(os/sf) #614Hadesz | chanbaek

ลำดับตอนที่ #11 : SF | Voluptuous 02 (50per)

02

   "ผมยินดีมากเลยครับ .. แล้วไม่ทราบว่าคุณชเวจะมาถึงที่นี่เมื่อไหร่?" 

   ร่างสูงเอ่ยถามตามมารยาทเมื่อปลายสายคือหุ้นส่วนรายสำคัญขององค์กรที่เขาเองก็รู้จักเป็นอย่างดีแม้จะไม่ได้สนิทชิดเชื้อกันเท่าที่ควร .. ปาร์ค ชานยอล แนบโทรศัพท์กับใบหูให้แน่นกว่าเก่า แอบขมวดเรียวคิ้วเมื่อเสียงเหมือนคนสาดน้ำใส่ผนังไปมากำลังก่อกวนสมาธิเขาจนน่าหมั่นไส้ 

   เดี๋ยวเถอะตัวแสบ .. 

   "ครับ.."

   "..."

   "แล้วเจอกันครับ"  นิ้วแกร่งกดตัดสายพร้อมกับโยนสมาร์ทโฟนเครื่องแพงลงผืนเตียง  ถอนหายใจสักรอบก่อนจะก้าวยาวๆไปยังห้องน้ำด้านในที่ยังคงเสียงน่ารำคาญนั้นอยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะเงียบลง .. บานประตูสีอ่อนตรงหน้าปิดสนิท ชายหนุ่มลืมตัวเผลอเปิดมันเพราะอยากจะดุแบคฮยอนที่เล่นเหมือนเด็กสามขวบให้หายดื้อ 

   "แบคฮ-"

   "..."   ตัวเล็กนุ่มนิ่มที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำไซส์ยักษ์เต็มไปด้วยฟองสบู่หันขวับ ความขาวผ่องฉ่ำวาวปรากฏสู่สายตาคุณหมอจนต้องยืนค้างเป็นปูนปั้น ปากจิ้มลิ้มยู่อย่างโดนขัดใจก่อนจะโกยเอาฟองครีมขาวที่ลอยอยู่บนผืนน้ำเข้าปิดอกตัวเองไว้อย่างช้าๆ  .. คนบ้า อยากมองไมไม่บอกกันดีๆก่อนล่ะ! 

   "เราอาบน้ำอยู่นะ เข้ามาทำไม"  ใบหน้าหล่อเหลาทำเป็นเสมองไปทางอื่น  ใจนึงก็อยากมอง..บ..บ้า หรอ ไม่อยาก ไม่อยากมองสักนิด!

   "ก็คุณสาดน้ำใส่ผนัง มันดังออกไปข้างนอก" 

   "ตัวเองก็ปิดหูซี่~" 

   "..."

   "หรือว่าคุณหมออยากอาบน้ำกับเรา มาๆ เดี๋ย-"

   "อ..อย่าลุก"  เสียงทุ้มติดสั่นเมื่อร่างบางทำเหมือนจะลุกออกจากอ่าง เห็นแค่อกขาวๆกับหน้าหวานๆแค่นั้นใจเขาก็เต้นแรงมากพออยู่แล้ว ไม่อยากจะจินตนาการล้ำลึกมากไปกว่านั้นจนทำให้หมอหนุ่มอย่างเขากลายเป็นคนหมกมุ่น

   แบคฮยอนยิ้มมุมปาก .. เวลาคนตัวโตเขินจนควบคุมเสียงทุ้มๆนั้นไม่อยู่มันน่าแกล้งจริงๆ!  มือเรียวหยิบเอาขวดครีมอาบน้ำที่วางอยู่ไม่ห่างนักออกมาบีบใส่เนื้อตัวจนมันเหนียวเยิ้ม ลูบไล้เบาๆพร้อมกับเหลือบมองดวงตาร่างสูงอย่างเชื้อเชิญทำเอา ปาร์ค ชานยอลอดกลืนน้ำลายลงคออย่างห้ามไม่ได้  .. กลิ่นหวานสังเคราะห์หอมฟุ้ง บรรยากาศเป็นใจเสียยิ่งกว่าในซีรีย์ที่เขาเคยดู แต่ไม่รู้ว่าฉากต่อไป.. จะดำเนินต่อหรือว่าตัดจบ 

   "คุณหมอ .. "

   "..."

   "มองเรานานไปแล้วนะ"  เสียงหัวเราะแสนน่ารักดังขึ้นปลุกให้คนตัวโตออกจากภวังค์ เคลิ้มอะไร..หยุดเดียวนี้ ให้ตายสิ!  มือแกร่งปิดบานประตูลงอย่างยอมจำนน ต้องโทษความอ่อนประสบการณ์ของตัวเองที่แม้แต่สิ่งสวยงามแบบนั้นยังไม่กล้าจะจ้องแบบเต็มตา มันใจสั่น วูบวาบ ทั้งๆที่สัญชาตญาณความเป็นผู้ชายของเขามันควรจะจู่โจมแบบพระเอกในหนังสิ! .. สั่นศีรษะเบาๆ ฟุ้งซ่านมากเกินไปแล้ว เขาควรรีบเข้านอนก่อนที่แม่งูจอมยั่วนั่นจะออกมาทำให้ใจสั่นอีก 

  #614Hadesz

   เสียงฮัมเพลงสากลจังหวะเชื่องช้าดังขึ้นพร้อมกับบานประตูที่ถูกเปิดออกเรียกเรียวคิ้วเข้มให้กระตุกเข้าหากัน .. ใช่.. ชานยอลยังไม่นอนหรอก ยิ่งคิดว่าอีกคนจะออกมาในสภาพเสื้อคลุมอาบน้ำบางๆกับกลิ่นสบู่เหลวหอมฟุ้งยิ่งนอนไม่ได้ใหญ่ เขาเสียสมาธิ เขาจะเป็นบ้า! .. คนตัวโตดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอีกนิด แสร้งทำเป็นเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วเพื่อให้อีกฝ่ายเลิกสนใจ นิ่งไว้..ผ่าศพก็ทำมาแล้วนี่ แค่ผู้ชายน่ารักคนเดียวจะสนใจอะไรนักหนา 

   แบคฮยอนเอียงคอเล็กน้อย .. มองร่างสูงที่นอนเร็วกว่าทุกๆวันด้วยความงุนงงพร้อมกับเดินตรงไปยังชิดขอบเตียงทั้งๆที่ยังอยู่ในเสื้อคลุมผืนเดียว 

   "คุณหมอ"

   "..."

   "ทำไมนอนไวจัง ไม่สบายมั้ยเนี่ย"  หลังมือเย็นๆชื้นน้ำวางทาบกับข้างแก้มของคนโตกว่า แบคฮยอนน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่เขาน่ะ..เกร็งจนเมื่อยไปหมดแล้ว  ชานยอลขยับกายพลิกตัวตะแคงหนีคนตัวเล็ก สูดหายใจลึกๆเข้าปอดทีนึง ..ให้ตาย..เมื่อกี๊เขาแอบเห็นปากแดงๆจิ้มลิ้มนั่นกำลังเม้มด้วยแหล่ะ จะไม่ไหวแล้ว ช่วยด้วย

   "คุณหมอ กินยามั้ย เดี๋ยวเราไปเอามาให้" 

   "..."

   "ตอบเราหน่อยย"   ท..ทำอะไรเนี่ย ..

   ตัวนุ่มนิ่มคลานขึ้นมาอยู่บนเตียงก่อนจะเอาหัวนอนทับหน้าท้องเต็มไปด้วยซิคแพ็คอันแข็งแกร่งของเขา มือเรียวสวยเขย่าแขนข้างขวาก่อนจะขยับมองผมที่กำลังทำเป็นงัวเงียจากการหลับไหล  .. ปาร์ค ชานยอลขมวดเรียวคิ้ว มองเจ้าของใบหน้าพริ้มเพราอ้อร้อหน้าหมั่นไส้ด้วยแววตาเรียบนิ่งทั้งๆที่ใจเต้นโครมครามไม่หยุด ยิ้มไร..น่ารักมากหรอครับ 

   "คุณหมอตื่นแล้วว"

   "ปลุกผมทำไม?"

   "ปลุกมาป้อน..ยา"  ตัวเล็กขยับกายเข้าไปใกล้ เอียงใบหน้าหวานสวยไม่ต่างจากผู้หญิงพร้อมกับป้อนจูบเบาๆหากทว่าหวานฉ่ำจนไม่อาจเชื่อ แบคฮยอนค้างริมฝีปากเอาไว้ก่อนจะขยับจนเกิดเสียงเล็กๆ อยากจะสอดเรียวลิ้นฉ่ำเข้าไปหยอกล้อภายในโพรงปากของคุณหมอคนหล่อหากแต่ชายหนุ่มกลับล็อคปลายคางของเขาออก 

   "ที่จูบผมนี่..มีอารมณ์หรอครับ?" 

   "ไม่จูบเราก็มีอยู่แล้ว"  นิ้วเรียวไล่ต่ำลงไปยังแผงอก จงใจให้ปลายเล็บเสียดสีกับเม็ดแข็งๆภายใต้สาบเสื้อนอนของร่างสูงจนต้องถอนหายใจหนักๆรับ มือบางคว้าเอาโครงหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาอีกครั้งหวังจะได้จูบหวานๆอีกสักรอบหากแต่ปาร์ค ชานยอลกลับผลักร่างบางนอนราบกับผืนเตียง ตรึงแขนเล็กไว้ยังด้านข้างด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มแสนเจ้าเล่ห์ 

   "งั้นผมเองก็คงเหมือนกัน.."  นิ้วยาวเกลี่ยริมฝีปากสีหวานก่อนจะลูบแก้มใสนุ่มนิ่ม

   "ถึงคุณไม่จูบผม..ผมก็มีอารมณ์อยู่แล้ว แบคฮยอน" 

C U T 

tw ใต้ปักหมุดนะคับทุกคน! 

   "ไหวหรือเปล่าครับหัวหน้า" 

   หนุ่มผิวแทนเอ่ยเรียบพร้อมกับตวัดสายตาขึ้นมองร่างสูงในสภาพหาวหวอดเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เมื่อคืนก็ไม่ได้อยู่ทำโครงงานกันนี่นา กลับห้องก็กลับตามเวลาปกติ คนตรงหน้าเอาอะไรมาเพลียเหมือนไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนแบบนั้น .. ปาร์ค ชานยอลพยักหน้ารับ แต่ในความเป็นจริงตัวแทบคว่ำลงไปจูบเต่าในกล่องทดลองจนต้องตบแก้มเรียกสติ  

   คิม จงอิน หลุดขำ ถ้าไม่ติดว่าตาดุๆคู่นั้นตวัดขวับมองทันทีเขาคงล้มกลิ้งลงไปนอนกองกับพื้นเพราะความเด๋อของหัวหน้าแน่ๆ 

   "เมื่อคืน..ไม่ได้นอนหรอครับ? ทำอะไร บอกผมได้ป่ะ" 

   "ดูบอล" 

   "บอล?"  นัดไหนวะ?.. อยากจะถามออกไปแบบนั้นแต่ก็คงทำได้แค่ขมวดเรียวคิ้วเข้มอย่างคนขี้สงสัย ถ้าเกิดมีกีฬาอันแสนโปรดปรานฉายเมื่อคืนนี้จริงเขาคงไม่พลาดที่จะดูมันแน่ .. ร่างโปร่งรับปากกาแท่งสีดำคืนจากอีกฝ่าย ตอนนี้นักศึกษาแพทย์หนุ่มชักจะไม่มั่นใจซะแล้วว่าเมื่อคืนหัวหน้าสุดหล่อของเขาดูบอลหรือว่าดูอย่างอื่นกันแน่ .. รอยยิ้มทะเล้นผุดพราว แอบขยับกายเข้าไปใกล้ๆร่างสูงพอกันอย่างสนิทสนม 

   "แล้วบอลลูกเมื่อคืน..ขาวหรือเปล่าครับ" 

   "อืม..ก็ใช้ได้"   ดวงตาคู่คมเบิกโพลงพร้อมกับกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ ปาร์ค ชานยอลขมวดเรียวคิ้วก่อนจะแอบนิ่งเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเผลอหลุดปากพูดอะไรออกไป ..บ้าจริง มาถามอะไรตอนเขาง่วงๆล่ะเนี่ย! 

   "ร้ายย~"

   "ดูเหมือนคุณจะอยากได้รายงานเพิ่ม?"

   "อาา..ลืมไปเลยว่าต้องไปตรวจกรงหมีต่อ โชคดีครับ!"  พูดจบก็โค้งตัวงามๆให้แพทย์หนุ่มด้วยความเคารพเป็นอย่างยิ่ง(?) ถึงร่างสูงจะเป็นคนที่ไม่ค่อยถือตัวสักเท่าไหร่นักแต่คำขู่แบนนั้นศักดิ์สิทธิ์เสียยิ่งกว่าอะไรดี ..หลังจากผ่านพ้นแผ่นหลังกว้างนั่นไปแล้วเขาจึงได้หายใจสะดวกมากขึ้นเป็นกอง .. ไม่อยากให้มาเซ้าซี้เอาความว่าเขาเพลียเพราะทำอะไรมาเมื่อคืน .. 

  #614Hadesz 

   "ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ทราบว่าคุณจะมาถึงเร็วขนาดนี้" 

   "อย่ากังวลไปเลยคุณหมอ ผมไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้นหรอกครับ" 

   เสียงพูดคุยที่ดังเล็ดรอดออกมาจากโซนห้องนั่งเล่นปลุกร่างบางบนเตียงนุ่มให้ตื่นจากนิทรา.. แบคฮยอนงัวเงียลุกออกจากห้องพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาบนผนังด้วยความงุนงง  เที่ยงคืน.. ดึกขนาดนี้ทำไมคุณหมอยังไม่มานอนอีก .. 

   อาการคอแห้งส่งผลให้เรียวเท้าตรงรี่ไปยังชั้นวางของ แก้วใสใบเล็กถูกหยิบออกมาใช้งานก่อนที่เสียงพูดคุยจะดังเข้ามายังโสตประสาทของเขาอีกครั้ง 

   ใบหน้าจิ้มลิ้มแอบลอบมองร่างสองร่างจากมุมประตูที่กำลังพูดคุยอะไรบางอย่างซึ่งแบคฮยอนเองก็ได้ยินไม่ถนัด แผ่นหลังกว้างในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวนั่นเป็นคุณหมอแน่ๆ แต่อีกคน... 

   เพล้ง !!! 

   แก้วในมือหลุดร่วงตามแรงโน้มถ่วงยามเมื่อเห็นใบหน้าของผู้ชายใส่สูทชัดๆ .. เขากลัว กลัวจนควบคุมจังหวะการหายใจไม่ได้ เหมือนเส้นประสาทในร่างกายทุกเส้นกำลังจะขาดออกจากัน ตัวเล็กไม่เคยเป็นแบบนี้ ..ไม่เคยรู้สึกอยากจะร้องไห้มากขนาดนี้  .. เสียงวัตถุตกแตกเรียกให้ทั้งคู่ที่นั่งอยู่ในโซนรับแขกหันขวับ  ปาร์ค ชานยอลลุกออกจากโซฟาทันทีเมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังนั่งพับเพียบกองอยู่กับพื้นด้วยสภาพที่ย่ำแย่  .. เศษแก้วแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ดวงตาคู่หวานคลอด้วยหยดน้ำคล้ายกำลังจะร้องไห้ 

   "แบคฮยอน..ออกมาทำไมครับ?"  

   "ฮ..ฮึก"  มือนุ่มนิ่มยกขึ้นก่อนจะพบว่ามันถูกแก้วบาดจนเลือดออกเต็มไปหมด ดวงหน้าพริ้มเพราเหยเก เขาเจ็บ .. เจ็บไปหมดเลยในตอนนี้  ร่างสูงมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ คว้าอุ้มเด็กหนุ่มในท่าเจ้าสาวก่อนจะวางไว้บนเคาร์เตอร์ด้านข้าง 

   เสียงฝีเท้าของแขกในยามดึกดังขึ้น .. คุณชเวขมวดปมคิ้มก่อนจะสบตาเข้ากับร่างเล็กที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด  .. ริมฝีปากหยักแอบยิ้ม และนั่นมันทำให้เขาได้รู้ว่า..

   โลกใบนี้มันช่างกลมเสียจริงๆ .. 

TBC 

ขอกำลังใจโหน่ยย ฝากเม้นด้วยคับบ