คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คนเราเนี่ย ชอบกันจริงจริ๊งกับเรื่องจับผิดคนอื่น
“คุณลุงสุดหล่อกลับมาแล้วจ้า~”
เสียงตะโกนอ้อแอ้แบบไม่ค่อยมีสติสตังดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเลื่อน นาฬิกาข้างฝาบอกเวลาตีสาม กินโทกิเดินสะโหลสะเหลเข้ามาในบ้านเช่าของตัวเองในสภาพตาลอย สมองเบลอ เห็นอะไรเป็นสีวิ้งๆวับๆไปหมด แถมด้วยกลิ่นเหล้าผสมควันบุหรี่หึ่ง ไม่ต้องบอก เด็กประถมยังรู้ว่าเขาไปทำอะไรมา
ครืด...
ประตูเลื่อนห้องนอนเปิดออก ชินปาจิยืนนิ่งอยู่เบื้องหลังในชุดนอน สีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังอยู่ในอารมณ์บางอย่างที่ทำให้บรรยากาศรอบด้านมาคุขึ้นทีละน้อย ทีละน้อย
กินโทกิขยี้ตา เมาแล้วตาพร่าแฮะ ทำไมเห็นตรงประตูห้องนอนมีเงาดำทะมึนหยั่งกะยักษ์ยืนอยู่ได้ล่ะเนี่ย แล้วทำไมจากร้อนๆเพราะฤทธิ์เหล้าอยู่ๆก็ดันเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุกันล่ะเหวย
“กลับมา...แล้วเหรอครับ”
น้ำเสียงราบเรียบชวนขนลุก แต่ยังฟังออกว่าเป็นเสียงหนุ่มแว่นคนเดิม
“อ้าว! ชินปาจิเองเรอะ ไม่หลับไม่นอนนะแก ไปยืนทำอะไรตรงนั้นฟะ”
คุณกินหัวเราะฮ่าๆ เดินโซเซไปตบไหล่ชินปาจิป้าบๆ
“คุณกิน ไม่ได้ยินอะไรเหรอครับ”
ชิมุระ ชินปาจิกล่าวด้วยน้ำเสียงเดียวกันกับโคนันตอนที่พูดว่า “คนร้ายก็คือคุณยังไงล่ะ!”
“ได้ยิน? อะไร?”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างงงๆ ก่อนนิ่งเงียบ สักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียง “อะไร” อย่างที่ชินปาจิว่าจริงๆด้วย
“เลี้ยวเมื่อบ่ายลื้อไปอยู่ไหน ทำไมไม่รับโทรศัพท์อั๊วะ... อย่ามาตอแหลน่อ อามองยองเลอร์บอกว่าลื้อออกเวรตั้งแต่เที่ยงเลี้ยว... ม่ายต้องบอกให้คนอื่นไปตายเลย ลื้อนั่งแหละไปตายซะน่อ หือ...ว่าไง จะบอกว่าที่อั๊วะเหงลื้อไปแรดอยู่กับยัยทวินเทลนั่งเป็นภารกิจราชการเหรอ ลื้อคิกว่าอั๊วะโง่รึไงน่อ...”
“คางุระ...”
สมองเอ๋อๆของคุณกินพยายามประมวลผลสิ่งที่ได้ยินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ปัญหาก็คือกระแสเลือดของเขาตอนนี้มีแอลกอฮอล์มากกว่าน้ำตาล
ชินปาจิแทบจะแสยะยิ้ม “ตั้งแต่สองทุ่มครับ” หนุ่มแว่นรายงาน
“ผมนอนไม่ได้ ยัยนั่นเล่นจี๋จ๋าดี๋ด๋ากระหนุงกระหนิงกับ...แฟน...เสียงดังขนาดนั้นเป็นคืนๆ ผมนอนไม่ได้ อ๊ากกกกกกก!!!”
เสียงโหยหวนทำลายโสตประสาททำเอากินโทกิสร่างเมาไปชั่วขณะ
“เอ็งอย่าใช้คำสองแง่สามง่ามชวนเข้าใจผิดสิโว้ย นี่มันฟิคใสนาเหวย ยัยนั่นก็แค่คุยโทรศัพท์ไม่ใช่เรอะ สงสัยโปรโมชั่นโทรฟรีทั้งคืนล่ะมั้ง”
“นั่นใช่ประเด็นที่ไหนกันล่ะครับคุณกิ๊น!! ประเด็นคือผมนอนไม่ได้ครับ ผมนอนไม่ได้ ผมได้ยินยัยนั่นสวีตหวานแหววกับคุณโอคิตะตลอดเวลา เช้า สาย บ่าย เย็น นี่ยังกลางคืนอีก ลื้ออยู่ที่ไหน ลื้อทำอะไร โอ๊ย! มันรบกวนการใช้ชีวิตของคนอื่นเขานะเฟ้ย ยัยบ้านี่!!”
กินโทกิอึ้งใบ้ไปชั่วครู่ เมื่อห้องเงียบลง กินโทกิถึงได้ยินเสียงคางุระแว่วมาจากตู้เก็บที่นอนเบาๆอีกครั้ง
“จับได้ล่ะลื้อตายหองแน่อาตี๋ อั๊วะจะควักลูกกะตาลื้อออกมาเลี้ยวกระทืบๆๆ ว่าไงนะ ลื้อว่าลื้อจะควักลูกกะตาอั๊วะก่อนเหรอ คิกว่าทำล่ายเหรอ งั้งพุกนี้มาดวลกังเลยลีไหม...”
หวานแหวว...ตรงไหน?
เสียงดังรึ?...เสียงเข็มนาฬิกากระดิกยังดังกว่าเลยถ้าฟังจากในห้องนี้ล่ะก็
“ชินปาจิ...ฉันว่าแกสงบจิตสงบใจซะเถอะนะ” คุณลุงผมเงินยิ้มอย่างเข้าอกเข้าใจ ตบบ่าเด็กหนุ่มเบาๆ
“ถ้าแกอิจฉาตาร้อนขนาดนั้น ฉันว่าแกลองไปหาประสบปะการณ์กุ๊กกิ๊กกิ๊วก๊าวกับสาวๆหน่อยดีไหม...”
พูดไม่ทันจบ คุณกินก็น็อกเอาท์ลงไปนอนวัดพื้นจากหมัดฮุกเบ้าตาของหนุ่มจืดแห่งร้านรับจ้างสารพัด และมีแนวโน้มว่าจะนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า
“คนอย่างคุณจะไปเข้าใจอะไร จะไปเข้าใจอะไร๊! หัวอกของผม...ผู้ชายที่ไม่เคยหญิงแลแม้แต่คนเดียวมาตั้งสิบหกปี แล้วยัยนั่นแค่สิบสี่ก็มีแฟนแล้ว โลกนี้มันลำเอียงชัด...แอ่ก!”
วัตถุทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดราวๆหนึ่งฝ่ามือ ลอยละลิ่วจากห้องสาวหมวยด้วยความเร็วแสงมาสู่กบาลของเพื่อนร่วมก๊วนเข้าเต็มๆ
คางุระโผล่หน้าออกมาจากตู้เก็บที่นอนก่อนจิกนิ้วใส่ชินปาจิที่นอนโชกเลือดอยู่ข้างๆกับลูกพี่ใหญ่ที่สลบเหมือดไปก่อนหน้านี้
“จะหุบปากล่ายหรือยังน่อ ลื้อนั่งแหละเสียงดังกว่าชาวบ้านเขาที่สุกเลี้ยว จะแหกปากหาพระแสงอะไรดึกๆดื่นๆห๊า!”
ก่อนชินปาจิจะสติดับวูบ สายตาพลันเหลือบไปเห็นว่าสิ่งที่พุ่งชนใส่กะโหลกบางๆของเขานั้นคือโทรศัพท์มือถือรุ่นพิเศษที่ทนทานราวกับครกหิน แถมด้วยเสียงโอคิตะแว่วๆมาจากลำโพงว่า
“ไปตายซะยัยหมวย! ขอให้พรุ่งนี้หล่อนใส่กางเกงตะเข็บแตกเดินออกจากบ้านทีเถอะ!! ฉันจะสมน้ำหน้าให้ยัยโง่!”
พระเจ้า...ทำไมท่านช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ผมเองก็อยากมีคนให้บอกรักทั้งคืนแบบนี้บ้างนะ
ถ้าพระเจ้าได้ยินคงอยากตบหัวมันแรงๆเรียกสติสักทีสองที ก่อนถามว่าเอ็งใช้ตาตุ่มมองรึไงฟะ ถึงเห็นว่าไอ้สองคนนั้นบอกรักกันอยู่น่ะ!
............................................................................................................................................
“อาเจ๊!”
เสียงใสๆตะโกนเรียกใครคนหนึ่งอยู่หน้าร้านตึกแถวเก่าๆร้านหนึ่งในบรรดาอาคารบ้านเรือนมากมายที่เรียงรายคับคั่งขนาบสองข้างทางของถนนในคาบูกิโจ
“อะไรกันแต่เช้านี่ อ้าว...คางุระจังไม่ใช่เหรอน่ะ”
หญิงสาวคนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากประตูหน้าร้านที่ติดป้ายขนาดใหญ่ไว้ว่า “ร้านรับซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิด คานะซัง”
สาวน้อยวัยใสใส่กี่เพ้า กางร่มตลอดเวลา พร้อมกับเจ้าหมาขาวขนปุยขนาดพี่บิ๊ก เป็นจุดเด่นซะจนใครๆในละแวกนี้ก็รู้จักและจำได้
“อาเจ๊! อั๊วะอยากให้เจ้าสากกะเบือนี่มังมีระบบติดตามอ่ะน่อ!”
คานะซังเหลือบมองมือถือรุ่นพิเศษที่เธอดัดแปลงให้เองกับมือ เพราะคนตรงหน้าบอกเองว่าอยากได้แบบทนๆชนิดถูกเหยียบด้วยสิบล้อก็ไม่ร้าว
ตอนแรกก็สงสัยว่าจะเอาไปทำอะไร...แต่พอนึกๆดู คางุระเป็นยาโตะ ของทั่วไปมันคงไม่ทนพอ ร้านนี้เป็นร้านที่ค่าซ่อมถูกที่สุดแล้ว คางุระซึ่งเป็นเด็กจนๆ(หล่อนเล่าให้ฟังเอง)และมักจะทำข้าวของพังอยู่เสมอจึงกลายเป็นขาประจำไปโดยปริยาย
ด้วยความที่ตัวเจ้าของร้านค่อนข้างสนิทกันดีกับสาวหมวย เด็กสาวเลยยอมบอกว่าจะเอามือถือไปโทรจิกแฟน ตอนนั้นคานะซังยังพูดอยู่เลยว่าตัวเท่าลูกหมามีแฟนแล้วเหรอ ว่าไปงั้นเองแหละ...สุดท้ายกลับทำแถมให้อีกเครื่องฟรีๆด้วยซ้ำ คุยกับคางุระว่าสองเครื่องนี้เป็นมือถือแบบPair Look และถ้าจ่ายเพิ่มอีกหมื่นห้าจะเพิ่มระบบGPRSที่บอกได้ว่าอีกฝ่ายอยู่ที่ไหนให้ด้วย แถมโปรแกรมแฮกข้อมูลทุกอย่างในอินเตอร์เนตบนไซต์ที่มีคำว่าโอคิตะ โซโกะ หัวหน้าหน่วยหนึ่ง ชินเซ็นงุมิ และข้อมูลอื่นๆอีกมากมายที่มีอยู่ในเมมโมรี่ของอีกฝ่าย แม้จะลบทิ้งไปแล้วก็สามารถกู้คืนได้อย่างไม่เป็นปัญหา ชนิดที่ว่าวันนี้โอคิตะโทรหาใคร ใครโทรหา ไม่ได้รับกี่สาย ส่งข้อความว่าอะไร ให้ใครบ้าง รูปที่ถ่ายเก็บไว้ในมือถือของเขา ทางนี้ก็เรียกดูได้หมด
แต่ทว่า...
“หมื่นห้าเรอะ!! ลื้อบ้าไปเลี้ยวรึไง คิกว่าอั๊วะจะโง่ยอมจ่ายเงินเดือนครึ่งปีรวมกังเพื่ออุปกรณ์โรคจิตพรรคนั้นรึไงน่อ!”
คางุระพูดเอาไว้แบบนั้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แล้วไงล่ะ...ในที่สุดวันนี้เจ้าหล่อนก็กลับมาจริงๆด้วย
“เข้ามาข้างในก่อนมา” หญิงสาวเจ้าของร้านเอ่ยชักชวน พลางเลื่อนบานประตูหน้าร้านเปิดกว้าง แล้วขนข้าวของออกมาตั้งขาย คางุระกระโดดผลุบเข้าไปนั่งในร้านอย่างรวดเร็ว ซาดะฮารุเดินตามเข้าไปติดๆ
“ไหนว่าไม่มีเงินไงล่ะ ถ้าอยากได้ล่ะก็ฉันทำให้ได้อยู่แล้ว แต่ของมันแพงนา”
คานะซังกล่าวขณะยกเอาถาดใส่นมมาเลี้ยงเจ้าหมาน้อย(?) เป็นค่าต๋งแลกกับสัญญาว่าเจ้าหมาจะไม่ไล่งับหัวหุ่นยนต์พ่อบ้านในร้านของเธอ ส่วนเรื่องที่เธอสื่อสารกับซาดะฮารุได้ยังไงนั้นยังคงเป็นปริศนา
“อาเจ้... ถ้าอั๊วะจะเอาแต่ระบบติดตามอ่ะน่อ ม่ายต้องแฮกข้อมูลอาตี๋ล่ายก็ล่ายน่อ ลดให้ได้อ๊ะเปล่า”
“หกพัน”
คางุระหน้าซีดไปพักหนึ่งจากเดิมที่ซีดอยู่แล้ว โก่งราคากันหรือเปล่านี่
“ไม่ได้โก่งนา ถ้าเป็นรุ่นธรรมดาจะไม่แพงขนาดนี้หรอก แต่นี่มันเป็นดาวเทียมนอกกฎหมาย ค่าต๋งก็เยอะ ใต้โต๊ะก็แยะ ครั้นจะติดตั้งสัญญาณบนดินให้ เขาก็ไม่ยอมให้ละเมิดแฮกข้อมูลผู้บริโภคอื่นง่ายๆหรอก”
คานะซังพูดราวกับอ่านใจเธอออก คางุระเริ่มคิดว่าเอาเงินไปซื้อข้าวกินดีกว่าเอามาละลายไปกับการติดตามผู้ชายโง่ๆ
...ไปมีกิ๊กที่ไหนก็ช่างหัวมังเลี้ยวกัง...
“อ่ะ...แต่ช่วงนี้ลดให้ เหลือสักพันเดียวก็ได้”
อยู่ๆหญิงป้าก็พูดกลับคำเสียดื้อๆ จนลูกค้าชักงง
“ไหนเจ๊ว่าลดม่ายล่ายไง?”
“จริงๆก็ลดไม่ได้หรอก แต่เผอิญช่วงนี้มีพวกกระเป๋าหนักมาใช้บริการน่ะสิ ไม่รู้ว่ารวยเงินถุงเงินถังมาจากไหน ซ่อมอะไรต่อมิอะไรนิดเดียว เล่นโยนเช็คให้เป็นแสน ดูท่าจะเป็นชาวสวรรค์ที่ยังใช้เงินบนโลกไม่คล่องล่ะมั้ง ฉันเลยได้ลาภฟรีๆตั้งแปดหมื่นเจ็ด ทั้งที่ค่าซ่อมจริงๆแค่พันสามเอง”
“อั๊วะต้องขอบคุงไอ่โง่คงนั้งอ่ะน่อ!”
“ฮะๆๆ เอามือถือมาสิ เดี๋ยวฉันจัดการให้ พรุ่งนี้เย็นมาเอาได้เลย”
สาวน้อยยิ้มแฉ่งอย่างยินดี เงินแค่พันเดียวโยนลูกเต๋าสองตาก็กินเจ้ามือได้อื้อแล้ว วิถีชีวิตแบบนี้เจ้าพวกเด็กๆผู้รากมากดีไม่มีวันได้สัมผัสแน่นอน
เมื่อคุยธุระเรียบร้อยเด็กสาวแก่แดดในโลกมืดก็กล่าวคำอำลา ก่อนจะเดินออกจากร้านไปสู่แสงสีทองเจิดจ้าในยามเช้า พร้อมร่มคู่ใจและเจ้าหมาคู่หู
............................................................................................................................................
บ่ายแก่ๆวันเดียวกัน
“คานะซาง~”
เสียงชายวัยรุ่นในเครื่องแบบชินเซ็นงุมิตะโกนเรียกหล่อนอยู่หน้าร้าน คานะซังโผล่หน้ามาทักทายเจ้าของเสียงเรียกนั้นอย่างคุ้นเคย
“โอคิตะคุงเองเรอะ”
ถึงเธอจะทำหน้าตาปกติก็เถอะ แต่ทำไมพอเห็นเจ้าหมอนี่แล้วถึงรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ หรือว่าหมอนี่จะรู้เรื่องที่คางุระเอามือถือมาเพิ่มระบบติดตามที่ร้านนี้แล้ว? ไม่สิ...ไม่ใช่หรอกน่า เขาไม่มีทางรู้แน่ ยังไงคางุระจังก็ไม่ยอมบอกอยู่แล้ว
“คร้าบ ผมมีเรื่องอยากให้พี่สาวช่วยหน่อยน่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอจ๊ะ?” ตอบไปยิ้มไป ไม่แสดงพิรุธ
“เข้าไปคุยข้างในได้ไหม มันเป็นความลับน่ะครับ นะ...ถ้าพี่สาวไม่อยากถูกประจานล่ะก็” หนุ่มซาดิสม์หน้าอ่อนยิ้มหวาน คนฟังขนลุก
“ความลับอะไรกัน โอคิตะคุงเนี่ยล่ะก็ เข้ามาก่อนสิจ๊ะ” คานะซังหัวเราะคิกคัก ฝ่ามือเริ่มเย็นชื้น เหงื่อเริ่มแตกพลั่ก
ทำไมตาขวาถึงกระตุกไม่หยุดเลยนะ ให้ตายเถอะ...แล้วเจ้านี่จะยิ้มหาพระแสงอะไร ไม่สิ นี่มันไม่ใช่ยิ้มธรรมดา มันเป็นรอยยิ้มแฝงเลศนัยที่ไม่น่าพิสมัยบางอย่าง อา...เราซวยแน่งานนี้ ซวยเห็นๆ
“มีอะไรให้ช่วยเหรอจ้ะ”
“ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างมาว่าคานะซังสามารถดัดแปลงมือถือรุ่นเก่าให้มีระบบติดตาม และระบบแฮกข้อมูลชนิดทะลวงได้กระทั่งความลับราชการเลยน่ะสิครับ”
น้ำเสียงเย็นใจ แต่สายตาของมันวาววับเหมือนรู้ทันอะไรบางอย่าง ทำให้เธอรู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างไม่มีสาเหตุ
“เอาอะไรมาพูดกันจ๊ะ...”
“อย่าปิดบังไปเลย ผมมาที่นี่เพราะอยากให้คุณพี่สาวใช้ความสามารถพิเศษนั่นช่วยอะไรบางอย่างหน่อยน่ะครับ”
เด็กหนุ่มควักมือถือPair Lookรุ่นขว้างหัวหมาแตกออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ทำให้มันมีระบบติดตามทีสิครับ”
“อะ...ห๊ะ!”
เจ้าของร้านถึงขั้นอึ้งรับประทาน หมายความว่าไง หมายความว่าหมอนี่มาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวกับคางุระเมื่อเช้างั้นเหรอ
“ตกใจทำไม สำหรับคานะซังแล้วเรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยจะตายไป เนอะ...” โอคิตะว่า
“มะ แหม...โอคิตะคุง จะเอาไว้ติดตามใครเหรอจ้ะ”
“ยัยหมวย...”
“หึๆ ไม่น่าเชื่อว่าโอคิตะคุงจะนิสัยผู้หญิงขนาดนี้ ปกติระบบตามติดว่าแฟนอยู่ที่ไหนมักจะมีแต่ผู้หญิงทำกันเท่านั้นแหละน้า” คานะซังกล่าวล้อๆ
“ใครบอกว่าผมเอาไว้ตามติดยัยนั่น” รอยยิ้มไร้เดียงสาปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง “ผมจะเอาไว้ดูว่าตอนนี้ยัยนั่นอยู่ที่ไหน จะได้ไม่เฉียดไปแถวนั้นต่างหากล่ะ”
ทีนี้ก็จะมาอ้างว่าเธอเห็นฉันที่นั่นที่นี่ไม่ได้แล้ว นอกจากหล่อนจะมั่วนิ่มขึ้นมาเอง
“ระ เหรอจ้ะ พูดงี้ไม่กลัวพี่เอาไปบอกคางุระจังหรือไง ฮะๆๆ”
“ฮะๆๆๆ” คุณลูกค้าหัวเราะผสมโรง ก่อนจะต่อด้วยประโยคพิฆาต “พี่อยากเข้าตะรางข้อหาสมคบกับพวกขายสัญญาณเถื่อนมั้ยล่ะครับ”
เอื๊อก!
เสียงหัวเราะหยุดลงทันควัน คานะซังยิ้มค้าง หน้าซีดลงเรื่อยๆ
ว่าแล้ว...มันต้องมีเรื่องซวยสักเรื่องสิน่า
“ไม่ต้องแก้ตัวอะไรทั้งนั้นแหละครับ ถ้าอยากให้ผมเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ล่ะก็ ช่วยใส่ระบบนั่นให้ผมหน่อยละกัน แล้วก็ทำเหมือนผมไม่เคยมาที่นี่ก็พอ”
คานะซังไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้ายังไง
“อ้อ...แล้วก็ทั้งหมดนั่นน่ะ ได้ข่าวว่าหมื่นห้าใช่ไหม ผมขอฟรีละกันเนอะ คนกันเอง”
เจ้าชายแห่งดาวซาดิสม์พูดหน้าตาเฉย
“จ้ะ...มาเอาพรุ่งนี้เช้าได้เลย”
เสียงแห้งๆตอบกลับไปได้แค่นั้น หัวหน้าหน่วยหนึ่งแห่งชินเซ็นงุมิยิ้มเล็กน้อยก่อนโบกมือลา
“งั้นก็ซาโยนาระล่ะนะ คานะซัง”
ฮวบ!
ร่างของหญิงสาวทรุดลงบนพื้น
ไอ้เด็กเวรตะไล!!!
...........................................................................................................................................
เย็นวันถัดมา
“อาเจ้~ มือถืออั๊วะเสร็จหรือยาง?”
เสียงแจ่มใสดังมาแต่ไกล สาวหมวยกระโดดผลุบมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าคานะซัง ฝ่ายเจ้าของร้านก็กำลังรอเธออยู่พอดี
“เรียบร้อยแล้วจ้ะ” หญิงสาวยิ้มตอบ ก่อนเอาผลงานชิ้นโบว์แดงออกมาสู่สายตาลูกค้าวัยกระเตาะ
“ว้าว! นี่อะไรอ่ะน่อ”
“อ๋อ แถมที่ห้อยมือถือให้จ้ะ ที่จริงแล้วพี่แถมให้ทั้งหมดเลย ทั้งระบบติดตาม ระบบแฮกข้อมูล แฮกสัญญาณ แล้วก็นี่...พิเศษมากๆ ระบบดังฟังจ้ะ”
“อะโห! เจ๊ใจดีจังน่อ ลูกค้าคงนั้งอีมาอีกเลี้ยวเรอะ” คางุระมัวแต่ตื่นเต้นจนไม่ได้เหลือบดูว่ารอยยิ้มคานะซังตอนนี้ดูเหี้ยมๆพิกล
“ทำนองนั้นแหละจ้ะ แล้วก็ไม่ต้องจ่ายเงินแล้วนะจ๊ะ พี่ทำให้ฟรีไปเลย” หญิงสาวไม่ได้ขยายความว่าลูกค้าคนนั้นน่ะ คนไหนแน่
“จริงง่ะ!! ขอให้อาลูกค้าคงนั้งมาหาเจ๊บ่อยๆเลยน่อ!”
“ฮะๆๆ คางุระจังจ๊ะ ทุกระบบที่พี่เพิ่มให้ใช้จิกหมอนั่นให้คุ้มเลยนะจ้ะ พวกผู้ชายตอแหลเนี่ยต้องจัดการเจี๋ยนให้เด็ดขาด ตามติดทุกฝีก้าว อย่าให้มันมีโอกาสไปจี๋จ๋ากับใครได้ เต็มที่เลยนะจ้ะ รับรองว่าคางุระจังจะได้รู้ทุกความเคลื่อนไหวของหมอนั่นแน่นอน 100%”
“รับทราบน่อกัปตัน!”
คางุระตะเบ๊ะให้หล่อนอย่างหนักแน่น ไม่ได้ติดใจเลยว่ามีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรในเหตุการณ์ครั้งนี้
แต่ที่สุดแล้วสาวหมวยก็คงไม่ได้ตามจิกอะไรโซโกะมากนักหรอก เพราะคนอย่างเธอคงไม่ยอมเสียเวลากินเวลานอนของตัวเองไปกับการสโตรกเกอร์ใครสักคนทั้งวันทั้งคืนแน่
ถึงจะรู้อย่างนั้นคานะซังก็ยังอดสะใจไม่ได้จริงๆ ให้ตายสิ!
............................................................................................................................................
ความคิดเห็น