All day with #YUGMARK

ลำดับตอนที่ #30 : Romeo and ... ? [YugMark]

Romeo and .... ?

Couple: Yugyeom x Mark

Type: ไม่แน่ใจ

Note: วูบมาก งงๆ ใครงงอนุญาตให้ถามได้ที่ #tkymfic อิ้____อิ้

นานมาแล้วในเมืองเวโรน่า ได้มีตระกูลใหญ่อยู่สองตระกูลคือตระกูลคาปุเลตและตระกูลมอนตากิว ตระกูลสองตระกูลนี้ ทุกครั้งที่เจอกันเป็นอันต้องทะเลาะกันอยู่ร่ำไป

ในงานเลี้ยงของตระกูลคาปุเลต โรมิโอ ลูกชายของตระกูลมอนตากิวได้แอบเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ เขาได้ตกหลุมรักกับจูเลียต ลูกสาวของตระกูลคาปุเลตและนั่นเป็นจุดเริ่มต้นของโศกนาฏกรรรมความรักครั้งใหญ่ที่ทั่วโลกต้องรับรู้

แต่ ..... ถ้าหากคนที่โรมิโอตกหลุมรักไม่ใช่จูเลียตแต่เป็นพี่ชายของจูเลียตล่ะ?

.

.

.

"มาร์ค น้องไม่อยากแต่งงานเลย" เด็กสาวนั่งชันเข่าซุกหน้าลงกับฝ่ามือด้วยท่าทางน่าสงสาร เด็กหนุ่มมองร่างที่สั่นระริกของน้องสาวอย่างเศร้าใจ แขนเรียวดึงตัวน้องเข้ามากระชับกอด

"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร" เขารู้ดีว่าน้องสาวไม่อยากแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นลูกชายขุนนางตระกูลใหญ่ ที่มั่นคงทั้งฐานะและหน้าที่การงาน แต่ถ้าต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักแล้ว มันยิ่งกว่าตกนรกขุมใดๆ

ทุกคนในเมืองต่างรู้ดีว่าชายหนุ่มคนนั้นหมายปองลูกสาวของตระกูลต้วนแค่ไหน หมั่นเพียรมาหาพร้อมของฝากเล็กๆน้อยๆตลอดให้กับนายใหญ่ของบ้าน ยิ่งทำให้ชายหนุ่มได้รับเลือกมาเป็นเขยของบ้านอย่างไม่มีใครคัดค้าน

เสียงเพลงและเสียงพูดคุยดังมาจากโถงกลางของบ้าน งานเลี้ยงฉลองก่อนงานแต่งงานของน้องสาวที่จัดขึ้นอย่างใหญ่โต แขกเหรื่อมากมายต่างมาในงานเพื่อแสดงความยินดีกับพ่อของเขาและน้องสาวของเขา แม้ว่าเจ้าตัวนั้นจะไม่ได้ยินดีกับการแต่งงานครั้งนี้ก็ตาม

มาร์คถอดหน้ากากแฟนซีอันใหญ่ที่สวมออก แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยนึกชอบงานเลี้ยงเต้นรำเลยซักครั้งต่างจากผู้เป็นบิดาที่ชอบงานเลี้ยงคึกครื้น และรูปแบบในคืนนี้คือการเต้นรำหน้ากาก ร่างเพรียวยืนรับลมอยู่บริเวณระเบียงชั้นลอยที่สามารถมองลงไปเห็นโถงกลางของงานเต้นรำ ขอเพียงแค่ไม่กี่นาทีที่จะหลบเลี่ยงความวุ่นวายในงานออกมารับลมเย็นด้านนอก

"มาร์ค ..."

"อ่า ... ท่านเซอร์ฟรานซิส ..." ร่างเล็กค้อมตัวให้กับชายหนุ่มร่างสูงผู้ที่จะเป็นว่าที่สามีของน้องสาวตนเอง

"ไม่ร่วมงานหรือครับ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามแล้วเดินมายืนข้างๆ

"ผมไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงเสียเท่าไหร่ อ่า ยังไงก็ยินดีด้วยนะครับ ผมฝากน้องสาวผมด้วย"

"คุณมาร์ครู้มั้ย? ... ว่าผมไม่ได้ยินดีกับงานแต่งครั้งนี้เท่าที่ควร ..."

"เอ๊ะ ..?"

"เพราะคนที่ผมรัก ไม่ใช่โรซารินน้องสาวของคุณ แต่เป็น ...."

"ท่านเซอร์ฟรานซิส ขอเชิญด้านล่างค่ะ" ชายหนุ่มหันมามองเสี้ยวหน้าของอีกแล้ว เขาถอนหายใจแล้วเดินตามคนรับใช้ของตระกูลต้วนออกไป

.

.

"ไปเถอะหน่า เชื่อฉันเถอะว่านายจะต้องลืมผู้หญิงคนนั้นไปแน่ๆ ที่งานเลี้ยงมีผู้หญิงสวยมากมาย"

"ไม่มีใครแทนที่มาเรียได้หรอก ..."

"ไปเถอะหน่า ยูคยอม"

เด็กหนุ่มร่างสูงจำใจลุกขึ้นแล้วเดินตามเพื่อนสนิทเพื่อออกไปงานเลี้ยงเต้นรำของตระกูลต้วน โชคดีที่เป็นงานเต้นรำหน้ากาก คนในงานคงจะไม่สังเกตว่าเขาคือลูกชายของตระกูลคิม ที่ไม่ถูกกันกับตระกูลต้วนเลยซักนิด

งานเต้นรำที่แสนน่าเบื่อทำให้ยูคยอมปลีกตัวเดินออกมาจากงาน เขาเดินขึ้นมายังชั้นลอยของโถงใหญ่ ไหนแจ็คสันบอกว่างานเต้นรำจะมีสาวงามอยู่มากมาย แต่ไม่เห็นจะมีใครซักคนที่จะงดงามแทนที่คนในดวงใจเขาได้เลยซักคน

ขายาวก้าวเดินมายังประตูที่เปิดออกสู่ระเบียงชั้นลอย ประจวบเหมาะกับใครบางคนที่เดินสวนออกมา ร่างเล็กกว่าชนเข้ากับร่างของเขาจนทั้งร่างเซไปด้านหลัง ด้วยความตกใจชายหนุ่มเอื้อมมือไปดึงเอวอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิดเพื่อไม่ให้ร่างเล็กล้มลงไปกับพื้น

"เป็นอะไรรึเปล่า....... ครับ........" ดวงตาสองคู่ที่จ้องมองกันราวกับมีกระแสอะไรบางอย่างที่ดึงดูดเอาไว้

ราวกับเสียงดนตรีในงานจะเงียบหาย

ราวกับรอบกายมีเพียงเราสอง

ราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่งอยู่กับที่

ราวกับหัวใจของคนสองคนกำลังเชื่อมถึงกัน

งานเลี้ยงเลิกราไปนานแล้วหลายชั่วโมง หลายชีวิตเข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวาน หากแต่มีหนึ่งชีวิตที่ยังคงลืมตาตื่นอยู่ในความมืด มือน้อยๆเอื้อมมากุมตำแหน่งหัวใจของตนเองที่เต้นตึกตักอย่างไม่หยุดเมื่อนึกถึงหน้าใครบางคนที่พบเจอเพียงไม่นาน เขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไร เขารู้แต่เพียงว่าใครคนนั้นได้ลักพาหัวใจของเขากลับไปด้วย

"แย่แล้ว ...." เสียงหวานครางออกมาแผ่วเบาเมื่อคิดได้ว่าอีกฝ่ายเองก็เป็นชายเหมือนกับตน เขาถอนหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนแล้วตรงไปยังสวนขนาดใหญ่ในบริเวณคฤหาสน์ของบ้าน ร่างบอบบางทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ด้านหน้าน้ำพุขนาดใหญ่

"เฮ้อ ถ้าหากชายท่านนั้นไม่ใช่คนตระกูลคิม ฉันจะได้แต่งงานกับเขาไหมนะ..." น้ำเสียงหวานที่แว่วมาทำให้มาร์คเดินไปยังที่มาของเสียง แล้วเขาก็พบกับร่างของน้องสาวที่ยืนหน้าเศร้าอยู่ที่ริมระเบียงห้องนอน

ตระกูลคิม? ตระกูลที่ว่าไม่ถูกกันกับตระกูลของเขานะเหรอ? แปลว่าโรซารินไปถูกใจกับลูกชายตระกูลคิมอย่างนั้นเหรอ ถ้าคุณพ่อรู้เรื่องนี้ต้องแย่แน่ๆ

หมับ

"อ๊ะ ..."

"ชู่ว"

แรงโอบที่เอวพร้อมกับใบหน้าหล่อที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ มาร์คจะไม่ตกใจเลยถ้าหากว่าคนที่โอบกอดเขาอยู่นั่นคือคนที่อยู่ในห้วงความคิด หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนมาร์คกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน

"ใช่คุณจริงๆด้วย" เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาข้างใบหู ยิ่งทำให้ความร้อนในร่างกายพุ่งขึ้นมาบนใบหน้า

"ผมนึกว่าคนบนระเบียงนั่นคือคุณ คุณชื่ออะไรครับ?"

"มาร์ค.."

"ผมชื่อยูคยอม คิมยูคยอม"

"มาร์ค ต้วน ..."

คิมยูคยอม ลูกชายคนสุดท้องของตระกูลคิม .... อย่างนั้นเหรอ ...

เมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบ ความคิดหลายอย่างลอยเข้ามาในหัวของมาร์ค ทั้งเรื่องที่คนตรงหน้าเป็นคนของตระกูลที่ไม่ถูกกับตระกูลเขา ทั้งเรื่องที่น้องสาวรำพึงรำพันเมื่อครู่ว่าคนตระกูลคิมจะหมายถึงคนๆนี้หรือไม่ และเรื่องที่เขาตกหลุมรักผู้ชายด้วยกัน เขาควรทำอย่างไร?

"ผมว่า ... คุณกลับไปเถอะ กลับไปก่อนคนอื่นจะเจอตัวคุณ" มือเล็กดันตัวอีกฝ่ายออกห่างแต่แรงโอบรัดที่เอวทำให้เขาเงยหน้ามองหน้าของชายหนุ่ม สายตาที่จ้องมองมาทำให้แก้มใสซับสีเลือด แล้วก็เป็นเขาเองที่หลบสายตาก่อน

"ถ้าผมกลับไป ผมจะได้เจอคุณอีกมั้ย?"

"ตระกูลเราไม่ถูกกัน คงไม่มีทางจะได้เจอกันอีก..."

"ถ้าอย่างนั้นผมจะทำทุกทางเพื่อได้เจอคุณ" ใบหน้าหล่อโน้มลงมาใกล้จนมาร์คสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดแก้ม

"ผมว่า ...."

"ผมชอบคุณ ชอบตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรก" จมูกโด่งกดลงบนผิวแก้มอย่างนิ่มนวล ยูคยอมสูดกลิ่นหอมจางๆของอีกฝ่าย ผิวแก้มเนียนนุ่มจนอดไม่ได้ที่ต้องกดย้ำซ้ำๆลงไป

"เราหนีไปด้วยกันมั้ย? ไปในที่ๆมีแค่เราสองคน ไม่มีคำว่าตระกูลเราไม่ถูกกัน ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแค่ผม กับคุณ .."

"เราทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ"

"ทำไมจะทำไม่ได้?"

"ผมเป็นผู้ชาย คุณเองก็เป็นผู้ชาย"

"ตอบผมมาคำเดียวว่าคุณรู้สึกแบบเดียวกับผมไหม?"

"ผม ..."

"ขอโทษนะมาร์ค"

"เอ๊ะ....?"

แล้วสติทั้งหมดก็ดับวูบ

แสงที่ส่องเข้ามาทำให้ร่างเล็กพลิกตัวหนี แต่สัมผัสอุ่นๆที่เอวทำให้เขาชะงัก มาร์คค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ภาพตรงหน้าเขาคือชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลับสนิท จมูกโด่งจรดอยู่ที่กลุ่มผมนิ่ม สัมผัสหนักๆที่เอวคือแขนแกร่งที่กอดเอวที่เปลือยเปล่าของเขาเอาไว้แน่น

ใช่ ... เอวที่เปลือยเปล่า จะขยายอีกซักนิดก็ได้ว่าร่างกายของทั้งคู่ภายใต้ผ้านวมผืนหนานั้นไม่มีเสื้อผ้าเลยซักชิ้น มือเรียวยกขึ้นมาลูบไล้แผ่นอกของอีกฝ่ายไปมา รอยรักสีกุหลาบที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เขาอมยิ้ม สัมผัสที่ยั่วยวนนั้นทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นจากความฝัน มาร์คเงยหน้าขึ้นจูบปลายคางอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน

"ยั่วกันแต่เช้าแบบนี้เดี๋ยวคุณก็ลุกไม่ไหวหรอก"

"ใครสน?"

"พูดเองนะ"

มาร์คหัวเราะคิกคักเมื่อริมฝีปากร้อนของคนพึ่งตื่นก้มลงมาซุกไซร้ที่ลำคอขาว ก่อนที่กิจกรรมยามเช้าจะเริ่มขึ้นต่อเนื่องจากเมื่อคืน

ถ้าหากว่าวันนั้นยูคยอมไม่ลักพาตัวเขามาจากบ้าน ทั้งคู่คงไม่มีทางได้รักกัน ถามว่าคุณพ่อรู้เรื่องนี้ไหม? คงต้องบอกว่าไม่รู้ และไม่มีทางจะรู้ในเมื่อมีคนปล่อยข่าวว่าเขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตโดยไม่มีสาเหตุและการหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของคิมยูคยอม เอาไว้มีเวลาดีๆค่อยกลับไปท่านแล้วกัน

แต่ตอนนี้ ขอใช้เวลากับ 'สามี' ก่อนดีกว่าเนาะ!

END

อยากอ่านฟิคจัง อยากกินแซลโม่นโด้ยย (• ___ •)

CR.SQW