ลิขิตฟ้าเปลี่ยนเซียนหนี่

ตอนที่ 5 : ตอนที่5 บุรุษชุดดำ 2 (100%)

ใครที่อ่านไปแล้วแนะนำให้อ่านใหม่นะคะที่ไรท์ลงเมื่อคืนเนื้อหาหายไปบางส่วนตอนนี้ลงให้ครบแล้วค่ะ

*******************************************

 ณ วังหลวงแคว้นต้าหนาน

เมื่อมาถึงวังหลวงบุรุษชุดดำก็เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เป็นอาภรณ์สีดำเข้มเพื่อปกปิดบาดแผลละรอยเลือดที่ซึมออกมาข่มอาการบาดเจ็บที่แม้จะไม่มากแต่ก็หนักหนาพอดู และรีบเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ทหารหน้าตำหนักเมื่อเห็นเป็นใครก็หลีกทางให้ทันที

"ถวายบังคมฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ" 

"อยู่กันตามลำพังเรียกข้าเหมือนเดิมเถอะ เจ้ากลับมาเร็วกว่ากำหนดเหตุใดไม่แจ้งข้า 'เหมิ่งหลง'"

เมื่อเห็นคนที่ต้องการพบเข้ามาสายพระเนตรคมกริบมองกราดไปทั่วตัวของผู้มาเข้าเฝ้า พระพักต์บ่งบอกถึงความกังวลพระทัยแต่ก็กริ้วอยู่ในที

"หม่อมฉันขอพระราชอภัยเสด็จพี่ที่ทำให้ทรงกังวลพระทัยพ่ะย่ะค่ะ"

"ยัง..เจ้ายังมากันเพียง5คน เจ้าก็รู้สถานการณ์ตอนนี้ ต่อให้เจ้าที่ได้ชื่อว่าอัจฉริยะและมีพลังปราณสูงยังต้องระวังให้มากเห็นรึไม่ว่าตนเองได้รับบาดเจ็บ ถ้าเงาเจ้าไม่มารายงานว่าเจ้าหายไปข้าจะรู้รึไม่"

สุรเสียงเริ่มเข้มขึ้นหากเพราะนึกถึงความปลอดภัยของพระอนุชาของพระองค์ที่ทำตัวมุทะลุไม่สมเป็นแม่ทัพใหญ่กำหลาบแคว้นเลย 

"เอาเถอะๆ พูดไปเจ้าก็นิ่ง เจ้าก็เฉย ทำหน้ามิรู้ร้อนรู้หนาว มองหน้าเจ้าแล้วข้าเหมือนมองรูปปั้น เฮ้อ..ไปๆไปพักผ่อนเถอะหายบาดเจ็บแล้วค่อยมาทำงาน"

"พ่ะย่ะค่ะ"

คนเป็นพี่ได้แต่ถอดถอนใจกับพระอนุชา หรือก็คือบุรุษชุดดำ ผู้มีนามว่า 'ต้าเหมิ่งหลง' หรือ ฉินอ๋องแห่งแคว้นต้าหนาน และยังรู้จักกันดีว่าเป็นถึงแม่ทัพใหญ่กำหลาบแคว้นผู้พิชิตศึกมานับไม่ถ้วน 

บุคคลอัจฉริยะที่มีความสามารถฝึกพลังปราณก้าวกระโดด เพียงวัย 24 ปี ก็ขึ้นสู่ระดับจักรรพรรดิ์ขั้นสูง เรียกได้ว่าเก่งกาจหาตัวจับยาก ชื่อเสียงขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมดุดันจนผู้คนหวาดกลัว รังเกียจสตรี เกลียดสตรีที่อ่อนแอ น่ารำคาญ

จนบัดนี้ยังไม่มีสนมชายาซักคน คนเป็นฮ่องเต้ได้แต่เป็นห่วงน้องชายคนเดียวที่เป็นน้องชายร่วมอุทรที่ประสูติกับฮองเฮาพระองค์ก่อน กลัวจะไม่มีทายาทสืบสกุลแต่จนใจ ด้วยพระองค์เคยส่งหญิงงามไปให้มากมาย แต่หากไม่กระเจิงออกมาบางรายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย  

เมื่อกลับถึงที่ตำหนักฉินอ๋องพระองค์ประทับอยู่นอกเขตพระราชวังหลวง เนื่องด้วยชอบความเป็นส่วนตัวและเบื่อทำเนียมปฎิบัติมากมายภายในวังหลวง

"หยางอี้ เรื่องที่ข้าให้ไปสืบได้ความว่าอย่างไร"

"เรียนนายท่าน เรือนในจวนแม่ทัพบูพาที่นายท่านให้ข้าไปสืบคือเรือนของ บุตรตรีของแม่ทัพบูรพาขอรับมีนามว่า จางเซียนหนี่ หากแต่ข่าวลือของนางไม่สู้ดีนักขอรับ"

"ว่าต่อ"

"ข่าวลือว่าแม่นางจางเซียนหนี่เป็นสตรีร้ายกาจ มีเรื่องตบตีแย่งบุรุษไปทั่ว นิสัยโง่งม ชมชอบการอาละวาดจนเป็นที่เอือมระอาของคนทั่วไปขอรับ ตอนนี้กำลังตามตื้อบุตรชายคนรอง ตระกลูหลี่ อีกทั้งพลังปราณอ่อนด้อยไม่ต่างจากทารก ยังไม่มีความสามารถของสตรีควรมีขอรับ มีดีอย่างเดียวคือเป็นบุตรตรีแม่ทัพบูรพาขอรับ"

ร่ายยาวไปพร้อมลอบสังเกตุสีหน้าของผู้เป็นนายหากแต่ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ยากที่จะคาดเดา หยางอี้นึกแปลกใจที่ฉินอ๋องให้ตนไปสืบเรื่องของจางเซียนหนี่เนื่องจากผู้เป็นนายไม่เคยสนใจสตรีนางใด ขนาดในตำหนักประทับยังไม่มีนางกำนัลหรือสาวใช้สตรีแม้แต่นางเดียว 

เนื่องจากเคยมีครั้งนึงที่สาวใช้หวังปีนขึ้นเตียงฉินอ๋อง เพียงแค่จะได้อุ่นเตียงซักคืนกลับกลายว่าโดนโบยเสีย 50 ที และขายทิ้งออกไปทันที ทำให้ไม่มีผู้ใดคิดลองดีเหตุการณ์นี้ทำให้ฉินอ๋องสั่งย้ายสาวใช้และนางกำนัลออกจากตำหนักของพระองค์ทั้งหมด

หากจะว่าที่ฉินอ๋องอยากทราบเรื่องราวของจางเซียนหนี่เพราะอยากตอบแทนที่ช่วยพระองค์ไว้ก็สามารถให้เป็นเงินทองหรือของกำนัลย่อมได้ แต่นี่กลับอยากรู้เรื่องของนาง คาดว่าจางเซียนหนี่คงมิใช่ผู้มาทำลายกำแพงน้ำแข็งของฉินอ๋องใช่รึไม่

'ไม่น่าเป็นไปได้ เหตุใดข่าวลือถึงว่าเช่นนั้น นางเป็นผู้รักษาข้าแน่นอน' ฉินอ๋องหนุ่มได้แต่ขบคิดในพระทัยก่อนออกคำสั่งกับหยางอี้ ที่ยิ่งทำหน้าตาแสดงความตกตะลึงไม่มีที่สิ้นสุด

  "หยางอี้ สั่งคนของเราไปคอยจับตานางเอาไว้ มีอะไรมารายงานข้า หากนางเดือดร้อนให้ช่วยได้ทันทีแล้วให้มาแจ้งข้า ส่งหยางเอ่อ กับหยางซันไปละกัน ..ประเดี๋ยวนี้"  

"ขอรับ นายท่านข้าน้อยจะจัดการประเดี๋ยวนี้ขอรับ"

เช้าวันต่อมา

ด้านจางเซียนหนี่ ตื่นเช้ามาบุรุษชุดดำได้หายไปทำให้ประหลาดใจด้วยนางไม่คิดว่าบาดแผลขนาดนั้นจะสามารถหนีหายไปได้ แม้จะเสียดายที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนแต่ทำอะไรไม่ได้ 

ก็ต้องปล่อยผ่านไป ถือซะว่าได้หนูมาทดลอง? วิชาแพทย์ของนางในภพนี้ แต่อย่าให้เจอเชียวจะเรียกเก็บค่าสมุนไพรค่ารักษาให้น่วมเชียว

 ตอนนี้ถึงเวลาที่นางจะต้องเริ่มสร้างความมั่นคงละฐานะตนเองซักทีเพราะภพนี้คความแข็งแกร่งและฐานอำนาจต้องมี ถึงจะสามารถปกป้องครอบครัวจากภัยอันตรายต่างๆได้

ยิ่งบิดานางเป็นถึงแม่ทัพบูรพาความดีความชอบมากมีก็จริง แต่ยิ่งสูงก็ยิ่งหนาวจริงรึไม่ ยิ่งเก่งกาจเท่าไหร่ผู้คนก็ยิ่งหวาดกลัว

 เหมือนนางอย่างไรตายเพราะความระแวงของคนในองค์กร นางจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นกับครอบครัวใหม่เป็นแน่

"อิงอิงน้อย ไปหาชุดบุรุษมาให้ข้า2ชุด ข้าจะไปตลาด"

"ทำไมต้องชุดบุรุษเล่าเจ้าคะคุณหนู เอาชุดงามๆไม่ดีกว่ารึเจ้าคะ คุณหนูของอิงอิง ออกจะงดงาม"

อิงอิงน้อยกล่าวพลางทำหน้าเคลิบเคลิม เป็นที่น่าขบขันต่อจางเซียนหนี่ 

"ข้าไม่ต้องการไปในนามจางเซียนหนี่ข้าจะไปในนามคุณชายน้อย อืมมม คุณชายน้อยมู่ ละกัน เจ้าอย่าได้ถามมากไปทำตามที่ข้าบอกเถอะ"

"เจ้าค่ะคุณหนู" 

แม้จะมีคำถามมากมายแต่เมื่อคุณหนูต้องการนางก็มีหน้าที่ทำตามด้วยความเต็มใจนางเชื่อว่าคุณหนูของนางต้องมีเหตุผล

ได้ชุดมาเรียบร้อยของนางเป็นชุดบุรุษสีน้ำเงินปักลายเมฆาดูสง่างามรวบผมแบบบุรุษ ดูราวกับบุรุษรูปงาม ใบหน้าหวานดังน้ำผึ้งรวมกับคิ้วโก่งสวย ยิ่งทำให้น่าค้นหา

ส่วนอิงอิงน้อยนางบังคับให้ใส่ชุดบุรุษสีเขียวสดใส เรียบหรูดูคล้ายดังบุรุษเจ้าสำราญ เมื่อเสร็จสิ้นทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังตลาด

ตลอดสองข้างทางร้านรวงต่างมีผู้คนเข้าออกอย่างต่อเนื่อง จนกระทั้งสายตาของจางเซียนหนี่เหลือบไปเห็นโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งทั้งๆที่อยู่ในทำเลที่เรียกว่าเกือบใจกลางเมืองหลวง แต่กลับเงียบเหงาจนแทบจะเรียกว่าร้างผู้คน

จางเซียนหนี่ตัดสินใจลากอิงอิงน้อยเดินเข้าไปภายในโรงเตี๊ยม ด้วยความสนใจ ปรากฎว่าด้านในแม้จะใหญ่โตแต่กลับเก่ากว่าภายนอกมากเป็นภาพที่ขาดการดูแลเสียมากกว่า เหตุใดกันนะ

เมื่อนางเดินมาถึงใจกลางโรงเตี๊ยม เสี่ยวเอ้อร์ที่ดูเหมือนว่าจะมีเพียงหนึ่งคน ก็รีบออกมาต้อนรับขับสู้ด้วยความดีใจ เหตุเพราะนางคือลูกค้าคนแรกในรอบสัปดาห์ที่ผ่านมา แถมยังดูมีฐานะจากอาภรณ์ที่ตัดเย็บล้วนเป็นผ้าเนื้อดีมีราคา หน้าตาก็สะอาดหมดจดรูปงาม

"มิทราบว่าคุณชายต้องการห้องพักแบบไหนดีขอรับของพักเรากว้างขวางราคาไม่แพงด้วยนะขอรับ"

"ท่านลุงข้าของถามสักเล็กน้อยได้หรือไม่ เหตุใดที่นี่จึงไม่มีผู้คนมาเข้าพักทำไมขาดการดูแลและดูทรุดโทรมเช่นนี้เล่า"

"เอ่อ....คือว่า"      เพล้ง!!!!! ยังไม่ทันที่เสี่ยวเอ้อร์จะตอบอะไรพลันเสียงเหมือนของตกดังลั่นมาจากด้านในสุดของโรงเตี๊ยม เสี่ยวเอ้อร์พลันหน้าเสีย จางเซียนหนี่ที่สังเกตุสีหน้าอยู่ก่อนแล้วจึงถามขึ้น พร้อมทำท่าจะเดินเข้าไปดู

"ประเดี๋ยวก่อนขอรับคุณชาย อันตรายขอรับ"

"อันตราย?? อันตรายอย่างไรรึท่านลุง" 

"เอ่อ..คือ" เมื่อ เห็นสีหน้าแสดงความหนักใจนางจึงพูดขึ้น

"หากท่ายลุงบอกข้า แล้วข้าสามารถช่วยได้ข้าจะช่วย แต่หากท่านลุงไม่บอกข้าก็ไม่สามารถช่วยได้หรอกนะ"

"ขอรับ ถ้าคุณชายช่วยได้ต่อให้ข้าชดใช้อะไรข้ายอมทั้งนั้นขอเพียงช่วยได้ "

พูดมาด้วยเสียงสั่นเครือดังเช่นคนสิ้นหวังแล้ว ก่อนจะเล่าที่มาให้กับคุณชายน้อย หรือก็คือจางเซียนหนี่ได้ฟัง ใจความว่า..

----------------------------------------------------------------

มาต่อละนะค่ะ อาจจะสั้นไปหน่อย แต่เดี๋ยวค่ำๆไรท์มาให้อีกตอนตามสัญญานะคะ  

ช่วงนี้สปีดในการเขียนก็อาจจะช้าหน่อย เพราะไรท์แต่งสดในทุกตอนมีเพียงพล็อตคร่าวๆที่จะไปในแต่ละบทเท่านั้น

อีกเรื่องนึงคือไรท์มีงานที่ทำอยู่ด้วย เค้าเป็น MC PT BA ทำให้ช่วงนี้ต้องเริ่มเดินทางแล้ว อาจจะมาไม่ทุกวันแต่จะพยายามมาให้ถี่นะคะ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ คอมเม้นติชมทวงนิยายกันได้

(ไรท์รีบมาเพราะมีคนทวงนี่แหละ 555)