ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : EP.18 END
EP.18 END
"หม่าม๊า"
เสียงเล็กเรียกผู้เป็นแม่ก่อนจะหยิบขวดนมเปล่าของตัวเองขึ้นมาชู
"หิวนมหรอครับน้องเจย์" จินฮวานก้มลงถาม
เจย์พยักหน้าหงึกหงักและเอาขวดนมยัดใส่มือจินฮวาน
"หนูกินเยอะแล้วนะลูก สามขวดรวดแบบนี้จะอ้วกนะ" จินฮวานบอกน้องเจย์
"แอ๊!!" เสียงงอแงดังขึ้นทันทีเมื่อจินฮวานเตรียมจะขัดใจเจ้าตัวเล็ก ก็เด็กคนนี้กินเยอะแล้วนี่นา
"ไม่งอแงนะครับ ถ้าป๊าได้ยินเจย์โดนตีนะลูก" จินฮวานยกพ่อมาขู่เพราะเจาตัวเล็กนี่กลัวแต่พ่อเขาเท่านั้นแหละ แต่มันก็ได้ผลเพราะน้องเจย์เงียบลงทันที
"ม๊า อื้อๆๆ" เจย์ชี้นิ้วไปทางหน้าต่างพร้อมกับพูดเสียงอื้ออึง
"อะไรลูก" จินฮวานมองตามนิ้วไปก็เห็นเจ้าตัวเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กอยู่ตรงนั้น
"แอ๊!"
"นั่นน้องหมาไงครับ" จินฮวานอุ้มน้องเจย์ขึ้นเดินออกทางประตูตรงไปหาเจ้าหมาตัวเล็กที่มาวิ่งเล่นในบ้าน
จินฮวานย่อตัวลงให้เจย์ได้เห็นลูกหมาชัดๆ เจ้าลูกหมาเห็นเจย์แล้วก็นั่งลงมองน้องตาแป๋วส่ายหางใส่
"งื้อออ" เอื้อมมือไม่ทันโดนก็กลัวซะแล้ว จินฮวานจึงลุกขึ้นอุ้มไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้หลังบ้าน
จินฮวานสั่งให้คนดูแลสวนตรงนี้ให้ดีที่สุดเพราะต้องการให้บ้านมีสถานที่ร่มรื่น ต้นไม้ที่ปลูกในวันนั้นก็กำลังเติบโตไปพร้อมลูกน้อยของเขา
จินฮวานพาน้องเจย์เดินลัดเลาะไปที่ใต้ต้นใหม่ใหญ่และนั่งลงพร้อมกัน เขาวางน้องเจย์ลงบนพื้นหญ้าทำให้เจย์ชะงักเพราะไม่เคยนั่งบนพื้นหญ้ามาก่อน จินฮวานหัวเราะร่าเพราะน้องเจย์แทบไม่กระดิกตัวไปไหน เอาแต่นั่งมองหญ้าอยู่อย่างนั้น
"เอามือจับดูสิลูก หญ้านุ่มมากนะ" จินฮวานนั่งลงและเอื้อมมือไปจับหญ้าให้น้องเจย์ดู
"แอ๊!" แต่เหมือนน้องเจย์จะกลัวจึงร้องห้ามแม่ตัวเอง
"ทำอะไรกันครับ" จุนฮเวเดินเข้ามาก็ก้มลงถามน้องเจย์ทันที
"พาลูกเล่นหญ้าไง" จินฮวานตอบพร้อมกับถอนหญ้ากำหนึ่งใส่มือลูก
"มันสกปรกมั้ยจิน" จุนฮเวพูดพลางนั่งลงข้างๆ ถึงจะพูดอย่างนั้นจุนฮเวก็ไม่เคยห้ามที่จินฮวานจะสอนลูกแบบไหน
"ไม่สกปรกหรอกครับ เล่นเสร็จก็พาอาบน้ำเลย" จินฮวานยิ้มกว้างเมื่อน้องเจย์เริ่มชินกับหญ้าและเคลื่อนไหวตัว
"เห็นมั้ย น้องเจย์ทำได้แล้ว" จินฮวานชี้น้องเจย์ที่กำลังคลานให้จุนฮเวดู
"เมื่อกี้ฮันบินโทรมาบอกข่าวดี" จุนฮเวพูดพร้อมกับมองน้องเจย์ไปด้วย
"อะไรเหรอ"
"ฮันบินท้องแล้วนะ น้องเจย์จะมีเพื่อนเล่นแล้ว" จุนฮเวพูดพร้อมกับอุ้มลูกมานั่งตักตัวเอง
"หา! อย่าโกหกนะ"
"โกหกทำไมครับ ไม่เชื่อก็โทรไปถามสิ" จุนฮเวยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้จินฮวาน
"ครับ"
จินฮวานแยกตัวเองออกไปโทรหาฮันบิน ส่วนจุนฮเวก็เล่นกับลูกไปพลางๆ
"น้องเจย์ครับ โตขึ้นหนูต้องดูแลม๊านะรู้มั้ย"
"..."
"ม๊าดูแลหนูกับป๊าดีมากเลย โตขึ้นเราต้องตอบแทนม๊านะครับ"
"แอ๊!"
"อย่าเอาหญ้าเข้าปากสิครับ หนูไม่ใช่ควายนะ"
"เอ๋?"
จุนฮเวขำเพราะน้องเจย์ฟึดฟัดใส่เพราะดึงหญ้าออกจากมือ
"หนูไม่อยากเป็นควายหรอก ป๊ารู้" จุนฮเวยังขำต่อ
"..."
"ว่าลูกเป็นควายเหรอพี่" จินฮวานคุยเสร็จแล้วเดินมานั่งข้างๆจุนฮเว
"ไม่ได้ว่านะ ก็น้องจะกินหญ้า" จินฮวานหลุดขำทันที ปกติเด็กวัยนี้ชอบเอาอะไรเข้าปากเป็นเรื่องปกติ ก็เด็กกำลังคันเหงือกเพราะฟันจะขึ้น
"เจย์คันเหงือกไง เลยชอบเอาอะไรเข้าปาก"
"แอ๊!" เสียงร้องของเจย์ทำให้จุนฮเวและจินฮวานก้มลงไปดู
"น้องเจย์ลูก กินดินไม่ได้นะ" จินฮวานรีบเอามือน้องเจย์ออกจากปากและปัดดินออก ส่วนในปากของน้องเจย์มีดินอยู่ จินฮวานรีบเอานิ้วควานในปากน้องเจย์ทันที
"ฮะๆ เผลอไม่ได้เลย" จุนฮเวหัวเราะและเอาผ้าอ้อมเช็ดปากให้น้องเจย์หลังจากที่จินฮวานเอาดินออกจากปากเสร็จ
"จินต้องพาลูกไปอาบน้ำแล้วนะ" จินฮวานอุ้มน้องเจย์ขึ้นและเดินเข้าไปในตัวบ้านทิ้งให้จุนฮเวเก็บซากหญ้าที่โดนน้องเจย์ถอนออกมา
"ให้ตายสิ.. เหมือนแม่ไม่มีผิด" จุนฮเวบ่นไปพลางเก็บหญ้าลงถังขยะหลังบ้าน
หลังจากที่เรื่องราวคดีจบลง จุนฮเวก็เป็นเจ้าภาพงานศพของซึงฮุน ไม่คิดเลยว่างานจะเงียบขนาดที่ว่ามีแค่เลขาของซึงฮุนมาส่วนที่เหลือก็คือเพื่อนๆของจุนฮเวเอง
ฮันบินกับบ๊อบบี้แต่งงานกันภายในปลายปี พิธีแต่งงานที่เรียบง่ายและมีแค่คนรู้จักและครอบครัวทำให้ฮันบินสบายใจมากขึ้น ส่วนบ๊อบบี้ก็หน้าตาระรื่นเพราะการตื๊อมาหลายปีก็สิ้นสุดลง
"น้องเจย์ครับ อ้าม" จินฮวานกำลังนั่งป้อนข้าวน้องเจย์อยู่ในห้องครัว
จุนฮเวยิ้มกับภาพตรงหน้าที่ภรรยาตัวเองมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่ มันอาจจะเป็นภาพธรรมดาสำหรับหลายครอบครัวและสำหรับจุนฮเวรอยยิ้มของจินฮวานคือสิ่งที่มีค่าและโซ่ทองคล้องใจอย่างน้องเจย์ก็เป็นสิ่งที่ทำให้จินฮวานกับจุนฮเวยิ้มได้มากกว่าที่ผ่านมา
"หนูไม่อมข้าวนะครับ" จินฮวานจิ้มแก้มป่องของลูกชายที่กำลังอมข้าวคำใหญ่ไว้ในกระพุ้งแก้ม
"จิน พี่ว่าจะชวนไปห้าง" จุนฮเวเอ่ยถามจินฮวาน
"ไปทำไมครับ" จินฮวานละสายตาจากน้องเจย์แล้วหันมามองจุนฮเวที่ยืนพิงผนังอยู่
"พาลูกไปซื้อของเล่น" จุนฮเวคิดว่าลูกควรได้เลือกของที่ตัวเองชอบมากกว่าที่เขาซื้อมาให้ และนานๆทีจุนฮเวจะอยากซื้อของเล่นให้กับน้องเจย์ ตอนนี้ของเล่นน้องเจย์น้อยมาก
ก็ปกติจินฮวานชอบพาเดินเล่นในสวนมากกว่า เล่นกับธรรมชาติมากกว่าของเล่นพลาสติก
"ได้ครับ พี่ไปเตรียมของลูกได้ไหม จินขอป้อนข้าวลูกก่อน"
"ได้ครับ เอาอะไรบ้าง" จุนฮเวเกาหัวเพราะไม่รู้ว่าการออกนอกบ้านของน้องเจย์ต้องพกอะไรไปบ้าง
"งั้นพี่ป้อนนะ จินจะไปเตรียมของ" จินฮวานวางช้อนลงและเดินออกไปไม่ทันให้จุนฮเวรับคำ
กะจะแกล้งจุนฮเวชัดๆ ภรรยาเขาตอนนี้มันร้ายนัก
"แอ๊!!" เสียงน้องเจย์ทำให้จุนฮเวถลาเข้าไปนั่งตรงหน้าเพื่อจะป้อนข้าลูก
"แล้วล่อให้กินยังไงให้หมดวะเนี่ย" จุนฮเวพึมพำก่อนจะตักข้าวบดผสมนมในถ้วยขึ้นมาเต็มช้อนและจ่อไปที่ปากของน้องเจย์ แต่ถึงอย่างนั้นน้องเจย์ก็ไม่ยอมกิน
"ทำไมไม่กินล่ะน้องลูก" จุนฮเวเบะปากแล้วจ่อเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้น้องเจย์ไม่ได้อ้าปากแต่มองหน้าจุนฮเวอย่างเดียว
"มองป๊าทำไมครับ กินสิ" จุนฮเวไม่ละความพยายาม แต่จะให้เขาทำท่าแบบจินฮวานก็กลัวเสียฟอร์มคุณชายใหญ่ของบ้านนี้
"นี่พี่ยังไม่ป้อนลูกเหรอ" จินฮวานเดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าของน้องเจย์ คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันเพราะจุนฮเวกับลูกกำลังเล่นจ้องตากันอยู่
"น้องไม่กิน"
"พี่เล่นคำใหญ่แถมยังเอาไปจ่อปากอย่างกับขู่เค้า น้องก็ไม่กินสิ" จินฮวานถอนหายใจจับช้อนออกจากมือจุนฮเวและเอื้อมไปคนถ้วยข้าว ตักขึ้นมาคำเล็กและยิ้มกว้างใส่น้องเจย์
งับ
น้องเจย์อ้าปากกว้างรับช้อนเข้าไป จุนฮเวได้แต่มองเพราะตัวเองไม่ได้ยิ้มเลย
"เห็นไหมครับ แค่นี้น้องเจย์ก็กินแล้ว ลูกไม่ได้เอาใจยากสักหน่อย" จินฮวานพูดปนขำ ป้อนข้าวน้องเจย์ต่อจนเสร็จ
จุนฮเวผละตัวออกไปเตรียมรถ แต่เขาคงไม่ขับเพราะอยากนั่งกับลูกมากกว่า จึงได้แต่สั่งให้คนขับรถเตรียมรถสำหรับเขา น้องเจย์ และภรรยา
"ไปกันครับ" จุนฮเวอุ้มน้องเจย์ไว้ให้จินฮวานขึ้นรถไปก่อน ตามด้วยเขาและลูก
น้องเจย์นั่งตักพ่อไปตลอดทางไม่ได้สนใจแม่สักนิด
ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวเข้าไปจอดส่งที่ทางเข้าห้าง ทั้งส่มคนลงจากรถและรีบพาลูกเข้าไปทันที อากาศร้อนเกินไปที่จะพาลูกตากแดด
"โซนของเล่นอยู่ทางนั้นครับ" แน่นอนว่าก่อนจะมาที่นี่จุนฮเวก็ได้ศึกษามาแล้วว่าที่ที่กำลังจะไปคือตรงไหน ปกติเขากับจินฮวานไม่มีเวลามาเดินห้างกันแบบนี้หรอก
"แวะนี่ก่อนสิครับพี่จุนฮเว" จินฮวานเอ่ยปากเมื่อผ่านร้านขนมหวาน จุนฮเวยิ้มน้อยๆเพราะภรรยาตัวเองยังมีความเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ จุนฮเวพยักหน้าและเดินเข้าไปพร้อมกับจินฮวานและลูก
ไอติมโคนถูกน้องเจย์จ้องไม่วางตา จินฮวานจึงรีบกินก่อนที่น้องเจย์จะงอแงขอกินด้วย แต่ก็ไม่หมดจำต้องให้จุนฮเวกินช่วยแทน
ความวุ่นวายเกิดขึ้นที่กลางห้างเพราะเจ้าตัวน้อยดันอยากได้ของเล่นมากเกินไป เห็นอันนี้ก็ร้องจะเอาจนจินฮวานต้องพาไปสนามเด็กเล่นแทน ส่วนของเล่นจุนฮเวก็ไปจัดการซื้อเอง
"หนูอย่าคลานไปตรงนั้น" จินฮวานกำลังยื้อกับลูกเพื่อไม่ให้คลานเข้าไปใต้เครื่องเล่นอันใหญ่
"แปะๆ"
จู่ๆน้องเจย์ก็ปรบมือตัวเองทำให้จินฮวานแปลกใจ เขาจำได้ว่ายังไม่สอนให้ลูกไหว้หรือปรบมือ
จินฮวานจึงมองหาสิ่งที่ทำให้น้องเจย์สนใจ เบนสายตาไปหาคนใส่ชุดมาสคอตการ์ตูนกำลังถือลูกโป่งปรบมืออยู่ทำให้จินฮวานยิ้มออกมา
"หม่าม๊า" น้องเจย์เรียกแม่ตาแป๋ว
"ครับ"
"จิน พี่ซื้อเสร็จแล้ว" เสียงจุนฮเวเรียกความสนใจจากจินฮวานกับน้องเจย์ได้
"พี่ไม่เห็นต้องซื้อเยอะขนาดนี้" จินฮวานเบะปากมองถุงใบใหญ่และรถเข็นที่พนักงานเข็นตามจุนฮเวออกมา
"พี่ว่าคราวหลังคงไม่พามาแล้วครับ น้องอยากได้ทุกอย่างเลย"
จินฮวานหัวเราะร่า
"จริงๆแล้วน้องไม่ได้อยากได้ทุกอย่างหรอกครับ แต่น้องอยู่ในวัยกำลังสนใจสิ่งของมากกว่า"
จุนฮเวแทบจะกลอกตาแต่ก็ต้องคีพลุคไว้ก่อน ถ้ารู้แบบนี้เขาไม่ซื้อมาเยอะขนาดนี้หรอก
"งั้นเอาไว้เล่นจนโตเลยแล้วกัน" จุนฮเวส่งถุงให้พนักงานเอาลงไปส่งที่รถและอุ้มน้องเจย์มาไว้ในอ้อมกอดแทนจินฮวาน ส่วนมือข้างที่ว่างก็กอบกุมมือเล็กไว้
10 เดือนต่อมา
"วันนี้ไปบ้านฮันบินกันนะพี่จุน" จินฮวานเขย่าแขนสามีพร้อมกับทำหน้าอ้อนส่งสายตาหวานให้
"ครับๆ พี่ขอเคลียร์งานก่อนนะ" จุนฮเวพยักหน้าทำให้จินฮวานยิ้มกว้างทันที กว่าจะอ้อนไปหาหลานชายอย่างน้องบีไอลูกชายของฮันบินได้
"หม่าม๊า อยากได้" น้องเจย์วิ่งดุ๊กดิ๊กไปชี้โมเดลรถที่วางโชว์ในตู้กระจก วันนี้จินฮวานพาน้องเจย์มาที่บริษัทวันแรก เลขาอย่างยุนฮยองแทบจะไม่ทำงานเพราะหลานตัวดีดันวิ่งซนไปทั่ว
พนักงานมากมายเข้ามารุมหยอกและทักทายเจ้าตัวน้อยที่วิ่งไปมา จินฮวานยิ้มที่น้องเจย์ไม่งอแงแถมยังกล้าคุยกับคนอื่นๆด้วย
"ไม่ได้นะลูก ของป๊าเค้า" จินฮวานปรามก่อนที่มือน้อยๆจะเอื้อมไปจับกระจก
"ไม่เป็นไรหรอกจิน ให้ลูกเล่นเถอะ" จุนฮเวเงยหน้สจากเอกสารแล้วลุกขึ้นหยิบโมเดลรถให้กับน้องเจย์ที่กำลังทำตาวาวรอรับของเล่นจากป๊า
"ปะป๊า .." น้องเจย์เห็นว่าพ่อกำลังเอาใจก็รีบเข้าไปเล่นด้วยทันที
"ฮะๆ" เสียงหัวเราะของน้องเจย์ที่โดนพ่อจับฟัดแก้มทำให้จินฮวานยิ้มออกมา
"พอกันได้แล้วครับ น้องเจย์คุณป๊าต้องทำงานนะครับ"จินฮวานจับแขนจุนฮเวให้ปล่อยลูกลงพื้น แล้วไล่สามีไปทำงานต่อ
"เห่อหลานเหรอเรา" จุนฮเวไม่วายยังหันมาแซว ใครจะไม่ยินดีที่ฮันบินคลอดกันล่ะ กว่าสองคนนั้นจะลงรอยกันก็ใช้เวลานานพอสมควร
"พี่มีของรับขวัญหลานยังครับ" จินฮวานถามจุนฮเว
"ก็อันเดียวกับของเรานั่นแหละ"
"จินยังไม่ซื้อเลยอ่ะ"
"งั้นจะเอาอะไรรับขวัญหลาน" จุยฮเวถามทำให้จินฮวานยืนนิ่ง
"งั้น... เอาเป็นทองดีไหม" จุนฮเวหัวเราะ ที่จริงจุนฮเวสั่งกำไลข้อเท้าให้หลานไปแล้วและยังสลักชื่อหลานไว้อีก
"เหรอครับ เอาแบบนี้เหรอ" จุนฮเวคว้าถุงแดงกำมะหยี่ใส่มือของจินฮวาน
จินฮวานรับมาและแกะมันออกเพื่อดูว่าของข้างในเป็นอะไร
"เหมือนของน้องเจย์เลยนี่นา" จินฮวานคิดถึงตอนที่น้องเจย์คลอด จุนฮเวก็เอากำไลข้อเท้าสลักชื่อมาใส่ให้ลูกจนตอนนี้ลูกโตแล้ว น้องเจย์ใส่ไม่ได้แล้วจินฮวานเลยเก็บไว้ในเซฟแทน
"พี่ว่าเหมาะกับเด็กๆดี โตมาจะได้เป็นพี่น้องกัน" จุนฮเวพูดแล้วก็มองกูน้องเจย์ที่นั่งเล่นอยู่บนพรม
"ครับ" จินฮวานผละออกมาอุ้มน้องเจย์ขึ้นนั่งบนโซฟาแล้วก็เล่นกับลูก
ไม่นานจุนฮเวก็ทำงานเสร็จ ทุกคนมุ่งหน้าไปยังบ้านของบ๊อบบี้ที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
"อาบ๊อบบบบ" น้องเจย์วิ่งเข้าหาอ้อมกอดของบ๊อบบี้ที่อ้าแขนรอ ส่วนข้างๆก็เป็นฮันบินที่อุ้มลูกชายวัยหนึ่งเดือนกว่าอยู่
"แหม น่ารักน่าชัง" จินฮวานเกลี่ยแก้มน้องบีไอแล้วก็สวมกำไลข้อเท้าให้ไว้
"ขอบใจมากนะมึง" ฮันบินสำรวจกำไลแล้วก็บอกเพื่อน
"ตอนนี้ก็มีหลานสองคนแล้ว เมื่อไหร่มึงจะคบกับกูวะ" ชานเปรยออกมาทำให้เพื่อนๆขำก๊าก
"ไอ้ห่า มึงเคยขอกูคบยังเหอะ" ยุนฮยองหน้าแดงขึ้นก็รีบพูดจนลิ้นพันกันทันที
"น้องเจย์ๆ หนูเห็นน้องมั้ยลูก" จินฮวานอุ้มเจย์ขึ้นมาให้มองดูบีไอชัดๆ
"น้องๆๆ" น้องเจย์ชี้ไปที่บีไอและหันกลับมามองหน้าจินฮวาน
"สงสัยน้องเจย์อยากมีน้องแน่เลยจิน" เสียงแซวจากปากฮันบินทำให้จินฮวานหน้าร้อนขึ้นมาทันใด ถึงแม้ว่าจะลูกหนึ่งแล้วความเขินอายยังไม่หายไปไหนเลย มิหนำซ้ำคงมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"น้องเจย์อยากมีน้องหรอครับ" เสียงที่สามดังขัดบทสนทนาผู้เป็นแม่ ทำให้จินฮวานหน้าซับสีแดงขึ้นไปอีก จุนฮเวหัวเราะน้อยๆพลางมองหน้าภรรยา
"น้องๆๆ" น้องเจย์กระโดดเล่นใหญ่ทันทีที่วางลงพื้น วิ่งไปทั่วบ้านจนอาๆทั้งหลายเหนื่อยไปตามๆกัน
"น้องเจย์ ถ้าดื้อม๊าจะไม่ให้เล่นกับน้องนะ" จินฮวานเห็นสีหน้าเหยเกของเพื่อนๆจึงดุลูกตัวเองให้อยู่กับที่
"อาว่าเราไปกินหนมกันดีกว่า" ดงฮยอกอุ้มน้องเจย์ไปที่ครัว หยิบขนมจากกล่องออกมาให้น้องเจย์ทาน
"ง่ำ" แก้มกลมเคี้ยวขนมตุ้ยๆและยังป้อนคุณอาอีกด้วย
การที่มีเด็กน้อยมาวิ่งเล่นในบ้านทำให้บ้านดูมีสีสันขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนเป็นไหนๆ น้องเจย์ผู้มอบเสียงหัวเราะและทำให้คุณอาทั้งหลายมีมุมที่อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น แถมยังมีสมาชิกใหม่อย่างน้องบีไอลืมตาดูโลกมายิ่งทำให้บ้านมีสีสันกว่าเดิม
"น้องเจย์ หยุดวิ่งนะลูกม๊าเหนื่อย" น้องเจย์วิ่งไปทั่วบ้านจนทำให้ผู้เป็นแม่หน้ามุ่ยทันที
"หม่าม๊าๆๆๆ หม่ำๆ" จนแล้วจนรอดความหิวก็เข้ามาแทนที่ความซน จินฮวานอุ้มลูกกินนมขวดที่ห้องรับแขก ไม่นานก็หลับไป จุนฮเวจึงอาสาเข้ามาดูลูกแทนและให้จินฮวานออกไปทำกับข้าวเย็นนี้
"จุนฮเวเป็นพ่อคนได้ดีเลยใช่ไหมล่ะ" ฮันบินหันมาถามคนตัวเล็กที่กำลังล้างผักอยู่
"ให้ตอบยังไงดีล่ะ" คำตอบแก้เขินทำให้บุคคลในครัวหัวเราะออกมา
"แหม... ตั้งแต่มีน้องเจย์นี่ผับไม่เข้าเหล้าไม่กิน แบบนี้คงอำลาวงการถาวร" ชานเอาคุกกี้เข้าปากพร้อมกับบ่นงุ้งงิ้งน้อยใจ ปกติแล้วเพื่อนๆมักจะไปดื่มกันที่ผับของเขา แต่ตอนนี้ทุกคนต่างก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล ผับจึงไม่ใช่ที่ที่พวกเรามาสามารถนัดดื่มกันได้อีกแล้ว
"คงไม่หรอกมั้ง วันนี้เห็นบ๊อบซื้อเหล้ามาเต็มเลยนี่" ยุนฮยองที่เห็นลังเหล้าวางข้างๆก็อดที่พูดขึ้นไม่ได้
"แหม นานๆทีไง" ชานพูดเสร็จก็ผละตัวออกไปหาเหล่าคุณพ่อกับดงฮยอกที่นอนเล่นกันอยู่ที่ห้องรับแขก หลานสองคนนอนหลับตาพริ้มชวนน่าแกล้งแต่ก็แกล้งไม่ได้เพราะพ่อมันนอนข้างๆ ชานจึงเลือกจะชวนดงฮยอกเล่นเกมในมือถือแทน
หลังจากอาหารเสร็จแล้วเด็กน้อยก็ตื่นขึ้นมาพอดี ประจวบกับเป็นเวลาทานอาหารของน้องเจย์จึงได้นั่งทานอาหารพร้อมหน้ากัน ส่วนน้องบีไอฮันบินจัดการให้คุณแม่หวานที่เป็นแม่บ้านช่วยดูแลให้ก่อน
"จัดหนักๆ" ชานพูดขณะกำลังรินเหล้า
"กูหนักไม่ได้ ขับรถให้เมียกับลูก" จุนฮเวพูดแล้วมองหน้าจินฮวานตาหวานฉ่ำ
"กินเถอะครับ เดี๋ยวเรียกคนขับรถก็ได้"จินฮวานเห็นท่าทางอยากเหล้าของสามีก็อดจะสงสารไม่ได้ นานๆทีจะได้ออกมากันแบบนี้
"ไม่เอาหรอก พี่อยากขับเอง" แต่จุนฮเวก็หักห้ามใจตัวเอง ในเมื่อมีลูกมีเมียแล้วก็ต้องรับผิดชอบเขาสองคน
"คนดีซะเหลือเกินนะพ่อคุณ" ยุนฮยองจีบปากจีบคอและตักแกงจืดเข้าปาก
"หม่ำๆๆๆ"
"เอ้า ม๊าขอโทษลูก" จินฮวานมัวแต่คุยเพลินจนลืมป้อนข้าวน้องเจย์
"พี่ป้อนเองครับ" จุนฮเวเห็นว่าจินฮวานยังไม่แตะข้าวในจานจึงคว้าช้อนและถ้วยข้าวลูกมาถือเอง
"ได้แน่นะ" จินฮวานถามเพื่อความแน่ใจ
"ครับ"
"หนูอ้ามมม" ทุกคนบนโต๊ะหันไปมองพ่อลูกอ่อนกำลังหลอกล่อน้องเจย์ให้กินข้าว ความอ่อนโยนเมื่ออยู่กับลูกของจุนฮเวเผยออกมาให้ทุกคนได้เห็นกันในวันนี้ ทุกคนจึงอดไม่ได้ที่จะไม่ยิ้มออกมา
"อิ่มๆ" น้องเจย์เอามือลูบพุงที่ป่องออกมา
"อิ่มแล้วนะลูก กินน้ำนะ" จินฮวานป้อนน้ำน้องเจย์ต่อและให้นั่งเล่นบนโต๊ะสักพัก
จุนฮเวก้มฟัดลูกจนแก้มแดงส่งผลให้น้องเจย์ไม่พอใจที่โดนแกล้ง อ้อนแม่จนพ่อหน้าเสียไปพักหนึ่ง
"ป๊าขอโทษ" เสียงอ่อนลงราวกับกลัวว่าลูกโกรธ จินฮวานยิ้มกว้างส่งเจ้าตัวเล็กสู่อ้อมกอดพ่อ
"ปรับความเข้าใจกันนะ ม๊าไปหาน้องบีไอก่อน" จินฮวานปล่อยให้พ่อลูกเล่นกันตามประสา
"ว่าไง ไม่กลับเหรอ" ฮันบินถามเมื่อเห็นจินฮวานเดินเข้ามานั่ง
"ยัง พ่อลูกงอนกัน"
"ฮะๆ แกล้งลูกแรงอีกล่ะสิ" ฮันบินเห็นเป็นเรื่องปกติที่จุนฮเวจะโดนน้องเจย์งอนเวลาโดนฟัดแรงๆ
"พอขึ้นรถแล้วก็รักพ่อมาก" จินฮวานพูดไปตามความคิดตัวเอง น้องเจย์ดูจะสนใจรถมากเป็นพิเศษ จากที่สังเกตคือน้องเจย์ชอบเล่นโมเดลรถและชอบนั่งรถเล่นไปกับพ่อมากๆ
"โตขึ้นคงเป็นเจ้าพ่อซุปเปอร์คาร์แน่ๆ" ฮันบินเห็นด้วย จุนฮเวเองก็ชอบรถสปอร์ตมานานจนในบ้านเองก็มีหลายคัน แต่ช่วงมีน้องเจย์เขาได้ขับแค่เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น ส่วนมากจะใช้รถฟอร์จูนเนอร์เสียมากกว่า
"หวังว่าจะไม่ขับเร็วเหมือนพ่อ"
"เอาน่าๆ ลูกยังเล็กปล่อยให้เรียนรู้ไป" ฮันบินปลอบเพื่อนตัวเล็ก
"หลานอานี่หน้าเหมือนใครน้าาา" จินฮวานรับบีไอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วก็พลันคิดถึงตอนน้องเจย์คลอดออกมาใหม่ๆ
"คุณแม่บอกว่าไม่ได้เค้าโครงหน้าบ๊อบเลย" ฮันบินบอกมา
"โตกว่านี้คงจะเห็นเองนั่นแหละว่าได้อะไรจากพ่อมา"
"หม่าม๊าฮับ" เสียงเล็กดังเข้ามาทำให้แม่ลูกอ่อนสองครหันไปมอง เด็กน้อยยืนเกาะประตูเอาแก้มแนบผนังน่าเอ็นดู
"ครับ ป๊าไปไหนครับ" จินฮวานส่งบีไอคืนให้ฮันบินและเดินมาดูลูกชายตัวเอง
"นู่นๆๆ" น้องเจย์ชี้ไปยังห้องรับแขกที่ตอนนี้เหล่าคุณพ่อและเพื่อนๆกำลังกดจอยเกมกันอย่างเมามันส์จนไม่เลี้ยงลูก
จินฮวานถอนหายใจพลางเดินจูงมือน้องเจย์ไปหาจุนฮเวที่กำลังเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย ให้ตายสิ.. เล่นอย่างกับอายุสิบห้า
"พี่ครับ น้องเจย์ง่วงแล้ว พาลูกกลับบ้านได้แล้ว" จินฮวานเห็นท่าทางอ่อนล้าของลูก
"เดี๋ยวนะ จบตานี้" จุนฮเวหันมาปราดเดียวและกลับไปจ้องเกมต่อ จินฮวานจึงอุ้มลูกกล่อมไปพลางรอจุนฮเว
"เชี่ยยย!!!!" เสียงบ๊อบบี้ทำให้น้องเจย์สะดุ้งตกใจแรงจนร้องไห้
"แง้!!!!!!!"
"สัสบ๊อบ ลูกกูร้อง" จุนฮเววางจอยเกมแล้วเดินมาหาจินฮวานกับลูก
"กลับเลยมั้ย น้องงอแง" จินฮวานบอกอย่างนั้นแล้วก็ลาเพื่อนๆแล้วพาน้องเจย์กลับบ้าน
"หลับแล้วเหรอ"
"ครับ สงสัยเหนื่อยมาก"
จินฮวานก้มลงมองดูเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้หลับตาพริ้มบนอกตัวเอง วิ่งซนขนาดนั้นคงเหนื่อยน่าดู
"ถึงบ้านแล้วล่ะ" จุนฮเวลงจากรถก่อนและรีบมาเปิดประตูให้จินฮวานที่กำลังอุ้มลูกลิงอยู่
จินฮวานจัดการวางน้องเจย์ลงที่เตียงอย่างเบามือ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ตื่นสักนิด หลับลึกเหมือนพ่อไม่มีผิด
"พี่อาบน้ำก่อนนะ" จุนฮเวเข้าห้องน้ำทันที เวลานี้ควรจะเป็นเวลาที่ได้พักผ่อนของจินฮวานแล้ว
จินฮวานอาบน้ำเสร็จก็มานั่งที่ปลายเตียงรอสามีที่ลงไปเอานมร้อนมาให้เขาดื่ม จุนฮเวทำเรื่องพวกนี้ประจำในช่วงเวลาที่มีน้องเจย์
การมีลูกทำให้เวลาส่วนตัวมันหายไป แน่นอนว่าจุนฮเวก็พยายามเติมเต็มส่วนตรงนั้นมาตลอด จินฮวานเองก็รับรู้ถึงความพยายามของสามีจึงไม่ได้ทักท้วงอะไร
"เหนื่อยมั้ยครับ" มือใหญ่ไล้แก้มจินฮวานเบาๆเกลี่ยนมที่ติดมุมปากออกให้
"ไม่เหนื่อย จินว่าพี่ควรพักดีกว่า" จินฮวานพูดแล้ววางแก้วลงที่โต๊ะ
"เราอ่ะดูลูกมาทั้งวัน พักผ่อนได้แล้วนะ" จุนฮเวนวดริมฝีปากจินฮวานด้วยนิ้วหัวแม่มือเบาๆ แขนเล็กวาดขึ้นคล้องคอจุนฮเวให้ก้มลงประกบปากนุ่ม จุนฮเวแช่เอาไว้เพราะไม่อยากรุกรานคนตัวเล็กตอนนี้ ถ้าเผลอเข้าไปจินฮวานเองจะเหนื่อยมากกว่าเดิม
จุนฮเวแนบริมฝีปากเข้าไปหนักๆและถอนออกมา จินฮวานยิ้มเล็กพอใจกับสัมผัสอันน่ารักที่จุนฮเวมอบให้
"พี่รักน้องจินนะครับ" จุนฮเวก้มลงจูบหน้าผากจินฮวานอย่างอ่อนโยน
"น้องจินก็รักพี่นะ" จินฮวานสวมกอดจุนฮเวกลับ แขนใหญ่กระชับกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิมลูบหลังจินฮวานอย่างเบามือ
ทั้งสองกอดกันโดยใช้หัวใจเป็นสิ่งสื่อสาร ใช้ความเงียบแทนความอบอุ่นในคืนนี้ ทุกอย่างรอบตัวไม่เป็นอันตรายเมื่อมีคนให้กอด
จบแล้วค่าาาาา!!!!!
น้องเจย์น่ารักมากกกกกกกก
จุนฮเวอ่อนโยนมากกกก ละมุนมากกกกกก แฮปปีเเอนดิ้งมากกกกกกก
ขอบคุณรีดเดอร์ที่อยู่กับไรท์มาตั้งแต่เปิดเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆที่คอยส่งกำลังใจให้มาตลอด หวังว่าตอนนี้จะสร้างรอยยิ้มให้กับรีดเดอร์กันนะคะ
ตอนนี้ฝากเรื่อง #เรียลจุนฮวาน ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
ปล.รักทุกคนนนนนน ??’?
You let me down
#Junhwan
"หม่าม๊า"
เสียงเล็กเรียกผู้เป็นแม่ก่อนจะหยิบขวดนมเปล่าของตัวเองขึ้นมาชู
"หิวนมหรอครับน้องเจย์" จินฮวานก้มลงถาม
เจย์พยักหน้าหงึกหงักและเอาขวดนมยัดใส่มือจินฮวาน
"หนูกินเยอะแล้วนะลูก สามขวดรวดแบบนี้จะอ้วกนะ" จินฮวานบอกน้องเจย์
"แอ๊!!" เสียงงอแงดังขึ้นทันทีเมื่อจินฮวานเตรียมจะขัดใจเจ้าตัวเล็ก ก็เด็กคนนี้กินเยอะแล้วนี่นา
"ไม่งอแงนะครับ ถ้าป๊าได้ยินเจย์โดนตีนะลูก" จินฮวานยกพ่อมาขู่เพราะเจาตัวเล็กนี่กลัวแต่พ่อเขาเท่านั้นแหละ แต่มันก็ได้ผลเพราะน้องเจย์เงียบลงทันที
"ม๊า อื้อๆๆ" เจย์ชี้นิ้วไปทางหน้าต่างพร้อมกับพูดเสียงอื้ออึง
"อะไรลูก" จินฮวานมองตามนิ้วไปก็เห็นเจ้าตัวเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กอยู่ตรงนั้น
"แอ๊!"
"นั่นน้องหมาไงครับ" จินฮวานอุ้มน้องเจย์ขึ้นเดินออกทางประตูตรงไปหาเจ้าหมาตัวเล็กที่มาวิ่งเล่นในบ้าน
จินฮวานย่อตัวลงให้เจย์ได้เห็นลูกหมาชัดๆ เจ้าลูกหมาเห็นเจย์แล้วก็นั่งลงมองน้องตาแป๋วส่ายหางใส่
"งื้อออ" เอื้อมมือไม่ทันโดนก็กลัวซะแล้ว จินฮวานจึงลุกขึ้นอุ้มไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้หลังบ้าน
จินฮวานสั่งให้คนดูแลสวนตรงนี้ให้ดีที่สุดเพราะต้องการให้บ้านมีสถานที่ร่มรื่น ต้นไม้ที่ปลูกในวันนั้นก็กำลังเติบโตไปพร้อมลูกน้อยของเขา
จินฮวานพาน้องเจย์เดินลัดเลาะไปที่ใต้ต้นใหม่ใหญ่และนั่งลงพร้อมกัน เขาวางน้องเจย์ลงบนพื้นหญ้าทำให้เจย์ชะงักเพราะไม่เคยนั่งบนพื้นหญ้ามาก่อน จินฮวานหัวเราะร่าเพราะน้องเจย์แทบไม่กระดิกตัวไปไหน เอาแต่นั่งมองหญ้าอยู่อย่างนั้น
"เอามือจับดูสิลูก หญ้านุ่มมากนะ" จินฮวานนั่งลงและเอื้อมมือไปจับหญ้าให้น้องเจย์ดู
"แอ๊!" แต่เหมือนน้องเจย์จะกลัวจึงร้องห้ามแม่ตัวเอง
"ทำอะไรกันครับ" จุนฮเวเดินเข้ามาก็ก้มลงถามน้องเจย์ทันที
"พาลูกเล่นหญ้าไง" จินฮวานตอบพร้อมกับถอนหญ้ากำหนึ่งใส่มือลูก
"มันสกปรกมั้ยจิน" จุนฮเวพูดพลางนั่งลงข้างๆ ถึงจะพูดอย่างนั้นจุนฮเวก็ไม่เคยห้ามที่จินฮวานจะสอนลูกแบบไหน
"ไม่สกปรกหรอกครับ เล่นเสร็จก็พาอาบน้ำเลย" จินฮวานยิ้มกว้างเมื่อน้องเจย์เริ่มชินกับหญ้าและเคลื่อนไหวตัว
"เห็นมั้ย น้องเจย์ทำได้แล้ว" จินฮวานชี้น้องเจย์ที่กำลังคลานให้จุนฮเวดู
"เมื่อกี้ฮันบินโทรมาบอกข่าวดี" จุนฮเวพูดพร้อมกับมองน้องเจย์ไปด้วย
"อะไรเหรอ"
"ฮันบินท้องแล้วนะ น้องเจย์จะมีเพื่อนเล่นแล้ว" จุนฮเวพูดพร้อมกับอุ้มลูกมานั่งตักตัวเอง
"หา! อย่าโกหกนะ"
"โกหกทำไมครับ ไม่เชื่อก็โทรไปถามสิ" จุนฮเวยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้จินฮวาน
"ครับ"
จินฮวานแยกตัวเองออกไปโทรหาฮันบิน ส่วนจุนฮเวก็เล่นกับลูกไปพลางๆ
"น้องเจย์ครับ โตขึ้นหนูต้องดูแลม๊านะรู้มั้ย"
"..."
"ม๊าดูแลหนูกับป๊าดีมากเลย โตขึ้นเราต้องตอบแทนม๊านะครับ"
"แอ๊!"
"อย่าเอาหญ้าเข้าปากสิครับ หนูไม่ใช่ควายนะ"
"เอ๋?"
จุนฮเวขำเพราะน้องเจย์ฟึดฟัดใส่เพราะดึงหญ้าออกจากมือ
"หนูไม่อยากเป็นควายหรอก ป๊ารู้" จุนฮเวยังขำต่อ
"..."
"ว่าลูกเป็นควายเหรอพี่" จินฮวานคุยเสร็จแล้วเดินมานั่งข้างๆจุนฮเว
"ไม่ได้ว่านะ ก็น้องจะกินหญ้า" จินฮวานหลุดขำทันที ปกติเด็กวัยนี้ชอบเอาอะไรเข้าปากเป็นเรื่องปกติ ก็เด็กกำลังคันเหงือกเพราะฟันจะขึ้น
"เจย์คันเหงือกไง เลยชอบเอาอะไรเข้าปาก"
"แอ๊!" เสียงร้องของเจย์ทำให้จุนฮเวและจินฮวานก้มลงไปดู
"น้องเจย์ลูก กินดินไม่ได้นะ" จินฮวานรีบเอามือน้องเจย์ออกจากปากและปัดดินออก ส่วนในปากของน้องเจย์มีดินอยู่ จินฮวานรีบเอานิ้วควานในปากน้องเจย์ทันที
"ฮะๆ เผลอไม่ได้เลย" จุนฮเวหัวเราะและเอาผ้าอ้อมเช็ดปากให้น้องเจย์หลังจากที่จินฮวานเอาดินออกจากปากเสร็จ
"จินต้องพาลูกไปอาบน้ำแล้วนะ" จินฮวานอุ้มน้องเจย์ขึ้นและเดินเข้าไปในตัวบ้านทิ้งให้จุนฮเวเก็บซากหญ้าที่โดนน้องเจย์ถอนออกมา
"ให้ตายสิ.. เหมือนแม่ไม่มีผิด" จุนฮเวบ่นไปพลางเก็บหญ้าลงถังขยะหลังบ้าน
หลังจากที่เรื่องราวคดีจบลง จุนฮเวก็เป็นเจ้าภาพงานศพของซึงฮุน ไม่คิดเลยว่างานจะเงียบขนาดที่ว่ามีแค่เลขาของซึงฮุนมาส่วนที่เหลือก็คือเพื่อนๆของจุนฮเวเอง
ฮันบินกับบ๊อบบี้แต่งงานกันภายในปลายปี พิธีแต่งงานที่เรียบง่ายและมีแค่คนรู้จักและครอบครัวทำให้ฮันบินสบายใจมากขึ้น ส่วนบ๊อบบี้ก็หน้าตาระรื่นเพราะการตื๊อมาหลายปีก็สิ้นสุดลง
"น้องเจย์ครับ อ้าม" จินฮวานกำลังนั่งป้อนข้าวน้องเจย์อยู่ในห้องครัว
จุนฮเวยิ้มกับภาพตรงหน้าที่ภรรยาตัวเองมีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่ มันอาจจะเป็นภาพธรรมดาสำหรับหลายครอบครัวและสำหรับจุนฮเวรอยยิ้มของจินฮวานคือสิ่งที่มีค่าและโซ่ทองคล้องใจอย่างน้องเจย์ก็เป็นสิ่งที่ทำให้จินฮวานกับจุนฮเวยิ้มได้มากกว่าที่ผ่านมา
"หนูไม่อมข้าวนะครับ" จินฮวานจิ้มแก้มป่องของลูกชายที่กำลังอมข้าวคำใหญ่ไว้ในกระพุ้งแก้ม
"จิน พี่ว่าจะชวนไปห้าง" จุนฮเวเอ่ยถามจินฮวาน
"ไปทำไมครับ" จินฮวานละสายตาจากน้องเจย์แล้วหันมามองจุนฮเวที่ยืนพิงผนังอยู่
"พาลูกไปซื้อของเล่น" จุนฮเวคิดว่าลูกควรได้เลือกของที่ตัวเองชอบมากกว่าที่เขาซื้อมาให้ และนานๆทีจุนฮเวจะอยากซื้อของเล่นให้กับน้องเจย์ ตอนนี้ของเล่นน้องเจย์น้อยมาก
ก็ปกติจินฮวานชอบพาเดินเล่นในสวนมากกว่า เล่นกับธรรมชาติมากกว่าของเล่นพลาสติก
"ได้ครับ พี่ไปเตรียมของลูกได้ไหม จินขอป้อนข้าวลูกก่อน"
"ได้ครับ เอาอะไรบ้าง" จุนฮเวเกาหัวเพราะไม่รู้ว่าการออกนอกบ้านของน้องเจย์ต้องพกอะไรไปบ้าง
"งั้นพี่ป้อนนะ จินจะไปเตรียมของ" จินฮวานวางช้อนลงและเดินออกไปไม่ทันให้จุนฮเวรับคำ
กะจะแกล้งจุนฮเวชัดๆ ภรรยาเขาตอนนี้มันร้ายนัก
"แอ๊!!" เสียงน้องเจย์ทำให้จุนฮเวถลาเข้าไปนั่งตรงหน้าเพื่อจะป้อนข้าลูก
"แล้วล่อให้กินยังไงให้หมดวะเนี่ย" จุนฮเวพึมพำก่อนจะตักข้าวบดผสมนมในถ้วยขึ้นมาเต็มช้อนและจ่อไปที่ปากของน้องเจย์ แต่ถึงอย่างนั้นน้องเจย์ก็ไม่ยอมกิน
"ทำไมไม่กินล่ะน้องลูก" จุนฮเวเบะปากแล้วจ่อเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้น้องเจย์ไม่ได้อ้าปากแต่มองหน้าจุนฮเวอย่างเดียว
"มองป๊าทำไมครับ กินสิ" จุนฮเวไม่ละความพยายาม แต่จะให้เขาทำท่าแบบจินฮวานก็กลัวเสียฟอร์มคุณชายใหญ่ของบ้านนี้
"นี่พี่ยังไม่ป้อนลูกเหรอ" จินฮวานเดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าของน้องเจย์ คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันเพราะจุนฮเวกับลูกกำลังเล่นจ้องตากันอยู่
"น้องไม่กิน"
"พี่เล่นคำใหญ่แถมยังเอาไปจ่อปากอย่างกับขู่เค้า น้องก็ไม่กินสิ" จินฮวานถอนหายใจจับช้อนออกจากมือจุนฮเวและเอื้อมไปคนถ้วยข้าว ตักขึ้นมาคำเล็กและยิ้มกว้างใส่น้องเจย์
งับ
น้องเจย์อ้าปากกว้างรับช้อนเข้าไป จุนฮเวได้แต่มองเพราะตัวเองไม่ได้ยิ้มเลย
"เห็นไหมครับ แค่นี้น้องเจย์ก็กินแล้ว ลูกไม่ได้เอาใจยากสักหน่อย" จินฮวานพูดปนขำ ป้อนข้าวน้องเจย์ต่อจนเสร็จ
จุนฮเวผละตัวออกไปเตรียมรถ แต่เขาคงไม่ขับเพราะอยากนั่งกับลูกมากกว่า จึงได้แต่สั่งให้คนขับรถเตรียมรถสำหรับเขา น้องเจย์ และภรรยา
"ไปกันครับ" จุนฮเวอุ้มน้องเจย์ไว้ให้จินฮวานขึ้นรถไปก่อน ตามด้วยเขาและลูก
น้องเจย์นั่งตักพ่อไปตลอดทางไม่ได้สนใจแม่สักนิด
ไม่นานรถก็เคลื่อนตัวเข้าไปจอดส่งที่ทางเข้าห้าง ทั้งส่มคนลงจากรถและรีบพาลูกเข้าไปทันที อากาศร้อนเกินไปที่จะพาลูกตากแดด
"โซนของเล่นอยู่ทางนั้นครับ" แน่นอนว่าก่อนจะมาที่นี่จุนฮเวก็ได้ศึกษามาแล้วว่าที่ที่กำลังจะไปคือตรงไหน ปกติเขากับจินฮวานไม่มีเวลามาเดินห้างกันแบบนี้หรอก
"แวะนี่ก่อนสิครับพี่จุนฮเว" จินฮวานเอ่ยปากเมื่อผ่านร้านขนมหวาน จุนฮเวยิ้มน้อยๆเพราะภรรยาตัวเองยังมีความเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ จุนฮเวพยักหน้าและเดินเข้าไปพร้อมกับจินฮวานและลูก
ไอติมโคนถูกน้องเจย์จ้องไม่วางตา จินฮวานจึงรีบกินก่อนที่น้องเจย์จะงอแงขอกินด้วย แต่ก็ไม่หมดจำต้องให้จุนฮเวกินช่วยแทน
ความวุ่นวายเกิดขึ้นที่กลางห้างเพราะเจ้าตัวน้อยดันอยากได้ของเล่นมากเกินไป เห็นอันนี้ก็ร้องจะเอาจนจินฮวานต้องพาไปสนามเด็กเล่นแทน ส่วนของเล่นจุนฮเวก็ไปจัดการซื้อเอง
"หนูอย่าคลานไปตรงนั้น" จินฮวานกำลังยื้อกับลูกเพื่อไม่ให้คลานเข้าไปใต้เครื่องเล่นอันใหญ่
"แปะๆ"
จู่ๆน้องเจย์ก็ปรบมือตัวเองทำให้จินฮวานแปลกใจ เขาจำได้ว่ายังไม่สอนให้ลูกไหว้หรือปรบมือ
จินฮวานจึงมองหาสิ่งที่ทำให้น้องเจย์สนใจ เบนสายตาไปหาคนใส่ชุดมาสคอตการ์ตูนกำลังถือลูกโป่งปรบมืออยู่ทำให้จินฮวานยิ้มออกมา
"หม่าม๊า" น้องเจย์เรียกแม่ตาแป๋ว
"ครับ"
"จิน พี่ซื้อเสร็จแล้ว" เสียงจุนฮเวเรียกความสนใจจากจินฮวานกับน้องเจย์ได้
"พี่ไม่เห็นต้องซื้อเยอะขนาดนี้" จินฮวานเบะปากมองถุงใบใหญ่และรถเข็นที่พนักงานเข็นตามจุนฮเวออกมา
"พี่ว่าคราวหลังคงไม่พามาแล้วครับ น้องอยากได้ทุกอย่างเลย"
จินฮวานหัวเราะร่า
"จริงๆแล้วน้องไม่ได้อยากได้ทุกอย่างหรอกครับ แต่น้องอยู่ในวัยกำลังสนใจสิ่งของมากกว่า"
จุนฮเวแทบจะกลอกตาแต่ก็ต้องคีพลุคไว้ก่อน ถ้ารู้แบบนี้เขาไม่ซื้อมาเยอะขนาดนี้หรอก
"งั้นเอาไว้เล่นจนโตเลยแล้วกัน" จุนฮเวส่งถุงให้พนักงานเอาลงไปส่งที่รถและอุ้มน้องเจย์มาไว้ในอ้อมกอดแทนจินฮวาน ส่วนมือข้างที่ว่างก็กอบกุมมือเล็กไว้
10 เดือนต่อมา
"วันนี้ไปบ้านฮันบินกันนะพี่จุน" จินฮวานเขย่าแขนสามีพร้อมกับทำหน้าอ้อนส่งสายตาหวานให้
"ครับๆ พี่ขอเคลียร์งานก่อนนะ" จุนฮเวพยักหน้าทำให้จินฮวานยิ้มกว้างทันที กว่าจะอ้อนไปหาหลานชายอย่างน้องบีไอลูกชายของฮันบินได้
"หม่าม๊า อยากได้" น้องเจย์วิ่งดุ๊กดิ๊กไปชี้โมเดลรถที่วางโชว์ในตู้กระจก วันนี้จินฮวานพาน้องเจย์มาที่บริษัทวันแรก เลขาอย่างยุนฮยองแทบจะไม่ทำงานเพราะหลานตัวดีดันวิ่งซนไปทั่ว
พนักงานมากมายเข้ามารุมหยอกและทักทายเจ้าตัวน้อยที่วิ่งไปมา จินฮวานยิ้มที่น้องเจย์ไม่งอแงแถมยังกล้าคุยกับคนอื่นๆด้วย
"ไม่ได้นะลูก ของป๊าเค้า" จินฮวานปรามก่อนที่มือน้อยๆจะเอื้อมไปจับกระจก
"ไม่เป็นไรหรอกจิน ให้ลูกเล่นเถอะ" จุนฮเวเงยหน้สจากเอกสารแล้วลุกขึ้นหยิบโมเดลรถให้กับน้องเจย์ที่กำลังทำตาวาวรอรับของเล่นจากป๊า
"ปะป๊า .." น้องเจย์เห็นว่าพ่อกำลังเอาใจก็รีบเข้าไปเล่นด้วยทันที
"ฮะๆ" เสียงหัวเราะของน้องเจย์ที่โดนพ่อจับฟัดแก้มทำให้จินฮวานยิ้มออกมา
"พอกันได้แล้วครับ น้องเจย์คุณป๊าต้องทำงานนะครับ"จินฮวานจับแขนจุนฮเวให้ปล่อยลูกลงพื้น แล้วไล่สามีไปทำงานต่อ
"เห่อหลานเหรอเรา" จุนฮเวไม่วายยังหันมาแซว ใครจะไม่ยินดีที่ฮันบินคลอดกันล่ะ กว่าสองคนนั้นจะลงรอยกันก็ใช้เวลานานพอสมควร
"พี่มีของรับขวัญหลานยังครับ" จินฮวานถามจุนฮเว
"ก็อันเดียวกับของเรานั่นแหละ"
"จินยังไม่ซื้อเลยอ่ะ"
"งั้นจะเอาอะไรรับขวัญหลาน" จุยฮเวถามทำให้จินฮวานยืนนิ่ง
"งั้น... เอาเป็นทองดีไหม" จุนฮเวหัวเราะ ที่จริงจุนฮเวสั่งกำไลข้อเท้าให้หลานไปแล้วและยังสลักชื่อหลานไว้อีก
"เหรอครับ เอาแบบนี้เหรอ" จุนฮเวคว้าถุงแดงกำมะหยี่ใส่มือของจินฮวาน
จินฮวานรับมาและแกะมันออกเพื่อดูว่าของข้างในเป็นอะไร
"เหมือนของน้องเจย์เลยนี่นา" จินฮวานคิดถึงตอนที่น้องเจย์คลอด จุนฮเวก็เอากำไลข้อเท้าสลักชื่อมาใส่ให้ลูกจนตอนนี้ลูกโตแล้ว น้องเจย์ใส่ไม่ได้แล้วจินฮวานเลยเก็บไว้ในเซฟแทน
"พี่ว่าเหมาะกับเด็กๆดี โตมาจะได้เป็นพี่น้องกัน" จุนฮเวพูดแล้วก็มองกูน้องเจย์ที่นั่งเล่นอยู่บนพรม
"ครับ" จินฮวานผละออกมาอุ้มน้องเจย์ขึ้นนั่งบนโซฟาแล้วก็เล่นกับลูก
ไม่นานจุนฮเวก็ทำงานเสร็จ ทุกคนมุ่งหน้าไปยังบ้านของบ๊อบบี้ที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
"อาบ๊อบบบบ" น้องเจย์วิ่งเข้าหาอ้อมกอดของบ๊อบบี้ที่อ้าแขนรอ ส่วนข้างๆก็เป็นฮันบินที่อุ้มลูกชายวัยหนึ่งเดือนกว่าอยู่
"แหม น่ารักน่าชัง" จินฮวานเกลี่ยแก้มน้องบีไอแล้วก็สวมกำไลข้อเท้าให้ไว้
"ขอบใจมากนะมึง" ฮันบินสำรวจกำไลแล้วก็บอกเพื่อน
"ตอนนี้ก็มีหลานสองคนแล้ว เมื่อไหร่มึงจะคบกับกูวะ" ชานเปรยออกมาทำให้เพื่อนๆขำก๊าก
"ไอ้ห่า มึงเคยขอกูคบยังเหอะ" ยุนฮยองหน้าแดงขึ้นก็รีบพูดจนลิ้นพันกันทันที
"น้องเจย์ๆ หนูเห็นน้องมั้ยลูก" จินฮวานอุ้มเจย์ขึ้นมาให้มองดูบีไอชัดๆ
"น้องๆๆ" น้องเจย์ชี้ไปที่บีไอและหันกลับมามองหน้าจินฮวาน
"สงสัยน้องเจย์อยากมีน้องแน่เลยจิน" เสียงแซวจากปากฮันบินทำให้จินฮวานหน้าร้อนขึ้นมาทันใด ถึงแม้ว่าจะลูกหนึ่งแล้วความเขินอายยังไม่หายไปไหนเลย มิหนำซ้ำคงมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"น้องเจย์อยากมีน้องหรอครับ" เสียงที่สามดังขัดบทสนทนาผู้เป็นแม่ ทำให้จินฮวานหน้าซับสีแดงขึ้นไปอีก จุนฮเวหัวเราะน้อยๆพลางมองหน้าภรรยา
"น้องๆๆ" น้องเจย์กระโดดเล่นใหญ่ทันทีที่วางลงพื้น วิ่งไปทั่วบ้านจนอาๆทั้งหลายเหนื่อยไปตามๆกัน
"น้องเจย์ ถ้าดื้อม๊าจะไม่ให้เล่นกับน้องนะ" จินฮวานเห็นสีหน้าเหยเกของเพื่อนๆจึงดุลูกตัวเองให้อยู่กับที่
"อาว่าเราไปกินหนมกันดีกว่า" ดงฮยอกอุ้มน้องเจย์ไปที่ครัว หยิบขนมจากกล่องออกมาให้น้องเจย์ทาน
"ง่ำ" แก้มกลมเคี้ยวขนมตุ้ยๆและยังป้อนคุณอาอีกด้วย
การที่มีเด็กน้อยมาวิ่งเล่นในบ้านทำให้บ้านดูมีสีสันขึ้นมากกว่าเมื่อก่อนเป็นไหนๆ น้องเจย์ผู้มอบเสียงหัวเราะและทำให้คุณอาทั้งหลายมีมุมที่อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น แถมยังมีสมาชิกใหม่อย่างน้องบีไอลืมตาดูโลกมายิ่งทำให้บ้านมีสีสันกว่าเดิม
บ้านที่มีแต่ความสุข
บ้านที่มีแค่ครอบครัว
บ้านแบบที่จุนฮเวและจินฮวานอยากให้มันเป็นมาตลอด
ตอนนี้บ้านหลังนี้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแล้ว
"น้องเจย์ หยุดวิ่งนะลูกม๊าเหนื่อย" น้องเจย์วิ่งไปทั่วบ้านจนทำให้ผู้เป็นแม่หน้ามุ่ยทันที
"หม่าม๊าๆๆๆ หม่ำๆ" จนแล้วจนรอดความหิวก็เข้ามาแทนที่ความซน จินฮวานอุ้มลูกกินนมขวดที่ห้องรับแขก ไม่นานก็หลับไป จุนฮเวจึงอาสาเข้ามาดูลูกแทนและให้จินฮวานออกไปทำกับข้าวเย็นนี้
"จุนฮเวเป็นพ่อคนได้ดีเลยใช่ไหมล่ะ" ฮันบินหันมาถามคนตัวเล็กที่กำลังล้างผักอยู่
"ให้ตอบยังไงดีล่ะ" คำตอบแก้เขินทำให้บุคคลในครัวหัวเราะออกมา
"แหม... ตั้งแต่มีน้องเจย์นี่ผับไม่เข้าเหล้าไม่กิน แบบนี้คงอำลาวงการถาวร" ชานเอาคุกกี้เข้าปากพร้อมกับบ่นงุ้งงิ้งน้อยใจ ปกติแล้วเพื่อนๆมักจะไปดื่มกันที่ผับของเขา แต่ตอนนี้ทุกคนต่างก็มีครอบครัวที่ต้องดูแล ผับจึงไม่ใช่ที่ที่พวกเรามาสามารถนัดดื่มกันได้อีกแล้ว
"คงไม่หรอกมั้ง วันนี้เห็นบ๊อบซื้อเหล้ามาเต็มเลยนี่" ยุนฮยองที่เห็นลังเหล้าวางข้างๆก็อดที่พูดขึ้นไม่ได้
"แหม นานๆทีไง" ชานพูดเสร็จก็ผละตัวออกไปหาเหล่าคุณพ่อกับดงฮยอกที่นอนเล่นกันอยู่ที่ห้องรับแขก หลานสองคนนอนหลับตาพริ้มชวนน่าแกล้งแต่ก็แกล้งไม่ได้เพราะพ่อมันนอนข้างๆ ชานจึงเลือกจะชวนดงฮยอกเล่นเกมในมือถือแทน
หลังจากอาหารเสร็จแล้วเด็กน้อยก็ตื่นขึ้นมาพอดี ประจวบกับเป็นเวลาทานอาหารของน้องเจย์จึงได้นั่งทานอาหารพร้อมหน้ากัน ส่วนน้องบีไอฮันบินจัดการให้คุณแม่หวานที่เป็นแม่บ้านช่วยดูแลให้ก่อน
"จัดหนักๆ" ชานพูดขณะกำลังรินเหล้า
"กูหนักไม่ได้ ขับรถให้เมียกับลูก" จุนฮเวพูดแล้วมองหน้าจินฮวานตาหวานฉ่ำ
"กินเถอะครับ เดี๋ยวเรียกคนขับรถก็ได้"จินฮวานเห็นท่าทางอยากเหล้าของสามีก็อดจะสงสารไม่ได้ นานๆทีจะได้ออกมากันแบบนี้
"ไม่เอาหรอก พี่อยากขับเอง" แต่จุนฮเวก็หักห้ามใจตัวเอง ในเมื่อมีลูกมีเมียแล้วก็ต้องรับผิดชอบเขาสองคน
"คนดีซะเหลือเกินนะพ่อคุณ" ยุนฮยองจีบปากจีบคอและตักแกงจืดเข้าปาก
"หม่ำๆๆๆ"
"เอ้า ม๊าขอโทษลูก" จินฮวานมัวแต่คุยเพลินจนลืมป้อนข้าวน้องเจย์
"พี่ป้อนเองครับ" จุนฮเวเห็นว่าจินฮวานยังไม่แตะข้าวในจานจึงคว้าช้อนและถ้วยข้าวลูกมาถือเอง
"ได้แน่นะ" จินฮวานถามเพื่อความแน่ใจ
"ครับ"
"หนูอ้ามมม" ทุกคนบนโต๊ะหันไปมองพ่อลูกอ่อนกำลังหลอกล่อน้องเจย์ให้กินข้าว ความอ่อนโยนเมื่ออยู่กับลูกของจุนฮเวเผยออกมาให้ทุกคนได้เห็นกันในวันนี้ ทุกคนจึงอดไม่ได้ที่จะไม่ยิ้มออกมา
"อิ่มๆ" น้องเจย์เอามือลูบพุงที่ป่องออกมา
"อิ่มแล้วนะลูก กินน้ำนะ" จินฮวานป้อนน้ำน้องเจย์ต่อและให้นั่งเล่นบนโต๊ะสักพัก
จุนฮเวก้มฟัดลูกจนแก้มแดงส่งผลให้น้องเจย์ไม่พอใจที่โดนแกล้ง อ้อนแม่จนพ่อหน้าเสียไปพักหนึ่ง
"ป๊าขอโทษ" เสียงอ่อนลงราวกับกลัวว่าลูกโกรธ จินฮวานยิ้มกว้างส่งเจ้าตัวเล็กสู่อ้อมกอดพ่อ
"ปรับความเข้าใจกันนะ ม๊าไปหาน้องบีไอก่อน" จินฮวานปล่อยให้พ่อลูกเล่นกันตามประสา
"ว่าไง ไม่กลับเหรอ" ฮันบินถามเมื่อเห็นจินฮวานเดินเข้ามานั่ง
"ยัง พ่อลูกงอนกัน"
"ฮะๆ แกล้งลูกแรงอีกล่ะสิ" ฮันบินเห็นเป็นเรื่องปกติที่จุนฮเวจะโดนน้องเจย์งอนเวลาโดนฟัดแรงๆ
"พอขึ้นรถแล้วก็รักพ่อมาก" จินฮวานพูดไปตามความคิดตัวเอง น้องเจย์ดูจะสนใจรถมากเป็นพิเศษ จากที่สังเกตคือน้องเจย์ชอบเล่นโมเดลรถและชอบนั่งรถเล่นไปกับพ่อมากๆ
"โตขึ้นคงเป็นเจ้าพ่อซุปเปอร์คาร์แน่ๆ" ฮันบินเห็นด้วย จุนฮเวเองก็ชอบรถสปอร์ตมานานจนในบ้านเองก็มีหลายคัน แต่ช่วงมีน้องเจย์เขาได้ขับแค่เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้น ส่วนมากจะใช้รถฟอร์จูนเนอร์เสียมากกว่า
"หวังว่าจะไม่ขับเร็วเหมือนพ่อ"
"เอาน่าๆ ลูกยังเล็กปล่อยให้เรียนรู้ไป" ฮันบินปลอบเพื่อนตัวเล็ก
"หลานอานี่หน้าเหมือนใครน้าาา" จินฮวานรับบีไอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วก็พลันคิดถึงตอนน้องเจย์คลอดออกมาใหม่ๆ
"คุณแม่บอกว่าไม่ได้เค้าโครงหน้าบ๊อบเลย" ฮันบินบอกมา
"โตกว่านี้คงจะเห็นเองนั่นแหละว่าได้อะไรจากพ่อมา"
"หม่าม๊าฮับ" เสียงเล็กดังเข้ามาทำให้แม่ลูกอ่อนสองครหันไปมอง เด็กน้อยยืนเกาะประตูเอาแก้มแนบผนังน่าเอ็นดู
"ครับ ป๊าไปไหนครับ" จินฮวานส่งบีไอคืนให้ฮันบินและเดินมาดูลูกชายตัวเอง
"นู่นๆๆ" น้องเจย์ชี้ไปยังห้องรับแขกที่ตอนนี้เหล่าคุณพ่อและเพื่อนๆกำลังกดจอยเกมกันอย่างเมามันส์จนไม่เลี้ยงลูก
จินฮวานถอนหายใจพลางเดินจูงมือน้องเจย์ไปหาจุนฮเวที่กำลังเล่นเกมอย่างเอาเป็นเอาตาย ให้ตายสิ.. เล่นอย่างกับอายุสิบห้า
"พี่ครับ น้องเจย์ง่วงแล้ว พาลูกกลับบ้านได้แล้ว" จินฮวานเห็นท่าทางอ่อนล้าของลูก
"เดี๋ยวนะ จบตานี้" จุนฮเวหันมาปราดเดียวและกลับไปจ้องเกมต่อ จินฮวานจึงอุ้มลูกกล่อมไปพลางรอจุนฮเว
"เชี่ยยย!!!!" เสียงบ๊อบบี้ทำให้น้องเจย์สะดุ้งตกใจแรงจนร้องไห้
"แง้!!!!!!!"
"สัสบ๊อบ ลูกกูร้อง" จุนฮเววางจอยเกมแล้วเดินมาหาจินฮวานกับลูก
"กลับเลยมั้ย น้องงอแง" จินฮวานบอกอย่างนั้นแล้วก็ลาเพื่อนๆแล้วพาน้องเจย์กลับบ้าน
"หลับแล้วเหรอ"
"ครับ สงสัยเหนื่อยมาก"
จินฮวานก้มลงมองดูเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้หลับตาพริ้มบนอกตัวเอง วิ่งซนขนาดนั้นคงเหนื่อยน่าดู
"ถึงบ้านแล้วล่ะ" จุนฮเวลงจากรถก่อนและรีบมาเปิดประตูให้จินฮวานที่กำลังอุ้มลูกลิงอยู่
จินฮวานจัดการวางน้องเจย์ลงที่เตียงอย่างเบามือ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ตื่นสักนิด หลับลึกเหมือนพ่อไม่มีผิด
"พี่อาบน้ำก่อนนะ" จุนฮเวเข้าห้องน้ำทันที เวลานี้ควรจะเป็นเวลาที่ได้พักผ่อนของจินฮวานแล้ว
จินฮวานอาบน้ำเสร็จก็มานั่งที่ปลายเตียงรอสามีที่ลงไปเอานมร้อนมาให้เขาดื่ม จุนฮเวทำเรื่องพวกนี้ประจำในช่วงเวลาที่มีน้องเจย์
การมีลูกทำให้เวลาส่วนตัวมันหายไป แน่นอนว่าจุนฮเวก็พยายามเติมเต็มส่วนตรงนั้นมาตลอด จินฮวานเองก็รับรู้ถึงความพยายามของสามีจึงไม่ได้ทักท้วงอะไร
"เหนื่อยมั้ยครับ" มือใหญ่ไล้แก้มจินฮวานเบาๆเกลี่ยนมที่ติดมุมปากออกให้
"ไม่เหนื่อย จินว่าพี่ควรพักดีกว่า" จินฮวานพูดแล้ววางแก้วลงที่โต๊ะ
"เราอ่ะดูลูกมาทั้งวัน พักผ่อนได้แล้วนะ" จุนฮเวนวดริมฝีปากจินฮวานด้วยนิ้วหัวแม่มือเบาๆ แขนเล็กวาดขึ้นคล้องคอจุนฮเวให้ก้มลงประกบปากนุ่ม จุนฮเวแช่เอาไว้เพราะไม่อยากรุกรานคนตัวเล็กตอนนี้ ถ้าเผลอเข้าไปจินฮวานเองจะเหนื่อยมากกว่าเดิม
จุนฮเวแนบริมฝีปากเข้าไปหนักๆและถอนออกมา จินฮวานยิ้มเล็กพอใจกับสัมผัสอันน่ารักที่จุนฮเวมอบให้
"พี่รักน้องจินนะครับ" จุนฮเวก้มลงจูบหน้าผากจินฮวานอย่างอ่อนโยน
"น้องจินก็รักพี่นะ" จินฮวานสวมกอดจุนฮเวกลับ แขนใหญ่กระชับกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิมลูบหลังจินฮวานอย่างเบามือ
ทั้งสองกอดกันโดยใช้หัวใจเป็นสิ่งสื่อสาร ใช้ความเงียบแทนความอบอุ่นในคืนนี้ ทุกอย่างรอบตัวไม่เป็นอันตรายเมื่อมีคนให้กอด
ครอบครัวที่สมบูรณ์
จบแล้วค่าาาาา!!!!!
น้องเจย์น่ารักมากกกกกกกก
จุนฮเวอ่อนโยนมากกกก ละมุนมากกกกกก แฮปปีเเอนดิ้งมากกกกกกก
ขอบคุณรีดเดอร์ที่อยู่กับไรท์มาตั้งแต่เปิดเรื่องนะคะ ขอบคุณมากๆที่คอยส่งกำลังใจให้มาตลอด หวังว่าตอนนี้จะสร้างรอยยิ้มให้กับรีดเดอร์กันนะคะ
ตอนนี้ฝากเรื่อง #เรียลจุนฮวาน ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ
ปล.รักทุกคนนนนนน ??’?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น