ลิขิตฟ้าเปลี่ยนเซียนหนี่

ตอนที่ 6 : ตอนที่ 6 ก่อร่างสร้างตัว1

จางเซียนหนี่ฟังท่านลุงเสี่ยวเอ้อร์ที่ทั้งร้องทั้งพูดก็จับใจความได้ว่า

เมื่อก่อนท่านลุงไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่อาศัยอยู่ที่แคว้นหยวนที่อยู่ทางทิศตะวันออกกับนายท่านของท่านลุงที่เป็นตระกูลพ่อค้า หากแต่เกิดเหตุการณ์ พลิกผันโดนโจรบุกปล้นพร้อมกับฆ่าคนในครอบครัวเสียสิ้น



ตัวนายท่านเองก็ได้รับพิษเข้าไป บาดเจ็บสาหัส ทำให้จากบุคคลที่มีทุกอย่างกลับสูญสิ้นแทบไม่เหลือแม้แต่ชีวิตตนเอง ท่านลุงตอนนั้นเพิ่งกลับจากการมาซื้อขายโรงเตี๊ยมแห่งนี้ กลับไปถึงทุกคนไร้ลมหายใจเหลือเพียงนายท่านที่อาการหนักจึงพากันขายจวนที่นั่นและย้ายมารักษาตัวอยู่ที่นี่



หากแต่ อาการของนายท่านหนักหนานักพิษที่ได้รับไม่สามารถหายาแก้ได้ ทำให้ไม่สามารถใช้ขาได้อีกต่อไป กลายเป็นคนพิการ แล้วยังพลังปราณในร่างจากคนที่ฝึกฝนตัวเองจนมีพลังปราณระดับกลางขั้นสูง แต่ตอนนี้กลับมาอยู่เพียงแค่ระดับก่อเกิดขั้นต้นเท่านั้นนับเป็นการสูญเสียที่มิอาจรับได้

 

ตอนนี้ท่านลุงเองก็พยายามหาผู้ปรุงโอสถมาช่วยรักษาหากแต่ผู้ปรุงโอสถที่รักษาได้ก็มีเพียงแต่ระดับขั้นสูงขึ้นไปเท่านั้น เงินทองที่เคยมีก็มลายหายไปกับการรักษาแต่ไร้ผล 

ตอนนี้กำลังใจที่จะมีชีวิตเริ่มหมดลง เงินทองก็หมดไป โรงเตี๊ยมก็ไม่มีเงินว่าจ้างเสี่ยวเอ้อร์คนอื่น  เงินบำรุงรักษาไม่มี จากเคยมีผู้คนเข้าพักก็หายไปจนแทบไม่มีเลย นายท่านก็กลายเป็นคนโมโหร้ายทำลายข้าวของจากบุรุษผู้เก่งกาจด้านการค้า กลายเป็นชายพิการไร้ค่า

"ข้าขอเจอนายท่านของท่านลุงได้รึไม่ ข้าว่าข้าอาจช่วยได้แต่ข้ามีข้อเสนอบางอย่างด้วย"

"แต่ข้าเกรงว่า.."

"ท่านลุงไม่อยากให้นายท่านของท่านหายหรือ"

"อ่า..ก็ได้คุณชาย ถ้าอย่างนั้นขอรบกวนคุณชายด้วยหากช่วยพวกเราได้ จะเอาอะไรพวกข้ายอมทุกอย่าง"

"คุณชายจะดีหรือขอรับ เราจะเข้าไปหาเขาจริงหรือขอรับ"

 อิงอิงน้อย ถามด้วยความหวาดกลัวเล็กน้อย จากเสียงที่ได้ยินคาดว่านายท่านของเสี่ยวเอ้อร์ผู้นี้คงจะเกรียวกราดไม่น้อยกลัวคุณหนูของเธอจะเป็นอะไรไป  

"ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ข้าไม่เป็นไร เจ้ารออยู่ตรงนี้ ข้าจะเข้าไปคนเดียว"

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่ ฟังคำสั่งข้า เข้าใจรึไม่" 

"ขอรับคุณชาย"

ภายในชั้นในสุดของโรงเตี๊ยม จางเซียนหนีเดินตรงมาเรื่อยๆตามคำบอกเล่าของเสี่ยวเอ้อร์ พลันเห็นร่างผอมแห้งนั่งอยู่บนรถเข็นไม้ตัวหนึ่ง รอบข้างเต็มไปด้วยเศษกระเบื้องเศษแจกันเกลื่อนกลาด 

"เจ้าเป็นใคร!! เข้ามาทำไม ออกไป!!!"

ทันทีที่เจ้าของร่างผอมแห้งหันมาเห็นจางเซียนหนี่ ก็ตะโกนเสียงแหบแห้งที่แทบไม่หลุดจากลำคอ ดวงตาแดงกล่ำดังสัตว์บาดเจ็บ

"ใจเย็นก่อนเถิด  ข้ามาไม่ได้มีเจตนาร้าย ข้ามาเพื่อช่วย ข้าคิดว่าข้าสามารถรักษาอาการเจ้าได้"

"เจ้าอย่ามาโป้ปด เจ้ามันก็หลอกลวงเหมือนคนพวกนั้นขาข้า มันรักษาไม่หายแล้ว ออกไปซะ!"

"แล้วท่านมั่นใจได้อย่างไร หากข้าสามารถรักษาขาให้ท่านได้ละ ท่านจะไม่เสียใจที่วันนี้ทิ้งโอกาสเช่นนี้ไปหรอกหรือ"

"เจ้าต้องการอะไร"

จางเซียนหนี่ยกยิ้ม ฉลาดแม้จะเจ็บป่วยแต่ความฉลาดความรู้เท่าทันการต่อรองนับว่ายังพอใช้ได้ สมกับเป็นพ่อค้าอย่างนี้สิค่อยน่าช่วยเหลือ และน่าใช้งาน หึหึหึ

"ข้าไม่อยากอ้อมค้อมหรอกนะ ข้าต้องการโรงเตี๋ยมของเจ้าขายให้ข้าซะ และข้าต้องการให้เจ้าเป็นผู้ดูแลออกหน้าแทนข้าเท่านี้ จะรับไม่รับแล้วแต่เจ้า"

'ต้วนมูชิง' อดีตพ่อค้ามือฉมังแห่งแคว้นหยวน วัย 28ปี ผู้ซึ่งตอนนี้กลับกลายมาเป็นคนพิการ ครุ่นคิดชั่วครู ถ้าหากว่าแลกกับการกลับมาเดินได้อีกครั้งทำไมจะไม่ได้เล่ายิ่งตอนนี้โรงเตี๊ยมแห่งนี้ก็ย่ำแย่มาก ถึงไม่ขายให้คนผู้นี่ก็อาจจะต้องขายให้ผู้อื่น อีกทั้งถึงจะขายแต่ก็ได้เป็นผู้ดูแลโรงเตี๊ยมต่อ 

"ได้ข้ายินดี ขอเพียงข้าหาย"

จากวันนั้นจางเซียนหนี่ก็เข้าๆออกๆโรงเตี๊ยมที่ตอนนี้ปิดปรับปรุงเป็นที่เรียบร้อย แรกเริ่มนางให้ต้วนมูชิงกินเลือดนางที่นางเอาผสมกับสมุนไพรบำรุงและลองถ่ายปราณปรุงโอสถดูผลออกมาปรากฎว่าพิษที่อยู่ที่ขาหายไปราวกับไม่เคยเกิด 

พลังปราณจากที่ถูกพิษกดทับไว้ก็ก้าวกระโดดไปอยู่ระดับต้นขั้นต้น แม้จะยังไม่เท่าเดิมแต่นับว่ามหัศจรรย์ก็ไม่แปลก ร่างกายแม้จะยังไม่เต็มร้อยแต่ก็กลับมาถึงครึ่งแล้ว ต้วนมูชิงกับ 'กู้หลานสือ' เสี่ยวเอ้อร์คนเดียวของร้านแทบจะกราบไว้นางเป็นเทพเซียน ปฎิณานจะรับใช้นางไปชั่วชีวิต 

ตำหนักฉินอ๋อง

"นางปลอมตัวเป็นบุรุษ ไปตลาดทุกวันรึ ไปทำไม"

"เรียนนายท่านเหมือนนางจะไปโรงเตี๊ยมแห่งนึงขอรับเข้าไปทีเป็นชั่วยาม(ประมาณ2ชั่วโมง)น่าจะรู้จักสนิทสนมกับเจ้าของโรงเตี๊ยมขอรับ"

เมื่อได้ฟังคำรายงานภายในใจของ ฉินอ๋องหนุ่มรู้สึกยุบยิบๆ จนทนหงุดหงิดแทบไม่ไหว หากแต่การแสดงออกยังคงเฉยชารอบตัวก็ปล่อยไอเย็นออกมาอย่างต่อเนื่อง

"บอกหยางเอ้อ กับหยางซัน วันนี้ไม่ต้องไปเฝ้านาง"

"ขอรับ"

ยามไฮ่ (19:00-20:59)

จวนตระกลูจาง

จางเซียนหนี่กำลังวางแผนโรงเตี๊ยมใหม่ของนางก่อนอื่นก็ต้องระดมเงินทุน ภพก่อนนอกจากอาชีพแพทย์ละนักฆ่า นางยังมีธุรกิจของตัวเองอีกมากมาย อีกทั้งนอกจากแพทย์นางยังจบบริหารอีกใบ 

จากการตรวจสอบทรัพย์สินส่วนตัวของจางเซียนหนี่ค่อยข้างจะมีพอสมควรรวมทั้งเครื่องประดับอีกหลายหีบคงพอปรับปรุงโรงเตี๊ยมใหม่ของนาง 

นอกจากจะนี้นางจะทำโรงเตี๊ยมครบวงจรที่มีการบริการอาหารด้านล่างจัดทำเวทีการแสดง ที่นางคิดเอาไว้ ขั้นต่อไป มีเงินก็ต้องมีคนงานสินะ!!

"วันนี้ไม่มา2คนหรือ มาคนเดียวสินะจะมาทำลับๆล่อๆทำไมมาแอบดูข้าหลายวันแล้ว ข้าเริ่มเบื่อๆละนะ"

จางเซียนหนี่พูดขนาดที่กำลังก้มจดรายการที่นางวางแผนไว้ ด้านคนถูกพบ ได้แต่นิ่งอึ้งไปนิดแต่ก็ก้าวออกมาจากเงามืด

"เป็นท่าน!!" 

เป็นจางเซียนหนี่ที่ต้องตกใจเองเหตุเพราะไม่คิดว่าจะเป็นบุรุษชุดดำ ที่นางรักษาในคืนนั้นตอนแรกนางนึกว่าเป็นคนของท่านพ่อมาแอบเฝ้านางซะอีก

"อืม" 

"ท่านเป็นใคร เข้ามาในจวนข้าได้อย่างไร แล้วมาแอบมองข้าเพื่ออันใด"

"เรียกข้าว่า เหมิ่งหลง" 

กล่าวพร้อมก้าวเดินเข้ามาใกล้นางแม้วันนี้เขาจะดูหล่อเหลากว่าวันนั้นแทบเรียกได้ว่าออร่ากระจาย จนนางเองยังแอบใจเต้น แต่เป็นใครไม่รู้ก็ควรจะระแวงจริงไหม

"ไปทำอันใดที่โรงเตี๊ยม" 

"หา!!! ท่านให้คนสะกดรอยตามข้า"

"ตอบมา"  น้ำเสียงกดต่ำทำให้นางรู้สึกใจแกว่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน 

"เกี่ยวอะไรกับท่านเล่า หยุด!! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ท่านเป็นโจรเด็ดบุษผารึอย่างไร บุรุษไม่ควรอยู่ในห้องเพียงลำพังกับสตรีที่ยังไม่ออกเรือน ท่านมิรู้รึไง" 

"จะตอบรึไม่ตอบ" 

"ไปธุระเรื่องการค้า ไอ้บ้า พอใจรึยัง พอใจแล้วก็ออกไปไกลๆข้าได้แล้ว" 

"ถ้าข้าไม่ออก?" 

"จะออกรึไม่"

"ไม่"

"ได้..อย่าหาว่าข้าไม่เตือน" 

 ว่าแล้วจางเซียนหนี่ก็เป็นฝ่ายประชิดตัวบุรุษหนุ่มเอง พร้อมทั้งใช่มือทาบไปที่บริเวณหน้าอกของต้าเหมิ่งหลง  ทำเอาชายหนุ่มเป็นฝ่ายนิ่งงันเสียเอง ใบหูเริ่มแดงเล็กน้อย ถึงแม้นางจะยังไม่ปักปิ่น แต่ความงามนางเรียกได้ว่าไม่เป็นสองรองใคร ทรวดทรงองเอวเริ่มเห็นเด่นชัด 

"ว่าอย่างไรเล่า..เหมิ่งหลง ท่านจะทำอะไรรึเข้ามาหาข้าถึงเรือนนอนหวังอะไรอย่างนั้นรึ"

ไม่ว่าเปล่ามือนางเริ่มลูบไล้ไปมาเบาๆ แล้วก่อนที่มือนางจะทันล้วงเข้าไปในอาภรณ์ของต้าเหมิ่งหลง อีกฝ่ายก็เป็นฝ่ายกระโจนหนีออกไปนอกเรือนนางและหายไปกับความมืด

 "หึหึหึ นึกว่าจะแน่"

ด้านฉินอ๋องหนุ่มเมื่อออกมานอกจวนก็บ่นพึมพัมเบาๆ

"สตรีไร้ยางอาย"

 

ก่อนจะเตรียมใช้วิชาตัวเบากลับตำหนักของตน

"เอ่อ...นายท่านขอรับ ผิดทางขอรับ" หยางอี้บอกอย่างกล้าๆกลัวๆ

".................." ฉินอ๋อง

--------------------------------------------------------------

พี่หลงของน้อง ก็ออกจะตกไหน้ำส้มเล็กน้อย

จะรุกน้องหนี่หรือจะให้น้องรุกกันคร้า

มาแล้วน้าา มาตามคำสัญญา รีบปั่นสุดๆ กระซิกๆ

คำผิดอาจมีก็ขออภัยนะเจ้าคะ 

ช่วงนี้เรื่อยๆก่อนนะเจ้าคะต้องวางรากฐากก่อน 

เพราะน้องต้องเจออุกาบาตอีกเพียบ

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ คอมเม้นติชมให้กำลังใจได้น้า