คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : one short special | เด็กแล้วไง เดี๋ยวก็โตแล้วป่ะ /200
*ต่อ
"อะไรวะ ไม่เก็บซิงไว้ให้พี่ชายในวัยเด็กของมึงแล้วหรือไง"
เซฮุนพูดติดน้ำเสียงหงุดหงิดนิดหน่อยหากแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก .. ปกติก็เห็นนั่งยิ้มอยู่กับสร้อย เคยถามก็บอกว่ามันคิดถึงพี่ข้างบ้าน ตอนเด็กๆที่ชอบเล่นด้วยกันประจำ
ก็ไม่รู้ว่าชอบมากขนาดไหน บางวันจู่ๆก็โม้เรื่องพี่ชายของมันฟังทั้งวัน สาวๆสวยๆเข้าหาก็เมินเค้าซะงั้น ทนได้ไงวะ .. ทั้งสามเดินกลับมาที่ห้องเรียนเพื่อมาเอากระเป๋า นักเรียนบางตาลงบ้างแล้วเพราะออดดังไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน
"สรุปไม่ไป?"
"อือ"
"แซ่บไม่แซ่บมาบอกกูด้วย จะได้รู้ว่าควรใช้บริการต่อหรือเปล่า" ไคพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาทใส่ร่างสูง หันไปแปะมือกับหนุ่มตี๋ที่วันนี้มีนัดออกล่าทุกๆคืนวันศุกร์
"จะพูดไปก็แอบอิจฉาพี่เค้าเหมือนกันว่ะ"
"ทำไม?"
"เอ๊า ซิงปาร์ค ชานยอลเลยนะเว้ย ธรรมดาที่ไหน"
"พูดเหมือนอยากได้ซิงกู" เด็กหนุ่มยัดของลวกๆใส่กระเป๋าใบใบเก่งเพราะอยากจะออกจากห้องเต็มนี้แก่แล้ว เขาล่ะเบื่อ..เบื่อฟังไอ้พวกบ้านี่พล่ามเรื่องไร้สาระจริงๆ .. กายสูงแบกเป้สะพายไหล่ ถ้าจะให้พูดถึงอารมณ์กำหนัดตามวัยมันก็มีบ้าง แต่อย่าหวังเลยว่าใครจะได้ร่วมเตียงกับปาร์ค ชานยอล .. โอ เซฮุนยิ้มกริ่มก่อนจะทำเป็นใช้นิ้วกรีดแผงอกผ่านเสื้อนักเรียนของเพื่อนสนิทด้วยแววตาเย้ายวน .. เขาล่ะโคตรชอบ ชอบจริงๆเวลาที่เห็นมันดุเนี่ย!
"ถ้าอยาก แล้วจะให้ป่ะ"
"ให้"
"ให้ซิง?"
"ให้ตีนกูนี่ เพ้อเจ้อว่ะ" พูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปเมื่อจัดข้าวของเสร็จ .. ทิ้งไว้เพียงแค่เสียงหัวเราะกวนประสาทน่าต่อยอยู่เบื้องหลัง
*
"ท..ทำไม"
ภาพของเขาถูกแปะปริ้นติดกับบอร์ดโรงเรียนขนาดใหญ่นับสิบแผ่น .. ในนั้นมีข้อความเขียนพิมพ์อย่างไร้ยางอายสื่อไปในทางเชิญชวนความสัมพันธ์ทางเพศทั้งนั้น บยอน แบคฮยอน เหลือบมองสิ่งที่เห็นด้วยแววตาแดงก่ำ เข้ามาเรียนไม่ถึงสามวันก็โดนเล่นแรงๆแบบนี้ซะแล้วหรอ .. ท่ามกลางคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เด็กหนุ่มถูกมองด้วยสายตาหื่นกาม เหยียบย่ำ บางคนถึงขั้นซุบซิบนินทาให้ได้ยินจนต้องกัดฟันข่มความรู้สึกแย่ๆเอาไว้ .. อยากตาย ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้!!
มือเรียวเล็กกวาดฉีกแผ่นรูปตัวเองพร้อมทั้งปล่อยให้หยดน้ำตาไหลออกมาจนอาบแก้มเนียนใส .. ไม่น่าหล่ะ วันนี้ถึงได้มีแต่เบอร์แปลกๆโทรเข้ามาหาเขาเป็นสิบสาย แต่เด็กหนุ่มเองไม่กล้าที่จะรับ
เศษกระดาษถูกขยำจนเป็นก้อนกลมพร้อมกับทิ้งลงใส่ในกระเป๋านักเรียน .. สิ่งเดียวที่ดีที่สุดคือการกลับบ้าน
แบคฮยอนก้มหน้าคางชิดอกกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากตรงนั้นเพราะไม่อยากถูกทนมองด้วยสายตาดูหมิ่น .. ทั้งๆที่การกลับมายังบ้านเกิดของเขามันควรจะมีแต่ความสุขแต่เด็กหนุ่มไม่สามารถเข้าถึงและสัมผัสถึงสิ่งเหล่านั้นได้เลย..
*
"ครับ..ย่าไม่ต้องเป็นห่วงแบคนะ แบคอยู่ได้"
มือขวายกโทรศัพท์ขึ้นตอบคนปลายสาย..เวลาตอนนี้ก็เย็นมากแล้วแต่เด็กหนุ่มยังไม่ทันแม้แต่จะได้ก้าวขาพ้นออกนอกโรงเรียนด้วยซ้ำ ..คุณไม่รู้หรอกว่าการที่เกิดมาเป็นคนขี้เกรงใจหรือเรียกง่ายๆว่ากลัวคนจนเข้าเส้นแบบเขามันทำให้ชีวิตยุ่งยาก ถูกรังแกก็ง่าย ถูกใช้ก็ง่าย นิสัยเหมือนเจาะจงเกิดมาให้เป็นทาสคนอื่นไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมีเพื่อนคบ .. ในบางช่วงเวลาที่อ่อนแอ เขามักจะคิดถึงเรื่องราวต่างๆในวัยเด็ก ช่วงเวลาอันแสนมีความสุขแต่ก็สั้นยวดเสียยิ่งกว่าช่วงเวลาไหนๆ .. คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงไอ้เด็กหูกางที่ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่ม
อยากเจอ .. แต่ก็ไม่รู้ว่า จะตามหายังไง
"ขอบใจมากจ้ะ นี่ครูให้"
"ม..ไม่เป็นไรครับ"
"เอาน่า ผู้ใหญ่ให้ก็รับสิ"
มือเรียวเล็กรับแบงค์ด้วยความรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก .. นี่คงเป็นสิ่งดีๆสิ่งแรกในโรงเรียนนี้แหล่ะมั้ง นิ้วเรียวกดตัดสายที่ค้างไว้พร้อมกับยิ้มรับ ข้างนอกเริ่มมืดจนแสงไฟในโรงเรียนสว่างโล่ขึ้นมาบ้างแล้ว
"กลับบ้านดีๆนะ น่าตาแบบเรานี่..ครูเป็นห่วง" ดวงตาแอบดุภายใต้กรอบแว่นพิจารณาองค์ประกอบจิ้มลิ้มน่ารักไม่ต่างจากเด็กผู้หญิง .. ไหนจะตัวเล็กตัวบาง เด็กโรงเรียนนี้ก็รู้ๆกันอยู่ว่าสร้างแต่เรื่องพิเรนทร์พิลึก เห็นของใหม่ถูกใจกลัวจะเกิดเรื่องอันตรายเข้า
"ผ..ผมเป็นผู้ชาย คงไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอกมั้งครับ"
"ไม่รู้ล่ะ ผู้หญิงผู้ชายก็ต้องระวังตัวกันทั้งนั้น ไปๆ ข้างนอกมืดหมดแล้ว หรือว่าจะให้ครูไปส่ง" แบคฮยอนยกมือปฏิเสธพัลวันด้วยความเกรงใจ ก่อนจะโดนอีกฝ่ายพยักหน้ารับแล้วร่ำลากันอีกเพียงเล็กน้อย ..
*
"จะโทรมาทำไมนักหนาเนี่ย"
ผมกัดริมฝีปากตัวเองจนมันเลือดซิบพร้อมกับปล่อยเบลอสายเรียกเข้าจากคนแปลกหน้าที่โทรตื๊อผมมาประมาณห้ารอบเห็นจะได้ ..
เสียงดังกังวานโลดแล่นอยู่เพียงเสียงเดียวทำให้ผมรู้สึกว่ารอบข้างมันดูโหวงเหวงพิกล แถมไอ้ประตูทางออกโรงเรียนที่เปิดต้อนรับอิสระตรงนั้นมันต้องมาเดินผ่านหน้าห้องน้ำชายนี่ด้วย ..
ให้ตายเถอะ หวังว่าเค้าจะกลับบ้านไปแล้ว ..
"มีปัญญาโฆษณาตัวเองบนบอร์ด แต่ไม่มีปัญญารับสายผมหรอครับ?"
น้ำเสียงทุ้มต่ำทำให้ผมจำต้องหันมอง ..
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งพอดีกำลังยืนพิงเสาหน้าห้องน้ำชายด้วยแววตาเรียบนิ่ง มือซ้ายถือโทรศัพท์มือถือ มือขวาคีบบุหรี่จากนิ้วแกร่งส่งกลิ่นฉุนแสบจมูกจนต้องเบนหน้าหนีไปทางอื่น
ใบหน้าหล่อเหลามีบาดแผลตรงช่วงคิ้ว การแต่งการไม่เรียบร้อยอย่างเช่นใครอื่น ปลดกระดุมสองเม็ดบน เสื้อลอยชาย รองเท้าเหยียบส้น ทุกอย่างดูออกเลยว่าอันตรายจนแบคฮยอนใจโหวงไปหมด
เด็กหนุ่มผละออกจากการรอคอย .. เดินตรงไปหาคนตัวเล็กที่เริ่มถอยทีละก้าวสองก้าวพร้อมวิ่งหนีความน่ากลัวอย่างเขา .. ดวงตาคู่หวานเหลือบมองดาวปนปกเสื้อที่มีแค่สองดวง อย่างน้อยถ้าเป็นรุ่นน้อง..อีกฝ่ายจะใจอ่อนยอมปล่อยเข้าไปหรือเปล่านะ
"ถุงยางผมเอามาแล้ว"
"ค..คือ"
มือแกร่งคว้าหมับเข้ากับแขนเล็ก ออกแรงเพียงนิดอีกฝ่ายก็ตัวปลิวเดินตามมาไม่ยาก
"น..น้อง! คือ..คือพี่ไม่ได้ขาย พี่ไม่-"
"จะขืนตัวทำไมวะ อ๋อ..หรือว่ามันเป็นคาแรคเตอร์? ก็ดี..แบบนี้ก็เร้าใจดี"
"ป..ปล่อย!!!"
แบคฮยอนถูกลากเข้ามาด้านในก่อนที่ชานยอลจะจัดการล็อคประตูเสร็จสรรพ .. กายสูงจู่โจมผลักตัวเล็กจนแผ่นหลังชนเข้ากับกำแพงดังอั่ก มือแกร่งจับข้อแขนทั้งคู่ตรึงไว้เหนือหัวก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ชอบแบบไหน? เร้าอารมณ์ก่อน หรือว่า..ซาดิสม์?"
"พี่บอกว่าพี่ไม่ได้ขาย!!"
"จะบอกว่ามีคนแกล้ง?"
"..."
"..."
"..."
"ใคร" แบคฮยอนเหลือบมองดวงตาคู่คมที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงเจือปนอยู่ในนั้นอย่างเคลือบแคลงใจ เขาทำเหมือนกับแคร์ความรู้สึกของเด็กหนุ่มทั้งๆที่กำลังจะล่วงเกินกันอยู่แท้ๆ
ร่างบอบบางยืนนิ่ง .. กลืนน้ำลายเหนียวฝาดลงคอโดยไม่คิดแม้แต่จะพ่นประโยคใดๆออกมาให้ชานยอลได้ยิน เด็กหนุ่มกำลังงง .. ทำไมรุ่นน้องหน้าดุคนนี้ต้องมาใส่ใจด้วยว่าใครจะแกล้งเขาหรือไม่แกล้ง
"ผมถามว่าใคร"
"..."
"ได้ ..จะไม่ตอบใช่มั้ย" ร่างสูงกัดฟันเพื่อข่มขู่ลูกแกะในอุ้งมือของให้ขวัญเสีย ลดระดับมือแกร่งที่ตรึงทาบเหนือหัวกับแขนของอีกฝ่ายลงพร้อมกับเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกให้หมด .. ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว เอวบางคอดถูกดึงกระแทกเข้าจนแนบกับลำตัวของคนตัวโต จงใจกดฝังจมูกโด่งสันลงไปกับซอกคอเนียนนุ่มโดยมีมือเรียวเล็กคอยดันออกด้วยความยากลำบาก
"ปล่อย!! นี่!!" นิ้วแกร่งเลื่อนดันท้ายทอยตัวเล็กให้เข้ามาแนบชิดกับร่างกายของเขามากขึ้น แอบส่งเสียงทุ้มครางต่ำให้แบคฮยอนรู้สึกผวาจนต้องมุดตัวหนีพัลวัน
"พี่ไม่รู้!! ไม่รู้จริงๆว่าใครแกล้ง" เพราะแรงขืนตัวสุดกำลังอย่างดื้อรั้นทำเอาชานยอลต้องผละออกมาจากเขาเพียงเล็กน้อย แต่ก็ยังกอดเอวคอดไว้อย่างหลวมๆเพราะกลัวคนพี่ดิ้นหลุด
"ไม่รู้?..หรือว่าพวกมันห้ามไม่ให้บอก"
"..คือ"
"..."
"พ..พี่"
"เร็วกว่านั้น.." บังคับลูกแกะตรงหน้าด้วยแววตาคมกริบ
"ค..เค้าก็แค่เดินเข้ามาทัก ไม่ได้แกล้งอะไรพี่"
"..."
"จริงๆนะ"
"หรอ? ทีหลังจะโกหกใครสักคนก็ช่วยทำให้มันเนียนกว่านี้หน่อย" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงดุจนคนตัวเล็กไหล่ห่อลงอย่างยอมจำนน ชานยอลมองภาพที่เห็นด้วยแววตาคู่คมแอบสั่น ทำไมเขาจะจำไม่ได้ล่ะ .. รักแรกในวัยเด็กที่รอมาตลอด เพียงเห็นหน้าไม่ถึงเสี้ยววิภาพเด็กผู้ชายเจ้าของรอยยิ้มสดใสก็โผล่ขึ้นมาในหัวอย่างไม่ต้องนึกอะไรให้มาก
แต่ที่ทำแบบนี้ .. ก็เพราะอยากรู้ว่าอีกคนจะยังจำน้องชายข้างบ้าน ..น้องชายที่แอบชอบเขามาตลอดนั้นได้หรือเปล่า
และดูเหมือน.. มันจะไม่ได้ตรงกับสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้สักเท่าไหร่นัก
"จะไม่บอกดีๆก็แล้วแต่ .. ระวังไว้เถอะ สักวันจะได้เป็นเมียมันทั้งกลุ่ม"
"..."
"พูดขนาดนี้แล้วยังดื้อเงียบอีก นิสัยไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ"
เพราะคำพูดที่เหมือนเราทั้งคู่เคยรู้จักกันมาก่อนทำเอาเรียวคิ้วบางขมวดเข้าหาอย่างอัตโนมัติ .. ความสงสัยส่งผลให้ดวงตาเรียวเล็กเป็นกระกายขึ้นด้วยความอยากรู้
"น้องว่ายังไงนะ"
" ..."
"เรารู้จักกันมาก่อน..อย่างงั้นหรอ" คำพูดที่ดูซื่อตรงไร้เดียงสาส่งผลให้ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้ม ชานยอลวางมือทาบลงยังผนังห้องน้ำด้านข้างก่อนจะใช้นิ้วเขี่ยกระดุมสูทสีเข้มของคนพี่เล่นอย่างมีชั้นเชิง
แบคฮยอนหลบกายหนี ส่งแววตาแอบดุใส่รุ่นน้องเจ้าเล่ห์หวังจะขู่ฟ่อทั้งๆที่มันก็ดูไม่ต่างอะไรจากลูกแมวเลยแม้แต่นิด
"แล้วคิดว่ายังไงล่ะครับ" ดวงตาคู่สวยต่างสบประสานกันราวกับอยากจะบอกถึงตัวตนที่ซ่อนอยู่ภายในนั้นอย่างหมดเปลือก หัวใจร่างสูงแอบเต้นดังผิดจังหวะ..คาดหวังว่ารุ่นพี่ตัวเล็กจะจำเขาได้เพียงแค่เหลือบมองใบหน้าแสนมีสเน่ห์นั้นชัดๆ แต่เหมือนจะเสียเวลาทิ้ง .. เด็กหนุ่มตัวเล็กได้แต่ขมวดเรียวคิ้วไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำจนคนใจร้อนเริ่มหัวเสีย
"เรา..เคยรู้จักกันจริงๆหรอ" ปากจิ้มลิ้มเอ่ยอย่างสับสน .. เขาเคยรู้จักรุ่นน้องตรงหน้านี้จริงๆหรือปล่าวนะ มีบางเสี้ยวที่แอบรู้สึกคุ้น แต่เหมือนนึกยังไงมันก็ยังนึกไม่ออกว่าคนตรงหน้าเป็นใคร .. ปาร์ค ชานยอลพรูลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ใช้นิ้วดีดหน้าผากเนียนใสนั่นแรงๆเป็นการลงโทษพร้อมกับดึงกายเอื้อมนิ้วติดกระดุมเสื้อตัวเองกลับคืน
"พี่เจ็บนะ"
"ก็ดีดให้เจ็บ"
"แล้ว .. เราสองคนรู้จักกันจริงๆใช่มั้ย" ยิ่งถามเซ้าซี้ร่างสูงยิ่งโมโห .. คนเค้าอุตส่าห์รอมาตั้งนาน เจอกันอีกทีกลับจำไม่ได้ซะงั้น
"อือ"
"จริงหรอ! น้องเป็นใครอ่ะ แล้วเราเจอกันที่ไหน" ตัวเล็กลืมความกลัวไปหมดซะทุกสิ่ง อย่างน้อย..ถ้าเคยรู้จักกัน อีกฝ่ายก็น่าจะเป็น'เพื่อน'คนแรกในโรงเรียนนี้ให้เขาได้(?)
"คิดเองดิ ทำไมต้องบอก"
"เอ๊า ก็น้อ-"
"อย่ามางอแง อารมณ์ไม่ดีเดี๋ยวจะยัดเยียดความเป็นผัวให้นะบอกไว้ก่อน" ปากเล็กหุบฉับลงอย่างว่าง่าย เดินตามร่างสูงออกไปเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าจะไปส่งที่บ้าน ซึ่งถ้าเขาปฏิเสธก็ขู่ว่าจะจอดทำเมียข้างทางบ้าง หรือไม่ก็บอกว่าจะปล่อยทิ้งไว้ในซอยเปลี่ยวให้ขี้เหล้าแถวนั้นมันขืนใจ .. ให้ตาย ทำไมถึงได้เป็นคนน่ากลัวแบบนี้
"เร็วกว่านั้น.."
"ก็รถเรามันคันใหญ่"
"ยุ่งยากก็ไม่ต้องขึ้น ลงไป"
"ฮื่ออ พี่กำลังพยายามอยู่นะ"
"ชักช้าเดี๋ยวพ่อก็ปล่อยให้อยู่กับยาม"
ถึงที่ขู่มาทั้งหมด .. แบคฮยอนรู้ดีว่ารุ่นน้องคนนี้ไม่กล้าทำหรอก เพราะอะไรน่ะหรอ ..
เพราะล็อคเก็ตสีขาวเส้นนั้นมันห้อยอยู่บนคอของอีกฝ่ายยังไงล่ะ ..
*
ตึก! ตึก!
เสียงกระแทกบางอย่างลงกับพื้นปูนเรียกให้แบคฮยอนที่ตื่นแต่เช้าเพื่อมาอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหาลัยหันขวับ .. เวลาตอนนี้ประมาณหกโมงนิดๆ แดดอ่อนกำลังดี ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงยังหมกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนโปรดจนกว่าแม่จะเข้ามาปลุกแน่ๆ
ตึก!
เสียงนั้นดังขึ้นอีกหน ..หนุ่มน้อยหน้าหวานเดินเข้ามาประชิดขอบหน้าต่างเพื่อมองหาต้นตอว่าเสียงน่ารำคาญนั่นมันมาจากที่ไหน.. ดวงตาเรียวเล็กกวาดส่องไปทั่วรั้วบ้าน กายสูงที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงลานจอดรถพร้อมกับเลี้ยงลูกบาสสีส้มในมืออย่างคล่องแคล่วทำเอาเรียวคิ้วสีน้ำตาลหักขวับ ..
นี่มัน ..
นึกขึ้นได้จึงรีบวิ่งลงจากชั้นสองเพื่อตรงรี่ไปยังกำแพงรั้วสูง เหลือบสายตาหาเก้าอี้ตัวเล็กเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการพูดคุยของเขาให้มันง่ายขึ้น .. เด็กหนุ่มเล่นกีฬาโปรดปรานโดยที่ไม่อาจรู้ว่ามีคนน่ารักกำลังด้อมๆมองอยู่ข้างรั้ว อาจเป็นเพราะเมื่อคืนนี้ความกลัวส่งผลให้แบคฮยอนสังเกตใบหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด ... เลยไม่รู้ว่า ปาร์ค ชานยอลน่ะ โตขึ้นแล้วหล่อมากแค่ไหน
รูปร่างสูงโปร่งที่กำลังชู้ตลูกบาสลงห่วงอย่างแม่นยำ .. ผิวขาวกระทบแดดอ่อนชื้นเหงื่อมีเสน่ห์ทำเอาแก้มยุ้ยแอบขึ้นสีระเรื่อจางๆ ..
"น้อง!!" คนตัวเล็กที่โบกไม้โบกมืออยู่ข้างรั้วส่งผลให้เด็กหนุ่มจำต้องทิ้งลูกบาสลงกับพื้นอย่างงุนงง .. ใบหน้าหล่อเหลาหันกลับไปขมวดคิ้วดุให้ก่อนจะก้าวรุดเดินเข้าไปประชิดริมรั้วเพราะดูเหมือนแบคฮยอนนั้นมีเรื่องอยากจะคุยกับเขาเต็มแก่
"คือพี่จะบอกว่า.." คิดถึง..โตขึ้นแล้วเท่ห์จังเลยนะ
"ที่จริงผมจะบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าบ้านอยู่ข้างกันแต่ลืม"
"ห้ะ?"
"ตอนมาส่งไง" แอบเกาหัวเบาๆจนเมื่อเสียงเปิดประตูรั้วที่ดังแทรกขึ้นส่งผลให้รอยยิ้มแบคฮยอนกว้างกว่าเดิมอย่างปิดไม่มิด
"ไอ้ดื้อ บอกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาเล่นบา-แบคฮยอน!?"
"อาลู่!" ร่างโปร่งตรงรี่เข้ามาเด็กหนุ่มด้วยความดีใจโดยไม่สนชานยอลที่กำลังทำหน้าตายเป็นปูนปั้นเลยสักนิด นานเท่าไหร่แล้วที่เราสองคนไม่ได้เจอกัน รอยยิ้มสดใสของแบคฮยอนยังคงไม่ต่างไปจากเดิม ..
"มาได้ยังไงเนี่ย..ทำไมไม่บอกกันเลย แล้วนี่พี่แบคมาทำไม่บอกอาล่ะ" หันไปทำตากวางดุใส่ร่างสูงที่ยืนกอดอกจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มอยู่นาน หัวก็ยุ่ง วิ่งลงมาคาชุดนอนแบบนั้นไม่ให้มองก็ใจแข็งเป็นบ้า ..ชานยอลส่งเสียงหึในลำคอ เลิกคิ้วมองตอบอาลู่หานเสียงเรียบจนเขาน่ะอยากจะหยิกให้เนื้อเขียว เป็นบ้าอะไรไปอีก..
"ไม่ได้รู้จักกันหนิ จำเป็นต้องบอกหรอ?"
"เป็นอะไรของแก?"
"เข้าบ้านนะ หิวข้าว" ส่งสายตาติดดุใส่เด็กหนุ่มไปหนึ่งทีก่อนจะเดินหายเข้าไปในตัวบ้านท่ามกลางความงุนงงของทุกคน .. แบคฮยอนถอนหายใจเสียงเงียบ คงจะงอนที่ตอนแรกเขาจำชานยอลไม่ได้สินะ .. ขี้น้อยใจเหมือนเดิม ไอ้เด็กโข่งเอ๊ย
*
"ทำไร"
"เล่นมั้ยๆ เกมการ์ด"
คนตัวเล็กที่มุดเข้าไปใต้เตียงเพราะรู้ว่าในนี้มักจะมีกล่องของเล่นในวัยเด็กซ่อนอยู่ทำเอาชานยอลลากขาคนพี่ออกมาแทบไม่ทัน .. เด็กหนุ่มมีท่าทีประหลาด หายใจรัวแปลกๆเหมือนกลัวอีกคนจับได้ ซึ่งแบคฮยอนเองก็งงกับพฤติกรรมนั้นจนต้องแอบเกาหัว
"นี่มันห้องผม ออกไป"
"ชานยอล พี่ขอโทษ" มือเล็กพนมขึ้นพร้อมด้วยแววตาออดอ้อน ก็ทั้งที่เมื่อรู้ว่าจำกันได้แล้วก็ยกโทษให้กันหน่อยไม่ได้หรือไง เรียวคิ้วเข้มหักลง .. กอดอกมองลูกแมวตรงหน้าก่อนจะขยับกายเข้าไปใกล้
"มันน่าโมโหมั้ยครับ"
"ก็..ก็พี่ไม่คิดว่าโตมาเราจะเกเรนี่นา"
"ว่าผมหรอ ..ว่าผมใช่มั้ย" มือแกร่งรวบเอวคอดก่อนจะจัดการอุ้มอีกคนลงเตียง รอยยิ้มมีสเน่ห์บ่งบอกว่าอีกฝ่ายตั้งใจแกล้งคนพี่ด้วยการกดจมูกลงไปฟัดยังแก้มนิ่ม กลิ่นตัวหอมๆ ประกอบกับขนาดตัวเหมาะมือนี่มันชักจะสร้างบรรยากาศเป็นใจเกินไปแล้ว
เสียงหัวเราะใสๆดังขึ้น ชานยอลผละออกมาเพียงเล็กน้อยก่อนจะจดจ้องริมฝีปากบางสวยน่าจูบด้วยสายตาชวนเสียวท้องพิลึก .. แบคฮยอนปิดปาก ส่งสายตาขู่ฟ่ออีกฝ่ายทันควัน ขี้หื่นชะมัดไอ้เด็กนี่ ..
"อย่าจูบนะ" พูดเสียงอู้อี้ออกมาจากเรียวมือที่กำลังปิดอยู่
"ก็จะจูบ พี่จะทำไม"
"ชาน-" มือเล็กถูกดึงออกพร้อมกับตรึงไว้เหนือหัว ลมหายใจทั้งคู่เริ่มใกล้ชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆจนคนพี่ได้แต่หลับตาปี๋เพราะไม่รู้ว่าจะต้องสบกับดวงตาคู่คมนั่นอีกหรือเปล่า .. ความรู้สึกอ่อนนุ่มจากกลีบปากหยักค่อยๆทาบลงกับริมฝีปากบางเล็กอย่างอ่อนโยน ชานยอลหลับตาลงช้าๆ ปล่อยให้ความรู้สึกคิดถึงทำหน้าที่ของมันอย่างสมบูรณ์ .. เสียงจูบเล็กๆดังเล็ดรอดออกมาอย่างน่าอาย เด็กหนุ่มขยับใบหน้ารับกับจูบของคนตัวโตเพราะเหมือนลมหายใจน้อยๆกำลังจะหมด .. มือแกร่งที่ประสานกับคนใต้ร่างบ่งบอกว่าจูบนี้เต็มไปด้วยความคิดถึง และมาก..มากเกินกว่าคำว่าพี่น้องไปหลายขั้น
"จูบบ่อยแน่ๆ"
"มั่วเถอะ กับพี่คนแรกนะรู้ป่ะ" ชานยอลจุ๊บปากแดงๆนั่นลงไปอีกครั้งด้วยความมันเขี้ยว ทำไมมันน่ารักไปหมดอย่างนี้นะ
"เหมือนทำบ่อยเลย"
"ดูหนังโป๊"
"นิสัย โตมาแล้วทะลึ่งอย่างนี้หรอ"
"ก็ไอ้กล่องใต้เตียงมีแต่หนังสือโป๊ เลยลากออกมาไง"
"เด็กบ้า อาลู่ต้องรู้เรื่องนี้" ชานยอลหัวเราะพร้อมกับปัดปอยผมสีอ่อนออกเบาๆ
"เรื่องนั้นน่ะรู้ได้ แต่เรื่องต่อไป..ห้ามให้รู้นะ"
"?"
เด็กหนุ่มดึงกายตัวเองขึ้น เสื้อกล้ามบาสสีเข้มถูกถอดออกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพราว ก็ผู้ปกครองไม่อยู่ แถมมีหมูน่ารักอยู่บ้านสองต่อสอง ไม่เรียกเสร็จโจรจะเรียกอะไร
"ชานยอล!" แบคฮยอนดันหน้าอกคนน้องไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ หัวใจเขาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
"เรียกที่รัก"
"..."
"ผมอยากได้พี่ยินพี่เรียกคำนี้มานานแล้วครับ พี่แบคฮยอน"
END
*ไม่มีเอ็นซีน้าาา /โอเนทพรุ่งนี้ใครสอบเหมือนกันขอให้ทำได้กันทุกคนเลยเด้อออ
ถึงจะไม่ได้มาต่อนานแต่ก็อยากจะขอคนละเม้นเป็นกำลังใจให้นุด้วยย
ความคิดเห็น