คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 3 บอดีการ์ดส่วนตัว (4)
“ไหนว่าหายแล้วจะออกจากบ้านฉันไง”
“ผมไปแล้วใครจะดูแลคุณล่ะ”
“ฉันไม่...” คนเจ็บอ้าปากจะเถียง
แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่เถียงจะดีกว่า ในเมื่อไม่เคยชนะเขาเลย
ครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน จึงได้แต่เดินอุ้มน้องคิตตี้เดินตามเขาราวกับเธอเป็นผู้อาศัย
ทั้งที่ความจริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นเจ้าของบ้าน
“วางบนเดย์เบดก็ได้”
เจ้าของบ้านสาวเตรียมจะบ่น
แต่เขาก็ชิงถามตัดหน้าเสียก่อน
“อยากกินอะไร”
หลังจากเหนื่อยกับงานและอารมณ์เสียมา
พอเจอคำถามแบบนี้เข้าไปเธอก็ลืมความโกรธไปได้ทันที อนินทิตาทำหน้าครุ่นคิด เธออยากกินอาหารไทยใจจะขาด
ปกติถ้าไปหาเมลิสสาหรือเวลาที่เมลิสสามาหาเธอก็จะได้กินตลอด แต่พอไม่ได้เจอกันนานๆ
ก็ทำให้อดคิดถึงไม่ได้ โดยเฉพาะรสชาติจัดจ้านถึงใจของต้มยำกุ้ง!
“จะกินอะไรก็พูดสิ
ไม่ต้องจินตนาการถึงจนน้ำลายหยดขนาดนี้หรอก”
อนินทิตารีบยกมือเช็ดมุมปากทันทีที่เขาพูดจบ
และพบว่า...ไม่มี!
นี่เขาแกล้งเธอหรือ...
รามหัวเราะเบาๆ
ไม่สนใจดวงตากลมโตเจือความกรุ่นโกรธราวกับจะฆ่าเขาด้วยสายตา แล้วถามว่า “ยังไง
สรุปจะกินอะไร”
“คุณทำอาหารไทยเป็นไหม”
“สบาย”
เคยไปประจบแม่ของอัลเบอร์โตและเชสก์ สองพี่น้องอะลอนโซที่มีแม่เป็นคนไทยอยู่นาน
ทำไม่เป็นให้รู้ไป ในเมื่อคุณนายอะลอนโซชอบทำอาหารถึงเพียงนั้น
“งั้นทำ”
“คุณทายาเองได้ใช่ไหม” รามถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
ฟังคล้ายว่าเขาก็ห่วงใยใส่ใจดี
แต่ดวงตาคมเข้มล้ำลึกจนอ่านยากนี่สิที่ทำเอาอนินทิตาใจหวิวอีกแล้ว
“ดะ...ได้สิ” เธอตอบตะกุกตะกัก
ไม่เป็นตัวของตัวเองเอาเสียเลยยามถูกจ้องเอาๆ อย่างนี้
“จะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไหม
ผมจะอุ้มขึ้นไปส่ง”
“ไม่ต้อง เดินเองได้”
“ขึ้นบันไดเนี่ยนะ...ผมพาไปดีกว่า
แล้วเก็บของลงมาอยู่ชั้นล่างไปจนกว่าจะหายแล้วกัน”
“แต่...”
“คุณคงไม่อยากให้ผมบังคับหรอกใช่ไหม”
รามถามเสียงเข้ม
“ก็ได้ๆ” แค่ใกล้ชิดกันนิดๆ
หน่อยๆ ดีกว่าให้เขายกปืนขู่เธอเหมือนวันแรกก็แล้วกัน อนินทิตาบอกตัวเองอย่างนั้น
ปลอบใจตัวเองที่กำลังวูบไหวเพราะเขา เธอยอมให้รามพาขึ้นไปเก็บของชั้นบนแล้วลงมาใช้ชีวิตอยู่ชั้นล่างด้วยกัน
โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลัง ‘ตกหลุมพราง’ เข้าแล้ว
การมีผู้ชายไปรับไปส่งถึงที่ทำงานว่าเป็นเรื่องแปลกใจสำหรับเธอแล้ว
แต่การมีผู้ชายร่วมบ้านและเข้าครัวได้อย่างคล่องแคล่วนี่สิน่าแปลกใจกว่า
ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่รามทำอาหารให้กินก็เถอะ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเต็มใจให้เขาอยู่ร่วมบ้าน
ไม่ใช่เพราะถูกเขาเอาปืนขู่เหมือนแต่ก่อน
“ใครสอนคุณทำอาหาร”
เธอถามไปอย่างที่นึกสงสัยมานานแล้ว รามเป็นคนแปลกประหลาดมาก
เขามีบุคลิกที่ขัดแย้งกันหลายอย่างจนไม่น่าเชื่อว่าจะรวมอยู่ในตัวคนคนเดียวได้
“เยอะ” เขาตอบสั้นๆ
สองมือหยิบจับอุปกรณ์ทำครัวได้อย่างคล่องแคล่วจนไม่น่าเชื่อว่ามือนั่นเคยจับปืนมาก่อน
“ตอบยาวๆ กว่านี้หน่อยสิ”
“ร้านอาหารที่เคยทำงานพิเศษสมัยเด็กน่ะ”
เขาหันมาตอบหลังจากยกหม้อต้มยำกุ้งลงจากเตา
“ร้านอาหารไทยเหรอ”
“ทั้งไทย จีน ญี่ปุ่น เม็กซิกัน อิตาลี
สเปน ทำมาหมดแหละ”
“คุณชอบทำอาหารหรือ” อนินทิตาถาม
เธอนั่งเท้าคางสบตาคมหวานคู่นั้นได้เพียงเสี้ยววินาทีก็ต้องเสมองไปทางอื่นเพราะสู้สายตาเขาไม่ไหว
“ไม่ชอบหรอก
แต่ความจนบีบบังคับน่ะ”
“เกี่ยวกับแผลที่หลังคุณหรือเปล่า”
นักจิตวิทยาอาชญากรสาวตรงเข้าเรื่องทันทีที่สบโอกาส
นึกไปถึงวันที่เห็นแผลเป็นเต็มหลังเขา เธอก็อดสงสัยไม่ได้
เพราะอย่างนี้หรือเปล่าเขาถึงดูเป็นคนขวางโลกเสียขนาดนี้
รามนิ่งขึงไปทันที
ดวงตาที่เคยพราวระยับหม่นแสงลงเล็กน้อย แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่นักจิตวิทยาอาชญากรสาวยังมองไม่ทัน
“บอกว่าอย่าได้พยายามจะรักษาผมเชียว
ผมไม่เป็นไร” เขาบอกปัด แล้วหันไปดูหม้อข้าวว่าข้าวสวยสุกพร้อมหรือยัง
“แต่...” เธอกำลังจะเถียง
แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน จึงรีบกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์พี่สาว “ไงเม”
“เซอร์ไพรส์!” ปลายสายร้องเสียงร่าเริงเกินเหตุ จนอนินทิตาขมวดคิ้ว
เมลิสสาทำเสียงดังเสียจนแม้แต่รามยังได้ยิน
“อะไรของเธอน่ะเม
สามีทิ้งหรือไงถึงได้เพี้ยนขนาดนี้”
“ฉันไม่ได้เพี้ยนเลยน้องรัก
ฉันแค่จะเซอร์ไพรส์เธอ”
“เซอร์ไพรส์อะไรของเธอ”
คนเป็นน้องได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอสบตากับรามที่ยักไหล่ไม่สนใจแล้วหันไปเตรียมอาหารต่อ
“ออกมาเปิดประตูบ้านสิจ๊ะ”
“อะไรนะ!” อนินทิตาลุกพรวด ให้ออกไปเปิดประตูบ้าน อย่าบอกนะว่า...
เสียงสัญญาณที่หน้าประตูดังถี่ๆ
แบบที่คนปกติไม่มีวันทำกันแน่นอน
เป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีแล้วว่าพี่สาวเธอบุกมาถึงบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
อนินทิตากลืนน้ำลายฝืดคอ เธอหันไปมองราม
และมองเห็นหายนะรำไรเสียแล้ว!
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น