คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : ตอนที่66
***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีการอ้างอิงจากหนังที่เป็นแรงบันดาลใจบางส่วน ไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนแต่อย่างใด ขอให้ทุกคนสนุกสนานกับนิยายเรื่องนี้***
หลังจากกล่าวคำปฏิญาณเสร็จ เกลและเอ็ดเวิร์ดก็จูบกัน ทั้งสองคนจูบกันดั่งมอบความรู้สึกทุกอย่างให้กันและกัน ความรู้สึกแห่งรักที่เปี่ยมล้ม เกลผละจูบออกจากเอ็ดเวิร์ดแล้วยิ้มออกมา
แปะๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงปรบมือของทุกคนดังขึ้นด้วยความดีใจและแสดงความยินดีกับพวกเขา ทุกคนในบ้านคัลเลนต่างตบมือและส่งยิ้มดีใจที่ได้เห็นเกลกับเอ็ดเวิร์ดมีความสุข พ่อแม่ของเกลเองก็ยิ้มกว้างที่เห็นว่าลูกของพวกเขานั้นมีความสุขมากมายขนาดไหน
เกลกับเอ็ดเวิร์ดยิ้มกว้างออกมา พวกเขาดีใจมากที่ทุกคนต่างแสดงความยินดีกับพวกเขา
“โห้ะ นึกว่าเค้กจะใหญ่กว่านี้สะอีก”
“ใช่”
เจสซิกากับไมค์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเค้กแต่งงานเอ่ยออกมา โดยมีแองเจลล่ากับเอริคยืนมองอยู่ด้วย
“ไฮ ไงทุกคน”
อลิซที่เดินมาพร้อมกับแจสเปอร์เอ่ยทักทายทั้งสี่คน
“ไฮ…เรากำลังปรื้มกับงานที่หรู่เลิศอยู่จ้ะ”
เจสซิกาพูดตอบอลิซ
“ขอบใจนะ มันเว่อร์ไปรึเปล่าเนี่ย”
“ม่ายx4 ไม่เลยจ้ะ”
“เยี่ยมมาก”
อลิซพูดออกมาเมื่อเพื่อนๆของเกลดูโอเคที่มาในงานแต่งที่เธอจัด
เกลกับเอ็ดเวิร์ดเดินทักทายแขกในงานที่มาร่วมงานแต่งของพวกเขา ซึ่งส่วนใหญ่แขกที่เป็นผู้คนในเมือง มีญาติฝั่งเจ้าบ่าวอีกกลุ่มใหญ่ ส่วนญาติฝั่งเจ้าสาวก็มีเพียงพ่อแม่ของเกลกับเพื่อนๆของพ่อแม่ที่มาจากต่างเมืองนิดหน่อย เกลรู้จักพวกเขาเพราะพ่อแม่เคยพูดถึง เธอไปทักทายเพื่อของพ่อแม่ก่อน โดยพาเอ็ดเวิร์ดไปแนะนำให้พวกเขารู้จัก พวกเขาก็เอ่ยชมมาว่าเอ็ดเวิร์ดหล่อมาก เธอตาถึงจริงๆ ลูกออกมาต้องน่ารักมากแน่ๆ ทำเอาเกลยิ้มรับและขอบคุณแทบไม่ทัน เมื่อทักทายเสร็จเธอจึงให้พ่อแม่อยู่กับเพื่อและเธอกับเอ็ดเวิร์ดมาทักทายแขกคนอื่นๆต่อ
“ไงเบลล่า ไงชาร์ลี สวัสดีค่ะบิลลี่ เจคอบ เซธ ขอบคุณที่มานะคะ"
เกลพูดทักทายหนึ่งในแขกคนสนิทที่เธอรู้จัก เอ็ดเวิร์ดที่อยู่ข้างๆกระชับอ้อมกอดเธอนิดหน่อยเมื่อเจอเจคอบกับเซธที่มาด้วย
“ยินดีด้วยนะหนูเกล"
"ขอให้มีความสุขนะหนูเกล”
“ขอบคุณค่ะชาร์ลี ขอบคุณค่ะบิลลี่ ตามสบายเลยนะคะ ขาดเหลืออะไรบอกได้นะคะ”
“โอ้ไม่ขาดอะไรเลย งานดีมากๆเลยโดยเฉพาะแชมเปญ”
“อ๋อ ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะบิลลี่ งั้นหนูไปก่อนนะคะ”
“ได้ ไปทักทายแขกเถอะ”
เกลพูดคุยกับชาร์ลีและบิลลี่อย่างเป็นมิตร แต่กับคนรุ่นราวคราวเดียวกันกับยืนหน้าบึ้งๆ เธอคิดว่าเบลล่าคงไม่แปลกหน้าเธอนิ่งๆอยู่แล้ว แต่กับสองหนุ่มหมาป่านี่บึ้งอย่างชัดเจนจริงๆ ดังนั้นเธอไม่จำเป็นต้องคุยอะไร ไปจากตรงนี้ดีกว่า
“เกล”
เกลหันไปตามเสียงเรียกชื่อของเธอก็เจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอแล้วจับเธอจูบแก้มซ้ายขวา
“อื้อ ขอบคุณ”
เกลครางในลำคอ และมีเอ็ดเวิร์ดที่กอดกับผู้ชายคนหนึ่งหัวเราะในลำคออยู่ข้างๆ เกลทำหน้าสงสัยนิดหน่อย
“เอริซา กับคาร์เมนใช่ไหม ส่วนพวกคุณคงเป็น ธัญญ่า เครท”
“พวกเขาคือญาติๆจากอลาสก้า”
เกลพูดชื่อของคนที่เขามาทักทายและเอ็ดเวิร์ดอธิบายเพิ่มเติมให้
“เราฟังเรื่องของเธอมาเยอะมาก เราพาคนของเธอมาด้วยนะ อิริน่า บรีมานี่สิ”
เกลส่งยิ้มไปให้พวกเขา แล้วหันไปมองตามที่ธัญญ่าพูด เธอเจอบรีที่กำลังยืนอยู่ข้างอิริน่าที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เกลมองตามสายตาของอิริน่าไปก็เจอกับพวกบิลลี่และเจคอบที่มองมาเหมือนกัน
“อิริน่ามาทักทายเกลสิ”
ธัญญ่าพูดย้ำเมื่ออิริน่ายังยืนนิ่ง
“ฉัน…ทำใจไม่ได้”
“เธอสัญญาแล้ว”
“เขาเชิญพวกนั้นมาด้วย”
“เธอโอเคไหมอิริน่า”
เกลเอ่ยถามออกไปเมื่อได้ยินธัญญ่าคุยกับอิริน่าเรื่องพวกหมาป่า
“พวกเขาฆ่าลอเรนซ์”
“ฉันเข้าใจว่าเรื่องนี้เกินจะรับไหว ฉันไม่ว่าอะไรเธอหรอก แต่เราย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้”
อิริน่าหันไปสบตากับเกลพร้อมกับใบหน้าที่แสนเจ็บปวด เกลที่เห็นใบหน้าของอิริน่าก็รับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดของเธอ เกลเข้าสวมกอดกับอิริน่าเพื่อปลอบโยนเธอ
“ขอบใจเธอมากนะ เธอเป็นคนดีจริงๆ ”
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ เขาจะอยู่ในใจเธอตลอดไป เป็นที่รักและจดจำ”
“ขอบใจนะ”
อิริน่าที่ได้ยินคำพูดของเกลก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย เกลที่เห็นก็ยิ้มกว้าง เธอดีใจที่เคลียร์กับอิริน่าได้ ไม่จำเป็นต้องสร้างศัตรู ให้ทุกอย่างแย่ลง อิริน่าเดินไปยืนข้างเครทกับธัญญ่าพวกเขาจึงช่วยปลอบเธออีกที
“พี่เกลลล”
เกลรับแรงประทะจากการกอดของหนึ่งในสมาชิกของบ้านคัลเลนที่ถูกส่งตัวไปอยู่กับญาติ เพราะต้องฝึกควบคุมตัวเอง
“ไงจ้ะสาวน้อย เป็นไงบ้าง”
ทุกคนต่างยิ้มเมื่อบรีโผลเข้ากอดเกลอย่างเต็มแรง
“สบายดีมากๆเลยค่ะ ทุกคนดีกับหนูมากเลย แต่หนูก็คิดถึงทุกคนที่นี่นะคะ หนูดีใจมากเลยที่ได้มาานแต่งของพี่ ยินดีด้วยนะคะ จุ๊บ”
“ถึงเนื้อถึงตัวเกินไปแล้ว”
เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมออกแรงดึงเสื้อบรีให้ออกห่างจากภรรยาของเขา
“ฮ่าๆๆพี่เอ็ดเวิร์ดหวงหรอ ไม่เป็นไรๆ เป็นหนูก็หวง แฟนสวยขนาดนี้”
“ปากหวานนะเรา ไปฝึกสกิลหยอดมาจากไหนรึ”
“บรีเป็นแบบนี้อยู่แล้ว พอเริ่มคุมตัวเองได้นิสัยร่าเริงก็กลับมาเป็นปกติ”
คาร์เมนพูดบอกออกมา โดยมีคนที่กำลังถูกพูดถึงยิ้มแก้มปริอยู่
เมื่อทักทายแขกในงานเกือบหมดก็ถึงเวลาให้ทุกคนได้อวยพรบ่าวสาว และถ้าเธอจำไม่ผิด เอ็มเม็ตต์จะอวยพรเป็นคนแรก
และไม่ทันได้คิดทบทวน เอ็มเม็ตต์ก็ลุกขึ้นไปยังเวทีจริงๆ
“ฮะโหลๆ ได้ยินไหม ขอให้ทุกคนดื่มให้กับน้องสะใภ้ของผม ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวเราอย่างเป็นทางการ ต่อไปนี้เธอกับฉันเราจะได้เล่นสนุกกันได้อีกเยอะเลย ฮึๆๆ”
เอ็มเม็ตต์อวยพรด้วยรอยยิ้มกว้างและขำนิดหน่อยด้วยความดีใจ แต่ทำเอาแขกหลายๆคนงงนิดหน่อยกับคำพูดของเขา แต่คนที่โดนพูดถึงก็ยิ้มขำๆตอบกลับเขาไป
“เกลก็เหมือนแสงสว่างที่มาจุติที่โรงเรียน ทุกคนต่างชอบ อยากเป็นเพื่อนกับเธอ และอยากเป็นแฟน แต่ไม่คิดว่าเธอจะสามารถดึงดูดเจ้าชายของโรงเรียนได้ และได้ไปครอง แรกๆทุกคนก็อิจฉา ฉันก็นิดหน่อย ฮ่าๆๆ แต่ทุกคนต่างรู้ว่าไม่มีคู่ไหนจะเหมาะสมกันเท่าคู่นี้แล้ว”
เกลส่งยิ้มให้เจสซิกาหนึ่งในเพื่อนสนิทที่สุดของเธอ
“ผมรู้ว่าลูกของผมเจอคู่แท้ของเธอแล้ว เขาจะเป็นคนที่คอยดูแลลูกสาวของผมในตอนที่ผมไม่อยู่แล้ว และผมเชื่อว่าเขาจะทำให้เธอมีความสุขมากที่สุด เพราะถ้าเขาทำให้เธอเศร้า ให้นายจำไว้ว่าฉันมีปืนลูกซองอยู่ที่บ้าน และฉันพร้อมจะยิ่งทุกเมื่อ ขอให้ลูกมีความสุข"
เกลขำออกมาเมื่อได้ยินคำอวยพรพร้อมคำขู่จากพ่อของเธอ เอ็ดเวิร์ดเองที่โดนขู่ก็ยิ้มขำออกมา
“ขอบคุณทุกท่านที่มาเป็นพยานในงานแต่งของลูกสาวฉันนะคะ ฉันรู้ว่าลูกสาวที่น่ารักของฉันได้เจอคู่แท้ของเธอแล้ว ฉันมองออกว่าลูกสาวของฉันรักเขามากแค่ไหน และเขาเองก็รักลูกสาวฉันมากแค่ไหน ต่อจากนี้ไปคงต้องฝากลูกของฉันไว้กับเธอแล้ว คอยดูแลปกป้องซึ่งกันและกันด้วยนะจ๊ะ แค่นั้นฉันก็มีความสุขแล้ว”
เกลยิ้มกว้างให้กับคำอวยพรของแม่ของเธอ เธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นผู้เก็บรวบรวมข้อมูลได้ทุกอย่างทั้งความรู้สึกของเธอที่เป็นลูกและของสามี แม่ของเธอคอยดูแลเอาใจครอบครัวนี้ให้มีความสุขอยู่เสมอ
“ในเมื่อเราเป็นพี่น้องกันแล้ว เธอต้องตามแฟชั่นบ้างนะ กระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้า ไม่เอาพยักหน้าอย่างเดียวแล้วนะ”
เกลยิ้มขำกับอลิซที่พูดเหน็บๆเธอ อลิซคงเก็บมาจากที่เธอไปช็อปปิ้งกับเขาเธอทำเพียงพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเดียว
“ขอขอบคุณเจนและทอมที่สร้างสาวน้อยที่แสนดี ที่จะมาอยู่กับเรา เราจะดูแลปกป้องเธอไปตลอดกาล”
เอสเม่พูดคำสัญญาของเธอที่มีต่อเกลออกมา ทุกคนต่างตบมือให้กับเธอ
“มันเป็นเรื่องพิเศษสุดๆ ที่เราได้เจอใครสักคน ที่เราสามารถฝากวิญญาณและหัวใจเอาไว้ได้ คนที่ยอมรับผมอย่างที่ผมเป็น ผมคล้ายกับเฝ้ารอมานานแสนนานที่จะผ่านจุดนี้ไปได้ เมื่อมีเกล เหมือนกับผมได้เริ่มก้าวใหม่”
เกลมองสบตากับเอ็ดเวิร์ดที่ยืนกล่างคำในใจกับทุกคนเธออมยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังคำพูดที่แสนจะแปลได้ว่าเขารักเธออยู่ทุกประโยค
“ขอเชิญดื่มให้เจ้าสาวแสนสวยของผม นับเวลาที่ผมขออยู่กับคุณ นับเป็นปีคงไม่พอ ขอเริ่มด้วยนิรันดร”
เกลยิ้มกว้างเมื่อเอ็ดเวิร์ดพูดจบ เขาทำเธอเขินจนจะมุดลงโต๊ะอยู่แล้ว แบบนี้ทุกคนก็คงรู้กันหมดแล้วว่าใครหลงใคร
เกลกับเอ็ดเวิร์ดเต้นรำกันเบาๆอยู่บนฟอร์ท่ามกลางคนอื่นๆที่เต้นกันอย่างสนุกสนาน เกลฝั่งหน้าของเธอไปกับอกของเอ็ดเวิร์ด เขาเองก็วางหัวลงบนหัวของเธอ
“นายพูดแบบนั้นทุกคนจะรู้นะว่านายหลงฉันมาก”
“หึหึ มันคือเรื่องจริงหนิ แล้วเธอหล่ะ”
“ฉันหลงนานมาตั้งนานแล้ว”
“ตั้งแต่เมื่อไร”
“ถ้าให้นับคงไม่ได้ แต่ให้นายรู้ไว้ว่ามันนานมากจริงๆ”
“ฉันเชื่อเธอ”
“เย้!!! แปะๆๆๆ”
เสียงปรบมือและเสียงแสดงความดีใจด้วยดังขึ้นที่หน้าบ้านของคัลเลนเมื่อพวกเขาออกมาส่งเกลกับเอ็ดเวิร์ดเพื่อไปฮันนีมูนกัน เกลโผลเข้ากอดพ่อกับแม่ของเธอที่มาส่งด้วย
“เขาไม่ยอมบอกว่าจะพาลูกไปไหนเหรอ”
“ไม่ค่ะ นี่เป็นเซอร์ไพรส์ค่ะแม่”
“ดูแลตัวเองด้วยนะลูก”
“ค่ะ หนูรักพ่อกับแม่นะ”
เกลกอดลาพ่อกับแม่อีกครั้ง แล้วพวกเขาก็หลบทางไป เกลเห็นอลิซยืนอยู่ท้ายรถเธอจึงเดินเข้าไปหา
“ฉันเตรียมของให้เธอแล้ว”
“แล้วของฉันหล่ะ”
เกลพูดขึ้น เธอรู้ว่าจะมีฮันนีมูนอยู่แล้วจึงแอบจัดกระเป๋ามาด้วย แล้วบอกอลิซไว้
“ฉันจัดให้ใหม่แล้ว”
เกลตาโตทันทีที่ได้ยิน อลิซเล่นเธอแน่เลย เอ็ดเวิร์ดที่เห็นสถานการณ์จึงเข้ามาโอบไหล่ของเธอไว้ เกลหันหน้าไปทำหน้าเศร้าใส่เอ็ดเวิร์ดทันที เอ็ดเวิร์ดจึงพาเธอไปขึ้นรถ
“โชคดีจ้ะ”
เกลหันไปส่งยิ้มให้อลิซที่อวยพรมา แล้วรถของพวกเธอก็เคลื่อนตัวออกมาโดยมีเอ็ดเวิร์ดเป็นคนขับ
“จะไปไหนหรอ”
“เธอเดาสิ”
“แล้วถ้าฉันเดาถูกหล่ะ”
“งั้นก็มีความสุขมากๆ ฉันก็พอใจแล้ว”
“อยู่แล้ว ฉันมีความสุขมากแค่ได้อยู่กับนาย ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม”
ตอนนี้เกลอยู่กับเอ็ดเวิร์ดในแท็กซี่ในประเทศบราซิล เกลตื่นเต้นกับทุกอย่างข้างทางที่เธอไม่เคยเห็นทุกคนดูมีความสุขกัน
เกลส่งยิ้มให้กับเอ็ดเวิร์ด จับมือของเขาที่พาดอยู่ที่คอของเธอ
“จอดตรงนี้เลย”
เอ็ดเวิร์ดที่เห็นว่าเกลสนใจจึงให้จอดรถ และพวกเขาก็ลงเดินกัน
“คิคิๆ พวกเขาน่ารักกันจัง”
เกลหัวเราะและยิ้มออกมาเมื่อเธอเดินเข้ามาในถนนที่เ็มไปด้วยผู้คนที่สนุกสนานกับการร้องรำทำเพลง ชายหญิงหลายๆคู่เต้นกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางเสียงเพลง เดินมาสักพักเกลก็เห็นชายหญิงหลายคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม เกลเงยหน้าส่งยิ้มให้กับเอ็ดเวิร์ด เขาเองก็ยิ้มให้กับเธอเหมือนกัน
เกลออกแรงดึงมือของเอ็ดเวิร์ดให้เขาเข้ามาใกล้เธอ เธอโอบแขนไปรอบคอเขาแล้วมองจูบอันหวานล่ำให้กับเขา ทั้งคู่ยืนจูบกันจนไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เอ็ดเวิร์ดผละจูบออกจากเกลก่อนแล้วจับมือเธอจูงเดินต่อไปยังจุดหมายของเขา
เดินมาได้ไม่นานเอ็ดเวิร์ดก็พาเกลลงไปในเรือสปีดโบ๊ทรำหนึ่ง เกลยิ้มออกมาให้เขา มองดูสามีแสนเท่ของเธอขับเรือไปในทะเลกว้าง
“นั่นเกาะเอสเม่ ของขวัญแต่งงานที่คาร์ไลล์ให้เรา”
“ว้าว พวกนายนี่รวยกันจริงๆ”
“ฮ่าๆๆ”
เอ็ดเวิร์ดขำออกมากับคำชมของเกล เขาเร่งความเร็วของเรือเพิ่มขึ้นเพื่อให้ถึงเกาะเร็วๆ เกลลงจากเรือเดินตรงไปยังบ้านหลังสวยที่เปิดไฟเอาไว้ มันสวยมากและเหมือนกับในหนังจริงๆ
“อ๊ะเดี๋ยวก่อน”
เอ็ดเวิร์ดที่ถือกระเป๋าใบใหญ่สองใบตามหลังเกลมาร้องขึ้นเมื่อเกลกำลังจะเดินเข้าบ้าน เขาวางกระเป๋าลงแล้วช้อนตัวเกลขึ้นอุ้มแนบอก
“ฮ่าๆๆ ต้องทำขนาดนี้เลยหรอ”
“มันเป็นธรรมเนียมไง”
เอ็ดเวิร์ดอุ้มเกลเดินเข้ามาในบ้าน เดินสำรวจห้องต่างๆจนมาหยุดที่ห้องนอนที่มีเตียงสีขาวหลังใหญ่ตั้งอยู่ เอ็ดเวิร์ดปล่อยเกลลงยืน เกลยืนหันหน้าสบตากับเขา เธอยิ้มกว้างออกมา ใบหน้าของเอ็ดเวิร์ดค่อยๆเคลื่อนเข้ามาหาเธอเรื่อยๆ จดริมฝีปากของทั้งสองแตะกัน ความรุนแรงของรสจบค่อยๆเพิ่มขึ้น ริมฝีปากทั้งสองขบเม้มกันจนเกิดเสียงดัง มือของเกลโอบไปที่คอของเอ็ดเวิร์ดและมือของเอ็ดเวิร์ดโอบไปที่เอวบางของเกล
“ฉันอยากเล่นน้ำ”
เกลผละจูบออกจากเอ็ดเวิร์ดแล้วพูดออกมาเสียงเบาให้ได้ยินเพียงสองคน เอ็ดเวิร์ดยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยินสิ่งที่เกลต้องการ เกลเองก็ยิ้มกว้างออกมา
“ได้ครับผม”
เอ็ดเวิร์ดช้อนตัวเกลขึ้นมาอุ้มอีกครั้ง แล้วเร่งความเร็วไปยังทะเลที่อยู่หน้าบ้าน เมื่อมาถึงเขาก็ค่อยๆเดินลงไปในน้ำทั้งที่อุ้มเกลอยู่ เกลยิ้มกว้างแล้วจับหน้าของเอ็ดเวิร์ดมาจูบอีกครั้ง ความเย็นจากน้ำทะเลในยามค่ำคืนที่มืดมิดก็ไม่สามารถลดความเร้าร้อนของชายหญิงที่พึ่งแต่งงานกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนได้ เสื้อผ้าของทั้งสองคนที่ถูกถอดให้กันและกันด้วยแรงของแวมไพร์ เศษเสื้อผ้าที่ขาดล่องลอยไปตามสายน้ำและคลื่นที่กระทบฝั่งอยู่ตลอด แต่ไม่สามารถสร้างความสนใจให้กับสองร่างที่บดเบียดเข้าหากันอยู่ในน้ำได้ ริมฝีปากสองคู่ไม่ได้ละออกจากกัน แม้มือแกร่งจะลูบไล้ไปตามสัดส่วนร่างกายอันบอบบาง ขาเรียวถูกยกเกี่ยวขึ้นมาที่เอว แล้วคลื่นทะเลรอบตัวก็ยังสู้ไม่ได้กับจังหวะของทั้งสองร่าง
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหนที่เอ็ดเวิร์ดอุ้มเกลกลับเข้ามาในบ้านและอยู่บนเตียงกันจนถึงเช้าและถัดไป วันแล้ววันเล่าที่พวกเขาไม่ได้ออกจากห้องนั้นอีกเลย ความรุนแรงของความรักของแวมไพร์หนุ่มและแวมไพร์สาวทำให้เตียงชั้นดีหักและผ้าขาดกระจุ๊ย เมื่อเตียงไม่สามารถใช้งานได้อีกพื้นที่รอบห้องจึงถูกใช้เป็นพื้นที่แสดงความรักของทั้งสองคน
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
“การป็นแวมไพร์เนี่ย ไม่เหนื่อย ไม่หิว ไม่จำเป็นต้องหยุดพัก แล้วแบบนี้เราจะหยุดยังไง”
เกลที่ได้ยินเสียงนาฬิกาดังบอกเวลาว่าแปดโมงแล้ว และดูจากแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาในห้องที่เธอกับเอ็ดเวิร์ดนอนกอดกันอยู่บนพรมที่พื้น
“หึหึ โรซาลีกับเอ็มเม็ตต์ใช้เวลาตั้งหนึ่งปีถึงให้เราเข้าใกล้ได้ในระยะ5ไมล์”
“เราอยู่ไกลจากพวกเขาก็ไม่ต้องหยุดก็ได้ใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
เกลยิ้มออกมาเมื่อเอ็ดเวิร์ดเข้าจู่โจมเธออีกรอบ และอีกรอบจนไม่รู้ว่าวันเวลานั้นผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่ตัวเธอเองก็มีความสุขมากๆเช่นกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ไม่มีnc ที่นี่เด็กดีน้าาา แค่นี้ไรต์ก็เขินๆแล้ว
ที่เหลือไปจินตนาการเองงงงงงง
ขอบคุณทุกเม้นต์และกำลังใจค้าบบบ
ไรต์จะปรับแก้ไขเรื่อยๆนะ
ตรวจคำผิดแล้ว
ความคิดเห็น