The First Demon King ปฐมบทเเห่งจอมมาร(ยังดองอยู่นะ)

ตอนที่ 38 : พบปะผู้คน

     "บางทีข้าก็ต้องจำไว้ให้ขึ้นใจว่าคำว่า"วันพรุ่งนี้"มันกว้างเเค่ไหน" ผมบ่นเบาๆให้พระเจ้าฟังในขณะที่นั่งดื่มชารอที่กิลด์ในยามสายๆ

     'นั่นสินะคร้าบ~' พระเจ้าตอบรับส่งๆ

     เมื่อวานหลังจากที่เเยกกับอัลโต้เเล้วผมก็เข้าตลาดไปหาซื้ออาหารเเห้งเตรียมไว้ด้วยเงินที่เฮลุสให้มา เเล้ววันนี้ก็ต้องมานั่งเเกร่วรออัลโต้มาเพราะว่าไม่ได้นัดเวลาที่ชัดเจนไว้

     ว่างจังเลยน้า เอางี้มั้ย มาคุยเรื่องผู้กล้ากันหน่อยซิ 

     'เห นึกยังไงถึงถามเรื่องนี้ล่ะครับเนี่ย' พระเจ้าส่งเสียงประหลาดใจออกมา

     ก็ไอ้ดาบเวรที่สร้างจากเขี้ยวของดรากูนนั่นหน่ะ มันต้องไปอยู่ที่ประเทศบริททาเนียของฝั่งมนุษย์ไม่ใช่รึไง เเล้วทำไมตูต้องไปเพิ่มภาระให้ตัวเองด้วยล่ะ ผมถามอย่างไม่สบอารมณ์

     'ถึงจะได้ดาบเเต่คุณราชาเเห่งบริททาเนียก็ใช้ไม่ได้หรอกนะครับ' 

     ขยายความหน่อยสิฟะ

     'คืออย่างนี้ครับ ดาบนั่นน่ะมีจิตวิญญานของคุณปนอยู่หน่อยด้วยนะครับ' 

     หา? เเปลว่าไอ้ดาบที่ถูกตีนั่นจะมีจิตสำนึกอย่างนั้นเรอะ ไม่เอานะเฟ้ย

     'ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ มันเป็นเเค่สันชาตญานอะไรประมาณนั้นน่ะครับ ถ้าไม่มีจิตเเน่วเเน่พอที่จะให้พลังในนั้นยอมรับได้ก็จะไม่มีวันใช้ดาบนั่นได้ครับ' พระเจ้าอธิบายอย่างรวดเร็ว

       ประมาณดาบที่ถูกฝังไว้ในหินสิน้า

     'เปรียบเทียบง่ายๆก็ประมาณนั้นล่ะนะครับ'

     สรุปคือต้องรอผู้กล้ามาใช้สินะ เเต่ถึงงั้นตูก็เเย่อยู่ดีไม่ใช่รึไง

     'คุณมีทั้งคุณดรากูนทั้งคุณเซ็ทอยู่เเล้ว เพิ่มทางเลือกให้ผู้กล้าบ้างเถอะคร้าบ~'

     ดึงดาบไปปราบมังกรชัดๆเลยนี่หว่า พล็อตนิทานเด็กชัดๆ ผมคิดเเล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ

     ถ้างั้นผู้ที่ดึงดาบได้ก็ต้องเเต่งงานกับเจ้าหญิงสินะ ผมลองหยอกเล่นๆ

     'นั่นเป็นเรื่องไม่เเน่นอนครับ' เเต่พระเจ้ากลับตอบมาจริงจังกว่าที่คิด

     หมายความว่าไงล่ะนั่น 

     'น่าเสียดายที่ต่อจากนี้ไปเป็นความลับครับ'

     งั้นเรอะ เอาเถอะๆ...นี่พระเจ้า ผมชะงักไปชั่วครูจึงถามสิ่งที่สงสัยออกไป

     เเล้วฉากสุดท้ายของข้าเนี่ยเป็นเเบบไหนกันเหรอ 

     '...'

     ตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ

     'เรื่องนั้นคุณเป็นผู้ตัดสินใจครับ ผมไม่สามารถก้าวก่ายได้หรอกครับ'

     '...ขอบใจมาก' ผมยิ้มบางๆออกมา

     " รอนานมั้ย! ข้ามาเเล้วนะ!" เสียงของอัลโต้ดังขึ้น เเล้วเขาก็เดินมาหาผม

     "ข้าเองก็พึ่งมาไม่นานนี้เอง" ผมตอบเเล้วลุกขึ้นเดินไปหาอัลโต้กับปาร์ตี้ของเขา

     ----------------------------------------------------

     "อรุณสวัสดิ์" อัลโต้ยิ้มทักทายผม 

     "สวัสดียามเช้า" ผมตอบกลับไป

     "เตรียมตัวมาเรียบร้อยรึยังล่ะ ไม่เห็นจะเตรียมของไว้ตรงไหนเลยนี่" เขาถามอย่างสงสัย

     "ไม่ต้องห่วง ข้าเตรียมตัวมาเรียบร้อยเเล้ว" ผมพูดพลางลวงมือเข้าไปในกระเป๋าคาดเอวที่ใส่ไว้เเล้วหยิบอาหารเเห้งจำนวนนึงออกมาให้ดู เเต่อัลโต้กลับมองอย่างอึ้งๆ กินเเต่อาหารเเห้งมันไม่ดีสินะ~

     "เห ยอดไปเลยนะเนี่ย มีกระเป๋ามิติด้วย ไปเจอมาจากดันเจี้ยนสิท่า" เขาถาม

     "ก็ประมาณนั้นเเหล่ะ" พูดไปอย่างนั้นเเหล่ะ ความจริงผมเเค่ลวงมือเข้าไปในกระเป๋าเเล้วก็เปิดเวทเก็บของเเค่นั้นเอง เเต่ไม่บอกจะดีกว่านะ

     "ข้าจะเเนะนำสมาชิกปาร์ตี้ให้รู้จักเอง ตามข้ามาเลย" เขายิ้มร่าเเล้วเดินออกไปข้างนอก เป็นพวกร่าเริงตลอดเวลาสินะนายเนี่ย ถึงรอบตัวจะมีพวกยิ้มเสมออยู่ก็เถอะ เเต่มันคนละความรู้สึกกัน! พวกนายมันก็เเค่พวกที่สนุกที่ได้เห็นคนอื่นเต้นบนฝ่ามือเท่านั้นเเหล่ะ!

     'นินทากันซึ่งหน้าเลยนะครับเนี่ย~'

     ยังกะตูมีวิธีนินทาเอ็งลับหลังอย่างนั้นเเหล่ะ!!! เเน่จริงก็อย่าอ่านใจตูดิ!!!

     'ไม่มีวันซะล่ะครับ~'

     .

     .

     .

     ผมเดินตามอัลโต้ไปเรื่อยๆจนมาหยุดที่หน้าสถานที่เเห่งหนึ่ง

     "นี่เป็นโรงเเรมที่พวกเราพักอยู่น่ะ ตามมาสิ ทุกคนเตรียมตัวเสร็จหมดเเล้วล่ะ" อัลโต้พูดเเล้วเดินเข้าไปในโรงเเรมนั้น

    

     เมื่อผมเดินเข้ามา ภายในโรงเเรมนั้นเป็นโรงเเรมที่ทำจากไม้ ให้ความรู้สึกถึงธรรมชาติ เเผ่นไม้ที่ปูพื้นก็เรียบอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะสร้างได้ในยุคนี้ มีห้องตรงกลางที่มีโต๊ะให้นั่งเเละมีเคาท์เตอร์ของโรงเเรมอยู่ 

     "เเปลกตาใช่มั้ยล่ะ" อัลโต้ทักขึ้นมา เฮ้ย! โลกนี้คนอ่านใจตูได้มันชักจะเยอะไปเเล้วนะเฟ้ย!!!

     "ถึงเเม้ที่อื่นจะปูด้วยอิฐหมดเเล้วก็เถอะเเต่เพราะเจ้าของที่นี่น่ะชอบเเบบนี้มากกว่า ที่นี่ก็เลยเป็นตึกไม้หลังเดียวในเมืองเลยล่ะ"

     เรื่องนั้นเองหรอกเรอะ อย่าทำให้ตกใจสิฟะ

     เขาพาผมไปที่โต๊ะนึงที่มีคนนั่งรออยู่อีก4คน เขาเดินเข้าไปหาทั้งสามคนนั่น เมื่อทั้งสามคนเห็นเขาก็ส่งเสียงทักทายออกมา

     "ช้านะเฟ้ย" 

     "ออกไปนานเเล้วไม่ใช่รึไงครับ"

     "กำลังรออยู่เลยล่ะ~"

     "ไม่เอาน่าๆ ข้าก็รีบไปรับซามาเอลเเล้วนา เเค่เเวะข้างทางหน่อยเดี๋ยวเอง งั้นขอเเนะนำเลยเเล้วกัน นี่ซามาเอล เป็นนักผจญภัยเเรงค์Aที่ข้าไปเก็บมาได้ โอ๊ย! ขอโทษคร้าบ~"

      เขาผายมือมาทางผมเเล้วพูดเช่นนั้นก่อนที่จะถูกตบหัวด้วยคนร่างใหญ่

     "พูดอะไรให้เกียรติชาวบ้านบ้างสิฟะ" เขาพูดเเล้วหันมาทางผม

      "ต้องขอโทษที่เจ้านี่พูดอะไรเสียมารยาทด้วย"

     "ไม่เป็นไร ข้าไม่ถือ" ผมตอบกลับไปสั้นๆ ...ถ้าสังเกตดีๆตั้งเเต่ผมสวมชุดเกราะนี่ผมก็กลายเป็นพวกขรึมๆเลยเนอะ อืม...คงเพราะอารมณ์พาไปล่ะมั้ง ที่เค้าว่าการเเต่งกายมีผลต่อจิตใจนี่ท่าจะจริงเเฮะ ...ไร้สาระฉิบ นี่ตูพล่ามเรื่องบ้าอะไรอยู่เนี่ย

     "ข้าซามาเอล อาชีพนักดาบ ยินดีที่ได้ร่วมงานกับพวกเจ้าทุกคน" ผมเเนะนำตัวเอง

     "ยินดีทีไ่ด้รู้จัก ข้าอัลเบิร์ต เป็นการ์เดี้ยน" อัลเบิร์ตเเนะนำตัวเองสั้นๆ ผมใช้เวลาที่เเนะนำตัวสำรวจเขาอย่างคร่าวๆ เขาเป็นชายวัยกลางคนมีผมสีทอง ตาสีฟ้า ร่างกายสูงใหญ่ สวมเกราะหนา 

     "ส่วนนามของข้าคืออลัน ข้าเป็นนักบวชจากนิกายเอริส ตอนนี้กำลังออกพเนจรเพื่อฝึกตนเเละช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์อยู่ครับ" หลังจากอัลเบิร์ตเเนะนำตัวเสร็จชายหนุ่มร่างยางที่มีผมสีทองก็เอ่ยขึ้นมาบ้าง เป็นนักบวชงั้นเหรอเนี่ย....นิกายเอริสเนี่ยเป็นศาสนาหลักรึเปล่าน้า อย่างได้ฟังมุมมองศาสนาในโลกนี้จังเลย...ไว้รอหลอกถามต้องเดินทางก็เเล้วกัน

     'ถามผมก็ได้คร้าบ~ เรื่องของยัยเทพธิดานั่นผมรู้ดีเป็นที่สุดครับ~'

     

     ไม่อยากฟังข้อมูลของคนในเฟ้ย

     "โฮ่โฮ่โฮ่ ต่อไปก็เป็นตาข้าสินะ" ชายชราผมขาวล้วน หัวเราะเล็กน้อยเเล้วลุกขึ้นยืนเเนะนำตัวกับผม

     "ข้ามีชื่อว่าเอ็ดการ์ด เป็นจอมเวทสายธรรมชาติ ถึงอายุจะเลยเลข6เเล้วเเต่ก็ยังเเข็งเเรงอยู่นะเฟ้ย ฮ่าฮ่าฮ่า" 

     "ขอบคุณมาก ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน" ผมตอบกลับเเเล้วค้อมศรีษะเล็กน้อยอย่างมีมารยาท 

     "นี่คือปาร์ตี้ของข้าเองล่ะ...เเต่ความจริงยังขาดอีกคนล่ะนะ" อัลโต้พูดออกมาเเล้วทำหน้ากังวล ผมจึงพอเดาที่อยู่ของอีกคนได้

     "คนที่ไปสำรวจสินะ"

     "ใช่เเล้วล่ะ ยัยนั่นเป็นเอลฟ์ที่ออกมาหางานทำในเมือง ที่พวกเราพักอยู่ที่นี่ก็เพราะว่ายัยนั่นชอบอะไรเเบบนี้ไงล่ะ เป็นดอกไม้งามในประจำตี้เลยเชียวนะ เพราะงั้นถ้ามาเป็นอะไรไปล่ะก็..." เเม้เขาจะพยายามพูดให้ติดตลกเเค่ไหน เเต่ยิ่งพูดสีหน้าของเขาก็ยิ่งเเย่ลงเรื่อยๆบ่งบอกอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี

    "ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า เจ้าหนู" คุณเอ็ดการ์ดเดินเข้ามาตบไหล่ของอัลโต้เบาๆ 

     "ยัยนั่นน่ะเรื่องหนีเป็นที่หนึ่งในพวกเราเชียวนะ ต่อให้จวนตัวยังไงก็หนีได้อยู่เเล้วล่ะน่า"

 เขาปลอบอัลโต้ เเต่อัลโต้ก็ยังคงสีหน้าเป็นกังวลไว้อยู่

     "ถ้าเป็นห่วงนักก็รีบออกเดินทางได้เเล้ว!" เอ็ดการ์ดพูดอย่างฮึกเหิมเเล้วเดินนำออกไป

   "ก็ตามนั้นเเหล่ะ รีบไปกันได้เเล้วเฟ้ย/ท่านเอริสทรงคุ้มครองเธออยู่เเล้วครับ" อัลเบิร์ตกับอลันเดินตามเอ็ดการ์ดออกไป

     เเต่อัลโต้ก็ยังคงยืนนิ่งอยู่เหมือนเดิม ...ชอบเอลฟ์คนที่ว่าสินะ หรือว่าเป็นเเฟนกัน? ถ้าเป็นอย่างหลังเเกกับตูขาดกัน ...เเต่จะพูดอย่างนั้นคงไม่ได้หรอก ผมเลยเดินเข้าไปตบบ่าอัลโต้เบาๆ

     

     "ไปกันได้เเล้ว" เเล้วจึงเดินตามพวกเอ็ดการ์ดไป

     "เข้าใจเเล้ว" อัลโต้เงยหน้าขึ้นมาเเล้วเดินตามพวกเราออกมา

     "ข้าจะไปหาเจ้าให้ได้เลย" เขาเปรยเบาๆ เเต่มันก็ไม่รอดหูผมไปหรอกนะ เรื่องชาวบ้านนี่เเหล่ะเเกล้มข้าวดีสุดเเล้วล่ะ

     'ยุ่งเรื่องส่วนตัวชาวบ้านนี่ไม่ดีนะครับ'

     อย่างเเกไม่มีสิทธิ์เเม้เเต่จะเอ่ยคำนั้นด้วยซ้ำ

    ____________________________

เสร็จไปอีกตอน...เนื้อเรื่องไม่คืบหน้าอีกเช่นเคย จะพยายามเขียนครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามผมอยู่ครับ ^ ^