Identity V "เอกลักษณ์ทั้ง 5"

ตอนที่ 2 : เอกลักษณ์ที่ 2 : ความลับของเสียงเครื่องถอดรหัส (Naib Subedar) [ 200% ลงรูปแล้ว ]

" ฮืมมมมมมมมมมมมมมมมมม "

เสียงฮึมฮัมนุ่มทุ้ม  ที่ใครได้ฟังแล้วคงต้องพากันคล้อยตาม  ความลึกลับและสเน่ห์หาของเขาซุกซ่อนอยู่ภายใต้หน้ากากสีขาว  หากแต่น่าหวาดกลัวยามเมื่อมองเห็นแสงสะท้อนวิบวับจากกรงเล็บเปื้อนเลือดอันแหลมคมที่มือข้างซ้าย

" ฮ้าาาาาาาาา! ย่ะะะะะห์!!!!!!! "

ฉัวะ!!!!!

" อ๊าา..อั่ก!!! "

เลือดสีแดงสดไหลกระฉูดออกมาจากแผลที่ถูกกรงเล็บฟันลงไปเป็นแนวยาว 5 เส้น  กลิ่นคาวของเลือดลอยคลุ้ง จนทำให้ชายผู้สวมหน้ากากสีขาวที่กำลังเช็ดคราบเลือดบนกรงเล็บของตนอยู่แทบคลั่ง....

" แฮ่ก! แฮ่ก!! อึก..อะ!! "

Mecenary ไนบ์  หรือ  นาอิบ  ซูบีดาร์   นายอดีตทหารรับจ้างที่ผันตัวมาเล่นเกมส์อันตรายด้วยเหตุผลบางอย่าง  ในตอนนี้เขากำลังจู๊กกับฆาตกร หรือฮันเตอร์ที่มีชื่อว่า  แจ๊ค  เดอะ ริปเปอร์   ฆาตกรต่อเนื่องผู้มาพร้อมกับสายหมอกเย็นยะเยือก  หากใครอยู่ในวงหมอกมรณะของเขา  จะไม่มีวันได้ออกมาอีก ตลอดกาล

ไนบ์สามารถจู๊กกับฮันเตอร์ตัวอื่นๆ  ได้นานมาก เพราะความเร็วเร็วในการหลบหลีก  ข้ามไม้ ข้ามหน้าต่าง  และพับไม้ของเขานั้น จัดอยู่ในความเร็วที่รองลงมาจาก Forward  วิลเลี่ยม นักรักบี้    เขาสามารถจู๊กกับฆาตกรได้ทุกตัว ยกเว้น  แจ๊ก เดอะ ริปเปอร์  ที่มีความรวดเร็วและคล่องตัวกว่าฮันเตอร์ตัวอื่นๆ  และยังสร้างคมหมอกเป็นเส้นตรงดักทางผู้รอดชีวิตได้   สายจู๊กมักจะแพ้ทางเรื่องความเร็วของริปเปอร์มากที่สุด

" จะหนีไปไหนนนนนนนนนน!!!!! "

ฉัวะ!!!!!!!

" อ๊าาาาาาาาาาาาากกกกกกกกกกกกกก!!!!! "

ร่างของไนบ์ไถลไปกับพื้นหลังจากโดนรีปเปอร์ฟันใส่อย่างรุนแรง  โลหิตคาวสาดกระเซ็นเต็มพื้นดินแห้งๆ  ในแมพ The red chursh หรือแมพโบสถ์   ตรงบริเวณที่มีกำแพงหินเยอะๆ

" อึก..อาาา...อือ "

เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของไนบ์ดังขึ้น   เดอะริปเปอร์ค่อยๆ เลื่อนหน้ากากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะใช้ลิ้นตวัดเลียคราบเลือดของเหยื่ออย่างละเมียดละไม  ความหอมหวานผสมกับกลิ่นชาเขียวทำให้เขารู้สึกว่า.....

ต้องการเลือดของไนบ์มากกว่านี้!!

" อึก..ฮืออออ....อะ..อ... "

ไนบ์ไม่สามารถห้ามน้ำตาของตนเองได้เลยแม้แต่น้อย  มันไหลออกมาเพราะความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่ฆาตกรตัวนี้ได้ทำกับเขา  มันเป็นเรื่องยากที่เขาจะลุกขึ้นมาได้  มีเพียงสองทางที่จะไปจากฆาตกรคนนี้นั่นก็คือ โดนจับนั่งเก้าอี้ประหาร  หรือค่อยๆ ตายอย่างช้าๆบนพื้นดิน

แน่นอน....เอ็มม่า  ได้ทำลายเก้าอี้จนหมดแมพแล้ว.....

ซึ่งเหลือเพียงทางเดียว นั่นก็คือ   ตายอย่างช้าๆ  และทรมาน....

" ยัยชาวสวนทำลายเก้าอี้หมดแล้ว...อาาาา..แล้วฉันจะทำกับนายยังไงดีน้าาาา..พ่อทหารรับจ้าง  หึหึ "

เดอะริปเปอร์พูดพลางหัวเราะและยกมือขึ้นมาปิดปากสไตล์คนโรคจิต  ไนบ์ที่นอนเลือดไหลอาบอยู่บนพื้นค่อยๆ หันไปมองฆาตกรที่กำลังมองเขาด้วยสายตาสะใจของมัน

" ได้โปรด... "

มันทรมานเหลือเกิน...

" อะไร~  คิดจะขอให้ฉันใช้สกิลซ่อมเก้าอี้รึไงครับ  นายชาเขียวน้อย? "

ความจริงของเดอะริปเปอร์นั่นก็คือในตานี้  เขาได้เอาสกิลพิเศษของฮันเตอร์มาด้วย  มันสามารถพังเครื่องถอดรหัส และซ่อมเก้าอี้ประหารที่ถูกทำลายได้  เดอะริปเปอร์ได้ซ่อมเก้าอี้ขึ้นมา และจับเพื่อนร่วมทีมที่เหลือนั่งจนถูกส่งกลับคฤหาสน์  ซึ่ง ณ ตอนนี้ไนบ์คิดว่ามันน่าจะเป็นเวลานานพอสมควรแล้ว ที่สกิลของเขาจะคูลดาวน์เสร็จเรียบร้อย พร้อมใช้งาน...

" ไม่ดีกว่า....ฉันชอบฟังเสียงครวญครางของนายมากกว่า  หึหึ "

และเขาก็ชอบกลิ่นเลือดของไนบ์มากกว่าผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ  ด้วย....

" งือออ..อือ..อะ.... "

สิ่งที่จะทำให้เดอะริปเปอร์ผู้น่าหวาดหวั่นคนนี้คลั่งได้  มีเพียงอะไรก็ได้ที่เป็นไนบ์

ไม่ว่าจะเป็นเสียงครวญครางยามเจ็บปวดของไนบ์

กลิ่นเลือดของไนบ์

รอยเท้าของไนบ์

และสเต็ปการจู๊กของไนบ์

หากเขาสามารถพิสูจน์ลายนิ้วมือบนกล่องหีบสมบัติได้  เขาจะพิสูจน์ว่ากล่องไหนไนบ์เปิดเอาไว้  เขาจะแบกกลับบ้านทันทีโดยไม่ต้องสงสัย

เขาอยากสะสมทุกๆอย่างที่เป็นของไนบ์   อยากครอบครองและกลืนกินไนบ์ใจจะขาด...

ยอมรับก็ได้ว่าเขาเป็นคนโรคจิต  ซาดิสต์   ก็เขามันเป็นฆาตกรต่อเนื่องในสายหมอก ที่ฆ่าแต่ผู้หญิงนี่หน่าาาา  แต่หลังจากเข้ามาเล่นเกมส์นี้แล้ว เขาก็ได้ฆ่าผู้ชายเป็นบางครั้งบางคราว

รวมถึงไนบ์ด้วยเช่นกัน...

เขารู้ว่าระบบบางอย่างจะทำการรักษาผู้เล่นที่ถูกปล่อยให้แห้งตาย  ซึ่งเขาเคยปล่อยให้ไนบ์แห้งตายอยู่ข้างๆ เครื่องถอดรหัส  ผลปรากฎว่าในตาถัดไป ไนบ์กลับมาวิ่งจู๊กกับเขาได้เหมือนเดิม  แต่ไม่สามารถจำได้ว่าตนเองถูกเขาปล่อยแห้ง  กลับกัน ไนบ์เคยบอกเขาว่าตาที่แล้วเขาถูกจับนั่งเก้าอี้ประหาร

ระบบได้ดัดแปลงความทรงจำตอนตายนี่เอง...

เพื่ออะไรเดอะริปเปอร์ก็ไม่รู้หรอก....แต่ตอนนี้

ไนบ์มันจะแห้งตายแล้ว!!!!!!

" หวา หวา หวาาาา!!!! "

เดอะริปเปอร์รีบวิ่งไปยังเก้าอี้ตัวล่าสุดที่เขาเพิ่งจะใช้มันส่งหมอสาวกลับคฤหาสน์  แน่นอน สิ่งที่ดร็อปอยู่ก็คงไม่พ้นเป็นเข็มฉีดยาของเอมิลี่หรอก

แจ๊กรีบหยิบมันขึ้นมา ก่อนจะวิ่งไปหาไนบ์ที่ดูเหมือนจะเริ่มหมดสติไปทีละน้อยๆ  เขาไม่รอช้า จับแขนของไนบ์ขึ้นมา และฉีดยาลงไปตรงข้อพับแขนอย่างรวดเร็ว

" อือ.... "

พรึ่บ!!!

ไอคอนของไนบ์เปลี่ยนเป็นคนเดินขากะเพลกและมีแถบเหลืองอยู่ครึ่งหลอด  ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะมึนงงเล็กน้อยเพราะเมื่อกี้คิดว่าตนเองน่าจะแห้งตายไปแล้วแท้ๆ

" อะ..อือ..นาย? "

ไนบ์จำได้ว่าตัวเองไม่ได้ติดตั้งเปิร์คลุกขึ้นเองได้หนึ่งครั้ง  เขามองเดอะริปเปอร์ที่กำลังควงเข็มฉีดยาของเอมิลี่เล่น  ก็พอจะเข้าใจสถานการณ์แล้ว

แต่ทำไมล่ะ?   ทำไมไม่ปล่อยให้เขาแห้งตาย??

" ฉันจะกลับ..ทำไมนายต้องยื้อฉัน? "

ไนบ์ถามด้วยความไม่เข้าใจ  เดอะริปเปอร์ไม่ได้พูดอะไรอีก  แต่พอเขาจะก้าวขาเพื่อวิ่งหนีอีกฝ่าย  กรงเล็บนั่นได้ตวัดเฉือน ตัดเส้นเอ็นตรงข้อเท้าของเขาทั้งสองข้าง จนต้องลงไปนั่งกับพื้น

" ฉัน...ไม่ให้นายไป  ไนบ์ "

การฟันของเดอะริปเปอร์ทำให้ไอคอนของเขาเปลี่ยนเป็นล้มลงไปบนพื้น  ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าคนที่ถูกกากบาททับไว้  แต่เขาไม่ได้แห้งตาย!

แจ๊คช้อนตัวชายหนุ่มขึ้นมา  ก่อนจะเดินไปยังเครื่องถอดรหัสเครื่องหนึ่งที่ยังซ่อมไม่เสร็จดี  น่าจะเหลืออีกประมานครึ่งหลอด  ซึ่งตานี้เป็นอะไรที่โครตซวยมาก

เหลือเครื่องถอดรหัสอีกตั้ง  4  เครื่อง  ร้ายแรงสุดคือหลุมก็ยังไม่เปิด!

เนื่องจากตานี้เดอะริปเปอร์ค่อนข้างป่วนเกมกันพอสมควร  เขาวิ่งไล่ไปตามเครื่องถอดรหัส  ไล่พังเครื่องและไล่ฟาดทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น  เอ็มม่าโดน Terror Shock  ไปหนึ่งรอบ  ก่อนที่มาร์ธาจะช่วยเธอออกมาจากเก้าอี้   เดอะริปเปอร์ไม่เคยเฝ้าเหยื่อ  เขากำลังไล่หวดเอมิลี่ต่อหลังจากที่เอ็มม่านั่งเก้าอี้ไปแล้ว!

แต่ก็อย่างที่รู้ๆ กัน   เขาค่อนข้างซ่อมเครื่องถอดรหัสช้า  ช้าพอๆ กับวิลเลี่ยมเลยก็ว่าได้  และเขาก็ต้องรีบผละออกมาเมื่อเอมิลี่ลากเดอะริปเปอร์มาหาเขา  ซึ่งก็คงเป็นเครื่องนี้ล่ะมั้ง ที่เขาเคยซ่อมทิ้งไว้

เอาตามตรงมันน่าจะเสร็จอย่างน้อยสองเครื่อง  แต่ไม่รู้ว่ามาร์ธาทำอะไรอยู่หลังจากที่เขากับเอมิลี่กำลังจู๊กกับฆาตกร  ส่วนเอ็มม่าเธอทำหน้าที่ของเธอนั่นก็คือพังเก้าอี้ทุกตัวในแมพโบสถ์

หลังจากนั้นเอมิลี่ก็โดน  Terror Shock  จากการพยายามปีนข้ามหน้าต่าง  เธอถูกเดอะริปเปอร์จับโยนใส่เก้าอี้ที่เอ็มม่ายังไม่ได้ทำลาย  ก่อนจะหันมาเล่นงานเขาต่อ  และในจังหวะที่เขากำลังจู๊กกับฆาตกร  มาร์ธาได้เข้ามาช่วยเอมิลี่ไว้ได้ทันเวลาพอดี  เพราะเหลืออีกนิดนึงเธอก็จะถูกส่งกลับไปที่คฤหาสน์แล้ว

และหลังจากที่เอมิลี่ถูกช่วย  เดอะริปเปอร์เลิกสนใจเขาแทบจะในทันทีและกลับไปล่าเอมิลี่ที่กำลังรักษาตัวเองอยู่  แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหาเอมิลี่ไม่เจอ  เจอแต่มาร์ธาที่กำลังปั่นไฟอยู่แถวนั้นโดยไม่ทันตั้งตัว!

Terror Shock!

ก่อนที่เธอ  จะถูกจับไปนั่งเก้าอี้ในห้องใต้ดิน  และมันเป็นเรื่องยากที่จะดึงเธอออกมาจากเก้าอี้ในห้องใต้ดินนั้นได้   เอมิลี่รักษาตัวเองเสร็จเรียบร้อยและกำลังปั่นไฟ  ส่วนตัวเขาได้ไปวนเวียนอยู่แถวๆ  บ้านหลังเล็กซึ่งมีห้องใต้ดินอยู่  ส่วนเอ็มม่าน่าจะกำลังทำลายเก้าอี้จนใกล้จะหมดแมพแล้วกระมัง?

" ย๊าาาาาาาาาาาาาาาาาห์!!!!!! "

ฉัวะ!!!!!

" อะ..อึก..!!! "

ไนบ์ถูกฟันไปหนึ่งครั้ง  แถบดีเลย์ความเจ็บปวดปรากฎขึ้นในทันทีก่อนที่เขาจะรีบกระโดดข้ามหน้าต่าง  วิ่งวนอยู่ในบ้านเล็กหลายรอบ  จนกระทั่งแถบดีเลย์ความเจ็บปวดขึ้นจนเต็ม  เขาจึงเริ่มเจ็บ

" เหวออออออออออออ!!!! "

" มาร์ธา!!!! "

เขาลืมดูแถบเวลาในการนั่งเก้าอี้ของมาร์ธา  จนกระทั่งเธอถูกส่งตัวกลับไปยังคฤหาสน์  ตอนนี้จึงเหลือแค่เขา  เอมิลี่ และก็เอ็มม่า เท่านั้น....

ติ๊งงงง!!!

เหลือเครื่องถอดรหัสอีก  4  เครื่อง!

เขารู้สึกใจชื้นขึ้นเมื่อเครื่องถูกซ่อมสำเร็จไปแล้ว 1 เครื่อง  แต่ในจังหวะนั้น...

ฉัวะ!!!!

" อ้าาาาาาาากกกกกกกก!!!!! "

กรงเล็บสายหมอกของเดอะริปเปอร์พุ่งมาโดนแผ่นหลังของเขาเต็มๆ  แถบดีเลย์ความเจ็บปวดเพิ่มขึ้นอีกครั้ง  คราวนี้ถ้ามันขึ้นเต็มหลอดเมื่อไหร่  เขาได้ลงไปนอนแน่

วูบบบ!! วูบบบบ!!

ไนบ์จำเป็นต้องใช้สนับแขนในการแดชตัวเองหนีฆาตกรออกมาให้ไกลที่สุด  แต่ดูเหมือนเดอะริปเปอร์จะตามติดเขาเป็นพิเศษ  ขนาดใช้แดชทิ้งระยะห่าง ก็ยังตามตัวเขาทัน  จนกระทั่งแถบดีเลย์ของเขาขึ้นเต็มหลอด. และเปลี่ยนสถานะเป็นนอนบนพื้น!

และเดอะริปเปอร์ก็เอาสติ๊กเกอร์มาแปะไว้ใกล้ๆ เขา  ก่อนจะค่อยๆไล่เก็บเอ็มม่า และเอมิลี่อย่างใจเย็น   ซึ่งเริ่มที่เอ็มม่าก่อนเป็นคนแรก  แจ๊คหวดเธอจนล้มและซ่อมเก้าอี้ขึ้นมาใหม่  คราวนี้เขาเลือกที่จะเฝ้าเอ็มม่า  ปล่อยให้เอมิลี่เข้ามาฮีลเขาที่กำลังนั่งอยู่  และเนื่องจากตัวเขานั้นค่อนข้างฮีลช้า  ทำให้เอ็มม่าถูกส่งกลับคฤหาสน์ไปอย่างรวดเร็ว  เดอะริปเปอร์เจอเขาและเอมิลี่  แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไล่เก็บเอมิลี่ก่อน  ส่วนไนบ์ก็พยายามซ่อมเครื่องถอดรหัสแถวนั้นไปพลางๆ   สุดท้ายก็จบอย่างที่เห็น.....

จบการย้อนความ.....

ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก.....

ไนบ์ใช้เข่าของตนในการทรงตัว  สองมือพยายามซ่อมเครื่องถอดรหัส  ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าหลังจากถูกตัดเส้นเอ็นเริ่มทวีคูณ  ไนบ์กัดฟันแน่น พยายามถอดรหัสให้เร็วที่สุด   ส่วนแจ๊คก็ยืนมองอยู่เงียบๆ

' ซ่อมช้ามาก..... '

เขาอ่านประวัติของไนบ์มาแบบละเอียดสุดๆ  รวมถึงสกิลติดตัวต่างๆ ทั้งมีผลดีและผลเสีย  แต่พอมาเห็นด้วยตัวเองแล้ว รู้สึกว่าจะช้ากว่าที่คิดไว้เยอะ....

ติ๊งงงง!!!!!

ใช้เวลานานโขกว่าเจ้าตัวจะถอดรหัสเสร็จ   ไนบ์หันไปมองแจ๊คที่กำลังยืนมองเขาผ่านหน้ากากสีขาว

ตอนนี้หลุมได้ปรากฎขึ้นแล้ว   แต่ไม่มีใครรู้ตำแหน่งของมัน....

" อะ..... "

แจ๊คเดินเข้าไปหาไนบ์ที่ยังจ้องเขาไม่เลิก  สองมือรวบตัวบางๆ ของอดีตนายทหารรับจ้างขึ้นมาพาดบ่าไว้   ก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้นพลางส่งเสียงฮึมฮัมด้วยความอารมณ์ดี

" .......... "

ไม้ตายสุดท้ายของไนบ์ก็คือมีดคูกรีที่เหน็บไว้ใต้เสื้อคลุมสีชาเขียว  เขาค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นไปหยิบด้ามมีด แต่ยังไม่ชักออกมาจากปลอก  รอจังหวะถ้าเดอะริปเปอร์ทำอะไรเขา  เขาแทงไม่เลี้ยงแน่ ฆาตกรก็ฆาตกรเถอะ...

ซ่าาาาา!!! ซ่าาาาา!!!! ซ่าาาาาา!!!

ไม่ใช่แค่เขาคนเดียวที่ได้ยินเสียงนี้  เดอะริปเปอร์ก็ได้ยินเช่นกัน...

" ดูเหมือนว่า~  จะเจอทางออกลับแล้วล่ะนะ~~ "

ทางออกลับนั้นอยู่ใกล้ๆ  กับประตูใกล้บ้านหลังเล็ก  แต่ทว่าแจ๊คเริ่มเล่นตุกติก  เขาเดินเบี่ยงไปอีกทางทำให้เสียงลมเริ่มเบาลง ไนบ์ชักมีดคูกรีออกมาจากปลอกทันที และยื่นมันไปจ่อคอของแจ๊ค

ชิ้งงงงงงงง!

แจ๊คชะงัก   สักพักเขาก็ค่อยๆ เดินถอยหลังกลับไปยังทางเดิมที่มีเสียงลม  ใบหน้าภายใต้หน้ากากกำลังหวาดหวั่นกับคมมีดคูกรีที่กำลังจ่อคอเขาอยู่  รังสีอำมหิตเล็กๆ ที่แจ๊คไม่กล้าหือเริ่มปะทุ

' งืออออออ..เมียดุง้าาาา!! '

สุดท้าย เขาก็ต้องปล่อยไนบ์ลงทางออกลับไป...

.

.

.

.

.

แต่มีหรือที่ฆาตกรหัวรั้นอย่าง  แจ๊ค เดอะ ริปเปอร์  จะยอมกลับไปยังคฤหาสน์   เขาเลือกที่จะกระโดดลงทางออกลับตามไนบ์ไปเมื่อทิ้งระยะได้พอสมควรแล้ว

ฟุบ!

เขาลงมายังที่ๆ หนึ่ง  มันมีลักษณะคล้ายกับเตาผิงที่ไม่ได้ใช้มานาน  ตรงกลางห่างออกไปมีร่างของไนบ์ที่กำลังนั่งอยู่นิ่งๆ. ให้หมอสาวเอมิลี่ทำการรักษาบาดแผลที่ถูกเขาตัดเส้นเอ็นไปที่ข้อเท้าของไนบ์

" นี่เขาทำบ้าอะไรเนี่ย?  ถ้านายมาช้าอีกนิดนายได้พิการถาวรแน่.... "

อะ...อะไรนะ!!!?

เขาเกือบทำไนบ์พิการหรอ!!!!

สาบานไว้เลยว่าคราวหน้าแจ๊คจะไม่ยุ่งกับข้อเท้าของไนบ์อีก  เขารู้สึกว่าควรขอโทษร่างเล็ก  แต่ไม่ใช่ตอนนี้ นี่มันในห้องโถงฝั่งของผู้รอดชีวิต  หากเขาปรากฎตัวไปแล้วล่ะก็  คงไม่แคล้วโดนรุมประชาทัณฑ์และไล่ออกมาอย่างกับหมูกับหมาแน่....

แจ๊คเฝ้ามองไนบ์ทำแผลจนเสร็จ  แม่สาวห้าวอย่างมาร์ธารับหน้าที่แบกไนบ์กลับห้องพักของเขา  แจ๊คใช้วิชาหายตัวก่อนจะค่อยๆ ย่องตามทั้งสองไปอย่างเงียบๆ  จนกระทั่งมาถึงห้องพักของไนบ์ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องพักของคนรักสันโดษ   เพราะมันอยู่ห่างจากห้องของผู้รอดชีวิตคนอื่นเยอะมากๆ!

แต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดี   เวลาลักลอบมาหาจะเป็นเรื่องง่ายขึ้นสำหรับแจ๊ค

" นายจะทำอะไรต่อรึเปล่า??? "

เนื่องจากไนบ์ยังไม่สามารถเดินได้ชั่วคราว  มาร์ธาจึงอาสาเป็นคนคอยดูแลไนบ์เอง  อันที่จริงหน้าที่นี้ต้องเป็นของหมอเอมิลี่   แต่ทว่ามาร์ธากลับยื่นมือเข้ามาช่วยด้วยความเต็มใจแบบสุดๆ

" ไม่ละ...พาฉันไปที่เตียงหน่อย..... "

มาร์ธาทำตามคำขอของไนบ์   เธอแบกเขามาที่เตียงซึ่งอยู่ไม่ห่างมากนัก  โทนห้องของเจ้าตัวจะออกแนวเป็นตีมสีเขียวเป็นหลัก  ไนบ์นั่งลงบนเตียงก่อนจะดึงแขนที่คล้องมาร์ธาไว้ตอนพยุงตัวออก....

" ฉันจะนอนในห้องนาย...ถ้าหากมีอะไรให้ฉันช่------ "

" ไม่เป็นไรหรอกมาร์ธา  ฉัน..ยังพอเดินได้บ้าง.... "

ไนบ์พูดแทรกมาร์ธาขึ้นมาทันที   ทำให้หญิงสาวเงียบลงแต่ก็ยังคงส่งยิ้มอ่อนๆ ให้ไนบ์ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้องของชายหนุ่มไปอย่างเงียบๆ

ทำไมไนบ์จะไม่รู้ล่ะ  เขาอายุปาเข้าไปสามสิบกว่าๆ แล้ว   แค่นี้เขาก็มองออกว่ามาร์ธาคิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อนแน่นอน

แต่ไนบ์ไม่เคยคิดกับมาร์ธาอย่างนั้น   เขาเลือกที่จะเงียบ และไม่ให้ความหวังอีกฝ่าย ทำตัวตามปกติ  เงียบๆ นิ่งๆ  ไม่สุงสิงกับใครอยู่แล้ว

ชายหนุ่มเหลือบมองลิ้นชักข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดมัน  หยิบบางสิ่งที่เขาเก็บทะนุถนอมไว้มาหลายปีขึ้นมาดู  มันมีลักษณะเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมๆ บางๆ  ซึ่งดูก็รู้ว่ามันเป็น  รูปภาพ

ใช่....สิ่งของที่ไนบ์ทะนุถนอมมันมาตลอดก็คือรูปภาพใบนี้  มันเป็นความทรงจำสุดท้ายที่แสนสำคัญของเขาก่อนที่เขาจะถูกเชิญให้เข้ามาเล่นเกมส์ที่ไร้จุดจบราวกับนรกนี่....

ในภาพนั้นมีรูปเขาในชุดฮู้ดสีชาเขียวกำลังยิ้มร่า  มือข้างหนึ่งกอดคอชายผู้หนึ่งที่แต่งตัวคล้ายคลึงกับเขามาก  นั่นก็คือเสื้อคลุมติดฮู้ดแต่ของเขาเป็นสีม่วง  ในรูปนั้นทั้งสองคนกำลังกอดคอยิ้มร่าอย่างมีความสุข  ไนบ์ค่อยๆใช้ปลายนิ้วลูบไปบนรูปชายคนนั้น

" ป่านนี้นายจะออกมาจากนรกรึยังนะ...ฮะๆ... "

ไนบ์พูดออกมาเบาๆ. พลางหัวเราะด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ที่นี่  เขาก็ไม่เคยยิ้มแบบในรูปภาพอีกเลย เต็มที่ก็แค่ยิ้มบางๆแค่นั้น

คนที่อยู่ในรูปนั้นมีชื่อว่า  อีริค  สเตฟาโน่  เพื่อนสนิทที่สนิทมากๆราวกับเป็นฝาแฝด  พวกเขาเคยเป็นทหารและหลบหนีสงครามออกมาเหมือนกัน  ไนบ์เลือกที่จะไปเป็นทหารรับจ้าง  ส่วนอีริคเลือกที่จะไปเป็นนักล่าหัวแทน ถึงแม้พวกเขาจะทำงานต่างกัน แต่พวกเขาก็ไม่เคยรักกันน้อยลง   ทั้งสองไม่ได้มีที่อยู่อาศัยเป็นหลักเป็นแหล่งมากนัก เพราะอีริคต้องเปลี่ยนที่อยู่บ่อยๆ   เนื่องจากเขาเป็นนักล่าหัวที่มีตำรวจและทหารคอยไล่ล่าอยู่เป็นระยะ

แต่แล้ววันหนึ่ง  พวกเขาทั้งสองได้ถูกจ้างวานโดยผู้มีฐานะคนหนึ่งให้ไปก่อความวุ่นวายในงานเลี้ยงแห่งหนึ่งที่ใจกลางเมือง  โดยพวกเขาต้องลักลอบเข้าไปอย่างเงียบๆ  ใช้วิธีใดก็ได้ที่จะทำให้งานดูวุ่นวายมากที่สุด  ฟังเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายซึ่งไนบ์ก็คิดแบบนั้น   แต่ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าอีริคได้ทำงานพลาด   เขาถูกตำรวจที่คอยคุ้มกันงานบริเวณนอกเห็นตัวเข้าแล้วถูกกราดยิง  อีริคถูกยิงที่ขาจนไม่สามารถหนี  เขาถูกตำรวจจับกุมตัวไปอย่างรวดเร็ว

ไนบ์โยนงานทิ้งแล้วรีบตามไปในทันที   โชคดีที่เขารู้จักสถานีตำรวจละแวกนี้ ทำให้เขาหามันได้ค่อนข้างง่าย   การลักลอบเข้าสถานีตำรวจนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย รั้วสูงที่มีลวดหนามติดไฟฟ้าค่อนข้างอันตราย  หากโดนช็อตขึ้นมาก็คงไม่ต้องขยับไปไหน รอให้ตำรวจมาจับอย่างเดียว

เขาใช้วิชาความคล่องตัวที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ของตัวเองในการปีนขึ้นไปบนแมนชั่นที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับรั้วโรงพัก  ก่อนจะเสี่ยงกระโดดข้ามมา ทำเอาเขารู้สึกจุกไม่น้อย  สิ่งแรกที่เขาต้องทำนั่นก็คือตัดกระแสไฟที่ส่งมาตามลวดนี่ซะ  โดยการหาห้องควบคุมไฟฟ้า หรือไม่ก็น่าจะเป็นคัตเอาท์แถวๆนี้แหละ

และอุปสรรคที่สองที่ไนบ์ต้องระวังนั่นก็คือแสงไฟ  แสงไฟทุกๆอย่างที่ส่องไปมาราวกับเครื่องสแกน  และยามที่เดินควักไขว่ในตอนกลางคืนราวกับมดแมลงที่น่ารำคาญ  ไนบ์ตั้งตัวอยู่ตรงมุมอับที่ปลอดภัยที่สุดพลางใช้สายตาสำรวจบริเวณและอุปสรรคทั้งหมดในนี้

1. ยาม

2. แสงไฟ

3. กล้องวงจรปิด

นี่คือสามสิ่งที่ไนบ์ต้องระวัง  เขาชักมีดคูกรีคู่ใจออกมา  ก่อนจะย่องไปใกล้ๆ กับกล้องวงจรปิดที่อยู่ใดล้สุดก่อน  ไนบ์รู้ว่าเขาควรตัดจุดไหนออกเพื่อให้กล้องวงจรปิดเสียและไม่สามารถจับภาพเขาได้   เรื่องนี้เขาต้องทำอย่างรวดเร็ว และใจเย็น

กล้องวงจรปิดตรงลานหลังโรงพักมีไม่กี่ตัว  ไนบ์ทำลายกล้องไป 2 - 3 ตัวแล้ว และตัวนี้ก็เป็นตัวสุดท้ายที่เขาพึ่งทำลายเสร็จ

แกร๊บ!

" !!! "

ชายหนุ่มหันไปข้างหลังก็พบกับตำรวจชายคนหนึ่งที่มองเขาด้วยความตกตะลึง  ไนบ์ใช้จังหวะนี้พุ่งเข้าไปปิดปากไว้แน่น ก่อนจะใช้มีดคูกรีกรีดคอตำรวจผู้โชคร้ายอย่างรวดเร็วจนคอเกือบขาด  โลหิตคาวกระเซ็นเต็มเสื้อฮู้ดสีชาเขียวจนมีสีแดงเปรอะเป็นคราบปื้นๆ  กลิ่นสนิมคาวลอยคลุ้งแต่สำหรับไนบ์ มันกลายเป็นภาพชินตาไปแล้ว

เขารีบลากศพของตำรวจรายนี้มาซ่อนไว้ในมุมอับ  เป็นจังหวะพอดีกับแสงไฟที่สาดมาทางนี้พอดี  เขาทิ้งศพไว้ตรงนั้นก่อนจะฉีกตัวออกมาอีกมุมด้วยความรวดเร็วของทหารเก่า  เบื้องหน้าของไนบ์ ไม่ใกล้ไม่ไกลมีคัตเอาท์ไฟฟ้าของรั้วอยู่  ประจวบเหมาะที่แถวนั้นไม่มียามพอดี และไม่มีแสงไฟสาดไปยังบริเวณนั้นด้วย

กรึก! แต๊ก..แต๊ก..แต๊ก.....

ไนบ์ย่องไปเปิดตู้คัตเอาท์ก่อนจะกดปุ่มต่างๆ  เพื่อตัดกระแสไฟฟ้าที่ส่งมายังรั้วด้วยความรวดเร็ว   จนกระทั่งเขาเริ่มที่จะมั่นใจว่ารั้วลวดหนามจะไม่มีไฟฟ้าแล่นอยู่อีกต่อไป

จี๊ดๆ!

ไม่รู้ทำไมถึงมีหนูอยู่แถวๆนี้   แต่เพื่อความชัวร์ เขาได้ตะคุรบมันไว้ในมือก่อนจะโยนไปทางรั้วหนามอย่างแม่นยำ  ผลปรากฎว่าหนูเคราะห์ร้ายตัวนี้ไม่ถูกไฟช็อตตาย  หากแต่มันถูดลวดหนามที่แหลมคมแทงตามร่างของมัน  นั่นทำให้ไนบ์มั่นใจ 100% แล้วว่าไฟถูกตัดไปแล้วเรียบร้อย

" ฮึบ!! "

ไนบ์ใช้ความพยายามในการปีนขึ้นไปบนหลังตู้คัตเอาท์  ก่อนจะใช้มีดคูกรีตัดลวดหนามออก พอให้คนสามารถผ่านไปได้อย่างปลอดภัย   เมื่อตัดเสร็จเขาจึงกระโดดลงมา  ก่อนจะแอบในมุมมืดเพื่อรอจังหวะดีๆ  ในการพุ่งเข้าไปสังหารยามทั้งสองคนที่กำลังยืนเฝ้าประตู

ไม่นานนัก...เขาก็เจอจังหวะดีๆ...

' ตอนนี้แหละ! '

ฉัวะ!! ฉัวะ!!

หยาดเลือดสาดกระเซ็นใส่หน้าชายหนุ่มที่กำลังยืนสะบัดมีดคูกรีที่เต็มไปด้วยคราบเลือด  ที่พื้นมียามสองคนเบิกตาโพลง คออยู่ในสภาพเกือบขาด  เลือดสีแดงสดไหลเจิ่งนองเต็มพื้นดินหากแต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่น้อย....

กึก....

เขาเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว  นึกติเล็กน้อยที่ไม่ยอมล็อกประตูให้เรียบร้อยแต่มันก็เป็นเรื่องดีที่เขาจะได้ไม่ต้องไปเสี่ยงค้นหากุญแจตามกางเกงตำรวจ

หลังจากที่ชายหนุ่มเข้ามาด้านในก็ต้องพบกับอุปสรรคใหม่  เมื่อด้านในนั้นมีแต่แสงไฟสว่างจ้าและทางรอบๆ ตัวดูซับซ้อนไปหมด เขาต้องคอยหลบทั้งตำรวจ ทั้งกล้องวงจรปิดที่สามารถหันไปหันมาได้เองโดยอัตโนมัติ

' นี่มันงานสายลับชัดๆ! '

ไนบ์อดคิดไม่ได้ว่านี่มันจะเหมือนงานสายลับมากเกินไปแล้ว  เขาเพียงแค่อยากจะเข้ามาช่วยเพื่อนรักแหกคุกออกไปก็แค่นั้น  แต่ไม่นึกว่าในโรงพักแห่งนี้จะมีระบบรักษาความปลอดภัยที่หนาพอสมควร เขาต้องคอยหลบหลีกตำรวจ  ทำลายกล้องวงจรปิดบางตัวที่มันน่าจะเห็นเขา

ไม่นานนักเขาก็มาถึงโซนนักโทษคุมขัง  ดูเหมือนว่าตำรวจในนี้จะมั่นใจเกี่ยวกับความปลอดภัยมากจนเกินไปหน่อย  บทจะไม่มีตำรวจก็เล่นซะนึกว่าเป็นโรงพักร้างไปเลยทีเดียว

" นาอิบ!! "

อีริคเป็นเพื่อนชายเพียงคนเดียวที่เรียกของของไนบ์ 2 พยางค์   ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นไนบ์ตอนย่องเข้ามาในโซนนักโทษคุมขังพอดี   ชายหนุ่มรีบปรี่เข้าไปหาเพื่อนสนิทของตนเองที่อยู่ในคุกด้วยความรวดเร็ว

" นาย..มันอันตรายนะ!!! "

อีริคยังคงอยู่ในชุดเดิมของเขา  หากแต่ตามเนื้อตัวของเขามีรอยถูกซ้อมเล็กน้อย  ที่ขาก็มีผ้าพันแผลพันแบบลวกๆ  ดูท่าแล้วน่าจะยังไม่ได้เอาลูกกระสุนออก 

" นี่พวกเขา..... "

ไนบ์ที่เห็นสภาพเพื่อนของตัวเองก็ถึงกับพูดไม่ออก  รู้สึกจุกในอกที่เพื่อนต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้  ถ้าหากรู้ว่าเรื่องทุกอย่างมันจะบานปลายมาขนาดนี้เขาก็จะไม่มีวันรับงานนั่นมาทำอย่างแน่นอน

" ไนบ์!! นายไม่ควรมาที่นี่!  หากนายถูกจับนายโดนโทษหนักนะ!!!! "

แต่มีหรือที่ไนบ์จะฟัง  ชายหนุ่มสำรวจแม่กุญแจตัวใหญ่ที่อยู่ในสภาพขึ้นสนิมเกรอะ  มันเก่ามากเสียจนไนบ์ไม่นึกว่าตำรวจเขาจะยังเอามาใช้งานอีก   ดวงตาสีฟ้าภายใต้ฮู้ดกวาดมองหาเครื่องมือที่พอจะไข หรือทำลายแม่กุญแจเก่าๆ  ตัวนี้ได้

เขาพบกับตู้สีแดงที่มีถังดับเพลิงอยู่ข้างในพร้อมกับค้อนที่อยู่ข้างๆตู้   ไม่รีรอให้มากความ ชายหนุ่มรีบปรี่เข้าไปหยิบขวานสีแดงสดมาไว้ในมือทันที ก่อนจะใช้มันสับแม่กุญแจจนพัง  แต่ก็ต้องแลกมาด้วยเสียงที่ดังสนั่น

แกร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!

นักโทษบางคนเริ่มตื่นขึ้นมาเพราะตกใจเสียง  ดูเหมือนตำรวจด้านนอกจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีคนบุกรุก คงเพราะกล้องวงจรปิดที่ถูกไนบ์สับจนเละ หรือศพที่โดนเชือดกองไว้หน้าประตู   เหล่านักโทษก็เริ่มแหกปากแล้วเช่นกัน

" นาย..มานี่! "

เมื่อเปิดประตูสำเร็จ ชายหนุ่มรีบลากเพื่อนของตนออกมาจากห้องขังและพาไปยังอีกทาง  มันเป็นทางที่มีทางเชื่อมลงไปยังที่ๆ  ไนบ์ได้เตรียมทำทางหนีไว้นานแล้ว  แต่ไนบ์ก็คิดได้ว่าบางทีตำรวจบางส่วนอาจไปดักแถวๆนั้นแล้วก็ได้   เขาจึงหลีกเลี่ยงมาเป็นคลานหนีไปทางช่องระบายอากาศแทน

[ ตรวจพบนักโทษแหกคุก นักล่าหัว  อีริค  สเตฟาโน่  โดยมีอดีตพลทหาร  นาอิบ  ซูบีดาร์  แอบลักลอบเข้ามาพานักโทษคนดังกล่าวแหกคุก ]

" บ้าเอ้ย!  มันรู้แล้ว!! "

ไนบ์สบถออกมาพลางพาอีริคคลานไปตามช่องระบายอากาศด้วยความรวดเร็ว  ยังดีที่อีริคมีความอดทน เขาไม่ออดแอดยามเมื่อขาของตนเองได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่  

" นาอิบ!! เราต้องไปที่ทางออกด้านข้างของโรงพัก!! "

อีริคพูดพลางพาไนบ์คลานไปอีกทางอย่างรวดเร็ว  ยังดีที่ช่องระบายอากาศในนี้ค่อนข้างกว้างพอที่จะหมุนตัวกลับไปกลับมาได้   ทั้งสองคลานมาเรื่อยๆ  จนถึงช่องระบายอากาศที่ใกล้กับทางออกที่อีริคบอกไว้

ตุบ...ตุบ....

ทั้งสองแงะฝาช่อง  ก่อนจะกระโดดลงมาอย่างรวดเร็ว  ตำรวจยังไม่มาเฝ้าตรงนี้  ตอนนี้พวกเขาไม่สนใจกล้องวงจรปิดที่กำลังจับภาพของพวกเขาแล้ว  ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปเรื่อยๆ  จนเจอกับประตูทางออก

" บ้าเอ้ย!!! ประตูมันต้องใส่รหัส! "

อีริคสบถพลางใช้กำปั้นทุบประตูอย่างรุนแรง  ไนบ์กัดฟันแน่นพลางมองไปรอบๆ  เผื่อจะเจออะไรที่พอเป็นประโยชน์ได้บ้าง  แน่นอน เขาเจอกับเครื่องๆหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากตัวเขาเท่าไหร่  ไนบ์สกิดอีริคก่อนจะชี้ไปทางเจ้าเครื่องนั่นทันที

" นั่นน่าจะเป็นเครื่องถอดรหัส  ไปกัน!! "

ทั้งสองวิ่งไปทางเครื่องนั่นทันทีโดยไม่ต้องรีรอ  ไนบ์ใช้ความรู้ของตนเองในการถอดรหัสประตู  ไม่รู้ว่าโรงพักที่นี่เขาไปเอาความไฮเทคลำสมัยนี่มากจากไหน  แต่ที่แน่ๆ มันไม่คณามือไนบ์แน่นอน

" เดี๋ยวฉันถอดเองดีกว่า...นายไปดูต้นทางให้ก็พอ "

ทั้งสองผลัดเปลี่ยนหน้าที่  ไนบ์ชักมีดคูกรีเตรียมพร้อมหากมีใครเข้ามาโจมตี  ส่วนอีริคนั้นทำหน้าที่ถอดรหัสแทนเพราะเขาทำได้เร็วกว่าไนบ์นิดนึง

" นั่น!! มันอยู่ตรงนั้น!!!!!! "

เสียงของตำรวจดังขึ้น พร้อมกับเสียงเท้าที่กำลังกรูมาทางทั้งสอง  อีริคกับไนบ์เหงื่อแตกผลั่ก  มือไม้สั่นแต่ก็ยังพยายามถอดต่อไปจนกระทั่ง.....

" เสร็จแล้วววว!!!!!! "

อีริคตะโกนออกมาสุดเสียง  ก่อนจะหันไปมองไนบ์ที่กำลังวิ่งมาทางเขา  ดูเหมือนว่ามีข้อผิดพลาดบางอย่างเกิดขึ้น

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!

อยู่ดีๆ  เจ้าเครื่องนั่นก็ระเบิดขึ้นมากระทันหัน  ทุกๆอย่างกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง  ตามด้วยเปลวเพลิงที่เริ่มลุกฮือขึ้นอย่างรวดเร็วเสียจนตั้งตัวไม่ทัน  ไนบ์รีบลุกขึ้นมา เขาได้รับบาดเจ็บปานกลางจากการถูกแรงระเบิดอัดใส่  แต่อีริคนั้น.....

เขาไม่รู้....

" ริคคคค!!!!!! "

ชายหนุ่มตะโกนก้องเรียกหาเพื่อนรักของตนที่น่าจะอยู่ในกองเพลิง  แต่ทว่ากลับไม่มีเสียงตอบรับ  ด้วยความร้อนรนเขาจึงยอมฝ่ากองไฟเข้าไป  ไม่ลึกมากนัก เขาก็พบกับร่างหนึ่งที่กำลังนอนหมดแรงอยู่ท่ามกลางกองเพลิง

" ริค!!! "

" .......... "

ไนบ์รีบปรี่เข้าไปดูอาการของเพื่อนรัก  หากแต่อุปสรรคที่ร่วงลงมาก็คือแผ่นฝ้าที่ถูกไฟเผาบางส่วน พร้อมกับโครงเหล็ก

" หนี...ไปซะ..นาอิบ..... "

ดวงตาสีฟ้าสบเข้ากับดวงตาสีชมพูซีดภายใต้ฮู้ดสีม่วง   ไนบ์ไม่สามารถเข้าไปช่วยได้  เขามองคำพูดสุดท้ายที่อีริคกำลังบอกเขา

" ฉัน รัก  นาย "

ก่อนที่มือปริศนาจะฉุดเขาออกมาจากเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำอย่างรวดเร็ว  ทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเสียจนไนบ์ประมวลผลไม่ทัน  รู้ตัวอีกทีเขาก็ตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์แห่งนี้เสียแล้ว....

ใครบางคนค่อยๆลืมตาขึ้นมา.....

คนๆนั้นก็คือแจ๊ค  ในมือของเขามีรูปไนบ์กับผู้ชายที่ชื่อว่าอีริคกำลังกอดคอกันอย่างมีความสุข

ความสามารถในการซ่อมเครื่องถอดรหัสช้าไม่ใช่ข้อเสียดาษดื่น   หากแต่มันเป็นข้อเสียที่มาจากผลกระทบทางด้านจิตใจที่สูญเสียเพื่อนไปเพราะสิ่งนี้  หากเป็นแจ๊คเองเขาก็คงหดหู่ไม่น้อย  ไนบ์เห็นเครื่องนี่ทีไร เหตุการณ์นั้นมันต้องผุดขึ้นมาแน่นอน เพราะมันคงเป็นภาพติดตาเขาไปแล้ว

ตอนนี้เจ้าของรูปภาพยังคงหลับสนิทบนเตียงในสภาพที่ไม่ได้ใส่ฮู้ด  ฝ่ามือหยาบไร้ซึ่งกรงเล็บเปื้อนเลือดค่อยๆ ลูบหัวชายหนุ่มตรงหน้าอย่างนุ่มนวล

เขาไม่ใช่คนแบบโจ๊กเกอร์   หากรูปภาพนี้คือความสุขเพียงหนึ่งเดียวของไนบ์เขาก็จะไม่มีทางทำลายมันเป็นอันขาด   แค่ถูกบังคับให้มาเล่นเกมส์นี้ก็น่าหดหู่พอแล้ว   มันก็ควรจะมีอะไรที่ทำให้มีความสุขได้บ้าง

" ริค.... "

ถึงแม้จะรู้สึกจุก  แต่มันก็คงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่ถ้าเราจะไปโกรธแค้น ตีโพยตีพายใส่ในความสุขที่เราไม่ได้เป็นคนมอบให้

" ฉันก็รักนายนะ  นาอิบ ซูบีดาร์ "

==============================

มุมพูดคุยเล็กน้อย ~

เดี๋ยวคืนนี้ไรท์จะมาลงรูป  อีริค สเตฟาโน่  เพื่อนคนสำคัญของน้องชาเขียวให้นะคะ  เขาอาจจะมีบทบาทในอนาคตที่จะมาถึงนี้......มั้งนะ...

ลงรูป อีริค สเตฟาโน่ ค่ะ