[BLACKPINK] De Vampire

ตอนที่ 9 : VIII [Aparecium]

                                                  

                                                

วันนี้เป็นวันสำคัญของลิซ่านั้นก็คือ 'วันเกิดอายุครบ20ปี' เจ้าของวันเกิดตัวสูงเลยออกมาช้อปปิ้งหาวัตถุดิบที่จะไปทำอาหารไทย

ให้อีกสามคนได้ลองกินเพราะพวกหล่อนบอกเธอว่าไม่เคยกินอาหารไทยเลยสักครั้ง วันนี้ลิซ่าเลยดูตื่นเต้นและกระตือรือร้นเป็นพิเศษกับการโชว์ฝีมือการทำอาหารที่ได้เรียนรู้จากแม่ของเธอ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำมาสี่ห้าปีแล้วก็เถอะ แต่เธอก็ยังมั่นใจในฝีมือตัวเองอยู่ดี

วันนี้เธอเลือกที่จะออกมาซื้อของแค่คนเดียวเพราะว่าอยากจะเซอร์ไพรส์พวกหล่อนโดยที่ไม่ให้รู้ว่าจะทำอะไรให้กินและอีกอย่าง

ถ้าพวกหล่อนมาด้วยมีหวังเธอโดนจับจูบในห้างแน่ๆเดี๋ยวจะไม่มีสมาธิเลือกวัตถุดิบเพราะมัวแต่หลงไหลไปกับการจูบปากพวกหล่อน

ตอนนี้ลิซ่ายืนเลือกน้ำพริกเผาอย่างตั้งใจ แน่นอนว่าที่จะทำก็คือ 'ต้มยำกุ้ง' ซึ่งเป็นอาหารไทยที่คนทั่วโลกชอบทาน และมันก็ทำไม่ยากสำหรับลิซ่า นอกจากต้มยำกุ้งแล้วเธอยังอยากจะทำปูผัดผงกระหรี่ ซึ่งเป็นของโปรดของเธอด้วย 

''เอาปูแบบแกะแล้วดีกว่าจะได้กินง่ายๆ'' ลิซ่าพึมพำกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจหยิบปูแบบแกะแล้วมา1แพ็คใหญ่และตามด้วยวัตถุดิบอีกนิดหน่อยระหว่างที่สองขาก้าวเดินเพื่อเลือกของอย่างอื่นที่ยังได้ไม่ครบสายตาก็เหลือบไปเห็นใครอีกคนที่เธอไม่อยากจะเจอ แต่อีกฝ่ายก็ดันเงยหน้าหันมาสบตากับเธอพอดี.......อิม นายอน ผู้หญิงที่เธอไม่อยากจะเจออีกตลอดชีวิตผู้หญิงที่ทำให้เธอเจ็บ

''ละ..ลิซ่า....'' นายอนเอ่ยเรียกอีกคนด้วยเสียงสั่นเครือแววตาของหล่อนวูบไหว

''..............'' 

ลิซ่าไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพียงแค่เร่งความเร็วและรีบเดินออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด นายอนที่เห็นลิซ่ากำลังจะเดินหนีรีบวิ่งไปหาอีกคนก่อนที่หล่อนจะถือวิสาสะจับแขนลิซ่าให้หยุดเดินเพื่อจะได้คุยกัน...

''..........'' 

''ลิซ่า....เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ....ฉันขอโทษสำหรับเรื่องนั้น....ฉันรู้สึกผิดมากเลยที่ทำให้เธอเจ็บและปล่อยให้เธอทุกข์คนเดียว...ฉันอยากจะไปขอโทษเธอแต่เธอก็ย้ายออกจากที่นั้นและหนีฉันไปที่อื่น เบอร์โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ kakao talk เธอก็บล็อคฉัน...ฉันขอโทษนะลิซ่า..ขอโทษจริงๆ'' นายอนบอกอย่างรู้สึกผิดดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำตาไหลออกมามือที่จับแขนลิซ่าบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ

''........'' ลิซ่ายังคงไม่พูดกับอีกคนถึงแม้ว่าหล่อนจะร้องไห้ออกมา เมื่อก่อนนี้ลิซ่าเกลียดน้ำตาของนายอนมากที่สุดเพราะลิซ่ารักเธอมากและไม่อยากให้อีกคนอ่อนแอ ทุกครั้งที่นายอนร้องไห้เธอจะเป็นคนที่ปลอบหล่อนเสมอแต่ตอนนี้มันไม่ใช่

''ฮึก..มันก็สองปีแล้วนะลิซ่า....ฮือออ.ฉันขอโทษเธอจะด่าจะว่าอะไรฉันก็ได้แต่อย่าเงียบแบบนี้ได้ไหม...ขอร้อง..ฮึก.ฮือ.''

นายอนพูดและร้องไห้ไปด้วยและนั้นทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมามอง ลิซ่าที่เห็นแบบนั้นถอนหายใจก่อนจะลากอีกคนไปที่เงียบๆเพื่อจะได้คุยกัน นายอนร้องไห้ไม่หยุดอย่างไม่อายสายตาใคร 

''พอได้แล้วน่ารำคาญ!!'' หลังจากลากอีกคนมาที่เงียบๆที่ไม่ค่อยมีผู้คนลิซ่าก็ว่าอีกคนออกไปอย่างหัวเสีย แต่ดูเหมือนนายอนก็ยังไม่หยุดแสดงความอ่อนแอ น้ำตาก็ยังไหลออกมาจากดวงตาของหล่อน 

''นี่!!! บอกให้หยุดไง!!!'' ลิซ่าตวาดออกไปเสียงดังเพราะโมโหที่อีกคนยังไม่หยุดร้องไห้ คนที่ควรจะร้องเป็นตัวเธอเองมากกว่า

''ฉะ..ฉัน..ฮึก...ขอโทษ..'' นายอนพยายามพูดและพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ก่อนจะสูดน้ำมูกและมองหน้าลิซ่า เธอกอดอีกคนแน่น

''ลิซ่า..ฮึก...ฉันขอโทษกับทุกอย่างที่ผ่านมา...ขอโทษที่ทิ้งเธอขอโทษที่เห็นแก่ตัว..'' นายอนพูดออกมาเบาๆขณะที่ยังกอดลิซ่าอยู่

''พอเหอะ..ฉันไม่อยากฟัง...รู้อะไรไหมเธอไม่ควรร้องไห้ด้วยซ้ำ ฉันต่างหากที่ต้องร้องไห้เพราะโดนทิ้ง เธอแม่งเห็นแก่ตัวว่ะ!'' 

ลิซ่าผลักอีกคนออกจากตัวเองและมองด้วยสายตาแข็งกร้าว นายอนมองตาของลิซ่าสายตาที่เคยอบอุ่นและมีไว้มองเธอคนเดียวหายไปคิดได้แบบนั้น ความรู้สึกเจ็บในอกก็ตีขึ้นมา นายอนยังเดินเข้าไปใกล้อีกคนและจับมือลิซ่า 

''ใช่ฉันมันเห็นแก่ตัวและก็โง่....โง่ที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนรักที่ดีที่สุด..โง่ที่ทิ้งเธอ..'' 

''พอเถอะนายอน...ปล่อยฉันได้แล้ว..'' ลิซ่าดึงมือตัวเองให้ออกจากการจับกุมของใครอีกคนก่อนที่จะหันหลังและเดินออกไปแต่นายอนก็วิ่งเข้ามาและกอดเธอจากด้านหลังแน่น 

''ฉันขอโทษ....แต่ฉันไม่อยากปล่อยเธอไปอีกแล้ว...'' นายอนพูดความรู้สึกในใจตัวเองออกมาจนหมดหลังจากเลิกกับลิซ่าช่วงแรกๆที่เลิกกันเธอก็ปกติดีแต่หลังจากนั้นสองสามเดือน เธอก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองขาดลิซ่าไม่ได้ ใช่..เธอรู้สึกตัวช้าไปหลังจากที่ไปหาลิซ่าที่หอเจ้าของก็บอกว่าลิซ่าย้ายไปอยู่หออื่นแล้ว ซึ่งเธอก็ไม่สามารถรู้หรือติดต่อลิซ่าได้เลย เพราะลิซ่าไม่มีญาติหรือเพื่อนที่สนิทด้วยสักคน นายอนได้แต่ภาวนาให้สักวันจะเจอลิซ่า และวันนี้ก็มาถึง เธอเลยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยอีกคนไปอีกแม้จะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตาม! 

''อยากรู้อะไรไหมนายอน...ตอนที่เธอทิ้งฉัน ฉันร้องไห้ตั้งแต่เช้าจนมืดอยู่หลายวัน..ฉันเอาแต่คิดถึงเธอ..คิดถึงเวลาเธอยิ้มและจับมือฉัน..ตอนนั้นฉันเหมือนคนบ้าที่รอเธอ...ทั้งๆที่รู้ว่าเธอไม่มีวันกลับมา...เธอทิ้งให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น..วันที่เธอบอกเลิกฉันทำทุกอย่างทั้งขอร้องอ้อนวอน...กอดขาเธอไม่ให้เธอไป..แล้ววันนั้นเธอทำยังไงเหรออิมนายอน...เธอทิ้งฉัน!!..ไม่มีแม้แต่คำว่าขอโทษ!!

เธอทิ้งให้ฉันเจ็บปวดและเดียวดายเข้าใจบ้างไหมความรู้สึกฉันน่ะ!!! เธอเจ็บปวดไม่ได้ครึ่งของฉันด้วยซ้ำ!!!''

 ลิซ่าระเบิดอารมณ์ใส่นายอนหล่อนเม้มปากและก้มหน้ารู้สึกผิดน้ำตาที่หยุดไหลก็ไหลออกมาอีกครั้ง ลิซ่าพยายามไม่ร้องไห้แต่เสียงของเธอก็สั่นไม่น้อย ในแววตาเธอมีแต่ความเจ็บปวดจากสิ่งที่คนตรงหน้าทำกับเธอ นายอนร้องไห้ตัวสั่นหล่อนยกมือขึ้นมาปิดหน้าและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงสะอื้นดังออกมา ลิซ่าทำได้แค่หันหน้าหนีไปทางอื่น

ลิซ่าไม่ได้หันไปพูดอะไรต่อเธอแค่เลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นและรีบเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์อย่างรวดเร็ว เธออยากจะรีบกลับบ้านและไปกอดแฟนของเธอ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกผิดต่อนายอนแต่เธอก็ไม่เหลือเยื่อใยหรืออะไรให้หล่อนอีกแล้ว มีแต่ความว่างเปล่าและปวดร้าวกับสิ่งที่อีกคนเคยทำในอดีต ....

''ครับคุณหนู.....ใช่ครับ....ตอนนี้คุณลิซ่ากำลังจ่ายเงินที่แคชเชียร์อยู่ครับ..เธอไม่ได้ร้องไห้ครับ แต่ผู้หญิงคนนั้นยังร้องไห้ไม่หยุดแต่คุณลิซ่าเดินหนีออกมาก่อนครับ...ครับคุณหนู รับทราบครับ!'' เสียงของลูกน้องที่โทรไปรายงานให้เจ้านายตัวเองฟังถึงสิ่งที่เจอก่อนจะกดวางสายและหันกลับไปสนใจคนที่คุณหนูของเขาให้มาคุ้มกันและรักษาความปลอดภัย

หลังจากวางสายจากลูกน้อง จีซู เจนนี่และโรเซ่ต่างมองหน้ากัน เพราะเรื่องที่ลูกน้องของพวกเธอโทรมารายงานถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาคุยกับลิซ่าแถมยังร้องไห้ใส่อีกคน

''แชงพอรู้นะว่าเป็นใคร..เธอน่าจะเป็นแฟนเก่าของลิสที่เลิกกันไป2ปีแล้ว'' โรเซ่พูดออกมาเพราะลิซ่าเคยเล่าให้เธอฟังถึงแฟนเก่าคนหนึ่งที่ทิ้งลิซ่าไป

''แต่แปลกที่...เธอทิ้งลิซ่าแต่กลับมาร้องไห้ใส่ลิซ่าหรือว่าจะ..''

''เพิ่งจะรู้สึกตัวและอยากกลับไปคืนดี..'' เจนนี่พูุดต่อโรเซ่ 

''แต่ลิซ่าเองไม่ได้อยากกลับไปหล่อนเลยร้องไห้ฟูมฟายอย่างนั้นเหรอ?'' จีซูพูดต่อน้องสาวทั้งสองของตน

''เราควรถามลิซ่าไหม?'' 

''อย่าเลย เรารอให้ลิซ่าสบายใจแล้วบอกเราเองดีกว่า..แค่ลิซ่าทำขนาดนี้ก็น่าจะเชื่อได้ส่วนหนึ่งแล้วว่าลิซ่าเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับยัยนั้นแล้ว''

เจนนี่พูดออกมาอย่างอารมณ์เย็นถึงแม้จะรู้สึกไม่พอใจแต่เธอก็เชื่อใจลิซ่ามากกว่าจะมาระแคะระคายอะไรแบบนี้ 

''วันนี้เธอพูดดีนิเจนนี่~'' 

''แน่นอนก็แฟนฉันน่ารักแถมวันนี้วันเกิดเขาไม่อยากจะอารมณ์เสียเพราะอดีตแฟนของเขาหรอก เหอะ!'' เจนนี่ตอบจีซูออกไปก่อนจะยักไหล่โนสนโนแคร์ 

''แฟนเธอคนเดียวที่ไหนแฟนฉันด้วยต่างหาก'' จีซูพูด

''แฟนแชงด้วย......อยากให้ลิซ่ากลับมาเร็วๆจัง~'' โรเซ่พูดออกมาพลางคิดถึงใครอีกคนเธออยากจะกอดเขาและจูบเขาเต็มทีแล้วไม่อยากให้ห่างกันเลยสักนาที เหมือนเธอและพวกพี่ๆจะเสพติดลิซ่าเข้าไปทุกวันๆ จนถอนตัวไม่ได้แล้วล่ะ!

ลิซ่าลงมาจากรถพร้อมถือถุงพลาสติกที่เต็มไปด้วยวัตถุดิบที่ซื้อมาใช้ทำอาหาร สองขาก้าวเข้าไปในตัวคฤหาสน์ลิซ่าเดินตรงไปที่

ห้องครัวก่อนจะวางถุงพลาสติกในมือลงบนโต๊ะ 

'เราควรจะบอกเรื่องนั้นกับพวกเธอดีไหม' ลิซ่าคิดในใจเกี่ยวกับเรื่องที่ไปเจอนายอน เธอไม่รู้ว่าควรตัดสินใจยังไงถ้าบอกพวกหล่อนบางทีพวกหล่อนอาจจะไม่สบายใจ แต่ถ้าไม่บอกถ้าวันไหนที่พวกหล่อนรู้เองจะแย่กว่าหรือเปล่า? ลิซ่าถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นมาเกาหัวจนยุ่งเพราะคิดยังไงก็คิดไม่ออก

ภายในห้องชั้นบนสุดของคฤหาสน์สามสาวเจ้าของคฤหาสน์กำลังดื่มด่ำกับรสชาติของเลือดสีแดงเข้ม มือสวยค่อยๆยกแก้วไวน์ที่ถูกเติมด้วยเลือดขึ้นมากิน ปล่อยให้มันเข้าปากและรับรสชาติอยู่สักพักก่อนจะกลืนลงไป กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วห้อง แต่สำหรับพวกแวมไพร์มันเป็นกลิ่นคาวที่หอมหวานชวนลิ้มลอง

''คุณลิซ่ากลับมาแล้วครับคุณหนู'' 

''อือ...เดี๋ยวพวกฉันลงไป'' เจนนี่พูดและพยักหน้ารับรู้ก่อนจะวางแก้วลงที่โต๊ะหลังจากดื่มจนหมด

''นานแล้วนะที่เราไม่ได้ออกไปล่ากัน บางทีกินแต่เลือดที่พวกลูกน้องหามามันก็ไม่สดเท่าไหร่'' เจนนี่ยักไหล่และพิงหลังไปกับเก้าอี้ก่อนจะหันไปมองจีซูและโรเซ่

''ค่อยหาเวลาว่างไปสิ....ล่าเองบ้างก็ดีรู้สึกช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้ไปออกกำลังเลย เกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าล่ายังไง' จีซูพูดอย่างติดตลก คงจะเพราะช่วงนี้พวกเธอติดลิซ่าและไม่อยากอยู่ห่างใครอีกคนเลยไม่ค่อยได้ออกไปล่าเหยื่อ แตกต่างจากเมื่อก่อนนี้เมื่อไหร่ที่มีเวลาว่างพวกหล่อนมักจะชวนกันไปล่าเหยื่อเสมอ

''แชงไม่ไปเขตรกร้างนะ เลือดของพวกสัตว์รสชาติแย่สุดๆ แชงว่าเราไปเขต E2X ดีกว่า'' 

''เห็นด้วย~ ไปวันไหนดี? พรุ่งนี้ดีมั้ยจะได้บอกลิซ่าไว้ก่อน'' เจนนี่ตื่นเต้นและถามจีซูกับโรเซ่ออกไป

''เอาสิ'' จีซูตอบรับและยิ้มมุมปาก แค่คิดถึงวันพรุ่งนี้ก็สนุกแล้ว....

เขต E2X จัดทำโดยสภาแวมไพร์ พวกเขาจะซื้อนักโทษจากรัฐบาลมนุษย์คนพวกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นนักโทษคดีร้ายแรงและมีพฤติกรรมรุนแรงไม่มีท่าทีจะปรับตัวให้ดีขึ้น พวกรัฐบาลมนุษย์เลยยอมขายให้กับสภาแวมไพร์ ซึ่งจำนวนเม็ดเงินไม่ใช่น้อยๆ การจะเข้าไปล่าที่นั้นต้องจ่ายเงินเพื่อแลกกับเลือดอันโอชะที่จะได้มาดื่มกิน ที่นั้นเป็นแค่แหล่งล่าอาหารของแวมไพร์ชั้นสูงที่มีเงินจะจ่ายให้กับทางสภาแวมไพร์ แต่กฏคือต้องทำตัวให้เหมือนเป็นนักโทษที่โดนส่งตัวมาและต้องอำพรางการล่าให้ดี เพื่อไม่ให้นักโทษคนอื่นรู้ตัว ไม่งั้นคนพวกนั้นอาจจะสติแตกกันได้ และจะทำให้การล่าหมดสนุก พวกเขาไม่รู้หรอกว่าถูกซื้อมาให้เป็นเหยื่อของแวมไพร์ พวกเขาแค่คิดว่าโดนย้ายที่คุมขังแต่ความจริงแล้วที่นี้คือประตูสู่นรกที่แท้จริง.......

ลิซ่าขะมักเขม้นอยู่ในครัวกับการทำอาหารไทยให้พวกหล่อนได้ลองทาน พวกหล่อนกินน้อยมากๆจากที่เธอสังเกตพวกเธอจะทานแค่อาหารเช้าและเย็นเท่านั้นและกินแค่ไม่กี่คำ อาจจะเป็นเพราะว่าไดเอทรักษารูปร่างแต่พวกหล่อนก็มีรูปร่างดีอยู่แล้ว จากที่เธอได้สัมผัสและเห็นมากับตาตัวเอง 

''อืม....ป้าคะช่วยผัดนี้ให้หน่อยค่ะ'' ลิซ่าส่งถ้วยใบใหญ่ๆที่เธอใส่วัตถุดิบจนครบและปรุงรสเรียบร้อยให้แม่บ้านคนหนึ่งรับไปผัดก่อนจะหันมาทำอย่างอื่นต่อ 

''หอมจังเลย ทำอะไรให้พวกเรากินเหรอ?~'' 

เสียงของโรเซ่พูดขึ้นอย่างออดอ้อนและกอดลิซ่าจากด้านหลังพร้อมกับเอาคางเกยไหล่ หล่อนทำจมูดฟุดฟิดๆและดมกลิ่นอาหารที่ลิซ่าตั้งใจทำ 

''ไม่บอกหรอกเอาไว้ดูตอนทำเสร็จแล้วกันนะ'' ลิซ่าหันไปจุ๊บหน้าผากโรเซ่และหันหลับมาตั้งใจทำอาหารต่อ

''ไม่ยอม~ แล้วฉันละ'' เจนนี่เดินไปใกล้ลิซ่าแล้วชี้ตัวเอง ลิซ่ายิ้มก่อนจะจุ๊บไปที่หน้าผากหล่อนอีกคน

''ไม่โวยวายนะคะเจนดึกกี้~~ นี่ๆพี่ด้วยมานี่เลย'' ลิซ่าดึงมือจีซูเข้ามาก่อนจะจุ๊บหน้าผากจีซูแต่จีซูกลับหลบและจูบปากเธอ

''อื้ม!'' ลิซ่าตกใจที่อยู่อีกคนก็เข้ามาจูบปากแถมยังดูดปากเธอดังจ๊วบจ๊าบไม่อายฟ้าอายดินอีกตะหาก

''นี่!!! พอเลยนะจีซู'' เจนนี่กับโรเซ่ช่วยกันดึงจีซูให้ออกมาจากลิซ่า 

''ฉันว่าไม่ต้องทำอาหารก็ได้นะ กินปากลิซ่าแทนอาหารไปเลยดีไหมพวกเรา?'' จีซูหันไปหาแนวร่วม

''เห็นด้วย//เห็นด้วย'' เจนนี่และโร่เซ่ตอบกลับอีกคนมาอย่างว่องไวและส่งยิ้มมาให้ลิซ่าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

''พอเลยพวกเธอ! ไปนั่งรอดีๆไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นใส่เค้าด้วย ไม่งั้นละก็เค้าจะไม่ยอมจูบพวกเธอสองเดือน!'' 

ลิซ่ายื่นคำขาด พวกเธอได้แต่พยักหน้าและรีบออกไปจากครัวอย่างรวดเร็วเหมือนลูกแมวที่โดนดุว่าจะไม่ให้กินวิสกัส

ยังไงยังงั้น ลิซ่าได้แต่ยืนยิ้มให้กับท่าทางของพวกเธอและหันไปตั้งใจทำอาหารต่อ หลังจากโดนพวกเธอก่อกวน

''คุณหนูครับมีข่าวล่าสุดครับ'' ลูกน้องคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

''ว่ามา'' จีซูลดหนังสือในมือลงและตั้งใจฟังอีกคน

''ตอนนี้แหล่งข่าวบอกว่า มีการประชุมกันลับๆของตระกูลพัค ตระกูลมาร์ตินและพวกแวมไพร์ชั้นต่ำแต่ยังไม่ทราบว่าเรื่องอะไรแต่ผมว่าน่าจะเป็นเรื่องของการล้มกฏการล่านั้นแหละครับคุณหนู เพราะทั้งตระกูลพัคและตระกูลมาร์ตินไม่เคยเห็นด้วยกับกฏหมายนี่อยู่แล้ว แต่ลำพังแค่สองตระกูลอาจจะไม่พอเลยหาพวกเพิ่มโดยการเชิญพวกแวมไพร์ชั้นต่ำมาร่วมประชุม'' 

''แล้วสายสืบที่ส่งไปเป็นใครเหรอ อีกคำถามคือพวกนั้นประชุมกันที่ไหน?'' โรเซ่ถามลูกน้องออกไป

''สายสืบที่ส่งไปคือ คิม ฮันบิน ครับเขามีประสบการณ์และทำงานได้ดี สามารถไว้ใจได้แน่นอน ส่วนที่ๆพวกมันไปประชุมกันคือคฤหาสน์ตระกูลมาร์ตินที่อเมริกาครับ ที่ฮันบินบอกผมมีแค่นั้น ครับคุณหนู'' 

''ขอบใจ...ถ้ามีอะข่าวอะไรอีกรีบมาแจ้งฉันด้วย'' จีซูบอกกลับลูกน้องก่อนที่เขาจะขอตัวออกไป

''ฉันกลัวว่าพวกนั้นจะมีพวกเพิ่มมากขึ้นถ้าเรายังช้า เจ้าพวกนั้นมันยอมทุกวิธีที่จะล้มกฏหมายการล่า แม้กระทั่งวิธีสกปรกๆ''  เจนนี่ออกความเห็นหลังจากที่เงียบมานาน หล่อนทำหน้าจริงจังและพูดด้วยน้ำเสียงตึงเครียด 

''ไม่ใช่แค่เธอหรอก เมื่อเช้าตระกูลเดอลากูร์โทรมาเล่าให้ฟังว่าที่ฝรั่งเศสก็มีเหตุการณ์คล้ายๆที่เกาหลีเหมือนกัน'' จีซูบอกเล่าให้น้องสาวทั้งสองฟัง เกี่ยวกับสิ่งที่ตระกูลเดอลากูร์โทรบอกเธอเมื่อตอนเช้าว่าที่ฝรั่งเศส ก็มีเหตุการณ์ล่าที่ไม่จัดการเหยื่อเหมือนเกาหลีแต่ที่ฝรั่งเศสจะเกิดการล่าขึ้นทุกๆชั่วโมงและเหยื่อที่พวกนั้นเลือกล้วนแต่เป็นผู้หญิงที่อายุประมาน18-25ปี

''พวกมันมีเหตุผลอะไรกันที่ทำเเบบนี้?'' โรเซ่เอียงคอมองพี่สาวอย่างหาคำตอบแต่คิดยังไงพวกเธอก็คิดไม่ออก

''ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็แค่ต้องรอ....ถ้าขืนเราทำอะไรไปตอนนี้อาจจะเป็นที่เพ่งเล็งอาจจะเป็นอันตรายกับตัวเราและก็ลิซ่าได้''

จีซูพูดขึ้นพร้อมน้ำเสียงและแววตาที่วูบไหวเธอกลัวว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลิซ่าจริงๆพวกเธอคงเสียใจมากแน่ๆเพราะขนาดแค่คิดถึงเรื่องที่ไปเจอลิซ่าโดนทำร้ายในวันแรกที่เจอกัน ก็อดจะโกรธและโมโหคนพวกนั้นที่ทำร้ายลิซ่าไม่ได้ถึงแม้ว่าตอนนี้เจ้าพวกนั้นจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วก็เถอะ จีซูหยุดคิดเรื่องนั้นก่อนจะหันไปคุยกับเจนนี่และโรเซ่เรื่องของตระกูลพัคกับตระกูลมาร์ตินต่อ....

อาหารที่ลิซ่าและแม่บ้านช่วยกันทำถูกยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะทีละอย่างๆ พวกมันมีหน้าตาและกลิ่นน่าทานเว้นแต่ว่าทุกคนที่อยู่ในบ้านนี้เป็นแวมไพร์ซึ่งไม่ได้รู้สึกอยากกินหรือชิมรสชาติของอาหารเหล่านั้น มีแค่คนเดียวที่เป็นมนุษย์นั้นคือลิซ่าที่ตอนนี้นั่งยิ้มและมองอาหารฝีมือตัวเองถูกยกมาเสิร์ฟ ลิซ่าหันไปยิ้มให้จีซู เจนนี่และโรเซ่ 

''พวกเธอต้องกินเยอะๆนะเค้าอุตส่าห์ตั้งใจทำถ้ากินน้อยเค้างอนจริงด้วย'' เมื่ออาหารถูกนำมาเสิร์ฟจนครบลิซ่าก็จัดแจงตักใส่จานของพวกหล่อนที่ละคน

''อันนี้เค้าเรียกปูผัดผงกระหรี่และนี่คือต้มยำกุ้ง~'' แววตาลิซ่าสดใสและเต็มไปด้วยความสุขเพราะเธอดีใจที่ได้ทำอาหารให้คนที่เธอรักกิน อาหารทุกอย่างถูกตักใส่จานพวกหล่อนเรียบร้อยโดยลิซ่า 

''ถ้าแชงกินแล้วจะไม่ตายใช่ไหม ฮ่าๆ'' โรเซ่เอ่ยหยอกอีกคน

''อร่อยน๊า~ ลองกินดูสิเค้ารับประกันเลย เจนดึกกับพี่จีซูก็กินด้วยสิมันอร่อยมากเลยนะ'' ลิซ่าส่งยิ้มไปให้อีกคนและนั่งรอฟังความคิดเห็นเกี่ยวกับอาหารของเธอจากพวกหล่อน

''ไหนลองชิมดูสิจะอร่อยสมกับที่โม้หรือเปล่า?'' จีซูตักปูผัดผงกระหรี่เข้าปากและเคี้ยวมันช้า ก่อนจะพยักหน้าเบาและยิ้มให้ลิซ่า

''เป็นไงบ้าง?'' ลิซ่าตั้งใจมองและรอฟังคำตอบของจีซู

''อร่อยสมกับที่โม้ไว้เลยค่ะ เก่งนะเนี่ย'' ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่าเเต่ยังไงก็ต้องชมเจ้าเด็กนั้นไว้ก่อนไม่งั้นมีหวังงอนเธอแน่ๆ

''ใช่ๆอร่อยมากเลย '' โรเซ่ตอบอีกคนไปหลังจากกินอาหารที่ลิซ่าตักใส่จานเธอ

''ถือว่าสอบผ่านนะลิซ่าดีใจด้วย '' เจนนี่หันไปมองลิซ่าและยกนิ้วให้อีกคน 

''พวกเธอห้ามโกหกนะ ถ้าไม่อร่อยก็บอกว่าไม่อร่อย ห้ามโกหกเด็ดขาด รู้ไหม!'' 

''ไม่ได้โกหก อร่อยจริงๆ~'' โรเซ่ตอบไปให้ลิซ่ามั่นใจ เจนนี่และจีซูก็พยักหน้าเห็นด้วยกับโรเซ่

''โล่งอก~ งั้นพวกเธอก็กินเยอะๆนะ'' 

มื้ออาหารมื้อนี้เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ ถึงแม้ว่าพวกเธอจะรู้สึกผิดกับลิซ่าที่โกหกไปแต่เพื่อช่วยให้มันผ่านไปด้วยดีบางครั้งคนเราก็ต้องโกหกเพื่อปกปิดอะไรที่ไม่ดี แม่บ้าน คนรับใช้และบอดี้การ์ดที่รับใช้ตระกูลคิมต่างมองพวกหล่อนและเผลอยิ้มตามไปด้วย พวกเขาสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าหลังจากที่ ลิซ่าเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ คุณหนูของพวกเขาก็ยิ้มและหัวเราะมากขึ้นกว่าแต่ก่อน 

หลังจากทานอาหารฝีมือลิซ่าเสร็จก็ถึงเวลาสำคัญนั้นคือการเป่าเทียนและให้ของขวัญกับเจ้าของวันเกิด ถึงแม้ลิซ่าจะบ่นและว่าพวกเธอที่ซื้อของขวัญให้ก็เถอะ แต่พวกเธอก็ยังดื้อที่จะซื้อมาให้อีกคนอยู่ดี 

''จริงๆเลยพวกเธออ่ะ เค้าก็บอกว่าไม่เอาของขวัญๆ'' ลิซ่าขมวดคิ้วยุ่งและกอดอกมองพวกหล่อน

''มันไม่ใช่ของที่มีราคาแพงอะไรหรอก แต่ลิซ่าต้องเปิดหลังจากเป่าเค้กโอเคไหม?'' พี่ใหญ่จีซูพูดขึ้น

''หือ? ทำไมละ?'' 

''เดี๋ยวก็รู้เองแหละน๊า~'' เจนนี่ตอบลิซ่าก่อนจะยิ้มและหัวเราะกับจีซูและโรเซ่ ทิ้งให้ลิซ่ามองพวกหล่อนอย่างงงๆ

''ประหลาด~ นี่พวกเธอเค้าขออะไรหน่อยได้ไหม?'' 

''..........'' พวกหล่อนหันมามองและรอฟังคำขอของเด็กตัวสูง

''เค้าขอดอกกุหลาบมาตกแต่งวันเกิดได้ไหม ถ้าได้ดอกกุหลาบมาละก็ต้องดีมากๆแน่เลย'' 

''เธอไม่ต้องขอก็ได้ ไปเอาสิ หรือจะให้แม่บ้านไปเอาให้?'' เจนนี่ตอบลิซ่าเด็กตัวสูงที่ได้ยินคำตอบยิ้มอย่างสดใส

''ไม่ต้องเค้าไปเอาเอง พวกเธอรอนี่นะ เดี๋ยวเค้ามา'' ลิซ่ารีบวิ่งไปหยิบกรรไกรและเดินออกไปตัดดอกกุหลาบ

''ดูจะตื่นแต้นกว่าตอนเห็นกล่องของขวัญอีก'' จีซูพูดและยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับลิซ่าที่รีบวิ่งไปตัดกุหลาบด้วยท่าทางตื่นเต้นดีใจ

''ลิซ่าแค่เห็นกล่องแต่ยังไม่รู้นิว่าของขวัญเป็นอะไร เชื่อสิว่าถ้าเห็นของขวัญเด็กนั้นต้องตาค้างแน่ๆ ฮุๆ'' เจนนี่ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

''พวกพี่แน่ใจนะ ว่าจะทำแบบนี้?'' โรเซ่ถามพี่สาวอีกสองคนของเธอ

''แน่ใจที่สุด!'' เจนนี่และจีซูตอบออกมาพร้อมกันและมีแววตามุ่งมั่นอย่างเห็นได้ชัด

ของขวัญที่พวกเธอจะให้ลิซ่า รับรองว่าลิซ่าต้องตื่นเต้นและตกใจมากแน่ๆ....

''มาแล้วๆ รอนานมั้ย~'' ลิซ่าเดินเข้ามาในคฤหาสน์สองมือของเธอเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวและแดงมากมาย ก่อนที่เด็กตัวสูงจะไปขอแจกันกับแม่บ้านและวางดอกไม้พวกนั้นบนโต๊ะและจัดการจัดลงแจกันอย่างตั้งใจ

''ชอบเหรอ?'' เจนนี่ที่นั่งอยู่บนโซฟาใกล้ๆลิซ่าถามออกไป 

''อืม..พ่อพวกเธอปลูกเพราะแม่พวกเธอชอบใช่ไหม..แสดงว่าพวกมันถูกปลูกด้วยความรักและความใส่ใจเค้าเลยคิดว่าถ้าเป็นแบบนั้นก็อยากจะให้มาอยู่ในงานวันเกิดเค้าด้วย พ่อพวกเธอน่าจะดีใจที่อย่างน้อยดอกกุหลาบที่ท่านปลูกได้นำมาใช้และก็อีกอย่างเค้าอยากให้ความรักของพวกเราเหมือนกับความรักที่พ่อพวกเธอมีต่อแม่พวกเธอ ความจริงงานวันเกิดเค้าจะไม่สำคัญเลยถ้าไม่มีพวกเธอแต่ปีนี้มันพิเศษกว่าทุกปีตรงที่พวกเธอเข้ามาในชีวิตเค้าทำให้เค้ามีความสุข'' ลิซ่าพูดอย่างตรงไปตรงมา

''พูดอะไรแบบนี้ก็เป็นเหรอ?'' จีซูถามอีกคนไปอย่างกวนๆ แต่ในใจของพวกเธอทั้งสามก็เต้นอย่างไม่เป็นจังหวะและยิ้มไม่หุบเพราะคำพูดของใครอีกคน

''แล้วปกติเวลาอยู่ด้วยกันนี่เค้าได้พูดเหรอ ก็จับเค้าจูบตลอดจะไปมีโอกาสพูดได้ไง'' 

''เว่อไปแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย'' เจนนี่เถียงกลับไป ลิซ่าได้แต่ส่ายหัวให้กับคำแก้ตัวของพวกหล่อนที่ดูจะไม่ใส่ใจสักท่าไหร่ 

''โอ้ย!!'' ลิซ่าตั้งใจจัดดอกกุหลาบจนลืมระวังหนามของดอกกุหลาบที่เธอลืมตัดหนาม ทำให้หนามของกุหลาบดอกหนึ่งทิ่มโดนนิ้วลิซ่าเข้า 

''เป็นอะไรเหรอ!? อ๊ะ!!'' เจนนี่พูดขึ้นและเดินมาพร้อมๆกับจีซูและโรเซ่ พวกหล่อนตกใจที่อยู่ๆลิซ่าก็ร้องขึ้นมาและรีบเดินเข้ามาดูอีกคน ก่อนสายตาและจมูกจะเห็นและได้กลิ่นเลือดที่ไหลออกมาจากนิ้วของลิซ่า เลือดสีแดงสดที่พวกเธอชอบกินแต่พอเป็นเลือดของลิซ่ามันกลับน่ากินกว่าของคนอื่นๆและกลิ่นมันยังชวนให้ลิ้มลองมากกว่าด้วย ดวงตาของพวกหล่อนและเขี้ยวแหลมๆก็ค่อยงอกออกมา พวกหล่อนรีบหันหลังเพื่อไม่ให้ลิซ่าเห็นสิ่งที่แปลกไป

''พวกเธอเป็นอะไร? แค่หนามเอง'' ลิซ่าเห็นพวกหล่อนหันหลังอย่างรวดเร็ว เธอเลยรู้สึกแปลกใจจึงถามออกไปก่อนที่จะรีบไปหยิบทิชชู่มาเช็ดเลือดที่ไหลออกจากนิ้ว 

''ป่ะ..ป่าว..พวกเราแค่กลัวเลือดน่ะ'' จีซูหาข้ออ้างและตอบลิซ่าไปด้วยเสียงสั่นเครือถึงแม้ว่าลิซ่าจะเช็ดเลือดออกจากนิ้วแต่กลิ่นคาวของเลือดยังอยู่ จมูกของพวกเธอมีประสาทสัมผัสที่ไวมากกว่ามนุษย์ปกติหลายเท่าเลยทำให้ได้กลิ่นชัดเจน และอีกอย่างดวงตาของพวกเธอยังไม่หายเป็นสีปกติเลยทำให้หันหน้าไปหาอีกคนไม่ได้ 

''จริงดิ? ทั้งสามคนเลยเหรอ..แปลกจัง'' ลิซ่ารู้สึกแปลกใจก่อนจะรีบหาพลาสเตอร์ยามาปิดแผลบนนิ้ว

''โอแล้วยัง? เค้าติดพลาสเตอร์ยาแล้วไม่ต้องกลัวแล้วนะ'' ลิซ่ายิ้มและลูบผมของโรเซ่เบาๆ พวกหล่อนทั้งสามหันมามองลิซ่าดวงตาของแวมไพร์กลับมาเป็นปกติ พวกเธอพยักหน้ารับ

''ขอโทษนะเค้าไม่รู้จริงๆว่าพวกเธอกลัวเลือด'' ลิซ่าเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด และขอโทษพวกหล่อน

''เธอไม่ได้ผิดสักหน่อย จัดดอกกุหลาบแค่นั้นพอแล้วนะ ฉันกลัวว่าเธอจะโดนหนามทิ่มอีก''จีซูเอ่ยขอร้องลิซ่า

 ''รีบเป่าเค้กเถอะจะได้ดูของขวัญไวๆ'' เจนนี่บอกกับลิซ่าและเดินมาจับมืออีกคน

''อะ..อือๆ'' ลิซ่าตอบรับไป เค้กก้อนใหญ่ถูกยกมาโดยโรเซ่อย่างตั้งใจ ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าลิซ่าไฟถูกดับลงจนหมดทุกดวงเหลือเพียงแสงจากเทียนที่โดนจุด เสียงร้องเพลงวันเกิดดังทั่วบ้าน สิ้นเสียงร้องเพลง ลิซ่ายิ้มและหลับตาลงอธิษฐานสิ่งที่เธอหวังไว้....

''ฟู่ว~'' เสียงเป่าเทียนดังขึ้น พร้อมกับเสียงตบมือจากคนในบ้านคนอื่นๆ ลิซ่ายิ้มให้สามสาว

''ขอบคุ..!! '' 

โปะ! เค้กวันเกิดก้อนโตถูกโปะลงหน้าลิซ่าพร้อมกับเสียงหัวเราะของสามสาวดังขึ้นอย่างสะใจ

''ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!'' 

''เห้ยย!! พวกเธอเล่นอะไรกันเนี่ย!!!โหย เสียดายอ่ะ ไม่ได้กินเลย'' ลิซ่าบ่นและเอานิ้วปาดเค้กที่เลอะหน้าก่อนจะหันไปมองพวกหล่อนที่ยังหัวเราะไม่หยุด เด็กตัวสูงกอดอกและมองอย่างไม่พอใจ

''หยอกเล่นน๊า~ แล้วอีกอย่างใครว่าไม่ได้กินละ'' โรเซ่พูดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆอีกคนหล่อนจับไหล่ลิซ่าและแลบลิ้นออกมาเลียเค้กที่เลอะแก้มอีกคนอย่างจงใจ

''นะ..นี่..อย่าสิ'' ลิซ่าที่ตอนแรกไม่พอใจแต่ตอนนี้กลับเขินและใจเต้นแรงกับการกระทำของโรเซ่ เสียงเอ่ยห้ามสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่

''อื้ม~...อร่อยจังเลย ลิซ่าอ่าา~'' โรเซ่ไม่ฟังที่ลิซ่าบอกแต่กลับตั้งใจเลียมากขึ้นกว่าเดิม ลิ้นร้อนของเธอเปลี่ยนจากที่แก้มไปเลียที่จมูกของลิซ่า ก่อนจะงับมันเบาๆ

''อือ~ แชงง่า~........อ๊ะ!...พี่จะลากเค้าไปไหน'' ลิซ่าที่เคลิ้มกับโรเซ่ อยู่ๆก็โดนเจนนี่และจีซูจับแขนคนละข้างและลากตัวเองไปที่อื่น

''พอ! ถึงเวลาเปิดของขวัญแล้วค่ะ ยัยแชงอย่าช้านะเดี๋ยวจะอด อ่อฝากถือกล่องของขวัญมาด้วยละ''

โรเซ่พูดกับโรเซ่ที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอย่างอารมณ์เสียที่อยู่ๆ สองคนนั้นก็ลากลิซ่าออกไปจากเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินไปหยิบกล่องของขวัญและเดินตามอีกสามคนไป เพราะว่าอะไรที่น่าตื่นเต้นกว่ากำลังรอเธออยู่

''ทำไมต้องเปิดในห้องด้วย?'' ลิซ่าบ่นกับตัวเองเพราะหลังจากที่พวกหล่อนลากเธอขึ้นมาบนห้องก็สั่งให้เปิดของขวัญได้เลยแต่ทั้งสามกลับออกไปจากห้องสะงั้นทิ้งให้ลิซ่างงเป็นไก่ตาแตก และมึนกับการกระทำของพวกหล่อน สองมือของลิซ่าหยิบกล่องของขวัญมา กล่องแรกเป็นของจีซู ลิซ่าแกะอย่างระมัดระวังก่อนจะค่อยๆเปิดกล่องออก 

''ไม่เห็นมีอะไรเลยนิ จะแกล้งกันอีกใช่ไหมพี่จีซู'' ลิซ่าบ่นออกมาก่อนจะหันไปแกะกล่องของเจนนี่และโรเซ่ต่อ

''อะไรเนี่ย!!?? ของเจนนี่กับแชงก็ไม่มีเหมือนกัน ....พวกเธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะ'' 

ลิซ่าเกาหัวตัวเองและมองกล่องของขวัญที่ว่างเปล่า ที่อีกสามคนให้เธอมา ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้

แกร๊ก

 เสียงประตูถูกเปิดออกทำให้ลิซ่าเงยหน้าจากกล่องของขวัญเหล่านั้นขึ้นมามองคนที่เข้ามาในห้อง คนที่เธอเพิ่งจะบ่นไปเมื่อกี้เข้ามาภายในห้องและจัดการล็อคประตูก่อนจะส่งยิ้มมาให้ลิซ่าที่นั่งอยู่บนเตียง พวกหล่อนอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวที่ถูกมัดไว้ด้วยเชือก ทำให้สามารถมองเห็นอกขาวและไหล่เนียนที่โผ่ลออกมาวับๆแวมๆดึงดูดสายตาลิซ่าได้ดี

''พะ...พวกเธอ..เล่นอะไรกัน'' ลิซ่าพูดตะกุกตะกัก แต่สายตายังคงจ้องมองพวกหล่อน

''ของขวัญไงคะที่รัก~''เจนนี่พูดกับลิซ่าด้วยน้ำเสียงที่แสนจะเซ็กซี่พร้อมกับคำว่าที่รัก ที่ทำให้ลิซ่าใจสั่นไม่น้อย

''ของขวัญปีนี้ก็คือ..'' จีซูพูดพร้อมกับเดินมาใกล้ลิซ่าที่นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับเจนนี่และโรเซ่

''พวกเราค่ะ'' ทั้งสามพูดพร้อมกัน และปลดเสื้อคลุมอาบน้ำออกปล่อยให้มันหล่นลงตามเเรงโน้มถ่วงของโลก

''.....!!'' ลิซ่าทั้งตื่นเต้นและตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า คำพูดที่คิดอยากจะพูดก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

เรือนร่างที่เปลือยเปล่าของพวกหล่อนช่างงดงามและขาวเนียนเหมือนกับรูปภาพที่ถูกสร้างสรรค์มาอย่างดี ส่วนเว้าส่วนโค้งที่แสนจะเซ็กซี่ทำให้ทุกอย่างดูลงตัว 

''ไม่ชอบเหรอคะที่รัก'' 

เพราะมัวแต่อึ้ง กว่าจะรู้ตัวก็ตอนนี้ที่พวกหล่อนเข้ามายืนตรงหน้าเธอและเจนนี่ก็เข้ามาลูบแก้มเธอเบาๆอย่างยั่วยวน

''พวกเราไม่สวยเหรอคะที่รัก'' 

เป็นจีซูที่พูดออกมาบ้างเธอดันลิซ่านอนลงช้าๆก่อนจะขึ้นคร่อมอีกคน นั้นทำให้ลิซ่ายิ่งมองเห็นรูปร่างของเธอชัดขึ้น

''พะ..พวกเธอแน่ใจเหรอ..'' ลิซ่ารู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะหมดลมหายใจยิ่งเวลาเจอพวกหล่อนยั่วใส่แบบนี้ ความรู้สึกเธอก็พุ่งพล่านและแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้เข้าไปทุกที 

''ไม่เคยแน่ใจอะไรเท่านี้มาก่อน ไม่อยากสัมผัสหน่อยเหรอที่รัก'' จีซูก้มลงกระซิบข้างหูลิซ่า แต่เพราะการโน้มตัวลงทำให้ยอดอกของจีซูเบียดกับตัวของอีกคน ลิซ่าหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้ จีซูมองจ้องเข้าไปในดวงตาของลิซ่าและนั้นทำให้ลิซ่าไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป...

''อื้ม~'' 

ลิซ่าดึงจีซูเข้ามาจูบอย่างต้องการ ปากของเธอเล็มเม้มทั่วริมฝีปากบางนั้นอย่างอดใจไม่ไหว  มือที่เคยว่างตอนนี้เลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกนุ่มของใครอีกคนที่อยู่บนตัวเธอ ส่วนลำคอของลิซ่าถูกเจนนี่เข้ามาซุกไซร้อย่างหยอกล้อ หล่อนดูดและเม้มมันจนเกิดรอยแดงขึ้นหลายจุด 

''อื้ออ...อื้มม~'' 

จีซูครางพอใจหลังจากที่ลิซ่าดันลิ้นร้อนของตัวเองเข้ามารุกรานภายในโพรงปากอุ่นของเธอ ลิ้นของลิซ่าตวัดดุนลิ้นของเธอไม่หยุด แน่นอนว่าจีซูไม่ปล่อยให้อีกคนรุกเธอฝ่ายเดียว หล่อนตอบรับมันและตวัดลิ้นเกี่ยวรัดลิ้นของลิซ่าอย่างเร่าร้อน โรเซ่เองก็ทนไม่ไหวหล่อนเดินมาอีกฝั่งของเตียงนั่งลงข้างๆอีกคน ลิซ่าดึงโรเซ่เข้ามาใกล้ทั้งๆที่ปากยังจูบกับจีซูแต่มือของลิซ่าเลื่อนขึ้นบีบคลึงก้อนเนื้อนุ่มของโรเซ่อย่างรู้งาน

''อื้ออ ลิส...อื้ม'' 

โรเซ่กัดปากพยายามที่จะไม่ส่งเสียงน่าอายแต่เพราะมือของลิซ่าที่เลื่อนลงมาด้านล่างของเธอมันทำให้เธอกลั้นเสียงตัวเองไม่ได้ 

มือของลิซ่าทำหน้าของมันอย่างดีทั้งอ่อนโยนและร้อนแรง โรเซ่เงยหน้าครางเธอกำผ้าปูที่นอนแน่นเพราะความคับแน่นและรู้สึกดีที่ลิซ่ามอบให้ ...

''อ๊าาส์...อื้มม..''

มืออีกข้างของเธอก็ทำหน้าที่ของมันให้กับเจนนี่ หล่อนครางพอใจไม่ต่างจากโรเซ่ พร้อมทั้งขย่มนิ้วของเธออย่างเร่าร้อนเพราะอารมณ์ความต้องการที่มากขึ้น จีซูถอนจูบออกก่อนจะขยับสะโพกไปมาให้ส่วนร้อนชื้นถูไถไปกับหน้าท้องแบบราบของลิซ่าที่ถูกเธอคร่อมอยู่

''อ๊ะ..อื้ม..อื้ออ..ดีจัง~'' 

จีซูจิกไหล่ลิซ่าแน่นหล่อนครางและขยับตัวเร็วขึ้น ลิซ่าสบตากับจีซูหล่อนมีสายตาหยาดเยิ้มและเหงื่อที่ไหลออกมายิ่งทำให้คนตรงหน้าดูเซ็กซี่ไม่ต่างจากสองคนที่กำลังเล่นสนุกกับมือทั้งซ้ายและขวาของเธอ โรเซ่เลื่อนหน้ามาจูบปากลิซ่าและขบเม้มมันอย่างหมั่นเขี้ยว ลิซ่าเองก็จูบตอบ ลิ้นของทั้งสองตวัดกันไปมาในโพรงปากอุ่นก่อนที่ลิซ่าจะเกี่ยวลิ้นของโรเซ่มาดูดแรงๆ 

''อ่ะ!..อื้มมม..ลิส..อื้ออ'' 

โรเซ่ครางอย่างถูกใจกับรสจูบและสัมผัสที่ลิซ่าทำให้เธอ ปากของทั้งคู่ผละออกจากกันช้าๆ ก่อนที่เจนนี่จะเป็นฝ่ายดึงลิซ่าเข้าไปจูบอย่างร้อนแรงพร้อมทั้งกัดและเม้มปากของลิซ่าอย่างเอาแต่ใจ โรเซ่ที่โดนเจนนี่แย่งลิซ่าไปจูบเลื่อนหน้าไปขบกัดคอและไหล่ของลิซ่าที่เพิ่งโดนจีซูถอดเสื้อออก 

''อื้ออ..พวกเธอ..อื้ม~'' 

ลิซ่าครางออกมาบ้างหลังจากที่โดนเจนนี่และโรเซ่รุกรานคอและปากของเธอ ทั้งมือและหน้าท้องของเธอเปียกชื้น ลิซ่ามองดูพวกหล่อนอย่างหลงไหล เสียงครางดังไปทั่วห้องนอน พร้อมกับทั้งสี่คนที่บรรเลงบทรักกันอย่างร้อนแรงและไม่รู้จักพอ 

''อ๊าาาส์!!'' 

ไม่รู้ว่าพวกเธอเสร็จไปกี่ครั้งแต่ร่างกายก็ไม่รู้จักพอ เสียงครางที่บ่งบอกถึงจุดสุดยอดดังออกมาอย่างไม่ขาดสายและไม่มีท่าทีจะหยุด ทุกการสัมผัสของลิซ่ายิ่งทำให้รู้สึกพอใจมากยิ่งขึ้น ถ้าเปรียบลิซ่าเหมือนไฟพวกเธอก็คงเหมือนน้ำมันที่ใกล้กันก็มีแต่จะลุกโชนยิ่งขึ้น และไม่มีท่าทีจะดับลงง่ายๆสำหรับคืนนี้ ~................

เช้าวันใหม่ที่สดใส แสงแดดสาดส่องเข้ามาภายในห้องที่มีร่างเปลือยเปล่าทั้งสี่นอนหลับไหลอยู่เพราะกิจกรรมสวาทเมื่อคืน ร่างกายของพวกเธอมีรอยแดงเป็นจ้ำอยู่ทั่วคอและไหล่ขาว เด็กตัวสูงนอนอย่างหมดแรงแขนของเธอทั้งสองข้างถูกใช้เป็นหมอนโดยเจนนี่และโรเซ่ส่วนที่หน้าท้องของเธอมีจีซูนอนหลับและซบอยู่

''อือ....เมื่อยจังเลย..'' เพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามาโดนหน้าลิซ่ามันเลยรบกวนการนอนของเธอทำให้เธอตื่นขึ้นมาสายตาของเธอพบเข้ากับใบหน้าของคนรักที่นอนหลับเพราะพิษรักเมื่อคืน คอและไหล่ขาวๆของพวกหล่อนมีรอยแดงที่เธอเป็นคนทำ พวกหล่อนดูดีทุกการกระทำแม้กระทั่งตอนนอนหลับ เหมือนเป็นภาพวาดที่เธอไม่สามารถจะจับต้องได้ ทั้งสวยและมีสเน่ห์ที่ชวนให้ตกหลุมรัก ลิซ่าได้แต่นอนมองพวกเธอนิ่งๆไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าจะทำให้พวกเธอตื่น แต่คงเพราะแดดอีกนั้นแหละที่ทำให้อีกคนรู้สึกตัว

''อือ..เธอตื่นนานยัง'' เจนนี่ขยี้ตาตัวเองหล่อนสบตากับลิซ่าพอดีและเอ่ยถามอีกคนออกไป 

''ก่อนเธอแค่ไม่กี่นาที...เหนื่อยไหม?'' ลิซ่าถามออกไป หล่อนส่ายหน้าและยิ้มให้ลิซ่า

''ไม่เหนื่อย อีกรอบไหม'' หล่อนยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยั่วยวน 

''บ้า..ไม่เอาเค้าเหนื่อยแล้ว..พวกเธอแรงเยอะมากกว่าจะได้นอนเค้าแทบจะตายคาเตียง'' 

''เธอนี่อ่อนจัง.......อุ๊ย~'' เจนนี่ลุกขึ้นนั่งและทำให้ผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายเธอหล่นลงมาเผยให้เห็นหน้าอกเต่งตึงที่ทั้งขาวและเนียน

''เธอนี่มัน....'' ลิซ่าพูดออกไปเบาๆ

''เค้าทำไมเหรอหือ~ ที่รักจะทำอะไ..!! อ๊ะ.. อื้อ~ ...อื้มม'' ไม่ทันที่เจนนี่จะพูดแกล้งอีกคนลิซ่าก็ดึงเธอไปใกล้ๆและใช้ปากงับหน้าอกเธออย่างเอาแต่ใจ ทั้งดูดและเม้มจนเธอเก็บเสียงครางเอาไว้ไม่อยู่ และนั้นทำให้คนที่นอนหลับอีกสองคนตื่นขึ้นมา

''งื้อทำไมไม่ปลุกละ เล่นด้วยคนสิ~'' จีซูพูดก่อนจะเข้าไปร่วมเล่นเกมสวาทกับทั้งลิซ่าและเจนนี่ที่บิดตัวไปมาเพราะใครอีกคนที่กำลังสัมผัสหน้าอกเธอ

''รอแชงด้วยสิ'' โรเซ่พูดและคลานไปหาลิซ่าช้าๆ 

'พวกเธอไปเอาแรงกันมาจากไหนเนี่ย!!' ลิซ่าคิดในใจก่อนจะหันไปมอบสัมผัสสวาทให้กับทั้งสามคนที่มีพลังงานเหลือเฟือ 

ของขวัญที่ลิซ่าได้รับคงทำให้เจ้าตัวอ่อนแรงไม่น้อยและยังทำให้ตื่นเต้นไม่น้อยเช่นกัน ไม่รู้ว่าบทรักที่ร้อนแรงนี้จะหยุดตอนไหนแต่สำหรับตอนนี้ แม้ว่าร่างกายของลิซ่าจะเพลียแค่ไหนแต่ก็หยุดที่จะสัมผัสพวกหล่อนไม่ได้เลย ยิ่งเวลาพวกหล่อนมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการ ไฟราคะในตัวเธอก็เพิ่มขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ พวกหล่อนเหมือนพลังทำลายร้างที่มีผลต่อลิซ่าอย่างมาก คงจะต้องเตรียมไข่ต้มไว้สัก100ลูกแล้วสำหรับพลังงานที่เสียไป~

จะโดนแบนไหม โดนแบนหรือป่าว นี้คือซอฟแล้วนะ TT กลัวใจมาก TTฮื่ออออออ สวาทจุงเบยยย โอ้ยยย ฉากหื่นๆมันอาจจะไม่ดีมากนะคะ เพราะบรรยายไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ เราพยายามจะทำให้คำมันดูนุ่มแล้วแต่ได้แค่นี้จริงๆกลัวโดนแบนมากๆ TT 

ตอนนี้ยังไม่มีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนะคะ 5555 อยากให้เขารักกันไปก่อน ได้กันไปก่อน อุ๊ปส์ -,,- มีคำผิดบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ

ตอนนี้สาวๆของเราเกือบหลุดค่ะ ดีที่ยังคีพลุคทัน ไม่งั้นคอลุงต้องเป็นรูแน่นอน และเขตการล่าE2Xหรืออะไรที่เราพิมพ์ไปล้วนมาจากจินตนาการเด้อค่าา เพื่ออรรถรส  ส่วนนายอนมาซบอกไรต์นะ โอเอ๋ๆ ;--; แวมไพร์ของเราไม่งี่เง่านะคะเขาเชื่อใจที่รักของเขาแต่ต่อไป

จะมีอะไรมาทำล้ายความเชื่อใจนี้หรือเปล่านะ ฮุๆ 

ตอนนี้เรามีพล็อตฟิคอีกเรื่องแล้ว แต่ยังไม่ได้เขียนเพราะจะทุ่มเทให้เรื่องนี้ก่อน ให้ใกล้ๆจบถึงจะเริ่มเขียนอีกเรื่อง ใบ้ว่าคู่ #Jenlisa

#สามแวมไพร์สวาทกับเด็กหื่น1คน

#กำลังใจของเราคือรีดเดอร์ทุกคนนะคะขอบคุณมากๆสำหรับเม้นและแฟนคลับทุกคน 

ยองอันเจอกันใหม่น๊า ^^ 

 

   

    MaystorymaY