คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : บทที่ 6 หญิงสาวผู้ชื่นชอบของแปลก (3)
แต่มาตกหลุมคนประหลาดอย่างรามเนี่ยนะ...ตอนนี้เธอไม่แน่ใจแล้วว่าระหว่างเขากับเธอ
ใครบ้ากว่ากัน
นักจิตวิทยาอาชญากรสาวยกมือขึ้นกัดเล็บอย่างลืมตัวว่ารามอยู่ในห้อง
เฝ้าครุ่นคิดทบทวนตัวเอง แน่ละ...เธอหวั่นไหว แต่จะห้ามใจตัวเองได้ยังไง
ในเมื่อนับวันปฏิกิริยาเคมีระหว่างเขากับเธอชักจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียแล้ว
“แค่จูบกับผมต้องคิดมากขนาดนั้นเลยหรือ”
รามถามยิ้มๆ ทว่าสายตาเป็นประกายพราวระยับบ่งบอกถึงความถูกใจอย่างถึงที่สุด
“ก็...”
“ที่คุณไม่เคยเดตกับเพื่อนร่วมงาน
เพราะอุดมการณ์หรือเพราะไม่เจอคนที่ทำให้คุณใจเต้นได้เท่าผมล่ะ” คนหลงตัวเองถามเสียงโอ่
ทั้งยังยิ้มมั่นใจในหน้าตาของตัวเองมาก ทั้งที่ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของแม็กซ์ด้วยซ้ำ
ถ้าเปรียบแม็กซ์เป็นพระเอกหนังแอกชันฮอลลีวูด รามนี่ยังไม่ได้เป็นเงาของเขาด้วยซ้ำ!
ต่อให้เขาจะพูดจี้ใจดำอย่างไรก็เถอะ
แต่มีหรือที่อนินทิตาจะยอมรับง่ายๆ เธอแสร้งมองเขาด้วยสายตาแกมสมเพชเล็กน้อย
แล้วถามกวนๆ “ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”
“ผมมั่นใจว่า ‘เด็ด’ กว่าหมอนั่นเยอะ
อยากลองตรวจสอบสินค้าก่อนไหมล่ะ” คนเจ้าเล่ห์ถามยิ้มๆ ไล่ต้อนเหยื่อสาวไปจนชิดเดย์เบดที่อยู่ด้านหลัง
สารพัดลูกล่อลูกชนของเขาทำเอาอนินทิตาเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน
เธอยืนนิ่ง ไม่ก้าวหนีท่าทีคุกคามของเขา เพราะถ้ายังถอยไปคงล้มลงบนเดย์เบด เข้าทางเขาอีกเช่นกัน
เธอเงยหน้าขึ้นตั้งใจจะสวนกลับแรงๆ ให้เขาหมดความมั่นใจไปเสียเลย ทว่าเมื่อเจอกับตาเป็นประกายแพรวพราว
ไหนจะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา ทำเอาสาวคนเก่งถึงกับไปไม่เป็น
เธอเลียริมฝีปากอย่างลืมตัว
และนั่นก็เปรียบดังตัวเร่งปฏิกิริยาเคมีระหว่างเขากับเธอ ดวงตาคมหวานของชายหนุ่มนิ่งขึงไปทันที
รามก้าวเข้าไปหาแล้วแนบริมฝีปากลงไปอย่างรวดเร็ว และคงจะยาวนานกว่านี้ถ้าไม่ได้ยินเสียงสัญญาณที่ประตู
“ราม...มีคนมา”
เธอเตือนเขาอย่างยากลำบาก เพราะรามไม่ยอมปล่อยเธอเสียที
พูดไม่เป็นคำอยู่นานกว่าจะฟังกันรู้เรื่อง แต่เขาก็เหมือนจิตหลุดไปแล้วเรียบร้อย
จนอนินทิตาต้องเอ่ยกระตุ้น
“อาจจะเป็นเมก็ได้นะ” คราวนี้ไม่ใช่ขู่เล่นๆ
เพราะเสียงสัญญาณดังระรัวแบบไม่เกรงใจคนข้างบ้านแบบนี้ก็มีแค่เมลิสสาคนเดียวที่ทำ
ชายหนุ่มจำต้องปล่อยหญิงสาวในอ้อมกอดแล้วจ้องมองริมฝีปากเล็กบางแต่หวานหอมชวนติดใจอย่างแสนเสียดาย
แต่เอาเถอะ...เขายังมีเวลาอีกมาก
“คราวหน้าผมจะทำมากกว่าจูบ
และจะไม่มีใครขัดเราได้อีก” รามกระซิบ ฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มแรงๆ
ก่อนจะยอมปล่อยเธอในที่สุด
อนินทิตาเดินหนีไปตั้งหลักแล้วรีบไปเปิดประตูทันทีที่ตั้งสติได้
คิดว่าเป็นเมลิสสาเต็มที่ แต่ที่ไหนได้ ผู้มาเยือนกลับเป็น...
“เจฟฟ์!” นักจิตวิทยาอาชญากรสาวทำตาโต ไม่คิดว่าหนุ่มรุ่นน้องจะตามมาถึงบ้าน “มาได้ไง”
“ที่คุณขอให้ผมหาเบาะแสของนายรามนั่นไง
พอดีว่าผมได้เบาะแสเพิ่มเติมน่ะสิ” หนุ่มแว่นมีท่าทีกระตือรือร้น
ฉวยโอกาสตอนอนินทิตากำลังตะลึงจนตาค้างเดินเข้าบ้านเธอทันที
“ผมได้เบาะแสของนายนั่นแล้วนะ”
เจฟฟ์ยังพล่ามต่อไปไม่หยุด
ทั้งยังบอกให้อนินทิตาปิดบ้านแล้วรีบมาดูข้อมูลที่เขาหาได้
แต่แล้วหนุ่มแว่นก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรามเดินออกมาจากห้องครัวแล้วจ้องอนินทิตาด้วยสีหน้าถมึงทึง
“เมื่อกี้คุณว่าอนินให้คุณหาเบาะแสใครนะ...ผมหรือ!”
อนินทิตาถึงกับตาค้าง
มองรามที่เดินออกมายืนเท้าสะเอวตรงหน้า ท่าทางเขาโกรธจัดเหมือนคนเพิ่งรู้ความจริง
ทั้งที่เขาก็รู้ตัวว่าถูกเธอจับผิดมาตลอด
ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน
แต่ที่แน่ๆ...เล่นใหญ่มาก!
เธอย่นจมูกอย่างหมั่นไส้บทบาทของเขา ที่แม้แต่เจ้าของรางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำชายยังต้องยอมแพ้
แต่พอหันไปทางเจฟฟ์ก็เห็นหนุ่มรุ่นน้องกำลังตกใจจนอ้าปากค้าง
“ว่าไงอนิน
คุณให้เขาหาประวัติผมหรือ” รามถามอนินก็จริง แต่ตาคมดุกลับจ้องไปที่เจฟฟ์เสียจนหนุ่มแว่นตัวสั่น
อนินทิตามองแล้วก็เริ่มรู้สึกสงสารหนุ่มรุ่นน้องขึ้นมาจับใจ
เจฟฟ์คงไม่เคยเจอแบบราม แต่เธอน่ะชินแล้ว จึงได้แต่ถอนหายใจแล้วหันไปส่งสายตาปรามราม
“เขาเป็นอะไรกับคุณกันแน่
ทำไมมาอยู่บ้านคุณได้ล่ะอนิน” เจฟฟ์ทำใจกล้า ขยับเข้ามาใกล้นอนินทิตาแล้วกระซิบถาม
ไม่สนใจท่าทางเหมือนพร้อมจะเป็นฆาตกรของรามเลย
“ผมเป็นแฟนอนิน” รามตอบหน้าตาย
แต่เจฟฟ์ช็อกไปแล้ว
“คุณให้ผมหาประวัติแฟนตัวเองเนี่ยนะ”
หนุ่มแว่นหันมองสาวรุ่นพี่ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“ฉัน...”
“คุณโกรธอะไรผมก็พูดมาตรงๆ สิ
ไม่ต้องให้ใครมาสืบประวัติผมหรอก” ตอนพูดประโยคสุดท้ายรามหันไปมองเจฟฟ์ด้วยสายตาสื่อความนัยได้ว่า
‘นายมันส่วนเกิน’
คนขี้กลัวได้แต่ลอบกลืนน้ำลายหวาดๆ มองหนุ่มสาวสลับกันไปมา
ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าผู้หญิงบ้าอำนาจเอาแต่ใจอย่างอนินทิตาจะจนมุมได้ง่ายๆ
นี่ใช่คนเดียวกับที่เคยใช้งานเขาเยี่ยงทาสโดยไม่สนใจเรื่องความถูกต้องของข้อกำหนดกฎหมายใดๆ
จริงหรือ แค่เรื่องทะเลาะกับแฟนแค่นี้น่ะหรือ
จะประหลาดเกินไปแล้ว...
เจฟฟ์ทำหน้าเหมือนกินยาขม มองหนุ่มสาวที่ยังจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
แล้วค่อยๆ ถอยไปทีละก้าว ขยับหนีคู่รักพิลึกพิลั่นคู่นี้ไปเล่นกับแมวที่มุมห้อง
ปล่อยให้พวกเขาเคลียร์กันเองน่าจะดีกว่า
“คุณเล่นอะไรของคุณ”
อนินทิตาเท้าสะเอวเปิดฉากถามทันทีหลังจากที่เจฟฟ์เดินเลี่ยงออกไปแล้ว
รามเหลือบมองหนุ่มแว่นท่าทางขี้ระแวงคนนั้นด้วยสายตาดุๆ
และเจฟฟ์สะดุ้งทันทีก่อนจะก้มลงไปเล่นกับแพนดอร่า ทำเป็นไม่สนใจทั้งสอง
รามจึงหันกลับมายิ้มกับอนินทิตา
“คุณต้องช่วยปิดความลับผมไปก่อน
ไหนๆ คุณก็บอกพี่สาวคุณว่าเราคบกันแล้วนี่ ก็ให้สมจริงไปเลยสิ”
“ไม่เห็นเข้าท่าเลยสักอย่าง”
เจ้าของเสียงหวานบ่น แล้วเบนสายตาไปทางอื่นหลบสายตาพราวระยับของราม
“งั้นทำให้เป็นจริงไหม” อยู่ๆ
เขาก็ยื่นหน้าเข้ามาหาจนปลายจมูกชนกัน แต่เธอก็ผงะหนีไปตามสัญชาตญาณได้ทันท่วงที
“ตลกละ”
เธอย่นจมูกแล้วทำตาขวางใส่ กลบเกลื่อนหัวใจที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะของตัวเอง “ถามจริงนะ
คุณไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือตอนที่ฉันชูนิ้วกลางใส่คุณ” อนินทิตาตั้งข้อสังเกต
ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงเสียหน้า แค้นฝังหุ่น ไล่ตามฆ่าเธอไปนานแล้ว
แต่นี่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดเลยหรือ
“ก็...” รามยักไหล่ ไม่แยแสต่อสิ่งใดทั้งสิ้น
แล้วตอบหน้าตาย “โดนบ่อยแล้ว ไม่ระคายผมหรอก ออกจะประทับใจด้วยซ้ำ
ปกติมีแต่ผู้หญิงยกนิ้วโป้งให้เพราะผมเนี่ย ‘เด็ด’
มากเลยนะ”
อนินทิตามองแล้วย่นจมูกอย่างหมั่นไส้คนหลงตัวเอง
“คุณคนแรกที่ยกนิ้วกลางให้ผมแทน
ผมเลยประทับใจจนลืมไม่ลง”
“บ้า” เจอเหตุผลประหลาดแกมหลงตัวเองอย่างนี้เข้าไป
อนินทิตาก็ได้แต่ถอนหายใจ เธอจะเดินไปหาเจฟฟ์ แต่รามรั้งไว้เสียก่อน
“ตกลงตามนี้ เลิกให้หมอนั่นขุดประวัติผมได้แล้ว”
“รู้แล้วน่ะ” เธอบอกตัดรำคาญ
สองมือยกขึ้นดันหลังรามแรงๆ ให้เขาเข้าไปทำมื้อเย็นได้แล้ว เพราะตอนนี้เธอหิวไส้จะขาด
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น