{OS} I LIKE YOU

ข้อมูลเบื้องต้น

:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

i  like  you 

1

ตั้งใจฟังผมให้ดีดีนะครับ

ผมชอบคุณ

ขายาวภายใต้กางเกงผ้ายืดสีหม่นก้าวออกจากประตูบ้าน แต่ยังไม่ทันเปิดประตูรั้วออกไป ชายหนุ่มก็หันเหเส้นทางจากทางที่มุ่งหน้าไป จู่ๆ แจ็คสัน หวัง ก็เลี้ยวไปเกาะรั้วซีเมนต์สีขาว

"ยูคยอมอ่า ยูคยอม.."

เงยหน้าที่ยังลืมตาไม่ขึ้นสู้แสงแดดอ่อนๆยามเช้า แล้วส่งเสียงเรียกเด็กชายตัวสูงข้างบ้านไม่นานนัก คิมยูคยอม เจ้าของชื่อก็โผล่หน้าออกมาบ้าง

"ว่าไงฮยอง"

ดวงตายิ้มได้นั่นส่งยิ้มให้เขาเหมือนอย่างทุกวัน แก้มกลมๆก็ยกยิ้มจนเป็นลูก ดูแล้วน่ารักจนอยากจะบิดมันสักทีสองที

"ขอยืมยาสีฟันหน่อยได้ป่าว มันหมดพอดี ฮยองลืมดูน่ะ"

เอ่ยแล้วก็ชูแปรงสีฟันเปล่าๆในมือ โบกไปมาให้ดูคล้ายจะยืนยันคำพูด แล้วก็ต้องอมยิ้มเมื่อเด็กชายวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปในบ้าน และกลับมาใหม่พร้อมของที่เขาต้องการ

"อ่ะ วันหลังต้องคอยดู อย่าให้หมดนะรู้มั้ย"

เสียงติดจะทุ้มทว่าน่าฟังสำหรับเขาดังขึ้น ยูคยอมเริ่มบ่นเป็นคุณป้าแก่ๆ แต่แจ็คสันก็ยังยิ้มน้อยๆพลางมองน้องชายข้างบ้าน บีบยาสีฟันจากหลอดใส่แปรงสีฟันของเขา

"เข้าใจแล้ว แต่ว่า.."

ดวงตากลมใสเหมือนลูกหมาตัวเล็กๆจ้องมองจนยูคยอมรู้สึกร้อน เด็กชายพึมพำเบาๆในลำคอ รู้ดีว่าแจ็คสันต้องการอะไร แต่ว่าก็ก้มหน้างุด ทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป

"ยูคยอมอ่า .."

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยออดอ้อน ไม่แค่นั้น มือหนาวางทับฝ่ามือขาวจัดเอาไว้ เด็กชายไม่ได้แกะมันออก แต่เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาอย่างอิดออดเท่านั้น

"น่า..นะ.. นะ.."

คิมยูคยอม กัดริมฝีปากอย่างชั่งใจอยู่นาน เวลาผ่านไปหลายนาทีก่อนที่เขาจะยอม ..ริมฝีปากสีแดงสดกดลงบนข้างแก้มและริมฝีปากของพี่ชายข้างบ้านอย่างแจ็คสัน หวัง แล้วกลับหลุบดวงตาคู่สวยลงต่ำ อ้อมแอ้มพูดก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในตัวบ้าน

"โตป่านนี้แล้ว ยังมอร์นิ่งคิสอยู่ได้ แจ็คสันฮยอง ..บ้า"

2

คุณคงไม่รู้ว่าคุณน่ารักมากแค่ไหน มันช่างน่ารักจนผมอยากจะหมดสติเอาซะตอนนั้นเลย

แต่ทำไมคุณถึงไม่รู้ว่าคุณคือคนพิเศษของผม

คิมยูคยอมในชุดนักเรียนเดินออกมาเมียงมองหน้าบ้านตัวเองได้พักใหญ่ๆแล้ว ไม่แน่ใจว่าควรตะโกนเรียกหรือกดออดเรียกอีกคนหรือเปล่า แต่ระหว่างที่บิดไปบิดมาอยู่หน้าประตูรั้วสีขาว ใบหน้าของคนที่กำลังคิดถึงก็โผล่ออกมาจากประตูบ้านด้านใน

“อ้าว เสร็จนานแล้วหรอ”

คนเป็นพี่เอ่ยพลางก้าวเท้าให้ยาวขึ้น คว้าจักรยานที่วางพิงกำแพงแล้วคร่อมตัวขึ้นขี่มันอย่างคุ้นเคย ยูคยอมเพียงแต่ยิ้มและขึ้นซ้อนท้ายจักรยานคันเก่งของอีกคน

“จริงๆว่าจะไปก่อน แต่ว่า...”

“ก็ลองดูสิ”

เสียงนิ่งๆของคนที่มือจับแฮนด์อยู่ ดังขึ้นขัดทั้งที่เขายังพูดไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ และเพราะอย่างนี้ยูคยอมถึงได้ไม่กล้าไปโรงเรียนเอง เพราะว่ากลัวแจ็คสันฮยองจะโกรธเอา เหมือนครั้งนั้นที่เขารีบร้อนไปโดยไม่รออีกฝ่ายเนื่องจากเพื่อนในห้องเอาการ์ดเกมมาแจก และถ้าไม่รีบไปก็แน่นอนว่าเขาต้องพลาด

แล้วมันก็จบที่แจ็คสันฮยองงอนเขาไปสามวันไงละ

“ก็รู้แล้วไง ..เลยยืนรออยู่ก่อน”

เอ่ยตอบเสียงเบาพลางเป่าลมหายใจออกจากปากเบาๆ เพราะไม่อยากให้แจ็คสันฮยองได้ยินและถามว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ แล้วจึงแนบแก้มยุ้ยๆเข้ากับเสื้อนักศึกษาตัวนุ่มนั้น พริ้มหลับตาลงพลางกระชับวงแขนแน่นเข้า

“ง่วงละสิ เดี๋ยวถึงแล้วจะปลุกนะ”

ริมฝีปากหนาเอ่ยขึ้นก่อนจะยกยิ้มกว้าง  มือข้างหนึ่งละจากแฮนด์จักรยานมาทาบทับมือขาวเอาไว้หลวมๆ แจ็คสันผ่อนจังหวะการปั่นจักรยานให้วงล้อหมุนช้าลง ..เผื่อว่าหัวใจเขาจะเต้นช้าลงบ้าง ไหนๆยูคยอมก็ง่วงนอนและเขาเองก็อยากอยู่แบบนี้นานอีกหน่อย ยังไงก็เหลือเวลาพอสมควรอยู่แล้วกว่าโรงเรียนมัธยมจะปิดประตู ส่วนเวลาเรียนของเขาก็ช่างมันเถอะ ช่วงต้นคาบไม่ได้สำคัญมากนักหรอก

..ถ้าเทียบกับเด็กยักษ์ที่กอดเขาอยู่นี่ แน่นอนว่ายูคยอมต้องสำคัญกว่า

แต่ทั้งที่แสดงออกไปขนาดนี้แล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องจะรู้บ้างไหมว่าเขาชอบ แล้วก็ยังไม่รู้อีกด้วยว่าน้องคิดยังไง ไอ้ที่ยอมทำตามที่เขาต้องการทุกอย่างนั่นมันเป็นเพราะน้องเองก็ชอบเขาเหมือนกัน หรือว่าเพราะบ้านอยู่ติดกัน เขาไปเล่นกับน้องที่บ้านทุกวันตั้งแต่เขาเป็นเด็กชายแจ็คสัน หวัง อายุเจ็ดขวบ และน้องอายุสี่ขวบ จนทุกอย่างมันคือเรื่องปกติสำหรับน้องไปแล้วกันแน่

นั่นสิ ..มันเป็นเพราะอะไรกันแน่นะ

3

คุณก็เหมือนกับน้ำเย็นที่ไม่เคยทำให้ผมปฏิเสธมันเลย

ถ้าคุณไม่ได้อยู่ตรงนี้ ผมคงจะกระหายมาก

ช่วงนี้แจ็สันงานยุ่งมาก มากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในช่วงชีวิตนักศึกษาของเขา อาจจะเพราะเป็นเด็กกิจกรรม เพราะความคาดหวังที่จะเรียนได้เกรดดีๆ เพราะคณะที่เขาเรียนมันจำเป็นต้องเรียนหนักในช่วงปีสองอยู่แล้ว หรือจะเพราะเหตุผลอะไรก็แล้วแต่

แต่ก็นั่นละ เหตุผลอะไรก็ตามนั่น มันทำให้เขาไม่ได้ไปส่งยูคยอมที่โรงเรียน

“ตายห่า!”

สบถเบาๆกับตัวเองพลางตีอกชกหัวซ้ำหลายครั้ง เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าเวลาล่วงเลยไปจนเข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาเก้าโมงครึ่ง แจ็คสันชะเง้อหน้าออกไปดูที่ระเบียงก็ไม่พบเด็กตัวโตยืนรออยู่หน้าบ้านอย่างทุกวัน เขาถอนหายใจแรงๆด้วยความโกรธตัวเองไม่น้อย

“ทำไมตื่นสายขนาดนี้วะ ปัดโธ่!”

อันที่จริงมันก็ไม่ได้เรียกว่าสายมากนักหรอก ถ้าลองนับดูจริงๆแล้วเมื่อคืนนี้เขานอนไปไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ จำได้ว่าปิดคอมพิวเตอร์ไปเมื่อเกือบๆจะเจ็ดโมงเช้า แต่ก็นั่นละ ..ไม่คิดว่าจะผล็อยหลับไปในเวลาแบบนั้น ทั้งที่อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะได้เวลาไปส่งน้องแล้วแท้ๆ

แต่ถึงอย่างนั้นก็โมโหตัวเองอยู่ดีนั่นละ

ส่วนใครคนที่อยู่ในความคิดคำนึงของพี่ชายข้างบ้าน ตอนนี้ก็ตกอยู่ในสภาพน่าสงสารไม่น้อย ยูคยอมเพิ่งได้เข้าห้องเรียนหลังจากที่คาบเรียนแรกจบไปแล้ว เด็กชายวางกระเป๋าลงพาดกับเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน

"ทำไมมาสายอะ"

เพื่อนรักที่นั่งโต๊ะข้างกันอย่าง ชเวยองแจ เอ่ยถาม ขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วชี้นิ้วใส่หน้าเขาราวกับสอบสวนผู้ต้องหา

"รอแจ็คสันฮยอง ..แต่ไม่รู้ทำไมเขาตื่นสาย"

ตอบไปทั้งที่มือยังพัดเอาลมเข้าใส่ตัว จรๆการถูกทำโทษให้วิ่งรอบสนามอะไรพวกนั้นไม่มีผลกับเขาเท่าไรหรอก ถึงยูคยอมจะไม่ได้เป็นนักกีฬาแบบแจ็คสันฮยองแต่เขาก็ร่างกายแข็งแรงพอสมควร

แต่เพราะว่าถูกทำโทษเป็นสองเท่าเนื่องจากใจลอย ไม่ได้ฟังตอนที่คุณครูอบรมต่างหาก ที่ทำให้เขาต้องเหงื่อออกมากเป็นพิเศษ

"พี่เขาอาจจะเรียนหนักก็ได้ หรือไม่ก็ ..มีแฟนหรือเปล่า?"

ดวงตาเป็นประกายวิบวับของยองแจยามที่พูดคำนั้น มันทำให้ยูคยอมหงุดหงิดนิดหน่อย ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องรู้สึกแบบนั้นด้วย ก็แค่ข้อสันนิษฐานลมๆแล้งๆของยองแจ เพ้อเจ้อ..

"ไม่หรอกมั้ง"

"ทำไมล่ะ เขาอายุยี่สิบแล้วนะยูคยอม ทำไมเขาจะมีแฟนไม่ได้ละ?"

เพื่อนรักยังคงซักต่อไปราวกับเขาชื่อ แจ็คสัน หวัง ยังไงยังงั้น มันทำให้ยูคยอมอดไม่ได้ หันไปถลึงตาใส่เสียทีหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าลงแนบกับโต๊ะเรียนทั้งที่ยังมีความคิดบางอย่างติดอยู่ในใจ

นั่นสิ ทำไมเขาจะมีแฟนไม่ได้ละ

ที่เขาไม่สนใจ ..อาจจะเพราะเขามีแฟนก็ได้สินะ

4

ผมอาจจะตายแล้วแยกออกเป็นเสี่ยงๆเหมือนพื้นดิน

คุณคงไม่รู้ว่าคุณทำให้ผมมีความสุขแค่ไหน

ทางกลับบ้านดูเหมือนจะยาวไกลออกไปอีกเท่าตัว ทั้งที่มันก็แค่วันปกติ เหมือนเมื่อสามสี่วันที่ผ่านมานั่นละ มันก็แค่วันหนึ่งที่แจ็คสันฮยองไม่มาส่งเขาที่โรงเรียน

"เฮ้อ.."

เสียงผ่อนลมหายใจออกทางริมฝีปากแดงจัดไม่ดังมากนัก ยูคยอมล้วงมือลงไปในเสื้อโค้ทตัวใหญ่พลางเดินไปตามทาง เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นถนนตอนเย็นแบบนี่มันน่าเหนื่อยใจยังไงชอบกล

ยูคยอมไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยให้ตายสิ ..ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าเขาอยู่คนเดียว อาจจะเพราะมีใครอีกคนอยู่ด้วยมาตลอดตั้งแต่เด็กๆ แต่จนถึงตอนนี้ก็อาจจะถึงเวลาจะปรับตัวแล้วละมั้ง

รู้ตัวอีกทีน้ำใสๆก็คลออยู่เต็มหน่วยตา เป็นอย่างนี้ตลอดทั้งที่เขายืนยันว่าตัวเองไม่ใช่เด็กขี้แง แต่ก็นั่นละ ..น้ำตามันชอบจะไหลออกมาเองนี่นา

แต่เพราะว่าปกติจะมีนิ้วของใครอีกคนมาเกลี่ยมันออก กอดปลอบเขาและบอกว่าอย่าร้องไห้ โคลงตัวเขาโยกไปมาแล้วพูดว่าไม่เป็นไร

คนที่ทำให้เขาคิดถึงจนต้องร้องไห้นั่นน่ะ ตอนนี้ก็คงยุ่งกับอะไรสักอย่าง อาจจะเป็นงานที่คณะ หรือผู้หญิงสวยๆสักคน จนตอนนี้ไม่มีเวลาพอจะมากอดปลอบเขาอย่างเดิมอีกแล้ว

ทิ้งเขาเอาไว้กับความทรงจำเก่าๆ..

'วันหลังจะไปไหนก็บอก เดี๋ยวจะพาไป อย่าหนีไปคนเดียวแบบนี้สิ'

'อยากได้อันนี้หรอ เดี๋ยวฮยองจะซื้อให้ โอเคนะ'

'ถ้ายูคยอมดื้อ ฮยองจะลงโทษ เข้าใจไหม'

'ทำตัวน่ารักๆ แล้วอยู่กับฮยองไปตลอด สัญญาได้ไหม'

ความทรงจำดีๆที่ยูคยอมลืมไม่ลง มันหวานหอมเสียจนเขาต้องอมยิ้มจนแก้มตุ่ย หัวเราะเบาๆออกมากับตัวเอง แต่แล้วก็ต้องกดมันลงไปในที่ๆลึกที่สุดของหัวใจ

คำสัญญาในความทรงจำพวกนั้น เขาจำได้ขึ้นใจ ไม่เคยลืมเลยแม้แต่ห้วงคำนึงเดียว แต่ใครอีกคนอาจจะลืมมันไปแล้วก็ได้

ไม่งั้นก็คงมีคำอธิบายสักนิด ว่าทำไมจู่ๆถึงหายไป..

5

มากกว่านักแสดงหญิงที่น่ารัก

มากกว่านางแบบที่หุ่นดี

ผมชอบรอยยิ้มที่สดใสของคุณ

วันดีดีในชีวิตของคนอื่นจะเป็นยังไงไม่แน่ใจ แต่ของเด็กหนุ่มอายุยี่สิบปีแบบ แจ็คสัน หวัง ก็คือวันแบบนี้นี่ละ

..วันที่งานที่ทุ่มเททำไปทั้งหมดสำเร็จลงแล้ว

ชายหนุ่มกลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่อยู่ เมื่อตอนที่ก้าวเท้าออกจากห้องเรียน เขาคิดถึงรอยยิ้มที่แสนจะน่ารักของเด็กตัวโตชื่อ คิมยูคยอม เสียเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่ได้เจอกันแล้วน้องจะคิดถึงอย่างที่เขาคิดหรือเปล่า ไม่รู้ว่าน้องจะเข้าใจไหมว่าเขายุ่งแค่ไหน อยู่ๆถึงได้หายไปโดยไม่บอกกันต่อหน้า

"แจ็คสัน พวกนั้นนัดฉลองกัน นายจะไปไหม?"

เพื่อนร่วมคลาสสองสามคนมองมา เมื่อเห็นว่าเขารีบเก็บข้าวของเหมือนเตรียมจะกลับบ้าน ทั้งที่ใครๆก็ต่างไปปาร์ตี้กันทั้งนั้น

"ไว้คราวหน้าแล้วกัน วันนี้ฉันรีบมาก"

พูดพร้อมแจกยิ้มกว้างให้เพื่อนๆ แล้วเดินแกมวิ่งออกมาโดยเร็ว รอยยิ้มหวานยังคงประดับบนใบหน้าแบบที่มีแต่เขาที่เข้าใจ

ก็มีแต่เขาที่เข้าใจ

ว่าแก้มกลมๆของยูคยอมมันน่าฟัดแค่ไหน เมื่อตอนที่ริมฝีปากสีแดงราวกับลูกเชอร์นี่นั่นยกยิ้ม มีแค่เขาที่เข้าใจ ว่าดวงตายิบหยีเวลาโค้งเป็นครึ่งวงกลม ตอนเจ้าตัวยิ้มหวานนั่นมันน่ารักแค่ไหน

มันก็มีแค่เขา ..ที่เข้าใจว่าเขาคิดถึงคิมยูคยอมมากมายสักแค่ไหน

เวลาแค่อาทิตย์เดียวที่ไม่ได้เจอกัน มันทำให้เขาแทบจะเป็นบ้าอยู่ทุกวินาทีที่ผ่านไป ถ้าได้เจอกันเขาอาจจะอดใจไม่ไหวก็ได้

แค่คิดก็หัวใจจะวาย

ก็น้องน่ารักมากๆเลยนี่นะ

6

มากกว่าใครในโลกใบนี้เลยครับ

มากกว่าผู้หญิงทุกคนเลย

เท่าที่สมองประมวลผลได้ในตอนนี้ แจ็คสัน หวัง กำลังเห็นเด็กชายในชุดนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่ง เดินปาดน้ำตาป้อยๆอยู่ตรงอีกหัวมุมถนน ท่าทางน่าสงสารมากทีเดียว

หลังมือขาวยกขึ้นเช็ดน้ำตาใสๆที่กลั่นออกมา เขายืนมองอยู่ครู่ใหญ่ก็เห็นกิริยาซ้ำๆ น้ำตาไหล แล้วก็เช็ดมันออก แล้วน้ำตาก็ไหลอีก เช็ดมันทิ้ง แล้วมันก็ไหลออกมาอีก

มองจากระยะห่างเกือบหนึ่งช่วงถนน ยังเห็นได้ว่าเด็กนั่นสะอื้นจนตัวโยน แล้วผิวขาวๆบริเวณใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีจัดขึ้นเรื่อยๆ

ดูจากรูปร่างและท่าทางแล้ว ..ยังไงก็หนีไม่พ้น คิมยูคยอม

"เฮ้!"

ลองส่งเสียงทักดู เมื่อตอนสาวเท้าเข้าไปใกล้ทางด้านหลัง เห็นชัดว่าอีกฝ่ายสะดุ้ง และยืนนิ่งไม่ขยับตัว

"นี่.."

"..."

"ยูคยอม?"

"..."

เด็กชายคนนั้นไม่ได้ตอบ แต่ก้าวเท้าหนีเขาไปอีกทาง คราวนี้เขาเริ่มจะมั่นใจแล้วว่าเด็กตัวโตคนนั้นคือ คิมยูคยอม น้องชายขี้แงของเขาเอง

"ร้องไห้ทำไม?"

ทันทีที่เดินไปขวางหน้าเอาไว้ ขายาวในชุดนักเรียนชะงักกึก แม้จะไม่เข้าใจว่าคนตรงหน้าร้องไห้ทำไม แต่แจ็คสันก็ใช้ข้อนิ้วซับน้ำตาน้อง เหมือนทุกครั้งที่เด็กชายร้องไห้

"ไม่ร้องนะ ..ฮยองอยู่นี่แล้ว"

ตามมาด้วยอ้อมกอดอุ่นที่ต่างคุ้นเคยดี วงแขนแข็งแรงกอดรัดคนที่ยังไม่หยุดสะอึกสะอื้น แจ็คสันโยกตัวไปมาพลางลูบหลังน้องเงียบๆ

ไม่นานหลังจากนั้นยูคยอมก็หยุดร้องไห้ แม้ตาคู่สวยจะยังแดงๆอยู่บ้าง แต่ก็ดีที่น้องไม่สะอึกสะอื้นเหมือนเมื่อครู่แล้ว คนเป็นพี่ยิ้มให้บางๆ ก่อนจะประสานฝ่ามือของพวกเขาเข้าด้วยกัน

"กลับบ้านกันเถอะ"

เป็นยูคยอมเองที่เอ่ยประโยคนั้นออกมา เขาสูดน้ำมูกทีหนึ่งก่อนจะก้าวเท้าออกจากบริเวณนั้น

แจ็คสันฮยองยิ้มแล้วออกเดินพร้อมๆกัน ..อย่างที่เคย

7

คุณน่ารักที่สุดสำหรับผมแล้วครับ

เชื่อผม ..อย่าไปกังวลว่าใครจะพูดอะไร

ทันทีที่พอจะจับประเด็นได้คร่าวๆ ว่าเรื่องราวเป็นมายังไง เด็กยักษ์ขี้แงของเขาถึงได้ร้องไห้ไม่หยุดอยู่ข้างถนนแบบนั้น แจ็คสันก็ขมวดคิ้วฉับ แล้วกลับเปลี่ยนเป็นอมยิ้มจนแก้มตุ่ย

"แปลว่าเราไม่ได้ข้อความฮยองหรอ?"

แก้มกลมส่ายไปมาตามใบหน้า แจ็คสันจิ๊ปากทีหนึ่งอย่างค่อนข้างจะหัวเสีย เขาจำได้ว่าส่งข้อความบอกน้องแล้ว ว่าช่วงนี้เขาจะยุ่งๆ ประมาณหนึ่งอาทิตย์

แต่ช่างมันเถอะ น้องบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ไว้เขาค่อยไปเช็คโทรศัพท์เอาทีหลังก็ได้ แต่ตอนนี้ปัญหาสำคัญคือ แจ็คสันทำให้ยูคยอมต้องเสียน้ำตาตั้งมากมายขนาดนี้ เขาอยากจะบ้าตายจริงๆ

"ฮยองขอโทษ.."

"ไม่เป็นไร ผมคิดมากเองต่างหาก ..เพราะยองแจแท้ๆเลย"

ประโยคหลังเหมือนตั้งใจจะบ่นอุบอิบกับตัวเองแค่คนเดียว แต่นั่นละ เขาได้ยินและอยากจับชเวยองแจมาตีให้ก้นลาย แต่ก็รู้ดีว่าตัวเองมีส่วนผิดด้วยเช่นกัน

"ไม่ ฮยองผิดเองนั่นละ ขอโทษจริงๆนะ อา.. ฮยองจะไถ่โทษยังไงดี"

ขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามออกไปแล้ว แจ็คสันก็ถอนหายใจยาว เมื่อน้องดูเหมือนจะเดินช้าลง

"ที่จริง ..ไม่เห็นต้องไถ่โทษ เราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ฮยองจะไปกับใ.."

"งั้นก็เป็นซะเลยสิ"

ฝ่าเท้าชะงักกึกอยู่ตรงนั้น ทันทีที่ถูกขัดทั้งที่ยังพูดไม่จบคำ ด้วยประโยคแปลกๆที่แจ็คสันฮยองพูดออกมา

"หา?"

"ฮยองบอกว่า.. ถ้าอย่างนั้น ก็เป็นแฟนกับฮยอง ได้ไหมครับคิมยูคยอม?"

ลิ้นแดงๆชื้นฉ่ำแลบเลียริมฝีปากเล็ก คิมยูคยอมเหมือนกำลังเบลอ แต่ดวงตาและสีหน้าจริงจังของคนที่ไม่ยอมปล่อยมือจากมือเขา ก็ยืนยันได้ว่าทั้งหมดกำลังเกิดขึ้นจริง

แจ็คสัน หวัง ..พี่ชายข้างบ้านที่เขาแอบชอบกำลังขอให้เขาตอบรับเป็นแฟน

"..ถ้างั้น เก็บไปคิดก่อนก็ได้ ถ้าไม่โอเคก็มาบอ.."

"โอเคครับ"

โพล่งคำตอบรับออกไป ทั้งที่อีกฝ่ายยังพล่ามอะไรไม่จบประโยคด้วยซ้ำ แต่เพราะหัวใจเขาเต้นแรงมากเกินไป เหงื่อก็ออกมากเป็นพิเศษเพราะตื่นเต้น ดังนั้นจะทำอะไรแปลกๆ ฮยองก็คงเข้าใจ

ว่านั่นเป็นเพราะหัวใจกำลังไม่ปกติ

"ช่วยดูแลผมด้วยนะครับ.."

เอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง เช่นเดียวกันกับอีกคนที่ก็ยิ้มกว้างไม่แพ้กัน

เย็นวันนี้มีคู่รักเกิดใหม่อีกหนึ่งคู่ ความรักกำลังผลิบานและพองโตในหัวใจของพวกเขา น้ำตาและความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกำลังแห้งเหือด แทนที่ด้วยรอยยิ้มและจูบหวานๆ ที่ทำให้ใจเต้นทุกครั้งที่ได้รับมัน

รอยจูบกำลังประทับลงบนหัวใจของพวกเขา ย้ำลึกแบบที่ทำให้มั่นใจได้ ว่าความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นขึ้นนั้น คือความรักที่แท้จริง

โอเค ...

สุขสันต์วันเกิดแจ็คสัน หวัง 

(แม้มันจะเลยมาเกือบชั่วโมงแล้วก็เถอะ)

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกสำหรับเรากับGOT7

ฟิคเรื่องนี้และคู่นี้ พล็อตมาแบบรวดเร็วมาก

แต่เขียนช้ามากเอื่อยมากเขียนยากมากTAT

ตอนแรกพยายามยับยั้งตัวเองแล้ว

แต่พออ่านฟิค#SLIDER ของคุณ @justtanx แล้ว

ก็นั่นละ ..มันอดใจไม่ได้

น้องยูคน่ารักมากถึงมากที่สุด

สุดท้ายก็เลยขีดๆเขียนๆออกมาเป็นแบบนี้

ไม่แน่ใจว่าเข้าถึงGOT7มากแค่ไหน

เพราะติ่งสดๆ เขียนสดๆ ทุกอย่างชั่ววูบ

สุดท้ายก็ขอให้ทุกคนมีความสุขกับฟิคเรื่องนี้

ฟังเพลง ? ?? ??  ของหนุ่มๆGOT7ไปด้วยจะได้อารมณ์ขึ้น(มั้ยนะ?)

แต่ตอนเราเขียนเราก็ฟัง 55555555555

อ้อ ..ไปสกรีมกันในแท็ก #ILUjsyg ได้นะ

ขอบคุณมากค่ะ :D