คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่8
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
“เกลตื่นได้แล้วลูก เช้าแล้ว เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ ”
เจนทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกส่วนตัวให้กับนักเรียนป้ายแดงที่จะไปโรงเรียนวันแรก เธอเข้ามาเปิดหน้าต่างห้องของลูกสาวและปลุกลูกสาวให้เตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้ว มีเพียงแสงอ่อนที่เข้ามาในห้องเท่านั้น ดูเหมือนวันนี้ท้องฟ้าจะไม่ค่อยโปร่งเท่าไร อีกไม่นานคงครึมกว่าเดิม
“ตื่นแล้วค่ะแม่”
“ตื่นก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว แม่จะเตรียมมื้อเช้าให้”
เกลพยักหน้าแล้วลุกขึ้นพับผ้าห่มจัดที่นอนแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ เจนวางกระเป๋าเงินใบใหม่ที่เธอซื้อมาเป็นของขวัญเข้าโรงเรียนวันแรกของเกล ซึ่งในนั้นก็บรรจุเงินค่าขนมสำหรับไปโรงเรียนไว้จนเต็มแต่ก็ไม่ล้นออกมาจนเกินไป แล้วเดินออกจากห้องไปเตรียมมื้อเช้าต่อ
เกลที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็มาเก็บของใส่กระเป๋าเป้ของเธอและสังเกตเห็นกระเป๋าเงิบใบใหม่อยู่บนโต๊ะ ซึ่งเธอชอบมันมาก ทั้งรูปทรงสีดีไซน์ของมันเธอชอบแบบนี้ เจนคงแอบซื้อมาไม่ให้เธอรู้เป็นของขวัญให้เธอ เกลเก็บมันใส่กระเป๋าเป้ด้านในสุดแล้วเดินลงไปข้างล่าง
“มาเร็วลูก แพนเค้กกำลังร้อนๆ”
เกลนั่งลงตามคำบอกของเจนแล้วลงมื้อทานมือเช้าทันที
“ขอบคุณสำหรับของขวัญค่ะแม่”
“ลูกชอบมันไหม พ่อเป็นคนออกเงินซื้อนะ แม่เป็นคนเลือก”
ทอมถามขึ้น เขาคุยกับภรรยาเรื่องของขวัญไปโรงเรียนวันแรกของลูกสาว และสรุปว่าเป็นกระเป๋าเงิน ทอมจึงให้เจนไปซื้อตามที่ลูกชอบโดยไม่ให้เกลรู้ เพื่อที่จะให้เธอวันนี้
“ชอบมากค่ะ ถูกใจหนูมากๆเลย โดยเฉพาะเงินข้างใน ฮ่าๆๆๆ”
เกลพูดขึ้น และแซวถึงเงินในกระเป๋าที่พอให้เธอซื้อของกินได้หลายเดือน
“อันนั้นก็ของพ่อนะ”
ทอมพูดกระซิบกับลูกสาวสองคนขณะที่เจนกำลังเดินมา
“กระซิบกระซาบอะไรกัน พ่อลูก”
“เปล่า แค่บอกลูกให้ห่างๆพวกคนหล่อๆไว้ คนหล่อไว้ใจไม่ได้ แต่ยกเว้นพ่อคนหนึ่งนะ ฮ่าๆๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ พ่อคะ ทำไมต้องห่างด้วยล่ะคะ หนูพุ่งเข้าหาเลยไม่ดีกว่าหรอ”
“ไม่ดี ไม่ดีสุดๆ ลูกต้องเชื่อฟังพ่อนะ ผู้ชายน่ะไว้ใจไม่ได้”
ทอมพูดออกมาอย่างหนักแน่น แต่ก็ทำให้เกลยิ้มขำๆอยู่ดี
“กินเถอะลูก ไม่ต้องไปฟังหรอก พูดไม่ดูตัวเองเลยว่าก็เป็นผู้ชาย ลูกอยู่โรงเรียนก็ใช้ชีวิตให้มีความสุขก็พอ พ่อกับแม่เชื่อใจลูก”
“แน่นอนค่ะ หนูจะไม่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง”
.
.
.
.
.
.
.
“บายบ๊าย ขับรถดีๆนะลูก”
เจนกับทอมออกมายืนโบกมือลาลูกสาวที่กำลังขับรถออกจากบ้านไปโรงเรียน
“บ้านดูเงียบเหงาไปเลยนะที่รัก”
ทอมพูดขึ้นแต่ตาก็ยังจ้องมองรถที่ลูกสาวขับอยู่
“ใช่ค่ะ แต่ก็ให้ลูกไปใช้ชีวิตของลูกบ้าง เราไม่ได้อยู่กับเธอไปตลอดชีวิตนะคะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เกลขับรถออกมาจากบ้านใช้เวลาประมาณ30นาทีก็ถึงหน้าโรงเรียน วันนี้ผิดจากวันที่เธอมาสมัครเรียนลิบลับเลย เด็กวัยรุ่นประมาณเกือบร้อยคนยืนอยู่บริเวณทางเข้าโรงเรียนและลานจอดรถ เกลขับรถเข้าไปหาที่จอดรถทันที รถที่ขับพอดึงดูดสายตาจากคนอื่นๆได้บ้างแต่ไม่มาก นักเรียนในโรงเรียนนี้ส่วนใหญ่ก็เป็นคนในเมืองนี้ คงไม่เคยเห็นรถเธอ เพราะฟอร์คเป็นเมืองที่มีประชากรไม่มากเท่าไร วัยรุ่นเองก็ด้วยมีไม่เยอะไปกว่าผู้ใหญ่ในเมือง
พอหาที่จอดได้เรียบร้อยเธอก็ดับเครื่องรถ แล้วหยิบกระเป๋าเปิดประตูลงจากรถ พอปิดประตูเรียบร้อยเกลก็พบเข้ากับสายตาหลายสิบคู่ที่มองมาทางเธอ เธอลองสำรวจตัวเองก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
‘ซิบก็รูดแล้ว รองเท้าก็ใส่ หรือหน้าเปื้อน’
เกลหันกลับไปดูเงาในกระจกหาสิ่งปกติของหน้า ก็ไม่เห็นมีอะไร
‘ช่างมัน คงไม่เคยเจอเด็กนอกเมืองมั้ง หรือว่าจ้องเพราะฉันสวย ต้องอย่างหลังแน่นอน’ (เรื่องมั่นใจยกให้น้องไปค่ะ:ไรต์)
เกลพูดกับตัวเองในใจแล้วยิ้มขำเล็กน้อย พอใจกับความคิดตัวเอง แล้วออกเดินเข้าไปในอาคารโรงเรียนตรงไปห้องธุรการ เพราะเธอต้องไปเอาตารางเรียนของเธอ ซึ่งจากที่เคยมาแล้วจึงเดินไปได้โดยไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากใคร ระหว่างทางเธอก็ถูกสายตาหลายคู่จ้องมองตลอดเวลาที่เดินผ่านพวกเขา
‘สงสัยต้องทำความคุ้นชินไว้สะแล้ว หรือไม่ได้เจอคนเยอะๆนานไปนะเรา’
เกลยังพูดกับตัวเองต่อ แล้วเดินหลบหลีกผู้คนมากมายที่ยืนอยู่ระหว่างทางไปห้องธุรการ พอมาถึงเกลว่าระหว่างทางคนเยอะแล้ว หน้าห้องกับในห้องธุรการเยอะกว่าอีก เกลต้องเดินไปต่อแถวเพื่อรอคิวเข้าคุยกับเจ้าหน้าที่ ซึ่งอีกประมาณสิบคนก็ถึงคิวเธอ เธอยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูก็เห็นว่ายังมีเวลาอยู่
จนในที่สุดก็ถึงคิวเธอ เธอได้ตารางเรียนกับหนังสือหลักฐานว่าเธอลงวิชาแต่ละวิชามา เจ้าหน้าที่บอกให้เอาไปให้ครูประจำวิชา เป็นบัตรผ่านเข้าเรียนและเป็นการเช็คจำนวนคนของผู้สอนด้วย ส่วนหนังสือจะได้ที่ห้องเรียน เกลเดินออกมาจากห้องธุรการก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่งเข้าเพราะเธอมัวแต่ดูชื่อวิชาแรกที่จะเรียน
“โอ๊ะ!! ขอโทษที ไม่ทันระวังน่ะ”
เกลที่ชนอุทานขึ้นแล้วกล่าวขอโทษออกไป ดีที่เธอใส่ของไว้ในกระเป๋าหมดแล้วยกเว้นตารางเรียนที่ถืออยู่ ไม่งั้นของคงกระจายเต็มพื้นเพราะชนแรงพอตัว ตัวเกลไม่เจ็บอยู่เพราะเธอแข็งแรงกว่าคนธรรมดาแล้วก็ยังชินชากับความเจ็บปวดที่ศูนย์ทดลองบ้านั้นทำกับเธอ แต่ไม่รู้ว่าคู่กรณีจะเป็นอะไรไหม ก็ขอโทษไปก่อนแล้วกัน
“ไม่เป็นไรครับ”
เกลพึ่งสังเกตว่าคนที่เธอชนเป็นผู้ชาย น่าจะมีเชื้อสายชาวเอเชียด้วย คงเป็นลูกครึ่ง
"เธอคงเป็นเด็กใหม่สินะ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน"
“ใช่ฉันพึ่งเข้ามาใหม่ ฉันอบิเกล นายหล่ะ”
“ฉันเอริค ยินดีที่ได้รู้จัก”
แล้วเอริคก็ยืนมือออกมาให้เธอจับ เกลก็ไม่ขัดข้องอะไร แต่ชื่อมันช่างคุ้นเคย
‘อ๋อออ เพื่อนในแก๊งของแม่นางเอกนี่เอง ก็ว่าคุ้นหน้า’
เกลก็ว่าอยู่ว่าหน้าคุ้นๆ เหตุการณ์เองก็คุ้นๆ หรือหมอนี่จงใจสร้างสถานการณ์นะ แต่ช่างเถอะเธอก็ไม่ได้เสียหายอะไร
“เธออยู่เกรด10ใช่รึป่าว”
“ใช่”
“โอเค งั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน ตามมาเลย วิชาแรกเธอเรียนอะไรหล่ะฉันจะพาไปส่ง เธอน่าจะยังไม่รู้ห้อง”
“ขอบใจนะ วิชาแรกฉันเรียนชีวะ01”
“โอเค ตามฉันมาเลยคนสวย”
เกลยิ้มรับคำชมแล้วออกเดินไปพร้อมกับเอริค ดูท่าหมอนี่จะชอบแซวสาวๆไปทั่วสินะ
เอริคเดินพาเธอผ่านหลายห้องจนมาถึงห้องที่มีคำว่าBiology ติดอยู่บนของประตูด้านบน เธอคิดว่าก็ดีมีชื่อบอกก็ดี เธอจะได้หาง่ายๆ แต่ต้องดูอีกว่าตรงกับในตารางเรียนไหม ถ้าตรงก็ดีเลย
“โอเค ถึงแล้ว ไว้เจอกันมื้อกลางวันนะอบิเกล”
“โอเคขอบใจมากนะเอริค”
เกลบอกลาเอริคแล้วเดินเข้าไปในห้อง เธอได้ยินเสียงนักเรียนที่อยู่ในห้องที่มีเยอะพอสมควร แต่เธอสนใจแค่ครูประจำวิชาเท่านั้นจึงมองแต่เขา ไม่ได้สนใจมองนักเรียนในห้อง
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับนักเรียน บัตรผ่านหล่ะ”
เกลที่ได้ยินก็ส่งใบลงวิชาเรียนให้ครูสอนแล้วเขาอ่านดูความถูกต้องแล้วก็หยิบไปวางไว้บนโต๊ะ พร้อมส่งหนังสือชีวะให้เธอ
“โอเค คุณเวทเทอร์ คุณผ่าน หาที่นั่งได้ตามสบาย”
“ขอบคุณค่ะ”
เกลรับหนังสือมา แล้วมองเข้าไปในห้องหาที่นั่งให้ตัวเองทันที เธอกวาดสายตาไปเรื่อยๆจนกระทั่งเจอกับสายตาคู่หนึ่งที่จ้องเธออยู่ ใบหน้าของเขานั่นเตะเข้าเต็มลูกตาเธอมาก หน้าขาวซีดแทบจะเหมือนกระดาษเอสี รูปหน้า ที่เข้ากับเครื่องบนใบหน้านั้น กล่าวได้ว่าหล่อเฟอร์เฟคสไตล์พระเอกของเรื่องเลยจริงๆ ใช่ เขาคือ 'เอ็ดเวิร์ด' พระเอกเทพบุตรสุดหล่อของเรื่อง omg เกลไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะเจอเขาจริงๆ
เกลเดินเข้าไปในซอยที่ผ่านโต๊ะที่เขานั่งอยู่ เธออยากรู้ว่าถ้าเข้าใกล้ๆจะรู้สึกถึงไอเย็นๆจากตัวเขาจริงไหม แต่ที่เธอไม่รู้ก็คือ มีคนเดินตามหลังเธอมาด้วยเพื่อหาที่นั่ง และมีคนเดินมาในซอยข้างหน้าเธอเพื่อจะออกไปเหมือนกัน และมันทำให้เธอตกอยู่ตรงกลาง ไม่สามารถเดินหน้าหรือถอยหลังได้
“เอ่อ…”
เกลกำลังจะเอ่ยปากขอทาง แต่คนที่ตามหลังเธอมาพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“เธอจะนั่งนี่ใช่ไหม งั้นหลบฉันหน่อย”
เหมือนจะเป็นประโยคข้อร้องแต่ เธอคนนั้นกับดันให้เธอนั่งลงตรงที่ว่างข้างพ่อพระเอกทันที เกลที่ยังตกใจอยู่ก็นั่งตัวแข็ง ค่อยๆหันหน้าไปหาคนที่อยู่ข้างๆทันที ก็เจอเข้ากับสายตาที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันไปหาที่อื่นนั่งเอง”
เกลขอโทษพ่อพระเอกที่เธออาจจะทำให้เขารำคาญ
“ไม่เป็นไร”
เกลที่เตรียมจะลุก ก็ได้ยินเสียงทุ้มจากคนข้างๆเอ่ยขึ้นมาก่อน จนเธอต้องตีความว่าไม่เป็นไรของเขานี่รวมเรื่องไหนบ้าง เรื่องที่เธอก่อความรำคาญ หรือเธอนั่งตรงนี้ได้ไม่เป็นไร เธอหันหน้าไปมองเขาอีกรอบแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับอะไรส่งมาอีก เธอจึงเลือกจะลุกดีกว่า แต่ก็มีเสียงสั่งให้นักเรียนทุกคนนั่งที่ขึ้นมาก่อนเธอจึงจำใจต้องนั่งข้างเขา
‘ไม่เป็นไร ครั้งหน้าค่อยเปลี่ยนที่นั่ง’
เกลพูดกับตัวเองแล้วเตรียมอุปกรณ์ขึ้นมาเรียน ชั่วโมงแรกอาจารย์แกแนะนำตัวเอง แนะนำวิชาที่จะสอน แล้วก็เริ่มสอนเลย แต่แกว่าจะไม่สั่งงานเพราะเป็นวันแรก นักเรียนก็โอเคกัน เกลนั่งเรียนไปเรื่อยๆไม่ได้คิดอะไรเพราะยังสนใจที่อาจารย์สอนอยู่ จนแกสั่งให้จดตามบนกระดาน เกลจึงก้มลงจะหยิบกระเป๋าข้างล่างข้างตัวเธอ ก็หันมาเจอสายตาเอ็ดเวิร์ดที่กำลังมองเธออยู่ จึงทำให้เกลนึกขึ้นได้ว่าเธอนั่งข้างใคร แต่ไม่ให้ผิดปกติเธอจึงหยิบสมุดต่อตามที่เธอตั้งใจไว้ แต่ครั้งนี้เธอยังมีสติสังเกตเขาอยู่ตลอดว่ามองเธออยู่รึเปล่า จนผ่านไป10นาที เขาก็ยังจ้องเธออยู่ เกลจึงไม่ทนหันไปประจันหน้ากับเขาเพื่อถามให้รู้เรื่อง ทำแบบนี้เธออึดอัดนะ เธอมาเรียนถ้าเรียนไม่รู้เรื่องเธอจะโทษเขา
“มองอะไรหนักหนา หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรอคะ”
เกลยิ่งคำถามที่ส่งสัยตามเขาทันที แล้วหันหน้าไปมองกระดานต่อ
‘จ้องยังจะกินฉันอย่างงั้น’
เกลคิดขึ้นมาในใจ และมันทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าเขาอ่านใจคนได้หนิ เธอจึงหันกลับไปมองเขาอีกรอบ แต่เขายังจ้องเธออยู่ แต่นิ่งมากเหมือนเขาไม่ได้ยินที่เธอคิด เอ็ดเวิร์ดที่เจอสายตาของเกลที่สำรวจเขากลับบ้าง จึงถอนสายตาออกแล้วหันไปมองกระดานแทน
ด้านเอ็ดเวิร์ดเขากำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร เธอแปลกมาก แปลกมากจริงๆ เขาไม่ได้กลิ่นจากเธอ กลิ่นที่เขาไม่เคยชอบมันเลยเมื่อเขามาโรงเรียน แต่กับเธอมันไม่มีเลย มีแต่กลิ่นอื่นที่อยู่บนตัวเธอซึ่งเขาเดาว่ามันคือกลิ่นน้ำหอม แต่กลิ่นนั้นมันไม่มี กลิ่นที่เป็นกลิ่น…มนุษย์
‘นี่ นาย คุณชายซีด น้ำแข็งเดินได้ ไอคนหล่อ’
เสียงในความคิดที่เธอพยายามจะส่งไปหาเขา แต่ข้อสันนิษฐานของเธอนั้นเป็นจริง เขาไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย ยังนิ่งไม่ไหวติง มันคงแปลว่า เขาอ่านใจเธอไม่ได้
‘งั้นลองไม้ตายสุดท้าย แวมไพร์ นายเป็นแวมไพร์ใช่ไหม’
และเงียบ นิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนอะไร เขาอ่านเธอไม่ได้จริงๆ เกลรู้ดังนั้นก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ มันดีมากเขาจะได้ไม่รู้ความคิดเธอและไม่รู้ว่าเธอเป็นใครรู้อะไรบ้าง
รอยยิ้มบนใบหน้าของเกลนั้น ไม่ได้รอดพ้นสายตาดุจนักล่าของเอ็ดเวิร์ดไปไหน เขาเห็นมันเต็มตา และมันทำให้เขารู้สึกเป็นผู้แพ้ยังไงยังงั้น ทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาแพ้อะไรเธอ
เกลเมื่อรู้ว่าไม่มีอะไรที่เธอจะต้องกลัวก็นั่งเรียนชีวะด้วยความสุข อาจารย์ถามอะไรเธอก็ยกมือตอบทันที จนตอนนี้เธอเป็นนักเรียนคนโปรดของเขาไปแล้ว ซึ่งเกลก็ได้รับคำชมมาจนตัวเธอจะลอยได้อยู่แล้ว เธอไม่อยากจะบอกเลยว่าเธอเรียนมันมาแล้ว ถึงจะเคยเรียนเป็นภาษาไทย แต่พอเธอเข้าใจฝั่งอยู่ในหัวแล้ว พอมาเรียนเป็นภาษาอังกฤษอีกรอบยังไงก็เข้าใจง่ายเหมือนเรียนมาแล้วอยู่ดี
เสียงกริ่งที่บอกว่าหมดเวลาเรียน อาจารย์จึงปล่อยให้เด็กไปเรียนวิชาต่อไป โรงเรียนที่นี่เรียนสบายมาก เรียนวันละ 6 คาบ คาบละ 1 ชั่วโมง คาบบ่ายส่วนใหญ่ก็เป็นวิชาให้นักเรียนเลือกเรียนเอง (ไรต์คิดเองนะไม่เกี่ยวกับของใคร:ไรต์)
เกลเก็บของใส่กระเป๋า แล้วหยิบตารางเรียนมาดูคาบต่อไปที่เกลจะเรียน มันคือวิชาพละ เกลว่าเธอจะไม่ลงเล่น เพราะว่าไม่อยากใช้แรงมากให้ผิดปกติ
.
.
.
.
.
ตอนนี้เธออยู่ในโรงยิม เธอแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนสแตน ดูเหมือนวันแรกจะไม่มีอะไร อาจารย์ที่สอนมาแค่พูดคุยว่าเทอมนี้จะสอนอะไรบ้างแล้วก็ปล่อยให้ว่าง นักเรียนส่วนใหญ่ก็เลือกจะจับกลุ่มคุยกัน เธอเลยเดินมานั่งที่สแตนเหมือนเดิม เธอมองไปรอบๆ เจอกับนักเรียนหน้าคุ้นตาจากวิชาที่แล้วบางส่วน และนักเรียนไม่คุ้นตาอีกบางส่วน แต่มีคนกลุ่มหนึ่งที่เธอรู้จักดี และสะดุดตามากๆ เธอรู้จักพวกเขาทุกคนเพราะดูชีวิตพวกเขามาหลายภาค ภาคละหลายครั้ง ใครเป็นไงเธอรู้หมด แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ซึ่งเธอพอใจมากๆ เกลนั่งเล่นโทรศัพท์ไปก็ยิ้มไป เธอรู้สึกสายตาที่มองมา แต่เขาไม่รู้หนิว่าเธอคิดอะไร พวกเขาก็ทำอะไรเธอไม่ได้
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC…
น้องของเราจะเก่งมากนะ
ให้สมกับเป็นเหมือนลูกหลานเทพ
บวกสกิลนางเอกไปด้วย555
เรื่องนี้พระเอกนางเอก คือเกลคู่กับเอ็ดเวิร์ดนะ ส่วนเบลล่ามีบทแน่มารอลุ้นว่าจะเป็นยังไง
ขอบคุณสำหรับทุกเม้นและกำลังใจนะ
ถ้ามีตรงไหนผิดหรือมีความเห็นเพิ่มเติมบอกได้นะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งวันต่อวัน มีตอนจบที่คิดไว้แล้ว แต่ระหว่างทางสามารถเพิ่มเติมได้ทุกเมื่อ
สามารถส่งความเห็นไว้ได้ เราอ่านทุกเม้นนะ แต่อาจจะไม่ได้ตอบ ขอบคุณทุกคนที่อ่านน้าาาาา
ตรวจคำผิดแล้ว
ความคิดเห็น