ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ชั่วโมง ป่วนโรงพยาบาล
เย้ๆ เสร็จแล้วววววววว ไชโย ไรท์ดูให้คุ้มหน่อยน้าาาา ไรท์ทำนานมากเลย
ไปดูกันเลย
ห้องคนไข้ส่วนตัวห้อง 123
"คารุมะคุงอยู่ห้องนี้สินะครับ"อาจารย์โคโระพูดพร้อมเปิดปนะตูเข้าห้อง
"นั้นไง! คารุมะนอนอยู่นั้นไง"โอคาจิมาอยู่พร้อมวิ่งไปชี้เตียงที่คารุมะกำลังนอนฟื้นตัวอยู่
"เงียบๆหน่อย เดี๋ยวคนอื่นเค้าตื่นหรอ"อาจารย์คาราสึมาดุนิดหน่อย คาตาโอกะจึงเอาเท้าปิดปากโอคาจิมาทันที
"โห....แผลเต็มเลยนี่คะ โดนมาเยอะขนาดไหนคะเนี่ย"โอคุดะพูดด้วยท่าทางเป็นห่วง แต่นั้นก็ทำให้ทุกคนหงอยเลยทีเดียว โดยเฉพาะนางิสะ
"ถ้าผมไปส่งคารุมะคุงถึงบ้าน.....คงไม่เป็นแบบนี้..."นางิสะพูดแล้วนั่งกอดเข่าเหมือนของหงอยจริงๆ
"นางิสะ ใจเย็นๆไม่ใช่ความผิดนายหรอก มันเป็นความผิดของเจ้าทาคาโอกะต่างหาก"คายาโนะพูดปลอบอยู่ในระหว่างที่ทุกคนอยู่ในบรรยากาศมืดมน
'คารุมะ ไม่น่าเลย....'มาเอฮาระคิดพร้อมทุบกำปั้นไปที่พื้น
"เอ่อ....ชั้นก็ไม่อยากขัดจังหวะนะ มาเอฮาระเมื่อกี้นายเหมือนพระเอกในอนิเมะที่ทำอะไรพลาดมากอ่ะ"ฟุวะพูดพลางปิดปากกลั้นขำไว้
"....."มาเอฮาระหันไปมองฟุวะด้วยสายตาอาฆาต ส่วนฟุวะก็ไปหลบหลังฮาระแล้ว
"เอาล่ะ พวกเธอพักที่นี้กับเจ้านี่นะ เพราะชั้นต้องไปทำงานที่ค้างไว้ที่บ้าน เจอกันพรุ่งนี้"คาราสึมาพูดพร้อมปิดประตูแล้วเดินกลับบ้านไป
"....อืม แล้วเราทำยังไงดีล่ะ นอนไม่หลับด้วยห่วงคารุมะ"ยาดะพูดพลางโยกตัวไปมาแก้เบื่อ
"นั้นสินะ แต่ถ้าเล่นเสียงดังก็ไปรบกวนคนอื่นด้วยสิ"อิโซงาอิพูดพลางคิดไป
"เราเล่นซ่อนแอบในโรงพยาบาลกันมั้ย?"ฮินาตะพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น
"น่าสนใจนะ เพราะถ้าเราเล่นเงียบๆ ก็ไม่มีใครได้ยิน แถมเรายังมีวิชาย่องเบาจากการฝึกของอาจารย์คาราสึมาด้วย"ฮายามิพูดเสริม
"งั้นอาจารย์โคโระไม่ต้องเล่นนะ เฝ้าคารุมะไว้เผื่อเหตุฉุกเฉินจะได้มาบอกได้เร็ว"นากามุระพูดพร้อมชี้ไปหาคารุมะที่กำลังหลับอยู่
"เข้าใจแล้วครับ ถ้ามีปัญหาผมจะรีบมาบอกเลยครับ เชื่อมือได้เลย!!"อาจารย์โคโระพูดด้วยท่าทางภูมิใจ
' 'อืม...จะเชื่อได้มั้ยเนี่ย' 'ทุกคนให้ห้อง E คิดแต่ก็ไม่คิดแล้วมาหาเล่นเกมส์ต่อ
"งั้นเราเอาคนหาประมาณกี่คนดีล่ะ"ฮาระพูด
"ตอนนี้เรามี 25 คน....งั้นเอา 3 คนดีมั้ย"มาเอฮาระถามทุกคน และทุกคนก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นของมาเอฮาระ
"งั้นพวกคุณมาจับไม้สั้นไม้ยาวกันนะครับ ผมเอามาด้วย แล้วห้ามไปแอบห้องคนไข้คนอื่นนะครับ"อาจารย์โคโระพูดพร้อมยื่นไม้ให้ทุกคนหยิบ คนที่ได้ไม้สั้นมี...คิราระ...ซึกิโนะ...แล้วก็คิมูระ
"งั้นคนหาก็นับ 1 ถึง 60 วินาที เวลาหามี 5นาทีให้ดูที่โทรศัพท์นะ...เริ่มนับได้"เมื่ออิโซงาอิพูดทุกๆคนก็วิ่งออกไปจากห้องคนไข้เพื่อหาที่แอบ ส่วนคนหาก็ปิดตานับไปเรื่อยๆ....
"58...59...60 หาได้"คนหาพร้อมกันออกไปจากห้องเพื่อหาคนอื่นที่ไปซ่อน
"คิๆ ไม่เห็นจริงๆด้วย"ผู้ที่พูดอยู่ คือ นางิสะที่กำลังแอบอยู่ในห้องเก็บเสื้อผ้าในห้องคนไข้ของคารุมะ
"นุรุฟุฟุ ร้ายมากเลยนะครับ"อาจารย์โคโระพูดพร้อมหัวเราะนิดหน่อย
ข้างในโรงพยาบาล ด้านคายาโนะ
'สว่างจังเลยแฮะ จะหาที่ซ่อนยังไงเนี้ย'คายาโนะพูดพร้อมมองหาที่ๆน่าจะซ่อนได้
"อ้ะ!! เจอแล้ว"คานาโนะพูดแล้วรีบไปหลบที่ใต้บันไดทางขึ้นชั้น
'อ้ะ นั้นใครน่ะ...อุ้ย คิมูระนี่น่า อย่าเห็นนะ อย่าเห็น ไปแล้วสินะ'คายาโนะพูดพร้อมยกมืออธิฐาน
เมื่อคิมูระเดินจากไปคายาโนะก็ถึงกับเข่าทรุด
"อ้ะ...เจอคายาโนะแล้ว..."คิราระพูดพร้อมทำหน้าหลอนโดยไม่รู้ตัว ส่วนคายาโนะที่เห็นก็ตกใจนิดหน่อยแต่ก็รีบวิ่งไปที่ห้องคนไข้ที่คารุมะนอนอยู่รอคนอื่น โดยในใจก็เกือบสลบเพราะหน้าของคิราระ
ห้องคนไข้ห้อง 123
"อ้ะ คายาโนะจังโดนคนแรกเลยหรอครับ"นางิสะที่กำลังนั่งเก้ารอคนอื่นก็หันไปมองที่เด็กผู้หญิงผมสีเขียว
"อาว...แล้วนายยังไม่โดนหรอ นางิสะ"คายาโนะพูดพลางชี้ไปที่นางิสะ
"อ๋อ ผมแอบที่ตู้เสื้อผ้าตรงนั้นน่ะครับ"นางิสะพูดพร้อมชี้ไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ทำจากพลาสติก
"โห...ฉลาดแกมโกงจังเลยนะ นางิสะ"คายาโนะพูดพลางยกนิ้วโป้งให้ นางิสะก็หัวเราะอยู่ในลำคออย่างชั่วร้าย
ผ่านไปแล้ว 5 นาทีทุกๆคนก็มาตามที่นัดไว้ทุกคน
"คนหาเราหา คายาโนะ ทาเคบายาชิ ยาดะ มิมูระ สึกายะ จิบะ คุราฮาชิกับโอคาจิมาเองแฮะ"ซึกิโนะพูดพร้อมปาดเหงื่อที่หน้าผากออก
"แต่ก็เยอะไม่ใช่หรอ"คิมูระพูด
"เหนื่อยจังค่ะ เราว่าหยุดเล่นดีมั้ยคะ จะเป็นลมแล้ว"โอคุดะพูดพร้อมหอบหายใจไม่หยุด
"นั้นสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราเมื่อยขอแน่เลย ถ้าเล่นกันอยู่"มาเอฮาระเห็นด้วยกับโอคุดะ
"ใช่แล้ว มันรบกวนคนไข้นะ"แล้วก็.....คารุมะ
.
.
เดี๋ยวนะ....
"คารุมะ!!!!"ทุกๆคนพูดพร้อมหันไปทางต้นเสียงเมื่อกี้ แล้ววิ่งไปกอดคารุมะที่กำลังนอนเล่นอยู่
"โอ้ยๆ เจ็บๆ!!!"เมื่อคารุมะพูดออกมา ทุกคนจึงรีบผละออกมา คารุมะจับแขนข้างซ้ายที่หักอยู่เพราะการถูกรุมเร้า(?)เมื่อกี้อย่างแรง
"ข ขอโทษที คารุมะมันดีใจไปหน่อย"ยาดะพูดพร้อมเกาที่ท้ายทอยแก้เขิน
"หัดระวังหน่อยสิ เจ็บนะนั้นน่ะ พวกนายที่รุมก็เหมือนกัน จะรุมทำไม"คารุมะพลางลูบแขนข้างซ้ายอย่างเบามือ ส่วนเพื่อนๆก็นั่งสำนึกผิดเป็นหมาหงอยเลยทีเดียว นางิสะจึงเดินไปหาคารุมะ คารุมะจึงถามไป
"ชั้นเป็นอะไรบ้างหรอ นางิสะคุง"คารุมะแล้วสำรวจร่างกายว่าเป็นตรงไหนบ้าง
"อ๋อ...ก็อย่างที่เห็นแหละครับแขนซ้ายหัก ส่วนใบหน้าช่ำจากการถูกต่อยหลายๆครั้ง หน้าท้องก็เป็นแผลขนาดใหญ่และเลือดออกเป็นจำนวนมากจากสาเหตุเดิม ส่วนท้ายทอยก็มีเลือดไหลนิดหน่อยเหมือนจะโดนอะไรสักอย่างตีเข้าอย่างแรง แต่สมองไม่มีการกระทบกระเทือนน่ะ"นางิสะพูดพลางชี้ไปที่บาดแผลจุดต่างๆ
"งั้นหรอ...ชั้นทำให้พวกนายเดือดร้อนอีแล้วสินะ"คารุมะพูดพร้อมยิ้มบางๆ ทุกคนที่ได้ยินก็หันไปทันที
"ม ไม่ใช่นะ คารุมะ"นางิสะพูดพร้อมส่ายหน้าเบา
"ไม่หรอก มันผิดที่ชั้นมันอ่อนแอต่างหาก จึงถูกเป็นตัวประกันได้ง่ายๆ เพราะฉะนั้นชั้นต้องขอโทษจริงๆนะที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน"คารุมะพูดพร้อมก้มหัวขอโทษให้ทุกคน ทุกๆคนก็ต่างตกใจเพราะคนอย่างคารุมะที่หยิ่งในศักดิ์ศรีมาก้มหัวให้
"คารุมะ...."นางิสะพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"เลิกก้มหัวเถอะ คารุมะเพราะมันไม่ใช่นาย คารุมะที่ชั้นรู้จักน่ะ ทั้งกวน เข้มแข็ง หยิ่งในศักดิ์ศรี แล้วก็ร่าเริง นายไม่ได้อ่อนแอเพราะพวกมันเก่งเกินไปต่างหาก ขอร้องล่ะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ"มาเอฮาระพูดพร้อมน้ำตาค่อยๆรินไหล เมื่อรู้ถึงความอ่อนแอที่ไม่สามารถปกป้องคนสำคัญได้ แถมยังทำให้คนๆนั้นเสียใจอีก
"ใช่แล้วล่ะค่ะ คารุมะคุงที่อ่อนแอน่ะ ไม่ใช่คารุมะคุงที่ชั้นรู้จักหรอกนะคะ"โอคุดะพูดพร้อมหันมามองคารุมะที่มองมาที่ทุกคนในห้อง E ส่วนห้อง E ก็พยักหน้าพร้อมกัน บางคนก็ไม่ร้องไห้ บางคนก็ร้องไห้
"....นั้นสินะ ชั้นมันไม่ใช่คนแบบนี้นี่น่า"คารุมะพูดพร้อมยิ้มกวนแบบปกติ ทุกคนที่เห็นรอยยิ้มนั้นก็โล่งใจ
"นุรุฟุฟุ ปรับความเข้าใจกันแล้วใช่มั้ยครับ งั้นเรานอนกันเลยนะครับ"อาจารย์โคโระพูดแล้วไปปิดไฟให้หลับกันได้แล้ว
เช้าวันต่อมา
"โอเค ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วล่ะครับ อีกสัปดาห์หนึ่งก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะครับ งั้นก็พักผ่อนเยอะๆนะครับ"คุณหมอมาแต่เช้าเพื่อมาเช็คสภาพก่อนจะออกไปจากห้องคนไข้ 123
"สัปดาห์หนึ่งเลยหรอเนี้ย"คารุมะพูดพร้อมถอนหายใจปลงๆ
"น่ายังดีกว่าหนึ่งเดือนนะคารุมะ"ซึกิโนะพูดพร้อมตบหลังคารุมะเบาๆ
แล้วเวลาก็ผ่านไปแบบเดิมๆ คือ อาจารย์โคโระสอนเรียนตอนเช้า ตอนเย็นก็หาอะไรกิน แล้วนอนไปจนผ่านไปหนึ่งสัปดาห์
มันอาจจะไม่ยาวนะคะ เพราะไรท์ตันแล้ว ใกล้สงกรานต์แล้วทุกคนไปเยี่ยมญาติกันใช่มั้ยจ้ะ แต่ไรท์ต้องย้ายบ้านจ้าาาา
ไรท์ต้องไปเรียนต่างจังหวัดเลยต้องย้าย ตอนนี้กำลังวุ่นวายจัดของอยู่ ไรท์เลยลงช้าหน่อยน้าา เจอกันจ้าาาาาา
See you
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น