คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : บทที่ 6 หญิงสาวผู้ชื่นชอบของแปลก (2)
“ผมก็...”
“อย่าตอบเชียวนะว่าชื่อราม นามสกุลรามิเรซ”
อนินทิตาชี้หน้าดักคอ ดวงตากลมโตวาววับเอาเรื่อง
แทนที่รามจะสำนักสักนิดหรือก็ไม่
สายตาของเธอไม่ระคายความหนาของใบหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย นอกจากไม่กลัว ไม่รู้สึก
ไม่สำนึก แล้วยังหัวเราะอีกด้วย
“อะไร” กลายเป็นอนินทิตาเสียเองที่เริ่มงงกับคนประหลาดอย่างเขา
“คุณระแวงไม่ยอมจูบผมดีๆ
เพราะเรื่องแค่นี้เองหรือ”
“คุณบ้าหรือปัญญาอ่อนกันแน่ราม”
ถามพลางเท้าสะเอว ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อย
เธอมองเขาด้วยสายตาคาดคั้นอย่างที่เคยได้ผลกับหลายๆ คน แต่ไม่เคยได้ผลกับรามเลยสักครั้ง
แล้วพูดต่อ “เรื่องจูบนั่นก็ส่วนหนึ่ง
แต่ที่สำคัญกว่าคือฉันไม่รู้จักตัวตนของคุณด้วยซ้ำ คุณเห็นเจฟฟ์ใช่ไหม
ผู้ชายสวมแว่นที่มาทักฉันหน้าซูเปอร์มาร์เกตน่ะ”
รามพยักหน้าแทนคำตอบ
“เจฟฟ์ทำงานเก่งมาก
เขายังช่วยฉันไม่ได้เลยว่าคุณเป็นใคร คุณจะให้ฉันไว้ใจคุณหรือ แค่ให้อยู่ร่วมบ้านมาเป็นสัปดาห์นี่ก็บ้ามากพอแล้ว”
“บางทีเราสองคนอาจจะเป็นคนบ้าด้วยกันทั้งคู่”
หนุ่มร่างสูงก้าวเข้าหา แต่สาวเจ้าก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวเช่นกัน
“ตอนนี้ฉันหายแล้ว
คุณออกจากบ้านฉันไปได้แล้ว” อนินทิตาหันหลังทันที แต่รามคว้าแขนเธอไว้อีกครั้ง
“ทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่าที่คุณยืนยันตัวผมไม่ได้...บางทีอาจเป็นเหตุผลเดียวกับคุณก็ได้นะ”
อนินทิตาชะงักแล้วหันกลับมาหารามทันที
“หมายความว่ายังไง ฉันเป็นแค่นักจิตวิทยา”
“ถ้าอย่างนั้นผมก็เป็นแค่ ‘คนตกงาน’ เหมือนกัน” เขาเน้นคำว่า ‘คนตกงาน’ เสียงเข้ม รามยิ้มเล็กน้อย ทว่าดวงตาไม่ยิ้มไปด้วย
ทั้งยังทอประกายมุ่งมั่นจริงจังอย่างที่ไม่เคยพบเห็นจากคนอย่างรามแน่นอน
นักจิตวิทยาอาชญากรสาวเข้าใจความนัยที่เขาต้องการสื่อออกมาทันที
เธอนึกไปถึงวันแรกๆ ที่อยู่ด้วยกัน เขาทำเป็นไม่สนใจ แต่พูดถึง เชสก์ อะลอนโซ
และคดีเดอะดาร์กแฟนทอมด้วยน้ำเสียงกึ่งเยาะ สายตาแพรวพราว
เธอว่าแล้วว่าเขาเป็นคนแปลกๆ รู้ทันเธอทุกอย่าง ที่แท้...
“ทีนี้ไว้ใจผมได้หรือยัง”
หนุ่มมาดเข้มก้าวเข้ามาหา
สองมือหนากร้านประคองใบหน้านวลไว้แล้วบังคับให้เธอสบตาเขา
“คุณมาที่นี่ทำไม
แล้วพวกที่ตามคุณ...”
“ผมยังไม่แน่ใจว่าพวกไหน” รามตอบเสียก่อนที่เธอจะพูดจบ
“ผมมาทำงานของผม”
“แล้วทำไมไม่ไปไหนสักที”
“ยังรอคำสั่งน่ะ” เขาตอบยิ้มๆ ตาจับจ้องไปยังริมฝีปากเล็กที่กำลังเม้มแน่น
เห็นสายตาสื่อความนัยของเขา
หัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นจังหวะทันที...ให้ตายเถอะ เขาปล่อยฟีโรโมนเพศผู้ออกมาเล่นงานเธออีกแล้วเรอะ!
“เดี๋ยว!”
เสียงหวานห้ามทันก่อนที่เขาจะหาเรื่องจูบเธออีก
“ฉันยังไม่เชื่อ”
“จะดูบัตรพนักงานไหม”
“ของปลอมพวกนั้นใครๆ ก็ทำขึ้นมาได้”
แค่จ้างแก๊งอาชญากรข้างถนนก็ทำได้ในราคาไม่เท่าไรด้วยซ้ำ เธอจะเชื่อเขาได้อย่างไร
รามยิ้มมุมปาก
ส่งผลให้ใบหน้าคมเข้มยิ่งดูเจ้าเล่ห์คบไม่ได้ เขาดึงสาวร่างเล็กเข้ามาแนบชิด
แล้วก้มลงกระซิบชิดริมหูทั้งที่ก็อยู่ในบ้านกันแค่สองคน “ช่วงนี้มีเรื่องแปลกๆ
กับภาคีในคุกใช่ไหมล่ะ เรื่องแปลกๆ ที่ยกตัวอย่างเช่น...ลอบฆ่า”
“คุณ!” อนินทิตาใจหายวูบ เรื่องที่สตีเวนและพรรคพวกถูกลอบทำร้ายเป็นเรื่องที่ทีมเจ้าหน้าที่สืบสวนกลางของแม็กซ์เท่านั้นที่รู้
หรือว่าราม...
“เอาเถอะ”
รามถอยหลังไปหนึ่งก้าวพร้อมกับยิ้มแบบผู้ชนะ “คุณทำงานของคุณไป ผมก็ทำงานของผม
เราจะไม่ก้าวก่ายกัน”
“คุณไม่ควรอยู่ที่นี่”
“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเราทำงาน ‘เหมือนกัน’ ไม่ใช่หรือ”
“ฉันไม่คิดยุ่งกับเพื่อนร่วมงาน”
สาวเจ้าของบ้านส่ายหน้า เธอเดินหนีรามทันที แล้วเอาแต่เดินวนไปวนมาด้วยความว้าวุ่น
นึกไปถึงภาพลักษณ์ที่สั่งสมมาตลอดการทำงาน เธอไม่เคยสนใจเพื่อนร่วมงานสักคน
ตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะไม่ขอยุ่งกับพวกทำงานเสี่ยงตายกับอาชญากรเด็ดขาด ต่อให้หล่อล่ำปานพระเอกหนังแอกชันแถวหน้าของฮอลลีวูดอย่างแม็กซ์เธอยังไม่สน
แต่มาตกหลุมคนประหลาดอย่างรามเนี่ยนะ...ตอนนี้เธอไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างเขากับเธอ
ใครบ้ากว่ากัน
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น