โชคชะตาของนางร้าย

ตอนที่ 2 : วันที่ต้องยอมรับ

วันที่ต้องยอมรับ

"กรุณามีมารยาทด้วยท่านชายเคน เออร์โกส" เสียงๆหนึ่งดังมาจากตรงหน้าประตูห้อง เขาคือท่านชายสเวน นีฟเฟอร์เพื่อนของฮาเทล ว่าแล้วฮาเทลก็เดินมาหาเทียน่าที่อยู่หน้าห้องกับกลุ่มของนาง

"เกิดอะไรขึ้น" เขาเอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่ในกลุ่มนั้นด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน ทั้งๆที่ควรจะเป็นข้าที่ได้รับความรักจากเขาแท้ๆ มันควรจะเป็นข้าที่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น

".. คือเทียน่าแค่ถามคุณธาลิสว่าทำไมเมื่อวานถึงไม่มาเรียนน่ะคะ แต่.. คุณธาลิสเธอไม่ยอมตอบ" นางก้มหน้าลงอย่างเศร้าสลด

"แล้วทำไมต้องเสียงดังกันด้วยล่ะครับจริงๆมันแค่เรื่องเล็กๆเอง" สเวนขมวดคิ้ว ก็นะคนมันจะหาเรื่องก็ต้องก่อเรื่อง ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้มีดีอะไร ถึงได้เป็นที่รักของคนอื่นนักหนา

"ขะ ขอโทษค่ะข้าผิดเอง" นางกล่าวอย่างสำนึกผิดจนคนที่ร้องใส่ข้าต้องจริงๆต้องออกมาปกป้อง วันนี้มันคงไม่จบง่ายๆแน่เลย

"ช่างมันเถอะยังไงซะมันก็ไม่ใช่ความผิดของเทียนาจริงๆ" ฮาเทลเอ่ยขึ้นพร้อมปรายตามองคนที่เป็นเจ้าของเสียงที่ร้องใส่ข้าในตอนแรกอย่างเคน แล้วหันกลับมามองที่ข้าด้วยแววตาที่แสนจะเย็นชา

ยังไงทุกอย่างมันก็คงต้องพังอยู่ดีสินะ คงแก้ไขมันไม่ทันแล้วฉันควรทำยังไงดี

"ข้าว่านั่งประจำที่เถอะเดี๋ยวอาจารย์ก็มาแล้ว" สเวนกล่าวจบทุกคนก็แยกย้ายไปประจำที่ และกลับไปทำกิจกรรมของตัวเอง ไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาสอน

ความจริงแล้วข้าก็อยากเข้าไปที่ตรงนั้น อยากเดินเข้าไปหาฮาเทล อยากเข้าไปโวยวายตบตีนังเทียน่า แต่.. ข้าเริ่มรู้สึกว่ามันเหนื่อย

การที่จะฝืนเดินเข้าไปทั้งๆที่ก็รู้ว่าทุกอย่างมันจะพังลงมานี่มันเป็นอะไรที่ต้องฝืนทนมากเลยนะ ก็อยากทำแบบนั้น อยากทำเหมือนเมื่อก่อน แต่ภาพมันชัดขนาดนั้นแล้วข้ายังต้องฝืนต่อไปเพื่ออะไรอีก? ในเมื่อก็รู้ๆกันอยู่ว่าถ้าฝืนต่อไปยังไงก็ตาย ยังไงทุกอย่างมันก็จะพังไม่เป็นท่าอยู่ดี

พอถึงเวลาพักเที่ยงข้าก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ ตรงไปที่หลังอาคารแถวชายป่าของสถาบัน ที่นี่เป็นที่ๆข้าชอบมาอยู่เวลาที่ต้องคิดอะไรบางอย่าง ที่นี่ร่มรื่นมาก บรรยากาศแบบนี้มันทำให้ข้ารู้สึกผ่อนคลาย

ข้าก็พึ่งคิดได้นี่แหละ ว่าความสุขที่มีมาตลอดมันก็แค่ความสุขปลอมๆที่แสนจะเจ็บปวดในตอนท้าย เจ็บปวดเพราะเขาแต่ก็มีความสุขเพราะเขาเช่นกัน แล้วข้าควรจะทำยังไง?

"ธาลิส" อยู่ๆก็มีเสียงเรียกขึ้นจากด้านหลัง ซึ่งเป็นคนที่ข้าไม่คิดว่าจะมาอยู่ตรงนี้ได้เขาคือ.. ฮาเทล

"ท่าน..มาทำอะไรที่นี่"

"ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า" อ่า.. คงจะเป็นเรื่องถอนหมั้น ความจริงแล้วเขาต้องประกาศในห้องว่าจะถอนหมั่นกับข้า แต่ถึงมันจะเปลี่ยนไปยังไงยังข้าก็คงหนีไม่พ้นอยู่ดี

"ท่านคงอยากถอนหมั้น" ฉันมองหน้าฮาเทลอย่างเศร้าใจ คนๆนี้ไม่เคยเห็นค่าความรักของข้าเลย

"ก็ใช่" เขามองหน้าข้าอย่างแปลกใจ

"ถ้าท่านต้องการมันจริงๆข้าก็จะไม่ขัด" เพราะถึงจะไม่ยอม ทุกอย่างมันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่ดี

"เจ้ายอม?"

"แล้วถ้าข้าไม่ยอมท่านจะไม่บังคับข้าหรือ" ข้าถามเขากลับอย่างเหนื่อยใจ

"...แล้วเจ้าไม่รักข้าแล้ว?"

"แล้วท่านรักข้าบ้างมั้ย" เขาเงียบไป การกระทำของเขามันชัดเจนอยู่แล้ว..ชัดเจนมาตั้งแต่แรก แต่เป็นข้าเองที่มองข้ามมันมาตลอด

"..ไม่ ข้ารักเทียน่า"เขาพูดเสียงเบา

"งั้นก็ทำตามที่ท่านต้องการ ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับพวกท่านอีก และขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา" พูดจบข้าก็เดินออกไปจากตรงนั้นหรือข้าควรกลับบ้านดี? ไม่สิ.. ข้าต้องไปแก้ไขมันก่อนต้องไปขอโทษก่อน

ข้าเดินตรงไปที่ห้องชมรม

'ห้องชมรม ดนตรี'

ข้าเดินเข้าไปในห้องชมรมข้างในมีรุ่นพี่ปี4และปี5อยู่ เพราะเวลานี้คือเวลาเรียนของปีอื่นๆ

"อ้าว! ธาลิสนิ ตอนนี้ปีต้องเรียนอยู่ไม่ใช่หรอ"รุ่นพี่ชาเวลหนึ่งในรุ่นพี่ปี4ถามขึ้นก่อนใครเพื่อน

"ใช่"

"แล้วมาทำอะไรที่ห้องชมรมตอนนี้ล่ะ"

" มาขอโทษแล้วก็ มาหารุ่นพี่มินอส "ทุกคนในห้องทำหน้าแปลกใจ ซึ่งไม่นานพี่มินอสก็เดินเข้ามาในห้อง

"ลิส??" รุ่นพี่มินอสทำหน้าสงสัย

"ขอโทษรุ่นพี่ทุกคนที่ข้าคอยแต่ก่อเรื่องมาตลอด" ข้าก้มหัวให้ทุกคนในห้องชมรมแล้วเดินออกมาพร้อมดึงแขนรุ่นพี่มินอสมาด้วย

"วันนี้มาแปลกนะ เมื่อวานก็ไม่มาเกิดอะไรขึ้นกับลิสของพี่รึเปล่า" พอข้าพามาหยุดที่ต้นไม้หน้าตึกๆหนึ่ง ท่านพี่มินก็พูดขึ้นอย่างแปลกใจกับการมาครั้งนี้ของข้า

"ก็นิดหน่อยแล้วก็ลิสมีเรื่องอยากจะคุยกับท่านพี่มิน" ความจริงแล้วชื่อของรุ่นพี่คนนี้ต้องเรียกเป็นมินนอส แต่ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นมินอส

“ ว่ามาเลยน้องลิสพี่สาวคนนี้พร้อมรับฟังเสมอ "พี่มินส่งยิ้มกว้างมาให้

" ข้าจะถอนหมั้นกับฮาเทล "

"อะไรนะ!? น้องลิสรักองค์ชายมากไม่ใช่หรอ! ทำไมถึงจะถอนหมั้น" พี่มินร้องขึ้นอย่างตกใจ

"พี่มินก็น่าจะรู้ว่าทำไม วันนี้ลิสแค่จะมาบอก แล้วข้าก็อยากฝากท่านพี่มินดูแลแล้วก็เตือนสติท่านพี่ให้ลิสหน่อยแล้วฝากบอกด้วยว่าอย่าไปชี้ดาบหรือแทงดาบใส่ใครมั่วซั่วอีก" ถ้าพี่มินรับปากก็คงดีข้าจะได้ไม่ต้องห่วงอะไรมาก

เกิดวันดีคืนดีถ้าท่านพี่เกิดไปแทงท่านหญิงหรือท่านชายคนอื่นๆท่านพี่นั้นแหละที่จะเป็นคนแย่

"สรุปมันเกิดอะไรขึ้น พี่ชักตามไม่ทันแล้วนะ แล้วทำไมลิสต้องฝากอะไรถึงรอสด้วย" พี่มินขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในเรื่องที่ข้าพูด

“ ก็ไม่มีอะไรมาก ยังไงก็ฝากพี่มินด้วยนะ วันนี้ลิสกลับก่อนล่ะ พรุ่งนี้ลิสไม่มานะ "ข้าลุกขึ้นเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อกลับคฤหาสน์อย่างที่พูดไว้

"มาไวไปไวจังน้า ธาลิสเนี่ย"มินอสพึมพำเสียงเบา ตามหลังร่างของเด็กสาวที่เดินจากไป