คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Special - น้องอยากได้โทรศัพท์
"ม๊าาาาาาาาาาาาาา
ผมอยากได้โทรศัพท์" เสียงเล็กยานลงมาจากชั้นสองของบ้าน
ทำให้ผู้เป็นแม่หันมาตามเสียงเรียก
"ของตัวเองก็มีอยู่แล้วนะลูก"
จินฮวานส่ายหน้าน้อยๆกับความเอาแต่ใจของเจย์
"แต่มันมีรุ่นใหม่ออกมาแล้วอ่ะ"
เจย์ว่าพลางยื่นหน้าจอที่เปิดเว็บยี่ห้อใหม่ของโทรศัพท์ให้จินฮวานดู
"ขอกับม๊าได้หรอ หืม"
จินฮวานที่รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของลูก
เจย์มักจะอ้อนกับจินฮวานให้ไปพูดกับจุนฮเวอีกแรง
เพราะถ้าให้ไปขอเองมีหวังคงโดนดุจนต้องร้องไห้แน่นอน
"ป๊าขี้งกอ่ะ"
เจย์บึนปากและกอดแม่ไม่ปล่อย จินฮวานถอนหายใจและวางหนังสือที่กำลังอ่านลงบนโต๊ะ
"ไหน ... ใครว่าป๊าขี้งก"
"อุ่ย..."
เจย์ได้ยินเสียงทุ้มของพ่อจำต้องเงยหน้ามองหน้าพ่อที่กำลังยืนอยู่เหนือศรีษะของตัวเอง
รีบหลบสายตาเมื่อพ่อตนเองมองมาด้วยสายตาดุๆ
จินฮวานเห็นท่าจะไม่ดีเลยเอื้อมมือไปบีบแขนจุนฮเวฝห้ใจเย็นลง
แต่ที่เจย์ดื้อมากมันเพราะใครกันล่ะ..ถ้าไม่ใช่พ่อเป็นคนตามใจ
จุนฮเวเป็นคนปากแข็ง
ถึงแม้เจย์จะมาอ้อนจินฮวานขออะไรต่างๆ
แต่จินฮวานไม่เคยบอกจุนฮเวเลยเพราะอยากให้ลูกใจกล้าไปขอพ่อด้วยตัวเอง
แต่มันติดที่ว่าพ่อชอบทำหน้าดุๆใส่ลูกนี่สิ!
เห้อออออ.... จินฮวานคิดอย่างท้อใจ
ตอนเด็กๆอ้อนกันจะเป็นจะตาย ไหงโตขึ้นแล้วกลัวพ่อขึ้นมาได้ก็ไม่รู้
"ไปว่าป๊าขี้งกทำไมครับ"
จินฮวานก้มหน้าลงคุยกับลูกชายตัวเองโดยมิวายส่งสายตาค้อนๆไปให้จุนฮเว
"หงึ... ก็ป๊าชอบดุน้องเจย์"
สรรพนามแทนตัวเองถูกเปลี่ยนไปตามสถานการณ์ จินฮวานได้แต่กลั้นขำกับท่าทางของลูก
"หึ..."
แต่จุนฮเวก็ยังคงแกล้งลูกอยู่เสมอนั่นแหละ น้องเจย์น่ะน่าแกล้งเหมือนแม่จริงๆเลย
"ป๊าอ่ะ!"
เสียงเง้างอดดังเล็ดลอดออกมาจากอ้อมกอดของจินฮวาน
"พี่จุนพอได้แล้ว
ไม่แกล้งลูก" ในทีสุดจุนฮเวก็โดนภรรยาเอ็ดเข้าจนได้
จุนฮเวเลยนั่งลงข้างๆแล้วแกะลูกตัวเองออกจากอ้อมกอดของภรรยา
จุนฮเวมองใบหน้าที่ง้ำงอบิดเบี้ยวจนแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหว
มือหนาเอื้อมไปหยิกแก้มทั้งสองข้างของลูกอย่างมันเขี้ยว
"เอ็บๆๆๆๆๆๆ"
จุนฮเวเลิกบีบแล้วน้องเจย์ได้แต่ลูบหน้าตัวเองไปมาเพราะแรงของพ่อมันต่างจากตอนแม่บีบเยอะ
"อยากได้ไปทำไมรุ่นใหม่"
จุนฮเวถามพลางจิบกาแฟ
"ก็มันสวยอ่ะ เนี่ยป๊าาาาา"
พอรู้ตัวว่าพ่อกำลังใจอ่อน เจย์ก็รีบโชว์หน้าจอให้ดู
จุนฮเวมองแล้วก็เอื้อมมือไปยีหัวลูกชาย
"งั้นป๊าขอม๊าคืนนะ"
จุนฮเวหาข้อต่อรองที่สำคัญมากๆกับน้องเจย์
เพราะตอนนี้ยังคงติดนอนกับแม่ไม่ห่างไปไหน ทั้งกลัวว่าลูกจะนอนคนเดียวไม่ได้
"งื้อ!"
น้องเจย์กำลังคิดหนักพลางมองหน้าแม่ตัวเองไปด้วย และก้มมองจอไปด้วย
แต่มันก็ยากอ่ะ อันนี้ก็อยากได้
จะไม่นอนกอดแม่ก็ไม่ได้อีก!
ป๊าน่ะเจ้าเล่ห์ที่สุด!
"ป๊าค้าบบบบ"
สุดท้ายเจย์ก็งัดไม้ตายออกมาใช้ โผเข้ากอดพ่อตัวเองและออดอ้อนด้วยเสียงเล็กๆ
จินฮวานมองภาพนี้แล้วได้แต่หัวเราะ พ่อลูกที่ไม่ยอมอ่อนข้อให้กันสักนิด
"ถ้าอยากได้ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน
โอเคมั้ย" ป๊าใจแข็ง! เจย์จึงมุดหน้าตัวเองลงไปกับแผงอกของพ่อ
"ป๊าาาาาาา
น้องอยากได้แต่ก็จะนอนกับม๊าด้วย"
"เลือกอย่างเดียวสิครับน้องเจย์"
ยิ่งเสียงทุ้มของพ่อหนักแน่นกับคำพูดตัวเองก็ยิ่งทำให้ใจของเจย์แป้วลง
"งั้น... หนูเลือกป๊า"
ฟอดดดดด!
จินฮวานมองจุนฮเวที่ตัวแข็งเป็นหิน
คงไม่คิดว่าลูกจะมีไม้ตายที่สองมาใช้
ก็ลูกชายคนเนี้ยมันได้นิสัยเจ้าเล่ห์จากป๊ามาตรงๆเลยน่ะสิ
ถึงบุคลิกภายนอกจะเหมือนจินฮวานมากก็เถอะ
"ป๊าเป็นไรอ่ะ"
เจย์เงยหน้ามองจุนฮเว
"ไม่เป็นไร
งั้นจะไปซื้อวันไหนล่ะ"
สุดท้ายแล้วก็ตามใจลูกเหมือนเดิมนั่นแหละ
คุณพ่อจุนฮเวของน้องเจย์!
"เย้!! วันนี้!"
น้องเจย์จากที่ทำหน้าบูดก็แปรเปลี่ยนเป็นเด็กสดใสในเสี้ยววินาที
ก่อนจะวิ่งโร่ไปทั่วบ้าน
"พี่จุน... ตามใจลูกทำไมอ่ะ"
แต่น้องเจย์ยังคงไม่รู้ว่าแม่ตัวเองนี่แหละที่ไม่เคยตามใจลูกเลย
"ก็ลูกขอ"
"แต่มันไร้สาระนะพี่
นี่จินว่าจะไม่บอกพี่อยู่แล้วเชียว" จินฮวานเบ้ปากใส่สามี
บางทีก็อยากจะหยิกแขนให้เขียวบ้าง หมั่นไส้ที่ตามใจลูกซะเหลือเกิน
"แล้วน้องจินจะให้พี่ทำยังไงครับ
ลูกงัดไม้เด็ดใส่ป๊าขนาดนี้" ร่างสูงที่ยังกำยำขยับไปใกล้ภรรยา
จัดการรวบแขนคนตัวเล็กมานั่งตักอย่างไม่อายคนใช้ในบ้าน
"พี่! ลูกก็อยู่นะ"
จินฮวานตีแขนจุนฮเวพลางดิ้นออกจากอ้มกอด
อายุก็ปาไปเลขสามแล้วยังจะมาทำแบบนี้ให้คนอื่นเห็นอีกนะ
"หืม..
งั้นมาทำน้องให้น้องเจย์มั้ย" จินฮวานเบิกตาโพลง
ในเมื่อจุนฮเวก็เพิ่งจะทำไปเมื่อคืนหลังจากที่ย่องออกจากห้องลูกสำเร็จ
"บ้า! พี่ไม่พอเหรอ"
"ไม่พอ...
ให้ตายยังไงก็ไม่มีวันพอ" จุนฮเวพูดแล้วซุกหน้าตัวเองลงไปกับซอกคอคนตัวเล็ก
ลมหายใจเป่ารินรดทำให้จินฮวานเริ่มมีอาการสั่นไหว ให้ตายสิ!
จุนฮเวยังคงทำให้อารมณ์ติดง่ายเหมือนเดิม
"พี่ปล่อย! วันนี้ลูกอยู่นะ"
จินฮวานหันไปเอ็ดจุนฮเวอีกครั้งแต่คนตัวโตดันไม่ยอมปล่อยแถมยังฝังจมูกลงบนต้นคอเขาอีก
"ไม่-"
"ลูกโตจนจะเป็นหนุ่มแล้วยังจะพลอดรักกันอีกเหรอวะ!!"
เสียงบ๊อบบี้ดังมาจากโถงทางเข้า
เด็กวัยสิบเอ็ดขวบอย่างน้องบีไอวิ่งเข้ามาตามหลังพ่อก็วิ่งไปหาพี่เจย์ที่อยู่อีกห้องเรียบร้อย
จินฮวานเอาตัวเองลงจากตักของจุนฮเวแล้วก็ก้มหน้าอายๆ
"แหม...
ทำอย่างกับตัวเองน้อยกว่ากูเนอะ" จุนฮเวหัวเสียหน่อยๆเมื่อมีคนมาขัดจังหวะ
กะจะขอคืนนี้ปั๊มลูกอีกคนเสียหน่อย แต่บ๊อบบี้ดันทำให้เขาผิดแผนไปหมด
"อ้าวจิน... ลูกไปไหนแล้วอ่ะ"
ฮันบินที่เดินตามมาทีหลัง หอบเอาถุงวางลงตรงหน้าแล้วก็มองหาลูกชายตัวเองเช่นกัน
"อยู่ห้องเล่นเกมส์เขาแหละมั้ง..
ซื้อไรมาเยอะแยะเนี่ย" จินฮวานสนใจถุงมากมายที่ฮันบินวางเอาไว้
"ก็ซื้อมาฝากหลาน"
จินฮวานมองฟิกเกอร์ตัวใหญ่ที่บรรจุเอาไว้อย่างใหม่เอี่ยมในกล่อง
ถ้าบอกว่าใครสปอยล์น้องเจย์ที่สุดก็หนีไม่พ้นอาบ๊อบบี้คนนี้หรอก!
ยิ่งถ้าหลานบอกว่าอยากได้โทรศัพท์แล้วล่ะก็
คงพาไปซื้อเดี๋ยวนั้นเลยมั้ง..
"นี่บ๊อบ
บอกกี่ทีแล้วว่ามันเปลือง" ไม่พ้นโดนจินฮวานเอ็ดจนได้
"ของบีไออยู่บนรถ
เยอะกว่านี้อีก" บ๊อบบี้ทำหน้าเหมือนกับว่าเอาเศษเงินตัวเองซื้อ
"แหม...
ปล่อยให้เดินกันสองคนก็ได้มาเยอะสิ" ฮันบินเองเห็นว่าได้ทีแล้วก็บ่นซะบ้าง
ตอนแรกกะจะเก็บไว้ไปคิดบัญชีที่บ้านแต่พอจินฮวานบ่นก็เอาตรงนี้แหละ
"นี่จุน โครงการบ้านพักจัดสรรอ่ะ
ตอนนี้ยังคงหาที่ทำเลเหมาะๆไม่ได้เลยว่ะ" บ๊อบมาเพราะเรื่องธุรกิจใหม่ที่ร่วมทำกับจุนฮเว
จินฮวานกับฮันบินจึงแยกตัวออกมาให้เขาได้คุยกัน
"แล้วธุรกิจของมินโฮล่ะ
เห็นว่ากำลังไปได้ดีเลยนะ" จุนฮเวเงยหน้ามองบ๊อบบี้
"มันก็ดีแหละ
หลังจากที่ได้ทุกอย่างคืนมันก็ขายหุ้นไปให้คนอื่นแล้วไปลงทุนกับสิ่งที่ตัวเองอยากทำ"
"บ่อนเนี่ยนะ.."
"ก็มันชอบแบบนั้น"
ชายทั้งสองได้แต่ส่ายหน้าและหัวเราะ
บ่อนคาสิโนของมินโฮไปได้ดีมากจนตอนนี้เรียกว่ามีอำนาจเหนือตำรวจไปแล้วก็ได้
"อีกอย่างนะ ...
มันกำลังจะแต่งงาน"
"หา"
จุนฮเวหันไปทำตาโตใส่บ๊อบบี้ทันที เมื่อวันก่อนยังบ่นว่าโสดอยู่เลย
ไหงมันได้เมียเร็วขนาดนี้
"ก็คืนนั้นมันไปเมาที่ผับไอ้ชาน..
แล้วมันหิ้วคนกลับด้วย" บ๊อบบี้เล่าในสิ่งที่ตัวเองได้ฟังมาจากมินโฮ
"ใครวะ"
"นัมแทฮยอน...
ลูกชายเจ้าสัว"
ป้าป!
จุนฮเวตีหน้าผากตัวเองอย่างแรง
ไม่คิดไม่ฝันว่าเพื่อนใหม่อย่างมินโฮจะหิ้วคนแบบไม่ดูอะไร
นัมแทฮยอนเป็นถึงลูกชายเจ้าสัว
อำนาจบารมีเองก็เยอะเทียบเท่ากับกลุ่มของจุนฮเวด้วยซ้ำ
"เฮ้อ.. คนจะมีเมียอ่ะเนอะ"
พ่อบ้านทั้งสองได้แต่ปลงกับความพลาดครั้งใหญ่ของเพื่อนตัวเอง
"ป๊าๆๆ
อันนี้เจย์จะให้น้องบีไอ"
เจย์ยื่นฟิกเกอร์ตัวล่าสุดที่ตัวเองซื้อมาซ้ำกันให้จุนฮเวดู
"เอาให้น้องสิ
ตัวเองมีแล้วนี่"
"แล้วป๊าไม่โกรธหรอ
อันนี้ป๊าซื้อให้นะ" เจย์ชูฟิกเกอร์แล้วแกว่งเล่นพลางล่อจุนฮเวให้ติดกับ
"ไม่ครับ ของน้องก็คือของน้อง
ป๊าไม่โกรธ" จุนฮเวที่รู้ทันความคิดลูดชายตัวเองก็ดักทุกทางเช่นกัน
ให้มันรู้ไปเลยว่าลูกมันจะเจ้าเล่ห์ได้เหมือนพ่อแค่ไหนเชียว
"พี่จุน
น้องเจย์มาทานข้าวได้แล้ว" จินฮวานละจากในครัวมาเอ่ยเรียกสองพ่อลูกที่กำลังงุ้งงิ้งกันอยู่ห้องรับแขก
"บีไอหายไปไหนอ่ะบ๊อบ"
ฮันบินเองก็ง่วนอยู่แต่ในครัวจนลืมลูกชายตัวเองไปเสียสนิท
อีกทั้งยังมีบ๊อบบี้อยู่จึงไม่ห่วงอะไรมาก
"นี่ที่รัก..
ลูกสิบเอ็ดขวบแล้วครับ"
บ๊อบไม่วายยังคงหันไปแซะภรรยาที่กำลังหน้าบูดเบี้ยวอยู่
"แล้วเคยเลี้ยงช่วยไหม
วันๆเอาแต่ทำงาน" ฮันบินเองได้ทีก็ขอแหย่สามีจอมขี้เกียจของตัวเองบ้าง
"โอ๋นะครับ
จะไปตามลูกให้เดี๋ยวนี้แหละครับ"
บ๊อบพูดจบก็วิ่งโร่ไปทางห้องน้ำที่เห็นบีไอเดินเข้าไป
ก็แค่อยากจะหยอกเท่านั้นเอง เอ๊ะ!
หรือเมียท้องอีกวะ
"น้องเจย์
คืนนี้น้องนอนคนเดียวนะลูก"
จินฮวานที่หาทางคุยกับลูกอยู่เกือบชั่วโมงก็ตัดสินใจบอกตอนที่กำลังกินข้าวกันนี่แหละ
พร้อมหน้าด้วยอาบ๊อบและอาฮันบินที่น้องเจย์สุดแสนจะเกรงใจอยู่ด้วย
บางทีน้องอาจจะใจอ่อนและยอมนอนคนเดียวบ้าง
"ม๊า..."
น้ำเสียงอ้อนติดสั่นถูกส่งออกมาจนทำให้จินฮวานแทบจะกลืนประโยคก่อนหน้าของตัวเองลงไป
มือที่กำลังจะเอื้อมไปกอดลูกถูกจุนฮเวปรามเอาไว้ก่อน
"น้องเจย์ครับ
หนูต้องโตเป็นผู้ใหญ่นะ"
จุนฮเวใช้ความเป็นพ่อเข้าไปพูดกระตุ้นลูกขึ้นมาอีกแรง
"ป๊า น้องไม่อยากนอนคนเดียว
น้องกลัว" จินฮวานกุมขมับ การที่น้องเจย์กลัวการนอนคนเดียวสาเหตุมาจากตอนห้าขวบที่จุนฮเวและจินฮวานไม่อยู่บ้านและวันนั้นน้องเจย์ก็อยู่กับคุณแม่บ้านแทน
แล้วกลางดึกน้องเจย์ดันสะดุ้งตื่นร้องไห้เพราะเสียงฟ้าผ่าจนทำให้แม่บ้านวิ่งวุ่นพยายามติดต่อจุนฮเวและจินฮวาน
จินฮวานรีบเข้ามากอดลูกชายตัวเองที่นั่งตัวสั่นอยู่ภายในห้อง
พร้อมกับจุนฮเวที่แทบจะใจขาดในยามที่เห็นลูกชายนั่งตัวสั่นเทิ้มอยู่ในมุมห้อง
"น้องอยู่กับป๊าม๊ามาตั้งแต่เด็กๆ
น้องไม่อยากเป็นอิสระเหรอ"
"น้องกลัวอ่ะป๊า"
สองมือน้อยๆโผเข้ากอดร่างหนาของผู้เป็นพ่อ
ยิ่งรอบข้างมองมาที่เจ้าตัวเล็กเป็นตาเดียวทำให้มันกดดันมากยิ่งขึ้นไปอีก
"น้องเจย์..
อาว่าน้องเจย์เป็นคนเก่งนะครับ"
เสียงทุ้มของบ๊อบบี้ดังขึ้นทำให้เจย์ผละออกจากอ้อมกอดของพ่อ
"ใช่ๆ บีก็ว่าพี่เจย์เก่ง
พี่เจย์ทำได้สิ!"
บีไอที่เป็นเด็กน่ารักพอเห็นพ่อตัวเองยกยอพี่ชายตัวเองก็ทำบ้าง
"จริงเหรอครับ"
เจย์หันไปสบตาจินฮวานและจุนฮเวก่อนจะหันมามองคุณอาที่ยิ้มกว้างเป็นกำลังใจให้อยู่
"จริงครับ
น้องเจย์ของม๊าเก่งอยู่แล้ว"
จินฮวานพอเห็นท่าทีของน้องเจย์ที่ลังเลก็ใช้โอกาสนี้ในการพูดคุย
ก็ลองดูสักคืนแล้วกัน ถ้าคืนนี้ไม่ไหวก็กลับมานอนสามคนเหมือนเดิม
"ป๊า.. "
"น้องเจย์ของป๊าเก่งอยู่แล้ว
ป๊ากับม๊าจะไปส่งน้องเจย์เข้านอนเองนะครับ"
จุนฮเวพูดพลางฝังจมูกลงบนผมของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เปราะบางเหมือนจินฮวานไม่มีผิด
"ก็ได้ครับ
น้องเจย์จะลองดูนะ"
ทุกคนในห้องอาหารต่างก็ยิ้มร่ากับความมุ่งมั่นอันน่ารักของน้องเจย์
จิตใจแกร่งดุจหินผาเองก็ได้แม่มาใช่ย่อย
ไม่แปลกที่จุนฮเวจะรักและดูแลเหมือนไข่ในหิน
"น้องบีไปเล่นเกมกับพี่เจย์ไหม"
จบเรื่องเครียดแล้วสิงพี่น้องก็ชวนกันไปเล่นที่ห้องเกมของเจย์กัน ปล่อยให้คุณพ่อบ้านและภรรยานัางคุยกันที่ห้องนั่งเล่นแทน
"แล้วเมื่อไหร่จะมีน้องให้เจย์ล่ะ"
คำถามที่ถูกถามอีกครั้งทำให้คนตัวเล็กลังเลที่จะตอบ
จุนฮเวกับจินฮวานเองก็อยากมีน้องมาให้เจย์สักคนแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสนั่นเลย
"หาเวลายากอ่ะฮันบิน
ก็รู้ว่าน้องเจย์ติดกูกับพี่จุน" จินฮวานเองก็กังวลเรื่องนี้เช่นกัน
ถ้าอายุเข้าเลขสามแล้วการที่ตั้งครรภ์โดยธรรมชาติเองก็ลดลงเช่นกัน
"เอางี้
ให้น้องไปค้างบ้านกูมั้ย"
"จะบ้าหรือไง..."
จุนฮเวพูดออกมาแทบจะทันที
ไม่มีทางที่จุนฮเวจะยอมปล่อยให้ลูกชายตัวเล็กของเขาไปนอนค้างที่อื่นเด็ดขาด
"มึงก็งี้อ่ะจุน
ไหนบอกอยากให้ลูกเข้มแข็งบ้าง บางทีมึงก็ปล่อยๆให้เจย์ได้ห่างตัวเองบ้าง"
ฮันบินส่ายหน้าเอือมๆกับความพ่อบ้านปากแข็งที่เหมือนบ๊อบบี้
ทั้งสองคนต่างก็หวงลูกกันออกนอกหน้า ดูแลอย่างกับไข่ในหินไม่พอ
แทบจะกักลูกไว้กับตัวเองด้วยซ้ำถ้าภรรยาไม่ห้าม
"ก็ลูกกูมันน่าหวงนี่หว่า..
หรือบีไอไม่น่าหวง" จุนฮเใตอกกลับไปหาบ๊อบบี้กับฮันบินทันที
"หวงสิวะ
เหมือนแม่ไม่มีผิดแบบนั้น"
บ๊อบบี้เองที่เงียบมานานก็เผยความหวงลูกออกมาให้เห็นจนฮันบินและจินฮวานต้องส่ายหัวอีกครั้งกับสองพ่อบ้านนี้
เหมือนว่าลูกจะไม่มีทางมีอิสระง่ายๆแน่
พ่อทำตัวอย่างกับงูจงอางขนาดนี้คนเป็นแม่ก็ได้แค่ปรามเท่านั้นแหละ
"ป๊าจะพาน้องเจย์ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่ตอนไหนง่ะ"
เด็กน้อยเหมือนจะคิดได้ว่าวันนี้มีนัดกับคุณพ่อก็เดินออกมาถามถึงเรื่องที่คุยกันเอาไว้
"ไปตอนนี้ก็ได้ ป๊าว่าง"
"น้องบีไปกับพี่เจย์มั้ย
ไปเที่ยวห้างกัน"
พ่อแม่ทั้งสี่คนกุมขมับทันที
คนต้นเหตุอย่างจุนฮเวแทบจะหงายหลังเมื่อสองแสบชวนกันไปแบบนี้
ถ้าไม่ได้เหมาห้างจุนฮเวกับบ๊อบบี้คงได้ซื้อหุ้นมาครองแน่ๆ
"น้องบีจะไปๆ
ม๊าให้น้องบีไปกับพี่เจย์นะ" ตากลมแป๋วส่องประกายหันมามองฮันบินด้วยความวิบวับ
ทำเอาพ่อแม่ของบีไอพากันร้องไห้ในใจ
ไม่ควรตามใจลูก...แต่ก็ไม่อยากขัดใจเช่นกัน
บางคนอาจจะถามว่าน้องทั้งสองอายุกี่ขวบทำไมถึงนุ่มนิ่มกันขนาดนี้
ก็ถูกเลี้ยงมาอย่างปุยนุ่นไงล่ะ
บอบบางได้เชื้อแม่แล้วพ่อยังประคบประหงมประหนึ่งดวงใจน้อยๆ กลัวว่าจะบอบช้ำ
คอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
"งั้น...
เรารีบไปรีบกลับกันเถอะ"
จินฮวานเห็นท่าจะวุ่นวายจึงเอ่ยชวนให้รีบไปรีบกลับแทนที่จะเดินเล่นในห้างก่อน
อายุ 12 ขวบก็จริงแต่น้องเจย์น่ะร้าย
อยากได้อะไรก็งอแงกลางห้างเหมือนเด็กจนบางทีจินฮวานเองก็ต้องกุมขมับ
ทุกคนจึงรวมตัวกันบนรถฟอร์จูนเนอร์ที่มีบ๊อบบี้เป็นสารถี
ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทั้งสองคนก็นั่งด้านหลัง ตรงกลางเป็นฮันบินและจินฮวานนั่งอยู่
เอ่ยปากให้ลูกชายนั่งเงียบๆและคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนจะเคลื่อนตัวรถออกไปจากบ้าน
ระยะทางจากบ้านไปห้างก็ใช้เวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมง
การที่มีลูกชายทำให้บ๊อบบี้ขับรถช้าลงอย่างไม่น่าเชื่อ
อยู่ในระดับความปลอดภัยของกฏหมายอีกด้วย
ทั้งสองครอบครัวเดินเข้ามาในห้าง
แขนเล็กของจินฮวานกอบกุมมือน้อยของน้องเจย์อยู่ ส่วนจุนฮเวเองก็ตามประกบด้านหลัง
ตั้งแต่จินฮวานมีลูกชายทำให้ออร่าของคนตัวเล็กมีมากขึ้น
ดึงดูดพวกเพศผู้ได้เยอะซะเหลือเกินจนจุนฮเวต้องเกร็งใบหน้ายามที่พาภรรยาออกมาเที่ยวข้างนอก
ข้างจินฮวานก็มีฮันบินที่กำลังจูงมือเจ้าบีไออยู่
บ๊อบบี้เองก็จับมืออีกข้างของลูกชาย
คนภายนอกอาจจะมองว่าภาพสองครอบครัวนี้น่ารัก
เพราะนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงสองคนกำลังพาครอบครัวมาเที่ยวห้างกัน
แต่ภายในใจของทั้งสี่คนนั้นเหมือนกับไฟลุก
ขออย่าให้ลูกชายอยากได้อย่างอื่นเพิ่มก็แล้วกัน
"ป๊าๆ
โทรศัพท์ของน้องเจย์ต้อไปซื้อตรงไหน" เดินเข้ามาไม่ทันไรเจ้าตัวเล็กก็หาของที่ตัวเองต้องการในทันที
"เดี๋ยวป๊าพาไปนะครับ"
จุนฮเวพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปจูงแขนเล็กของลูกให้เดินไปพร้อมกัน
ใช้เวลาสำรวจโทรศัพท์รุ่นใหม่ราคาแรงอยู่สักพักเจ้าตัวเล็กก็จิ้มในสิ่งที่ต้องการให้พ่อดู
จุนฮเวพยักหน้าให้กับพนักงานแล้วก็พาลูกชายเดินสำรวจไปทั่วร้าน
"ม๊า!!!
บีไอจะเอาเหมือนพี่เจย์!!"
เสียงหวีดอยู่มุมร้านทำให้จินฮวานต้องเข้าไปกล่อมหลานรักช่วยฮันบินทันที
ความวุ่นวายกำลังจะมาแล้ว
เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิด
"น้องบีไอ
น้องเพิ่งจะซื้อเกมเพลย์ไปนะลูก"
"ไม่!!
พี่เจย์มีแล้วทำไมน้องไม่มี!"
"บี... เงียบๆก่อนครับ
น้องไม่ควรโวยวายนะ" จินฮวานใช้ความใจดีเข้าสู้เพื่อให้บีไอพูดเบาลงก่อน
ค่อยๆกล่อมใหเบีไอลืมเรื่องพวกนี้ไปทีหลัง
"ป๊าาาา บีจะเอาาาาา"
พอเห็นว่าอ้อนแม่ไม่ได้เจ้าตัวเล็กก็หันไปหาบ๊อบบี้ที่ยืนกุมขมับอยู่ด้านหลัง
"บีไปซื้อฟิกเกอร์กับป๊ามั้ย
พี่เจย์เองก็ไปร้านฟิกเกอร์แล้วนะ"
"ไม่!!"
สารพัดเหตุผลที่หามาหลอกล่อให้บีไอลืมเรื่องโทรศัพท์ไป
เกิดความวุ่นวายภายในร้านจนพนักงานมองกันเลิ่กลั่ก
ไม่รู้ว่าควรจะเข้ามาในวงสนทนาด้วยหรือไม่
จินฮวานนึกดีใจที่จุนฮเวพาลูกชายออกไปเดินเล่นรอข้างนอกแทน
"น้องบีๆ
พี่เจย์มาชวนน้องไปกินไอติม"
"ไอติมที่ไหนอ่ะพี่เจย์
น้องบีอยากกินๆ"
เหมือนสวรรค์เข้าข้าง
ทั้งสามคนที่หาทางพาลูกชายออกไปต่างก็ถอนหายใจกันอย่างโล่งใจ
จินฮวานมองหาจุนฮเวที่ควรมาพร้อมลูกก็ชะงักเพราะคนตัวสูงดันยืนยักคิ้วอยู่หน้าร้าน
เก่งกับเด็กจริงๆเลยนะ กู จุนฮเว!
ทุกคนที่เหลือจึงย้ายตัวเองไปยังร้านของหวานที่ไกลกับร้านโทรศัพท์
จุนฮเวตัดสินใจให้ทางร้านเอาไปส่งที่บ้านแทนด้วยเงินเล็กน้อยเพราะถ้าให้บีไอเห็นตอนนี้คงงอแงอีกแน่ๆ
"ม๊า
น้องเจย์ว่าจะเรียนพิเศษภาษาฝรั่งเศส" น้องเจย์ที่พูดไม่หยุดปากก็เอ่ยในสิ่งที่ตัวเองต้องการมาอีกแล้ว
แต่ความต้องการคราวนี้ดันเป็นสิ่งที่จุนฮเวและจินฮวานสนับสนุนอยู่จึงไม่มีเสียงค้านออกมา
เสียงเจื้อยแจ้วดังมาไม่หยุดทำให้ครอบครัวมีสีสันขึ้นมามากกว่าเดิม
จากที่เครียดกับเรื่องต่างๆมามากมายก็ถึงเวลาที่พวกเขาควรจะมีพื้นที่ที่เป็นคอมฟอร์ทโซน
สามารถเอนตัวพักพิงในยามที่เหนื่อยจากงานที่แบกอยู่
เหมือนกับที่พ่อแม่ของจุนฮเวบอกเอาไว้ในวันแต่งงาน
'ลูกควรจะมีบ้านเป็นที่พักพิง
ยามเหนื่อยยามท้อลูกจะต้องกลับมาที่บ้านให้ผ่อนคลาย ไม่ว่าจะเจอมรสุมหนักหนาแค่ไหน
คนที่บ้านจะรอลูกกลับไปพักใจและร่างกายเสมอ'
และการรักใครสักคนมันก็เป็นเรื่องเหลือเชื่อสำหรับจุนฮเว
ไม่มีใครคิดใครฝันหรอกว่าพ่อหนุ่มแบดบอยที่หิ้วผู้หญิงเป็นว่าเล่นจะกลับไปหาครอบครัวและวร้างรากฐานความรักใก้กับครอบครัวตัวเองได้
แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีสองคนคอยประคองกันอยู่ดี
ถ้าอีกคนอยากสร้างบ้านแต่อีกคนไม่ยอมช่วยมันก็เป็นบ้านไม่ได้เช่นกัน
จุนฮเวจึงบอกกับตัวเองว่าโชคดีแค่ไหนที่มีภรรยาอย่างจินฮวาน
แสนดีในทุกเรื่อง เชื่อใจในทุกการกระทำ
ถึงแม้ว่าอดีตจะเคยเป็นคนเหลวไหลนอกใจแต่จินฮวานกลับทิ้งอดีตแล้วเชื่อใจเขาอย่างเดิม
"พี่จุน... คิดอะไรอยู่เหรอ"
จินฮวานเรียกสติจุนฮเวที่นั่งนิ่งไปกับความคิดของตัวเอง
"เปล่า กินเสร็จหรือยัง"
"เสร็จแล้ว
เราควรกลับบ้านได้แล้วนะพี่ วันนี้ต้องให้ลูกนอนคนเดียวด้วย"
"ครับ"
ทั้งสองครอบครัวกลับไปยังบ้านของจุนฮเวและบ๊อบบี้กับฮันบินได้บอกลาก่อนจะกลับ
น้องเจย์ตั้งแต่เข้าบ้านมาก็แกะกล่องโทรศัพท์เล่นไม่ยอมห่างจนจินฮวานดุให้ไปอาบน้ำเตรียมตัวนอน
"ม๊า
ไม่นอนกับน้องเจย์จริงๆหรอ"
เสียงเล็กเง้างอดออดอ้อนผู้เป็นแม่แต่ยามนี้จินฮวานใจแข็งเสียจริงๆ
ด้วยความที่อยากให้ลูกชายโตขึ้นอีกขั้น ความอดทนจึงเป็นสิ่งเดียวที่วัดใจความเป็นพ่อแม่ได้
"วันนี้ม๊าจะส่งน้องเจย์เข้านอนนะครับ
เอาล่ะ ไปนอนกัน"
จินฮวานดันไหล่ลูกชายออกจากห้องนอนตัวเองมุ่งไน้าไปยังห้องนอนลูกที่เตรียมเอาไว้ต้อนรับน้องเจย์เป็นอย่างดี
"พี่จุนมาด้วยสิ"
จินฮวานชะโงกหน้ากลับเข้ามาในห้องนอนเรียกสามีที่นั่งอยู่ปลายเตียง
เพราะความเพลียที่ไปซุกซนมาจึงทำให้น้องเจย์หลับไวกว่าที่คิด
จินฮวานเปิดไฟหัวเตียงเอาไว้เพื่อที่ลูกจะไม่ตื่นกลัวในกลางดึก
ก่อนจะย่องเท้ากลับห้องตัวเอง
"ฟู่"
ร่างเล็กถอนหายใจที่วันนี้ส่งลูกเข้านอนได้อย่างง่ายดาย
"เป็นอะไรครับ เหนื่อยเหรอ"
"เปล่า..
จินแค่ไม่คิดว่าลูกจะนอนคนเดียวได้"
"เราน่ะมานี่"
จุนฮเวตบปุๆลงไปที่ตักตัวเอง
หวังให้คืนนี้เป็นคืนที่ดี
จินฮวานอายเล็กน้อยในการกระทำที่ไม่ได้ทำบ่อยมานานเพราะตั้งแต่มีลูกทั้งสองคนก็ไม่มีเวลาสวีทกันเลย
ฟอด!
จมูกใหญ่ฝังลงบนแก้มทันทีที่จินฮวานนั่งลงบนตัก
ใบหน้สซับสีเข้มเมื่อโดนรุกล้ำด้วยการสูดกลิ่นกาย
จุนฮเวไม่ได้จบที่แก้มแต่ยังคงเอาจมูกคลอเคลียบริเวณคอทำให้จินฮวานรู้สึกวาบหวิวในร่างกาย
จุนฮเวขยับมือที่กอดเอาไว้มาเป็นจับเอวคนตัวเล็ก
ลงแรงบีบเค้นเนื้อตรงสะโพก จุนฮเวบีบในส่วนที่ปลุกอารมณ์คนตัวเล็กและเอานิ้วลูบวนตรงที่จินฮวานอ่อนไหว
"อื้อ.."
เสียงหวานที่โดนคลอเคลียจากภายนอกทำให้จุนฮเวแทบจะอดใจไม่ไหว
"คนดี..
เรามีน้องให้น้องเจย์กันมั้ยครับ" จุนฮเวกระซิบข้างหูจิาฮวานด้วยเสียงแหบพร่า
มือใหญ่เริ่มซุกซน จากที่วนอยู่แค่สะโพกตอนนี้กลับทะลวงเข้มไปในเสื้อบาง
ปลายนิ้วสัมผัสกับยอดอกอย่างเฉียดฉิวให้คนตัวเล็กซาบซ่าน
ลมหายใจสะดุดเมื่อจุนฮเวเริ่มเอานิ้วขยี้ยอดอก
ร่างบางแอ่นรับสัมผัสโดยที่ไม่รู้ตัว
มือเล็กปัดป่ายไปทั่วเมื่ออารมณ์ข้างในมันร้อนรุ่มจนแทบจะทนไม่ไหว
เสียงหวานครางดังเข้ามาเมื่อจุนฮเวเริ่มบดขยี้ยอดอกแรงขึ้นอีก
"อยากได้อะไรครับ"
เสียงแหบพร่าที่จินฮวานหลงไหลกระซิบเข้ามาอีกครั้ง
ลมหายใจของจุนฮเวที่เป่ารดต้นคอทำให้อารมณ์ในร่างกายเพิ่มขึ้นจนจินฮวานไม่ไหว
"ขอร้อง... ช่วยจินทีนะครับ"
จบประโยคจุนฮเวก็จับร่างเล็กหันมาปะทะกับตัวเอง
ดวงตาฉ่ำของจินฮวานสบเข้ากับจุนฮเวพอดี มือบางของจินฮวานรั้งคอสามีเข้าไปประกบจูบ
ริมฝีปากเล็กบดเบียดลงไปราวกับกระหายในรสชาติจนจุนฮเวต้องคอยเป็นคยรับสัมผัสแทนที่จะรุก
มือใหญ่ยังคงทำหน้าที่ได้ดีเมื่อปากไม่ว่าง
จากที่สัมผัสยอดอย่างช้าๆก็เลื่อนลงมาลูบวนที่ต้นขา
มือใหญ่ไม่ได้แกะกระดุมอย่างที่เคยแต่กระชากมันออกไปแทน
"อื้อ..อ๊ะ"
จุนฮเวเล่นกับยอดอกอีกครั้งเมื่อร่างของจินฮวานเปลือยเปล่า
"พี่จุน.. เดียวจินถอดให้"
คนตัวเล็กที่ยังคงไม่รู้สึกว่าตัวเองนั้นบดเบียดร่างกายเข้ามาแค่ไหน
จัดการประชากเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าของจุนฮเวออกอย่างแรงจนจุนฮเวเองก็ยังคงอึ้งในการกระทำ
แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้สนใจยังคงทำหน้าที่ต่อไปโดยการแกะเข็มขัดและถอดเสื้อผ้าช่วงล่างของจุนฮเวออก
"อืม.."
มือเล็กจับไปที่แก่นกายใหญ่ของจุนฮเวในทันที
จัดการรูดขึ้นโดยที่จุนฮเวไม่ได้สั่ง
จินฮวานเห็นว่าจุนฮเวชอบในสัมผัสก็ยังคงทำต่อไปเรื่อยๆ
"คนดีของพี่
ทำไมเก่งขึ้นเยอะขนาดนี้"
"ก็พี่สอนมาเอง.."
"นึกว่าจะลืมไปหมดแล้ว"
"ไม่มีทาง.. จินไม่มีวันลืม"
"อืม.."
จินฮวานพูดจบก็ใช้ปากตัวเองอย่างที่จุนฮเวเคยสอนมา
ถึงแม้ว่าห่างหายไปนานแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีบทรักเกิดขึ้น
บางทีจุนฮเวถึงกับยอมไม่ไปทำงานเพื่อมาสร้างบทรักกับจินฮวานที่บ้าน
แค่ตอนลูกไปโรงเรียนแค่นั้นแหละ
ไม่นานแก่นกายใหญ่ก็กระตุกน้ำสีขุ่นออกมา
จินฮวานจัดการกลืนเข้าไปจนหมดใช้ลิ้นเลียเพื่อทำความสะอาดให้จุนฮเว
"ให้พี่ทำให้ไหม"จุนฮเวลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ
"ไม่ต้องหรอกครับ
ตอนนี้เรามามีความสุขกันทั้งสองฝ่ายดีกว่า"
"อ๊ะ!"
จุนฮเวจัดการเสียบเข้าไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
คนตัวเล็กที่กำลังจะอ้าปากพูดก็เป็นอันต้องครางออกมาแทน
จุนฮเวกระแทกมันอย่างช้าๆและทำให้จินฮวานชินกับสัมผัสก่อน
"เจ็บหรอ"
"ไม่ครับ มันดีมากๆ"
"หืม.."
"ขอแรงๆ.. นะ พี่จุน"
"ได้"
"อั่ก! อ๊ะ!"
จุนฮเวกระแทกเข้าไปตามที่คนตัวเล็กสั่งมา
ไม่ยอมให้จินฮวานมีโอกาสพูดอีกแล้วเพราะต่อจากนี้คือบทรักอันเร่าร้อนที่ทั้งสองคนได้สร้างขึ้นมาด้วยกัน
ทั้งสองร่างเปลือยเปล่ากำลังแนบชิดเข้าหากันโดยไม่มีช่องว่าง
ร่างกายบดเบียดให้อุณหภูมิที่สูงกว่าปกติ เหงื่อซึมออกจากใบหน้าก็คอยจูบซับไม่ได้รังเกียจ
เสียงของสองคนประสานกันไปในยามค่ำคืน
"พร้อมกันนะที่รัก"
จุนฮเวและจินฮวานกระตุกปล่อยของเหลวออกมาพร้อมกัน
ร่างเล็กที่เหนื่อยหอบจากกิจกรรมซบลงไปบนแผงอกว้างที่แข็งแรง
"แค่นี้ก็เหนื่อยเหรอ
ไปอาบน้ำกันนะครับ"
จินฮวานแทบจะทรุดเมื่อจุนฮเวไม่ได้ชวนมาแค่อาบน้ำแต่ทั้งสองคนยังคงใบทรักกันต่อและเปลี่ยนจากห้องนอนไปเป็นห้องน้ำ
จาดห้องน้ำไปเป็นหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
บทรักในค่ำคืนนี้มันร้อนแรงจนทั้งสองคนเองก็หลงไหลไปกับสัมผัสวาบหวิว
ลูกคนที่สองคงอีกไม่นานแน่ๆ
"ม๊า เมื่อคืนเจย์ฝันแปลกๆ"
จินฮวานที่กำลังจับช้อนกินข้าวชะงักทันที
"ฝันอะไรเหรอ"
"ฝันว่าเมื่อคืนมีตัวอะไรไม่รู้ร้องใหญ่เลย"
เจย์จิ้มไส้กรอกเข้าปากและทำหน้าสงสัย
"ร้องว่าไงครับ"
จุนฮเวกับจินฮวานเริ่มใจไม่ดีเพราะเมื่อคืนเองก็ไม่ได้เบา
และยังหนักกว่าทุกครั้งเสียด้วย
"ร้องเหมือนแพะ แต่ก็ไม่ใช่
จะว่าเหมือนม้าก็ไม่ใช่"
"แล้วเหมือนอะไรล่ะลูก"
"ไม่รู้อ่ะ! เจย์ไม่รู้จักเลย
ไม่คุยแล้วลืมๆมันไปเนอะ" เจย์ยิ้มกว้างและนั่งกินข้าวต่อ
จุนฮเวกับจินฮวานเองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกทันที
ดีแล้วลูก ไม่รู้น่ะดีแล้ว
จินฮวานยืนส่งพ่อลูกที่กำลังจะออกจากบ้านไปโรงเรียนและจุนฮเวเองก็ต้องไปทำงาน
"บ๊ายบายครับม๊า"
ยิ้มกว้างถูกล่งมาพร้อมกับมือน้อยๆโบกผ่านหน้าต่าง
จินฮวานยิ้มกว้างและโบกมือกลับไปยืนรอจนรถเบนซ์ออกไปจากบ้านจังหันหลังกลับเดินขึ้นไปบนห้องนอน
ต้องจัดการซากฉากรักเมื่อคืนให้เสร็จก่อนที่สองพ่อลูกจะกลับมา
ฝากฟิคจุนฮวานเรื่องใหม่ของเราด้วยนะคะ
My Polaris ดาวเหนือตัวยุ่ง
#ดาวเหนือตัวยุ่ง
ความคิดเห็น