ตอนที่ 59 : แค่คุณ
ป๊าคริสพาร์ท
ตอนนี้เป็นเวลากว่าสองชั่วโมงแล้วที่มู่เอาแต่นั่งเงียบไปพูดไปจา ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกไม่ถูกอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
“คุณคริส คุณหนูมาถึงแล้วครับ”เป็นกันต์ที่พูดขึ้นก่อนที่จะมีเสียงโวยวายมาแต่ไกล
“ป๊า!ทำไมไม่ไปรับอิน”
“...”ผมไม่ตอบอะไรเพียงหันหน้าไปมองมู่ที่นั้งอยู่ด้านข้างผม คราบน้ำตาและรอยบวมมันทำให้ผมแทบบ้า ผมอยากจะฆ่ามันให้ตามสักร้อยรอบให้สมกับที่มันมาทำร้ายคนที่ผมรัก
“เป็นอะไร”เพียงประโยคเดียวจากอินทำให้ทุกอย่างคล้ายหยุดนิ่ง น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วของมู่ตอนนี้กลับไหลลงมาอีกครั้ง พร้อมกับร่างกายที่สั่นเข้าไปกอดอินไว้แน่น
“ฮึก..”
“ร้องไห้ทำไม มาเถียงกับอินแบบทุกทีสิ”
“ฮึก..ไม่”
“ไม่อะไร ไม่งั้นก็ออกจากบ้านอินไปส่ะ แล้วไม่ต้องกลับมาอีก”อินพูดก่อนจะผละกอดจากมู่
“...”มู่ไม่ตอบอะไรแต่กลับกระชับกอดนั้นเข้ามาอีกครั้ง
“จะมาเป็นม๊าอิน ต้องห้ามขี้แงแบบนี้” และนั้นคงเป็นคำพูดที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดในวันนี้ คำพูดนั้นไม่มีใครคิดว่าจะออกมาจากปากคนนี้พยายามไล่ พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ผมกับมู่แยกจากกัน
“เป็นนักฆ่าก็แล้ว ลูกมาเฟียก็แล้ว แถมตอนนี้ก็ยังเป็นมาเฟียอีก มันไม่ได้สอนให้เข้มแข็งเลยรึไง”
“แล้วจะให้พี่ทำไง พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้วฮึก..”
“ก็ไม่ต้องทำ อยู่แบบนี้อยู่กับป๊าอยู่กับครอบครัวเรื่องอื่นไม่จำเป็นต้องไปสนใจมันเลย”
“แต่..”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น พี่เป็นคนเดียวที่อินยอมแพ้ยอมยกป๊าให้เพราะงั้นทำวันนี้ให้ดีที่สุด ปกป้องตัวเอง ปกป้องครอบครัวก็พอแล้ว”
นี้ใช่อินลูกชายตัวแสบที่วันๆเอาแต่สร้างเรื่องของผมจริงหรอ ไม่อยากเชื่อสายตาไม่อยากเชื่อทุกคำพูดนั้นเลยจริงๆเพราะยิ่งฟังเท่าไรมันยิ่งมีความสุขจนกลัวว่ามันจะหายไป
“ฮึก..แต่พี่..พี่มันสกปรก..พี่ไม่ควรได้รับการยอมรับอีกแล้ว”
“สกปรก? ตรงไหน? ถ้ามันสกปรกก็ล้างออกสิเช็ดออกสิ”
“ไม่..มันเช็ดไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ ป๊าพาม๊าไปเช็ดหน่อย”คำพูดปกติแต่มันกลับทำให้ผมถึงกับงงไปกับความคิดเด็กสมัยนี้
“เช็ด?”ผมพูดถามออกไปอีกครั้ง
“ใช่ พาม๊าไปเช็ดเอาให้สะอาดหมดจดอย่างให้มีรอยเดิมเหลืออยู่แทนมันไปทั้งหมดด้วยของป๊า”
ตอนนี้ถ้าบอกว่าเกลียดตัวเองที่เข้าใจได้มั้ยก็คงไม่ผิด แล้วก็คงไม่ใช่แค่ผมที่เข้าใจตอนนี้ทุกคนต่างพากันหน้าแดง มีเพียงมู่ที่ยังงงกับคำพูดนั้น
“งั้น..ป๊าขอเวลาแปป”ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วแชทไปหายูทันที
/ยูครับ วันนี้พี่ชายเราจะนอนค้างที่บ้านพี่นะครับ/
/อ่อเครค่ะ แต่ว่าฝากดูแลพี่ชายหนูด้วยนะ หนูรู้เรื่องทั้งหมดแล้วที่เหลือหนูจัดการเอง/
/ครับ พี่จะดูแลว่าที่นายหญิงให้ดีแน่นอนครับ/
“เสร็จแล้วใช่มั้ยป๊า งั้นก็พาม๊าไปได้ล่ะอินเมื่อยจะงอแงอะไรนักหนา”
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันออกไป ผมหันไปมองมู่นิ่งก่อนจะขยับร่างไปกอดโอบอุ้มร่างนั้นไว้ทันที
“ไปไหน”เสียงแผ่วสั่นพูดถามขึ้นมาเล็กน้อย
“ห้อง”
“ไปทำไม มู่อยากกลับบ้าน”
“เชื่อฟังนะครับเด็กดี กูจะลบรอยมันให้หมด”ผมพูดก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนหน้าผากของคนในอ้อนแขนและเพียงไม่นานผมก็อุ้มมู่ขึ้นมาภายในห้องได้สำเร็จ
“จะเช็ดยังไง?”มู่หันมาถามผมหน้าซื่อ แววตาที่เศร้าหมองยังคงฉายชัดอยู่บนหน้านั้น
“มู่ กูขอได้มั้ย”
“ขออะไร”มู่ทำหน้างง
“ขอลบรอยที่ไอนั้นมันทำกับมึง ลบทุกสิ่งที่เคยประทับบนร่างกายนี้ให้เป็นของกู”
“...”ดูเหมือนครั้งนี้มู่จะเข้าใจมากขึ้นสีหน้าที่เศร้าหมองเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“นะ ให้กูเป็นคนลบรอยพวกนั้นทิ้งได้มั้ย”ไม่มีคำพูดอะไรนอกจากพยักหน้าตอบรับ
ผมก้มลงไปประกบจูบทันทีอารมณ์พุ่งพล่านจากการรอคอยมันทำให้ผมแทบบ้า ริมฝีปากหวานฉ่ำกำลังบดเบียกพยายามตอบรับรสจูบจากผม และเพียงไม่นานผมก็สอยลิ้นเข้าไปตวัดหาความหวานที่มากขึ้นจากภายในช่องปากนั้น
“อื้มม..”เสียงอืออึงที่ฟังดูลามกบวกกับท่าทางที่มู่แสดงตอนนี้มันใกล้นะทำผมบ้าแล้วจริงๆ แต่ทุกอย่างกลับจบลงเพียงแค่นั้นเพราะดันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้มู่ผลักผมออกทันที
“นี้ป๊าออกไปทำข้างนอกเด็กอยู่!”และนั้นก็เป็นเสียงของอินที่เคาะประตูบอกผมและทุกอย่างก็ตัดไปเพราะมู่ไม่ยอมเข้าใกล้ผมเลยหลังจากนั้น
ตัดมาอีกฝั่งหนึ่ง
รวมพาร์ท
หลังจากคุยโทรศัพท์กับพี่คริสเสร็จยูก็หยุดนิ่งยืนดูศพตรงหน้าที่ตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นอาหารของงูน้อยแสนน่ารักที่เลี้ยงไว้
“คุณหนูครับ ผมจัดการเรียกตัวคุณมิริวกับไบรท์มาแล้วครับ”เป็นมายุที่พูดขึ้น
“ดี งั้นขึ้นไปด้านบนรอเหยื่อมา..”รอไม่นานก็ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา
“มาแล้วครับ”มิยุเดินเข้ามาพร้อมกับมิริวและไบรท์
“ยู..ไอมู่ล่ะ”เป็นไบรท์ที่ถามขึ้น
“ยังมีหน้ามาถามอีกหรอ?!!”
“พวกพี่ไม่รู้เรื่องจริงๆนะพี่รู้ก็ตอนเห็นศพไอตะเอง”
“มึงแน่ใจหรอ!!”ยูตบโต๊ะเสียงดังก่อนที่จะพูดขึ้น
“พี่ไม่รู้เรื่องจริงๆนะยูเชื่อพี่นะ”มิริวพูดก่อนจะวิ่งมากอดแขนยูไว้แต่ยูกลับผลักออกอย่างแรงจนมิริวล้มลง
“ริว!!มันจะมากไปแล้วนะยู!!”
“มากไปหรอ?กับสิ่งที่พวกมึงทำกับพี่กูมันยังไม่ได้เสี้ยวกับสิ่งที่มึงโดนเลย!”
“ฮึก..ยูพี่ไม่รู้เรื่องจริงๆนะ”ริวสะอื้นขึ้นมาทันทีแต่นั้นจะทำให้คนอย่างน้องสาวมู่หลานอย่างยูจะยอมใจอ่อนเพราะเพียงน้ำตาลูกผู้ชาย
“ร้องไห้?แค่นี้ทำมาเป็นร้องไห้?”
“ยู!อย่างน้อยก็ให้เกียรติพวกพี่หน่อยตระกูลพวกเราถือเป็นคู่ค้ากันนะ!”ไบรท์?ที่เริ่มเก็บอาการไม่อยู่ก็ตะหวาดเสียงดังใส่ยู จนมายุและมิยุที่ยืนอยู่รีบชักปืนขึ้นมาจอหัวไบรท์อย่างรวดเร็ว
“แล้วมึงคิดหรอว่าพี่คริสจะปล่อยมึงไป คิดว่าคงเห็นแล้วสินะเขาคนนั้นที่เป็นคนครอบครองพี่มู่”
“คนอย่างมึงคงรู้จักเขาดี”ยูยกยิ้มขึ้นมาทันทีเพราะตอนที่ไปเรียกตัวไบรท์และริวมา มิยุรายงานว่ามีคนของพี่คริสกำลังยืนล้อมอยู่
“...ทำไมคนแบบนั้นถึงได้”ไบรท์พูดออกมาเสียงสั่นทันที
“ฮึก..”
“เลิกร้อง!รำคาญ!”
“ยูพี่ขอยืนยันอีกครั้งว่าพวกพี่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับสิ่งที่ไอตะมันทำ พวกพี่รู้แค่ว่าไอตะมันชอบมู่แต่ที่เรื่องมาขนาดนี้พี่ไม่รู้จริงๆ”ไบรท์พยายามอธิบาย
“หรอ?”
“มิยุเอาสิ่งนั้นมา”ไม่นานมิยุก็เดินมาพร้อมกับโทรศัพท์ที่เปิดคริปบางอย่างไว้
“พี่ริวมาดูนี้สิ”เพียงริวได้เห็นคล้ายทุกอย่างจบลงภาพภายในคือมู่ที่กำลังโดนยูตะข่มขืนโดยที่มีไบรท์ยืนมองอยู่
“ไอไบรท์..”ริวหันมองไปยังไบนท์อย่างไม่เชื่อสายตา ตลอดมาริวรู้เพียงแค่ตะชอบมู่แต่ไม่เคยรู้เลยว่ามู่ต้องมาเจออะไรแบบนี้
“ริว..คือกู..”
“หุบปาก!!!มึงทำแบบนี้กับไอมู่ได้ไง มึงทำได้ไงว่ะฮึก..!”
“มึงตอบสิไอไบรท์ มึงทำไอมู่ทำไม!!”
“กูเกลียดมัน!กูเกลียดที่มันดีกว่าเด่นกว่ารวยกว่ามีคนรักมันมากกว่า กูเกลียดทุกอย่างที่เป็นมัน!”
“ตลอดระยะเวลาที่คบกับมันมากูหาวิธีทำให้มันพังมาตลอดทุกครั้งที่ใกล้มันกูขยะแขยงกูอยากจะอ้วกเอาเสียตรงนั้น!”
“มึงรู้มั้ยริว วันที่กูยืนดูไอตะข่มขืนไอมู่กูโครตมีความสุข ยิ่งสีหน้าของมู่ที่เจ็บปวดกูยิ่งมีความสุขเลยว่ะ”
“ไอไบรท์!ไอเหี้ย!”ริวต่อยเข้าไปที่ปากของไบรท์อย่างจังจนไบรท์ถึงกับเซไปตามแรงแม้ร่างกายจะเล็กกว่าแต่แรงที่ใช้ต่อยไปครั้งนี้มันมากพอที่จะทำให้คนตรงหน้าเซไปตามแรงได้เลย
“ยู พี่ขอโทษๆๆพี่มันโง่เองที่ยอมเชื่อพวกเหี้ยนี้...”ริวหันมาหายูก่อนจะเดินเข้าไปคุกเข่าแต่ยังไม่ได้จะทำอะไรเสียงปืนก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างริวที่ล้มลง
“พี่ริว!!”
“หึ กล้าดียังไงมาต่อยกู555”มายุมิยุที่เห็นแบบนั้นก็เข้าไปรวบตัวไบรท์ไว้ทันที ส่วนทางยูก็รีบยกโทรศัพท์โทรหาพี่หมอ
/ครับสวัสดีครับ/เสียงกวนๆของพี่หมอดังขึ้นทันทีหลังรับสาย
/ฮึก พี่หมอจัดห้องผ้าตัดไว้หน่อยหนูจะพาพี่รองไปโรงพยาบาล/
/อะไรนะ ทำไมเกิดไรขึ้น/
/พี่ริวโดนยิง แค่นี้ก่อนนะหนูจะห้ามเลือดก่อน/
ตื้ด...
หลังตัดสายยูก็จัดการห้ามเลือดและปฐมพยาบาลตามที่เคยเรียนจากพี่หมอ ก่อนจะสั่งให้มายุไปเตรียมรถและมิยุจับไบรท์ไปขังไว้ที่ห้องใต้ดิน
“รีบๆสิ ทนหน่อยนะพี่ริว”ยูพูดขึ้นหลังจากเดินทางมาได้ครึ่งทางตลอดเวลาที่เดินทางมายูพยายามที่จะเรียกริวเพื่อไม่ให้ริวหลับไป
“อึก..ยูพี่ขอโทษ”
“ไม่ต้องพูดแล้วฮึก..พี่ห้ามเป็นไรไปนะถ้าพี่เป็นอะไรไปอีกคนพี่มู่ต้องเสียใจมากแน่ๆ”
“มายุ รีบอีก!”เพียงไม่นานก็มาถึงยังโรงพยาบาลโดยพี่หมอเตรียมการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว
“พี่หมอ!!..”ยูรีบวิ่งมาทันที
“พยายามรีบพาเข้าไปด้านใน จัดเตรียมการพิเศษ”พี่หมอสั่งทุกอย่างก่อนจะหันมาหายู
“จบการผ่าตัด ต้องเล่าให้พี่สั่งด้วย”พูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องผ่าตัดทันที เวลาก็ล่วงเลยไปนานหลายชั่วโมงพี่หมอก็ออกมา
“พี่หมอ พี่ริวเป็นไงบ้าง”
“ปลอดภัยแล้วแต่ยังต้องดูแลอย่างใกล้ชิด”
“ดีจัง..”
“พี่ขอไปพักสักหน่อยแล้วเราต้องมาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ขอย้ำว่าทั้งหมด”พูดจบพี่หมอก็เดินออกไปทันที เหลือเพียงยูที่กำลังเดินตามพยาบาลไปยังห้องที่จัดเตรียมไว้ก่อนจะโทรหาผู้เป็นพ่อของพี่ริว
/พ่อบ้านตระกูลดนุเดชรับสายครับ ต้องการติดต่อใครครับ/
/ขอสายคุณลุงหน่อยค่ะ/
/คุณลุง?หมายถึงคุณท่านหรอครับ/
/ใช่/
/ขอทราบชื่อด้วยครับ/
/น้องสาวของมู่หลานมีเรื่องด่วนจะต้องแจ้งเกี่ยวกับพี่ริว/
/ถือสายรอแปปนะครับคุณหนูยู/
/ยูหลานอามีอะไรถึงโทรมาหาอาได้เนี้ย/เพียงไม่นานปลายสายก็ถูกเปลี่ยนไปเป็นอีกคน
/คุณอา..เกิดเรื่องแล้ว/
/เรื่องอะไรหรอยู/
/พี่ริว../
/ไอเจ้าริวมันทำไม มันไปแกล้งอะไรใครจนเป็นเรื่องอีก/
/ไม่ใช่ค่ะๆแต่..พี่ไบรท์ยิงพี่ริวตอนนี้หนูพาพี่ริวมารักษาตัวที่โรงพยาบาลของพี่หมอคุณลุงรีบมานะ/
/ว่าไงนะ!! รัน!เตรียมรถ ลุงจะรีบไปแค่นี้นะยู/
ตื้ดด..
———————-
ตอนหน้ามีncให้อ่านละนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ทำไมเป็นเพื่อนเห ี้ ยแบบนี้อ่ะไบรท์!!!