คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คนเราตอนอยู่กับแฟน กับตอนอยู่กับเพื่อนมักทำตัวไม่เหมือนกัน
“อามายองเลอร์”
เสียงเล็กๆแฝงความรู้สึกผิดดังขึ้นจากด้านหลัง ฮิจิคาตะ โทชิโร่หันกลับไป และพบว่าคางุระยืนอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาสีฟ้ามองมาที่เขาแบบหงอยๆ เนื้อตัวสกปรกมอมแมมไปหมด
...เด็กคนนี้ก็เจอมาเยอะเหมือนกัน แต่ไม่บ่นอะไรสักแอะ แถมยังยอมอดทนรอตั้งนาน...
รองฮิจิคาตะนึกในใจ อิจฉาโซโกะขึ้นมาหน่อยๆ
“มีอะไรเหรอ?” เสียงเข้มๆเอ่ยถามเด็กสาวที่ยังยืนนิ่ง ราวกับรอดูท่าทีของเขา
“อั๊วะ...ขอโทษน่อ” สายตาของเธอเปี่ยมด้วยความเสียใจล้ำลึก
“อั๊วะขอโทษที่อั๊วะทำให้อาตี๋นั่นต้องบาดเจ็บ”
ฮิจิคาตะนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย คิดหาคำพูดมาตอบเธอไม่ถูก ได้แต่เบนสายตาเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่างโรงพยาบาล รอบด้านคนทั้งสองตกอยู่ในความเงียบชั่วระยะหนึ่ง
“ ช่างมันเถอะ” ชายหนุ่มกล่าวขึ้นในที่สุด “มันเป็นเหตุสุดวิสัย ไม่ใช่ความผิดของใคร เธอเองก็อย่าคิดมากเลย”
แม้น้ำเสียงจะราบเรียบเย็นชา แต่คางุระสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนในคำพูดนั้น
เด็กมักจะรู้สึกได้ว่าผู้ใหญ่คนไหนใจดี แม้ว่าท่าทางภายนอกของผู้ใหญ่คนนั้นดูไม่น่าจะเป็นคนใจดีเลยในสายตาผู้ใหญ่ด้วยกัน
ดวงตาใสๆมีแววเริงร่าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ผู้ใหญ่ใจดี” เผลอยิ้มบางๆให้กับความซื่อของเด็กน้อยตรงหน้า จริงอยู่ที่เธอเป็นคนป่าเถื่อนและแข็งแกร่งเกินเด็กผู้หญิงทั่วไป แต่แปลกที่สิ่งเหล่านั้นกลับผสมผสานกับความไม่มีเดียงสาในตัวเธอได้อย่างลงตัวและเป็นธรรมชาติ เพราะอย่างนี้หรือเปล่านะ ที่ทำให้ใครๆต่างก็เอ็นดู
หรือแม้กระทั่ง...หลงรัก
“ซี้ซั้วต่าอามายองเลอร์งี่เง่า” คางุระรีบพูดแก้ตัว “จริงๆเลี้ยวอั๊วะไม่ล่ายรู้สึกผิกสักกะติ๊ด อาตี๋ของลื้อโง่เองที่เข้ามาเจ๋อน่อ อั๊วะแค่กลัวว่าอีจะเท่งทึงเพราะความโง่ของตัวเองตะหากน่อ”
ท่าทีเมื่อครู่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า แม้ปากจะปฏิเสธว่าไม่รู้สึกผิดแต่ก็ไม่ได้ดูหนักแน่นอะไรเลย แถมยัง...หน้าแดงหน่อยๆด้วย
นี่หล่อนกลัวเขาจะรู้ทันเรื่องอะไรงั้นหรือ?
“ไม่รู้สึกผิดแล้วขอโทษทำไม”
ฮิจิคาตะถามเสียงเคร่ง ที่จริงการแกล้งเด็กแบบนี้มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยให้ตายสิ
“อะ...อั๊วะ...เอ่อ...”
เด็กสาวที่เถียงไม่ออกเริ่มจะกลับมาหงอยอีกครั้ง
ฮิจิคาตะถอนหายใจเบาๆ “ที่จริงฉันไม่ได้เป็นห่วงเป็นใยโซโกะมันนักหรอก เจ้านั่นน่ะเอาตัวรอดเก่งมาแต่ไหนแต่ไร แต่ถ้าเธอเป็นห่วงมันก็ควรจะไปบอกมันเองนะ”
เท่านั้นแหละ...อีสาวยาโตะถึงกับปรอทแตก พุ่งเข้าชาร์จใส่ชายร่างสูงกว่าหลายสิบเซนต์ ข้อหาทำตัวรู้ดีเกินเหตุ ก่อนประเคนมือเท้าน้อยๆให้แบบไม่ยั้ง ถ้าโดนเข้าไปสักดอกคงได้นอนโรงพยาบาลกับเจ้าโซโกะมันจริงๆแน่
“เฮ้ๆ พอได้แล้วน่าคางุระ”
คุณกินโผล่มาจากไหนไม่รู้กับชินปาจิ ทั้งคู่ตรงดิ่งเข้ามาลากหล่อนออกจากการทำทารุณกรรมเจ้าหน้าที่พนักงาน ก่อนที่เหตุจะบานปลายจนทั้งโรงพยาบาลราบเป็นหน้ากลอง
“ปล่อยอั๊วะ! อั๊วะจะฆ่ามัน! อีตามายองเลอร์งี่เง่า ซี้แหงแก๋ไปซะน่อ!!”
“เรื่องฆ่าฉันน่ะ มีคนอยากทำแค่คนเดียวก็เกินพอแล้ว”
ฮิจิคาตะพูดพลางลุกขึ้นจากพื้น สีหน้าบ่งบอกว่าระอาใจนิดๆ
“ถ้าเธอรู้สึกผิดก็อยู่เฝ้ามันแทนพวกเราสักคืนแล้วกัน ฉันไปล่ะ”
ร่างสูงในยูคาตะสีดำหันหลังกลับ ก่อนเดินจากไป
“อีตานี่มันน่าหมั่นไส้เหมือนลื้อไม่มีผิดเลยน่อ!!”
เมื่อคู่กรณีไม่อยู่แล้ว คางุระก็หันมาพาลกับคนข้างตัวแทน
“แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยละโว้ย!” กินโทกิโต้กลับอย่างสุดจะทนกับความบ้าของลูกสาว “แล้วเธอน่ะเป็นเหมือนที่เจ้าบ้านั่นพูดจริงหรือเปล่าล่ะ!”
สาวหมวยชะงักค้าง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
ชินปาจิแอบเหงื่อตก สงสารคางุระที่ถูกผู้ใหญ่บ้าสองคนรุมแกล้ง แต่ว่าผู้ใหญ่บ้าๆมักจะก็แพ้ไม้ตายของเด็กแสบทุกที
“ฮือ...”
หนึ่งในท่าไม้ตายเริ่มแล้ว! และมันก็ได้ผลดีดังคาด คุณกินเริ่มใจเสียทันที
“ฮือ...จำไว้เลยน่ออากินจัง ลื้อแกล้งอั๊วะ...ฮือ....สักวันอั๊วะต้อง...แก้แค้นให้ล่าย...ฮึก...แค้นครั้งนี้อั๊วะจะไม่มีวันลืม”
“เฮ้ๆๆๆๆ ไม่เอาน่า”
“อย่าให้ถึงคราวของอั๊วะมั่งก็เลี้ยวกังน่อ...ฮือๆๆๆ”
“โอ๊ย! ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย พอได้แล้ว”
กินโทกิสังหรณ์ขึ้นมาว่าอาหมวยคงจะผูกพยาบาทเรื่องนี้ไปอีกนานจริงๆ
............................................................................................................................................
“ปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนั้นจะดีเหรอครับคุณกิน”
หนุ่มแว่นเอ่ยถาม พลางกระชับเสื้อโค้ตให้แน่นเข้าเพราะความหนาว พวกเขาทั้งสามกำลังเดินกลับร้านรับจ้างสารพัด กินโทกิ ชินปาจิ และซาดะฮารุที่ต้องทนนั่งรออยู่หน้าโรงพยาบาลเป็นชั่วโมงๆในวันที่หิมะลงหนักแบบนี้ ทำให้มันดูหงุดหงิดเป็นพิเศษ
“ดีสิ ยัยนั่นถึงจะรั้นไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นห่วงหมอนั่น แต่จริงๆแล้วคงรู้สึกผิดมากแน่ๆ เพราะยังไงคนที่ทำร้ายโอคิตะก็คือพี่ชายของตัวเองนี่นะ”
ดวงตาปลาตายมองหิมะร่วงกราวลงมาจากฟ้าอย่างเลื่อนลอย เสี้ยวหน้าของเขากระทบแสงไฟสีเหลืองส้มริมทางเดิน ทำให้ชินปาจิพอจะมองเห็นสีหน้าจริงจังที่นานๆทีจะให้เห็นจากผู้ชายคนนี้ได้ในความมืดสลัว
“ถ้ายัยนั่นไม่ได้ทำอะไรเป็นการไถ่โทษบ้าง คนที่จะรู้สึกแย่ที่สุดก็คือตัวยัยนั่นเอง ดังนั้น...ปล่อยไว้แบบนี้น่ะดีแล้ว”
“แต่ว่า” เด็กหนุ่มยังข้องใจ “ทำไมเราไม่อยู่เป็นเพื่อนคางุระจังล่ะครับ”
“จะอยู่ไปทำม้าย~” กินโทกิพูดพลางหาว สีหน้ากลับมาเป็นคุณลุงเบื่อชีวิตอีกครั้ง “กลับมานอนตีพุงสบายๆอยู่บ้านไม่ดีกว่าเรอะ คิดดูสิชินปาจิ วันนี้เราจะได้กินข้าวเย็นแบบไม่ต้องมีตัวหารเป็นยัยกระเพาะสี่มิตินั่นเชียวนาเหวย”
คำตอบที่ได้รับเล่นเอาหนุ่มแว่นถึงกับปึ๊ด
“ทำไมคุณเป็นคนแบบนี้เนี่ย! คางุระกำลังเศร้านะครับ แล้วอีกอย่าง...ปล่อยเด็กผู้หญิงไว้กับคนอย่างคุณโอคิตะสองต่อสองเนี่ยนะ สองต่อสองตั้งคืนนึงเชียวนะครับ!”
“อย่าตะโกนได้มั้ย หูจะแตก” คุณกินบอกปัดๆอย่างรำคาญ “ไอ้ที่ว่าเด็กผู้หญิงของแกเนี่ย คือเด็กผู้หญิงที่แข็งแกร่งกว่าทุกสปีชีส์ในจักรวาลนะเฟ้ย! อีกอย่างเจ้าโอคิตะมันก็เดี้ยงซะขนาดนั้น จะไปมีปัญญาทำอะไรได้ไม่ทราบ!!”
“ตะ...แต่” ชินปาจิพยายามจะเถียง ก่อนถูกดักคอด้วยประโยคถัดมา
“ชินปาจิ...หรือว่าแกอิจฉาคางุระ?”
เด็กหนุ่มนามชิมูระ ชินปาจิ ใส่แว่น เป็นโอตาคุจืดจาง และเป็นตัวตบมุขของเรื่อง ปัจจุบันอายุสิบหกปี และ...ยังไม่เคยมีแฟน หรือประสบการณ์กุ๊กกิ๊กหวานแหวว(จริงๆ)เลยแม้แต่ครั้งเดียว
“ช่วยไม่ได้นะ” คุณลุงผมเงินเหล่มองด้วยหางตาเยาะเย้ย “ยัยนั่นเด็กกว่าแท้ๆ แต่ดันแซงหน้าไปซะได้ ก็แกมันจืดชืด สาวเมินนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ”
ที่พูดไปนั่น ท่านหัวหน้าร้านรับจ้างสารพัดไม่ได้ดูท่าทีของลูกน้องเลยว่า “เจ้าเด็กจืดชืด” กำลังทรานฟอร์มตัวเองไปสู่การเป็นเครื่องจักรสังหารซะแล้ว
ก็คุณกินเล่นแทงใจซะเจ็บจี๊ดขนาดนั้น!
กร๊อบ!
เสียงหักข้อมือดังขึ้น
“อย่าอยู่เลยไอ้คุณกิ๊น!!”
............................................................................................................................................
ในห้องพักฟื้นมืดสลัว เด็กสาวในชุดนอนคอจีนนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวยาวข้างเตียงผู้ป่วย ผมถูกปล่อยให้ยาวระบ่า สายตาของเธอจับจ้องไปยังร่างที่นอนหลับอย่างสงบของโอคิตะ โซโกะ
มนุษย์โลก...ช่างอ่อนแอ
แต่ในความอ่อนแอ มนุษย์กลับไม่เคยยอมแพ้ และพวกเขาก็จะไม่มีวันแพ้
สาเหตุที่เธอหลงใหลในดาวดวงนี้ เพราะที่นี่มีนักสู้อย่างพวกเขาอยู่
“ที่จริงลื้อตายไปได้ก็ดีเหมือนกังน่อ” คางุระบอกคนบนเตียงเบาๆ ก่อนทำหน้าเหม็นเบื่อ
“ถ้าอั๊วะไม่ล่ายเป็นคงต้นเรื่อง อั๊วะจะไม่มีวันมาทำแบบนี้อีกเลี้ยว”
เด็กสาวหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องมาเฝ้าคนที่เกลียดด้วย
อากาศเย็นขนาดนี้ ข้างนอกหิมะคงตกหนักน่าดู
...อาเฮียจะเป็นยังไงบ้างนะ...
คิดถึงใบหน้ายิ้มแย้มของเขาทีไร เธอพาลจะปวดหนึบๆขึ้นมาในอกทุกที
...สักวันเจ้านั่นจะกลับมา ไม่สิ...เขาต้องกลับมาแน่ ฉันรู้...
ตอนพูดประโยคนั้น เสียงของโอคิตะอ่อนแรง แต่มันกลับทำให้เธอมีความหวัง
ถ้ามีโอกาสเธออยากจะถามคามุอิสักครั้ง อยู่อย่างโดดเดี่ยวข้างนอกนั่น อาเฮียไม่เหงาเลยเหรอ?
เธอลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปยังเตียงผู้ป่วยช้าๆ กลัวจะทำให้เกิดเสียงดัง มือเล็กๆดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของโซโกะให้จนถึงหน้าอก
“ฉันไม่ชอบเธอแบบนี้เลย”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากคนที่เธอนึกว่าหลับไปแล้ว
“ลื้อตื่นอยู่เหรอ”
ดวงตาสีแดงวาววับในความมืด มองมาที่เธอเงียบๆ
“อย่าทำหน้าแบบนั้น”
นัยน์ตาสีฟ้าหม่นหมองเย็นชา เขาจำได้ตอนที่เธอพาเขามาส่งโรงพยาบาล เธอแทบจะบีบคอหมอให้มาดูอาการเขาก่อนคนอื่น เธอกลายเป็นสิ่งที่ดุร้ายและน่าสะพรึงกลัว
เธอกลายเป็น...คนที่ไม่มีความสุขหลงเหลืออยู่ในแววตา แม้แต่นิดเดียว
คางุระอึกอัก รู้สึกไม่กล้าสบตาเขาขึ้นมาดื้อๆ ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขาต้องบาดเจ็บปางตายเพราะเธอ เธอยังไม่อยากให้เขาลืมตาขึ้นมาตอนนี้ เธอรับมือไม่ถูก ไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง ถ้าต้องพูดคำว่า “ขอโทษ” กับคนที่ชังน้ำหน้ากันอย่างเขา
กลัว...เขาจะไม่ยอมยกโทษให้
ร่างเล็กทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆเตียง ก้มหน้านิ่ง มือกำผ้าปูที่นอนแน่น
“อาตี๋” เด็กสาวกัดฟันเรียก “อั๊วะ...”
ขอบตาร้อนผ่าว เธอรู้ดีว่าไม่อาจสกัดกั้นอารมณ์ได้อีกแล้ว
“อั๊วะขอโทษ”
คนกล่าวคำว่าขอโทษไม่คิดจะรับผิดชอบความรู้สึกของคนฟังเลยสักนิด ทันทีที่พูดจบเธอก็ซุกหน้าลงไปบนที่นอนคนป่วยแล้วร้องไห้อย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่
เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงกลัวขนาดนี้ กลัวว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก กลัวจริงๆ
ถ้าศัตรูเป็นคนอื่นคงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่เพราะศัตรูเป็นคามุอิ และเธอก็เป็นคนร้องขอให้เขาหยุดคมดาบก่อนที่มันจะไปถึงคอพี่ชาย
มืออุ่นๆวางลงบนหัวเธออย่างอ่อนโยน อ่อนโยนจนผิดวิสัยของคนตรงหน้า คางุระยังคงซบหน้าลงกับที่นอนบนเตียงพยาบาล พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา แต่ไหล่ยังคงสั่นไหวไม่หยุด
เพียงแค่สัมผัสแผ่วเบาจากปลายนิ้วของคนๆนี้...ทำให้เธอรู้สึกตื้นตันเหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกในลำคอ
การให้อภัยอันเงียบงัน ไม่มีคำพูดยกโทษใดๆ มีแต่การกระทำที่ชัดเจน
จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนใจดีแบบนี้สักหน่อย ไม่ใช่คนที่จะยินยอมปลอบใจใครง่ายๆ ยิ่งเป็นคู่กัดอย่างเธอด้วยแล้วยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ เธอทำให้เขาบาดเจ็บขนาดนี้ เป็นไปได้หรือที่คนอย่างเขาจะไม่คิดพยาบาท
หยาดน้ำตาหลั่งไหลอาบหน้า หัวใจบีบรัดจนเจ็บปวด
เธออยากให้เขาเพียงแค่ “แกล้ง” ทำเป็นใจดีเท่านั้น อยากให้เขาคิดแก้แค้นเธอให้สาสม อย่างที่เขามักจะทำเป็นประจำเวลาเธอทำให้เขาเจ็บตัว เพราะถ้าเขาเป็นอาตี๋งี่เง่าตามปกติ มันอาจจะทำให้ความสับสนว้าวุ่นในใจเธอลดลงบ้าง
“ไม่เป็นไรแล้วน่า” คนเจ็บกล่าวกับเธอเบาๆ โอคิตะพบว่าน้ำเสียงตัวเองผิดไปจากทุกครั้ง
ฉายานามเจ้าชายแห่งดาวซาดิสม์ที่รองฮิจิคาตะตั้งให้ มาจากสาเหตุที่เขาชอบทำคนอื่นร้องไห้ เป็นความหฤหรรษ์เล็กๆส่วนตัว
...นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดไปกับน้ำตาของใครแบบนี้...
สักพักสาวหมวยก็หยุดสะอื้น และเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาโดยไม่พูดอะไรชั่วครู่ จนกระทั่งเธอเริ่มรู้สึกว่าหัวใจเต้นระทึกขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล เมื่อเห็นสายตาคู่เดิมของเขามองตอบกลับมาท่ามกลางความมืดสลัว
“อั๊วะรู้น่ออาตี๋!” คางุระโพล่งออกไปในที่สุด “จริงๆเลี้ยวลื้อหลงรักอั๊วะล่ะสิ ไม่งั้งลื้อคงไม่ตามอั๊วะอยู่ตลอกเวลาอย่างนี้หรอกน่อ!”
เธอฝืนปั้นสีหน้ายิ้มเยาะแบบที่เจ้าตัวคิดว่าน่าหมั่นไส้สุดๆ อย่างน้อยมันก็น่าจะช่วยคลี่คลายบรรยากาศชวนอึดอัดในขณะนี้ได้
“ช่วยม่ายล่ายน่อ คงอย่างอั๊วะมังสาวสวยเซ็กซี่ เสน่ห์แรงเกินต้านทาน ม่ายผิกหรอกน่อที่ลื้อจะหลงรักอั๊วะจนโงหัวไม่ขึ้น”
คารุระหัวเราะหึๆในลำคอ พลางเหลือบตามองอีกฝ่าย แต่โอคิตะกลับเฉยๆ เหมือนเธอกำลังเล่นมุขที่ฝืดมากๆ
“แล้ว...จะทำไม” เขาถามเสียงเรียบ สีหน้าไม่เปลี่ยนอารมณ์ แต่แก้มขึ้นสีระเรื่อ ซึ่งดูเหมือนเขาจะรู้ตัว เพราะอยู่ๆเขาก็รีบหันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขยายความคำถามก่อนหน้าช้าๆชัดๆ
“ฉันหลงรักเธอแล้วจะทำไม”
แปลก...ทั้งที่เขากล้าสู้หน้าเธอตรงๆมาตลอด แต่ตอนนี้กลับไม่อยากจะมอง ไม่อยากจะรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“ยะ...อย่ามาแหลสดน่อ!!”
คางุระตวาดลั่น ลุกพรวดขึ้นยืนทันที รู้สึกใบหน้าร้อนฉ่า ใจเต้นระรัว
“จะแกล้งกันให้มังมีขอบเขตมั่ง แกล้งหลอกอั๊วะหน้าด้านๆเลยนะลื้อนี่ คิกว่าอั๊วะจะหลงกลเร้อ!!”
“เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เรอะ! ฉันก็แค่เออออตามก็เพราะ...” เขาสะดุดก่อนเอ่ยต่อไป “ก็เพราะมันจริงนี่”
...พลาดเลี้ยวน่อ...ลื้อพลาดเลี้ยวอาคางุระ...พลาดอย่างแรง...
“อย่ามามั่วนิ่มน่อ” เธอยืนยันคำเดิม “คงอย่างลื้อมันสันดานเสีย ชอบแกล้งชาวบ้านเขาไปทั่ว ยังไงก็แหลสดเห็นๆ”
“เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่ามันไม่แปลกที่ฉันจะหลงรักสาวสวยเซ็กซี่อย่างเธอ ถ้าฉันตอแหล ก็แปลว่าไอ้เรื่องที่เธอสวยเอ็กซ์นั่นก็ไม่จริงด้วยงั้นสิ” โอคิตะกล่าวด้วยรอยยิ้มซาดิสม์แบบอ่อนๆ
“อั๊วะสวยเซ็กซี่อยู่เลี้ยวน่อ! แต่อั๊วะไม่เชื่อลื้อ!!”
สาวเซ็กซี่กล้าพูดอย่างไม่อายปาก หน้าแดงก่ำ
“พิสูจน์สิน่อว่าลื้อพูดจริง”
โอคิตะ โซโกะเลิกคิ้วอย่างสงสัย “พิสูจน์ยังไง?”
“.......”
คางุระนิ่งเงียบ มองเขาด้วยสายตาแบบหนึ่ง แบบที่ทำให้รู้สึกปั่นป่วนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เนื่องจากคำตอบที่ได้รับ อาจเป็นคำตอบที่เหนือความคาดหมาย และมันก็เหนือความคาดหมายจริงๆ
“...จูบสิ...”
เสียงกระซิบของเธอแจ่มชัดในความสงัดรอบด้าน ผิวสีขาวซีดตัดกับความมืดมิดสีดำ ดูกลมกลืนและงดงาม
ยาโตะกับความมืด เป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน
ในอกของเขา...วูบไหว...สั่นสะท้าน...เสมือนแสงเทียนที่กำลังจะถูกความมืดมิดอันทรงพลังนั้นกลืนกิน
“งั้นก็เข้ามาใกล้ๆสิ” โอคิตะออกคำสั่งเบาๆ คางุระชั่งใจสักพัก ก่อนจะเขยิบตัวอย่างว่าง่าย เธออยากรู้...ว่าเขาจะมีแผนการอะไร
“ฉันเจ็บอยู่นะ เข้ามาใกล้อีกหน่อยสิ ไกลขนาดนั้นฉันจะทำได้ยังไง” คนเจ็บบ่นๆ ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองข้างออกไปสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่าย รั้งให้ร่างเล็กโน้มเข้าหาตัวเองจนแทบชิด ด้วยการออกแรงเพียงเล็กน้อย แต่ผู้หญิงที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวาลกลับต้านทานมันไม่ไหว
โอคิตะไม่มีแผนการ
“ลื้อเอาจริง...”
คำถามของเธอค้างอยู่แค่นั้น พร้อมกับริมฝีปากที่ทาบทับลงมา มันไม่ได้แผ่วเบา ไม่ได้นุ่มนวลเหมือนครั้งก่อน ครั้งนี้มันหนักหน่วงกว่า รุนแรงกว่า ทั้งโลกเหลือเพียงสัมผัสร้อนรุ่ม ทลายความเย็นเยือกของอากาศในฤดูหนาวจนหมดสิ้น
“อือ...” เปลือกตาทั้งสองคู่ค่อยๆปิดลง ราวกับต่างหลงใหลในสัมผัสนั้นจนไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว
ลมหายใจของเขาอบอุ่น อ้อมกอดของเขาอ่อนโยน เสียงหัวใจเต้นตึกตักดังก้องในหูไม่รู้ว่าของใครแน่
แปลกจริงๆ...ที่ทั้งเขาและเธอเป็นไปได้ถึงขนาดนี้
นี่มันบ้าชัดๆ
“เอ่อ...โทษทีน่อ อั๊วะไม่ค่อยเก่ง” คางุระบอกหลังจากถอนจูบออกมา
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันสอนให้เอง” ใบหน้าโซโกะเต็มไปด้วยเลือดฝาดแดงเรื่อ เวลาเจ้าหมอนี่เขินดูพิลึกชะมัด แต่ก็น่ารักดีแหละ
“จะสอนให้บ่อยๆเลยเอาไหม?” เจ้าชายซาดิสม์กล่าวยิ้มๆ “ค่าเรียนครั้งละสามร้อยเยน”
“สามร้อยซ่งตีงอั๊วะลีกว่าน่ออาตี๋หัวเป็ดเอ๊ย!”
คางุระตบหัวโอคิตะป้าบชนิดไม่มีลังเล ทำเอาอารมณ์โรแมนติกกระเจิดกระเจิง
“ยัยบ้านี่!”
เรื่องอะไรจะยอมโดนแกล้งฝ่ายเดียว หัวหน้าหน่วยหนึ่งแห่งชินเซ็นกุมิรีบดึงแก้มสาวหมวยตอบโต้
“โอ๊ยๆ อันเอ็บอ๊ะ ไอ้อ้า!”
Translate Kagura says: โอ๊ยๆ มันเจ็บนะ ไอ้บ้า!
“ไอ้สามร้อยเยนน่ะไม่เอาก็ได้ ” โอคิตะยื่นหน้ากวนประสาทใส่เธอ “แต่เธอต้องคบกับฉันนะ โอเคป่ะ”
“.........”
...โรแมนติกมากอาตี๋ ลื้อควรจะหุบปากไว้เฉยๆ แล้วทำอย่างอื่นแทนจะดีกว่า...
“ว่าไงล่ะ” ผู้ชายโรแมนติกถามย้ำด้วยน้ำเสียงประมาณ “ทิชชู่ที่ฝากซื้อน่ะอยู่ไหน”
“พูกให้มันหวานๆกว่านี้ม่ายล่ายหรือไงน่อ”
“.......................”
“...............................................”
“โอเคๆ ไม่ต้องละ” คางุระเริ่มปลงอนิจจัง ดูเหมือนสิ่งที่เธอขอมันจะง่ายกว่าการบังคับไม่ให้พระอาทิตย์ขึ้นตอนเช้านิดเดียวเองสินะ
“...............”
“เป็นแฟนกันมั้ย?”
น้ำเสียงแปลกๆจากคนปากไม่ดีดังขึ้นในที่สุด
“ลื้อว่าไงนะ” สาวหมวยยังงงๆ คิดว่าหูฝาดไปหรือเปล่า ดวงตาแป๋วแหววจ้องมองเขาอย่างคาดคั้นให้พูดซ้ำอีกรอบ ตาโตๆนั่นพอมองใกล้ๆแบบนี้จะว่าน่ารักก็ไม่เชิง เพราะบางทีมันก็ชวนขนลุกยังไงไม่รู้
“เราเป็นแฟนกันมั้ย” เสียงอ่อยๆพูดประโยคเดิมอีกครั้งอย่างจำยอม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถูกไล่ต้อนขนาดนี้เลย ให้ตายสิ
“แล้วเธอตกลงมั้ยล่ะ”
ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงจัดยิ่งกว่าเดิม หล่อนตอบรับเขาด้วยสิ่งที่สาวน้อยแรกแย้มทั่วไปพึงกระทำเมื่อถูกสารภาพรัก
“อั๊วะโอเคอยู่เลี้ยวน่อ”
คางุระกล่าวขณะหลบสายตาไปทางอื่น ก่อนจะ...
กริ๊ก!
ร่มคู่กายมาอยู่ในมือหล่อนตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แถมยังหันปลายที่ใช้ปล่อยกระสุนมาทางหัวของโซโกะอีกต่างหาก
“คบกับอั๊วะเลี้ยว ลื้อจะนอกใจไปมีกิ๊กกี่คนก็ล่ายน่อ แต่อั๊วะต้องเปงตัวจริงคนเลียวเท่านั้งเข้าใจมั้ย ถ้าอั๊วะจับได้เมื่อไรว่าอั๊วะไม่ใช่ที่หนึ่งล่ะก็ ลื้อเตรียมตัวตายล่ายเลย!!”
............................................................................................................................................
ความคิดเห็น