คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่ 4 คนรักกำมะลอ (1)
4
คนรักกำมะลอ
เมลิสสาคือพี่สาวแท้ๆ
และญาติคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของอนินทิตา
ในวัยเด็ก...สองพี่น้องเป็นเด็กสาวอัจฉริยะไอคิวสูงทั้งคู่
โดดเด่นจนเป็นที่จับตามอง และได้รับการทาบทามให้มาทำงานให้รัฐตั้งแต่ตอนที่เรียนไฮสกูลด้วยกันทั้งสองคน
ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่ได้ชื่อว่าดีที่สุดในประเทศ ทว่าเมลิสสาไม่สนใจทำงานให้รัฐ
แต่ชอบเรื่องภาษามากกว่า ทั้งยังเป็นแฟชันนิสตาตัวแม่ อัปเดตคอลเล็กชันใหม่แทบทุกแบรนด์ในโลก
รักการชอปปิงพอๆ กับที่ชอบการกินและการนอน เมลิสสาจึงตัดสินใจเลือกอาชีพแอร์โฮสเตสสายการบินหนึ่งในตะวันออกกลาง
และได้พบรักกับ แดเนียล โรเจอร์ส ผู้เป็นสามี ที่ตอนนั้นก็ทำงานเป็นหน่วยรบพิเศษ และกำลังเดินทางกลับจากไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่ตะวันออกกลางเช่นกัน
ทุกอย่างฟังดูโรแมนติกมาก...ถ้าบนเครื่องบินที่ทั้งคู่เจอกันไม่ได้ถูกไฮแจ็ก
หลังจากนั้นก็เกิดเป็นเรื่องราวต่างๆ
มากมาย แม้แดเนียลและเพื่อนๆ จะช่วยไม่ให้คนร้ายจี้เครื่องบินได้สำเร็จ
แต่ก็ยังมีเรื่องตามมาไม่หยุด
ทำให้หนุ่มสาวที่ไม่ค่อยชอบหน้ากันมากนักต้องพัวพันใกล้ชิดกันอย่างเลี่ยงไม่ได้
และเกิดเป็นความรักในที่สุด
และนั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่เปลี่ยนผู้หญิงล้นๆ
อย่างเมลิสสาให้กลายเป็นคน (เกือบ) ปกติอย่างคนอื่นเขาเสียที แต่ก็ได้ไม่นาน
เพราะเมื่อตกลงแต่งงานกันอย่างจริงจัง
แดเนียลก็กลายเป็นทาสเมียที่ตามใจเมลิสสาทุกอย่างจนเมลิสสาเสียคน และเอาแต่ใจตัวเองหนักขึ้นเรื่อยๆ
ข่มผัวอย่างเดียวไม่พอ ตอนนี้ลามมาถึงเริ่มเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเธอแล้วด้วย
แค่คิดไปถึงพี่สาว พี่เขย และบรรดาลูกๆ
หน้าขนจอมหยิ่งอีกสี่ตัว อนินทิตาก็ขนลุกซู่ อยากจะย้ายบ้านหนี แต่ก็ทำไม่ได้
สุดท้ายก็จำต้องเดินกะโผลกกะเผลกไปเปิดประตูให้ ก่อนที่ข้างบ้านจะด่าเพราะเสียงกดกริ่งหน้าประตูแบบไร้มารยาทของพี่สาว
“อนินน้องรัก”
ใบหน้าสวยหวานของอดีตแอร์โฮสเตสสาวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สองแขนกางออกก่อนโผเข้าหาน้องสาว
“ไงเม” อนินทิตายิ้มเจื่อนๆ
แล้วเบี่ยงตัวเล็กน้อยให้พี่สาวและพี่เขยเข้ามาในบ้าน
“นี่เป็นอะไร”
เมลิสสาจ้องขาข้างที่เป็นแผลของน้องสาว แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าเจ้าตัวด้วยสายตาดุๆ
“ไปซุ่มซ่ามอะไรอีก”
“ข้ามถนนไม่ทันระวังน่ะ”
“โอ๊ย เธอนะอนิน ทำไมซุ่มซ่ามอย่างนี้
แล้วอยู่คนเดียวไม่ลำบากแย่หรือ ไปทำงานยังไง แล้ว...” พี่สาวตัวดีทำท่าจะสวดต่อ
แต่กลิ่นหอมเอกลักษณ์ของอาหารไทยลอยมาเตะจมูก
แต่อนินทิตาทำอาหารเป็นที่ไหน
อย่าว่าแต่อาหารไทยเลย แค่ทำมื้อเช้าให้อร่อยพอจะกลืนลงคอไปได้ก็ยากแล้ว
เมลิสสาหันไปสบตาสามีที่ต่างก็รับรู้ถึงความผิดปกติเช่นกัน
อดีตหน่วยรบพิเศษหนุ่มแตะนิ้วชี้บนริมฝีปาก บอกให้ทุกคนเงียบไว้
แต่ตัวเองชักปืนออกมาปลดเซฟและเดินไปในครัวด้วยฝีเท้าเงียบกริบ
“เม! ห้ามแดนหน่อยสิ” อนินทิตาร้องเสียงหลง ให้ตายเถอะ
สองผัวเมียนี่เล่นใหญ่ไปไหน
แต่มีหรือที่เมลิสสาจะห้ามสามี
สองคนนี้คือคู่เวรคู่กรรมของแท้ ไม่เคยมีใครห้ามใคร ถึงได้หลุดโลกแบบนี้ไงล่ะ
คนเป็นน้องสาวได้แต่กลอกตา
เหนื่อยใจเหลือเกินกับการรับมือสามีภรรยาคู่นี้ ตอนนี้เธอเริ่มห่วงรามเสียแล้ว
ต่อให้เขาจะฉลาดเจ้าเล่ห์แค่ไหนก็เถอะ แต่กับแดเนียล...นั่นหน่วยรบพิเศษเชียวนะ
อนินทิตาจึงได้แต่เดินตามแดเนียลและเมลิสสาไปช้าๆ
ในเมื่อห้ามไม่ได้ ก็ได้แต่ภาวนาอย่าให้รามไปกวนประสาทแดเนียลเข้าแล้วกัน
เธอยังไม่อยากเช็ดเลือดตอนนี้
การผ่านชีวิตมาอย่างโชกโชนของรามทำให้ชายหนุ่มมีประสาทสัมผัสไวกว่าปกติ
ต่อให้เป็นหน่วยรบพิเศษที่ว่าฝีเท้าเบาที่สุดก็เถอะ
เขาเคยทำงานกับคนพวกนี้ทั้งนั้น และรู้ดีถึงวิธีปฏิบัติอันเป็นเอกลักษณ์ของแต่ละหน่วย
ไม่ใช่แค่พวกหน่วยรบพิเศษเท่านั้นที่ทำได้ เพราะเขาก็ทำได้เช่นกัน
รามยิ้มเจ้าเล่ห์
ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้มาเยือน แสร้งสาละวนกับการเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะ
จนกระทั่งแดเนียลมาประชิดตัว
“คุณเป็นใคร”
เสียงเข้มดังมาจากทางด้านหลังราม
และไม่ได้มาแต่เสียงเท่านั้น สัมผัสเย็บเยียบจากปากกระบอกปืนด้านหลังไม่ทำให้รามกลัวสักเท่าไรแต่อยากหัวเราะละมากกว่า
โจรที่ไหนจะเข้าครัวทำกับข้าวให้เจ้าของบ้านกินเล่า หรือว่าแค่หวงน้องสาว
ท่าทางโหดๆ
ของแดเนียลไม่ทำให้รามรู้สึกกลัวแต่อย่างใด เขาหันกลับมาช้าๆ
ไม่สนใจปืนที่จ่อหลังเลยสักนิด ทั้งยังมองอย่างพิจารณา
“ซิกซาวเออร์หรือ...คิดว่ามีแต่พวกซีลที่ชอบใช้เสียอีก”
รามเอ่ยดักคอแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“บอกมาว่าคุณเป็นใคร”
แดเนียลไม่ตลกด้วย ถึงเขาจะเลิกทำงานให้กองทัพมานานแล้วก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยมีใครรู้ว่าเขาทำงานอะไรมาก่อน
อย่างกับผู้ชายตรงหน้า แม้จะทำเป็นถามเล่นๆ แต่ตาแพรวพราวคู่นั้นบ่งบอกว่า ‘รู้จริง’
“ผมเป็น...”
“แฟนฉันน่ะแดน” อนินทิตาตอบเสียงดังท่ามกลางความตกใจของทุกคน
“อะไรนะ!” ไม่ใช่แค่แดเนียลที่ตกใจ
แต่เมลิสสาที่เดินตามหลังมาถึงกับจับตัวน้องสาวให้หันกลับไปหา แล้วสวดยับ
“อะไรของเธออนิน ไหนว่ายังไม่ได้เดตไง แล้วนี่ใคร ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้”
“เดี๋ยวเม”
“แล้ว...คนที่ฉันให้เธอไปดูตัวล่ะ
ทีแนะนำเพื่อนแดนไปก็ไม่สนใจ แล้วพาเขามาอยู่ในบ้านแต่ไม่บอกฉันสักคำเนี่ยนะ”
“เม ใจเย็น”
“โอ๊ย!” เมลิสสาแทบจะทึ้งหัวตัวเอง นี่เธอปล่อยน้องไว้ตามลำพังนานเกินไปใช่ไหม
นี่เพราะเธอห่างน้องใช่ไหม อนินทิตาถึงทำอะไรไม่บอกเธอ
ทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่อย่างนี้
แล้วดูผู้ชายตรงหน้าสิ!
อดีตแอร์โฮสเตสสาวตวัดสายตามายังคนรักของน้องสาว
ผู้ชายตัวสูงโปร่ง ผมยาว ถึงจะมัดแล้วก็เถอะ ใบหน้าคมเข้ม คิ้วหนา นัยน์ตาคมหวาน
แต่กลับเป็นประกายเจ้าเล่ห์แปลกๆ ดูอย่างไรก็ไม่น่าไว้ใจ แล้ว...
“นั่นแมวของคุณหรือครับ
น่ารักมากเลย ผมชอบแมว” รามบอกยิ้มๆ ล้างมือ
แล้วเดินไปอุ้มแมวเปอร์เซียตัวกลมที่เดินตามเมลิสสาเข้ามาในครัว
เคยมีคำกล่าวที่ว่าคำพูดคือนายคน
มหาบุรุษบางคนพลิกผืนดินเปลี่ยนหน้าประวัติศาสตร์ได้เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวเท่านั้น...รามก็เช่นกัน
แค่ได้ยิน ‘ว่าที่น้องเขย’ บอกว่าชอบลูกๆ ของเธอเท่านั้นละ
เมลิสสาก็หยุดพูดทันที สายตาที่มองรามก็อ่อนโยนลงอย่างเหลือเชื่อ
“ผู้ชายรักสัตว์คือคนอ่อนโยนค่ะ
อนินเลือกคนไม่ผิดจริงๆ” ราวกับว่าวิญญาณแม่มดถูกขับไล่ออกไปแล้ว
สายตาตำหนิเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานปานนางฟ้าแทน
อนินทิตาได้แต่กลอกตาเหนื่อยหน่าย
เจอคนรักสัตว์หรือบอกว่าลูกชายหน้าขนทั้งสี่ของตัวน่ารักทีไร
เมลิสสาก็ลืมทุกอย่างไปในทันที
“ยัง...ยังไม่เก็บปืนอีก!” คุณแม่ลูกสี่ (ตัว) หันไปดุสามี จนแดเนียลต้องรีบเก็บปืน
แล้วสบตากับอนินทิตาด้วยสายตารู้กัน
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น