คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 4 คนรักกำมะลอ (2)
“ยัง...ยังไม่เก็บปืนอีก!” คุณแม่ลูกสี่ (ตัว) หันไปดุสามี จนแดเนียลต้องรีบเก็บปืน
แล้วสบตากับอนินทิตาด้วยสายตารู้กัน
“เพิ่งมาหรือครับ
กินอะไรมาหรือยัง ผมทำไว้เยอะพอสมควร กินด้วยกันสิครับ”
รามกล่าวเชิญด้วยน้ำเสียงสุภาพ ผิดกับเวลาที่อยู่กับอนินทิตาลิบลับ
จนสาวเจ้าของบ้านได้แต่มองแล้วอ้าปากค้าง...คนอะไรตีสองหน้าเก่งมาก
เอาออสการ์สาขานำชายไปเลย!
“ว้าว ทำอาหารก็เก่ง อนินโชคดีจริงๆ ค่ะ”
“สามีคุณก็โชคดีที่มีภรรยาน่ารักครับ”
“แหม...รักสัตว์ ทำอาหารเก่ง
ดีจริงๆ”
ในที่สุดอนินทิตาก็ทนคนบ้าสองคนที่ยอกันไปยอกันมาไม่ไหว
มันจะเกินไปแล้ว ทีเมื่อกี้ละแทบจะฆ่ากันตาย เธอโพล่งเสียงดังลั่น
“นี่จะยอกันอีกนานไหม”
“ลืมไปว่าคุณหิว” รามยังทำเป็นยิ้มหวาน
แสร้งทำเป็นห่วงได้อย่างแนบเนียนเหลือเกิน จน ‘คนรักกำมะลอ’
แยกเขี้ยวใส่ด้วยความหมั่นไส้
“ดีเลย กำลังหิวมากพอดี”
เมลิสสาตอบแล้วมองน้องสาวด้วยสายตาล้อเลียน แต่อนินทิตาไม่ตลกด้วย
“แล้วเธอมาทำไมล่ะเม”
“ก็แวะมาหาเธอน่ะสิ แล้วก็มาเจอเธอเดินเดี้ยงแบบนี้
ทีแรกว่าจะฝากปิกัสโซ่กับแพนดอร่าไว้ แต่ไม่รบกวนดีกว่า”
“ปิกัสโซ่กับแพนดอร่า”
รามเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม นึกสงสัยว่านี่รหัสลับอะไรหรือเปล่า
“แมวของเมน่ะ”
อนินทิตาบอกด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ แล้วหันกลับไปหาพี่สาว “คงฝากไม่ได้หรอกเม ดูสภาพฉันสิ
จะเดินยังลำบาก พาแมวเธอไปเดินเล่นไม่ได้หรอก”
“แต่ผมพาไปได้ครับ”
หนุ่มลูกครึ่งหน้าเข้มเสนอตัวทันที ไม่สนใจสายตาเอาเรื่องของอนินทิตาเลยสักนิด
“จริงหรือคะ”
สีหน้าห่อเหี่ยวของเมลิสสาค่อยสดชื่นขึ้นมาทันที
“ครับ ผมว่ามันน่ารักดี
ชื่อก็น่ารัก”
“คุณเป็นคนแรก!” อดีตแอร์โฮสเตสสาวยิ้มดีใจเหมือนได้เจอเพื่อนเก่าที่พลัดพรากกันมานาน
แล้วเริ่มชวนรามคุยเรื่องลูกๆ แต่ละตัวทันที
“มาเถอะแดน
ปล่อยคนบ้าคุยเรื่องลูกแมวกันไปเถอะ เรามันเข้าไม่ถึง”
ปกติแล้วอนินทิตาก็ใช่จะถูกชะตากับพี่เขยมากนักหรอก แต่วันนี้ต้องยอมรับว่าสงสาร
ไม่รู้ว่าแดเนียลทนเมลิสสากับแมวสี่ตัวได้อย่างไร
ถ้าเป็นเธอ...อยู่ด้วยสักครึ่งวันก็แทบเสียสติแล้ว
มื้ออาหารภายในบ้านของอนินทิตาไม่เคยครื้นเครงเท่านี้มาก่อน
เหตุเพราะเมื่อก่อนเธออยู่ตามลำพัง มักจะกินหน้าแลปทอปพร้อมกับทำงานไปด้วย
ถึงเมลิสสาจะเคยมาค้างที่บ้านก็เถอะ ถ้าพี่สาวกับพี่เขยมาหาทีไรก็มักจะพากันออกไปกินข้างนอก
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่รวมกันในบ้าน เคล้าไปด้วยเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะ
แม้จะประดักประเดิดเล็กน้อย แต่ลึกๆ แล้วอนินทิตารู้สึกถึงความอบอุ่นที่อบอวลอยู่ภายใน
“ไว้เสร็จงานจะมาค้างด้วยนะ”
เมลิสสาดึงน้องสาวเข้ามากอดแล้วลูบหลังเบาๆ
“ไม่ค้างก่อนจริงๆ หรือเม
นี่ดึกแล้วนะ”
“ก็เพราะดึกนี่แหละ” อดีตแอร์โฮสเตสสาวมองตาอย่างรู้กัน
“ฉันไปละ ฝากลูกๆ ด้วยแล้วกัน”
“อือ”
ทีแรกก็เกือบจะซาบซึ้งดีอยู่แล้ว แต่พอพี่สาวพูดถึงบรรดาแมวก็หมดอารมณ์ทันที
“ไปฝากรามโน่นสิ”
“นั่นสิ
ผู้หญิงใจร้ายขวางโลกอย่างเธอไม่เมตตากรุณาสัตว์ตัวน้อยๆ เสียเลย”
เมลิสสามองค้อนน้องสาว แล้วหันไปยิ้มหวานให้ราม “ฝากด้วยนะคะราม”
“คนหรือแมวล่ะครับ”
“ทั้งคู่เลยค่ะ”
“ด้วยความยินดีครับเม”
รามตอบยิ้มๆ ตีสนิทพี่สาวของอนินทิตาเป็นที่เรียบร้อยด้วยการอุ้มปิกัสโซ่ไว้ มีแพนดอร่านัวเนียอยู่ที่ขา
ส่วนโซเครติสกับนอสตราดามุสเล่นกันอยู่ตรงเดย์เบด
หลังจากเมลิสสาและแดเนียลกลับไปแล้ว
อนินทิตาก็ได้แต่ครุ่นคิด มองไม่ออกเลยว่าสามวันที่ต้องอยู่ร่วมกับแมวสี่ตัว
เธอจะใช้ชีวิตอย่างไร ในเมื่อเธอเกลียดแมวเข้าไส้ ดีไม่ดีจะไล่ให้ขึ้นไปอยู่ชั้นสองทั้งคนทั้งแมวนั่นละ
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมลิสสาเอาลูกๆ
มาฝากที่บ้าน เพราะเปิดบริษัทรักษาความปลอดภัย และตัวแดเนียลเองก็รับงานบอดีการ์ดและงานอารักขาบุคคลสำคัญ
ทั้งนักการเมือง สมาชิกวุฒิสภา หรือแม้กระทั่งทูตจากประเทศต่างๆ เวลามีประชุมหรือการเดินทางมาเยือนทางการทูตจึงมักเอาแมวมาฝากไว้เสมอ
เหตุผลสั้นๆ เพราะไม่อยากฝากในโรงแรมแมว กลัวว่าคนอื่นจะดูแลลูกๆ
หน้าขนของเมลิสสาได้ไม่ดีเท่า ‘น้าอนิน’ ตำแหน่งที่เมลิสสายัดเยียดให้อนินทิตามาตลอดหลายปี
แน่นอน...น้าอนินคนนี้เลี้ยงดีอยู่แล้ว
บรรดาแมวทั้งสี่เล่นกันบ้าง
ตีกันบ้าง พยายามเรียกร้องความสนใจบ้าง หนักหน่อยก็ถึงขั้นทำร้ายร่างกายเธอ ซึ่ง น้าอนินผลักมันออกเต็มแรงจนแทบกระเด็นไปติดฝา
“เบามือหน่อยอนิน นั่นหลานคุณนะ”
รามหัวเราะหึๆ เขาเดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพเปลือยท่อนบน อวดกล้ามเนื้อกำยำและรอยแผลเป็นบนแผ่นหลังที่ยิ่งดูยิ่งมีเสน่ห์เหลือเกิน
นี่เธอเมาขนแมวจนบ้าไปแล้วหรือเปล่า...
อนินทิตาฉุกคิด
ละสายตาจากแผ่นหลังกว้างแล้วก้มหน้าทำงานต่อ แต่แพนดอร่าก็ยังตามมาพันขาอีกจนได้
เธอเงื้อขาจะดันมันออกไปเสียเดี๋ยวนั้น
แต่รามปราดมาอุ้มมันไว้ทันก่อนจะโดนน้าสาวทำร้ายร่างกาย
“คุณเอามันไปนอนทีสิ
ฉันไม่มีสมาธิเลย”
“คุณทำงานไปเถอะ
ผมจะดูมันไม่ให้ไปยุ่งกับคุณเอง...ใช่ไหมลูก”
ประโยคสุดท้ายเขาหันไปคุยกับแมวสี่ตัวที่มาล้อมหน้าล้อมหลังราวกับนกรู้ว่าอยู่กับใครแล้วจะปลอดภัย
อนินทิตาละสายตาจากแลปทอป
ปรายตามองคนประหลาดที่พูดกับแมวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผิดกับเวลาขู่เธอลิบลับ
ทำตัวเป็นคนสองเสียงไม่น่าคบไปได้
“แล้วนี่คุณทายาหรือยัง”
“เดี๋ยวค่อยทา” นักจิตวิทยาอาชญากรสาวบอกปัด
ตายังเพ่งมองหน้าจอ เขียนบันทึกเกี่ยวกับอาการทางจิตเวชของ สตีเวน เรแกน ต่อไป
“งานยุ่งมากหรือ” เสียงเข้มดังในระยะใกล้
ทำเอาอนินทิตาผงะ แล้วก็จามออกมาทันทีเพราะขนของแพนดอร่า
“ไม่เชิง...ฮัดชิ้ว!”
“คุณแพ้ขนแมวด้วยหรือ”
“เปล่า...ฮัดชิ้ว!” คราวนี้ไม่แค่จามแล้ว แม้แต่น้ำมูกก็ไหลย้อยออกมาทีเดียว
รามหัวเราะลั่น
ก่อนจะอุ้มแพนดอร่าลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามาส่งให้
“ขอบคุณ”
“ผมทายาให้แล้วกัน”
“ไม่ต้องๆ”
เรื่องอะไรจะให้เขามาใกล้ชิดให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีก อนินทิตาส่ายหน้ารัว
หันไปสนใจเขียนบันทึกรายงานประเมินอาการทางจิตเวชต่อ
ไม่มีแบบหนังสือนะคะ
เรื่องแสนรักซ่อนใจ (อัลเบอร์โตxหนูนา) มีวางขายแล้วค่า
E-book มาแล้ว จิ้มเลยยยย https://bit.ly/2DnWxc6
ความคิดเห็น