ตอนที่ 22 : ตอนที่ 22 : เจ้ายานั่นมัน...
ตอนที่ 22 : เจ้ายานั่นมัน...
นวินดายังคงนั่งนิ่งอยู่กับพื้น พลางยกมือขึ้นกุมขมับตัวเองอย่างงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงได้เผลอไปจูบหญิงสาวนักวิจัยเสียอย่างนั้น สาวหล่อหันไปมองดูคนที่เขาเพิ่งขโมยจูบมาสดๆ ร้อนๆ ไม่รู้ว่าเธอโกรธหรือรู้สึกไม่ดีอย่างไร รัญชนาไม่พูดอะไรเลยสักคำ นอกจากเดินกลับไปทำการทดลองของเธอต่ออย่างเงียบๆ และไม่หันมาสนใจเขาอีกเลย
“นิว เอ่อ นิวขอโทษเรื่องเมื่อกี้ คือว่า. . .”
อยู่ๆ นวินดาก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงันนั้น รัญชนาสะดุ้งเล็กน้อย เธอรีบพูดสวนกลับมาทันควัน
“ช่างมันเถอะน่า ฉันกำลังยุ่งอยู่ ถ้านายนั่งเงียบเฉยๆ ไม่ได้ก็ออกไปเถอะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น สาวหล่อก็ได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าปริปากใดๆ ออกมาอีก เขาได้แต่นั่งมองนักวิจัยสาวหยิบสารเคมีในหลอดนั้นผสมกับหลอดนี้ จนกระทั่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ นวินดาที่กำลังนั่งกอดเข่าหลับสัปงกอยู่ตรงข้างชั้นวางหนังสือ สะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงของนักวิทยาศาสตร์สาวดังขึ้น เขาไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีรัญชนาก็เก็บของบนโต๊ะทดลองเรียบร้อยแล้ว ร่างบางเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา เธอย่อตัวลงมานั่งในระดับเดียวกับเขา
“เสร็จแล้วล่ะ ยาตัวใหม่เสร็จแล้ว”
นักวิจัยสาวยื่นหลอดทดลองขนาดจิ๋วมาตรงหน้าของนวินดาพร้อมกับส่งยิ้มกว้างมาให้ สาวหล่อมองน้ำสีแดงในหลอดแก้วใสด้วยสายตาหวาดหวั่น เขาเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงกลัวๆ กล้าๆ
“นี่มันคืออะไรน่ะ ยากลับคืนสภาพเดิมเหรอ แล้วคุณแน่ใจเหรอว่ามันจะได้ผลจริงๆ น่ะ”
รัญชนาพยักหน้า เธอแกว่งหลอดทดลองในมือไปมา ยิ้มร่าอย่างดีใจ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายถาม หญิงสาวจึงชี้มือไปยังตู้กระจกที่อยู่ลึกเข้าไปในห้องทดลองนั้น คนตัวเล็กมองตามมือของนักวิจัยสาวก็เห็นว่าภายในตู้มีหนูตะเภาสีขาวตัวเล็กวิ่งขวักไขว่กันอยู่มากมายในนั้น
“ก็ฉันทดลองกับเจ้าหนูในตู้นั่นแล้วมันสำเร็จนี่”
“แต่นิวเป็นคนนะไม่ใช่หนูทดลอง ถ้าเกิดเป็นอะไรไปมากกว่านี้ คุณจะรับผิดชอบยังไง หา!”
นวินดาทำหน้าตกใจ เขาโพล่งเสียงดังอย่างอดไม่ได้ ด้วยไม่แน่ใจในตัวยาที่นักวิทยาศาสตร์สาวทำขึ้นมาใหม่ รัญชนาที่มั่นใจในฝีมือของตัวเองมาก เมื่อโดนสบประมาทแบบนี้ ก็เกิดอาการเลือดขึ้นหน้า นึกโกรธเคืองขึ้นมาไม่ได้ เธอได้แต่คิดในใจว่าอุตส่าห์รีบเร่งคิดสูตรใหม่ตั้งหลายชั่วโมง แต่กลับถูกอีกฝ่ายทำท่าเหมือนไม่เชื่อฝีมือใส่แบบนี้ เห็นทีจะต้องปล่อยให้ฤทธิ์นั้นหมดไปเองเสียแล้ว
“เอ๊ะ นายนี่ อย่าเรื่องมากได้ไหม ตกลงจะกินหรือไม่กิน เออ ก็ได้ ถ้าไม่อยากกินนักก็รอจนถึงพรุ่งนี้ให้ยาหมดฤทธิ์แล้วกัน”
หญิงสาวนักวิจัยก็ทำท่าจะโยนยาตัวลงในถังขยะ แต่คนตัวเล็กรีบคว้ามันไปจากมือของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกระชากเสียงเล็กๆ ใส่
“กินก็ได้”
นวินดาเปิดฝาหลอดทดลองขนาดจิ๋วนั้นออก แล้วเทน้ำสีแดงใสกรอกใส่ปากจนหมดหลอดอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความตกใจของนักวิทยาศาสตร์สาวเจ้าของสูตรยาแปลกประหลาดนั้น
“เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน ยานั่นมัน. . .”
รัญชนาอ้าปากค้าง มองคนตัวเล็กกำลังกระดกยากลับคืนสภาพที่เธอเพิ่งคิดค้นได้ทีเดียวหมด ราวกับคนกระหายน้ำ เธอคิดจะร้องห้ามอีกฝ่ายเพราะความจริงแล้วยาหลอดนั้นใช้เพียงหยดเดียวก็น่าจะเพียงพอ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียแล้ว สาวหล่อร่างสูงในคราบเด็กอนุบาลยื่นหลอดทดลองเปล่าส่งคืนให้กับหญิงสาว เธอรับมันมาถือไว้พลางมองเด็กน้อยตรงหน้าด้วยอาการนิ่งอึ้ง
“เป็นยังไงบ้าง นิวตัวโตขึนรึยังคุณรัญ”
สาวหล่อเอ่ยถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น หญิงสาวนักวิจัยที่ยืนอึ้งตกใจจนทำอะไรไม่ถูกนั้น พยายามจะเก็บอาการพิรุธของตัวเองเอาไว้ เธอยกมือขึ้นดันแว่นที่ตกลงมาตรงปลายจมูกให้กลับขึ้นไปอยู่ที่เดิม พลางแสร้งทำเป็นเดินเอาหลอดทดลองกลับไปเก็บที่โต๊ะ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“เอ่อ กว่ามันจะออกฤทธิ์ คงราวๆ ห้านาทีได้น่ะ รออีกนิดแล้วกันนะ”
นวินดาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เขานั่งจ้องนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังข้างหนึ่งของห้องทดลองนั้นแทบไม่กะพริบตา โดยมีสายตาหวั่นวิตกของนักวิจัยสาวเฝ้ามองพฤติกรรมของเด็กน้อยที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างชั้นวางหนังสือ เวลาผ่านไปกว่าห้านาทีแล้ว แต่ดูท่าทางว่าจะไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เกิดขึ้นกับคนตัวเล็กเลยสักนิด
“ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นเลยนี่คุณ ยานั่นมันจะได้ผลจริงๆ เหรอ”
สาวหล่อร่างสูงในคราบเด็กน้อย ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยถามเจ้าของผลงานประหลาดพลางยกแขนยกขาตัวเองขึ้นมาดูก็พบว่ามันยังคงมีขนาดเล็กเหมือนเดิมไม่มีผิด เขาพูดโดยไม่ได้หันไปมองหน้าหญิงสาว จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าที่แสดงถึงความโล่งอกเมื่อพบว่ายาตัวใหม่ที่เธอเพิ่งคิดสูตรได้นั้น ไม่ได้ทำปฏิกิริยาอะไรกับร่างของคนตัวเล็กเลยสักนิด
“ขอโทษนะ การทดลองของฉันล้มเหลวอีกแล้ว ถ้างั้นเราไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว เวลาหิว สมองของฉันมันจะตื้อ ตีบตันจนคิดอะไรไม่ออก”
หญิงสาวนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง เอ่ยคำขอโทษ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องด้วยการชักชวนให้เขาลงไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน นวินดาได้แต่ถอนหายใจยาวอย่างอ่อนล้า ดูเหมือนว่าเขาคงจะต้องทำใจใช้ชีวิตในร่างเด็กอนุบาลนี่ไปจนครบกำหนดยี่สิบสี่ชั่วโมงจริงๆ เสียแล้ว คนตัวเล็กเดินตามร่างบางลงบันไดไปยังห้องอาหารด้วยท่าทางเซื่องซึมราวกับคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต
เมื่อทั้งคู่ลงมาที่ชั้นล่าง ก็เจอกับหนึ่งสาวหล่อและสองสาวฝาแฝดที่กำลังจะเดินสวนออกไปทางหน้าบ้านพอดี
“อ้าว จะกลับกันแล้วเหรอ”
นวินดาเอ่ยทักคนทั้งสามด้วยสีหน้าแปลกใจ รัญชนามองหญิงสาวแปลกหน้าสองคนที่เพิ่งมาใหม่พลางทำหน้าสงสัย ชญานันท์จึงรีบแนะนำตัวเองและน้องสาวฝาแฝดกับหญิงสาวเจ้าของคฤหาสน์
“สวัสดีค่ะ คุณคือคุณรัญใช่ไหมคะ ฉันชื่อ นันท์ นะคะ ส่วนคนนี้ชื่อ ญา เราสองคนเป็นเพื่อนของนิวเองค่ะ คือนันท์ได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากวินแล้ว เลยอยากรู้ว่ามีอะไรที่พวกเราพอจะช่วยคุณได้บ้างไหมคะ เผื่อว่าจะทำให้คุณคิดสูตรยากลับคืนสภาพให้นิวได้เร็วขึ้นน่ะค่ะ”
รัญชนาไม่ทันตั้งตัว เมื่อเจอหญิงสาวฝาแฝดคนโตยิงคำถามใส่เป็นชุด เธอทำท่าทางอึกอักเล็กน้อย พลางมองไปยังคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยแววตาสำนึกผิดขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะตอบกลับอีกฝ่าย
“เอ่อ... แค่ช่วยดูแลความเรียบร้อยภายในบ้าน แล้วก็ให้อาหารกับอาบน้ำเจ้ามินิก็พอแล้วค่ะ ไหนๆ พวกคุณก็จะมาช่วยงานแล้ว จะพักที่นี่เลยก็ได้นะ บ้านฉันมีห้องว่างอยู่หลายห้อง อยากใช้ห้องไหนก็ตามสบายค่ะ”
รัญชนาตอบพลางยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรให้แก่หญิงสาวฝาแฝดทั้งสองตรงหน้า ชนัญญารีบตกปากรับคำแทนพี่สาวทันที
“จริงเหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ ถ้างั้นพวกเราขอตัวกลับไปเก็บเสื้อผ้ามาก่อนนะคะ จะได้ช่วยคุณได้เต็มที่ วินคะ นันท์ เรารีบไปกันเถอะ”
สองสาวคู่แฝดและสาวหล่อหน้าตี๋หันมามองหน้ากันพลางคิดในใจ
‘พวกเราจะอยู่ที่นี่คอยเฝ้าแม่นักวิจัยสาวคนนี้เอาไว้ไม้ให้คลาดสายตาเลย’
และแล้วทั้งสามก็กล่าวลาเจ้าของบ้านแล้วมุ่งหน้าไปยังประตูรั้วของคฤหาสน์ทันที ก่อนจะออกจากประตูบ้านไป กวินทร์ย่อตัวลงพลางแอบกระซิบข้างหูของเพื่อนรัก
“นิว เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมานะ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล รีบโทรหาฉันเลยนะ ฉันจะได้พาตำรวจมาด้วย”
รัญชนามองสองสาวหล่อที่ยืนกระซิบกระซาบกันอยู่ด้วยแววตาสงสัย นวินดาพยักหน้ารับพร้อมกับกล่าวขอบคุณเพื่อน สาวหล่อหน้าตี๋ส่งยิ้มให้ พลางขยี้ผมของเขาอย่างเอ็นดูราวกับเป็นเด็กๆ ก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินตามสองสาวฝาแฝดไปหน้าบ้าน เมื่อคนตัวเล็กหันกลับมาก็เห็นว่าหญิงสาวนักวิจัยยืนกอดอกมองอย่างสงสัย เขาจึงรีบชวนเธอไปยังห้องอาหารเพราะเลยเวลาอาหารกลางวันมามากแล้ว
ติดตามตอนต่อไปเร็วๆ นี้จ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
