คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PART 2 : I'M SORRY
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
IF..............SPECIAL PART
SMILE AGAIN
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
I'M .... SORRY
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เวลาที่เราทำผิด เรามักจะขอโทษ.......
รู้รึเปล่าว่า...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
บ้างครั้ง คำขอโทษ ก็ทำร้ายคนที่เราอยากขอโทษ ได้มากกว่าการที่เราจะไม่พูดอะไรเลย.......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“งือออออออ”
ไม่ได้ผล
“แง่มๆๆ อืออออออ”
ไม่ได้ผล
“ฮ้ายย แง่มมม ยิ้มมมมมมมมมมม”
ไม่ได้ผล......................
มันผิดหรือเปล่า ที่เป็นแบบนี้
.
.
.
อยากเกลียดตัวเองเหลือเกิน ที่เป็นเช่นนี้..................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“…..แล้วทีนี้ คามุอิก็เลยพุ่งเข้าหาฟูมะ...................และ ตวัดดาบบบบบบบบบ ฟูมะเลยตายยยย เส้ามากเลยอ่าคีย์ ” [X/1999 By Clamp >_<]
เสียงเล็กแสนร่าเริงจบเรื่องที่กำลังเล่าอยู่ ด้วยท่าทีที่แสนจะน่ารัก มือเล็กออกท่าทางเพื่อประกอบการ์ตูนญี่ปุ่นที่เพิ่งอ่านจบ ไป แทมินลดมือลง ก่อนจะถามอย่างกระตือรือร้น
“สนุกไหมคีย์ นี่...คีย์อ่านไหม เดวฉันเอามาให้ยืมมมม”
ร่างบางพยักหน้าน้อยๆ พร้อมกับยิ้ม แต่เพียงเท่านั้น รอยยิ้มบนใบหน้าเล็กก็กว้างขึ้นอย่างยินดี เขย่าแขนเพื่อนเบาๆ ส่งสายตาออดอ้อน
“คีย์อยากอ่านใช่ไหม เพราะฉันเล่าดีใช่ไหมล่ะ..”
“อืม”.
เพียงเท่านั้น ลีแทมินก็หน้าบานแล้ว และรอยยิ้มเหล่านั้น ก็ทำให้คีย์มีความสุขไปด้วย
คีย์ยอมเสมอ รับฟังและสนใจสิ่งที่แทมินพูดหรือคิดอยู่ เพื่อแสดงให้เห็นถึงความใส่ใจที่มีให้ แทมินพูด เค้าฟัง นั่นเป็นสิ่งที่เป็นอยู่เสมอ .......
เสียงเล็กๆยังเจื้อยแจ้วต่อไป โดยมีเพื่อนสนิทร่างบางนั่งฟังอย่างตั้งใจ แทมินเล่าไป ก็สังเกตรอยยิ้มบนใบหน้าขาวนั้นไป รอยยิ้มใจดี ที่คีย์สงวนไว้สำหรับเค้าคนเดียว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
มีหลายครั้ง ที่คนอื่นรำคาญลีแทมิน เพราะความพูดมากของเค้า แต่คีย์ที่พูดน้อยที่สุด กลับไม่เคยว่าเค้าเลยสักครั้ง
มีหลายครั้ง ที่แทมินเอาแต่ใจ อย่างที่ใครๆก็รับไม่ได้ แต่คีย์ยอมเค้าเสมอ
มีหลายครั้ง ที่แทมินงงกับบทเรียน และไม่มีใครสนใจ แต่คีย์มักจะสอนเค้าอย่างตั้งใจ โดยไม่เบื่อหน่าย
มีหลายครั้ง..................ที่แทมินอารมณ์เสียและพาล แต่คีย์จะยิ้ม แล้วบอกเค้าว่าไม่เป็นไร
ใช่.............เค้าพูดได้เต็มปากเต็มคำ ว่าคีย์คือเพื่อนที่รักมากที่สุด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้
.
.
.
.
.
.
.
อยากเกลียดตัวเองเหลือเกิน ที่เป็นเช่นนี้..................
ลีแทมินควรดีใจใช่ไหม ที่คีย์มีความสุข
ลีแทมินควรยิ้มใช่ไหม ...................
.
.
ทำไมลีแทมินถึงยิ้มไม่ออกเลย...................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“นี่ บลิ้ง บลิ้งงงงง”
“อะไร”
“นายเคยเกลียดตัวเองบ้างป่าวววว?”
“ไม่เคย”
“ไมอ่า”
“เพราะฉันเป็นคนดีไง ไม่มีอะไรต้องเกลียดตัวเอง”
“โหยยย มันต้องมีบ้างดิ คนเราจะดีไปทุกอย่างเลยเหรอ?”
“คนอื่นไม่รู้ แต่ฉันมันแน่อยู่แล้ว”
ร่างเล็กก้มลงมองคนหลงตัวเองที่กำลังนอนก่ายหน้าผากด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะดิ้นดุ๊กดิ๊กจนเจ้าของนามบลิ้งบลิ้งแทบจุก
ก็ตอนนี้ เจ้าเด็กนี่กำลังนั่งทับเค้าอยู่น่ะสิ
“ลงไปซะ เจ้าลิง! ตัวแค่นี้แต่หนักค่อดๆ = =”
“ไม่ลง ก็บลิ้งบลิ้งไม่ยอมตอบคำถามฉันดีๆนี่”
“จะให้ตอบอะไรอีกฟ่ะ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ามาทำปรัชญา!!”
“ไม่ใช่เด็กแล้ววว บอกว่าไม่ใช่เด็ก”
“เออ ไม่เด็กกะไม่เด็ก ลงไปเลย”
ร่างเล็กยอมไถลตัวลงมาจากหน้าท้องของอีกคนอย่างว่าง่าย ก่อนจะนั่งแปะลงกับพื้นหญ้า และแหงนคอตั้งขึ้นมองฟ้า เสียงเล็กตั้งร้องเรียกคนที่นอนอยู่ข้างๆอีกครั้ง
“บลิ้งบลิ้ง”
“อะไร ปัญหาเยอะจิง!!”
“บลิ้งบลิ้งเคยอกหักอ่ะป่าว”
“ไม่เคย เคยแต่หักอกคนอื่น วะฮ่าฮ่า”
ไม่น่าถาม T^T รู้อยู่แล้วว่าคำตอบเป็นแบบไหน ไม่น่าถามเลย = =
แทมินทอดร่างลง ก่อนจะหลับตาพริ้มโดยที่ใช้แขนหนาๆของอีกฝ่ายเป็นหมอน ด้วยความคุ้นเคย
ตั้งแต่วันที่ร้องไห้ให้คนแปลกหน้าชื่อจงฮยอนเห็น ไม่รู้ว่าทำไม ที่ต้องกลับมาพูดคุยสนิทสนมกับคนคนนี้อีกครั้ง อาจเพราะคำพูดที่ตรงไปตรงมาและไม่ค่อยนุ่มนวล หรือวิธีปลอบใจที่ไม่เหมือนใคร รู้แต่ว่า จงฮยอน ไม่เคยหยิบยกคำพูดหวานหูมาพูดด้วย แต่กลับสบายใจที่จะอยู่ใกล้
แทมินไม่ได้ต้องการคำขอโทษหรือคำใดๆ
แต่ที่เค้าอยากได้ ไม่มีใครให้เค้าเลยสักคน...................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
รู้หรือเปล่า.......ว่าเค้าเจ็บปวด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เลิกติว….?”
ร่างหนาขมวดคิ้วหนาของตนเองลงทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นจากร่างเล็กตรงหน้าเค้า คนที่มาหาเค้าถึงห้องเรียน เพื่อจะบอกว่าไม่อยากเรียนพิเศษตอนเย็นอีกตีอไป
“ใช่ฮะ เบื่อแล้วอ่า ไม่อยากเรียน”
ลีแทมินทำหน้าเบื่อหน่ายประกอบคำพูดดังกล่าว แต่กระนั้นก็ยังยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่ามินโฮหน้าดุขึ้นมาในทันที ใบหน้าน่านักแหยลงอย่างเกรงๆจะโดนบ่น แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น เสียงทุ้มถามอ่อนโยน
“มีอะไรหรือเปล่า”
.
.
.
.
.
มีอะไรหรือเปล่างั้นเหรอ
ทำไมถึงถามคำนี้กับเค้าได้ง่ายนัก........................
.
.
.
.
.
.
.
.
“เปล่าฮะ แต่แทมินไม่ชอบวิชานี้ ไม่อยากติว แค่เรียนในห้องก็แย่แล้วนินา”
เสียงเล็กว่าอ่อยๆ ก่อนจะมองหน้าร่างสูงนิ่ง ไร้แววออดอ้อนอย่างที่เคยทำ นั่นเพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไป มินโฮสังเกตเห็น แต่ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน
รู้...ว่าร่างเล็กตั้งใจจะหลบเลี่ยงเค้า ......แต่มินโฮเป็นห่วงร่างบางอีกคน ที่อาจจะรู้สึกผิด
คีย์เป็นคนคิดมาก................
“แทมิน ....ถ้าเป็นเรื่องนั้น”
“ไม่มีเรื่องไหนทั้งนั้นล่ะฮะ”
ร่างเล็กตอบขึ้นมาทันควัน จ้องมองร่างสูงนิ่ง ยังไม่อยากรื้อฟื้น ไม่อยากพูดถึง ..........
มันอาจง่ายที่มินโฮจะลืม
แต่ไม่ง่าย ที่แทมินเองจะลืมตามไปด้วย
“แทมิน”
“ช่างเถอะฮะ แทมินไม่คิดมากกกก”
ร่างเล็กยิ้มกว้าง เพื่อให้อีกคนเบาใจลง
มินโฮพยายามที่จะทำให้มันเป็นเช่นเดิม เค้าไม่ได้เปลี่ยนท่าทีที่แสดงออกกับแทมินแต่อย่างใด เพราะแทมินยังคงยิ้ม เพราะคนตรงหน้ายังคงเหมือนเดิม แต่.........อดคิดไม่ได้ว่า แทมินอาจจะอึดอัดที่ต้องอยู่กับเค้า หรือพบเจอกัน
ลืมคิดไป ....ว่าแทมินอาจจะยังไม่ลืมมันง่ายๆอย่างที่คิด
“ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้น ..พี่ขอโทษ...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ง่าย...พูดออกมาง่ายดาย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไม่เปนไรฮะ ...ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”
“.....................”
“ไปนะฮะ เดวคีย์จะหา”
ร่างเล็กยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนจะหันเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเอง ร่างสูงมองตามอย่างกังวล กลัว...ว่าคำพูดนั้นจะไม่ใช่ความจริง
ชเวมินโฮก็ยังคงเป็นคนงี่เง่าคนเดิม เค้าสงสาร อยากดูแล
แต่รัก...อีกคน
เมื่อเลือกจะรักอีกคน .....จึงต้องเลือกทำร้าย อีกคน........
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
บ้างครั้ง คำขอโทษ ก็ทำร้ายคนที่เราอยากขอโทษ ได้มากกว่าการที่เราจะไม่พูดอะไรเลย.......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ขอโทษ
พูดง่ายเหลือเกินนะคำนี้
.
.
.
.
เด็กชอบร้องไห้...................
ร่างหนาพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อเห็นว่ามีคนแย่งพื้นที่พักผ่อนของเค้าไปอีกจนได้ คนเดิม...กับหลายครั้งที่ผ่านมา ร่างเล็กๆที่เคยเห็นอยู่กับคนอื่นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเค้า กลับร้องไห้ไม่หยุด
จงฮยอนเดินเข้าไปช้าๆ มองคนที่นั่งนิ่งแต่น้ำตาไหลนิ่ง ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ถูกใครรังแก
ถูกใครทำร้าย
ทั้งๆที่ไม่เหมาะกับน้ำตา....................
.
.
.
.
.
“เฮ้ย ร้องอะไรหนักหนา หรือว่าคราวนี้หมาตายจริงๆ”
เสียงใหญ่เอ่ยถามเสียงดัง จนคนที่นั่งร้องไห้สะดุ้งโหยง มือเล็กปาดน้ำตาจากใบหน้าของตนเองแรงๆ หันมายิ้มแป้นกับคนที่รอคอยอยู่
“บลิ้งงงบลิ้งง รอตั้งนานอ่า ^ ^”
“รอทำไม แย่งที่คนอื่นแล้วยังจะมาร้องไห้อีก ที่นอนฉันนะเว้ย ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์”
“ง่า..T^T”
ร่างหนาถอนหายใจ ก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างเล็กที่พอเค้านั่งปุ้บ ก้ออัญเชิญหัวทุยๆเห็ดๆนั้นวางบนต้นแขนหนาของเค้าปั้บ ยิ้มเอ็นดู เพราะเห็นว่าคนข้างๆนิ่งไป รู้ในทันทีว่าแทมินกำลังร้องไห้ ........
ร่างเล็กซ่อนความเสียใจ ไว้ภายใต้รอยยิ้มที่เจ้าตัวปั้นแต่งขึ้นมา
“บลิ้งบลิ้งง”
เสียงอ้อนๆที่ไม่รู้ว่าใครสั่งสอนให้พูดดังขึ้น จงฮยอนยิ้มก่อนจะส่ายหัวกับตัวเอง นึกแล้วไม่มีผิด เค้านับเลขยังไม่ถึง ห้าด้วยซ้ำ
“ว่า?”
“นายอยากฟังเรื่องของฉันไหม?”
“ไม่อยาก”
“ไมอ่า แต่ฉันอยากเล่านะ”
“งั้นก็เล่าสิ”
“แต่บลิ้งบลิ้งไม่อยากฟังนินา”
“เออ ฟังฟัง”
“จริงนะ ^ ^”
“อือ..”
ว่าแล้วเสียงเล็กก็ไล่เรียงเรื่องราวต่างๆนาๆที่นึกออกให้คนตรงหน้าฟังในทันที จงฮยอนฟังบ้าง ไม่ฟังบ้าง หากแต่ที่เค้าดูอยู่ตลอดเวลาคือน้ำตาที่อยู่บนใบหน้านั้น
ขอแค่เวลานี้เท่านั้น แค่เพียงคนคนนี้ไม่ร้องไห้เมื่ออยู่กับเค้า ก็พอแล้ว
ขอแค่ตอนนี้ แทมินยิ้มอยู่ ก็พอแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
บางครั้ง การเงียบ มันมากกว่าคำอธิบายใดๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“แล้วทำไม ต้องไปพูดแบบนั้น..”
เสียงหวานที่แม้จะเบาและนุ่มนวลเพียงใด หากแต่คนฟังก็ต้องนิ่งไปเมื่อได้ฟัง เพราะรู้สึกได้ในทันทีว่า
กำลังถูกดุ...........
คีย์ส่งสายตาตั้งคำถามไปยังมินโฮสายตาที่มินโฮปฏิเสธไม่ได้ จึงต้องหลบเลี่ยงด้วยการซบลงบนไหล่บางๆที่เป็นหมอนประจำตัวไปเสียแล้ว ร่างสูงหลับตาพริ้ม หลีกเลี่ยงคำถามทางสายตาจากคนรัก รู้สึกได้ว่าคีย์นิ่งไป ดวงตาคมจึงลืมขึ้น ก่อนจะเอ่ย
“รู้สึกผิด”
“..........”
“อยากขอโทษ..”
“...........”
“.............”
.
.
.
มินโฮลองทบทวนกับตัวเอง และรู้สึกแบบนั้นขึ้นมา ไม่อาจจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับความรู้สึกของตัวเองได้ รู้ดีว่าเค้าผิด ที่เป็นฝ่ายเห็นแก่ตัว มินโฮทำให้คีย์รู้สึกผิดไปด้วย และที่แน่นอนคือ......รู้สึกผิดต่อความรู้สึกของแทมิน
รอยยิ้ม ความรัก แทมินให้เค้าอย่างไม่ลังเล แต่สิ่งที่ชเวมินโฮคืนตอบแทนให้ กลับเป็นการทำร้ายอีกคนอย่างไม่ตั้งใจ
.
.
.
.
.
.
เค้าไม่เคยบอกรักแทมินเลยสักครั้ง
แม้แต่ตอนที่บอกลา ก็ไม่เคยพูดให้มันชัดเจน
.
.
.
.
.
.
.
“คิดอะไร..”
มือบางแตะเบาๆลงบนใบหน้าคมนั้น คีย์เองรู้ดี ว่ามินโฮกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ได้ต่างจากที่เค้าเป็นอยู่เลยแม้แต่น้อย
เพียงแต่คีย์เลือก ที่จะเงียบเท่านั้น
มินโฮส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะกระชับมือบางนั้นเอาไว้ น้ำเสียงทุ้มอ่อนลง เมื่อเอ่ยคำถาม
“คีย์...............ถ้าคียต้องเลือก จะเลือกพี่ไหม”
ไม่ทันสังเกตว่า คนที่ตนเองซบอยู่นั้นสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย มินโฮนั่งนิ่งรอคอยคำตอบ และต้องยกศรีษะมองหน้าขาวจัดของคนรักทันทีที่ได้ยินคำตอบ
“ไม่....”
เงียบไปชั่วครู่ เมื่อมินโฮมองหน้านั้นนิ่ง ดวงตาคู่สวยหันมามองกลับบ้าง คำถามที่เค้าเคยถามคนอื่น ย้อนกลับมาถามเค้าเองอย่างไม่ทันคิด และคีย์รู้ดี ว่ามันไม่ใช่เพียงแค่คำถามเล่นๆ หากแต่มินโฮถามจริงๆ
“เพราะ....?”
หากแทมินต้องร้องไห้ คีย์จะเลือกมินโฮหรือไม่
หากเป็นเช่นนั้นคีย์จะทำอย่างไร
มินโฮรู้ดี แทมินมีความสำคัญ ไม่น้อยไปกว่าที่เค้ามี เผลอๆอาจจะมากกว่า รู้ ..จึงกลัว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไม่เห็นต้องเลือก .....เพราะถึงยังไงพี่มินโฮ ก็จะเลือกผมไม่ใช่เหรอ........”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คำพูดสั้นๆนั้น ทำให้ดวงหน้าคมเผยยิ้มช้าๆ แล้วจูบแบบไม่หลับตาในแบบโฮคีย์ ก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่า เท่าที่มินโฮอยากจะทำ
ไม่มีใครรู้เหตุผล เพื่อนที่รักทีสุด และคนที่รักที่สุด ทำไม คีย์จึงเลือกคนที่รัก.............
มีแต่คีย์เท่านั้นที่รู้ดี
วินาทีที่คีย์เลือกจะตัดใจ คีย์คิดกับตนเอง ว่าต้องทำให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แต่เมื่อมินโฮเดินกลับมา ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ แต่คีย์รู้ดีว่าเพราะเหตุใด
ดวงตาคม มองมาทางเค้าเสมอ ...................คีย์เข้าใจมันและรู้ ...ว่ามินโฮรักเค้าเช่นเดียวกัน
เค้าเลือกแทมิน แต่มินโฮเลือกเค้า
ไม่เห็นต้องเลือกเลย เพราะแม้เค้าจะเลือกแทมิน แต่มินโฮ ก็จะเลือกเค้า........................
.
.
.
.
.
.
.
เค้าไม่เคยเลือกมินโฮ
แต่เค้า คือคนที่ถูกเลือก ต่างหาก......................
.
.
.
.
.
สัมผัสอุ่นชื้นที่เริ่มขึ้นบนริมฝีปากอีกครั้ง ...ทำให้ตื้นตัน จนอยากจะร้องไห้เสียเดี๋ยวนั้น
อยากได้มาตลอด แต่เค้ารู้ตัว และไม่เคยกล้าพอจะเอามันมา
จนมินโฮ...............เลือกเค้าในที่สุด
แต่ใครจะรู้...
บางครั้งคำขอโทษ ก็ทำร้ายคนที่เราอยากขอโทษ ได้มากกว่าการที่เราจะไม่พูดอะไรเลย.......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
………………………………………………………………………………
.
.
.
.
.
.
.
.
เจ็บใจ.
.
.
.
กระจกหนึ่งใบ รอยยิ้มหนึ่งรอยยิ้ม
มือเล็ก วางกระจกอันพอดีในมือลงกับเตียงแรงๆ ถอนหายใจแผ่วเบาก่อนจะเอนตัวลงนอน สายตาจ้องมองนิ่งบนเพดาน พร้อมๆกับฉีกปากไปด้วย
อยากยิ้ม..........
รอยยิ้มของลีแทมินมาจากหัวใจ แทมินยิ้มออกมาเพราะอยากจะยิ้ม แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าเป็นอยู่ตอนนี้ ทำให้ยิ้มแบบนั้นออกมาไม่ได้เลย
ไม่ยุติธรรมเลย......ทำไมถึงเหลือเค้าไว้คนเดียวแบบนี้
แทมินรู้สึกคล้ายถูกทอดทิ้ง เหมือนส่วนเกินที่ถูกตัดออก คล้ายว่ามีแต่เค้า ที่ต้องทนรับทั้งหมดอยู่คนเดียว ขณะที่ทุกคนลืมมันไปหมดแล้ว คำขอโทษของมินโฮ ความเงียบของคีย์...............เจ็บใจ ที่ไม่เคยยอมรับมันได้เสียที
ที่เป็นอยู่แบบนี้มันถูกแล้วเหรอ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ขอโทษงั้นเหรอ.................
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คำๆนั้นหมายความว่าอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจ
ขอโทษที่ทิ้งเค้าไป
ขอโทษที่ไม่ได้รักเค้า แต่รักคีย์
หรือว่าขอโทษ............ที่ไม่เคยรักเค้าเลย
.
.
.
.
.
.
ลีแทมิน ไม่ได้ต้องการคำขอโทษ
แค่เพียงอยากรู้เท่านั้น ว่านอกจากเค้าแล้ว ใครจะรู้บ้าง ว่าเค้าเจ็บปวด
แค่เพียงอยากรู้ว่า ........ที่ผ่านมา คืออะไร
ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ เมื่อคิดว่าหากที่ผ่านมาเค้าเป็นเพียงลีแทมิน ซึ่งเป็นเพื่อนของคีย์เท่านั้น ที่มาหาเค้า เพราะอยากเจอคีย์ ที่อยู่ใกล้เค้า เพราะอยากอยู่ใกล้คีย์ กลัวว่า..ทุกอย่างที่เคยได้รับมา จะไม่ใช่ของเค้าอย่างแท้จริง...
แค่อยากจะเชื่อเท่านั้น ว่าเค้าเคยได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่นเหล่านั้นจริงๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เกลียดตัวเองจังเลยคีย์ ...ฉันเกลียดตัวเองจัง
ฉันรักคีย์................แต่ฉันยิ้มไม่ได้เลย
ยิ้มของฉัน หายไปไหน......คีย์
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นมขวดเดิม...........................
อีกครั้งที่แทมินพบมันอยู่ในล็อกเกอร์ของตัวเอง มือเล็กหยิบมันขึ้นมาเหมือนทุกวัน ก่อนจะโยนมันลงถังขยะข้างๆเช่นทุกวัน และเก็บโพสอิทแผ่นเล็กที่เขียนอย่างตั้งใจนั้นเอาไว้
ไม่อยากได้ ยังไม่อยากได้.................
ร่างเล็กเปลี่ยนรองเท้าเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนตามปกติ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยไม่ได้สังเกตุเลยว่า……….
ดวงตาคู่หนึ่ง........เห็นทุกการกระทำนั้น และเศร้าลงมากเพียงใด
เมื่อไหร่.............ที่ความรู้สึกของเค้า จะไปถึง
เมื่อไหร่...............ที่ลีแทมินจะเข้าใจมัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.............................................................................
TBC IN END PART !!!!
ความคิดเห็น