[KNB]AkaKuro รักมากมายของนายน้อย

ตอนที่ 12 : AkaKuro Chapter12

''ไม่ครับ!!''  คุโรโกะเมื่อได้ยินดังนั้น รีบตอบออกมาเสียงดัง แหงล่ะ....อยู่ๆมาบอกให้ไปนอนด้วยกันใครอยากจะไปกันล่ะ

''นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ เส๊ตสึยะ''  เสียงทุ้มตอบกลับอย่างนิ่งๆ

''อาคาชิคุงก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งผมเหมือนกัน!!" 

''มีสิ..สิทธิ์ของสามี ไม่สิหรือผั....''

''หยุดน้ะครับ!!''  ไม่ทันที่อาคาชิจพะูดจบ คุโรโกะก็แทรกขึ้นมาเสียงดัง

''หยุดอะไรกันหืมเสียงดีงเชียวเท็ตสึยะ''  เสียงของผู้เป็นแม่ดังขึ้นขัดบทสนทนาเมื่อครู่ ทั้งสองหันไปทางผู้เป็นแม่พร้อมกัน

''เอ่อ..แค่บอกให้อาคา..''

''วันนี้เท็ตสึยะจะไปค้างบ้านผมน่ะครับคุณน้าอนุญาติไหมครับ''  ร่างเล็กพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกร่างสูงตัดไปด้วยประโยคที่ทำให้เขานั้นถึงกับตาโตและไม่พอใจไม่น้อย...ผู้เป็นแม่หันไปมองลูกชายตัวเองที่กำลังทำหน้าบึ้้งตึงอยู่ข้างๆอาคาชิ

''เท็ตสึยะอยากไปไหมล่ะ''  ผู้เป็นแม่ถามลูกตนเอง...คุโรโกะกัดริมฝีปากตนเอง

''ถ้าอยากไปแม่ก็อนุญาติไม่เห็นต้องทำหน้าแบบนั้นเลย'' 

เฮือก!

ร่างเล็กรู้สึกเหมือนหมดลมหายใจสุดท้าย...แม่เห็นเขาอยากไปขนาดนั้นเลยรึไงกัน กรรม!

''เอ่อ..คือมะ..''

''เห็นไหมเท็ตสึยะแม่นายอนุญาติแล้วไปเก็บเสื้อผ้าสิ..หึหึ''  ร่างเล็กหันขวับไปทางร่างสูงทันที

''รีบไปเตรียมเสื้อผ้าเถอะเดี๋ยวแม่ล้างต่อเอง''  ผู้เป็นแม่สั่ง...ร่างเล็กทำตามอย่างว่าง่ายแต่ไม่วายหันไปจิ๊ปากไม่พอใจใส่ร่างสูง..

บนห้อง..

ร่างเล็กเดินขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิด

'อาคาชิคุงบ้า คนเผด็จการ ไองี่เง่า' 

แกรก 

ร่างเล็กเปิดประตูเข้าห้องตนเอง...พอดีกับที่เห็นพี่ชายตนเองที่ยืนอยู่ที่หน้าตู้หนังสือ...มายุซูมิหันมามองร่างเล็กก่อนจะพูดว่า.

''โทษทีน้ะเท็ตสึยะที่ไม่ได้ขออนุญาติ''

''ไม่เป็นไรครับ'' ร่างเล็กตอบ..มายุซูมิที่เห็นน้องของตนเองแลกๆจึงถามขึ้น

''โกรธพี่หรอ..ทำไมหน้าหงิกหน้างอแบบนั้น''  มายุซูมิพูดพลางมองใบหน้าน่ารักของน้องตนเอง..ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

''วันนี้ผมไปนอนบ้านอาคาชิคุงครับแต่..''

''แม่ไม่ให้ไป..''  ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอีกรอบ

''ให้ครับ..แต่ผมไม่อยา...''

''เท็ตสึยะเสร็จรึยังรถผมมารับแล้วน้ะ''  ร่างเล็กพูดไม่ทันจบ..เสียงทุ้มจากนอกห้องก็ดังขึ้น

''รีบเก็บเข้าสิ''

''ครับ''

คฤหาสน์อาคาชิ

ก้าวแรกที่เดินเข้าตัวคฤหาสน์ร่างเล็กอึ่งไม่น้อยข้างนอกที่อยู่ใหญ่แล้ว แต่ข้างในกลับใหญ่กว่าหลายเท่า..

''สวัสดีค่ะนายน้อย''  แม่บ้านคนหนึ่งเข้ามาทักทายร่างสูง..

''วันนี้เตรียมอาหารสองที่''  แม่บ้านเหลือบมองร่างเล็กที่อยู่ข้างหลังของผู้เป็นนายและส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้...ร่างเล็กที่พอเห็นรอยยิ้มจาอแม่บ้านก็ยิ้มตอบกลับตามมารยาท...อาคาชิเดินนำคุโรโกะขึ้นไปยังชั้นสองและหยุดห้องๆหนึ่ง

''นายนอนห้องเดียวกับผม''

''แล้วห้องของผม..''

''ไม่มี'' ร่างสูงตอบและเดินเข้าห้องไปในทันที..ทำให้ร่างเล็กหงุดหงิดไม่น้อย

'เหอะ!'

''เอากระเป๋าวางตรงนั้น''  อาคาชิพูดพลางชี้ไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง

ตุบ!

''อ๊ะ!''  จู้ๆร่างสูงก็จู่โจมเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังของคนตัวเล็ก

''อ..อาคาชิคุ...''  ริมฝีปากกดจูบลงมาที่ปากเล็กของอีกคนอย่างรวดเร็ว...เพราะไม่ทันตั้งตัวร่างเล็กตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ผลักไสอีกร่างสูงออก..

''อาคาชิคุง''  เสียงแผ่วเบาจากร่างเล็กเปล่งชื่อของร่างสูงออกมา

''ขอน้ะ''........

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

อาคาชิล้มตัวลงนอนข้างๆคุโรโกะ ก่อนจะดึงอีกตัวเล็กมากอดแนบอก ร่างเล็กส่งเสียงอือในลำคอก่อนจะซุกหน้าลงบนแผ่นอกแกร่งของร่างสูงแล้วหลับสนิท ร่างสูงมองคนในอ้อมกอดอย่างเอ็นดูเพราะภาพที่เขากอดคนตัวเล็กยังคงวนเวียนอยู่ในหัวแม้ครั้งนี้จะดูเหมือนยอม(มั้ง) แต่ก็อดนึกถึงใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัด แล้วผิวกายสีขาวเนียนจนเผลอทำร่องรอยไว้ไม่มาก(เหรอ).....แล้วร่างสูงก็กอดร่างเล็กและหลับไปในที่สุด...

--------ติดตามตอนต่อไป--------