คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : บทที่ 6 หญิงสาวผู้ชื่นชอบของแปลก (1)
6
หญิงสาวผู้ชื่นชอบของแปลก
อนินทิตาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องชั้นบน
ไม่ว่ารามจะเคาะประตูเรียกเธออย่างไร เธอก็ไม่ยอมเปิด
ทั้งยังซุกหน้าลงกับหมอน ปิดกั้นโสตประสาทไม่ให้ได้ยินเสียงเรียกของเขา แต่ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งตอกย้ำว่าเธอแพ้แล้วจริงๆ
จากที่เคยเป็นสาวมั่น ไม่แคร์โลก
ไม่แคร์สายตาผู้ชายหน้าไหน ทำงานเก่งกว่าผู้ชายบางคน
บ้าอำนาจกับเพื่อนร่วมงานในบางเรื่อง เอาแต่ใจบ้างเป็นบางโอกาส
รู้ทันผู้ชายไปเสียหมด ปิดกั้นทุกคนที่เข้ามา
แต่สุดท้ายก็มาแพ้ทางผู้ชายประหลาดที่เดาทางไม่ได้
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่
แต่กลับยอมให้เขาอยู่ในบ้าน หาข้ออ้างปลอบใจตัวเองว่าแค่อยากจับผิดพฤติกรรมเขา
แต่กลับทำตัวเหมือนเพื่อนสนิท และปล่อยให้เขามีอิทธิพลกับเธอมากเกินไป
เพราะมั่นใจว่าไม่มีทางไปหลงรักผู้ชายแบบรามแน่ๆ
ต่อให้หล่อล่ำมาดดีอย่างแม็กซ์หรืออย่างเพื่อนของแดเนียลก็เถอะ
เธอยังไม่เคยสนใจ...แต่สุดท้ายเธอกลับมาหวั่นไหวให้คนอย่างราม
คนที่เธอหาว่าเหมือนพวก ‘ขี้ยา’ นี่ละ
ทั้งหมดนี้เพราะเธอประมาท ‘ใจ’ ตัวเองมากไป
“อนิน ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง”
เสียงรามดังมาจากทางหน้าห้อง เขาพยายามดันประตูเข้ามา แต่ทำไม่ได้เพราะเธอล็อกจากข้างใน
นักจิตวิทยาสาวซุกหน้าลงกับหมอน พยายามนึกถึงทฤษฎีบำบัดจิตต่างๆ
นานา แต่ใช้ไม่ได้ผลเลย เธอเอาแต่นอนนิ่งจนเหมือนคนตาย
จนกระทั่งเสียงรามเงียบไปในที่สุด
‘คงไปแล้วมั้ง’
สาวเจ้าของบ้านถอนหายใจแล้วนอนแน่นิ่ง หลับตาลง พยายามตั้งสมาธิ
ถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ในเมื่อสงสัยราม ทำไมไม่จัดการเขาตั้งแต่แรก
ปล่อยให้เขาปล่อยฟีโรโมนฟุ้งมอมเมาเธออย่างทุกวันนี้ได้ยังไง และที่สำคัญเธอควรทำอย่างไรต่อไปดี
อนินทิตาจมอยู่กับความคิดของตัวเองเสียจนไม่ทันได้ยินว่า
ประตูห้องที่คิดว่าปิดไว้แน่นหนาเวลานี้ถูกเปิดเข้ามาด้วยฝีมือของราม เขาก้าวเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะ
แรกทีเดียวดวงตาคมหวานฉายแววตกใจที่เห็นเธอนอนนิ่ง
กลัวว่าเธอจะคิดสั้นเพราะแค่ถูกเขาจูบหรือไม่
ในเมื่อท่าทางเธอทั้งอึ้งทั้งช็อกจนแทบลืมหายใจถึงเพียงนั้น
“ทีนี้เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าเพราะอะไร”
เขาก้มลงหาสาวร่างบอบบางที่กำลังนอนประสานมือไว้ที่หน้าท้อง แล้วหายใจเข้าออกอย่างคนต้องการรวบรวมสติ
คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ
ถึงกับดีดตัวลุกพรวด หน้าผากโขกกันเสียงดังจนร้องโอดโอยไปด้วยกันทั้งคู่
พลั่ก!
“อูย...” อนินทิตาคลำศีรษะป้อยๆ
แล้วหันไปทำตาดุใส่ตัวต้นเหตุ “คุณเข้ามาได้ยังไง”
“แค่ปลดกลอนประตูเข้ามาน่ะไม่ใช่เรื่องยากหรอก”
รามบอกเสียงเรียบ แต่ไม่ยอมขยับไปไหน ยังคงโน้มตัวอยู่เหนือเธอดังเดิม
“เข้ามาทำไม”
“เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง”
เขายังทู่ซี้ สองแขนเท้าลงบนเตียงในลักษณะคร่อมร่างเธอไว้ กันไม่ให้เธอหันหน้าหนี
อนินทิตาจ้องผู้ชายตรงหน้าด้วยสายตาดุๆ
กลบเกลื่อนอาการใจเต้นไม่เป็นจังหวะของตัวเอง นึกโทษเขาที่เป็นต้นเหตุ
คนเพิ่งตั้งสติได้แท้ๆ แต่กลับตามมาทำให้เธอขวัญกระเจิงอีกจนได้
“ผมคิดว่าคุณคิดมากเรื่องจูบนั้นจนคิดฆ่าตัวตายเสียอีก”
“ตลกละ”
อนินทิตาหลุดหัวเราะออกมาจนได้ “ใครจะคิดสั้นเพราะแค่จูบกับคุณ”
“ก็เห็นคุณนอนนิ่งเหมือนคนตาย”
หญิงสาวค้อนขวับเมื่อได้ยินน้ำเสียงล้อเลียนของเขา
“ฉันไม่ตายเพราะเรื่องแค่นี้หรอก ใครจะตายเพราะจูบกัน”
“งั้นจูบต่อได้ใช่ไหม”
รามถามยิ้มๆ ดวงตาเป็นประกายแพรวพราว
“คุณจะจูบฉันไม่ได้”
อนินทิตาใจหายวูบ สายตาเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเขาทำเอาสติเธอแทบล่องลอย
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ...เธอหวั่นไหวกับผู้ชายบ้าๆ แบบนี้จริงๆ
“ต้องได้สิถ้าผมอยากจูบ”
พูดจบเขาก็ทำท่าจะก้มลงมาหาจริงๆ จนอนินทิตาต้องยกมือปิดปากเขาไว้
แล้วดันออกไปสุดแรง
“พอแล้ว!” เจ้าของเสียงหวานร้องห้าม
“น่านะอนิน นิดเดียวเอง”
“ฉันไม่ตลกด้วยนะ”
“แต่หน้าคุณตลกมากนะรู้ไหม”
“ไม่รู้ ไม่อยากรู้ด้วย”
เธอผลักเขาสุดแรงจนรามผงะ เกือบพลัดตกเตียง ดีที่ตั้งหลักได้ทัน
“คุณแรงเยอะมาก”
“ฉันแบกผู้ชายตัวใหญ่กว่าคุณไหวก็แล้วกัน”
สาวเจ้าของบ้านลุกพรวด แล้วเดินหนีสมรภูมิอันตรายให้ไวที่สุด เธอเดินลงชั้นล่าง แต่รามก็ตามไปติดๆ
หนุ่มมาดเข้มตามมารั้งแขนไว้ได้ทัน
แล้วลากเธอเข้ามาในห้องเพลย์รูมกลางบ้าน กดร่างเล็กให้นั่งลงบนเดย์เบดตัวดิเมที่กลายเป็นที่นอนของเธอตลอดหลายวันที่อยู่ด้วยกัน
“ปล่อย”
“อนิน เราต้องคุยกัน
คุณจะหนีแบบนี้ไม่ได้”
“ฉันไม่ได้หนี” เธอถอนใจเล็กน้อย
แต่ก็ยอมมองหน้าเขาแต่โดยดี แล้วพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างสิ้นสุดความอดทน
“ฉันไม่ได้หนี ฉันไม่ใช่คนหนีปัญหา แต่ฉันแค่อยากตั้งหลัก
จนป่านนี้คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือว่าเพราะอะไร...เพราะฉันไม่รู้จักคุณเลย!”
“ผมก็...”
“อย่าตอบเชียวนะว่าชื่อราม นามสกุลรามิเรซ”
อนินทิตาชี้หน้าดักคอ ดวงตากลมโตวาววับเอาเรื่อง
แทนที่รามจะสำนักสักนิดหรือก็ไม่
สายตาของเธอไม่ระคายความหนาของใบหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย นอกจากไม่กลัว ไม่รู้สึก
ไม่สำนึก แล้วยังหัวเราะอีกด้วย
“อะไร” กลายเป็นอนินทิตาเสียเองที่เริ่มงงกับคนประหลาดอย่างเขา
“คุณระแวงไม่ยอมจูบผมดีๆ
เพราะเรื่องแค่นี้เองหรือ”
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น