลิ้นใส่ได้แต่ยืนลูบท้ายทอยตัวเองอย่างงุนงง ด้วยไม่เข้าใจว่าตนไปทำอะไรให้หญิงสาวต้องโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้น
“เฮ้อ...ยายนี่ท่าจะบ๊องนะเนี่ย”
สาวหล่อผิวสีน้ำผึ้งได้แต่ส่ายศีรษะน้อยๆ อย่างระอาใจกับท่าทางของสาวน้อยข้างบ้านที่ดูจะไม่ค่อยเต็มบาทนัก ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจข้าวของของตัวเองที่ยังวางกองเรียงรายอยู่เต็มลานหน้าบ้านอีกครั้ง และยังคงทำท่าเจ้ากี้เจ้าการพร้อมกับบ่นคนงานเสียงดังโหวกเหวกโวยวายต่อไปเช่นเดิมมิได้หยุด
To Be Continued. . .
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่ดูแล้วคุณเพื่อนข้างบ้านคนใหม่นี่ท่าจะ
ฮ่าๆๆๆ ทะเลาะกันตอนแรก เดี๋ยวก็กลับมารักกัน เนอะๆๆ