ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : EP.17
EP.17
You let me down
#Junhwan
ตึกตัก ตึกตัก...
เสียงนี่ไม่ใช่เสียงของเท้าใครแต่เป็นเสียงหัวใจของผมที่กำลังเต้นแรงแทบจะออกมาลิงโลดอยู่ข้างนอก พี่จุนฮเวพาผมมาโรงพยาบาลก่อนจะไปที่บริษัท
ผมมองแผ่นหลังคนตัวสูงที่กำลังจูงมือผมผ่านทางเดินของโรงพยาบาล ผ่านแผนกฉุกเฉิน ผ่านแผนกต่างๆจนมาถึง
แผนก สูติ-นรีเวช
เหมือนกับขากรรไกรปากของผมค้าง พี่จุนฮเวพาผมมาทำไมกัน
"น้อง.. ตื่นเต้นหรอ"
"พี่พามาทำไม" ผมเลี่ยงตอบคำถามและถามกลับแทน
"ไม่ต้องถาม ตัวเองรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"พี่จุน..." ใช่สิ คุณแม่พี่จุนฮเวก็มาเกริ่นเรื่องนี้ไว้ แถมพี่จุนฮเวไม่ปฏิเสธซะด้วย เหมือนจะจริงจังเลยด้วยซ้ำ แค่รอเวลาเท่านั้นแต่ก็เหมือนจะไม่ต้องรออะไรแล้ว
"คุณจุนฮเวคะ เชิญพบคุณหมอค่ะ"
พี่จุนฮเวดึงแขนผมให้ลุกขึ้นและเข้าพบหมอ เขาโทรมานัดแนะเสร็จสรรพกันแล้วใช่มั้ย
"สวัสดีครับ"
ผมกับพี่จุนฮเวโค้งทักทายคุณหมอก่อนจะนั่งลงตรงหน้า
"หมอครับ เข้าเรื่องเลยนะ"
"ได้ครับ"
"นี่จินฮวาน ภรรยาผมเอง" พี่จุนฮเวผายมือมาทางผมทำให้ผมยิ้มทักทายคุณหมออีกครั้ง
"สอบถามเรื่องการตั้งครรภ์น่ะ พอดีว่าเราสองคนอยากมีลูก"
เดี๋ยวนะ... ผมไปพูดว่าอยากมีลูกกับพี่จุนฮเวตอนไหนกัน จำได้ว่าไม่เคยพูดเลยไม่ใช่เหรอ
"อยากมีแบบไหน ธรรมชาติหรือหมอทำ" พี่หมอถามผมและจุนฮเว
"ถ้าธรรมชาติมันยากมั้ยครับ" ผมไม่อยากพึ่งหมอหรอก ให้เป็นไปตามธรรมชาติดีแล้ว
"ก็ยากพอสมควรแหละ"
"ผมอยากปล่อยธรรมชาติมากกว่า"
"งั้นเราสองคนต้องขยันหน่อยล่ะ" พี่หมอพูดมาทำผมอึ้งเลยเชียว ครั้งเดียวมีเลยไม่ได้หรอ
"จะลองดูก่อนสักเดือนมั้ย"
"ลองครับ" ผมไม่ได้ตอบ...พี่จุนฮเวตอบ
"งั้นหมอให้ยากระตุ้นไปด้วยทานเฉพาะเวลาเสร็จกิจของพวกนาย" ผมรับยาที่หมอให้มาแล้วพยักหน้ารับคำของหมอ
"จินฮวานต้องบำรุงตัวเองเป็นพิเศษด้วย"
"ต้องบำรุงยังไงอ่ะ"
"ทำให้ร่างกายแข็งแรงไว้ เพราะเราเป็นผู้ชายมันยากต่อการที่จะท้อง" ผมพยักหน้าหงึกๆตาม
"แล้วเดือนหน้ามาหาหมอใหม่ จะตรวจให้"
"ครับ"
"จินฮวานออกไปก่อน หมอขอคุยกับสามีนาย" อ้าว จู่ๆก็ไล่ออกไปไม่ให้ฟัง ทีตอนคุยกับเราล่ะให้พี่จุนฮเวนั่งฟัง
"ครับ" ผมเดินออกมารอที่หน้าห้องหมอ
JUNHOE PART
"มีอะไร" ผมจ้องหมอเพื่อจะถามว่าทำไมถึงให้จินฮวานออกไป
"จินฮวานยังไม่เคย มันคงไม่ดีถ้าให้นั่งฟังด้วย" อ่อ...ผมเข้าใจ
"การที่จะท้องไม่ใช่แค่จินฮวานที่ควรทำ ภาระหนักอยู่ที่นายแล้วเพราะจินฮวานอยากให้เกิดโดยธรรมชาติ" พูดยาวจังวะ
"ช่วยทำให้ถูกวิธีและเพิ่มแรงอึดอีกหน่อย ภายในเดือนนึงอาจจะติดก็ได้" อ่อ คงจะบอกให้ผมเพิ่มแรงเพิ่มรอบงั้นเหรอ...ได้สิหมอมีลูกเต็มบ้านแน่
"ครับ" ผมพยักหน้าให้หมอแล้วเดินออกมา
"หมอบอกอะไรอ่ะ" จินฮวานเอียงคอถามผมด้วยความอยากรู้
"ไม่บอกหรอก ไว้ค่อยรู้เนอะ"
จินฮวานเบ้ปากหลังจากใช้วิธีอ้อนไม่สำเร็จ ก็อยากบอกอยู่หรอกนะ ไอ้หมอดันเข้าใจผิดด้วยว่าจินฮวานยังไม่เคยเรื่องพวกนี้ถึงกับต้องบอกวิธีทำให้ผมเพื่อจะทำให้จินฮวานท้องได้ง่ายไปอีก
ผมคิดถึงเรื่องครอบครัวมาสักพัก ก่อนหน้านี้หลายเดือนที่เราสองคนยังปะติดปะต่อเรื่องความรู้สึกกันอยู่ บางทีผมอาจจะคุยกับจินฮวานใหม่ในเรื่องท้องเพราะดูแล้วน้องคงยังไม่อยากมีตอนนี้
"น้อง"
"หืม ว่าไงครับ" คนตัวเล็กที่นั่งเบาะข้างๆหันหน้ามามองหน้าผม
"พี่ถามได้มั้ย"
"ถามอะไรเหรอ"
"น้องยังไม่พร้อมมีลูกใช่มั้ย" ผมกดดันน้องมากไป ผมรู้
"เปล่านะ จินอยากมีแต่ว่า..."
ผมหันไปมองท่าทางของจินฮวานที่คงกำลังกดดันอยู่ไม่น้อย
"..."
"จินแค่กลัว กลัวว่าพี่จะทิ้งจินกับลูกไป"
"..."
"จินว่าเราสองคนไม่ได้รักกันมาตั้งแต่แรก ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะรักกันแต่สิ่งที่พี่ทำมันคอยย้อนกลับมาในความคิดของจินเสมอ"
"จิน.."
"เราเริ่มต้นกันได้ไม่ดี พี่ก็รู้"
ผมนิ่งกับประโยคที่พรั่งพรูออกมา จินฮวานคิดเรื่องนี้มานาน ไม่ใช่สิ...ตั้งแต่แรกเลยต่างหาก ที่จินฮวานพูดมามันคือความจริงทุกอย่าง เราเริ่มต้นได้ไม่ดีเลย
การที่โดนพ่อแม่จับคลุมถุงชนและการที่จินฮวานถูกกำชับมาตลอดว่าให้ดูแลผมเท่าที่ภรรยาคนหนึ่งจะทำได้ จินฮวานทำมันได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง
"พี่ขอโทษ" ผมไม่มีคำอื่นนอกจากขอโทษจริงๆ
"จินรู้ว่าตอนนั้นเรายังไม่ดีแบบนี้ จินไม่โกรธพี่เลยนะ"
"..."
"จินควรจะโทษตัวเองมากกว่าที่ไม่เคยบอกเรื่องความรู้สึกตัวเองให้พี่รู้"
จินฮวานมองออกไปนอกหน้าต่าง ความในใจถูกเผยออกมาจนผมเองยังไม่คาดคิดว่าน้องจะรู้สึกกับผมมากขนาดนี้
"ถ้าเรายังไม่พร้อม พี่ก็จะไม่ทำนะ" ผมคงไม่บังคับน้องอีกแล้ว
"จริงๆแล้ว จินว่ามันก็ไม่สามารถห้ามได้หรอก เราเป็นอะไรกันแล้ว เราเคยมีอะไรกันแล้ว"
"..."
"อีกอย่าง น้องจินว่าเราควรให้อะไรๆมันเข้าที่กว่านี้นิดนึง เพราะตอนนี้ปัญหาหลายอย่างยังไม่แก้ใช่มั้ย"
ผมมองหน้าน้องจินแล้วไม่ได้ตอบอะไร จินรู้ว่ากำลังมีปัญหาใหญ่หรือเปล่า ผมไม่เคยบอกอะไรกับจินเลยในเรื่องของซึงฮุน
"พี่ขอโทษครับ เราไปทำงานกันเถอะ" ผมยิ้มรับและเปลี่ยนเรื่องทันที ผมกลัวว่าจะหลุดปากบอกน้องไป
"ความลับไม่มีในโลกหรอกนะครับ" จินฮวานหันมายิ้มๆให้กับผม ประโยคนี้ทำเอาผมหน้าชาเพราะผมกำลังมีความลับ ถ้าจินฮวานรู้น้องคงเป็นห่วงผมไม่กินไม่นอน แต่ถ้าไม่รู้ผมก็คงรู้สึกผิดอยู่แบบนี้
"เหม่ออะไรครับ รีบขับรถเถอะ" จินหันมาสะกิดแขนผม ผมดึงสติตัวเองกลับมาและออกรถทันที
ที่ผ่านมาผมคงคิดว่ามันดีมาตลอดจนลืมไปว่าเมื่อก่อนผมเคยทำอะไรไม่ดีไว้หลายอย่าง การที่จินฮวานจะไม่เชื่อใจผมมันก็ไม่แปลก การมีลูกมันก็หมายความว่าผมกำลังดึงรั้งจินฮวานให้เป็นของผมและเป็นแม่ของลูกตลอดไป
ผมคงต้องพยายามขึ้นอีกนิดนึง เพื่อให้จินฮวานรู้ว่าผมเลิกทำตัวแบบเมื่อก่อนแล้ว ความเปลี่ยนแปลงของผมสักวันจินฮวานจะรับรู้
ผมเข้าบริษัทมาโดยมีจินฮวานอยู่ข้างๆ เราทำแบบนี้มาหลายวันและหุ้นของบริษัทกำลังเข้าสู่สภาวะปกติ ผมแก้ปัญหาของบริษัทไปได้มากกว่าครึ่ง ส่วนน้องจินก็แก้ปัญหาเรื่องบัญชีไปหลายอย่าง ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเราสองคนยุ่งมากจนไม่มีเวลาทำอะไร
วันนี้เป็นวันที่บ๊อบบี้เริ่มให้การ์ดออกตามหาซึงฮุน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนตั้งแต่จาร์เข้าคุกไป ผมต้องหาหลักฐานจากกล้องวงจรปิดและไปที่บริษัทมัน ผมแฮ็กเข้าระบบกล้องเจอคลิปที่มันนัดพบกับจาร์ที่ห้องทำงาน บวกกับคำพูดสารภาพของจาร์มันก็ยิ่งแน่นทำให้การออกหมายจับซึงฮุนผ่านไปได้ง่ายกว่าที่คิด
ผมเคลียร์หลายๆอย่างในเรื่องนี้และอดีตที่พ่อแม่มินโฮโดนฆาตรกรรมในบริเวณโรงงานของผม นัดกับมินโฮเพื่อที่จะคุยกันในวันนี้
อีกสิบนาทีจะถึงเวลานัด ผมเดินไปที่ห้องของยุนฮยองก่อนที่จะไปรอมินโฮที่ห้องรับแขก
"กูว่ามึงควรพักผ่อน สภาพมึงตอนนี้ไม่ต่างจากซอมบี้เลยจุนฮเว" ยุนฮยองเห็นผมเดินเข้าไปก็เริ่มสำรวจร่างกายและใบหน้าผมก่อนทันที
"กูเข้ามาเอาเอกสารหลักฐานที่บ๊อบส่งให้" ผมเลี่ยงประโยคนั่นและถามหาของที่จะใช้เป็นหลักฐานในการยื่นเรื่องดำเนินคดี
"อ่ะ นี่ไง แล้วมินโฮล่ะ"
"มึงเข้าไปกับกูด้วยแล้วกัน" ผมบอกแล้วเดินออกมาก่อน
จินฮวานไปประชุมกับฝ่ายขายตั่งแต่เช้ายังไม่มีทีท่าว่าจะออกมา ตอนนี้ยอดขายของเราไม่ได้กำไรเท่าที่ควรเมื่อลูกค้าประจำอย่างซึงฮุนหายไป จินฮวานเอะใจแต่ก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าคงไปที่บริษัทอื่นที่ถูกกว่า
"ขอบคุณครับ" มินโฮกล่าวขอบคุณยุนฮยองที่เอาน้ำชาและของว่างมาเสิร์ฟ
"นี่คือหลักฐานทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้ แล้วเรื่องของพ่อแม่มึงละ" ผมถามมันเพราะไม่มีหลักฐานบ่งชี้ว่าพ่อแม่ของมินโฮโดนซึงฮุนฆ่า
"เรื่องนั้นมันผ่านมานานแล้ว กูคงหาอะไรไม่ได้"
"แล้วมึงจะเอายังไง หลักฐานนี้ได้มากสุดก็แค่ข้อหาพยายามฆ่า" ผมพูดออกมาด้วยความแค้นเพราะรู้ว่าคนอย่างซึงฮุนมันต้องเจอสิ่งที่เป็นบทเรียนหนักๆ เพื่อให้มันรู้ว่าชีวิตของคนๆนึงมีค่าเหมือนกัน
"อย่างน้อยให้มันชดใช้ ในคุกก็ยังดี" มินโฮเงยหน้ามองผมด้วยสายตามีความหวัง แน่นอนว่าผมต้องเอามันเข้าคุกให้ได้ แต่ผมก็อยากสะสางคดีพ่อแม่มินโฮด้วย เพื่อที่จะให้มันสบายใจ
"กูคงต้องหาหลักฐานเพิ่ม ถ้าขอหมายค้นจากศาลได้ก็คงได้หลายอย่าง" ผมให้บ๊อบบี้จัดการเรื่องนี้ไปแล้ว รอแค่ศาลอนุมัติให้ออกหมายมา
"จริงๆมึงไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกจุนฮเว กูแค่อยากให้มันสำนึกผิดบ้าง"
ผมมองหน้ามินโฮอย่างละอายที่แต่ก่อนมองมันเป็นคนไม่ดี กัดกินงบบริษัทมาตลอด วันนี้มินโฮนั่งตรงนี้เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้กับคนที่ตายไปแล้ว มินโฮทำในสิ่งที่ถูกต้องมากกว่าความแค้นที่มีอยู่ในใจ
"กูจะพยายาม ทุกอย่างมันต้องจบ" ผมพูดรับปากกับมินโฮครั้งสุดท้ายก่อนจะผละตัวออกมาหาจินฮวานในห้องทำงาน
จินฮวานดูเงียบผิดปกติตั้งแต่พูดเรื่องในใจกันวันนั้น ผมก็แอบกลัวว่าน้องจะคิดมาก แต่ผมก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่ควรคิดมากไป น้องอาจจะเครียดกับงานมากกว่าก็ได้
จินฮวานกำลังนั่งกุมขมับบนโต๊ะทำงานตัวเอง เอกสารกองเนินกันในวันนี้เพราะต้องเคลียร์ยอดและเงินเดือนลูกน้อง ปกติยุนฮยองจะมาช่วยแต่จินฮวานบอกว่าจะทำคนเดียว ไม่อยากให้ยุนฮยองมาลำบากกับงานตัวเอง
"น้องจินครับ" ผมยื่นมือไปนวดขมับให้ คิ้วที่กำลังขมวดจึงผ่อนคลายลง
"ครับ"
"มันหักโหมเกินไป เราควรพักนะรู้ไหม" ผมนวดวนไปที่ขมับเบาๆและมองหน้าคนตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังเหนื่อยล้าจากการทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมง
"ถ้าไม่ทำแล้วใรรจะทำล่ะ ให้ยุนฮยองมาทำก็เกินไป" ผมอมยิ้มกับความใจดีของรองประธานคนนี้ เห็นลูกน้องทำงานหนักไม่ได้ก็ไม่ให้ช่วย ตัวเองรับไว้หมดแบบนี้จะไหวหรือไงล่ะ
"พี่ว่าเราควรหาเลขาเพิ่มดีมั้ย ให้มาช่วยไอ้ยุนด้วย" จินฮวานยิ้มร่าออกมาเมื่อผมบอกจะหาคนมาแบ่งเบาภาระ เพราะที่ผ่านมายุนฮยองเป็นเลขาให้ผมและจินมาตลอด ตอนนี้ผมควรหาคนมาช่วยจินฮวาน
"จริงๆแล้วจินคิดเรื่องนี้มานานแล้วนะ ว่าจะให้ยุนลาออก" ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
"ทำไมล่ะครับ"
"ยุนฮยองทำงานหนักมามากแล้วพี่ก็รู้ อยากให้มันกลับไปช่วยงานไร่กับพ่อแม่มันบ้าง" ก็จริงอย่างที่จินฮวานบอก
"พี่ว่าเราควรไปคุยกันเองนะ รายนั้นไม่ใช่คนว่าง่าย" ผมยีหัวจินฮวานแล้วรวบคนตัวเล็กเข้ามากอด
หอม...
กลิ่นอ่อนๆที่เป็นกลิ่นของจินฮวานทำให้ผมผ่อนคลาย ผมชอบมันมาก จินฮวานดิ้นขยุกขยิกในอ้อมแขนทำให้ผมหัวเราะ คงกลัวว่าจะมีคนมาเห็นอีกล่ะสิ
ผมคลายอ้อมกอดแล้วดันให้จินฮวานมองหน้าผมตรงๆ ใบหน้าที่กำลังเปื้อนความสุขแบบนี้มันดีมากๆ รอยยิ้มของจินฮวานเปรียบเสมือนสิ่งที่ฮีลใจของผม และเวลาที่ผมเครียด
"น้องจิน..."
"ครับ"
"พี่รักน้องจินนะครับ"
"อื้อ!"
ผมก้มประกบริมฝีปากกับคนตัวเล็ก ผมขบเม้มริมฝีปากล่างเพื่อให้จินฮวานรับลิ้นของผมเข้าไปสำรวจด้านใน ผมไล่ลิ้นไปตามโพรงปากและดึงดูดลิ้นเล็กอย่างนุ่มนวล จินฮวานไม่ขัดขืนแถมยังรับจูบของผมด้วยการจูบตอบ ลิ้นเล็กๆนั่นกำลังดูดดึงลิ้นของผมอยู่และผมก็ปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นคนทำ เอาเลยครับ...ตามใจหนูเลย :)
จินฮวานผละริมฝีปากออกเมื่อต้องการออกซิเจน ของเหลวยืดไหลออกมาที่มุมปากทำให้จินฮวานกลายเป็นแมวยั่วสวาทในเวลานี้ ถ้าไม่ติดว่าเวลางานผมจะขย้ำแมวให้ไม่เหลือซาก
ผมก้มลงจูบซับของเหลวให้จินฮวาน จนคนตัวเล็กกำกำปั้นทุบอกของผมบอกให้พอ
ไม่อยากพอเลยจริงๆ หวานมากๆ
ผมมองหน้าจินฮวานที่กำลังซับสีระเรื่ออยู่ ผมหัวเราะกับการหันหน้าหนีผมในเวลาที่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรไปเมื่อสักครู่
"หันหน้ามาสิครับ ขนาดนี้แล้วยังอายอีกหรอ หืม?" ผมเรียกจินฮวานให้หันกลับมาแต่ก็ไม่หัน ท่าจะเขินจริงสินะ
"..."
"น้องจินครับ"
"งื้อ!" จินฮวานหันมาพร้อมกับทุบหน้าอกผมไปอีกหนึ่งที ผมหัวเราะให้กับท่าทางแบบนั้น
ผมลืมความเครียดทุกอย่างไปเสียหมดและใช้เวลาดีๆไปกับจินฮวาน ในเวลาทำงานผมพักสายตาด้วยการมองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
ใครที่บอกว่าจินฮวานไม่น่ารัก ให้กลับไปคิดทบทวนแล้วมาบอกใหม่แล้วกัน ว่าไม่น่ารักตรงไหนเพราะผมมองยังไงก็น่ารักอยู่ดี
บ้าเอ้ย... หยุดหลงไม่ได้จริงๆ
ครืด ครืด !
ผมละจากจินฮวานออกมารับโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
(กูรู้แล้วว่ามันอยู่ไหน) บ๊อบบี้โทรมา
"แล้วเป็นไงบ้าง"
(กูได้ตัวมัน แต่ว่า)
"อะไร"
(มันตายแล้วว่ะ)
"ฮะ... ว่าไงนะ"
ผมวางสายจากบ๊อบบี้แล้ว ทำไมมันถึงคิดจะจบชีวิตตัวเองแบบนี้
"พี่จุน... เป็นอะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้น" จินฮวานเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับสีหน้าที่ดูตกใจ
"น้องจิน อยู่นี่ก่อนนะ กลับกับยุนนะเดี๋ยวพี่ไปธุระกับบ๊อบบี้" ผมผละออกมาและดิ่งรถไปหาบ๊อบบี้ให้เร็วที่สุด
ผมมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีตำรวจและเจ้าหน้าที่เต็มบ้าน สั่งคนนอกห้ามเข้าเพราะในบ้านมีคนเสียชีวิต ผมเดินไปหาบ๊อบบี้ที่กำลังยืนคุยกับตำรวจอีกคนอยู่
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ" ผมได้แต่ตั้งคำถามนี้ในหัวมาตลอดทาง
"กูไม่รู้ กูมาหามันที่นี่ก็เห็นมันเป็นแบบนั้นแล้ว" บ๊อบบี้หันไปมองเตียงที่กำลังเข็นออกมา ผ้าสีขาวคลุมร่างที่นอนอยู่ ผมไม่รอช้ารีบเข้าไปดูทันที
ผมค่อยๆเปิดผ้าออกเพื่อดูว่าที่มันยิงหัวตัวเอง ผมตกใจสภาพร่างกายของซึงฮุนที่ดูซูบผอมลง ร่างกายที่ไร้วิญญาณถูกส่งขึ้นรถพยาบาลเพื่อไปชันสูตรที่โรงพยาบาล
"กูว่าเรื่องมันคงจะจบแล้วจุน" บ๊อบบี้มายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ทำไมวะ ทำไมต้องจบชีวิตตัวเอง" ผมหันไปตั้งคำถามกับบ๊อบบี้
"จริงๆแล้ว มันก็เป็นคนๆนึงที่เหมือนคนทั่วไป เห็นแก่ตัวมามาก ยืนบนจุดสูงสุดโดยการเหยียบทุกอย่างขึ้นไป พอตกลงมาแล้วมันยืนไม่ไหว ก็เลยต้องเลือกจบชีวิตตัวเอง คนอย่างซึงฮุน ศักศรีดิ์มันสูงกว่าการขอโทษ"
"..."
"ไม่ต้องคิดมาก ไม่ใช่เพราะมึงแต่มันทำตัวเอง"
บ๊อบบี้ตบไหล่ผมและเดินออกไปกับตำรวจ คงจะไปให้การที่ตัวเองพบศพเป็นคนแรก ส่วนผมเดินกลับมาที่รถและโทรออกหาจินฮวานเพื่จะบอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
(ครับ) เสียงปลายสายติดกังวล
"จินฮวาน"
(ว่าไงครับ เกิดอะไรขึ้น)
"พี่มีเรื่องจะบอก"
(อะไรเหรอ..)
"คุณซึงฮุนเสียแล้วนะ และความจริงเรื่องที่ผ่านมา ซึงฮุนเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังมาตลอด รวมถึงเรื่องที่จินโดนทำร้ายด้วย"
(ว่าไงนะ...)
"ไม่ผิดหรอกครับ พี่กับบ๊อบสืบมาตลอด"
(คุณซึงฮุน เป็นคนทำหรอ)
"ใช่ครับ"
(แล้วเค้าเสียชีวิตได้ยังไง)
"ฆ่าตัวตาย"
(ทำไมล่ะครับ ทำไมถึงไม่ยอมรับผิด ทำไมถึงไม่รับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมถึงเห็นแก่ตัว ฮึก...)
ผมเกลียดน้ำตาของจินฮวานมาก ผมไม่ชอบให้มันไหล
"ร้องไห้ทำไมครับ"
(จินไม่เคยคิดเลย ว่าคนที่ดีกับจินมาตลอดจะต้องเป็นคนเดียวกันกับคนที่ทำร้ายจิน จินมันโง่)
"..."
(ไม่ใช่แค่เค้าเป็นลูกค้า คุณซึงฮุนน่ะ เค้าดีกับจินมาตลอด) ผมไม่เถียงหรอก มันดีกับจินมากจริงๆ
"หยุดร้องไห้นะครับ ตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้วนะ" ผมปลอบใจจินฮวานผ่านโทรศัพท์
(ครับ)
"ครับผม" ผมยิ้มออกมาแล้วรีบขับรถกลับไปที่บ้านทันที
ทุกอย่างมันจบแล้ว ผมตัดสินใจเป็นเจ้าภาพงานศพของซึงฮุนเพราะนอกจากตัวมันแล้วมันก็ไม่มีญาติที่ไหน พอมาคิดดูแล้ว ชีวิตของซึงฮุนมันน่าสงสาร คนที่ไม่มีใครเลยมาตั้งแต่เด็ก ถีบตัวเองขึ้นมาอยู่บนจุดสูงสุดได้ขนาดนี้ก็เก่งพอสมควร แต่ก็น่าเสียดาย ที่มันเลือกถีบตัวเองลงมาด้วย
"พี่จุน" จินฮวานวิ่งเข้ามาในอ้อมกอดของผมหลังจากที่ก้าวถึงห้องนั่งเล่น
"ไม่เป็นไรนะครับ เรื่องมันจบแล้วนะ" ผมลูบหัวจินฮวานแล้วกระชับอ้อมกอด
"จินไม่รู้ว่าควรพูดยังไง จินนับถือคุณซึงฮุนในฐานะพี่ชายคนหนึ่งมาตลอด"
"..."
"จินไม่คิดเลย ว่าจะเป็นคนที่ทำร้ายจินมาตลอด"
ผมไม่ได้พูดอะไร ที่ผ่านมาผมก็พอรู้ว่าซึงฮุนไม่ได้คิดกับจินแค่พี่ชายหรอก ผมรู้มาตลอกว่าจินชอบปรึกษาซึงฮุนในเรื่องของผมเสมอ
ผมบอกกับจินว่าจะจัดงานศพของซึงฮุนให้สมเกียรติประธานบริษัท
"จินฮวาน"
"ครับ"
"พี่ขอโทษกับทุกเรื่องที่ทำให้เสียใจนะ" ผมพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าจินฮวาน ไม่รู้หรอกว่าจินจะทำสีหน้ายังไง
JINHWAN PART
"ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ จินรู้ว่าตอนนี้พี่ไม่ใช่เสืออย่างเมื่อก่อนแล้ว" ผมหัวเราะคิกเมื่อเห็นพี่จุนฮเวกำลังก้มหน้าเหมือนคนรู้สึกผิด
"เสือยังไม่สิ้นลายหรอกนะ"
"เอ๋?"
"เพราะคืนนี้เจ้าแมวตัวนี้จะโดนเสือขย้ำ!" พี่จุนฮเวพูดพร้อมกับอุ้มผมขึ้นไปยังห้องนอน
"อื้อ"
ไม่ทันถึงเตียงพี่จุนฮเวก็ก้มลงมาจูบปากผมทันที ไม่มีความอ่อนโยนเลยซักนิด
หลังจากที่ผมรู้สึกว่ารุนแรงเกินไปก็ทุบอกพี่จุนฮเวให้รู้ตัว เขาถึงยอมอ่อนลงให้และมันอ่อนโยนเกินไป ผมเคลิ้มไปกับรสชาติของจูบนี้ ผมจูบตอบพี่จุนฮเวโดยสัญชาติญาณแต่ก็ไม่เชี่ยวชาญเหมือนพี่เขาเลย
พี่จุนฮเวถอนจูบออกพร้อมกับประโยคนี้
"รับรอง ครั้งเดียวท้อง"
พูดเสร็จก็จัดการกระชากเสื้อผมให้หลุดและถอดเสื้อตัวเองเผยให้ผมเห็นกล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนสวย ผมเผลอเอามือไปลูบและมองมันด้วย
"อื้อ" พี่จุนฮเวก้มลงมาจูบอีกครั้ง ริมฝีปากล่างของผมโดนพี่จุนฮเวขบเบาๆ และสอดลิ้นเข้ามาในปากเพื่อดูดลิ้นของผม
พี่จุนฮเวถอดกางเกงตัวเองออกแล้วตอนนี้ร่างกายของพี่ไม่มีอะไรเลย พี่จุนฮเวถอนจูบออกและดึงมือของผมให้ไปจับไอ้นั่นของตัวเอง
"พี่ครับ"
"หืม.. ช่วยพี่หน่อย"
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน การมีเซ็กส์กับพี่จุนฮเวในแต่ละครั้งผมแทบไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไรบ้าง ผมต้องมาเดาใจเค้าเอง
ผมใช้มือลูบไปที่น้องชายและก้มลงใช้ปากเหมือนที่พี่จุนฮเวเคยทำให้ผม
"อืมมมม"
"..."
"ฟันน้อง... อืม"
พี่จุนฮเวบอกให้ผมพอแล้วตัวเองก็เริ่มเล่นกับร่างกายผมโดยไล่วนจากบนลงล่างเช่นเคย ก่อนจะดันแก่นกายของตัวเองเข้ามา
"อ๊ะ!/อืม"
ผมไม่สามารถหยุดมันได้อีกแล้ว คืนนี้พี่จุนฮเวคงไม่จบแค่ครั้งเดียวแน่นอน
ตอนหน้าจบแล้วจ้าาา งื้อออออ รวบรัดเกินไปมั้ยอ่ะ ปมของซึงฮุนก็ไม่ได้เยอะมากหรอกนะคะ แต่เพราะความโลภและแค้นส่วนตัวจึงทำให้มันกลายเป็นแบบนี้ จริงๆจุนฮเวต้องการให้ซึงฮุนสำนึกผิดมากกว่าดูจากการที่พยายามเลี่ยงความรุนแรงของจุนฮเวตั้งแต่เริ่มเรื่อง
ขอถามรีดเดอร์ก่อนนะคะ ว่าต้องการเจ้าตัวเล็กมั้ย 5555555555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ตอนหน้าเจอกันค่าาาาา ♡
You let me down
#Junhwan
ตึกตัก ตึกตัก...
เสียงนี่ไม่ใช่เสียงของเท้าใครแต่เป็นเสียงหัวใจของผมที่กำลังเต้นแรงแทบจะออกมาลิงโลดอยู่ข้างนอก พี่จุนฮเวพาผมมาโรงพยาบาลก่อนจะไปที่บริษัท
ผมมองแผ่นหลังคนตัวสูงที่กำลังจูงมือผมผ่านทางเดินของโรงพยาบาล ผ่านแผนกฉุกเฉิน ผ่านแผนกต่างๆจนมาถึง
แผนก สูติ-นรีเวช
เหมือนกับขากรรไกรปากของผมค้าง พี่จุนฮเวพาผมมาทำไมกัน
"น้อง.. ตื่นเต้นหรอ"
"พี่พามาทำไม" ผมเลี่ยงตอบคำถามและถามกลับแทน
"ไม่ต้องถาม ตัวเองรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"พี่จุน..." ใช่สิ คุณแม่พี่จุนฮเวก็มาเกริ่นเรื่องนี้ไว้ แถมพี่จุนฮเวไม่ปฏิเสธซะด้วย เหมือนจะจริงจังเลยด้วยซ้ำ แค่รอเวลาเท่านั้นแต่ก็เหมือนจะไม่ต้องรออะไรแล้ว
"คุณจุนฮเวคะ เชิญพบคุณหมอค่ะ"
พี่จุนฮเวดึงแขนผมให้ลุกขึ้นและเข้าพบหมอ เขาโทรมานัดแนะเสร็จสรรพกันแล้วใช่มั้ย
"สวัสดีครับ"
ผมกับพี่จุนฮเวโค้งทักทายคุณหมอก่อนจะนั่งลงตรงหน้า
"หมอครับ เข้าเรื่องเลยนะ"
"ได้ครับ"
"นี่จินฮวาน ภรรยาผมเอง" พี่จุนฮเวผายมือมาทางผมทำให้ผมยิ้มทักทายคุณหมออีกครั้ง
"สอบถามเรื่องการตั้งครรภ์น่ะ พอดีว่าเราสองคนอยากมีลูก"
เดี๋ยวนะ... ผมไปพูดว่าอยากมีลูกกับพี่จุนฮเวตอนไหนกัน จำได้ว่าไม่เคยพูดเลยไม่ใช่เหรอ
"อยากมีแบบไหน ธรรมชาติหรือหมอทำ" พี่หมอถามผมและจุนฮเว
"ถ้าธรรมชาติมันยากมั้ยครับ" ผมไม่อยากพึ่งหมอหรอก ให้เป็นไปตามธรรมชาติดีแล้ว
"ก็ยากพอสมควรแหละ"
"ผมอยากปล่อยธรรมชาติมากกว่า"
"งั้นเราสองคนต้องขยันหน่อยล่ะ" พี่หมอพูดมาทำผมอึ้งเลยเชียว ครั้งเดียวมีเลยไม่ได้หรอ
"จะลองดูก่อนสักเดือนมั้ย"
"ลองครับ" ผมไม่ได้ตอบ...พี่จุนฮเวตอบ
"งั้นหมอให้ยากระตุ้นไปด้วยทานเฉพาะเวลาเสร็จกิจของพวกนาย" ผมรับยาที่หมอให้มาแล้วพยักหน้ารับคำของหมอ
"จินฮวานต้องบำรุงตัวเองเป็นพิเศษด้วย"
"ต้องบำรุงยังไงอ่ะ"
"ทำให้ร่างกายแข็งแรงไว้ เพราะเราเป็นผู้ชายมันยากต่อการที่จะท้อง" ผมพยักหน้าหงึกๆตาม
"แล้วเดือนหน้ามาหาหมอใหม่ จะตรวจให้"
"ครับ"
"จินฮวานออกไปก่อน หมอขอคุยกับสามีนาย" อ้าว จู่ๆก็ไล่ออกไปไม่ให้ฟัง ทีตอนคุยกับเราล่ะให้พี่จุนฮเวนั่งฟัง
"ครับ" ผมเดินออกมารอที่หน้าห้องหมอ
JUNHOE PART
"มีอะไร" ผมจ้องหมอเพื่อจะถามว่าทำไมถึงให้จินฮวานออกไป
"จินฮวานยังไม่เคย มันคงไม่ดีถ้าให้นั่งฟังด้วย" อ่อ...ผมเข้าใจ
"การที่จะท้องไม่ใช่แค่จินฮวานที่ควรทำ ภาระหนักอยู่ที่นายแล้วเพราะจินฮวานอยากให้เกิดโดยธรรมชาติ" พูดยาวจังวะ
"ช่วยทำให้ถูกวิธีและเพิ่มแรงอึดอีกหน่อย ภายในเดือนนึงอาจจะติดก็ได้" อ่อ คงจะบอกให้ผมเพิ่มแรงเพิ่มรอบงั้นเหรอ...ได้สิหมอมีลูกเต็มบ้านแน่
"ครับ" ผมพยักหน้าให้หมอแล้วเดินออกมา
"หมอบอกอะไรอ่ะ" จินฮวานเอียงคอถามผมด้วยความอยากรู้
"ไม่บอกหรอก ไว้ค่อยรู้เนอะ"
จินฮวานเบ้ปากหลังจากใช้วิธีอ้อนไม่สำเร็จ ก็อยากบอกอยู่หรอกนะ ไอ้หมอดันเข้าใจผิดด้วยว่าจินฮวานยังไม่เคยเรื่องพวกนี้ถึงกับต้องบอกวิธีทำให้ผมเพื่อจะทำให้จินฮวานท้องได้ง่ายไปอีก
ผมคิดถึงเรื่องครอบครัวมาสักพัก ก่อนหน้านี้หลายเดือนที่เราสองคนยังปะติดปะต่อเรื่องความรู้สึกกันอยู่ บางทีผมอาจจะคุยกับจินฮวานใหม่ในเรื่องท้องเพราะดูแล้วน้องคงยังไม่อยากมีตอนนี้
"น้อง"
"หืม ว่าไงครับ" คนตัวเล็กที่นั่งเบาะข้างๆหันหน้ามามองหน้าผม
"พี่ถามได้มั้ย"
"ถามอะไรเหรอ"
"น้องยังไม่พร้อมมีลูกใช่มั้ย" ผมกดดันน้องมากไป ผมรู้
"เปล่านะ จินอยากมีแต่ว่า..."
ผมหันไปมองท่าทางของจินฮวานที่คงกำลังกดดันอยู่ไม่น้อย
"..."
"จินแค่กลัว กลัวว่าพี่จะทิ้งจินกับลูกไป"
"..."
"จินว่าเราสองคนไม่ได้รักกันมาตั้งแต่แรก ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะรักกันแต่สิ่งที่พี่ทำมันคอยย้อนกลับมาในความคิดของจินเสมอ"
"จิน.."
"เราเริ่มต้นกันได้ไม่ดี พี่ก็รู้"
ผมนิ่งกับประโยคที่พรั่งพรูออกมา จินฮวานคิดเรื่องนี้มานาน ไม่ใช่สิ...ตั้งแต่แรกเลยต่างหาก ที่จินฮวานพูดมามันคือความจริงทุกอย่าง เราเริ่มต้นได้ไม่ดีเลย
การที่โดนพ่อแม่จับคลุมถุงชนและการที่จินฮวานถูกกำชับมาตลอดว่าให้ดูแลผมเท่าที่ภรรยาคนหนึ่งจะทำได้ จินฮวานทำมันได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง
"พี่ขอโทษ" ผมไม่มีคำอื่นนอกจากขอโทษจริงๆ
"จินรู้ว่าตอนนั้นเรายังไม่ดีแบบนี้ จินไม่โกรธพี่เลยนะ"
"..."
"จินควรจะโทษตัวเองมากกว่าที่ไม่เคยบอกเรื่องความรู้สึกตัวเองให้พี่รู้"
จินฮวานมองออกไปนอกหน้าต่าง ความในใจถูกเผยออกมาจนผมเองยังไม่คาดคิดว่าน้องจะรู้สึกกับผมมากขนาดนี้
"ถ้าเรายังไม่พร้อม พี่ก็จะไม่ทำนะ" ผมคงไม่บังคับน้องอีกแล้ว
"จริงๆแล้ว จินว่ามันก็ไม่สามารถห้ามได้หรอก เราเป็นอะไรกันแล้ว เราเคยมีอะไรกันแล้ว"
"..."
"อีกอย่าง น้องจินว่าเราควรให้อะไรๆมันเข้าที่กว่านี้นิดนึง เพราะตอนนี้ปัญหาหลายอย่างยังไม่แก้ใช่มั้ย"
ผมมองหน้าน้องจินแล้วไม่ได้ตอบอะไร จินรู้ว่ากำลังมีปัญหาใหญ่หรือเปล่า ผมไม่เคยบอกอะไรกับจินเลยในเรื่องของซึงฮุน
"พี่ขอโทษครับ เราไปทำงานกันเถอะ" ผมยิ้มรับและเปลี่ยนเรื่องทันที ผมกลัวว่าจะหลุดปากบอกน้องไป
"ความลับไม่มีในโลกหรอกนะครับ" จินฮวานหันมายิ้มๆให้กับผม ประโยคนี้ทำเอาผมหน้าชาเพราะผมกำลังมีความลับ ถ้าจินฮวานรู้น้องคงเป็นห่วงผมไม่กินไม่นอน แต่ถ้าไม่รู้ผมก็คงรู้สึกผิดอยู่แบบนี้
ความคิดมันตีกันไปหมด
ผมควรจะแก้ปัญหาก่อนแล้วค่อยบอกน้อง...แบบนี้คงดีกว่า
"เหม่ออะไรครับ รีบขับรถเถอะ" จินหันมาสะกิดแขนผม ผมดึงสติตัวเองกลับมาและออกรถทันที
ที่ผ่านมาผมคงคิดว่ามันดีมาตลอดจนลืมไปว่าเมื่อก่อนผมเคยทำอะไรไม่ดีไว้หลายอย่าง การที่จินฮวานจะไม่เชื่อใจผมมันก็ไม่แปลก การมีลูกมันก็หมายความว่าผมกำลังดึงรั้งจินฮวานให้เป็นของผมและเป็นแม่ของลูกตลอดไป
ผมคงต้องพยายามขึ้นอีกนิดนึง เพื่อให้จินฮวานรู้ว่าผมเลิกทำตัวแบบเมื่อก่อนแล้ว ความเปลี่ยนแปลงของผมสักวันจินฮวานจะรับรู้
ผมเข้าบริษัทมาโดยมีจินฮวานอยู่ข้างๆ เราทำแบบนี้มาหลายวันและหุ้นของบริษัทกำลังเข้าสู่สภาวะปกติ ผมแก้ปัญหาของบริษัทไปได้มากกว่าครึ่ง ส่วนน้องจินก็แก้ปัญหาเรื่องบัญชีไปหลายอย่าง ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเราสองคนยุ่งมากจนไม่มีเวลาทำอะไร
วันนี้เป็นวันที่บ๊อบบี้เริ่มให้การ์ดออกตามหาซึงฮุน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันหายไปไหนตั้งแต่จาร์เข้าคุกไป ผมต้องหาหลักฐานจากกล้องวงจรปิดและไปที่บริษัทมัน ผมแฮ็กเข้าระบบกล้องเจอคลิปที่มันนัดพบกับจาร์ที่ห้องทำงาน บวกกับคำพูดสารภาพของจาร์มันก็ยิ่งแน่นทำให้การออกหมายจับซึงฮุนผ่านไปได้ง่ายกว่าที่คิด
ผมเคลียร์หลายๆอย่างในเรื่องนี้และอดีตที่พ่อแม่มินโฮโดนฆาตรกรรมในบริเวณโรงงานของผม นัดกับมินโฮเพื่อที่จะคุยกันในวันนี้
อีกสิบนาทีจะถึงเวลานัด ผมเดินไปที่ห้องของยุนฮยองก่อนที่จะไปรอมินโฮที่ห้องรับแขก
"กูว่ามึงควรพักผ่อน สภาพมึงตอนนี้ไม่ต่างจากซอมบี้เลยจุนฮเว" ยุนฮยองเห็นผมเดินเข้าไปก็เริ่มสำรวจร่างกายและใบหน้าผมก่อนทันที
"กูเข้ามาเอาเอกสารหลักฐานที่บ๊อบส่งให้" ผมเลี่ยงประโยคนั่นและถามหาของที่จะใช้เป็นหลักฐานในการยื่นเรื่องดำเนินคดี
"อ่ะ นี่ไง แล้วมินโฮล่ะ"
"มึงเข้าไปกับกูด้วยแล้วกัน" ผมบอกแล้วเดินออกมาก่อน
จินฮวานไปประชุมกับฝ่ายขายตั่งแต่เช้ายังไม่มีทีท่าว่าจะออกมา ตอนนี้ยอดขายของเราไม่ได้กำไรเท่าที่ควรเมื่อลูกค้าประจำอย่างซึงฮุนหายไป จินฮวานเอะใจแต่ก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าคงไปที่บริษัทอื่นที่ถูกกว่า
"ขอบคุณครับ" มินโฮกล่าวขอบคุณยุนฮยองที่เอาน้ำชาและของว่างมาเสิร์ฟ
"นี่คือหลักฐานทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้ แล้วเรื่องของพ่อแม่มึงละ" ผมถามมันเพราะไม่มีหลักฐานบ่งชี้ว่าพ่อแม่ของมินโฮโดนซึงฮุนฆ่า
"เรื่องนั้นมันผ่านมานานแล้ว กูคงหาอะไรไม่ได้"
"แล้วมึงจะเอายังไง หลักฐานนี้ได้มากสุดก็แค่ข้อหาพยายามฆ่า" ผมพูดออกมาด้วยความแค้นเพราะรู้ว่าคนอย่างซึงฮุนมันต้องเจอสิ่งที่เป็นบทเรียนหนักๆ เพื่อให้มันรู้ว่าชีวิตของคนๆนึงมีค่าเหมือนกัน
"อย่างน้อยให้มันชดใช้ ในคุกก็ยังดี" มินโฮเงยหน้ามองผมด้วยสายตามีความหวัง แน่นอนว่าผมต้องเอามันเข้าคุกให้ได้ แต่ผมก็อยากสะสางคดีพ่อแม่มินโฮด้วย เพื่อที่จะให้มันสบายใจ
"กูคงต้องหาหลักฐานเพิ่ม ถ้าขอหมายค้นจากศาลได้ก็คงได้หลายอย่าง" ผมให้บ๊อบบี้จัดการเรื่องนี้ไปแล้ว รอแค่ศาลอนุมัติให้ออกหมายมา
"จริงๆมึงไม่ต้องทำแบบนั้นหรอกจุนฮเว กูแค่อยากให้มันสำนึกผิดบ้าง"
ผมมองหน้ามินโฮอย่างละอายที่แต่ก่อนมองมันเป็นคนไม่ดี กัดกินงบบริษัทมาตลอด วันนี้มินโฮนั่งตรงนี้เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้กับคนที่ตายไปแล้ว มินโฮทำในสิ่งที่ถูกต้องมากกว่าความแค้นที่มีอยู่ในใจ
"กูจะพยายาม ทุกอย่างมันต้องจบ" ผมพูดรับปากกับมินโฮครั้งสุดท้ายก่อนจะผละตัวออกมาหาจินฮวานในห้องทำงาน
จินฮวานดูเงียบผิดปกติตั้งแต่พูดเรื่องในใจกันวันนั้น ผมก็แอบกลัวว่าน้องจะคิดมาก แต่ผมก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่ควรคิดมากไป น้องอาจจะเครียดกับงานมากกว่าก็ได้
จินฮวานกำลังนั่งกุมขมับบนโต๊ะทำงานตัวเอง เอกสารกองเนินกันในวันนี้เพราะต้องเคลียร์ยอดและเงินเดือนลูกน้อง ปกติยุนฮยองจะมาช่วยแต่จินฮวานบอกว่าจะทำคนเดียว ไม่อยากให้ยุนฮยองมาลำบากกับงานตัวเอง
"น้องจินครับ" ผมยื่นมือไปนวดขมับให้ คิ้วที่กำลังขมวดจึงผ่อนคลายลง
"ครับ"
"มันหักโหมเกินไป เราควรพักนะรู้ไหม" ผมนวดวนไปที่ขมับเบาๆและมองหน้าคนตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังเหนื่อยล้าจากการทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมง
"ถ้าไม่ทำแล้วใรรจะทำล่ะ ให้ยุนฮยองมาทำก็เกินไป" ผมอมยิ้มกับความใจดีของรองประธานคนนี้ เห็นลูกน้องทำงานหนักไม่ได้ก็ไม่ให้ช่วย ตัวเองรับไว้หมดแบบนี้จะไหวหรือไงล่ะ
"พี่ว่าเราควรหาเลขาเพิ่มดีมั้ย ให้มาช่วยไอ้ยุนด้วย" จินฮวานยิ้มร่าออกมาเมื่อผมบอกจะหาคนมาแบ่งเบาภาระ เพราะที่ผ่านมายุนฮยองเป็นเลขาให้ผมและจินมาตลอด ตอนนี้ผมควรหาคนมาช่วยจินฮวาน
"จริงๆแล้วจินคิดเรื่องนี้มานานแล้วนะ ว่าจะให้ยุนลาออก" ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน
"ทำไมล่ะครับ"
"ยุนฮยองทำงานหนักมามากแล้วพี่ก็รู้ อยากให้มันกลับไปช่วยงานไร่กับพ่อแม่มันบ้าง" ก็จริงอย่างที่จินฮวานบอก
"พี่ว่าเราควรไปคุยกันเองนะ รายนั้นไม่ใช่คนว่าง่าย" ผมยีหัวจินฮวานแล้วรวบคนตัวเล็กเข้ามากอด
หอม...
กลิ่นอ่อนๆที่เป็นกลิ่นของจินฮวานทำให้ผมผ่อนคลาย ผมชอบมันมาก จินฮวานดิ้นขยุกขยิกในอ้อมแขนทำให้ผมหัวเราะ คงกลัวว่าจะมีคนมาเห็นอีกล่ะสิ
ผมคลายอ้อมกอดแล้วดันให้จินฮวานมองหน้าผมตรงๆ ใบหน้าที่กำลังเปื้อนความสุขแบบนี้มันดีมากๆ รอยยิ้มของจินฮวานเปรียบเสมือนสิ่งที่ฮีลใจของผม และเวลาที่ผมเครียด
จินฮวานมักจะเป็นรอยยิ้มให้ผมได้เสมอ
"น้องจิน..."
"ครับ"
"พี่รักน้องจินนะครับ"
"อื้อ!"
ผมก้มประกบริมฝีปากกับคนตัวเล็ก ผมขบเม้มริมฝีปากล่างเพื่อให้จินฮวานรับลิ้นของผมเข้าไปสำรวจด้านใน ผมไล่ลิ้นไปตามโพรงปากและดึงดูดลิ้นเล็กอย่างนุ่มนวล จินฮวานไม่ขัดขืนแถมยังรับจูบของผมด้วยการจูบตอบ ลิ้นเล็กๆนั่นกำลังดูดดึงลิ้นของผมอยู่และผมก็ปล่อยให้คนตัวเล็กเป็นคนทำ เอาเลยครับ...ตามใจหนูเลย :)
จินฮวานผละริมฝีปากออกเมื่อต้องการออกซิเจน ของเหลวยืดไหลออกมาที่มุมปากทำให้จินฮวานกลายเป็นแมวยั่วสวาทในเวลานี้ ถ้าไม่ติดว่าเวลางานผมจะขย้ำแมวให้ไม่เหลือซาก
ผมก้มลงจูบซับของเหลวให้จินฮวาน จนคนตัวเล็กกำกำปั้นทุบอกของผมบอกให้พอ
ไม่อยากพอเลยจริงๆ หวานมากๆ
ผมมองหน้าจินฮวานที่กำลังซับสีระเรื่ออยู่ ผมหัวเราะกับการหันหน้าหนีผมในเวลาที่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรไปเมื่อสักครู่
"หันหน้ามาสิครับ ขนาดนี้แล้วยังอายอีกหรอ หืม?" ผมเรียกจินฮวานให้หันกลับมาแต่ก็ไม่หัน ท่าจะเขินจริงสินะ
"..."
"น้องจินครับ"
"งื้อ!" จินฮวานหันมาพร้อมกับทุบหน้าอกผมไปอีกหนึ่งที ผมหัวเราะให้กับท่าทางแบบนั้น
ผมลืมความเครียดทุกอย่างไปเสียหมดและใช้เวลาดีๆไปกับจินฮวาน ในเวลาทำงานผมพักสายตาด้วยการมองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆกัน
ใครที่บอกว่าจินฮวานไม่น่ารัก ให้กลับไปคิดทบทวนแล้วมาบอกใหม่แล้วกัน ว่าไม่น่ารักตรงไหนเพราะผมมองยังไงก็น่ารักอยู่ดี
บ้าเอ้ย... หยุดหลงไม่ได้จริงๆ
ครืด ครืด !
ผมละจากจินฮวานออกมารับโทรศัพท์
"ฮัลโหล"
(กูรู้แล้วว่ามันอยู่ไหน) บ๊อบบี้โทรมา
"แล้วเป็นไงบ้าง"
(กูได้ตัวมัน แต่ว่า)
"อะไร"
(มันตายแล้วว่ะ)
"ฮะ... ว่าไงนะ"
ผมวางสายจากบ๊อบบี้แล้ว ทำไมมันถึงคิดจะจบชีวิตตัวเองแบบนี้
"พี่จุน... เป็นอะไรเหรอ เกิดอะไรขึ้น" จินฮวานเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับสีหน้าที่ดูตกใจ
"น้องจิน อยู่นี่ก่อนนะ กลับกับยุนนะเดี๋ยวพี่ไปธุระกับบ๊อบบี้" ผมผละออกมาและดิ่งรถไปหาบ๊อบบี้ให้เร็วที่สุด
ผมมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีตำรวจและเจ้าหน้าที่เต็มบ้าน สั่งคนนอกห้ามเข้าเพราะในบ้านมีคนเสียชีวิต ผมเดินไปหาบ๊อบบี้ที่กำลังยืนคุยกับตำรวจอีกคนอยู่
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้วะ" ผมได้แต่ตั้งคำถามนี้ในหัวมาตลอดทาง
"กูไม่รู้ กูมาหามันที่นี่ก็เห็นมันเป็นแบบนั้นแล้ว" บ๊อบบี้หันไปมองเตียงที่กำลังเข็นออกมา ผ้าสีขาวคลุมร่างที่นอนอยู่ ผมไม่รอช้ารีบเข้าไปดูทันที
ผมค่อยๆเปิดผ้าออกเพื่อดูว่าที่มันยิงหัวตัวเอง ผมตกใจสภาพร่างกายของซึงฮุนที่ดูซูบผอมลง ร่างกายที่ไร้วิญญาณถูกส่งขึ้นรถพยาบาลเพื่อไปชันสูตรที่โรงพยาบาล
"กูว่าเรื่องมันคงจะจบแล้วจุน" บ๊อบบี้มายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"ทำไมวะ ทำไมต้องจบชีวิตตัวเอง" ผมหันไปตั้งคำถามกับบ๊อบบี้
"จริงๆแล้ว มันก็เป็นคนๆนึงที่เหมือนคนทั่วไป เห็นแก่ตัวมามาก ยืนบนจุดสูงสุดโดยการเหยียบทุกอย่างขึ้นไป พอตกลงมาแล้วมันยืนไม่ไหว ก็เลยต้องเลือกจบชีวิตตัวเอง คนอย่างซึงฮุน ศักศรีดิ์มันสูงกว่าการขอโทษ"
"..."
"ไม่ต้องคิดมาก ไม่ใช่เพราะมึงแต่มันทำตัวเอง"
บ๊อบบี้ตบไหล่ผมและเดินออกไปกับตำรวจ คงจะไปให้การที่ตัวเองพบศพเป็นคนแรก ส่วนผมเดินกลับมาที่รถและโทรออกหาจินฮวานเพื่จะบอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น
(ครับ) เสียงปลายสายติดกังวล
"จินฮวาน"
(ว่าไงครับ เกิดอะไรขึ้น)
"พี่มีเรื่องจะบอก"
(อะไรเหรอ..)
"คุณซึงฮุนเสียแล้วนะ และความจริงเรื่องที่ผ่านมา ซึงฮุนเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังมาตลอด รวมถึงเรื่องที่จินโดนทำร้ายด้วย"
(ว่าไงนะ...)
"ไม่ผิดหรอกครับ พี่กับบ๊อบสืบมาตลอด"
(คุณซึงฮุน เป็นคนทำหรอ)
"ใช่ครับ"
(แล้วเค้าเสียชีวิตได้ยังไง)
"ฆ่าตัวตาย"
(ทำไมล่ะครับ ทำไมถึงไม่ยอมรับผิด ทำไมถึงไม่รับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมถึงเห็นแก่ตัว ฮึก...)
ผมเกลียดน้ำตาของจินฮวานมาก ผมไม่ชอบให้มันไหล
"ร้องไห้ทำไมครับ"
(จินไม่เคยคิดเลย ว่าคนที่ดีกับจินมาตลอดจะต้องเป็นคนเดียวกันกับคนที่ทำร้ายจิน จินมันโง่)
"..."
(ไม่ใช่แค่เค้าเป็นลูกค้า คุณซึงฮุนน่ะ เค้าดีกับจินมาตลอด) ผมไม่เถียงหรอก มันดีกับจินมากจริงๆ
"หยุดร้องไห้นะครับ ตอนนี้ทุกอย่างมันจบแล้วนะ" ผมปลอบใจจินฮวานผ่านโทรศัพท์
(ครับ)
"ครับผม" ผมยิ้มออกมาแล้วรีบขับรถกลับไปที่บ้านทันที
ทุกอย่างมันจบแล้ว ผมตัดสินใจเป็นเจ้าภาพงานศพของซึงฮุนเพราะนอกจากตัวมันแล้วมันก็ไม่มีญาติที่ไหน พอมาคิดดูแล้ว ชีวิตของซึงฮุนมันน่าสงสาร คนที่ไม่มีใครเลยมาตั้งแต่เด็ก ถีบตัวเองขึ้นมาอยู่บนจุดสูงสุดได้ขนาดนี้ก็เก่งพอสมควร แต่ก็น่าเสียดาย ที่มันเลือกถีบตัวเองลงมาด้วย
"พี่จุน" จินฮวานวิ่งเข้ามาในอ้อมกอดของผมหลังจากที่ก้าวถึงห้องนั่งเล่น
"ไม่เป็นไรนะครับ เรื่องมันจบแล้วนะ" ผมลูบหัวจินฮวานแล้วกระชับอ้อมกอด
"จินไม่รู้ว่าควรพูดยังไง จินนับถือคุณซึงฮุนในฐานะพี่ชายคนหนึ่งมาตลอด"
"..."
"จินไม่คิดเลย ว่าจะเป็นคนที่ทำร้ายจินมาตลอด"
ผมไม่ได้พูดอะไร ที่ผ่านมาผมก็พอรู้ว่าซึงฮุนไม่ได้คิดกับจินแค่พี่ชายหรอก ผมรู้มาตลอกว่าจินชอบปรึกษาซึงฮุนในเรื่องของผมเสมอ
ผมบอกกับจินว่าจะจัดงานศพของซึงฮุนให้สมเกียรติประธานบริษัท
"จินฮวาน"
"ครับ"
"พี่ขอโทษกับทุกเรื่องที่ทำให้เสียใจนะ" ผมพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าจินฮวาน ไม่รู้หรอกว่าจินจะทำสีหน้ายังไง
JINHWAN PART
"ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ จินรู้ว่าตอนนี้พี่ไม่ใช่เสืออย่างเมื่อก่อนแล้ว" ผมหัวเราะคิกเมื่อเห็นพี่จุนฮเวกำลังก้มหน้าเหมือนคนรู้สึกผิด
"เสือยังไม่สิ้นลายหรอกนะ"
"เอ๋?"
"เพราะคืนนี้เจ้าแมวตัวนี้จะโดนเสือขย้ำ!" พี่จุนฮเวพูดพร้อมกับอุ้มผมขึ้นไปยังห้องนอน
"อื้อ"
ไม่ทันถึงเตียงพี่จุนฮเวก็ก้มลงมาจูบปากผมทันที ไม่มีความอ่อนโยนเลยซักนิด
หลังจากที่ผมรู้สึกว่ารุนแรงเกินไปก็ทุบอกพี่จุนฮเวให้รู้ตัว เขาถึงยอมอ่อนลงให้และมันอ่อนโยนเกินไป ผมเคลิ้มไปกับรสชาติของจูบนี้ ผมจูบตอบพี่จุนฮเวโดยสัญชาติญาณแต่ก็ไม่เชี่ยวชาญเหมือนพี่เขาเลย
พี่จุนฮเวถอนจูบออกพร้อมกับประโยคนี้
"รับรอง ครั้งเดียวท้อง"
พูดเสร็จก็จัดการกระชากเสื้อผมให้หลุดและถอดเสื้อตัวเองเผยให้ผมเห็นกล้ามหน้าท้องที่เป็นลอนสวย ผมเผลอเอามือไปลูบและมองมันด้วย
"อื้อ" พี่จุนฮเวก้มลงมาจูบอีกครั้ง ริมฝีปากล่างของผมโดนพี่จุนฮเวขบเบาๆ และสอดลิ้นเข้ามาในปากเพื่อดูดลิ้นของผม
พี่จุนฮเวถอดกางเกงตัวเองออกแล้วตอนนี้ร่างกายของพี่ไม่มีอะไรเลย พี่จุนฮเวถอนจูบออกและดึงมือของผมให้ไปจับไอ้นั่นของตัวเอง
"พี่ครับ"
"หืม.. ช่วยพี่หน่อย"
ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่เพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน การมีเซ็กส์กับพี่จุนฮเวในแต่ละครั้งผมแทบไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไรบ้าง ผมต้องมาเดาใจเค้าเอง
ผมใช้มือลูบไปที่น้องชายและก้มลงใช้ปากเหมือนที่พี่จุนฮเวเคยทำให้ผม
"อืมมมม"
"..."
"ฟันน้อง... อืม"
พี่จุนฮเวบอกให้ผมพอแล้วตัวเองก็เริ่มเล่นกับร่างกายผมโดยไล่วนจากบนลงล่างเช่นเคย ก่อนจะดันแก่นกายของตัวเองเข้ามา
"อ๊ะ!/อืม"
ผมไม่สามารถหยุดมันได้อีกแล้ว คืนนี้พี่จุนฮเวคงไม่จบแค่ครั้งเดียวแน่นอน
ตอนหน้าจบแล้วจ้าาา งื้อออออ รวบรัดเกินไปมั้ยอ่ะ ปมของซึงฮุนก็ไม่ได้เยอะมากหรอกนะคะ แต่เพราะความโลภและแค้นส่วนตัวจึงทำให้มันกลายเป็นแบบนี้ จริงๆจุนฮเวต้องการให้ซึงฮุนสำนึกผิดมากกว่าดูจากการที่พยายามเลี่ยงความรุนแรงของจุนฮเวตั้งแต่เริ่มเรื่อง
ขอถามรีดเดอร์ก่อนนะคะ ว่าต้องการเจ้าตัวเล็กมั้ย 5555555555
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ตอนหน้าเจอกันค่าาาาา ♡
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น