ตอนที่ 58 : มหาลัย
มู่หลานพาร์ท
เพียงรถสีดำแล่นเข้ามาในตัวมหาลัยคนมากมายทั้งนักศึกษาทั้งครูอาจารย์ต่างพากันมองไปตามทางที่รถแล่นเข้ามา
“พี่คริสทำไมพวกเขาถึงมองรถเราแบบนี้ละครับ”
“ก็รวย”เพียงคำตอบสั้นๆผมก็เข้าใจได้ทันทีเพราะรถสีดำทุกคันมีตราประทับของตระกูลไว้
“มหาลัยนี้เป็นมหาลัยในเครือของตระกูลมู่นิ ไม่รู้อะไรเลยรึไงอ้วน”
“ผมจะรู้ได้ไงล่ะ ไม่ใช่เจ้าของร่างสะหน่อยถึงจะมีความทรงจำอยู่บ้างก็เถอะ”
“ถึงแล้ว..ตอนเย็นเดี๋ยวกูมารับ”
“ไม่ต้องก็ได้เดี๋ยวผมกลับกับพวกยู”
“กูจะมารับอย่าดื้อ”
“แต่..”
“ไม่มีแต่ ถ้ายังเถียงอีกก็ไม่ต้องเรียนกลับบ้าน”ผมทำแก้มป่องก่อนจะลุกออกจากรถ สายตาผู้คนมากมายนั้นทำให้ผมเขิลจนรีบวิ่งเข้าอาคารเรียนไป
“เห้ย!ไอมู่”ผมหันไปตามเสียงเรียก ด้านหน้ามีชายคนนึงที่ดูแล้วหน้าตาหล่อเหลาเกินคนแต่น้อยกว่าผมนะกับชายร่างเล็กหน้าตาคนนึงหวานคนนึงออกไปทางเย็นชา
“เรียกผมหรอ?”
“แล้วจะให้กูเรียกใครว่ะ ที่มหาลัยนี้มีแค่คุณชายมู่คนเดียวไม่ใช่หรอครับ”
“มันจะจำได้อยู่หรอก มันความจำเสื่อม”ชายร่างเล็กหน้าหวานพูดขึ้น
“เอ่อว่ะ กูขอโทษว่ะมู่ งั้นกูแนะนำตัวใหม่เลยละกัน”
“กูชื่อไบรท์ เป็นเพื่อนมึงมาตั้งแต่สมัยเด็ก”
“ส่วนไอหน้าหวาน มันชื่อมิรัว”
“แล้วก็ไอบ้าเรียน มันชื่อยูตะ”
“ไบรท์ มิรัว ยูตะ ?”ผมพูดชื่อทั้งสามคนขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะได้ถามอะไรต่อเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“คุณท่าน”เป็นเสียงของมายุและมิยุที่รีบวิ่งมาทางผม
“มายุมิยุ”
“สวัสดีครับคุณไบรท์ คุณริว คุณยูตะ”มายุและมิยุพูดพร้อมกันหลังเดินมาถึง ทำให้ผมเริ่มมั่นใจขึ้นว่าอย่างน้อยก็คงรู้จักไม่ใช่ศัตรูคู่แค้นอะไร
“มีไรหรอมายุมิยุ”ผมหันไปพูดถามทันที
“พวกผมจะมาพาคุณท่านไปส่งที่ห้องเรียนครับ”
“ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นหรอก”
“แต่ว่า..นี้เป็นคำสั่งของคุณหนูให้พวกผมมาติดตามคุณท่านครับ” อ่าคงเป็นเพราะเรื่องความเลอะเลือนที่ลืมถามชื่อมหาลัยถึงแม้จะหัวเราะแต่ก็เป็นห่วงผมอยู่สินะ
“พวกนายไปเรียนเถอะ เดี๋ยวกูพามันไปเรียนเอง อยู่กับพวกกูไม่ต้องเป็นห่วง”เป็นไบรท์ที่พูดขึ้น
“เอาแบบนั้นหรอครับ”
“เอาแบบนั้นก็ได้”ผมตอบกลับไปทันที ก่อนที่จะปล่อยให้มายุมิยุเดินจากไป
“มานี้”แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรยูตะที่เอาแต่เงียบกลับกระชากผมออกมา
“ห้ะ อะไร?”ไบรท์กับริวพยายามที่จะตามมาก็โดนยูตะไล่ออกไปจนหมด
“พามาที่นี้ทำไม มีไร?”ตอนนี้ผมอยู่ในห้องน้ำคาดว่าคงเป็นตึกเก่าของมหาลัยเพราะไร้ซึ่งเสียงและผู้คน
“ลืมกูด้วยหรอ?”ยูตะผลักผมให้เข้ามาชิดติดกำแพงถึงแม้ตอนอยู่ข้างไบรท์จะดูว่าไม่สูงแต่พอมาอยู่ใกล้ผมแบบนี้ทำให้รู้ว่าความสูงผมเทียบยูตะไม่ได้
“ขอโทษ กูจำอะไรไม่ได้”ผมพูดตอบไปถ้าเป็นเพื่อนกันพูดแบบนี้คงไม่ผิด
“ใครทำมึง”หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก ยูตะก็พูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่จะส่งสายตาแห่งความโกรธออกมาให้ผมเห็น
“จะมีใครได้อีก”ผมพูดออกมาเสียงเบาก่อนที่จะพยายามแบนตัวออกจากแขนที่ผลักผมไว้
“อยู่นิ่งๆ!!”ยูตะ ตะโกนใส่ผมเสียงดังจนผมสะดุ้งแต่คิดหรอว่าผมจะกลัวนี้ใครนี้มู่หลานนะเห้ย ผมผลักยูตะออกเต็มแรงจนยูตะเซออกไป ยูจะคิ้วขมวดมองผมเล็กน้อย
“เหอะ มึงลืมหมดแล้วจริงๆช่างเถอะ”ยูตะพูดก่อนที่จะเดินออกจาห้องน้ำไป
“แล้วมึงจะไม่ตามมารึไง ไปถูกหรอรีบตามมา”
“เออๆ”ผมตอบออกไปเพราะยังงงๆกับท่าทางของยูตะ
ระหว่างทางมายังห้องไม่มีบทสนทนาใดๆมีเพียงยูตะที่ควักบุหรี่ออกมาสูบหน้าตาเฉย กับพวกสาวๆที่มาร้องหวีดหวิวอยู่ตามทางที่พวกผมเดิน เพียงมาถึงหน้าห้องก็เห็นมิริวและไบรท์นั่งกวักมือเรียกอยู่ โดยไม่แม้แต่สนใจอาจารย์
“ไอตะมันทำไรมึงมั้ย”เป็นริวที่ถามขึ้น
“ไม่นะ ทำไมว่ะ?”ผมถามออกไปเพราะยังไม่แน่ใจในความสัมพันธ์และพฤติกรรมแปลกๆที่ยูตะแสดง
“ไม่มีไรหรอก กูคงแค่กังวลไปเองแต่มึงอะมู่รีบๆจำมันได้แล้วพวกกูจะลืมไปก็ได้แต่ไอตะมึงต้องจำมันให้ได้นะเว้ย”เป็นคำพูดที่ผมเองก็อธิบายความรู้สึกหลังได้ยินยังไงแต่ดูแล้วยูตะคงมีความสำคัญอยู่มาก
“มึงหุบปากของมึงไปไอริว”ยูตะที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว
“มึงอะหุบปากไอตะอย่ามายุ่งกับเมียกู”ไบรท์พูดสวนขึ้นมาทันทีทำให้ตอนนี้ผมเดาหลายๆอย่างออกได้ จนเวลาผ่านในจนใกล้ได้เวลากลับผมได้รู้จักนิสัยท่าทางของพวกเพื่อนของมู่หลานร่างเก่าพอสมควร
ดูแล้วจะไม่ใช่เด็กแย่หรือเกเรไม่เอาไหน แต่เป็นลูกของคนใหญ่คนโตแบบเดียวกับผม แต่ที่น่าแปลกใจและยังสงสัยตอนนี้มีเพียงเรื่องของไอตะเท่านั้น
“กลับกับกู”อยู่ดีๆตะก็พูดขึ้นก่อนจะมาจับข้อมือผมลากออกไปโดยไม่สนใจคำร้องทักใดๆของริวและไบรท์
“ปล่อยก่อนก็ได้ กูเดินเองได้”
“ปล่อยให้มึงหนีกูหรอ ไม่มีทาง”
“ไอตะปล่อยกู คนอื่นมองหมดแล้วกูเดินเองได้”
“ไอตะมึงปล่อยกูดิว่ะ วันนี้มีคนมารับกูแล้วปล่อยกู”ทำไมผมสู้แรงไอตะไม่ได้เลยทำไมแรงมันเยอะขนาดนี้ผมผ่านการฝึกมามากมายกับการล้มคนที่ตัวใหญ่กว่านั้นไม่ใช่เรื่องยากแต่ผมกลับทำอะไรไอตะไม่ได้เลย
“มึงปล่อยเมียกู”แต่เพียงจังหวะนึงเหมือนกับเวลาหยุดนิ่งพี่คริสที่เดินมาตอนไหนไม่รู้ ตอนนี้เอาปืนจ่อหัวของตะไว้
“พี่คริส..”ผมหันไปทางต้นเสียงทันที ก่อนที่มืออีกข้างจะโดนพี่คริสจับดึงไว้
“กูบอกให้มึงปล่อยเมียกู”คำพูดที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว เสียงชักปืนดังขึ้นจนผมต้องร้องห้ามไว้
“พี่คริสใจเย็นก่อน นี้เพื่อนของมู่เอง..โอ้ย”แต่เพียงผมพูดออกไปแรงบีบจากมือของตะก็ทำให้ผมต้องร้องออกมา
“ไอตะเจ็บ!”ผมตะหวาดใส่ไอตะเสียงดังทันที
“มันเป็นใคร”ไอตะไม่เพียงไม่ผ่อนแรงลงยังเพิ่มแรงบีบขึ้นอีก
“กูถามว่ามันเป็นใครไงมู่!!!”ครานี้คล้ายความอดทนต้องตะจะหมดตะโกนใส่ผมเสียดังลั่น
“แล้วมันทำไมว่ะ พี่คริสจะเป็นใครแล้วแกจะทำไมว่ะตะ แล้วก็ปล่อยมือกูได้แล้วกูเจ็บ”เพียงจังหวะนั้นผมก็ชิงปืนจากมือของพี่คริสทันทีก่อนที่จะจ่อไปทางตะ
“กูบอกไรไว้อย่าง ถึงแม้ความจำกูเสื่อมแต่ฝีมือกูยังดี กูคงไม่ยอมให้มึงมาทำอะไรตามใจไม่ได้ความอดทนกูมีจำกัด”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ดี มึงกล้าเอาปืนจ่อหัวผัวตัวเอง?”เพียงคำพูดไม่กี่คำมันกลับทิ่มแทงผมกับพี่คริสจนแทบบ้า
“หมายความว่าไง!!!”
“มึงลืมแล้วหรอ ว่าใครกันแน่ที่เป็นผัวมึงแล้วได้มึงเป็นเมีย”
“พูดอะไรของมึงว่ะ!”ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูก เพราะผมไม่รู้อะไรเลยความสัมพันธ์ของตะกับมู่หลานคนเก่าผมไม่รู้อะไรเลย
“จำไม่ได้ งั้นอยากให้กูเตือนความจำคืนนั้นตอนนี้เลยมั้ย”ประโยคสุดท้ายก่อนที่พี่คริสจะชกไปยังหน้าของตะอย่างจังจนล้มลงไปนอนกับพื้น
“...”ตอนนี้ผมได้แต่ยืนนิ่งกับภาพตรงหน้า ความเจ็บปวดเริ่มแทรกซึมขึ้นมาจากในสมองภาพความทรงจำของมู่หลานคนเก่ากำลังแล่นเข้ามาอีกครั้ง ภาพที่ผมนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงกับตะ ภาพที่มันใช้ยากับผม ภาพที่มันทำร้ายมู่หลานคนเก่า
ปัง
เสียงปืนดังขึ้นนึงนัด พร้อมกับเสียงร้องของตะที่ดังลั่นขึ้นมาเลือดที่ไหล่ออกจากแขนด้านซ้ายของตะ สายตาคนมากมายที่ต่างพากันกรีดร้องด้วยความตกใจแล้วความหวาดกลัว
“มึงมันเลว”
ปัง
เสียงปืนนัดที่สองที่ดังขึ้น กระสุนปืนที่ถูกยิงออกไปทางไหล่ขวาเสียงแห่งความเจ็บปวดยังคงดังขึ้นอีกครั้ง
“มึงมันไม่ใช่คน”น้ำตาสีใสที่ไหลลงมาจากดวงตาของผมมันแสดงถึงความเจ็บปวดของมู่หลานคนเก่าได้อย่างดี อารมณ์ ความรู้สึก มันกำลังทำให้ผมเจ็บปวด
ปัง
เสียงปืดนัดที่สามดังขึ้น กระสุนปืนถูกยิงเข้าที่ขาขวา เสียงร้องกลิ่นเลือดคระครุ่งไปทั่วทั้งบริเวณ
“อ้วน..”ผมได้เพียงหัดมองใบหน้าของพี่คริสที่อยู่ข้างๆที่จับปืนผมออกไป ความเศร้าความรู้สึกผิดมากมายที่มีต่อพี่คริสมันยิ่งทำให้ผมมองหน้าไม่ติด
“ฮึก..ขอโทษ”
“ฮึก..ฮืออ”เสียงร้องผมดังขึ้นอย่างต่อเนื่องแขนแกร่งดึงผมเข้าไปกอดรัดไว้แน่น
“ฮืออ..ปล่อยผมป๊าปล่อยผม..ฮืออ..ผมมันสกปรก..”
“อ้วนใจเย็นๆ”
“ฮึก..ปล่อยผม..ผมไม่คู่ควรกับป๊าอีกแล้ว..ฮืออ”ครั้งแรกของผมความบริสุทธิ์ของผมมันโดนทำลายจนหมดสิ้นทั้งที่อยากให้คนแรกเป็นของป๊าแต่ทำไม ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ตลอด ผมทำเวรกรรมอะไรมาสวรรค์เลยทำกับผมแบบนี้
“ไม่เป็นไรๆกลับบ้านเรากันก่อนนะครับ”
“ส่วนมึง”
ปัง
เสียงปืนนัดสุดท้ายที่ผมได้ยิน ภาพของกระสุนที่ทะลุผ่านหัวของตะไปความเจ็บปวดทรมานจนแทบก้าวขาเดินไม่ออก ถึงแม้จะรู้ว่านั้นไม่ใช่ผมแต่แบบนี้มันไม่ไหวจริงๆ
“กลับบ้านเรานะคนดี กูไม่เคยโกรธมึง ไม่คิดที่จะรังเกียจหรืออะไรทั้งนั้น เพราะงั้นกลับบ้านเรานะ”ป๊าพูดขึ้นตอนนี้ผมเพียงแค่พยักหน้าตอบรับก่อนที่จะโดนป๊าอุ้มขึ้น
“ฝากจัดการด้วยมายุ”มายุที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไรยืนกำหมัดอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน
“ครับคุณคริส”และทุกอย่างก็ถูกตัดไป
อินพาร์ท
“พี่คินทร์”ผมที่เห็นพี่คินทร์เดินมารอรับผมแต่ไกลก็รีบวิ่งไปหาทันที
“อย่าวิ่งครับคุณหนูเดี๋ยวล้ม”
“กลับกันนะ ไม่อยากอยู่ที่นี้ ป้าคนนั้นใจร้าย”ผมชี้ไปทางครูริสทันที
“เธอทำอะไรคุณหนูครับ”
“คนนั้นจะมาแย่งป๊าไป”
“หมายถึง...”
“ช่างมันเถอะ แล้วตกลงกลับได้ยังป๊ามารับรึยัง”
“คุณคริสพึ่งให้คุณเฟยมารับแทนครับ กระผมไม่ทราบเช่นกันว่าทำไมคุณคริสถึงไม่มารับ”
“งั้นรีบไปที่รถ”พี่คินทร์เดินนำผมมาที่รถทันทีเดียงเปิดประตูก็เห็นเฟยที่ทำท่าทางกำลังทุกข์ร้อนใจบางอย่างอยู่
“ทำไมป๊าถึงไม่มารับอิน”
“เอ่อ เกิดเรื่องขึ้นกับคุณมู่ครับตอนนี้คุณคริสกำลังดูแลอยู่ครับเลยให้เฟยมารับคุณหนูแทน”
“พี่มู่..เอ้ย มันเป็นอะไรทำไมต้องให้ป๊าดูแล”
“เฟยก็ไม่ทราบครับคุณหนู แต่เพียงดูแล้วอาการไม่ดีเลยครับ”
“..ออกรถ รีบกลับ”ให้ตายสิทำไมต้องเป็นห่วงคนที่จะมาแย่งทุกอย่างไปด้วย
..............
ตกลงหนูจะร้ายหรือดีครับหนูอินน งงแล้วนะ สงสารพี่มู่แล้วมีแต่เรื่องความบริสุทธิ?ของน้อนโดยพลากไปแล้ววว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เดี๋ยวนะ นี่เพื่อนอีกสองคนก็รู้เรื่องที่ไอตะทำร้ายพี่มู่เจ้าของร่าง แต่ไม่ช่วยเพื่อนหรอ? ตอนแรกเกือบจะเห็นใจมันละ แต่พอความจำมา อยากบอกป๊าคริสว่าถ่วงทะเลไปเลย แต่ก็ไม่ทันละมันตายห ่าไปแล้วนี่
เด๋วสงสารสารยูเด๋วสมน้ำหน้า🤣😂
ตอนแรกสงสารยูตะ(คิดว่าเป็นแฟนกันแล้วมู่จำไม่ได้)ตอนหลังสมน้ำหน้าไอยูตะไอสารเลวววว
ตอนแรก(แรกแบบตอนแรกๆ)สงสารน้องเอ็นดู ตอนหลัง-เป็นอะไรของ-คะไอเด็กเวรห๊ะ! มอหอแล้วนะ แต่เมื่อกี้พึ่งรู้สึกเอ็นดูหนูปากไม่ตรงกับใจอ่ะลูกกก
เพิ่มเติมนิดหน่อย หมั่นไส้อีพี่คริสมากกกก เรียกได้เติมปากว่าเมีย ไม่เห็นใจคนโสดเลยยยยย
ปล.1 ถึงจะไม่ค่อยเม้นเท่าไหร่แต่ติดตามอยู่นะ เป็นกำลังใจให้จร้าาา
ปล.2 เม้นแอบมีคำหยาบนิดหน่อยหวังว่าจะไม่โกรธ เราอินจริงๆ😅