ลำดับตอนที่ #21
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ชั่วโมง จิตสังหาร
ทุกๆท่านคงอยากให้ถึงวันนี้แต่ไรท์ก็ไม่อยากให้ถึงเพราะมันคิดเนื้อเรื่องไม่ทัน ถ้าตอนนี้มันมุกเดิมก็กราบขอโทษไว้ก่อนนะคะ
แล้วถ้าชอบก็เม้นด้วยน้าาาาา ไปดูเนื้อกันเลย
หลังแข่งเบสบอลประมาณสองสัปดาห์ต่อมา(คิดเวลาเองค่ะ)
ไรท์เตอร์บรรยาย(ตั้งแต่นี้ไรท์จะเขียนเป็นคำว่าบรรยายแทนคำว่าด้านนะคะ แหะๆ)
"อาคาบาเนะ คารุมะถึงคิวนายแล้วมาทดสอบ"ตอนนี้อยู่ชั่วโมงพละของอาจารย์คาราสึมาและกำลังจะประเมินคุณภาพของนักเรียนอยู่ ซึ่งตอนนี้ถึงคิวของคารุมะแล้ว คารุมะที่ได้ยินก็เดินมาและเริ่มทดสอบโดยการแทงอาจารย์คาราสึมาให้ได้
คารุมะจึงหยิบมีดสำหรับฆ่าอาจารย์โคโระโดยสองมือก่อนจะเริ่มวิ่งไปใช้มีดตวัดใส่อย่างชำนาญแต่ทุกๆการโจมตีนั้นไม่โดนอาจารย์คาราสึมาโดยแม้แต่นิดเดียวแถมยังรู้ตัวและถอยให้เว้นระยะห่างอีก คารุมะที่เห็นจึงต้องจิปากอย่างเสียดาย
'ก็ดีนี่ อาคาบาเนะแต่ก็ยังขาดความกระตือรือร้นล่ะนะ'อาจารย์คาราสึมาคิดพลางเรียกนักเรียนคนอื่นมาประเมินไปด้วยและผลสรุปของการประเมินคือทุกๆคนทำออกมาได้ดีมากๆ....
"โอ้ช่างเป็นการเรียนที่ดีจริงๆเลยนะครับ"อาจารย์โคโระที่อยู่โผล่มาก็เก๊กเสียงหล่อ
"อย่าพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว แกน่ะ!"อาจารย์คาราสึมาหลับตาลงเพื่อระงับอารมณ์โกรธและพูดอย่างหงุดหงิดแล้วได้ประเมินต่อไปแต่หลังจากนี้ก็ไม่มีนักเรียนคนไหนโดดเด่นสักเท่าไหร่...
"โอ้ย!!"นางิสะที่แอบลอบเข้าข้างหลังอาจารย์คาราสึมาและโดนอาจารย์คาราสึมาสวนกลับอย่างแรงเพราะอาจารย์คาราสึมารู้สึกถึงจิตสังหารจนต้องส่งเสียงร้องออกมา ส่วนอาจารย์คาราสึมาที่พึ่งรู้สึกตัวก็ได้รีบวิ่งไปช่วยนางิสะที่นั่งจับท้ายทอย
"ขอโทษนะ ชั้นเผลอป้องกันแรงไปหน่อยน่ะ"อาจารย์คาราสึมาได้พูดขอโทษไป
"ก็เผลอทำอะไรไม่คิดเลยโดนมานี่ไง นางิสะเนี่ย"ซึกิโนะที่เห็นก็ได้บ่นใส่นิดหน่อย นางิสะที่โดนดุก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆออกมา ซึ่งตอนนี้อาจารย์คาราสึมาได้สงสัยอะไรเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อกี้นิดหน่อยแต่ก็ตัดความคิดนั้นเมื่อได้ยินเสียงออนก่อนเดินกลับไปที่ห้องเรียน แต่ก็ไปเจอผู้ชายตัวใหญ่กับตัวที่อ้วนนิดๆหน่อยพอประมาณ หน้าตาออกเป็นมิตรนิดหน่อย
"ไง คาราสึมา"บุคคลปริศนาได้เอ่ยชื่อของอาจารย์คาราสึมาออกมา ซึ่งเจ้าของชื่อก็ตกใจนิดหน่อยก็เอ่ยชื่อของบุคคลตรงหน้าไป
"ทาคาโอกะ??"อาจารย์คาราสึมาได้เอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกใจปนสงสัยไป
"อาจารย์คนใหม่เหรอ?"คุราฮาชิที่เห็นมาคาโอกะก็ได้เอ่ยถามออกมาอย่างลอยๆ
"สวัสดี ชั้นมาทำงานแทนคาราสึมาตั้งแต่วันนี้นะ ชื่อว่าทาคาโอกะ อากิระ ฝากตัวด้วยนะ"อาจารย์ทาคาโอกะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
คารุมะบรรยาย
'ห้ะ ตั้งแต่วันนี้จะมีอาจารย์คนใหม่งั้นเหรอ? ยังงี้ก็ไม่น่าสนใจน่ะสิ เหมือนวันนี้จะมาแค่ทักทายมั่ง งั้นพรุ่งนี้ขอโดดดีมั้ยนะ รอยยิ้มไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ'ผมคิดพร้อมขมวดคิ้ว เมื่ออาจารย์คนที่พูดถึงนำของหวาน เช่น เค้ก ขนมปัง มาให้กินและเพื่อนก็มามุงด้วยความอยากกิน แต่สำหรับผมมันไม่ได้ดึงดูดเค้าเลยแม้แต่น้อยและเหมือนจะเป็นการสร้างความไม่น่าไว้ใจขึ้นไปอีก
"คารุมะคุงไม่ไปดูหรอ?"คันซากิพูดพร้อมยิ้มบางและเดินไปดูด้วย
'หึ ที่เจ้านั้นทำแบบนั้นมันก็แค่สร้างความไว้ใจแค่นั้นแหละทำไมชั้นจะไม่รู้ล่ะ เจ้าอาจารย์โง่'ผมคิดพร้อมเดินไปดูโดยที่จริงผมก็แค่จะไปขออาจารย์ทาคาโอกะโดดแค่นั้นเอง
"เออ อาจารย์ทาคาโอกะ ผมขอไปคุยด้วยแปปนึงได้ป่ะ? ตามมาครับ"ผมที่ยืนอยู่ใกล้ก็ได้แอบกระซิบหูอาจารย์ทาคาโอกะโดยที่ไม่ให้เพื่อนเค้าเห็น อาจารย์ทาคาโอกะที่เห็นก็ขอไปเข้าห้องน้ำและเดินมาผมไปแถวลับตาคน
"มีอะไรรึเปล่า ถึงเรียกมาล่ะ"อาจารย์ทาคาโอกะพูดด้วยความสงสัย
"นี่อาจารย์หยุดเล่นละครเป็นคุณพ่อแสนดีได้แล้วม้างงงงงงงง"ผมพูดด้วยท่าทางยียวนและแสยะยิ้ม ส่วนอาจารย์ทาคาโอกะที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วเข้ากันและยิ้มที่ไม่เหมือนเมื่อกี้ออกมา เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ
"แกรู้สินะว่าชั้นเป็นยังไง ไม่เลวนี่เจ้าหนู"อาจารย์ทาคาโอกะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารมากมายแฝงอยู่
"ผมรู้ตั้งแต่ที่เห็นครั้งแรกแล้วล่ะเล่นละครไม่เก่งนะครับและที่ผมมาพูดด้วยไม่ใช่จะมาพูดเรื่องแน่ะครับ~"ผมพูดพร้อมยักไหล่อย่างสบายๆ
"เรื่องอะไรล่ะ"อาจารย์ทาคาโอกะพูดพร้อมไปกอดคอผม
"พรุ่งนี้ผมขอโดดเรียนวิชาคุณนะครับ"ผมหันไปมองหน้าอาจารย์ทาคาโอกะแล้วก็สะบักตัวถอยห่างเล็กน้อย
"ทำไมล่ะ เจ้าหนู"อาจารย์ทาคาโอกะได้ถามไปตามที่ตนเองสงสัยแต่ก็ได้คำตอบที่ไปทำให้เค้ากระตุกเลยทีเดียว
"เพราะมันไม่น่าสนใจไงล่ะครับ"ผมเมื่อพูดจบก็หันหลังเดินเข้าห้องเตรียมเรียนชั่วโมงอื่นโดยไม่สนคนข้างหลังที่ยืนอึ้งอยู่
และหลังจากนั้นก็เริ่มเรียนวิชาอื่นและปล่อยกลับบ้านไป ผมที่เห็นดังนั้นก็เก็บของและก็โดนบุคคลนึงสะกิดจึงหันไปมองเจอกับนางิสะที่ถือกระเป๋านักเรียนแล้ว
"กลับบ้านด้วยกันมั้ยครับ คารุมะคุง"นางิสะพูดพร้อมยิ้มด้วยความจริงใจ
"อื้ม กลับกันเถอะ"ผมพูดพลางหยิบกระเป๋าที่เก็บของเสร็จแล้วและเดินออกห้องพร้อมกับนางิสะ
ระหว่างทางกลับบ้าน
"ค คารุมะคุงไม่เรียนวิชาของอาจารย์ทาคาโอกะงั้นหรอครับ"นางิสะที่เดินพร้อมกับผมและเมื่อได้ยินว่าผมจะโดดเรียนวิชาของอาจารย์ทาคาโอกะก็ได้ตะโกนออกมาจนคนรอบข้างหันมามองเล็กน้อย
"ก็ชั้นก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไม่น่าไว้ใจจากเจ้านั้นน่ะ นางิสะไม่รู้สึกหรอ"ผมได้ถามกับเพื่อนหัวฟ้าของตนและคำตอบก็เป็นไปตามคาดคือเพื่อนของเค้าพยักหน้าให้คำตอบว่า ไม่รู้สึกอะไรเลย
"งั้นเหรอ ช่างมันเถอะ งั้นแยกกันตรงนี้นะ"ผมพูดพร้อมยิ้มบางๆให้
"อื้ม แล้วเจอกับพรุ่งนี้นะ คารุมะคุง"นางิสะพูดแล้ว ผมก็โบกให้เดินหันหลังกลับบ้าน แต่เหลือเดินมาได้สักระยะแล้วที่แถวๆนั้นก็ไม่มีคนแล้วผมก็ได้ตะโกนขึ้นมาให้
"นี่พวกคุณที่ตามหลังชั้นน่ะ ออกมาได้แล้วไม่ต้องรอให้พ่อมาตัดริบบิ้น"ผมเมื่อตะโกนเสร็จก็หันหลังไปมองปรากฏร่างผู้ชายแปลกหน้าหุ่นล้ำมาเป็นประมาณยี่สิบกว่าคนเดินมาล้อมรอบตัวผมไม่ให้หนีออกไม่ได้ ผมก็อดที่เห็นก็ตกใจไม่ได้เพราะคนพวกนั้นมาล้อมรอบอย่างเร็วจนมองไม่ทันมันเหมือนกับว่าได้รับการฝึกฝนจนชำนาญแล้ว
"เห~ พวกคุณตามผมมาทำไมหรอครับ"ผมพยายามพูดยียวนเพื่อกลบความวิตกไป แต่ที่หน้าของผมก็มีเหงื่อไหลมาสองถึงสามเม็ดแล้ว
"พวกชั้นไม่ต้องตอบของแก แต่แกจงมากับพวกชั้นซะดีๆ"ผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งพูดขึ้น ประโยคมันบังคับเลยไม่ใช่เรอะ!!!!
"ถ้าผมบอกว่าไม่ล่ะ"ผมพูดพร้อมตั้งท่าเตรียมมีมวย(?)เรียบร้อยแล้ว
"งั้นก็ต้องใช้กำลังไง!!!!"ผู้ชายแปลกหน้าคนนั้นพูดพร้อมเข้ามาต่อย แต่ผมก็หลบได้อย่างฉิวเฉียดเลยทีเดียว
'ร เร็วมาก!!'ผมที่หลบได้ก็โดนผู้ชายข้างล็อกแขนทั้งสองข้างเอาไว้ แล้วผู้ชายคนหนึ่งก็ต่อยไปที่หน้าท้องของผม มันจุกใช่ได้เลย ผมที่ไม่ยอมโดนทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว ก็ได้ใช้เท้าเตะไปที่ข้างหลังให้โดนเป้าของผู้ชายและมันก็โดนเต็มๆ จนผู้ชายคนนั้นก็ยอมปล่อยมือแล้วจับไปที่เป้าของตัวอย่างจุก
"แสบมากนะ แก!!!"ผู้ชายอีกคนที่เห็นก็เตะใช่เต็มแรง คารุมะที่ใช้แขนซ้ายรับลูกเตะทำให้รู้สึกว่าแขนของตนร้าวแล้วจึงต้องใช่มืออีกข้างพยุงแขนซ้ายเอาไว้
"ชิ...มาได้แค่นี้หรอเนี้ย"คารุมะที่เห็นชะตากรรม(?)ของตัวเองก่อนจะพูดออกมาอย่างเจ็บใจเมื่อโดนแท่งเหล็กมาตีที่ท้ายทอยจนสลบไปแล้วและโดนอุ้มพาดบ่าไป
ไรท์บรรยาย
วันต่อมา
ลานฝึกซ้อมของอาคารห้อง E
"เอาล่ะทุกๆคนคงมาหมดแล้วใช่มั้ย"อาจารย์ทาคาโอกะท้าวเอวมองนักเรียนทุกคนเข้าแถวเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว
'คารุมะคุงไม่มาจริงหรอเนี้ย'นางิสะคิดแล้วมองจุดที่คารุมะต้องยืนด้วยท่าทางเป็นห่วง
"วันนี้ชั้นเอาตารางฝึกมาด้วย นี่ไง"อาจารย์ทาคาโอกะพูดแล้วหยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นซึ่งใบนั้นน่าจะเป็นตารางฝึกซ้อม
"!!!"ทุกคนก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าในตารางทั้งหมดนั้นมันให้ซ้อมกันโดยไม่มีการหยุดพักเลย แม้แต่เวลาเรียนยังไม่มีอีกด้วย
"อ อาจารย์ทาคาโอกะ เยอะขนาดนั้นคงไม่ไหวมั้งครับ แถมถ้าทำแบบนั้นเราก็โง่จนท้าสอบแพ้ห้อง A กันพอดีน่ะสิ(ถ้าไม่รู้ให้ไปอ่านตอนชั้วโมง ฟ้ากับเหวเอานะคะ)
"ช่างมันสิ เพราะยังไงการฆ่าสัตว์ประหลาดก็สำคัญกว่าการท้างี่เง่าของพวกเธอนี่น่า แล้วเธอคงไม่อยากขัดคำสั่งพ่อใช่มั้ย"อาจารย์ทาคาโอกะพูดพร้อมกับไปกอดคอคันซากิ
"อ เออ คือชั้นไม่อยากฝึกกับคุณแต่อยากจะฝึกกับอาจารย์คาราสึมามากกว่าน่ะค่ะ"คันซากิพูดพร้อมโน้มตัวก่อนยิ้มบางๆ
"งั้นเธอจะให้เพื่อนของเธอเจ็บตัวสินะ??"อาจารย์ทาคาโอกะพูดพร้อทใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่คนแปลกน่าที่เอาบุคคลคนหนึ่งมาด้วย
"!!!!"ทุกๆคนและอาจารย์โคโระที่อยู่ใกล้ก็พากันตกใจเพราะบุคคลนั้นก็เป็นคนที่หายตัวตั้งแต่ตอนเช้า คารุมะที่อุ้มพาดบ่าถูกมัดข้อมือและข้อเท้ายังไม่ได้สติมีสภาพที่สะบัดสะบอมจากการถูกทำร้าย ซึ่งบางจุดก็มีเลือดไหลซิบอยู่นิดหน่อย ถูกวางไว้กับพื้นและก็ถูกกระชากผมแดงสตอเบอรี่ให้ทุกคนเห็นกันชัดๆ อาจารย์ทาคาโอกะหันไปมาคนพวกนั้นก่อนพยักหน้าส่งสัญญาณ คนแปลกหน้าคนหนึ่งจึงเตะไปที่ท้องของคารุมะเต็มๆ
"อั่ก!!! แค่กๆ!!"คารุมะที่พึ่งได้สติจากการเตะก็สำลักอากาศเล็กน้อย
"ด เดี๋ยวก่อนสิครับ!! อาจารย์ทาคาโอกะ ทำไมทำแบบนี้ล่ะครับ เดี๋ยวแผลคารุมะจะเป็นเชื้อโรคนะครับ!!"มาเอฮาระพูดพร้อมจะทำท่าไปช่วยแต่ก็ถูกอาจารย์ทาคาโอกะใช้เข่ากระแทกไปที่ท้องของมาเอฮาระ
"อุ้ก!!!"มาเอฮาระส่งเสียงออกมาก่อนจะนั่งคุกเข่าจับไปที่ท้องของตัวเอง อิโซงาอิและนางิสะที่เห็นอย่างงั้นก็ไปพยุงมาเอฮาระก่อนจะมองอาจารย์ทาคาโอกะอย่างหวาดกลัว
"เร็วๆ เริ่มฝึก ก่อนที่เพื่อนจะเป็นะอะไรน่า~"อาจารย์ทาคาโอกะพูดชี้นิ้วไปที่คารุมะที่นอนกำลังจับท้องตัวเองอย่างเจ็บปวด แต่คารุมะหันมามองพวกเค้าก่อนจะส่ายหน้าให้บอกว่า'อย่าทำตามที่มันพูด หนีไปเลยไม่ต้องห่วงชั้น' แต่ทุกคนกลับเลือกที่จะฝึกเพื่อไม่ให้คารุมะเจ็บตัวไปมากกว่านี้ คารุมะที่หันก็รู้สึกสมเพชตัวเองที่ว่าทำไมตัวเองถึงทำให้ทุกๆคน เค้าเดือดร้อนขนาดนี่
เมื่อผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง
"ม ไม่ไหวแล้ว อ อาจารย์คาราสึมา"คุราฮาชิร้องโอดโอยก่อนจะคุกเข่าอย่างเหนื่อยล้า อาจารย์ทาคาโอกะที่เห็นคุราฮาชิพูดถึงบุคคลที่เค้าแค้นก็เดินไปหาอย่างโกรธเคือง
"นี่ พ่อไม่ได้บอกนะว่าให้เรียกคนที่ไม่ไเป็นครอบครัวกับเราสักหน่อยนะ!!!"อาจารย์ทาคาโอกะพูดพร้อมหันหน้าไปมองผู้ชายแปลกหน้าส่งสัญญาณให้ลงมือกับตัวประกันได้เลย แล้วหันไปต่อยคุราฮาชิ แต่ก็โดนอาจารย์คาราสึมามาจับแขนไว้ ส่วนทางคารุมะที่กำลังจะโดนเตะก็ถูกอาจารย์โคโระช่วยไว้
"อ อาจารย์...โคโระ"คารุมะที่กำลังมองหน้าอาจารย์โคโระด้วยสติล่องลอยก็ได้สติทันทีเมื่อเห็นหน้าอาจารย์โคโระ เพราะใบหน้านั้นแสดงถึงความโกรธเกรี้ยวสีดำทะมึน
"กล้าดียังไงมาทำร้ายลูกศิษย์ผมให้มีสภาพยังงี้"อาจารย์โคโระพยายามเค้นคำพูดออกมาและอุ้มคารุมะที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างเบาเพื่อไม่ใช่แผลใหญ่ขึ้นไปอีก
"หึ ไอสัตว์ประหลาดอย่างแกมันมีความเมตตาด้วยรึไง ถ้าเจ้าพวกนี้ฆ่าแกได้ชั้นก็จะดังแล้วไงล่ะ จะตายสักคนคนไม่เห็นจะเป็นไร"อาจารย์ทาคาโอกะได้เผลอพูดจุดประสงค์ของตัวเองไปโดยไม่รู้ตัว นีกเรียนคนอื่นที่ได้ยินก็ตกใจและโกรธสุดๆโดยเฉพาะอาจารย์โคโระกับนางิสะเพราะเจ้าหมูตอนนี่กะจะทำร้ายคารุมะเพื่อให้ฝึกซ้อมโดยไม่มีทางขัดขืนแม้ว่าคารุมะจะตายก็ไม่สนด้วย!!
"น ในที่สุดก็บอกจุดประสงค์ของตัวเองแล้วรึ ไอปีศาจในคราบมนุษย์"คารุมะที่อยู่ในอ้อมกอดอาจารย์โคโระก็พูดอย่างยียวน อาจารย์ทาคาโอกะก็รีบไปต่อยคารุมะแต่อาจารย์โคโระหนีเว้นระยะห่างให้ดีเอาไว้และถูกอาจารย์คาราสึมาหยุด
"ถ้าจะทำร้ายนักเรียนขอให้ข้ามศพผมไปก่อนนะครับ"อาจารย์โคโระพูดพร้อมใบหน้าแดงและมีเส้นเลือดปูดอยู่แสดงถึงความโกรธ และรีบสปีดไปที่โรงพยาบาลก่อนเพื่อพาคารุมะไปรักษาแผลก่อนที่มันจะติดเชื้อโรค
"ชั้นว่านายควรหยุดทำแบบนี้ได้แล้วมั่ง ทาคาโอกะ"อาจารย์คาราสึมาที่ทนอยู่เฉยไม่ได้ก็เอ่ยขึ้น อาจารย์ทาคาโอกะก็หันขวับมองอาจารย์คาราสึมา
"ก็ได้แต่ต้องพนันกันแล้วล่ะ พนันนั้นคือให้นักเรียนในนี้มาสู้กับชั้นแทงชั้นให้โดนด้วย....มีดของจริงนี่!!!"อาจารย์ทาคาโอกะพูดพร้อมโยนมีดของจริงลงพื้นใกล้อาจารย์คาราสึมา ส่วนอาจารย์คาราสึมาที่ได้ยินดังนั้นก็หัวเสียเพราะถึงจะฝึกให้ลอบสังหารแต่เค้าก็ไม่ได้จะใช่เพื่อการนี่เลยทีเดียว อาจารย์คาราสึมาก็หันหลังมองพวกนักเรียนที่ทำหน้าวิตกกังวล ก่อนจะเดินไปหยุดที่นางิสะ
"นายรับงานนี้ได้รึเปล่า ชิโอตะ?"อาจารย์คาราสึมาพูดพร้อมยื่นมีดของจริงไปให้นางิสะ
"นางิสะเนี้ยนะครับ"มาเอฮาระพูดอย่างตกใจเพราะนางิสะดูยังไงก็เป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆ ไม่มีพิษภัยเลยสักนิด
"ถ้าฝืนก็ไม่ต้องรับก็ได้นะ"อาจารย์คาราสึมาพูดพร้อมมองหน้านางิสะ
"ผม...จะรับครับ"นางิสะพูดพร้อมรับมีดมาดูนิดๆหน่อยๆ ก่อนจะเดอนไปประจันหน้ากับอาจารย์ทาคาโอกะที่ตั้งท่ารอ
'เพื่อคารุมะคุง ผมจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด!!'นางิสะคิดพร้อมกับกระชับให้แน่นขึ้น เพื่อให้จับมีดได้สะดวกแล้วก็เริ่มปะทะกัน
.
.
.
"!!!!"ทุกๆคนรอบแม้แต่อาจารย์คาราสึมาและอาจารย์บิทส์ที่ยืนอยู่ห่างก็ถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อนางิสะเดินเข้าไปหาอย่างสบายแล้วเข้าไแชนกับอาจารย์ทาคาโอกะ ส่วนคนที่โดนชนก็อึ้งกับกิริยาของคนตรงหน้า นางิสะที่ได้โอกาศก็ตวับมีดที่เต็มไปด้วยจิตสังหารใส่หน้าอาจารย์ทาคาโอกะ อาจารย์ทาคาโอกะหลบได้อย่างฉิวเฉียดแต่มันกะทันหันจนทรงตัวไม่อยู่จนเซไปข้างหลัง นางิสะก็ได้ดึงเสื้ออาจารย์ทาคาโอกะให้ไปข้างหลังและอ้อมหลังไปจ่อที่คอของอาจารย์ทาคาโอกะที่ช็อตจนหมดสภาพ
"เดี๋ยวนะ อาจารย์บอกว่าห้ามใช้สันมีดนี่น่า"นางิสะที่รุกฆาตได้แล้วพึ่งรู้ตัวว่าผิดวิธีก็หน้าซีด อาจารย์โคโระที่กลับมาจากพาคารุมะไปส่งโรงพยาบาลก็ไปหยิบมีดของจริงมากินและตักเตือนนิดหน่อย ทุกๆคนก็เดินมาหานางิสะและได้ชื่นชมในตัวนางิสะและสะใจบ้าง ดีใจบ้างเมื่อเจ้าหมูตอนนั้นแพ้ไป อาจารย์ทาคาโอกะที่ฟื้นจากการช็อตก็ไม่ยอมแพ้แต่ก็พูดอาจารย์คาราสึมาหยุดอย่างเหมาะเจาะ และเหมือนผู้อำนวยการอาซาโนะจะมายื่นใบลาออกให้อาจารย์ทาคาโอกะ เจ้าตัวก็เจ็บใจอย่างสุดขีดได้วิ่งหนีไปพร้อมกับกระเป๋าและผู้ชายแปลกหน้าไป
"เอ่อ อาจารย์โคโระครับ ตอนนี้คารุมะเป็นไงบ้างครับ"อิโซงาอิที่เห็นอาจารย์โคโระมาก็รีบวิ่งไปถามด้วยท่าทางเป็นห่วง ทุกๆคนที่พึ่งคิดได้ก็หันไปมองอาจารย์โคโระให้พูดออกมา
"คารุมะในตอนนี้ยังไม่ปลอดภัยน่ะครับ เพราะว่าดูเหมือนกระดูกที่แขนข้างซ้ายจะหักต้องเข้าเฝือกน่ะครับ ท้องก็ช่ำหลายจุดและแผลขนาดใหญ่เหมือนว่าจะโดนทั้งเตะและต่อยหลายครั้ง ส่วนใบหน้าก็มีรอยช่ำจากการถูกต่อย แถมแผลที่เลือดออกยังติดเชื้อโรคอีก แต่ส่วนท้ายทอยก็มีแผลเหมือนจะโดนอะไรบางอย่างตีเข้าอย่างแรงแต่ก็โชคดีที่สมองไม่ได้กระทบกระเทือนทำให้หายห่วงไปน่ะครับ ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียูและอาการยังโครม่าน่ะครับ"อาจารย์โคโระพูดเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในทางกลับกันนักเรียนที่ได้ยินอาการของคารุมะก็เงิบรับประทานเรียบร้อยแล้ว
"เห้ย!!! หายห่วงก็บ้าแล้วว้อยยยยยยย"อาจารย์บิทส์เข้ามาตะโกนใส่หน้าอาจารย์โคโระ
"ผมว่า...ผมน่าจะฆ่าไปนะครับ"นางิสะพูดพร้อมปล่อยจิตสังหารออกมา
"แล้วทำไมอาจารย์ไม่ไปเฝ้าล้าาาาา"ฟูวะพูดพร้อมชี้หน้าอาจารย์โคโระ อาจารย์โคโระก็ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
"งั้นพวกเราไปโรงพยาบาลกันเร็วเถอะ"นากามุระที่เห็นว่าทีท่าไม่ดีแล้วจึงเรียกทุกคนไปโรงพยาบาลทันที
โรงพยาบาล ที่ห้องไอซียูที่ทำการรักษาคารุมะ
ทุกๆคนในตอนนี้กำลังเครียดกับคารุมะว่าจะอยู่หรือจะไป(?)ก็เดินไปมาอย่างเป็นห่วง
"ทำไงดีเนี้ยยยยยย คารุมะกลับมาหาพวกเราเถอะะะะ"มิมูระพูดพร้อมไปกราบห้องไอซียู แต่ก็ถูกกระแทกหัวเพราะห้องได้เปิดมาพร้อมคุณหมอที่เช็ดเหงื่อ อาจารย์คาราสึมาจึงเดินไปถามหมอทุกๆคนก็มองอย่างใจจดใจจ่อ
"งั้นหรอครับ เข้าใจแล้วครับ"อาจารย์คาราสึมาคำนับคุณหมอก่อนจะเดินไปหาทุกคนที่กำลังตื่นเต้น
"ตอนนี้เหมือนจะยังปลอดภัยเพราะได้ทำการผ่าตัดและเข้าเฝือกจุดที่อันตรายให้เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สตินะ เดี๋ยวคุณหมอจะพาเข้าห้องคนไข้ที่ห้องเป็นส่วนตัว"เมื่ออาจารย์คาราสึมาพูดจบทุกคนก็พากันโล่งอก และคารุมะก็ออกมาในสภาพที่ยังใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่แล้วเข้าห้องคนไข้ไป
"โอเคแล้วนะครับ คารุมะคุงปลอดภัยแล้ว เพราะงั้นกลับกันได้แล้ว"อาจารย์คาราสึมาที่เห็นว่าดึกแล้วก็ไล่ให้กลับบ้าน้ดี๋ยวผู้ปกครองจะเป็นห่วงแต่ทุกๆคนก็ยังเครียดอยู่อาจารย์โคโระได้มากระซิบกับอาจารย์คาราสึมาที่เห็นดังนั้นก็ถอนหายใจและให้อาจารย์โคโระพูดแทน
"งั้นก็ให้อยู่เฝ้าก็ได้แต่ต้องได้รับการอนุญาตจากผู้ปกครองก่อนนะ และไม่ต้องเข้าเรียนที่ห้องเรียนเพื่อเฝ้าคารุมะคุงก็ได้แต่ต้องมาเรียนที่ห้องคนไข้ที่คารุมะนอนอยู่นะครับ"อาจารย์โคโระพูดจบ ทุกคนก็เปิดโทรศัพท์แล้วขอผู้ปกครองและบอกเหตผลไปด้วย คำตอบของทุกคนคืออนุญาต อาจารย์โคโระที่เห็นดังนั้นก็ประกาศ
"เราก็เรียนที่ห้องคนไข้ของคารุมะคุงจนกว่าคารุมะคุงจะหายละกันนะครับ"
เย้ โครตยาวเลยยยยยยยยย เหนื่อยมากกกก เขียนในโทรศัพท์มันง่ายกว่าในคอมอีกค่ะไรท์ว่านะ โถ่คารุมะไม่น่าไปขอเลยยยยย ตอนหน้าจะเป็นตอนที่ทุกคนไปป่วนที่โรงพยาบาลนะค้าาาาาาา วันนี้ไปก่อนนะ ถ้าเบื่อไรท์ผู้นี้ก็กราบขอโทษก่อนนะคะ
See you
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น