โชคชะตาของนางร้าย

ตอนที่ 5 : เริ่มชีวิตใหม่(รีไรท์)

เริ่มชีวิตใหม่

ท่านพ่อวางข้าลงที่เดิมแล้วเดินออกไป ถึงท่านพ่อจะว่าอย่างนั้นแต่ข้าจะอยู่อย่างนี้ทั้งวันยังไงกัน นอนแล้วก็กิน นอนแล้วก็กิน ข้าอ้วนพอดี

ข้านอนมองหน้าสาวใช้ที่ท่านพ่อสั่งให้ดูแลข้ากับเจ้าตัวเล็กเงียบๆ ส่วนสาวใช้คนนั้นก็ดูกระสับกระส่ายแปลกๆ

"แอ้(นี่)"พอช้าร้องออกไปสาวใช้คนนั้นก็สะดุ้งจนแทบหงายหลัง

"อะ เอ่อ คะ คุณหนูต้องการอะไรหรือเจ้าคะ"คนตรงหน้าถามข้าเสียงตะกุกตะกัก นางเป็นอะไร?

ข้าส่ายหน้าแล้วดูปฏิกิริยาของสาวใช้นางนี้ ซึ่งนางก็ตกใจจนล้มลงไปนั่งกับพื้น นางขี้ตกใจซะจริง ดูท่าคงจะกลัวข้าด้วย ข้าว่าข้าคงไม่เหงาจนเกินไปแล้วล่ะ หึๆ

"คะ คุณหนูฟังข้า ระ รู้เรื่องหรือ จะ เจ้าคะ"นางเงยหน้ามองขึ้นมาด้วยแววตาที่สั่นระริก

พอข้าพยักหน้าอีกครั้งนางก็มองข้าราวกับเห็นผี อืม..หรืออาจจะเป็นอะไรที่น่ากลัวกว่านั้น

"ฮืออออ"จากนั้นนางก็ปล่อยโฮออกมาอย่างอดจะกลั้น ข้าแกล้งนางเกินไปหรอ ข้าว่าก็ไม่นะ ข้าเอียงคอมองคนที่นั้งร้องไห้อยู่อย่างสงสัย

"งืออ แอ้ แงง แง๊งง"แล้วเจ้าตัวเล็กข้างๆข้าก็ตื่นพร้อมกับปล่อยเสียงร้องออกมาแข่งกับคนที่นั่งอยู่พื้น นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?! คือข้าขอโทษ หยุดร้องเหอะ! ใครก็ได้หยุดสองคนนี้ให้ข้าที!!

และตอนนี้ก็เข้าสู่ภาวะปกติที่ข้ารู้สึกสบายหูขึ้นเยอะ เนื่องจากพอเจ้าตัวเล็กร้องไห้สาวน้อยที่นั่งร้องไห้อยู่ก็รู้ตัว นางรีบเช็ดน้ำตาแล้วเข้าไปปลอบเอนเวอร์ที่ร้องจ้าอยู่บนเตียง

ซึ่งในตอนนี้เอนเวอร์ก็กำลังนอนกินนมอยู่ในอ้อมแขนของสาวใช้คนนั้น ไม่นานเจ้าตัวเล็กก็หลับไป นางวางเจ้าตัวเล็กไว้ข้างๆข้าที่เดิมแล้วกลับไปยืนที่หัวเตียงเงียบๆ

แม้ว่าจะผ่านไปหลายสัปดาห์แล้วสาวใช้คนนี้ก็ยังคงไม่หายกลัวข้าสักที แต่นางก็ไม่เคยวิ่งหนีข้าเลยสักครั้ง ถึงข้าจะคอยแต่แกล้งนางก็เถอะ

ส่วนท่านพ่อก็แวะเข้ามาเล่นด้วยอยู่เรื่อยๆ เอนเวอร์เองก็ อืม ทำข้าแสบตามากเลย บางวันอยู่ดีๆก็ปล่อยแสงออกมา เล่นเอาข้านอนไม่หลับทั้งคืน

"ไปเดินเล่นที่สวนมั้ย"ท่านพ่อเดินเข้ามาในห้องพร้อมรินสาวใช้ที่คอยดูแลข้ากับเอนเวอร์

ข้าที่นั่งอยู่บนเตียงพยักหน้าเบาๆ ส่วนเอนเวอร์นั้นทำเพียงแค่เงยหน้ามองคนมาใหม่ ท่านพ่อเดินเข้ามาอุ้มข้ากับเจ้าตัวเล็กคนละฝั่ง

พอเดินมาถึงข้างล่างก็เจอกับสวนที่สวยมากๆ มีเขาวงกต สวนหญ้า ศาลากลางน้ำ มีแม้กระทั้งสัตว์อสูรอยู่บริเวณรอบๆ

ที่นี่สวยมาก อยากวาดรูปเก็บไว้ที่สุดเลย อยากเก็บความทรงจำที่สวยงามนี้ไว้นานๆ ข้ากลัวเหลือเกินว่าจะมีคนมาพรากความสุขนี้ไป

"ไปที่ศาลาเถอะเจ้าค่ะนายท่าน เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมน้ำชาและนมให้เองเจ้าค่ะ"รินกล่าวแล้วกลับเดินเข้าไปในคฤหาสน์อีกครั้้ง

ท่านพ่อเดินไปนั่งในศาลาพร้อมกับข้าแล้วก็เจ้าตัวเล็กที่นั่งตักของท่านพ่อคนละข้าง ช่างเป็นความอบอุ่นในแบบที่ข้าไม่เคยสัมผัสมาก่อน

"แอ้ๆ แอ้"เสียงของเอนเวอร์ดังขึ้นขัดความเงียบสงบรอบๆสวน เจ้าตัวเล็กดิ้นไปดิ้นมาจนท่านพ่อต้องจับไว้ให้อยู่นิ่งๆ ไม่รู้ว่าถ้าเดินได้จะซนขนาดไหน

"จะไปไหนหึเอนเวอร์ ช่วยนั่งนิ่งๆเหมือนพี่สาวเจ้าสิ"ท่านพ่อถามเอนเวอร์ที่ดิ้นดุ๊ดดิ๊กไม่ยอมอยู่นิ่งซักที ซึ่งเจ้าตัวเล็กเหมือนจะรู้ตัวว่าโดนพูดถึงเลยเงยหน้าจ้องท่านพ่ออย่างสงสัย

อยู่ๆองครักษ์ของท่านพ่อก็ปรากฏตัวออกมาตรงศาลา เขายกดาบขึ้นเหมือนจะฟันอะไรซักอย่าง พอเขาฟันอากาศด้านหน้าเขาไปแล้วแทนที่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น กลับกลายเป็นว่ามีเลือดสีแดงพุ้งออกมาเป็นทาง

จากนั้นก็ปรากฏให้เห็นนักฆ่าชุดดำที่กลายเป็นศพตัวขาดอยู่บนพื้น เขาหันมาหาพวกข้าอย่างกระวนกระวายเล็กน้อยพร้อมกับถามท่านพ่ออย่างเป็นกังวล

"ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยขอรับ"ท่านพ่อมองเขาอย่างเย็นชา

"ทำไมพวกมันจึงหลุดเข้ามาได้"ท่านพ่อถามเสียงเรียบพร้อมกับอุ้มข้ากับเอนเวอร์ลุกขึ้น

"พวกมันมีมากทั้งยังอยู่ในระดับที่สูงขอรับ ขออภัยที่ข้าปล่อยให้มันเล็ดรอดเข้ามาได้"องครักษ์กล่าว ท่านพ่อทำเพียงเดินผ่านเขาพร้อมกับพาข้าสองคนเข้าคฤหาสน์

"เก็บกวาดให้เรียบร้อย อย่าให้ข้าต้องจัดการเอง"ท่านพ่อกล่าวจบก็พาข้าเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมกับเดินกลับห้องของข้ากับเอนเวอร์

"วันนี้คงไม่ได้เล่นที่สวนแล้ว เดี๋ยวข้าจะเรียกรินให้มาหา"ท่านพ่อว่าข้ากันเอนเวอร์ลงบนเตียงอีกครั้งพร้อมกับลูบหัวเบาๆแล้วเดินออกไป

สุดท้าย...ข้าก็กลับมาที่ห้องอีกแล้ว! ไอ้พวกบ้านั่นมาวันไหนไม่มา ข้านั่งกระฟัดกระเฟียดอยู่ซักพักก็หันไปเล่นแก้มเจ้าตัวเล็กที่ยิ้มมีความสุขอย่างสว่างไสวไม่ต่างจากพระอาทิตย์ดวงที่สอง

น่ารักซะจริง น้องข้าคนนี้

นอกเขตกำแพงเวทย์ไม่ไกลจากตัวคฤหาสน์ ซึ่งกำลังมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่กำลังปะทะกันอยู่

และผ่านไปไม่นานก็ปรากฎชายผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ ท่านดยุคมาธาร

"ใครส่งมา"

"...ดยุคโดมานขอรับ"

"หึ"ชายผู้เป็นนายหัวเราะในลำคอเล็กน้อยแล้วเดินไปในจุดที่กำลังสู้กันอยู่

"ปล่อยให้องครักษ์จัดการไม่ดีกว่าหรือขอรับ"ชายผู้เป็นองครักษ์ประจำตัวท่านดยุคกล่าวอย่างเป็นกังวล

"ชักช้า"แทบไม่ต้องรอความเห็นของใครอีกท่านดยุคก็เลือนหายไป ปรากฏอีกทีก็อยู่ที่กลางกลุ่มคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่แล้ว

การปรากฏตัวของท่านดยุคนั้นแทบจะทำให้นักฆ่าชุดดำพุ่งเข้ามา แต่ไม่ทันที่จะถึงตัวของท่านดยุคก็เกิดประกายแสงสีน้ำเงินวาดผ่าน

ซึ่งผู้ที่ทำเช่นนั้นเป็นใครไม่ได้นอกจากท่านดยุคมาธารที่ตอนนี้ในมือปรากฏดาบสีขาวงดงาม และในอีกไม่ช้าจักถูกอาบเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉ่าน....

+--------------+

ท่านพ่อนั้นเป็นคนอบอุ่น(?)