คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode : 2 So tired I never have you
___________________________________________
Episode 2
So tired I never have you
ผมที่ต้องทำตัวเป็นเจ้าบนที่ดีนำชามาให้คนแปลกหน้า ตรรกะไหนของผมกันแน่เนี่ย ผมหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างไม่พอใจ ทำไมเขาถึงมาได้เวลา พอดิบ พอดี เป๊ะๆ เลยนะน่าสงสัยจริงๆด้วย เขามองชาบนโต๊ะที่ผมวางไว้ให้เล็กน้อยก่อนจะยิ้มแหยะขึ้นมาก่อนจะมองหน้าผม
"คุณมีธุระอะไรกันแน่คุณเมแกน" ผมถามตรงประเด็นแบบไม่อ้อมค้อมไป แน่นอนว่าอีกฝ่ายมองผมด้วยท่าทีแปลกใจและติดผวา
"เอ่อ....วัตสันเธอจำฉันไม่ได้เหรอ" เขาถามผมกลับมาด้วยท่าทีที่ดูร้อนรนและมีเหงื่อไหลลงมาตามใบหน้า
"จำ-ไม่-ได้" เสียงเรียบนิ่งที่ค่อยๆย้ำคำพูด ตามแบบฉบับของวัตสัน ซึ่งแม้ผมจะเป็นคนพูดออกไปเองก็ยังรู้สึกขนลุกเลยทีเดียว
"เอ๊ะ!นี่หัวเธอกระทบกระเทือนอะไรหรือเปล่าวัตสัน!" คนแปลกหน้าเอือมมือมากุมแก้มผมเอาไว้สักพักหนึ่งก่อนที่จะถูกปัดออกไปด้วยมือเล็กๆในเวลาต่อมา
ท่าทีแบบนั้นมันทำให้ชายผมแดงตรงหน้าถึงกับทำหน้าเหวอแบบไม่เก็บอาการกันเลยทีเดียว จากที่ผมประติดประต่อเรื่องได้ ทั้งนามสกุลทรีลอว์นีย์ และคาถาเหล่านั้นผมมั่นใจแล้วว่าที่ที่ผมอยู่มันคงเปฌนสถานที่หนึ่งในนิยายเรื่อง แฮร์รี่ พอตเตอร์ แน่ๆเลย ส่วนชายตรงหน้าจากที่ผมอ่านนิยายมา (ผมไม่เคยดูหนังฉบับคนแสดงของเรื่องนี้จบเลยสักภาค) ไม่เคยปรากฏตัวหรือมีชื่อในนั้นเลยสักนิด ถ้าศาสตราจารย์ดับเบิ้ลดอร์มาเองผมจะดีใจมากกว่า มายไอดอลของผมเลยนะคนนั้นน่ะ ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยท่าที่แข็งกร้าว ดวงตาสีเขียวแกมเทาหม่นๆมองออกไปด้วยท่าทีแสนเย็นชา ซึ่งผมไม่ได้ตั้งใจแสดงมันออกไปแต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นธรรมชาติของเด็กนี้น่ะนะ
"วัตสันก็ยังคงเป็นวัตสันน่ะนะ....ไม่เป็นไรฉันควรทำตัวให้ชิน" ใบหน้าคมที่มีหนวดขึ้นประปรายนั้นเริ่มมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า มือที่กุมกันเอาไว้ที่น่าตักถูกยื่นออกมาที่ด้านหน้าเป็นเชิงว่าจะเช็คแฮนด์ทักทาย "เอาเป็นว่าเรามาทักทายกันใหม่ ฉัน เมสัน เมแกน เป็นพี่ชายต่างพ่อของแม่เธอ...ขอโทษทีที่ฉันเรียกเธอว่าคุณทรีลอว์นีย์"
"โอ้...เชื่อใจได้?" คิ้วโก่งของผมถูกยกขึ้นตามด้วยคำถามสะกิดยิบๆที่ส่งไปให้
"เชื่อได้สิถามคนที่โค้กเวิร์ธทั้งหมดนี่ก็ได้!คนที่นี่รู้จักฉันกับแม่เธอหมดนั่นแหละเพราะฉันเป็นมักเกิ้ลบอร์น" เขากล่าวพร้อมยิ้มเจื่อนๆใส่ผม เดี๋ยวนะที่นี่คือหมู่บ้านโค้กเวิร์ธ!? แล้วเขาก็เป็นมักเกิ้ลบอร์น ส่วนแม่เขาก็เป็นมักเกิ้ล อา...ก็พอถูไถให้เชื่อได้...ล่ะมั้ง?
"...อืม..เชื่อ" ผมตอบกลับไปแบบปัดๆ
"แน่นอนเธอต้องเชื่อเพราะมันเป็นจริง!" โอ้พระเจ้าช่วย เขาทำตัวเหมือนสุนัขเจอเจ้าของเลย ผมได้แต่โอดครวญในใจอย่างนึกขำกับท่าทีของคุณลุง...อาคุณลุงจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้หน้าไม่เห็นเหมือนแม่ผมเลยสักนิด
"เปล่า...แค่ครึ่งเดียว"
"...."
.
.
.
อุ๊บส์!
.
.
.
.
ผมทำเขาหูตกไปเลยแฮะ
ขาบอกจะอาสามาอยู่กับผมในช่วงก่อนเปิดเทอมฮอกวอตส์ หากพ่อแท้ของเขายังไม่กลับมาจากการเดินทางไปทำงานที่ทางกระทรวงมอบหมายให้ชายผมสีส้มก็จะเป็นพาเขาไปซื้ออุปกรณ์การเรียนที่ตรอกไดแอกอนแทน พูดถึงตรอกไดแอกอนในหนังสือกับในภาพยนตร์มันค่อนข้างใหญ้แล้วก็มีร้านรวงต่างๆที่เปิดอยู่ใกล้ๆกันไม่ต่ำกว่า 20-30 ร้านในตรอก ผู้คนพลุ่กพล่าน เสียงคนเยอะๆแค่คิดเขาก็ตื่นเต้นแล้วสิ ผมเติมชาใส่แก้วทรงสวยอีกครั้งก่อนจะยกขึ้นมาจิบทีละนิด รู้สึกเชินๆแฮะเพราะปรกติผมกระโตกกระตากสุดๆ แต่ตอนนี้มันทำอะไรมันก็ดูเหมือนลูกคุณหนูผู้แสนเรียบร้อยเข้าไปทุกที ผมจะขัดขืนหรือพยายามทำท่าทีปรกติที่ผมเคยทำ ปรากฏว่า ผมไม่สามารถทำในสิ่งที่ตัวเองเคยทำในร่างนี้ได้ รวมๆน่าจะเป็นการไม่อนุณาตให้ OOC ล่ะมั้ง (เศร้าจายที่สุดเลย TwT) ผมจะนอนก่างขาก็ไม่ได้ จะเรอก็ไม่ได้
ขาสองข้างถูกยกขึ้นมาพาดบนขาอีกข้างหนึ่งในท่าไขว้ห้าง มือซ้ายถือหูถ้วยชายกขึ้นจิบ แล้วในมือข้างขวาก็มีจานรองแก้ว คนตรงหน้าได้แต่จ้องมองท่าทีของผมก่อนจะได้ยินเสียงแว่วของการกลืนน้ำลายดังเอื๊อก! ผมหรี่ตามองผู้ที่อ้างว่าเป็นลุงของตัวเองอย่างขาดโทษพร้อมวางถ้วยชาไว้บนโต๊ะแล้วลุกออกไปจากห้องนั่งเล่นปล่อยให้ชายผมแดงนั่งลงไปแบบนั้น
"เดี๋ยว!...วัตสันเธอจะไปไหนน่ะ"
"ไปที่ห้อง..."
เสียงกล่าวเรียบๆของผมค่อยๆเลือนหายไปตามจังหวะการก้าวเดิน เสียงเอี๊ยดอ๊าดของบันไดไม้ที่เริ่มผุพังตามกาลเวลาดังขึ้นเป็นระยะหลังจากที่ลงน้ำหนักจากฝ่าเท้าลงไป ประตูห้องนอนของวัตสันได้ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ มันก็เหมือนกับตอนแรกที่ผมได้ตื่นขึ้นมาที่นี่ อา โผล่มาก็แม่ตายเลยนะเราเนี่ย ผมได้แต่คิดถึงเรื่องที่โลกเดิมก่อนจะมาที่นี่ มันเป็นหัวข้อการสนทนาที่ผู้ใหญ่ในบ้านเด็กกำพร้าหลังเก่ามักพูดและใช้มันจิกกัดผม ใช่ผมมันเป็นตัวซวย ซวยจนกระทั่งทำให้ตัวเองตกตึกลงมาตายแทนเช้าบ้านเขาที่อยากจะตายเอง เป็นคนดีเกินไปก็แบบนี้ล่ะมั้ง
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่ขาวที่จะว่านุ่มก็ไม่นุ่มจะว่าแข็งก็ไม่แข็ง มันรู้สึกเหมือนความสมดุลของทั้งสองอย่างจะปรากฏขึ้นได้อย่าลงตัว ความอบอุ่นของผิวเตียงและผ้าห่มแทรกซึมเข้ามาสัมผัสกับผิวขาวนวลเนียนของผมที่อยู่ร่างของวัตสัน ผมเฝ้ามองมือขาวซีดที่มีเลือดผาดน้อยๆนั้นอย่าพิจารณา ถ้าสาวไทยได้มาเห็นก็คงจะอิจฉาผมเป็นแทบๆแน่ๆเลย มันเหมือนหิมะที่ผมเองก็ไม่เคยเห็นจริงๆเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่ที่อังกฤษประเทศที่มีหิมะตกในช่วงปลายปี แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าผมได้สัมผัสกับหิมะไปพร้อมๆกับคำว่าครอบครัว ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไปแล้วค่อยๆข่มตาลงแน่นหวังที่จะลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ผมต้องโยนมันไปให้ไกล คุณแม่ของวัตสันตายต่อหน้าผมเลยนะ พวกเขาต้องชดใช้ในสักวันหนึ่ง
.
.
.
Talk
ขอโทษนะคะที่ลงช้าพอดีว่า
สัญญาณเน็ตน้องไม่ค่อยดี
ยังไงก็ฝากผลงานชิ้นแรกด้วยนะคะ
สำบัดสำนวนไม่ค่อยดีแล้วก็คำผิดคำซ้ำ
จะเห็นบ่อยมากเลยแต่ก็อย่าได้โกรธกันนะคะ
ติมาเลยน้องจะได้แก้ไขค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคนเม้นและยอด Fev. มากเลยค่ะ
จะพยายามเขียนต่อไปถ้าไม่ท้อไปซะก่อนนะคะ>3<
ความคิดเห็น