คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #66 : ตอนที่65
***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีการอ้างอิงจากหนังที่เป็นแรงบันดาลใจบางส่วน ไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนแต่อย่างใด ขอให้ทุกคนสนุกสนานกับนิยายเรื่องนี้***
การไปเรียนของเกลในฐานะแวมไพร์เกิดใหม่ผ่านไปได้ด้วยดี เพื่อนๆของเธอเข้าใจเรื่องที่เธอบอกว่าต้องไปนั่งกินข้าวกับพวกคัลเลน แต่ก็จะมานั่งคุยด้วยบ่อยๆ เป็นเหมือนการสับเปลี่ยนจากกินข้าวกับเพื่อนแล้วค่อยไปนั่งกับพวกคัลเลน เป็นกินกับพวกคัลเลนแล้วค่อยไปนั่งกับเพื่อน ซึ่งเพื่อนๆเธอก็โอเค ทุกคนคิดว่าเกลพยายามบริหารเวลาให้เวลาเพื่อนกับแฟนเท่าๆกัน ซึ่งเกลได้ยิ้มขำและยอมรับไปตามข้อสันนิษฐานของเพื่อน
ซึ่งสิ่งดีๆก็มีหลายอย่าง แต่สิ่งที่ไม่ดีมีอย่างเดียวก็คือกลิ่นของเบลล่า จากปกติเกลสามารถนั่งใกล้กับเบลล่าได้แต่ตอนต้องห่างอย่างน้อย1เมตรเลยทีเดียว และเกลก็รู้ว่าเบลล่าพอรู้เรื่องของเธอแล้ว ถ้าไม่ใช่จากการสังเกตเอาเองก็คงจากเจคอบ เธอดีใจที่ความสัมพันธ์ของเบลล่ากับเจคอบดำเนินไปได้ด้วยดี น่าจะถึงขั้นเป็นแฟนกันแล้วแต่เธอก็ไม่รู้เพราะไม่เคยเข้าใกล้เบลล่าถึงขั้นพูดคุยได้เลย
"เกล ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ"
เวลาเลิกเรียนที่นักเรียนทุกคนเดินออกมาจากอาคารมายังลาดจอดรถเพื่อพูดคุยกับเพื่อนก่อนกลับบ้าน และหนึ่งในนั้นก็คือเบลล่าที่อยากคุยกับเกล เกลที่ได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นเคยจึงหันไปมอง เธอหันไปสบตากับเอ็ดเวิร์ดที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพยักหน้าให้เธอแล้วจับมือของเธอไว้
"ได้สิ"
เกลหันไปตอบเบลล่าพร้อมรอยยิ้ม พวกเขาเดินกลับเขามาในอาคารเรียนอีกครั้ง เอ็ดเวิร์ดเปิดห้องเรียนห้องหนึ่งแล้วสำรวจด้านใน เมื่อไม่เห็นว่ามีใครทั้งสามคนจึงเข้าไปข้างใน
"เอ่อ ยืนห่างหน่อยนะ"
เกลพูดขึ้นแล้วยืนห่างออกมาจากเบลล่า
"ทำไมต้องยืนห่างด้วย"
"พอดีฉันไม่อยากทรมานอ่ะนะ มีอะไรพูดมาเลยเถอะเบลล่า"
เกลพยายามกลั้นหายใจไม่สูดดมกลิ่นของเบลล่าเข้าไปจนกระตุ้นความกระหายในตัวของเธอ
"เธอเป็นแวมไพร์แล้วหรอ"
"ถามได้ตรงประเด็นดี ใช่ฉันเป็นแวมไพร์แล้ว เธอติดอะไรรึเปล่า"
"คือ...ฉันไม่ได้ติดอะไร แต่ว่าพวกเจคอบเขาไม่โอเค"
" คงอยากให้เธอเลิกเป็นเพื่อนกับฉันสินะ นั่นก็ขึ้นกับเธอนะเบลล่า ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้ว เราอยู่ห่างๆกันก็ดี ต่อทั้งเธอและฉัน"
" เธอคิดงั้นหรอ"
" ใช่ เธอรักษามิตรภาพระหว่างพวกเขาไว้เถอะ เพราะต่อจากนี้เราคงช่วยอะไรเธอไม่ได้แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้น"
" แต่ว่าฉันก็ยังอยากเป็นเพื่อนเธอนะ"
" เราเป็นเพื่อนกันอยู่เเล้ว แต่ช่วงนี้เธอห่างๆฉันไว้ก็ดี"
เกลพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม คงถึงเวลาที่ต้องเดินทางใครทางมันแล้ว นี่เป็นเส้นทางที่จะไม่มีทางบรรจบกันได้ ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องช่วยเหลือกันอีก
" แต่ว่า..."
"เธออยากรู้อะไรอีกหรอ แค่นี้ก็รู้หมดแล้วนะ"
" มันก็จริงของเธอ ฉันขอโทษด้วยนะ ขอให้เธอโชคดี"
เบลล่าพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มบางๆแล้วก็เปิดประตูเดินออกไป เกลหันไปสบตากับเอ็ดเวิร์ดอย่างงงๆทันที
"ฉันพูดอะไรผิดหรอ"
"ไม่ผิดหรอก ฉันบอกแล้วเบลล่าแอบชอบเธอ"
"บ้าหรอเอ็ด ไม่มีทางหรอก"
" ฮ่าๆๆ เธอไม่ต้องคิดมากหรอก แบบนี้ก็ดีแล้ว"
" หวังว่าเบลล่าคงไม่บอกใคร"
" ถ้าเขาทำแบบนั้นก็จะผิดกฏ และคนทำผิดต้องรับผิดชอบ"
" ถึงตายไหมเนี่ย"
" ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยมีใครแหกกฏมาก่อน"
เอ็ดเวิร์ดพูดแล้วยักไหล่ให้เกล เกลยิ้มออกมากับท่าทางน่ารักของเอ็ดเวิร์ด
" ช่างเถอะ นายเนี่ยจะน่ารักไปไหนห้ะ"
เกลพูดพร้อมเดินไปหยิกแก้มของเอ็ดเวิร์ดเล่นหนึ่งที แล้วทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องพร้อมรอยยิ้ม
การเรียนเทอมแรกผ่านไปโดยไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เบลล่าเว้นระยะห่างตามที่เกลขอ เพื่อนๆก็ไม่มีใครสงสัยอะไร เมื่อปิดเทอมแรกผ่านไปเกลก็คุยกัยเอ็ดเวิร์ดว่าจะบอกเพื่อนว่าเธอจะแต่งงานกับเอ็ดเวิร์ดหลังเรียนจบ อลิซเองก็ทำหน้าแม่งานที่ดีเริ่มเตรียมนู้นนี่แล้ว เกลทำได้เพียงออกความเห็นนิดหน่อยและคอยเห็นด้วยกับอลิซเท่านั้น
"7นิ้ว ไม่สูงไปหรอก"
"ไม่สูงเล๊ยยยย ฉันใช้พลังให้ตัวเองลอยเหนือก็เหมือนกันแหล่ะ"
"เธอทำได้หรอ"
"ได้ที่ไหนหล่ะ"
"ฮ่าๆๆ นึกว่าเธอทำได้"
อลิซขำออกมาเมื่อเกลพูดประชดประชันใส่เธอ
"เถอะน่าใส่ไปเดี๋ยวก็ชิน"
อลิซยังเชียร์เกลให้ลองใส่ก่อนกว่าจะถึงวันงานก็คงชินพอดี
"มันไม่เร็วไปหรอ อีกตั้งหกเดือน"
เกลบวกลบวันเวลาของงานแต่งของเธอที่จะจัดหลังเรียนจบ2เดือน ซึ่งพึ่งจะเปิดเทอมสองเอง
" ไม่เร็วหรอก ทุกอย่างเสร็จทันกำหนดแน่นอน เธอนอนรอแต่งสวยก็พอ"
" เฮ้อ โอเค มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ"
"โอเคจ้ะ ไปเถอะ"
อลิซบอกเกล เกลเดินจากมาหาเอ็ดเวิร์ดที่อยู่บนห้อง เธอใช้เวลาเพียงเสี้ยววิก็มาถึงหน้าห้องของเอ็ดเวิร์ด
ก๊อกๆๆ
เกลเคาะประตูสามทีแล้วก็เปิดประตูเข้าไป เธอส่งยิ้มให้กับเอ็ดเวิร์ดที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง
" ไง เป็นอะไรไป กลัวงานแต่งขึ้นมาหรอ"
" หึหึ เปล่า"
เอ็ดเวิร์ดยิ้มขำแล้วเดินเข้าไปสวมกอดกับเกล
"นายโอเคไหมเนี่ย"
"โอเคสิ ทำไมจะไม่หล่ะ"
"ก็คิ้วนายขมวดขนาดนี้ ไหนมีอะไรบอกฉันซิ"
"เปล่าไม่มีอะไร ฉันแค่คิดว่าอาจจะไม่ดีพอสำหรับเธอ"
"ฉันไม่ได้อยากได้เทวดามาทำสามีสะหน่อย"
" หึหึ เธอก็พูดไป ฉันพูดจริงๆนะ"
เอ็ดเวิร์ดที่กอดเกลอยู่พูดออกมา เกลดันอกเขาออกห่างจากเธอแล้วจ้องมองหน้าของเขา
" ไปนั่งคุยกันเถอะ"
เอ็ดเวิร์ดพูดแล้วดึกเกลไปที่เตียง เขานั่งลงก่อนแล้วดึงเกลให้นั่งลงที่ตักของเขา
" ว่ามาเลยพ่อหนุ่ม จะปรับทุกข์อะไรก็ว่ามา"
" เธอนี่นะ เธอบอกว่ารู้ทุกเรื่องของฉันอยู่แล้วใช่ไหม"
"ก็ใช่นะ มีอะไรรึเปล่า"
"แล้วเรื่องที่ฉันเป็นแวมไพร์ได้ใหม่ๆหล่ะ"
"ก็พอรู้นะ แต่นายเล่าสิฉันอยากฟังนาย"
เกลพูดบอกเอ็ดเวิร์ดพร้อมกับเอนตัวพิงไหล่ของเขา
“ตอนนั้นครอบครัวของฉันป่วยเป็นโรคร้าย พ่อกับแม่จากไปแล้วเหลือเพียงฉัน คาร์ไลล์เป็นหมอที่รักษาฉัน เขาเป็นคนเปลี่ยนฉันให้เป็นแวมไพร์ ช่วงเปลี่ยนใหม่ๆฉันไม่เข้าใจคาร์ไลล์ที่พยายามกดความหิวของฉันเอาไว้ ฉันจึงหนีไป”
เอ็ดเวิร์ดเล่าเรื่องของเขาไปและสังเกตคนในอ้อมแขนไปด้วย แต่เกลยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรมาก
“ฉันใช้พลังของฉัน หาพวกฆาตกรและคนเลว ฉันฆ่าพวกมัน สูบเลือดจนหมดตัว แววตาของทุกคนที่โดนฉันฆ่า ตอนที่มองมาที่ฉัน มัน…ทำให้ฉันรู้ว่าฉันก็ไม่ต่างจากพวกเขาเลย"
เอ็ดเวิร์ดเล่าเรื่องของเขาจนจบ แล้วเกลก็ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เขาเดาไม่ออกมาว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“เธอยิ้มทำไม”
“ฉันกำลังคิดถึงเหตุการณ์บางอย่าง มีผู้หญิงคนหนึ่งตามฆ่าคนมากมายที่เกี่ยวของกับองค์กรที่ทำให้เธอทรมาน แม้เธอจะไม่เคยเห็นหน้าพวกเขาแต่เธอก็ฆ่าพวกเขาอย่างไม่มีความเห็นใจใดๆ นายคิดว่าไง”
“ฉัน…”
เอ็ดเวิร์ดพูดไม่ออกเมื่อเกลเล่าเรื่องให้เขาฟังซึ่งเขารู้ว่านั่นคือเรื่องของเธอ เกลเล่าเรื่องโดยที่ใบหน้ายังคงไว้ด้วยรอยยิ้มจนเขาเองก็เดาไม่ออกว่าเกลคิดหรือรู้สึกอะไร
“ฉันคิดว่า พวกเรานี่เหมาะสมกันมากๆเลย นายว่าไหม"
เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินคำพูดของเกลก็พอเข้าใจแล้วว่าเกลจะสื่ออะไร
“หรือว่านายไม่คิดแบบนั้น”
“คิดสิ เรานี่ช่างเหมาะสมกันมากจริงๆ เหมือนสวรรค์ประทานมาให้เลย”
เอ็ดเวิร์ดพูดบอกเกลพร้อมรอยยิ้มที่มีความสุข
‘ใช่ สวรรค์ประทานมาให้จริง’
เกลพูดต่อในใจ
“ต่อไปนี้นายจะไม่เครียดเรื่องเหมาะสมไม่เหมาะสมแล้วใช่ไหม”
“ใช่ แค่ฉันรักเธอ เธอรักฉัน เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”
“ใช่ เพียงพอแล้ว”
เกลโน้มใบหน้าเข้าไปหาเอ็ดเวิร์ดและริมฝีปากของทั้งคู่ก็แตะกัน มอบจูบอันดูดดื่มที่เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งรักในกันและกัน
3เดือนผ่านไป
“ห้ะ เธอจะแต่งงาน”
“ใช่”
เกลตอบเพื่อนๆที่เสียงดังใส่เธอเพราะตกใจกับข่าวที่พึ่งได้รู้จากเธอ
“แต่งกับใคร”
ไมค์ถามออกมาอย่างเสียงดัง
พลั๊ว!!!
“ถามโง่ๆ ก็ต้องเอ็ดเวิร์ดเจ้าชายรูปหล่อของโรงเรียนอยู่แล้ว”
เกลยิ้มขำที่เอริคตบหัวไมค์จนเสียงดังแล้วตะโกนใส่หน้าไมค์เพื่อตอบคำถาม
“ยินดีด้วยนะเกล จะแต่งเมื่อไรหรอ”
แองเจลล่าเพื่อที่ดีของเกลเอ่ยแสดงความยินดีแทนเพื่อนๆที่อึ้งและตีกันอยู่
“หลังจากเรียนจบ2เดือน เชิญพวกเธอไปงานด้วยนะ”
“ไม่เร็วไปหรอเกล”
แองเจลล่าถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“หรือว่าเธอ…ป่องแล้ว”
“บ้าหน่าเจส เกลไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”
แองเจลล่าเถียงเจสซิกาแก้ตัวให้เกลทันที
“ป่องได้ก็ดีสิ”
“เกลทำไมพูดแบบนี้หล่ะ ไม่ดีเลย”
แองเจลล่าเอ่ยบอกกับเกล แต่เกลกับขำออกมายกใหญ่
“ฮ่าๆๆๆ ขอโทษๆ พวกเธอต้องไปจริงๆนะ เบลล่าด้วยนะ”
เกลหันไปพูดกับเบลล่าที่ยังนั่งอึ้งไม่ยอมพูดจาอะไรเลย
“ได้ๆ ฉันไปแน่”
เบลล่าตอบออกมาพร้อมยิ้มให้กับเกล เกลที่เห็นก็ยิ้มตอบกลับไป
“ฮืออออ ไม่นะ เกลของฉัน ทำไมต้องแต่งกับไอหัวตั้งนั่นด้วย ไม่จริง เธอล้อเล่นใช่ไหม”
“ไม่ไมค์ ฉันพูดจริง”
เกลมองสบตากับไมค์ที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ และพอเธอยืนยันคำพูดก็ร้องไห้ออกมาจริงๆจนเอริคที่นั่อยู่ข้างๆกอดปลอบยกใหญ่
“อย่าไปสนใจอะไรปัญญาอ่อนเลยเกล แล้วเธอจะประกาศทั้งโรงเรียนเลยไหม”
เจสซิกาเอ่ยด่าไมค์แล้วหันมาถามเกลต่อ
“ไม่หรอก ประกาศทำไม ฉันบอกแค่พวกเธอที่เป็นเพื่อนๆฉันไง”
“ไม่ต้องห่วงนะเกล เราไปแน่”
แองเจลล่าพูดออกมาอย่างยิ้มแย้ม เกลเองก็ยิ้มให้กับเพื่อนๆที่น่ารักของเธอ
วันเวลาผ่านไปจนถึงวันสอบ รุ่นพี่เกรด12ส่วนใหญ่สอบเข้ามหาวิทยลัยได้แล้วก็จะชิวๆกัน ส่วนเกลชิวมากกว่าใครเพราะเธอไม่ได้เรียนต่อ จึงพลันตัวไปเป็นติวเตอร์ให้เพื่อนที่จะสอบเข้า เมื่อสอบเสร็จโรงเรียนก็จัดวันรับใบเรียนจบอย่างยิ่งใหญ่อลังการ ตามเนื้อเรื่องที่เจสซิกาจะเป็นคนกล่าวจบให้กับรุ่นของเรา เธอชวนพ่อกับแม่มางานด้วย เมื่อรับใบจบเสร็จก็เริ่มมหกรรมถ่ายรูปเป็นที่ระลึก พ่อทอมของเธอที่ซื้อกล้องมาใหม่ก็ได้รูปไปหลายพันใบภายในไม่กี่ชั่วโมง พ่อแม่ของเธอยิ้มกว้างอย่างมีความสุขที่เธอเรียนจบมัธยมแล้ว ต่อไปนี้เธอจะก้าวเข้าสู่การเป็นผู้ใหญ่ และก้าวเข้าสู้สิ่งที่เรียกว่างานแต่งงาน
2เดือนต่อมา
เกลนั่งมองอลิซสั่งเอ็มเม็ตต์กับโรซาลีจัดงานให้เธอ ส่วนเธอมีหน้าที่ฝึกเดินบนส้นสูง7นิ้ว เธอเคยฝึกจนคร่องไปแล้วและหยุดไป ซึ่งวันนี้เป็นวันก่อนงานแต่งหนึ่งวันเธอจึงมาลองฝึกอีกครั้ง แรกๆก็ขัดนิดหน่อยแต่พอเดินไปก็โอเค เกลมองหาเอ็ดเวิร์ดที่หายไปไหนไม่รู้
“เธอกลับไปพักเถอะ เธอรู้เวลาแล้วนะ”
“รู้สิ อลิซ เอ็ดเวิร์ดไปไหน”
“คิคิ เขาไปทำของขวัญให้เธอไง”
“ของขวัญอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้”
เกลมองหน้าอลิซที่ดูดี๊ด๊าจนเธองงว่ามีอะไรน่าดีใจมากขนาดนั้นเลยหรอ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรมาก และขับรถกลับบ้านไปตามที่อลิซบอก นี้ก็เย็นมากแล้วกลับช้ากว่านี้พ่อกับแม่เธอจะเป็นห่วงได้
เกลกลับถึงบ้านฟ้าก็มืดพอดี เธอพูดคุยกับพ่อแม่อีกไม่นานก็ขึ้นห้องเตรียมตัวสู่วันงานแต่งงานของเธอพรุ่งนี้ พ่อของเธอดูยังทำใจไม่ได้แต่เธอรู้ว่าเขาแค่แสดงอาการเป็นห่วงลูกสาวที่กำลังจะถูกพรากออกไปจากอ้อมอกเพียงเท่านั้น เธอจึงรับปากว่าถึงจะแต่งงานแล้วใช่ว่าจะมาหาพ่อกับแม่บ่อยไม่ได้ อีกอย่างเอ็ดเวิร์ดตามใจเธอจะตายไป ทอมที่ได้ยินประโยคว่าเอ็ดเวิร์ดตามใจเธอก็ยิ้มกว้าง บอกว่าเอ็ดเวิร์ดคงเชื่อฟังลูกของเขามากแน่ๆ เกลกับแม่ได้แต่นั่งขำว่าพ่อของเธอแปลความเป็นอย่างนั้นไปได้ไง
เอ็ดเวิร์ดโทรมาหาเกลว่าวันนี้มีปาร์ตี้สละโสด ซึ่งเธอรู้นานแล้วเพราะเอ็มเม็ตต์เคยมาเล่าให้ฟังว่าจะจัดให้เอ็ดเวิร์ด ไหนก็เป็นคนสุดท้ายในบ้านที่จะแต่งงาน เธอเองก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะรู้อยู่แล้วว่ามันงานประเภทไหน ไม่มีสาวๆแน่นอนมีแค่สัตว์สองสามชนิดเท่านั้น
"ไปก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูให้เอ็มเม็ตต์มารับอีกที"
"จ้า"
"ขับรถดีๆนะ"
เกลบอกลาพ่อแม่ที่มาส่งเธอที่หน้าบ้าน เธอต้องไปแต่งหน้าแต่งตัวที่บ้านคัลเลน จึงต้องขับรถไปก่อนแล้วให้เอ็มเม็ตต์ขับรถมารับพ่อแม่เธอทีหลัง เกลขับรถออกจากบ้านมาไม่นานก็ถึงบ้านคัลเลน อลิซออกมาลากตัวเธอรีบขึ้นไปยังห้องแต่งตัวทันที
" ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้ง"
เกลพูดบอกอลิซที่แทบจะอุ้มเธอพาดบ่าขึ้นห้องแล้ว
"ไม่ได้ๆ เหลือเวลาดีกว่าพอดีนะ"
"โอเคๆ"
เมื่อมาถึงห้องเกลก็โดนอลิซจับแต่งหน้าทาตา เกลนั่งให้อลิซแต่งหน้าอยู่เกือบชั่วโมง ขนาดว่าเป็นแวมไพร์หน้าจะมีเหมือนแต่งไว้แล้ว อลิซก็ยังสามารถแต่งเติมบนหน้าเธออยู่ได้เป็นชั่วโมง
"ฉันมาแล้ว มาทำผมกัน"
โรซาลีที่เดินเข้ามาก็พูดบอกอย่างมีความสุข เธอเข้าไปช่วยอลิซทำผมให้เกล
"ถ้าเป็นมนุษย์คงนั่งหลับไปแล้ว"
"หาว่าฉันใช้เวลาเยอะหรอ"
อลิซพูดตอบเกลที่พูดบอก เกลที่นั่งอยู่นิ่งมาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้วจึงเริ่มจะเบื่อแล้ว
"ไงจ้ะสาวๆ ที่รักมานี่สิคะ"
เจนที่ขึ้นมาหาลูกสาวของเธอเพราะเธอนำของม่ให้กับลูกสาว เธอกล่าวเรียกทอมที่เดินตามหลังมา
"โป๊อยู่รึเปล่า"
" เปล่าค่าา เข้ามาได้เลย"
" ไง"
ทอมกล่าวทักทายอย่างเคอะเขิน
"ว้าววันนี้พ่อหล่อมากเลย"
เลุกขึ้นยืนเดินมาพ่อกับแม่ของเธอ วันนี้ทั้งพ่อกับแม่เธอสวยและหล่อมากจริงๆ ยิ่งพ่อของเธอวันนี้ใส่สูทเต็มยศยิ่งหล่อมากขึ้นไปใหญ่
"พ่อหล่ออยู่แล้ว"
สาวๆในห้องได้แต่ยิ้มขำเมื่อคนที่ถูกชมยอตัวเองเพิ่มอีก
"แล้วหนูหล่ะ"
"ลูกพ่อสวยที่สุดอยู่แล้ว"
" ใช่ ลูกสวยมากเลย พ่อกับแม่เอาของมาให้ลูกด้วยนะ"
"จริงหรอคะ"
เกลพูดอย่างตื่นเต้น เธอไม่นึกว่าเธอก็จะมีเรื่องราวเหมือนในหนังด้วย
"ใช่จ้ะ นี่เป็นของตกทอดมาจากคุณยายของลูก ส่งมาให้แม่ และแม่ส่งต่อลูก ลูกก็ส่งต่อให้ลูกของลูก "
" มันสวยมากเลยค่ะแม่"
เกลมองหวีปักผม มีไข่มุกสีขาวนวลประดับอยู่หลายลูก เธอหยิบขึ้นมาดูใกล้อีกครั้งเธอรู้สึกได้ถึงกาลเวลาที่มันผ่านมาแต่ก็ยังสวยเหมือนใหม่
" แม่เขาเก็บมาอย่างดีเพื่อให้ลูกในวันนี้เลยนะ"
"ฉันติดให้"
อลิซพูดขึ้น แล้วรับจากเกลไปปักที่ผมให้เธอ
" ขอบคุณค่ะแม่"
เกลพูดพร้อมจะสวมกอดแม่ของเธอ
"อย่าๆ ห้ามทำผลงานชิ้นเอกฉันเลอะนะ"
"ใช่จริงด้วย ลูกแม่สวยมากๆเลย"
"ขอบคุณค่ะแม่"
เกลพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้แม่กับพ่อของเธอที่ยืนอยู่
" ได้เวลา…ชุดเจ้าสาว"
ทุกคนต่างมองไปที่อลิซที่ชุดเจ้าสาวออกมาจากตู้ เธอเคยเห็นแล้วมันสวยมากจริงๆ และที่สำคัญคือคนละชุดกับเบลล่าในหนัง จะบอกว่าเธอคิดมากก็ได้แต่เธอไม่อยากคิดว่ามาแทนที่ใคร และอีกอย่างชุดนี้ก็สวยมากทุกคนให้ผ่าน มันเป็นชุดเกาะอกปักลายลูกไม้ทั้งชุด กระโปรงช่วงล่างเป็นกรีบและบานออก แต่ยังมีจุดที่เหมือนก็คือด้านหลังของชุดโชว์แผ่นหลังที่ถูกคอนเฟิร์มโดยอลิซว่าหลังของเธอเป็นหลังที่สวยมากๆ
เกลใส่ชุดเจ้าสาวเสร็จก็มายืนประจำที่สำหรับเดินเข้างาน ข้างๆเธอมีพ่อของเธอยืนอยู่ด้วย
"ฟู่..."
เกลเบาลมออกจากปากเสียงดัง
"ตื่นเต้นหรอลูกพ่อ"
"ค่ะ ทำไมตอนฆ่าคนไม่เห็นตื่นเต้นแบบนี้เลย"
"หึหึ ลูกของพ่อสวยขนาดนี้ ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก พ่ออยู่ตรงนี้ ข้างๆลูก"
"หนูรู้ค่ะ พ่อดีที่สุดเลย"
เกลยืนคุยกับพ่อพร้อมยิ้ม อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาแล้ว แต่ข้างๆเธอมีพ่อที่รักเธอที่สุดอยู่ทั้งคน เธอไม่จำเป็นต้องกังวลสิ่งใดอีก
แล้วเสียงเพลงก็ดังขึ้นเป็นสัญญาณให้เกลออกเดิน เกลส่งยิ้มให้กับพ่อแล้วควงแขนพ่อของเธอเดินไปตามทาง เธอรู้สึกตื่นเต้นเต้น ตราบชั่วชีวิตทั้งโลกก่อนและโลกนี้นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้าร่วมพิธีแต่งงานและได้แต่งกับคนที่เธอรัก เธอเดินมาเรื่อยๆตามทางพร้อมด้วยรอยยิ้ม เธอเห็นแขกมากมายที่เธอรู้จักและไม่รู้จักมากมาย ฝ่ามือของเธอกำแน่นไปกับแขนเสื้อของพ่อเธอ
เกลมองไปข้างหน้าที่พบเจอกับคนรักของเธอที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาหนึ่งวันได้ ความรู้สึกต่างๆมากมายถูกส่งต่อมายังเธอพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนหน้าของเขา รอยยิ้มของเขาทำเอาเธอไม่คิดอะไรอีกเพียงอยากจะขอได้เฝ้ามองรอยยิ้มนั้นตลอดไป เธอส่งยิ้มให้กับเขา ตอนนี้เธอยืนอยู่ข้างหน้าของเขาแล้ว เธอหันไปมองพ่อของเธอ รอยยิ้มของพ่อที่รักเธอที่สุดในโลกถูกส่งมาให้ เขาจูบแก้มเธอหนึ่งทีแล้วส่งมือของเธอให้กับเอ็ดเวิร์ด
“ฝากลูกสาวฉันด้วยนะ”
“ครับทอม”
เกลมองพ่อที่เดินจากไป แล้วหันกลับมามองชายคนรักข้างๆที่กุมมือของเธอไว้ เธอออกเดินไปข้างหน้าพร้อมกับเขา เธอมองบาทหลวงที่มาทำพิธีให้กับเธอและคนรัก เธอหันมองสบตากับเอ็ดเวิร์ดเมื่อบาทหลวงเริ่มพูด
" ท่านทั้งหลายที่เรามาชุมนุมกันในวันนี้ เพื่อเป็นพยานสมรสของเอ็ดเวิร์ด คัลเลนและอบิเกล เวทเทอร์ พูดตามพ่อนะ ผมเอ็ดเวิร์ด คัลเลน"
"ผมเอ็ดเวิร์ดคัลเลน จะรับอบิเกล เวทเทอร์เป็นคู่ชีวิต"
"ร่วมทุกข์ ร่วมสุข"
"ทั้งยามมีและยามจน"
"ทั้งยามเจ็บป่วยและแข็งแรง"
“จะครองรัก”
“และเชิดชู”
“จนกว่าชีวิตจะหาไม่”
“ผมตกลง”
“ฉันตกลง”
“ผมรักคุณ”
"ฉันก็รักคุณ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
คำกล่าวมาจากหนังเลยน้าาาา ฟิลสลับกันพูดนะ
ขอบคุณทุกเม้นต์และกำลังใจค้าบ
ตรวจคำผิดจ้า
ความคิดเห็น